Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Безброј пати на партиските собири и на спонтаните демонстрации таа викаше на сиот глас, барајќи смрт за луѓе чии имиња никогаш не ги беше чула и во чии наводни злосторства ни најмалку не веруваше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога големите војни и стратегиите на нивните творци не ги беа скарале судбински, не им ја наложиле братоубиствената војна, како во други делови на Балканот, не ги победиле, немаше причини и во ова време на козите да не бидат уште поблиску помеѓу себе, да се почитуваат, да си сочувствуваат заедно при умирачките, да се радуваат на новите животи, да се мешаат меѓу себе, да ги слават заедно свршувачките и сите верски празници, да веруваат сите во времето на козите, во најубавото време на земјата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во визба, на првата или на другата плоча, господ ќе знае, таа да може неврат ќе фати само да не ги среќава очите на Добра и на Чана.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Врз база на оваа реконструкција 9 јавниот обвинител од ОЈО Скопје (Ж. Крстевска Јосифовска), кој првично неосновано се прогласи за ненадлежен, сега беше должен да покрене кривична постапка пред Основниот суд Скопје I – што и го стори во април 2010, со Обвинителниот акт Ко.бр. 3832/08.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ние принципите не ги даваме за некакви привремени симпатии.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во густините на подземниот чад се извеле од купови јајца срдити скакулци да ги мачат безбожниците сто педесет и пет дни; главите им биле душмански, со женски коси и со ѕверски заби и имале скорпионски опаши со отровни жила: луѓето ја барале смртта и не ја наоѓале, и сакале да умрат и смртта бегала од нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако странката му издала на адвокатот полномошно за водење на парничната постапка, а поблиску не ги определила овластувањата во полномошното – адвокатот, врз основа на таквото полномошно, е овластен да ги врши сите дејствија во постапката, а особено: да поднесе тужба, да ја повлече тужбата, да го признае тужбеното барање или да се одрече од тужбеното барање, да склучи порамнување, да поднесе правен лек и да се одрече или откаже од него, од спротивната странка да ги прими досудените трошоци, како и да бара издавање на привремени мерки за обезбедување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Никогаш не го потценував твојот интелект и способност, само не ги сакав твоите гревови.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

„Не познавам никого“ , ги дигна рамениците и се тргна од прозорецот. „Но зоолошките волци не ги хранат со рибји конзерви и банани.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кога го чу својот глас, развлечен и матен како закан, како порој на оловни слогови кој не ги бришеше сенките на патот туку ги оживуваше, го влечеше по себе сенките-сведоци или јатаци, сеедно, до една бездна во која беше сѐ непознато и над која веќе немаше ништо освен ехото на тие слогови - „Да живеат сите ножови на светот!“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Да не ги фрлил во вода ноктите, господе!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но не ги држи место и оние, сакатите, па почнуваат и тие да тупкаат мавтајќи со празните ракави и ногавици.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Овдека, од овие блиските села сум од Ореовец, ако си го чул — одговори Горѓи Ацев, кој за првпат беше попаднал во затворот, бидејќи ги бунел селаните да не ги оставаат прилепските чорбаџии и бегови да си ги оберат лозјата, додека не платат на селото по десет гроша на дулум.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ништо од тоа не ги задоволува барањата на принципот чијашто содржина е живото единство од сили, живите ерупции на смисла и уживање.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ниту едниот од нив не прозборе додека не ги испразнија порциите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Одвај се додржуваа на нозете што внимателно ги спуштаа на земја попреку, вкопувајќи ги колку што можат, за да не ги повлече надолнината.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Моите господари и самите ми укажуваа (се правдав пред тој Никола Леко) дека не ги интересираат моите интимни размислувања; дека од мене не бараат никакви предавства, дури ни самоинцијативи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Дури ни Неговата добра волја не ги решава секогаш дилемите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Зошто не ги пуштите дома оние кои сакаат да си одат?,“ го праша Клара доктор Гете едно попладне во просторијата во која плетевме.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Она што укажува е звучниот пат кон песната: ја слушам мелодијата, зборовите не ги слушам. Зборовите ги барам.“

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Робовските заедници можат да им служат, а им служат и тоа доста често, и на останатите што не ги дефинираме како робовски. Оросписките си служат самите на себе.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Но, вели самиот Морден, тоа не ги спречило дрег-кралиците да се обидуваат...

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Шефот сега сосем задоволен повторно му го препушти пописот на службеникот. – Запиши Слободанка и внимавај повторно да не ги смешаш прашањата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ќе се потруди на многу начини да ни покаже дека бил во право“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таа не ги разбираше моите дипломатски победи, ниту мојата дипломатска мисија, претпоставувајќи дека мојата преусилена смелост и амбициозност може да ја доведе во прашање среќата на нашите деца.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Имено, барањата за издавање на работни дозволи за странец, поднесени од работодавачи основани во Република Македонија ќе се одбијат ако: а) шест месеца пред поднесување на барањето за работна дозвола за странец, работодавачот ги отпуштил работниците вработени на неопределено време; б) работодавачот одбил да вработи невработено лице упатено од Агенцијата за вработување кое ги исполнувало бараните услови; в) во рок од три години пред поднесувањето на барањето за издавање на работна дозвола на работодавачот, му била изречена прекршочна санкција за сторен прекршок на одредбите на овој и друг закон, за незаконска работа или незаконско вработување; г) работодавачот покажал негативни резултати во работењето за претходната година, ако платите исплатени на неговите вработени биле под нивото утврдено со соодветниот грански колективен договор, ако ја прекршил законската регулатива за работните односи или ако не ги намирил своите обврски за даноци и придонеси (чл. 7).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Кајмакчалан не ги почувствува стапалките на оваа планинарска дружина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Гласовите на работничката класа и женските гласови не се слушаа во буржоаската јавна сфера; овие исклучени групи мораа да развијат свои, независни форуми на изразување.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Најпосле, ако не можете да сфатите во што е работата, оставете ме на мира да бидам малку сам и да не ги гледам вашите муцки.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

До пијалаците се – сусамките, печени бадеми, кикиритки што Ескимите не ги виделе ни во сон, прженици од печурки, па и тортата, толку убава што ти е жал да ја чепнеш, а не да и ги наковаш забите.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Дојдени од далечните азиски степи и од Монголија, Османлиите во Цариград ќе се здобијат со нови навики, но не ги напуштаат старите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ако како полномошник се јавува лице спротивно на одредбите од ЗПП судот ќе донесе решение со кое на тоа лице ќе му оневозможи натамошно застапување и за тоа ќе ја извести странката (чл. 81, ст.1-2 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пред тој да замавне на мене со зелен нож, натопен во зелен отров, истрчав од собата но, заслепен од пламенот, не ги најдов басамаците.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Наредните денови по доаѓањето, Богдан започна да ја средува куќата, да ја чисти, да го брише правот и пајажината, да ги брише црнилата на прозорците за да влезе светлина, да ја осветли мрачноста внатре; го истружи подот и им го врати на штиците изгубениот изглед и сјај; ги вароса ѕидовите на собата и внесе свеж здив; го измачка со малтер ѕидот кај водарникот што го изела влагата; ги ископа оние влажни, позеленети флеки на некои места на ѕидовите што не ги покриваше и обелуваше варта и кои му личеа и го потсетуваа на земјата што ја врвел и повторно ги малтериса и вароса; ја подмачка вратата да не чкрипат резињата, ги дотера прозорците да се отвораат и затвораат; ги поправи федерите на креветот да не пропаѓаат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Под креветот остана цел ден и молбите на Зоки не ги послуша.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Ако не ги пишував домашните, ако не се мачев со математиката, ако не морав на памет да ги учам лекциите од руски јазик, или францускиот кој беше сосема нов за мене, читав руски романи позајмени од градската библиотека.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Тогаш бев Марија, сега сум Еврејка и умирам зад боцкави жици во некој логор. далеку сум и не го слушам коњаникот во нашиот часовник, не ги сонувам невидените орхидеи, нечуените прици на твојата Африка.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Потоа, не е одвишно да се рече дека во пленувањето на женскиот пол, градоначалникот треба да ја бара осаменоста и воопшто да не ги пренесува своите дејности во гласност или во разговор.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не ги сакам Ескимите, бидејќи ми се мешаат во риболовот!

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

За нив, за грабливиците, кога ќе пцојсаше некој скот, така речи приредуваа вистински гозби.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Водарите не полнеа вода ако таа не наредеше, варџиите не ја гаснеа варта ако таа не го кренеше камшикот, а делкачите на каменот што се собираше за градење на џамијата, а што ќе преостане и за кулата и теќето, не работеа додека таа не поминеше и со опул не ги штрекнеше.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Преку кохезијата на мислите и чувствата се обидов да ја доловам тривијалната симбиоза на ироничноста, моментите кои не ги проживеавме, мислите кои ќе останат вечно заробени во матриците на просечниот ум и чувствата кои никогаш нема да ја пронајдат својата совршена форма.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Подочисти малку, колку да не ги носиме лепешките дома.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Требаше да се завртиме од другата страна и да спиеме, ич да не ги заушуваме оние, што виеа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И токму нејзината изведба, како што забележа Итан Морден, им буди на геј-мажите завист и очај.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Така со време, не ги собра ами ги одбра, покарактеристичните случаи од тие свои одговори и ги објави во одделна книшка што наиде на широк прием кај читателите.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И многу било интересно да се гледа: едни се движат нагоре, едни се движат надолу. Му верувавме.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сите карти не ги отвараше наеднаш.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Камилски се надоврза на претходно изнесените податоци за зборот кодош, запирајќи на личното искуство: Во животот видов многу маки од кодошите, имаше меѓу нив што ги знаев, а ме кодошеа, имаше и кодоши кои не ги знаев, бев нивна постојана жртва во војна и во мир.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И враќањето почнувало како и поаѓањето: вкочанета старост со прекрстени раце и труп на оган.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

— Сигурно некои коркари како вас, — не престануваше Толе да ги навредува.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Курто: Слушај, Дики! Ти си добар пикавец, иако не ги сакам пикавците толку многу!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Како травл, мрежата за ловење риби, ама оние риби во длабоките морски води, ги ловеше опасностите, како травл- бродот за ловење и уништување на морски мини, ама оние опасни животни мини кои ако навреме човекот не ги отстрани можат да се активираат, кога најмалку ги очекува.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Земјоделските и сточарските задруги не ги дадоа очекуваните резултати.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Доста научиле од претходните европски империи, но не ги запоставиле искуствата од своите азиско-персиски предци.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Нивните лица не ги гледам, но ги гледам нивните чевли, нивните празни ногавици.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не ги знаел будистичките вештини и болувал од висок крвен притисок.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Остануваше во своето верување од светите книги дека Бог никогаш не ги изневерува трпеливите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А може да не ги остави еден од француските доктури.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ловиштето го покриваа со веленце и тивко, за да не ги возбудат врапците, за секого од домаќинството уловуваа по еден.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Зад него стоеја двајцата слуги со јатагани во рацете - не ги наполнија кубурите, ги забуцаа во силавите, сакаа да сечат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Месечината не ги видела, во својот одраз се вргалела.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Не ги браневме. А зошто не ги браневме?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Многупати правиме нешта што не ги сакаме, или не правиме ништо за нешто што многу го сакаме.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Селските работи јас не ги разбирам. А за гората, само прашај ме.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Да не му се прилагодуваш на времето доколку не одиш пред него, да не ги ебаваш многу новитетите па дури и ако си стар.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

За потребата од воскреснување на правниот реализам во македонски прилики Nulli vendemus, nulli negabimus, aut differemus rectum vel iustitiam.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ја виде еднаш со Ирина како купува цигари од бутката и како бега од неа за да не ги види и се скрија во паркот за да пушат.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

А и не ги разбирам баш тие хороскопски и зодијачки знаци. За нив е махер тетка ми Ана.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Стасаа дома. Славчо тивко се мушна низ вратата, за да не ги разбуди домашните а зракот влезе низ прозорот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Еби го со колот в грклан, И за побратимот Пеце, Убиваше, сега умира и моча под себе, Убавина, ова е убавина, Му го фатив јазикот, помогнете ми да му го извлечам од уста, - но дел од оние што не можеле да се допрат до глекавиот куп месо и крвиште јуреле кон белецот и го заплиснале со секири и го боделе со колови, и тој белец, со богата грива но веќе со неколку црвени риги преку кожата, 'рзнувал и се пропнувал пред безмилоста сѐ додека не ги оставил уздите на жилавата гранка, да ѝ се извлече крвав на одмаздата и да ги остави луѓето со запенети муцки, и тие со една и само своја реченица: Имавме секири, ножеви, колови, сега имаме пушка и јатаган и уште двајца мртовци, Коњот не требеше, животинка е, И коњите не им се поарни, носам јас на грбов стари удари на копита, А мене денес копито ме поткачи по коленово, Можело и погоре, имаш пет деца, Молкни, секирава моја уште е жедна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Откако ги пратив своите молби, ги проколнував и писмено и усно, навалував и ги окупирав, бев вџасен кога видов дека тоа го сфатиле сериозно и дури и го направија, и постапив како што немаше постапено ниедна црна овца дотогаш: не отстапив, не ги измамив, туку ја прифатив работата што ми ја најдоа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ако пак тие мислат со нас да не се церемонат и да нѐ лажат Европа и нас со реформи што не ги исполнуваат, тогаш не ќе се зачуди Турција ако и ние ги обрнеме нашите погледи кон Европа и од неа бараме да се воведат во нашата татковина со сила тие реформи што се признаваат од силите европски за вистинска требност за успевањето на религиозно-националното и културното развивање на македонските рисјани 5.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И она што ми се чинеше најбитно, мајка ми не се ни обиде да ги поведе луѓето кон некоја друга поинаква вистина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Повеќе слушај, Дуко, му велам, а помалку зборувај. Не прашувај за работи што не ги разбираш, му велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Ти, чедо на вашиот просветител Климента, не ги знаеш буквите?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Само јас се однесувам некоректно. Не се вклучував во разговорите, па ни во оние, добронамерните.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Пелагија не ја послуша веднаш мајка Перса, на работа продолжи да оди како и порано, со ветвата шамија во која го криеше лицето, а и со излитените пантолони на Димостена, со чувство на вина што не ги оставила со другите пљачки кога заминуваше од неговото одајче.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Меѓутоа, излезе дека одбрав погрешен човек за таа работа, а во иднина почесто ќе ми се случува таков вид рапсодија во која тие што те сакаат не ги сакаш и обратно.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Но до дома не ги стигнаа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во новонастанатите општествени спротивности Хегел не ги забележува нужните услови за понатамошниот дијалектички развој на општеството, туку противречувајќи си наполно на своето учење за сеопштото движење и незадржливиот развој, најдобриот општествен поредок го наоѓа во статичната пруска монархија, во која, според него, нема спротивности, па спрема тоа ни услови за развој во понатамошен, повисок општествен облик.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Братучедите се свртеа еден кон друг, со накривнати глави се подзагледаа се вртеа сѐ додека не ги слепија рамениците свртени со грбовите кон војниците па заодија така стегнати еден во друг надолу по патот како некогаш кога беа деца.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Оние што не ги бев видела дотогаш; оние на кои не се имав сетено дека постоеле во сите денови на војната; и се разбира најсетне, оние што можат да потрајат и подолго од еднодневна употреба.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

МИТРЕ: Не знам што сакам, (ја зема главата во обете раце) главата ми е како бутин! (Седнува на големиот куфер, покрај малото, и очите не ги тргнува од него).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Турците ги пцуеја, фрлаа камење по нив, а христијаните се затскриваа зад ќепенците да не ги гледаат така исповрзани и гревовни.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Додека не ги „фаќа“ лудилото, како што велат луѓето, тие се мирни, лежат под стреите, си подаваат цигара, се шегуваат, намнисуваат, но кога ги „фаќа“... тогаш „занаетчиите“ најмногу лудуваат, стануваат опасни, а оние што навистина се болни, лежат овде-онде, удираат со нозе и раце, копаат со петиците, со нокти си ги раскрвавуваат образите, се превртуваат и пена од устите им тече.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Песни се нижат од гласој - што не ги чул досега смртник . . .

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Дали ги виделе, господе, дали не ги виделе?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

[...] Клучниот концепт е циклусот на акција- перцепција, кој луѓето не ги гледа како суштества стимул-одговор кои пасивно чекаат на некој стимул за да продуцираат соодветен одговор.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Требаше да се смете внатре во колибата, да се средат расфрланите работи, да се донесе вода, да се измијат паниците, лажиците, требаше да се истресат и чергите, кои дедо му од есента сигурно не ги имаше изнесено надвор.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Никому” излажав, но не ги тргнав очите од извалканото лице на Денко Самоников.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Камионите и автомобилите ги возеа луѓе од крв и од месо, луѓе што имаа вид и слух и имаа сопствени желби, луѓе што имаа возачки дозволи и полиси за осигурување, ги возеа роботи што се тркаа по патеките, раководени од сили што тие не ги познаваа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Под видливоста на небото нив не ги засегало што било пред тоа и што ќе се случи потоа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Под врбата имаше само една клупа и долга маса на која постојано беа распослани неколку дневни весници и на нив положени очила и пепелница, најверојатно за да не ги одвее ветрот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Соколе се шета и гледа. Има некаква надворешна промена во него - не ги носи веќе броениците и мустаќите малку ги поткастрил.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кога дојдоа на патот, почнаа да бегаат колку што можат и не можат, од страв да не ги сетила лисицата.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Сакаме ли уште еднаш да не ѝ послужиме на Турција и пак да не ги направиме криви другите за нашите грешки?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И покрај тоа што сѐ уште не ги добил своите средства, нашиот соговорник е сигурен во тоа дека нивните побарувања ќе бидат подмирени – а, како што вели, „каматата си тече“, па кој и да ја преземе компанијата ќе мора да ги плати нивните побарувања.6 Тој е свесен и дека допрва им останува доста борба, но дека ќе истраат и ќе ги остварат своите работнички права. 1. Интервјуто го водеше Горан Секулоски, на 11.III.2011, во Велес.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Не ги видов ниту пролетта, ниту летото, ниту зимата кога дошле.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Сватовите се советуваат со недели напред, и обично одат на пазар без пазар, кога градот е помирен, кога можат послободно да се пазарат со Пушмарковци за шамии, со Алекса баба за бакаллак, со Јашмакот за чевли и со други прилепски трговци, коишто, кога ќе разберат оти е за свадба, не ги пуштаат муштериите па дури и „под зијан" да дадат, само да е за „аирлиа" радоста.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Прашањето дали ќе му го даде Рожденката не ги плашеше, оти веќе Тода го знаеше нејзиното расположение одамна.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Покрај тоа, со промените од 2002 година на работникот му се даваат уште две права: правото да ги добие сите неопходни информации кои се однесуваат на неговото здравје и ризиците од него и правото да се жали до надлежната инспекција на труд доколку работодавецот не ги преземе сите мерки и средства за целосно обезбедување на здравјето на работниците (чл. 5, ЗИДЗЗР/02).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Ги затворија сите надворешни врати, решени да не ги отвораат до пролет.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Козите на Чанга како да си го знаеја редот, па сега ова негово непредвидено истрчување и запирање пред непознатата коза не ги предизвикуваше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Уште кога го видов снегот на Алилово сиот искрвавен ми дојде да извикам Крвави Водици, но за да не ги исплашам луѓето си премолчив, вели Максим гласно и не свртувајќи се назад, спрема Лазора и спрема другите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А селаните не ги напушти стравот, зашто тие не знаеја дека Луман не дошол.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Не ги послуша ударите под превивката, тие јасни опомени дека е еднорак и дека на Мирона вратот може да му се свитка само со ластерка.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ама не ги кинеле.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Знаеше само дека ја сака свилата оти нејзината лизгавост не ги ограничува движењата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Луѓето се затскрија зад свијокот, во густите дрвја, и зедоа да одат угоре, по шумичката. Таму не ги фаќаа куршумите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Вера и натаму не ги иставаше очите од моето лице, како од него да сакаше нешто да разбере.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ослободените „братушки” сега не сакаат да си ги признаат своите грешки; ете зошто изјавуваат дека тие се сите русофили, и дека го милуваат рускиот народ, но не ја милуваат руската влада, која не ги изразувала народните чувства кон Македонците и негативно се однесувала кон секоја искажана од народот симпатија кон нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Она што го фасцинирало Flusser да ги запише тие екстремни тврдења (изедначувањето на научниците со компјутерските уметници), е токму способноста на компјутерот како еминентно виртуелна машина, да не ги пресметува и обработува нештата само на ниво на броеви, туку уште повеќе, броевите да ги синтетизира во облици.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ни кога патувам за Истанбул не ги редам еврата и доларите, ама ги носам блиску до срцето во ранец префрлен како поштарска торбичка преку рамо и никогаш, ама никогаш не се делам од него.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ужасната врска на коренот говори дека не владее поразениот, но дека и победникот и поразениот имаат автобиографија на големи страдања, и секој на свој начин: секој светец има своја карактеристична брада и одежда.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Божем не ги слушам, пеев и ги будев оние што не беа околу мене: Меѓата на очајот со храброст мини ја- Никој не ќе ти донесе слобода на чинија.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

„Да не ги жалиме многу“, рече сега потивко амамџијата, и намигна шеретски.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

- Јас сум ги правел сосе панталони, велам, ние не ги собуваме панталоните.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во сестринската соба возбудено се обидував да им раскажам дека лековите не ги голта, тој, а тие се смееја и тогаш дознав дека тоа се витаминчиња, а дека секој 21 ден добиваат по една депо-инјекција и дека се раат до следната, а овие другиве, ситни разнобојни таблетки се само мамец и дека можат и без нив.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тука Петре од името на Организацијата го ополномошти Толета за мариовски војвода преку река старо Мариово и за секретар му го даде баш оној Крстета Гермов — Шаќира, што го кандиса да му се предаде. Не ги заколна Петре овие јунаци, бидејќи знаеше дека се веќе толку пати преку крв крстени и заколнати.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И да не ги познаваш страните на светот: ништо да не ти кажува, никој да не ти покажува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Учителот не ги распушташе, туку наставата ја држеше по куќи: одеше кај секој ученик дома и му покажуваше што треба да научи.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Со денови не ги носевме козите на пасење.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Таквиот литературен анахронизам дарежливо го смести во интерпретативната фигура НЕИСТОВРЕМЕНОСТ.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Такви заверки не им се даваат само на Словените Ами на сите кои отшто си ги вардат сопствените образи Ѓоа не ги разбираат потребите на новото време

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Ние не ги уништуваме само нашите непријатели, ние ги менуваме. Разбираш ли што сакам да кажам?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кое куче е подобро: галеното и хранетото или она што живее само на грутка! Србина и Шишмана сето тоа не ги интересираше.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

И штурците никако да тивнат: си свират, ништо не ги запира.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Како да ги заградил некој ѕид и кон никаде не ги попушта.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Нараторот не ги презема обрасците кои, најчесто, ги користи и патописната литература.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Пред два месеца, Лила требаше да му се придружи тука и да му ја скрати многумесечната осаменост, но таа веќе по третпат му најавува дека сѐ уште не ги решила прашањата со одржувањето на нивниот комфорен апартман, па уште извесно време ќе остане во Софија.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А и не можеш да не ги видиш тие истркалани глави со пеплосани лица, со ококорени очи и со отворени усти.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Дури и денес, кога веќе се затвори и книгата на неговиот живот, кога на сѐ му дојде крајот, можам да потврдам оти ниту една од неговите прелаги, а и да не ги спомнувам неделата, животот не втаса или не сакаше да ги осуди.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ми се чини дека со мало задоцнување сепак научив да не грешам, и покрај фактот дека одамна веќе никој не чувствува потреба да ми ги лови грешките.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ги собра и другите предмети останати од него: лулата, чешелот за косата, малото чешле за мустаќите и густите веѓи, игли и конци за везење, влечките, географската карта на која беа обележани земјите и местата каде што ги поминал - и сѐ спика во ковчеџето да не ги гледа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Колку си ја сакала самотијата сестра Ангелина, колку си ја почитувала немоста и безответноста, мирисот и тишината во храмот, црната одежда и својата ангелска бестелесност (самата така се чувствувала), толку не ги сакала натрапниците, накинџурените, раскокотени и разголени визитарки и визитари кои, најчесто, не доаѓале на духовно поклонение во манастирската светост, туку да им помине времето.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Татнат ударите врз вратата во мракот - сѐ додека завесата и нив не ги придуши. Штама. Завеса.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ноќ, воловите жеволеле во туѓа стаја туѓо сено, стопаните фаќале бессилно суштество што до вчера се наоѓало под заштита на светените манастирски ѕидови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Упаднав утрово во сред муабет на две баби во автобусот бр. 5, на добро разработена тема, и со внимание ја проследив сета дискусија која се разви на половина автобус, на горната платформа и сите здушно учествуваа во правењето на сармата, од тоа дали е поубава од лански лист чуван во сол и вода или е подобар свежо набран од „еколошки“ двор во Карпош кај баба Нада, која лозниците никако не ги прска дури не накалапи 30 пакетчиња.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Плодовите на земјата таа секогаш ги сфаќаше само како подароци од земјата и ги јадеше без да размислува како тие настанале, ги прифаќаше како што ја прифаќаше и чашата со вода што ја пиеше, сѐ додека не ги виде нештата во овие бавчи како од семе се развиваат во цвет а потоа во плод.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Старите патници не ги збуни прашањето на германските царинарници дали носат со себе ракија.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ушите никој не ги стискавме со прсти, туку нестрпливо го очекувавме пукотот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Од веднење над водата речиси премалена.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ако не ги видев Ардените, Белгија сигурно ќе ја напуштев со мислата дека тоа е рамничарска земја, која е ишарана само со ливади и во која гледав како на нив пасат сортни крави.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

— Добро, — одговори Алекса, — иди по мене назорум, ќе те одведам — и тргнаа: Бајракот напред, Јован по него на десетина петнаесет чекори, убедени дека никој не ги виде.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тоа се потресни примери на една чисто национална литература која не ги загубила општите значења.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Горд беше Бошко повеќе и од дедо Димо што неговите самари се ем здрави, ем не ги убиваат добичињата, како што рекоа повеќе муштерии од Скопска Црна Гора, и од Блатието.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Зарем нејзиниот постар син Ариф не го знаеше францускиот јазик и не ги познаваше добро француските војници на чело со командантот на воената територија на Подградец, припоена на тогашната Република Корча, а зарем тие не му ветија еден ден, кога ќе заврши војната да го прифатат на студии во Франција? Зарем не му беше ветена иднината?

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Одевме покрај Црна Река и на едно место ја прегазивме, единствено внимававме само пушките да не ги натопиме, а другото не беше важно.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Онисифор Проказник клекна до мене. „Тој е зад ридон, така ли е?“ По белегот на лицето му се лизгаше жолтеникава шурка сонце.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Откако се беа доселиле во новиот стан, мајка ѝ на Зорица ги стави тие пердиња за да ги сочува новите тенки завеси од Сонцето, како и каучите и ќилимот. Сонцето да не ги обели.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Се тресат, се трескаат, што се вели, никаде не ги собира.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Или, поконкретно, како учат геј- и протогеј- децата да се впуштаат во толку канонски машки геј- културни практики – како тоа толку течно го проговоруваат јазикот на машката геј-култура, небаре им е мајчин – на толку кревка возраст, а да не ги одгледувале уште од колепка геј- мажи?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тие компири им идеа како добро засилување на храната на изгладнетите студенти, зашто бедниот оброк со купонот не ги најадуваше.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Можела, доколку не ги жалела слабите, трудните и доилките, да ја измори дури и манастирската маска.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ниеден миг не ги пушти мислите напред, пред себе, постојано ги држеше по себе, крај себе, или само неколку чекори напред, но онака, како што се држи ловечкиот гонич врзан за синџирот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не ги потценувам јас ниту дилемите на Хамлет ниту пак заебаната ситуација на Едип, но како што би рекол Питу Гули во филмот „Републиката во пламен“: Песна, јунаци!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Младичот и Иван никој не ги побрка.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Меѓутоа, тоа не беше човечки танц, туку танц на непостоењето; тие дури и не ги чувствуваа своите движења, потскокнувања и своето дивеење; но „нешто“ сепак танцуваше во нив; тоа беше нивното суштество: грутка непостоење, којашто тие на неодгатлив начин ја чувствуваа, неподвижен пискот на исчезнување, лешинска бескрајност; и сето „тоа“ хистерично се тресеше во нив, завивајќи и потскокнувајќи, вртејќи се околу себе и подигајќи ги рацете кон ништо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А јас тоа го имам на ум и не им проштевам, не им попуштам, не ги онаквувам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тој не ги слушаше или не сакаше да ги слуша.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Биле тројца и веќе никој не ги паметел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Што ме гледаш? Не може, велам, повеќе вака, не ги наоѓам јас парите на буниште, за да ги раздавам на ајљази.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Никој не им се доближува, никој не ги напаствува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но во нашите разговори спомнувањето на Шефот, колку што не ги заматуваше, исто толку не ги разбиструваше работите, а тоа за сите нас беше доволно јасно и затоа никој на тоа не му придаваше особено значење.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

За тоа време, додека се седеше и се вревеше заедно, јас сепак забележав како тие тројца одвреме навреме си праќаат ишарети, додека вториот помошник пак не стана божем по мала нужда, а се задржа трипати по три големи нужди, и мене тогаш ми стана јасно дека тој ни ги враќа украдените пљачки од нивниот шлепер во нашта кола и пцува мал да си најмал да не си и да не работиш залудни работи што не ги работат постарите, кои не прават дупки во вода туку си пијат вино, зашто чаушот нивни заради шише вино си ја продаде душата и помисли дека овие клатикуровци се од наша фела, па ај да не им земаме работи што не им требаат ами да се провеселиме на нивна сметка, и до зори ако ни заоди.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не би можела да беше жива да замисли ниту мојата баба Хазбије, која сега почиваше во корчанските гробишта, имајќи среќа во смртта, нејзините посмртни останки да не ги преораат како оние на нејзиниот сопруг во повоениот Подградец, неговиот син Сами, не можела да замисли дека најпосле нејзиниот внук ја отворил нејзината голема затворена врата на животот (а kapi), станал амбасадор. Вратата која баба сакаше да ја отвори, вратата на границата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Зошто да не ја замоли Јованка да го потсети на некои од поединостите што можеби не му паднале на ум, не ги забележал, или пак му се измолкнале од вниманието додека ја земаше поканата во оној налет на еуфорија.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Се запознавме во дворот пред зградата. На состанок на станарите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Само што сите со мартинки кои не се криеја под гуните како поткусените берданки без кои овчарите, речиси, не ги истеруваа овците.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

И правдина е да се прави важен.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Напротив, дури и кога му се нудеа, не ги земаше.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се собра сето село со секири и вили да го расчеречи, но Делин викаше кон луѓето и не ги оставаше да се доближат до него. Постави и стражар да го чува.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тука, се разбира, не ги вбројувам исклучоците (имаше во циркусот и една жена што можеше, лежејќи на стомак, да се свие во половината и нозете да ги префрли до лицето; често нѐ забавуваше пушејќи во таква поза); но во циркусот имаше и поинаков став кон техниката: најмногу се работеше на техниката при изведување на точките, а при изведбата на точката техниката мораше да се заборави; во спротивно, се плаќаше со живот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но сепак признај, да држиш библија во свои раце, па макар и да не ги разбираш зборовите во неа, е голема работа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Огнови. Не ги гасам. Поспокојни се од пепелот. Нека горат, нека си ебат мамата.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

- Не се плаши, моме мило - не ги криј очите - колку и да сум огон - ѕвездата е многу повисоко над мене - не може да ја достигнам...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Тој побара три цени, та овие веќе му дадоа една и пол, но Петруш и понатака се колне во денешна света Петка, утрешна света сабота, други денешна света недела и сите годишни светци, си ја пцуе по десетти или стоти пат мајката оти не сака од нив да печали, и исчепкува уште една четвртинка од вредноста, убедувајќи ги своите пријатели дека им ја дава стоката „под зијан, само и само да не ги пушти на друго место, да им услужи, и да не речат прилепчани оти на Петруша му избегале муштериите и отишле на готов пазар кај комшијата Плашета.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Далеку е, мајко, знаеме. Но знаеме, а и ти знаеш - децата ни гладуваат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Останаа поп Јаков со дружината во затворот од тврдината да чека со што казна ќе ги накажат аџиите и забитот, ако навистина не ги пратат кај султанот да им суди лично тој, како што им ветуваше аџи Јане кога ги наговоруваше да се предадат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Минатата сабота, зараното (Максим и Костадин Дамчески од страв од незгоди не ги поведоа одвечер) главите на сојовите стигнаа во Прилеп, на ан кај Богатиновци: така си мислеа, расправијата помеѓу Хаџи Ташку и Лазора таму стана, па и измирувањето меѓу нив таму да стане.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Зошто не ги броев ударите? се прашуваше.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тој локален огранок бил некако успан и, главно, се занимавал со прашања поврзани со порнографијата и со вулгарноста, додека работите во свои раце не ги презел Глен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дури и паметниците подигнати од цврст материјал не ги издржуваат лутите промени на сезоните".

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Наредните денови не ги донесоа очекуваните резултати.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Глеј како се обесиле облачиштата, клетите! Ене, и ластовичките ниско летаат да не ги фати облакот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Само мртвите никој не ги одликува, што се вели, ним ништо не им треба.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ја пуштил девојката, не исплашен туку уште еднаш понижен во изгубеноста на споулавоноста и заревел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можеби ако се качеше на малото чардаче пред плевната и ако ѕиркаше кон коријата, ќе видеше нешто, ќе видеше десетина рала вжарени очи, но сепак, среќа негова што го фати страв, па не се решаваше да се оддалечи, среќа негова што не ги виде, инаку можеше сосем да му се потчини на стравот, па да изгуби моќ, за здраво размислување.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се плашат да не ги згазат, велам, да не им ги фати очите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не ги сакам вообичаените начини кои се премногу каузални и очигледни.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Насекаде беше мирно и нив им се чинеше дека никој не ги чул.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

- А зошто токму Мечето? - Па ти не ги даваш прстињата.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Не знам што е причина, та Билјана наеднаш да ме изненади со тоа необично прашање: - Тато, зошто некои луѓе ги сакаме повеќе, некои помалку, а некои не ги сакаме?

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ќе ти удрат неколку, а потоа пак уште неколку за да не ги заборавиш првите. За секој случај.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ако, пак, работата беше особено тешка, тогаш тој имаше обичај дури и воопшто да не ги завршува речениците, така што мошне често, започнувајќи со зборовите: „Тоа е, навистина, сосема онака...“ – а понатаму веќе немаше воопшто ништо, зашто и самиот тој забораваше, мислејќи дека кажал сѐ што било потребно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зелниците што ги правев јас, друга жена во селото не ги правеше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Односите со поп Спиро од неговото Полчиште не беа баш толку добри, бидејќи тој секогаш кога служеше во манастирот бараше од дедот Сталета да му плати цела бела меџудија, а врз тоа парите од молитви, крштења, пеанини и друта свештени работи не ги оставаше попот на манастирскиот диск, ами си ги прибираше во својот џеб, та дури и литургиите што ги носеа селаните за нафора си ги клаваше во торбата и им ги носеше дома, на попадијата и дечињата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Не ги заборавив зборовите на амбасадорот Ерик Руло кој подоцна како патувачки амбасадор леташе меѓу арапските и блискоисточните градови.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сите се плашат да не ги забели денот, да не ги превари сонцето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Козарите не ги напуштија козите, не станаа работничка класа, но израснаа нивните деца, иднината на земјата. А да не беа козите?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тода зеде уште неколку китки од бунарот и ѝ донесе на Нешка, која не ги врати и отворено призна дека го сака Крлета, ама ја страв да не разбере мајка и.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Создавам зборови што не ги разбирам, па сепак некако ги разбирам. Го истражувам воздухот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тогаш, во време газење лепешки, не беше згодно да се ѕирка во дворот на соседот, зошто нозете на жените им беа засукани догоре, до пушталките, па нивните бутови, обли и бели, зашто никогаш повисоко од колената не ги фатило сонце, дури до таму беа избрбешкани со лепешки.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ноќта врвеше натаму, а јас седнат на масата зад машината за пишување, сеќавав како само нејасни мисли ми врват низ главата, како парки магла кои се тегнат по долината над малото езеро под Лерна и потоа исчезнуваат, и на нивно место доаѓаат нови, сѐ додека дувне ветрот и не ги истера од грлото на котлината.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Трчаат луѓето од едно место до друго, од еден крај до друг, трчаат и внимаваат да не ги видат, да не ги дефинираат како идиоти, како типови кои споро размислуваат, уште поспоро реагираат оти коефициентот на интелигенција им е олеле мајко.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Никогаш не ги именуваше, дури ни во мислите, и толку колку што беше можно, никогаш не си ги замислуваше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Значи, газам внимателно иако тоа не мора да значи дека понекогаш не ги избирам лошите премини.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не ги излупив компирите. Не ни видов дали има. 30" Готово.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„Но ние, по војните, не ги напуштаме поразените, ниту жртвите од редовите на победниците.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка која никогаш не ги коментираше вестите, постојано нешто плетејќи крај Татко, повеќе за себе рече: Дај Боже да врне во Виетнам...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ги запретаа колку да не ги јадат утре пците и чавките.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Царот и царицата имале синови колку што бевме ние - Дмитар-Пејко умре, Јане Крстин и Пеце Дановски загинаа од турска пушка, Васко Тушев се врати во Кукулино. А Онисифор Мечкојад?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Прво: Ако се вистински актери, би имале потреба, како што би рекол Гротовски: „Да снесат јајце, да ја испразнат или промовираат креативната моќ, онаа што не ги остава мирни ниту дење ниту ноќе“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„ Не, воопшто не ги познавав.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

ЗАКЛУЧОК Во миговите кога општествените граници се мошне реални и кога различните расистички демагози се загрижени да не ги пречекорат разни неповикани раселени и економски затирани индивидуи, се чини популарната култура со своето имагинарно пречекорување на границите како некаква лажна компензација, утеха.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако господ ги создаде рибите за луѓето, белки не ги создаде само за еден човек?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

И покрај нашите постојани предупредувања да не им помагате на комунистичките бандити, да се откажете од секакви злосторства против нашата војска, да не ги криете оние што ни пакосат, да не бегате и да не им се придружувате на голтарите в шума - вие сето тоа дрско го отфрливте и го погазивте...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Кога ќе ја добијам првата плата, ќе си купам ламба, една убава од месинг, а кога ќе заштедам доволно, ќе си купам и кревет од месинг и една од тие масички со дезен на шаховска табла, знаеш тие со коцки од различни бои дрво, како и неколку килимчиња, и потоа ќе ги поканам на вечера него и жена му; никогаш не би можел да поканиш некого на вечера во куќата на Мајкл зашто таму никој не ги мие садовите и нема ништо друго освен Боб Марли постери и нечистотија и напади на врескање.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Имено, тргнувајќи од премисата дека „општите одредби не ги решаваат поединечните случаи“ тие, се чини со право, судовите ги сфаќаат како практични и искуствени „секундарни законодавци“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Се залажувале и сакале да го излажат својот господ, да се сожали на нив и да не ги заборави кога ќе дојде воскресот и се мачеле да не поверуваат дека гласот на челникот не е потсмешлив, дека е навистина благородна молитва и посредување за добрините што ќе дојдат еднаш, утре, подоцна, само за нив, изѕемнатици со издупчени опинци и издупчени души, онакви какви што биле и што ќе бидат секогаш пред розовите осамнувања на вистинската пролет која сепак ќе ги плисне со надежи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но остана за чудење во врска со нив, со птиците, тоа што жителите на Потковицата, освен еребиците, дропките, тресопатките, дивите пајки и дивите гуски, другите не ги ловеа и не ги убиваа. Посебно не грабливиците.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој, кога сме на состанок, не зборува како што има обичај, дека мајка ми за сѐ е крива и тие негови глупости, туку сосема поинаку. Баш како што треба.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И гледаше во ученичките, онака како што маж гледа на жена; не ги сакаше машките, и редовно им ставаше пониски оценки одошто на женските.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ги водеше децата кон Мартина сѐ додека тој не ги виде и вчудоневидено се загледа во нив прашувајќи се дали да спрсне да побегне.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тоа што водењето љубов не му одеше од рака, го припишуваше на апчињата. Реши повеќе да не ги пие.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Таму е леичката, во присојот, баба не ги расадува.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„Мајка ѝ“, рече Никола, „да беше каква што не беше, кога Гала се замоми, плачејќи и коси корнејќи ќе ја пееше она народната Не крши се како риба низ водата Како змија низ тревата! Не ги гори ергените...“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Арсо не ги слушна Павлевите уверувања. Тој презриво ја доближува батериската светлина до омразената рапавина што му застанува на патот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Чудно им беше што не ги проследуваше Мурџо, никогаш не пропушташе да не биде крај Пеличка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Мислата нагло му свртува на друго: можеби, ако не ги делеше тие пари, ако ги дадеше за засилување на храната, ќе успееше да го направи оној нужен напор за освојување на последниот поен.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Зениците му беа ненормално широки... [а] во нив имаше некој стаклест сјај [итн.].241 Како класичниот инвертит од медицинскиот дискурс во деветнаесеттиот век, според неговиот прочуен, сатиричен портрет од Мишел Фуко, Пол од тмурниот опис на Катер излегува како „лик – минато, историја на случај и детство, облик на живот; и морфологија, со индискретна анатомија и можеби со мистериозна физиологија“ (тука зборува Фуко, а не Катер).242

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не ги сакав темните бои, ни бојата на крвта. Не. Го сакав само изгаснатото злато на класјата низ кои, кога лежиш на грб и испитуваш над себе, небото станува неодгатлива привлечан тајна. Драго небо.“

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тој не ги мразеше своите крилја. Никако!

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Набргу им се придружија и сопругите, на брзина ги кренаа празните чанчиња од мезето и потставија две кафеаво црвеникави тави во кои имаше по две големи половини модар патлиџан, исполнети со богата содржина на јадењето имам бајалди (онесвестениот имам), од кои се ширеше миризбата на печениот зарзават, во покрај модрите патлиџани, се гледаа златесто зеленикавите испечени бамји, ситно сечканиот магдонос, зелените позлатени пиперки, растопените црвени патлиџани, прошарени со испеченото мелено телешко месо.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога ја одврза црната шамија и светнаа златните лири, Арслан задоволно ги протрлка дланките од своите меки раце и го опомена Трајка да не ги брои: — Брак, коџабаши, брак!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Жената која седеше до мене забележа дека ги слушам туѓите разговори, и дека се обидувам да не ги слушам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ништо поцврсто не ги поврзува луѓето, како делењето длабоки чувства.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Но, тој ниеднаш не ги молеше. Тој просто не беше роден за да може да го прави тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Зашто јас, си признавам, не ги сакам луѓето што се фалат.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

110. Тој неуспех не ги обескуражи одважните Срби: Друштвото „Св. Сава” отвори патриотска потписка во Србија за изградување нова зграда на друштвото за пансион и за свое пропагандно училиште.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој никогаш не лежел со тебе цела ноќ на плажата во Камакура, никогаш не ги слушал твоите кошмари, никогаш не чул како целото твое детство се менува под тие ѕвезди, се менува и се превртува, додека твојата детска уста се отвара да открие некое ново минато, секогаш она за кое тврдеше дека е реално и сосем вистинито.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

И овие да не ги донесеше и без нив ќе поминевме. Ти ни си сѐ.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Кога ќе излезеа од бурињата не ги оставаа да се мијат, туку варта да им се засуши на кожата, да им направи тенка лушпа како од јајце, да ги заштити.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Не ги отвори очите веднаш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дворот се начичка добро до народот и од неговата таговна вика. (Сите пак, не ги ни собра.) Сред плачот се стегаше народот надвор и благо секој на мртвото тело Кузманово сакаше да му се доближи: да го бакне неговото чело.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Не ги гледам ни жените што ме прашувале зошто пиштам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Но не ги правите! Вие не сте дури ни господари на планетава.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Не се карај и да не ги караш дечките! - му подвикна дедо.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ни ги земаа торбулињата, божем да ни ги носат, но ние повеќе не ги видовме, ниту нив, ниту нашите торбичиња.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

„Ајде, смири се! Да не ги бришеш нозете од тапацирот!“ рече Љупчо.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не ги пушташе ни луѓето што вртеа околу манастирот дојдени да се молат на гробот од свети Наум за спас, ниту питачите што бараа леб.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

„Обично носам хигиенски чаршафи за кината - помисли само кој сѐ можел да седи пред тебе на седиштетето, и колку пати, и каков вид на некоја ужасно гнојна бактерија мора да се наоѓа во сите оние древни капки од карамела и кока кола и пуканки со путер - но не сакав да помислиш дека сум настрана или така нешто на првиот состанок, такашто не ги понесов.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Затоа е јасно зошто не ги интересира психоанализата.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Нејзините владетели не ги поврзува крвно сродство, туку приврзаноста кон заедничката доктрина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Доколку сакаат да аплицираат за заеднички кредит за кола, стан или семеен бизнис, хомосексуалните парови не ги исполнуваат условите - што на хетеросексуалците им е дозволено... ај да не се повторувам.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Да не ги видевме божем не ќе знаевме дека смртта влегла во селото. Тоа и онака умира.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Како што колената не ги снемува, како што корените корен раѓаат, како што сојот не умира, така и лошото живее во клетвата народна што постојано се пренесува низ дамарите во народното паметење и како поука и како предупредување... ќе не колне нас народот, ќе нѐ колне...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Веќе никој не е врзан за физичките карактеристики доделени од природата, никој не мора да биде врзан со јажињата на традицијата - оваа комуникација не ги познава границите наметнати со културната и политичка хегемонија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Таа не ги познава кои се, ама очигледно се една тајфа: возрасен и остарен човек, две момчиња и две девојчиња.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ми текна да се преправам дека не ги гледам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

145. Во случајов Мисирков неправилно ги идентификува народите со феудалните владетели, зашто тие договори не се правени помеѓу народите, коишто никој и никогаш за ништо не ги прашувал, туку помеѓу суверените од разните држави.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Почна да се вежба во злостоп. Си постави претпоставки како „Партијата вели дека земјата е рамна“ и „Партијата вели дека мразот е потежок од водата“ и почна да тренира да не ги забележува и да не ги разбира аргументите што го докажуваа спротивното.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

(Господ знае какви инсекти можат тука да живеат - и земја, земјата мора да е полна со бактерии, а да не ги споменуваме пајаците, црвите и слично) и без тепих (погодно тло за буви, вошки и инсекти).

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Му дадоа една табличка со остаток од моливче врзано за едниот крај. Во почетокот не ги употребуваше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Григориј Иванович гласно воздивна, си ја забриша брадата со ракавот, и почна да раскажува: – Братче, јас не ги сакам женските со шапки.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ги размавта рацете и потрча да ги обере златните праски, златните цвеќиња, за да не ги соберат утре соседите.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Се разбира, веќе не во смисла на некој естетски идеал кон кој се стреми, туку во смисла на потрага по продукција на значења.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И без капа и со капа еден бас, глас груб и рапав, татнел како улав тапан.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Постоеше извесен одамна установен ред во вршењето на сите нужни работи што Бојан ги знаеше и за кои мораше да води строга сметка да не ги прескокне.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Плачејќи над нас, паѓам од смеа. Солзите не ги разбудуваат оние што отишле и што не ни рекле збогум и проштавајте.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еднаш реков: минатото не постои за ништо друго освен да поттикнува разговори и спомени.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

• Ништо во оваа лиценца не ги нарушува или ограничува моралните права на авторите. CIP – Каталогизација во публикација Национална и универзитетска библиотека „Св. Климент Охридски“, Скопје 349.2:340.13(497.7)”1990-2010“

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Ама, и тие не се кажуваат. ,Змијата не ги кажува нозете", велеше дедо.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А тој ден Даскалов ми донесе повеќе пакети млеко и јајца во прав; тенекиини кутии со месо, детска облека, па дури и фустани.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Кога Човек не е сам и сувата трева е повесела.“ Се ловеше : со потсмев пееше на црковен начин, како проповедник. „Тој е сакат, Мироне“, пак рекоа долждалците. Мирон не ги чу.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Инаку, тие свои поединости никогаш не ги користела.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Страни на овој договорот се рабо- тодавачот и работникот (чл. 16, ЗРО). 3. По осамостојувањето на РМ, со носењето на првиот македон- ски ЗТД (1996) – беше дерогиран терминот „претпријатие“, воведен со поранешниот сојузен Закон за претпријатија (1988) и се воведе само генеричкиoт термин „трговски друштва“ – во сите негови за- конски форми (ЈТД, КД, КДА, АД, ДОО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Напарени се од андартите, фанариотите и не ги забораваат своите искршени заби.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Два од нив, кои татко ги имаше донесено уште од Америка, мајка не ги постилаше.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Мајка ми ужас ја фати од мојата приказна и рече дека ќе побудалела од страв да знаела каде сум и што ми се случува, а татко ми додаде: - Наша грешка е што имаме премногу доверба во нив и не ги контролираме построго.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Гемиџискиот канал бил доста длабоко и можноста да се открие била мала, но тоа не можело да не ги вознемири атентаторите.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

да не стекла пак реката, да не ги откорна овошките или само алето, е во Америка алињата им се дома, в среде куќа, е па водата нема узда, не се запира со прачка и со викање, а да ја видиш онаа вода што се оди со денови, еднаш ни рекоа денеска морето ќе игра, а кога игра морето, не играјте вие и кога зеде да рипа, да станува и да седнува, леле мајко, потплашена кобила, фучи и се пресега преку бродот и го прескока и 116

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како да се ослободиме од нив, а да не ги навредиме? - Немам поим.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога се качуваше по скалите, на чардакот кучката и куталето ја довршуваа попарата што ја беше надробила баба од манџата и лебот што не ги изеде даскалот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

МАТЕЈ: Што не ги поправи сама? Ти си за машко – женска еднаквост.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Со канти маст може да се измери.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А сега домарот пред него гласно размислуваше дали гостинот што слика ќе остане две - три недели, или цел месец па и два, и како да си помине тој, па и домарот покрај него, само со манастирски грав, еднаш во седмицата зелник од селото, па и некое јагне ако се згоди празник, да не ги сметаме тука: домашниот леб што го месеше и го печеше невестата во селото двапати неделно, биеното сирење на маша над мангал, низите суви пиперки и солени циронки, како и бинлаците вино и ракија дарувани на манастирот од останати верници, за светците не за грешниците.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во истата ноќ, додека Додо и другите спиеја, ја употребив својата моќ да господарам со соништата.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Не ги пуштаат од раце.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Некои жени ме запираат, ме прашуваат нешто, ама јас не ги слушам. Им бегам. Се враќам да ги доспружам алиштата на драгот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Жените, своите умрени дечиња, не ги даваа да ги фрла во варницата, туку кришум ноќе ги закопуваа во гробиштата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Извади во едно паниче сирење, па седна крај разгореното огниште, и не чекајќи ни малку да остинат, ги подбра компирите и не ги остави додека не се наполни до гуша.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Денот беше сиот затнат од тој магличав, густ врнеж, само тоа нив тројца ниеднаш не ги натера да се подвоумат и да се поколебаат во својата зачекореност.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Истото би можело да се каже и историското конзерваторство.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Најпрвин не ги разбирал. Во него несовладливо бучела крвта.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И никој поради тоа не ги осудуваше, не ги презираше и не ги земаше на подбив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А времето навистина беше веќе отворено и можеше да го листаш како оној албум со слики на братучедата Роза, и, разлистувајќи ги страниците, ако гледаш внимателно, ќе сретнеш секакви лица: и насмеани, и зачудени, и несеќидневни, и обични; само расплаканите не ги спомнувам бидејќи секој си ги брише очите пред да застане пред фотографскиот апарат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Зборовите се за арч. Само за тоа. Не се шегувам. Постојат такви зборови.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Нашиот шеф, тоа неуморно добиче, кој никогаш нема време и ништо не работи, кој најскапоцените часови од денот ги минува во празно дрдорење – една до немајкаде бесмислена егзистенција – кој не се осмелува самиот себеси да си ја признае висината на долговите, кој само подметнува и блефира и ми личи на акробат кој дуе еден балон додека другиот, во истиот миг, му се распрснува: од сето тоа останува само еден одвратен гумен партал кој само миг пред тоа имал свој сјај, свој живот и своја моќ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Напати знае да казни и тоа веднаш; другпат објавувањето на својата одлука ќе ја одложи за подоцна, но никогаш не ги амнестира нашите грешки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сигурно дел од вината што побрзав во таа намера, беше нивна. Не ги обвинувам.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

И кога ги направил ги испулил, ги испулил, ама не ги бендисал.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

А ќе ме обвинуваше ли сега да не ги спасев?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сепак, Хабермасовото песимистичко гледиште за дегенеративната трансформација на јавната сфера не ги зема предвид овие опозициски јавни сфери, како што се сифражетките, движењето за граѓански права, итн. 105

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Знам дека навистина постојат тие скали и, ако сосема не ги потисне бурјан, ќе одам некогаш да ги видам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Со ставовите 2 и 3 од овој амандман се врши дополнително проширување на надлежноста на Уставниот суд, но тие не се предмет на оваа студија, бидејќи на директен начин не ги тангираат работничките права.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Адам допушта дека „можеби не постои едно единствено универзално предгеј-искуство“, но укажува дека сите тие културни активности и силната привлечност што ја имаат „сепак упатуваат на низа од основни искуства со силен екот кај геј- и кај потенцијално геј-мажите кои го надминуваат поимањето на ‘геј’ како ‘само’ општествена конструкција или дискурзивен ефект“.377 Од каде се тие основни искуства?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во денешниот момент на (македонското) новинарство кадешто лаже кој стигне, кадешто моралната одговорност во најдобар случај е мисловна именка, и кадешто мошне често ни за највулгарните и најприземни навреди не може да се добие ни минимален отчет, навистина е во ред прашањето зошто, кога веќе се залагаме за промена на состојбата, не потпишуваме одредени свои текстови.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Поправо, јас и не ги најдов нив, туку местото кајшто беа тие, пред да ги разјаде пламенот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Чако пак припнува, слушам како им се пушта в нозе, в жили, не ги остава да кажат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но тој ѕвездите не ги гледа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Види го ти него едепсас, што не ги зема кај него туку селово го прави беузур.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ристе ја постави молбата. Суло го има чеканот за дамка, а Ристе десетина товари штици недамкосани, та „ако е кабил“ да дојде утре Сулоага да ја удри дамката да не ги носи Ристе на каракулот и да не плати кочан.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Му кажувам и за многу други работи што самиот ги знае, ама не ги гледа и не ги слуша. И така скоро си отидоа сите командири.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Го удираше сѐ додека Богдан не ги почувствува ударите на своите слабини: гледа пред него нема никаков коњ, а всушност тој е коњот: на него е качена Аниса и го удира со петиците и го сили да трча.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Немаме ниви, немаме овци. Компирот и она малку козјо сирење не ги делиме со никого.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Душманите не ги рецкаше, а пред тие што ја трпеа се лизгаше како алва во саан.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Неговите зборови јас многу-многу не ги кладов на умот зашто цело време гледав што ќе прави Киле. Фодуло дете беше тоа Киле.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Тој не ги поштеди од својот хумор и сарказам приврзаниците на јазикот есперанто во полемиката: Есперанто е бизарна измислица и не чуди како неколку видни личности од редовите на највисоката интелигенција стапнале во оваа картонска галија да бродат сред море!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Брат ми последен пат ми плаќа кирија. штом толку поради тоа се дере.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Комитетот се срди зошто конзулите не ги осветлуваат работите како што се.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нивните другари немале време човечки да ги закопаат, само онака, да не ги пронајдат Бугарите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Попставревци - коњи не ги стасува: ете, и Робе им направи чест. Сега уште зетот со сватовите да стаса...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И покрај некомпатибилноста со нашата внатрешна легислатива, особено од сферата на македонското деловно и трговско статусно право, кое воопшто не ги познава и не оперира со зборовите „претпријатие / компанија / фирма“ – сепак, авторите на оваа студија решија да ги употребуваат овие 221 термини, првенствено од практични причини.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Овие зборови силно ме охрабрија. Никогаш не ги заборавив.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

I Дождовите деноноќно врнеа; туриваа силно, поројно; не се знаеше што е небо, што е земја: споени беа, измешани, каша; урликаа реките, потоците, трапиштата, суводолиците; влечкаа од планините чакал, гнилеж, дрвја; се разлеваше водата низ селото ги поплавуваше дворовите, куќите, плевните, ќералите, кошарите, гаждарињата, бавчите, гумната, нивјето, трлата, елиците, стоговите, листовниците - поплавуваше сѐ; туфкаа луѓето не можејќи да излезат надвор, рикаше добитокот гладен, гракчеа кокошките бегајќи сѐ повисоко на кокошарниците и плевните за да не ги зафати водата што растеше; прегладнети удираа со клуновите по гредите и ќерамидите; кучињата пливаа низ водата влечкајќи удавени животинчиња за да се нахранат; гледаа тажно луѓето од куќите, од прозорците, гледаа во водата што растеше, во дождот што непрестајно паѓаше како да се истуриваше од некои небесни мориња; овошките во градините и дворовите стрчеа со ветките над водата како давеници што бараат помош; полесните предмети: сандаци, кошови, канти, каци и разно овошје, пливаа по водата, одеа каде што ги носеа брзаците.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Му реков: „Имај на ум, се случува и тоа, а и мене ми се има случено, дури кога ќе згрешиш да сфатиш дека животот има задолжено специјални избраници и помеѓу луѓето за кои сметаш дека посебно те ценат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Шприцери пијат тие што сакаат да ждригаат, јас таквите не ги трпам. - Добро, голо вино.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Таа не ја врти главата, не ги упатува очите на лево, оди само напред, полека, полека, не ја ни чувствува тежината на ќеркичката, ама во нејзината глава се сместува последната куќичка, онаа што со пар прозорци гледа на долната улица, а само со еден на оваа по која сега чекорат.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Се доближи стара жена до левата пола од старата искршена порта и погледна низ пукнатината.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сите редимејди не ги претставуваат во еднаква мерка овие содржини и на најчистите или „најтврдите“, во склад со потребата на индиференција, благодарение на економичноста во примената на пулсирачкиот автоматизам, тешко, освен можеби според инскрипциите, е да се разбере било какво застранување.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Од почетокот на транзицијата, донесени се три измени и дополнувања на тогаш- важечкиот Закон за инспекција на трудот. 2 Првата е од 1990 година, втората од 1991 година, а третата од 1993 година. 3 Ниту една од промените што се воведени со нивното донесување не ги засегаат правата на работниците.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Работникот продолжи да се смее, како да не ги чу Велевите зборови, стружејќи ја со присторена равнодушност варта од една штица.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Така не ги викаа ни Грците, зашто последниве не видоа големи лошотии од Србите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Црни топченца - како јадро црно монисто - може ѓердан да нанижеш додека се меки, откако ќе се потсушат - игла не ги дупи!“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Но тогаш пееше и други револуционерни песни кои никогаш не ги заборави и чии рефрени ги потпевнуваше, посебно песната A las baricadas, кога му беше тешко во животот, особено кога беше сам во ќелијата на Голи Оток.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

БОРИС: Некои работи не ги разбираш, а не смеам да чекам полека да ти се разјаснуваат. Ќе се упропастиш. Немам време да чекам да пораснеш.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Но ние не ги заборавивме нив. Ова се нашите непријатели. Тоа е сигурно.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Татко и Камилски, во ритам на балкански џентлмени, на кои им се добро познати обичаите на ритерството на маса, ги допиваа чашките ракија и мастика без да си дотураат додека не ги испијат до дно и со мезето се служеа со усул.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Никогаш не ги заборавивме блиските и срдечни Себастијанови...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Монголските коњаници ќе ги донесат буреците и баклавите на бреговите на Босфор во султанските палати.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И пак луѓето не му веруваа. И самите плукаа во огнот и му подвикнуваа да не ги лаже.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Затоа Стале не пропушташе утрена ни вечерна служба да не ги посети параклисот, каде што отец Арсенија секое утро и секоја вечер читаше напамет едни и иста молитви: „Помилуј мја, боже“, „Богородице дјево“, „Единородни сине“ и други што беше ги научил напамет, оти и тој не беше пиомен како што не беше писмен и Стале.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сите мислеа дека Македончињата се малку чудни, ама веќе никој не ги сметаше за чакнати како во почетокот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Од неговиот збиен коментар проговорува специфичната еснафска солидарност: макар што не ги одобрува, тој настојува да ги разбере оние литерарни проповедници на епскиот дискурс кои, како залутан пустиник, ја преспале симболичката бура, па безнадежно се обидуваат да ја воскреснат оддуваната референцијалност.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

А искрено речено, пола и не ги бива за ништо...

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Оставена на милост и немилост. на нечии туѓи зборови, туѓи прегратки, нечии чувства и нечии бакнежи, кои не ги прифаќам...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Тоа се здружените полициски сили од двата града, на кои им здодеало да се тормозат со затвореници што не ги ферма ни судот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Лицето му беше зелено и влажно како нешто што живее по густите бари или по поилата на селските чешми.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Самоубијците не ги гибаме... тоа е табу - рече Николај.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Затоа што нивното место не е таму, туку овде,“ одговори доктор Гете.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не ги сакав темните бои, ни бојата на крвта.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Таман во муграта излегоа од село и открачија колку да не ги втасаат дрварите нагоре и веќе забеле зората.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Играа по тактот на мелодиите што ги слушаа иако не ги знаеја игрите: танго, валцер, фокстрот, чарлстон, самба, румба, рокенрол, ча-ча-ча, боса нова, полка, а најмногу ламбада која беше хит и која почесто ја повторуваа и чиишто ритам најмногу им се допаѓаше.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

А, татко ми! Да не му ги спомнеш. Му се лоши од нив.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Зачудено го гледаше Камилски, кој со извишен глас продолжи: Декарт ги советуваше изгубените патници да не талкаат, час свртувајќи лево, час десно, без да запираат никаде, туку постојано да чекорат само во ист прав правец, напред, само напред без никаква промена да не ги принудат да го променат овој тек!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се уривале еден со друг, никогаш позли, со груби гласишта слеани во една невозможна, збревтава и скоро бесмислена реченица: За душа на Јане Крстин, в око, рамно в око со тој нож.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Иако понекој имаше да им го каже патот, тие со сила беа земени од тој ајдутин Толета и без оружје одеа, та при првите пушки од аскерот се разбегаа и никаков кедер не направија“ стоеше во долгиот мудуров и јузбашиев извештај.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Различните конфесии не ги разделувале меѓу себе, а ниту туѓинците не можеле да ги раздвојат.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

- Не, не ги купив. Ми ги даде чичко Тале.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Луѓето не ги напушташе стравот, како пред војна.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Знае за двете деца, за малечката Пелагија и за малечкиот Доне, ама не ги видел оставени на креветот на Чана, свртени едно кон друго, со подадени рачиња.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Нашиот идентитет е оној на Adilkno, Critical Art Ensambl, Kraftwerk, Laibach/NSK или Luther Blissett!

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Пелагија како да стана едно семејство со Митра и Чана, ама не ги заборави ни момите на мајката Роса.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

„Прав си“, му реков. „Да ги гледаме и да им се радуваме а да не ги гибаме...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Самиот секако не би можел да ⥊ припишам толку големи и толку одлучувачки потенцијали.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Јужна Америка“, прошепоте таа, а очите ѝ поигруваа од возбуденост.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Веќе ми жежи, ми ги гори прстите, а јас не се иставам, не ги поттргнувам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ели, верував, не ги разбираше сосема сите тие работи, но бидејќи и таа беше нажалена сфаќав дека, сепак, и таа доживува заедно со нас.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тој чекорел во свечена осаменост на обред во кој се кадат со темјан слабушкавите за битка, всушност не ги подавал рацете кон копнежи туку со здив, со чело, со врелина во врвовите на прстите џбарал слободен простор по чии невидливи врвици можело да се стаса до златни бранови на 'ржено море а во нивната лелеавост да се живее и да се чека на доаѓањето на русалките и девојките; со нив ќе е и таа, Ганка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Светот е круг, врз тој круг лежи светлина. Надвор од тој круг, зад студените рабови на испраќањето на денот, се постилал еден поинаков свет чија распливнатост се вообликувала само ноќе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Веројатно ќе помислеше и дека таа не ги следи ударите на својата рака.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Толе зборува и сѐ некако очите од Ката не ги одделува.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој навистина не ги дочека војниците со крстовите и забитите — офицерите со белите коњи, но навистина ги собра селаните пред конакот на тргнување и навистина им одржа еден говор.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Додека заморот на темниот одблесок од бакарниот залез на сонцето не ги совладаше.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Во тоа време децата од преку-преку-дедови ни биле многу лоши; не ги слушале таткови си и мајки си, а пак татковите и мајките ич не ги повелале, триста лошотии правеле.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Бев во полицијата, велат не ги избројале уапсените, а камо ли да знаат кој е Андреевиќ.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Тој ѝ велеше дека ги троши парите без ум, дека е глупава, дека не ги дава тешко спечалените пари за да ги расфрла по улица, и уште триста други глупости, зашто обично, саботите навечер беше тежок немтур.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А одонде, од работ на шумата на четирите годишни времиња, Пишпирик и Барбут- бег се одмаздуваа со зборови: - Измамници! - Џепџии! - Во сулфур да горите!

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Не. Не. Сето тоа нема смисла. Не ги познавате Вие нив...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Лебот и манџата не ги допре.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Како Иван Иванович, така и Иван Никифорович не ги сакаат стениците и никако нема да го пропуштат Еврејчето трговец, а да не купат од него еликсири против тие инсекти во различни шишенца, откако претходно добро ќе го искараат зашто тој ја исповеда еврејската вера.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во долгиот хол без прозорци, со неговите два реда полукабини, исполнет со постојано шушкање на хартија и со џагор од гласови што мрморат во говорпишувачите работеа десетици луѓе што Винстон не ги знаеше дури ни по име, иако секојдневно ги гледаше како брзаат горе-долу низ ходниците, или како гестикулираат за време на Двете минути омраза.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се разбира дека се чувствувам премногу комотен додека ги сместувам зборовите на Даскалов во мои реченици.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А смртта токму нив ги одминуваше. Како да не ги сакаше. Дали ми веруваш?“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

При секој празник, попот ги подучуваше луѓето, им велеше да си прават сите црковни редови, да не ги закопуваат луѓето како ајвани, туку задушниците редовно да им ги носат како што го рекол тоа господ.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ја плаќаше татко му Аврам отштетата и заедно со полјакот и шумарот го следеа каде оди за да не ги запали житата или шумата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Значи, и со бегол поглед може да се дојде до заклучок дека домашната „популарна ликовна уметност“ нема допирни точки со некои светски текови на популарноста, и тоа не само затоа што очевидно не произлегува од една развиена пазарна логика (според која навистина постои законот на понуда и побарувачка, а не само побарувачка), туку и затоа што не ги развива своите комуникациски обрасци (што сепак се случува во турбо-фолкот) и заостанува во непроменливоста на малограѓанскиот вкус (за секогаш детерминираните критериуми на „вредност“) и во парохијалниот аутизам (инцестуозна некомуникативност). Маргина 37 171

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но моите замисли одеа во прилог на државата Тунис, но кои не ги исклучуваа и моите амбиции за самодокажување, наложување, излегување од просечноста, со која бевме главно класификувани амбасадорите од малата Република Македонија во југословенската федерација.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Зашто скакулците ги јаделе и не ги дојадувале, и ги оставале да живеат со малку месо на коските и непрекинато да ја слушаат ангелската труба.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Што ако не јазикот и кој ако не поезијата, барем до некаде, не ги обезличи страдањата.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Докторот Татули вели дека многу луѓе имаат ваква појава, на некои им се случува и дење, будни а да чекорат занесено, замислено, прават движења и работи кои не им доаѓа од свеста, туку така механички: гледаат, и не виѓаат, слушаат, а не сфаќаат, отсутни се - сѐ дур некој не им свика или не ги сниша за рака и не ги оттргне од таа занесеност...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ако, пак, некој рече дека не ги донаправил добро, бидејќи и сега се доправаат, и на тоа ќе одговориме: „Исто така и грчките многу пати се поправани од Ахила и Симаха, а потоа и од мнозина други.

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

Ѓузепе и другарите се поклонија длабоко на последната Челебијева насмевка, и кога тој се изгуби од балконот, тие тргнаа надолу до пред крчмата и си нарачаа по една ока црно тиквешко вино, за да не ги отпразнуваат своите балони.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сами веќе не можеа да одат, што се вели, не ги крепеа нозете.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ова некако набрзина кога почна мајката, кога заврши? Ни пуканките не ги изедовме. Салата се испразни, а јас уште чекам.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Што секој ден, секој час, морам да донесувам значајни одлуки кои историјата ги наметнува, на кои не чека и кои не ги простува. Знаеш ти каков е тој притисок?

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Ако некому некогаш му се припее, си пее во себе за да не ги пресече другите.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Димко отиде на занает кај коларот од соседната улица, Аким пак се врати кај својот мајстор во слаткарската работилница, Баждар преседе некое време зад катинар потоа се изгуби од улицата кон онаа страна на Вардар и му стана помошник на еден рибар, за некое време остана кај него на работа да ги печали тврдите залаци на црниот леб, онака како што никогаш не ги печалел.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Најмногу роговите ги употребуваа за шила за напутување на опинците или ги чукаа некаде на засолнето. Не ги фрлаа и не ги газеа.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Јас што дојдов овде, штрк, не оти сакав да бидам штрк, ами клетвата од татка и од мајка ме фати, што не ги слушав како врапчињата Сиве и Чуле.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Само сум трчала низ гумното, а тие трчале по мене, и ме прашувале: што е, што ти е, а јас само сум трчала. Не ги слушам, не ги гледам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Деновите не ги броев, ми беше забрането.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ги легнувам и не ги пуштам да се кренат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Вообичаено не ги слушам другите луѓе што мислат за поединец, додека самата не го прочитам човекот.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

А за да им помогнат на старите во терањето на стоката, тие беа повеле со нив и по некое дете од осум до десет години, оти пак за младите беше опасно да слегуваат в град да не ги собере некој од поблиските бегови за работа во својот чифлиг, бидејќи полските работи беа во полн ек, та на беговите им беше потребна работна рака, и тие ја наоѓаа со својата сила кај рајата – христијаните – која не беше уште сопственост на некој од нивните колеги, како што беше овде случајот со слободните Мариовци.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во неколку наврати нескриено и тенденциозно ни се префрлаше дека не ги потпишуваме своите текстови и дека се криеме зад таму некакви си псевдоними.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сиот мебел и оружјето во кое имаше седеф беа отстранети од неговите соби.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Седеа еден спроти друг и се гледаа право в чело, а сонцето ги потпечуваше озгора како на тлеан оган и тие си зборуваа тивко, речиси со шепот, да не ги исплашат рибите.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се плашеше од зборот да не ја распара како меч, но најмногу од оној „добрите мајки не ги фрлаат децата, само кукавиците ги подметнуваат во туѓи гнезда“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не ги паметам сите поединости од разговорите што ги водевме, но го немам заборавено мирисот на сите мои попладниња во Пасажот... ми се обраќаше понатаму Нилика во нејзиното писмо.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Гардистите не ги гонеа. Само ревеа. Потоа ме бутнаа во чунот.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Меѓутоа, ваквата препоставка брзо отпадна кога, минувајќи низ големиот плоштад „Конкорд“ и упатувајќи се кон „Сен Лазар“, една од невралгичните точки за сообраќајот во Париз, со моите скопјани забележавме дека улиците се преполни со полицајци, со толку многу полицајци што во еден момент, ако не ги препознавав во униформите, ќе помислев дека се војници.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Само вода им се полнеше устата, ама не ги болеа непцињата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Толе на очи ги измаскари Перета, Тренков и Ацев, а особено неговиот бивш секретар Шаќира што побегнаа од Витолиште; ги потценува и понижува со разни епитети: кокошкари, мазникари, но си ја зеде грижата да не ги даде в раце на потерите и на смртта од глад, та така од една висока точка се постави како нивен заштитник.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Влатко зазбивтан ни раскажуваше дека во Белград имало ескалатори и нагоре и надолу, па не треба да трчаш наудолу, туку се спушташ со ескалатор.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се облече, си ги зеде скулпторските алатки што долго време не ги беше фатил и пак излезе во дворот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Податоците што овојпат ги соопштува иако се труди да не ги прикаже како крајно сериозна појава, во иднина, додаде тој, а можеби и во некој близок ден, ќе претставуваат основа за многу посериозни приоди кон проблемите и опасностите што ги носи со себе сѐ уште не расветлената појава што во моите проучувања ја именував како наезда на сенките, истакна професорот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ги редеше цвеќињата во чаша со вода и го молеше Висара да не ги фрла кога ќе овенат, тука да ги чува додека не му донесе свежи; овенатите цвеќиња ги завиткуваше во шамиче и ги редеше в џеб.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Африканската музика обележува практично сѐ што правам - дури и амбиентот, бидејќи тој произлегува директно од желбата да видам што сѐ ќе случи ако ги „отклучиш“ звуците во дел од музиката, им ја дадеш нивната слобода и не ги навиеш сите според еден ист часовник.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Но од русофилството таа се восползува со заемот, направен при руско содејство, а друго и најглавно, не ги поарчи позајмените милиони за воени потреби и со тоа ги остави полни државните каси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А дека викаат по него и дека тој не им одговара – тоа е, се разбира, само затоа што тој не ги слуша!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

И пак бараат да потпишам, да се покајам затоа што не ги сакам Англичаните, не ги сакам Американците, а ми велат дека ги сакам Русите, Бугарите дека сакам на Македонците да им ја дадам Македонија.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

По рибите, стаса поморија по добитокот, по ајваните; заболените добичиња и живинчиња: телињата, овчичките, козите, кокошките, лизнуваа од езерската вода како од иљач и - или оздравуваа, или со капките в уста умираа; лежеа така додека луѓето не ги кренаа и закопаа или додека чакалите и другите мршојади не ги исчистеа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Компанијата за гас не ги остварувала приходите потребни за плаќање на персоналот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

„ Извини“, рече тој, „ништо не ми е. Не ги сакам стаорците, тоа е сѐ.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Овде е друго. Пешаците ништо не ги интересира и проаѓаат на пешачки без уопште да се завртат.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Во замена за тоа, ако еден народ добие политичка слобода или се исполни нешто друго важно за народниот живот, без негово или со мало негово содејство, тогаш кога кај него нема уште изработени народни идеали или ако се изработени не се усвоени од сите членови на народот, тогаш, во таков случај, народот не ги цени народните идеали и, како човек без определена цел и програма за работење, се фрла ту на една ту на друга страна, правејќи го тоа не затоа што е убеден оти така треба да биде, ами затоа што гледа дека има околу него луѓе што постапуваат така или инаку.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не знаеме каков вид дрво е. Се распрашавме, но никој не знае.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А таа сега од една крајност премина во друга: им се насмевнува и кога треба и кога не треба, им потфрлува благ збор и кога треба и кога не треба, не им оди повеќе по петиците и не ги следи како порано, не плуска со камшикот низ просториите, не испушта грлени гласови како порано, ами постојано пушта музика од грамофонот внесувајќи весела атмосфера во Пансионот; ги повикува одвреме-навреме во канцеларијата да ги почести со пијалак, та кога ќе потпивне малку повеќе, лицето го расцутува од смеење и веселост и потпевнува со глас како славејче.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И кога Миќо, со кого седев заедно во првата клупа, ќе почнеше да прави непристојни движења зад неа штом таа ќе помине меѓу клупите јас не ги обелував забите како другите ученици, ами страшно одвратна ми се чинеше таа постапка.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Станаа какви што ретко можат да се видат во светот: во едната имаше илјадници ситнурии и матракулки: од игли за плетење и крпење до часовници што некогаш имале разноразни задачи: да ѕвонат, да тикараат, да гукаат на ѕидови и да се тресат по мали џепчиња; па потоа конзервички и тенеќиња со шарени обвивки и со натписи што можеш по цел ден да ги читаш и да не ги протолкуваш; шишулиња од разни големини и дебелини, кои можат да се носат воврени во прстите или пак наредени како цевки под мишките; белезички, прстенчиња, ножиња со рокчиња, шарени стомничиња, свирчиња, а потоа: рачки од чадори, поткови, бургивчиња, тркала од колички, панаѓурски штракачиња и што ли не.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Петровден беше поминат, а само до Петровден не ги оставав да влегуваат во вода. Да се мрцкаат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Втасаа и другите аскери, та и чаушот; го распраша кај оди, и кога чаушот го позна кој е, го пушти со заповед да се враќа побргу, да не замркне во планината или да не ги најде комитите, та и тој да стане комита.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Како студент тој ја освои мајсторската титула, но поради одлагање од ден до ден, не ги положи сите испити на правото, иако инаку имаше стекнат навик да биде секогаш добар ученик.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Лисицата се прави пиле да не ги уплаши кокошките. (Вади жив гулаб од под пелерината.) Што ќе кажеш ти на таа работа Панта.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Никогаш не можел да има таков однос кон работите, ниеднаш не ги посакал за себе, пред да помисли дека за секоја од нив треба и самиот да остави нешто; мислеше на убавината на едно такво имање, кога ќе можеш она да го покажеш со отворено лице пред сите, и на нечистотијата на едно онакво имање, а знаеше дека тоа го имаат во себе и повеќемината од нивната група; беа малцина оние што му завидуваа и што му се дивеа на оној.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Бојан често се распрашуваше кај деда си за имињата на околните места кои укажуваа на едно далечно минато, на поинакви времиња, а момчето сакаше да се нурне во тоа минато, да ја разоткрие и запознае и од таа страна својата сакана долина, но и дедо му даваше нејасни, колебливи одговори, што значеше дека многу работи и тој не ги знае.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Му зборува за ангели, за херувими, за светци, за дарежливоста и љубовта божја; му зборува за чудесиите небесни што око не ги видело, уво не ги чуло, умот не ги допрел; му зборува за да му се замили новиот живот, што го чека...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сеедно каков пристап ќе избере и сеедно каков метод ќе примени, тешко е да се процени колку е авторот во состојба тоа успешно да го направи кога е во прашање неговото сопствено творештво, притоа да не ги изневери колку основните важечки принципи на теоретската опсервација што ја применува, толку и да ги појасни, барем, стожерните пунктови на сопственото творечко искуство.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Сега веќе зажали што е писмен само на еден јазик, што не ги научи јазиците на другите балкански народи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Со години луѓето на Кукулино го прераскажувале настанот на тој ден; внуците дочекувале внуци и се сеќавале на прикаските од детството: пред жените во црно одела со тврди чекори игуменијата Минадора во арамиски објала и со неголемо знаме - златен и збрчкан лик на модро платно со црвени рабови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И никогаш не ги втасавме тие што заминаа преку морето…

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

А татко ти, онака смотан, навистина не знаеше ни честито да се насмее иако убаво ги беше сфатил зборовите на дед Павел; само прогрофта нешто, промолви, изломоти, но зборовите не ги пушти да заживеат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

За мајка ми искажаните сомненија од страна на оние што ја познаваа но и на оние што таа не ги познаваше, беа сосема нормални, а изведените пресметувања и предвидувања, во врска со очинството на нејзиниот син, иако најчесто беа обични подметнувања, нејзе воопшто не и пречеа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И кога потерата дојде, Толевци ја видоа, и колку души се, и кој се со нив од селаните, но Толе не сакаше да ја нападне и да пролева невина крв. Co еден збор, тој не ги мразеше бедните војници, кои и сами стенкаа под железната дисциплина по десет петнаесет години во султанската армија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Немој да мислиш дека има разлика меѓу едните, другите и третите; тоа што едните го прават во највалкани соби од полуразурнати куќи, другите во хотели, а третите во дворци, не ги прави различни,” рече брат ми.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пророштвата не се за оние кои не веруваат, велеше Тој, и чекор по чекор им се доближуваше на остарените стебла, се поздравуваше со нив, и никој и не забележуваше како се разретчуваа честаците, та не остана ни гранка ни стеблика кои не ги помилува и со душа и со раце, и со кои не поразговара.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Но таа се префрлуваше во едно: ги познаваше неговите можности, не ги познаваше неговите желби, а во нив се криеше неговата сила.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Прашуваа: „Герасиме, синовите на царот Сонце и царицата Месечина беа ѕвезди, нели?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со божји благослов. Неговите дедовци донеле прекуморска проказа во Кукулино и со својата рака ја сотреле болната челад. ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Баткиве не ги бива за водење држава, а уште помалку за водење војна.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И повеќе не ги видовме командирите наши. Ги изеде ноќта, вели.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Беше готово да се усвои идејата на сите нивоа во градот и во Републиката, но не ги издржа критиките на партискиот врв и власта во Федерацијата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога татко ми ќе дојдеше од пазар и нешто ќе ни купеше за јадење, некои слатки работи, јас не ги јадев, на мајка ми ќе ѝ ги дадев, а таа ќе ми речеше – ти касни, треба да растеш, а јас ќе се навредев.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Огнот само си се наближува, се шири, а јас не ги собирам рацете.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но, жените си се жени, имаат слаба точка и пред таа слаба точка не ги затвораат устите, па нека пропадне и светот ако треба.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Нив никој не ги учел, освен нивните предци, на добрите работи, сами ги насетуваа: чувството на понизност, чувството на благодарност, способноста за простување, преку тоа ослободување на енергијата меѓу нив.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Не ги трујам со апчиња, сѐ е чисто и не е прскано. Дојди да видиш во задниот двор“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Човекот со чадор спиеше. Не ги слушаше своите скарани гласови.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Не ги пуштам понаблиску до мене.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Чантичката на невестичето веќе не ги собира парите, па свекрвата притрчува да помогне со својата чанта, па кога е веќе тука, се мести и таа на сите пози, па нели и таа е од најблиските роднини, а и нејзината меморија е од пресудно значење за вечер, кога, откако сето ова ќе заврши, ќе седнат и ќе ги отвораат подароците, и кога таа ќе се сети на сите што предале коверт или подарок, а на него напишале „среќен брак“ и само толку.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Спасил многу луѓе што тој никогаш не ги видел, не ги знае, нити ќе ги знае.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Се надвиснала над мене, ко исправена змија и не ги сметнува очите од мене.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Како е возможно процесот на социјализација во културната практика на хомосексуалноста да започне долго пред да созреат субјектите на акултурацијата доволно за да стапат во машките геј-заедници и да учествуваат во општествените размени на машкиот геј-живот?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сафет-ефенди сега живееше со неа како ќаја во една поголема куќа среде селото Ајдинци: беше благ ќаја, справедлив, но и во тоа не беше промената, дури ако се земе предвид дека и недоверчивите селани, ненаучени на такво однесување, ќајата што не ги искористуваше го сметаа за недоветен и глупав.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Па сепак не ги беше напуштил до крај, зашто секогаш кога остануваше обесхрабрен од потрагата по сиџилите, се препушташе на записите за јагулите...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Народон кај нас не ги знае тие работи. Ќе го призавиткаат малку-многу со лико местото и готово.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Освен тоа, не ги носеше очилата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Угоре високо - удолу тврдо! - Што да сторат? Место не ги држи...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Зар не ги гледаш сите тие богатуни кои просто не знаат што да прават со своите огромни празни куќи и кои умираат од досада?

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Селиците не се вратија, домородните птици се изгубија, луѓето не беа научени на гулаби и не ги бараа.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Опасностите што ги предвидуваше Мисирков и стремежите што ги застапуваше Миловановиќ беа и реализирани: како министер претседател на српската влада М.Миловановиќ во февруари 1912 год. го потпиша договорот со Бугарија за завојување на Македонија, иако не ги дочека и резултатите од завојувачката војна.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Природните ги создал господ закони за довек, за мене не ги мени он!

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Ако овој долг се осознае, ако обединувањето на нашата интелигенција со бугарско, српско и грчко образование се постигне, ако се парализира работењето на пропагандите и се успее тие сосем да се отстранат од Македонија, ако се установат добри односи кон сите македонски народности и се подобри политичката и материјалната состојба на Македонците, тогаш, при сите дадени жртви, ќе можеме, покрај другото, да бидеме задоволни од едно: востанието ни ги отвори очите за грешниот пат по којшто одевме досега, по којшто ќе одевме и за напред, и без востанието сами ќе подготвевме почва за дележ; тоа ни ги отвори очите за многу наши нужди што и не ги претпоставувавме понапред.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Дедо ни Борис Кривошеев не ги сакаше поповите.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Камиони натоварени со оружје доаѓаа преку порозните граници, а на оние територии што не ги контролираше државата се складираше оружје.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Обрачот се приближи и до црквата каде што ги затече сите млади луѓе, жени и деца и добро му дојдоа сите на куп да не ги собираат од куќа на куќа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Тодор ја познаваше кулата многу убаво. И тој, и другите селани, често идеа кај чорбаџи Сивета по разни причини: На стриг сите идеа да му пострижат на неговите две илјади и триста овци, за да му го платат мамелето за позајмените педесет сто гроша кога дошол авалеџијата, да не ги тера врзани во Витолишта; за Божиќ или Велигден — да си купат чевли или опинчиња за децата; некој позајмил пари да си купи добитче; и се знае ли на сиромав зошто не му притребале пари?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Вистина, тие не ги познаваа загинатите овчарчиња, но настанот беше толку потресен и толку грубо се вмеша во нивниот весел, безгрижен престој во планината, што и ним ништо не им се милееше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Зошто е тоа така? Најпрвин, земено генерално, вие во книгата не ги именувате ниту местата, ниту ликовите.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Но фронтот не се местеше. Се зацврстиле едните, се зацврстиле другите, и никој своите тврдини не ги напушта.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

; да не го родиш ако главчето почнало да ѕирка; два дена да не ги миеш садовите, демек за домашните да се свестат; да не офнеш кога некој силно ќе те штипне; да не ти е мило кога некој те фали; да не тргнеш влакно од нечија храна; да не помислиш "у курац" кога ќе видиш некролог од дете. да го издржиш она што не можеш да го промениш и, за да преживееш, да го препознаеш она што можеш.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Ги кутина тој луѓето како некој пеливан полеан со масло, што се рашетал по чаирот и не мирува дури не ги види сите на земја.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А не може да ги нацрта не дека не ги гледа, или дека не запомнил како изгледаат, или дека нема замисла како, туку дека умот му е раштркан, па наместо да се задржи на нив и на планот, го тера за сенешто да размислува...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Вака млад, а не се контролираш веќе” се ругаше Стариот писател и наполно ѝ се предаде на смеата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Добро е што овие глупости не ги слушаш. Којзнае што ќе си помислеше. А можеби и ништо немаше да си помислиш.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Бакнежи, единствени како и ти ги заклучувам во срцето, да не ги види никој освен мене...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

И да не ги тегнеа човечињата, тие што се имаа погодено врз колената и лактите на Ане самите изгледаа пресмешно.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се сместивме на меките црвени седишта. „Како фотелја!“ извика Ташко и подрипна.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Раскажувањето од гледна точка на нараторот, дете на интелектуалец, пријател на водачот на козарите, ја предочува реалноста на животот на оние кои постојано живееле како осумничени, зашто не ги споделувале идеите на новиот режим на власта...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На оној на Вуди Ален сигурно е обратно. Search Tips Иван еднаш пребаруваше на Гугл сликички од змејови, и сѐ му излегуваа некои што не ги бендисуваше.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Судбината сите нѐ води диво на исто пороже. Но ние и со кус век сме создале закони на кои им се покоруваме нероптаво.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ах, оживеа вулканот! викаат, се тресат. Влегуваат во куќите, и пак излегуваат; место не ги држи; не знаат што да направат: да бегаат или да чекаат; ќе избувне ли лава или нема да избувне.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Замислете, ве молам. Кога тврдина се наоѓа во положба на опсада, тогаш не ги повикуваат на гости драгите познаници.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

И таа не ги чека повеќе, не се надева. Ѝ се чини далечно, нестварно она што некогаш било.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

(Се слушаат чекори на жетварките). Жетварките се. Слушај, Ано, не ги носи овдека, сакав да кажам не ги викај ваму.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

„Вронг!“ отсече Брчалото. „Американецот не ги фрла парите тукутака. Мани ис мани.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Вие сте продадени души... Непријатели држите во манастиров... Останаа живи на Кајмакчалан, не ги смачкавме, а сега се прават пријатели... Вие сте издајници... Заради нив сакате и мене да ме убиете...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Езотеричните професори, интелектуалци, дури и кога се здобиле со гламурозни книжевни имиња од кои се останува без здив, главно ги перципираме како вид книшки молци што произведуваат дебели и здодевни книги...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Грците исто така не ги разликуваа словенските народности и сите Словени, особено тој дел од нив што им причини најголеми непријатности и се наоѓаше во турско време под нивната заштита, тие го презираа и го наречуваа со презреното за нив име „Бугари”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

На почетокот на векот го доживеа падот на Отоманското царство, па се провлече низ Балканските војни, па првата, Втората светска војна, но дотогаш никој не ги гибаше козите. Си врвеше векот со нив.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Невротичната сексуалност, дури и кога не доведува до оргазам, ја ослободува индивидуата од природните биолошки ритмови, а сепак не ги пригушува.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Седат ко абдали пред тв кутијата и се тресат за својот фаворит, а да не ги спомнувам оние кутри пациенти со ливчињата у руки кои со саати дрочат по кладилниците и животна цел им е спортската лутрија.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Не се устремуват кон влезот, полека запираат среде двор, или не запираат, туку само побавно чекорат, ја опфаќаат црквата со очите, устите не ги вражат, само дланките што ја држат за рачињата како да се претвораат во усти и тие ѝ пренесуваат некакви сигнали, нешто како зборови што прв ги слуша и не ги разбира.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

„Воденичарот“ ги остави камењето што ги гледаше и дојде на горниот крај од ширината, откаде се гледаше уличето по кое одеа Јован и Алекса и почна да се вртка околу друга група камења, но не ги пушти од око двајцата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ете и самиот наш претседател никогаш не ги демантира новинарите кога му се обраќаат: „Вие сте, господине претседателе, доктор на науки, историчар, книжевник...“

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Не знам дали ќе стигнам да го напишам.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Никому нема да му ја продаваме, никого нема да го одбиеме и за никој нема да се двоумиме да ја пружиме – правдата и правичноста. (Заклетва за должноста судија) Луцидната и прониклива римска идеја-водилка за примарното значење на тужбата како средство со кое се стигнува до целта, спомената во воведот на книгава, ќе ја споменеме и на крајов – бидејќи таа, за среќа, повторно воскресна во правните научни кругови кон крајот на XIX век, под влијание на англо- саксонската и американската правна традиција, во правецот на познатите т.н. правни реалисти.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Главниот инженер, проектант на објектот, наведнат над своите планови како над кори од зелник под сукалото на голите раце, кои не ги разбираше никој жив не од градилиштето туку ни од штабот, со својата глувчеста муцка и проретчено теме - по ништо не беше фотогеничен, а и никој не инсистираше да го снима.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Никој не ги забележува моите указанија, никој не го слуша гласот на петелот, никој не го знае модриот прстен на левата рака на продавачот на петли.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Беше тоа нашата интимна, внатрешна Картагина, која тешко можеше да ја прикрие било кој израз и насмевка.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Старецот ја зборуваше вистината: сеел цело време, а очите не ги отвори да ја види вреќата!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Таквите предмети Н не ги продаваше, туку си ги задржуваше за себе.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Земјо, мислеле, разбуди се од допирот на нашето страдање, смекни, стопли се и дај ни топлина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Уловените, врапци ги гнетеа в пазуви и со среќниот улов се враќаа дома.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се радува Богдан што слетуват на него и не ги тера.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Не толку заради земјата, бидејќи таа не ги привлекуваше нивните апетити, зашто беше пуста пустелија – џунгла, ами да не ги соблазнуваат нивните чифчии по полето со таа нивна слобода со која секогаш и секаде се фалеа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

После го крмеше своето немирно срнче и го тешеше да не ги зема толку присрце оние завивања, сѐ додека не се смиреа и не заспиеја.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Стана почувствителен за работите околу себе. Го навредуваа некои предмети кои порано не ги ни забележуваше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Братучедите тоа не ги интересираше. Само кога мораа, се преправаа дека нешто прават.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Но беше крајно љубопитен да ја дознае причината зошто Мајка не ги раздвоила овие знамиња од животот, носени низ балканскиот егзил заедно со Татковите книги. – По нашето патување во Италија, во каталогот на Ла Ринашенте, го чував италијанското знаменце што стоеше пред нас на вечерата кај грофот Чано...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Среде распупените копнежи на небото витката става на пламенот во луд занес ги обезглавува изџимканите сни и не ги одлепува усните од цуцињата на бардињата од кои дурлат огнови во течна состојба.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Сакам да кажам дека книгите од Твојата иницијална (прва) авторска фаза оние десетина тома во кои се собирани Твоите есеистички и критички текстови концентрирани врз одделни книжевни феномени или маркантни писателски личности (да не ги заборавам патописите!) главно ги читав како колешка, професорка по компаративна книжевност, теоретичарка на која примарниот (дури и исклучителен) интерес ѝ се посочените топоси или теми што Ти си решил да ги третираш следејќи ги строгите правила на научната методологија.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И темјанушките не ги расадувам. Прават грмушки, јадри се и мирисни како во шума.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Елена беше изненадена од некои свои дотогаш непознати размислувања и чувства, па од страв да не ги заборави, да не ги изгуби почна да си ги запишува во својот дневник.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Пред прозорецот на јужната страна од мојот стан се наоѓа едно мистериозно дрво.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во своето време тој бил најдобар ѕидар на камени мостови, но не била само неговата вештина тоа што ја спречило Луда Река да не ги зграпчи столбовите на мостот и да не ги проголта неговите сводови и потпори.”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

За тој ден Иван Степанович смисли дека не би пиел не затоа зашто не сака туку божем бидејќи не смее!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Како со коренот на своите стапалки да цицаше од земјата подмолен татнеж, раскажуваше: „Чумата не се шири по светов сама од себе и не ѝ го разнесуваат семето ветришта. Земјата се покрива со трупови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Почнале и некои нивни песни да пеат. Шантара, пантара, ништо не ги разбираш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога ќе изгубеа пораснат син или ќерка, го проколнуваа Бога што не ги зел нив.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сега веќе и не ги гледаме, само ѕвончињата кажуваат дека уште се близу.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Моторите не ги исклучувавме. Сѐ додека траеше растоварувањето, резервоарите ги полневме со бензин и кога ќе слушневме дека е готово, свртувавме и право во магазините.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Изведбата на Џоан Крафорд во Милдред Пирс очигледно е изведба што секој кому мелодрамата му е по вкус – односно, секој што не може да ги заземе, што не посакува и што не може да се стреми кон величието и престижноста на трагичната возвишеност – не може да не ја подражава или да ја преизведува. ‌Сигурно, ненадминливото подражавање на Џоан Крафорд на мајчинското мачеништво и абјектност не ги одвратило поненадарените исполнители да ја „играат“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не ја крева раката и не ги фаќа; знае - сенка се, но сака постојано да гледа во нив.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Конкретно, Пол е женскав, хистеричен гиздавец. Зависник е од театар и од музика, иако уметностите не ги разбира вистински; без разлика, склон е кон „необичен занес“ од средовечни сопрани, особено кога се овенчани со круни и кога ги окружува ореол на слава (120).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Господе, колку сум далеку! И колку сум сама! - не ги отвораше усните.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во моментот на носењето на одлуката не можеш да знаеш дали е таа правилна или не, дали си згрешил или не, затоа што во тој момент не ги знаеш последиците во иднината, ниту, пак, можеш да го вратиш времето во минатото за да ја промениш одлуката.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

За врв на мака тие ја сметаат физичката работа, а умствената, бидејќи не ја разбираат и не ги мачела, ја сметаат за лешкарење.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Секое од овие прасиња, зимата кога ќе дојде, по две канти мрсно ќе ми донесе, како да не ги милувам?“ Постои и таква љубов.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Таа повторно се наведна. „Гледате дека не ги виткам колената.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Па уште кога ќе чујам зад мене: аман, од овие Егејчишта, нигде не ги собира!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

-Поведи сметка, ти, како се викаш... старецу...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Јани се поднамести, се навали и рече: - Вие, како сакате, ама јас по војната ќе си седнам на сонце пред селската таверна, ракиче, салатче денес, утре винце и печено пиленце и ќе си гледам од далеку, од далеку ќе гледам на планињето, ќе си спомнувам за ноќите неспани и тогаш ќе дремам, мајчината, ќе дремам сѐ додека не ги оддремам сите непреспиени ноќи..., а кога ќе се разбудам, тогаш ќе ве гледам вас, будалаците, како кршите и делкате камен, како градите куќи или палати и тебе како одиш не по свој ум...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Дробејќи ги во своите муциња и гледајќи дали има уште, тие се смешкаа сѐ додека не ги надуја мешињата.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Немаше обичај да ги објаснува своите прашања како Марко Марикин и не ги сакаше прикаските од стари времиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Трубачот гледа вџашено. Не ги забележува подбивните усмевки кај другите од истата маса.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се чинеше дека и парализираните дрвја се нишаат заедно со нив. Маргина 37 79

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Но внимавај да не ги оштетиш”, рече госпоѓа Морис.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ѝ потекоа солзи, а солзите не ги сакаше Чана, ја отчепи устата Ми за то соузи? Радост да ти вим у очте а не соузи!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Зошто, ми вели еднаш Атанас Бамбо, не ги направиш сите работи што треба да се направат?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Носителите на тие колца-наречја некогаш се викале „Словени”, а после ту Бугари ту Срби, додека конкуренцијата на овие две имиња не ги направи обете туѓи за Македонските Словени и тие не фатија да се именуваат со старото географско име на својата татковина.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И луѓето кои минеа крај нејзиното песјо живеалиште, ќе го поитаа одот, ќе го подголтнеа зборот, ќе се сокриеја во себе за да не ги здогледа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Иван пак, Никифорович, ви ја дава право в раце својата табакера и ви вели: „Земајте“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Еден од најзаостанатите пунктови на нашата општа заостанатост е токму маркетингот, вештината како јасно, прецизно и шармантно се комуницира, а притоа се заработуваат и пари.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но тој се лажеше, зашто не ги познаваше неумоливите закони на љубовта, иако знаеше дека уште премудри Соломон рекол: „Можеш ли да си туриш жар в пазува, а да не ти изгори кошулата?“

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И на жените им паѓаат шамиите, скутините, им се расплетуваат косите, ама ништо не ги запира.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

МИХАЈЛО: Нема. Само едно ме теши. Среќа што фреските не ги уништуваат. Ќе останат под малтерот.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Сето она го виде само во едно обѕрнување наоколу со својот поглед, со кој ја изнаоѓаше за себе таа просторија, а после веќе ниеднаш не ги оддели очите од бичкијата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Петровски беше исто студент, но не ги продолжи студиите, го зедоа право в затвор, а после го интернираа некаде во Бугарија.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ние просто избираме еден поинаков, некому неразбирлив заеднички идентитет, кој ниту индивидуалното ниту националното не ги признава како ултимативност, кој им се спротивставува на патолошките еготрипови на поединци, кој впрочем лежи врз трагата на постмодерните промислувања за отуѓеноста и немоќта на поединецот да влијае на процесите околу него.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа ќе потрае сѐ додека долговите не бидат платени, сѐ додека американското стопанство не биде способно своите задолжувања да ги намалува со зголемување на порезот и со мерки на штедење, сѐ додека европското стопанство не биде способно своите пазари да ги проширува на големи пространства, сѐ додека техничкиот напредок не ги деблокира кочниците што го закочуваат светското стопанство.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Зборовите не ги разбираа, ама одушевени беа од гласот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Пиерот: Една стара кинеска мудрост вели: „Не ги гази јајцата на престолонаследникот - лижи ги“.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Само болката по синот и молбите упатени до Бога не успеав да ѝ ги нацртам, зашто не ги бев чул. О, каков грев.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Не, Герасим не ги знаеше сметките - бевме триесет и осуммина, некои со по едно воле, некои со близнаци, и повеќе ѝ верувавме на прикаската за царските синови и за чумата отколку на утрешниот ден.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ноќта еднаш или двапати излегов на чардакот, но брзо се враќав назад, тргајќи се од полната месечина, уплашен да не ги осветли таа јасно контурите на мојата бојазан.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Можеби можеме тоа да го замериме. Но, мораме да си бидеме на чисто дека популарната култура не убива и не спасува.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Децата негови завршија по домови, повеќе никогаш не ги видовме, ниту учителот, ниту Мила.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Што им прегрешив и на луѓето кои не ги познавам, велам самата пред себе, а околу мене само так-тук, так-тук се слуша чукањето на секирите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сѐ уште смешкајќи се таа ме поведе до софата од црн скај и бавно се спушти до мене нишајќи го виното во својот скут. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 154

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сакаа да ми ја сечат ногата до колена, ама јас не ги оставив.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Му реков да не ти ги фаќа книгите“, му довикна мајка му од зад вратата. „И не ги фаќаше“.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Имав песни, времето ги избриша. Не ги слушам веќе. Избришани се засекогаш, со мојата рака.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Не ги отвараше очите и не јачеше.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Комитетот кажуваше дека нема чети, нема противдејство на реформите од негова страна, а пак Турците кажуваа дека има чети, населението дека има оружје и се готви за востание, војската има постојани судири со четите, четите ги убиваат мирните жители што не ги слушаат и му се верни слуги на падишахот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Ги оплакувам живите“, рече Марко Марикин.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Имавме една магарешка слива за берење. Да не капат сливите по земја, да не ги јаде земјата. Ќе ги нацепам сушеници.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не беа парите мотивот што го гонеше, дури и да му се нудеа, не ги земаше, зашто со тоа би им дал друг потход на своите идеи, би ги урнал на друго рамниште.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во тој поглед навистина не ги разбирав.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Но, во исто време не можат да одат паралелно и со “централистите“ (Организацијата), зашто, иако нивната кауза е исправна, сепак имало работи што тие не ги одобрувале, а ЦК и повеќе оружни и околиски комитети се раководеле од лица коишто по своите сфаќања, дури и по своите цели и методи на борба, малку се разликувале од врховистите, иако биле нешто одделно.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ги ставив, и да видите - сѐ се стиши околу мене, веќе не ги слушав козите како брстат лисја, не ги слушав цицингарите по блиските угари...

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Есејот беше напишан за една ноќ, со многу вино, што може да се забележи, според наместа неповрзаните асоцијации; јас и денес ги гледам тие места, но не ги коригирав, за да можете да сфатите во каква емотивна состојба сум бил тогаш.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Господ не ги зема ами ни ги остава да се бориме за нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Нема таков човек што може да го издржи тоа, - повтори со друг глас што се исконтролира до шепот, но сепак од претпазливост се обѕре околу себе и не ги испушти реверите на Боге, кој стреснато гледаше во него.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не ги молев да ми ги ослободат рацете и нозете.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Си достоја на клетвата и бесата, та во писмото, не само што не ги нападна селаните, ами навистина ги бранеше.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Така се бранат од ова што е овде и сега.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Протестираа поповите и Димитрија, молеа да им ги врати, луто каејќи се што му ги дадоа в раце, но тој им се закани дека сите ќе ги затвори и исколе, та се вратија, ветувајќи му дека ќе се покорат на неговата власт штом не ги признава старите фермани.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Смешната желба „да се биде правилно сфатен и одобрен“ почесто се изразува во младоста, кога животните пријатели се чинат далеку или не ги ни бараме поради привремената семејна идила којашто ги диктира приватните настани од гледиште на својата ефикасност.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

А јас ќе ги карам: да не ги мешаат коските од мртвите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не дека лаже, не, туку тој не ги знаел словенските јазици, така што не можел во разговорите со луѓето да забележи важни поединости“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И тогаш западнав во некоја размисла за себеси, и веќе не ги слушав.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Знам, меѓутоа, што правев за тоа време, каде и како живеев тие осум години, но тоа го знам апстрактно, делумно како некој друг да ми раскажувал спомени во кои верувам, но кои всушност не ги поседувам.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Новите власти не ги отстранија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Пена на Танаско, чиниш целата развлечена во насмевка, не ги потргнуваше очите од Пелагија. Ѝ се виде разубавена како китка и со некоја чудесна, волшебна светлина под разретчениот јаглен на кожата од лицето.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Не ги чувствувал ударите на гранките по лицето и трчал до распрснување напнат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мусли бег наеднаш остина. Иако не сакаше така да си помислат христијаните сам чувствуваше дека така зборува, како да ја пади од себе, од Арслан бег и од Турците во Потковицата несреќата: Оти високо летаат и грабаат па си мислат ќе ги смилостиват ако не ги убиваат, или оти ги мислат за божји птици па веруваат дека ќе ги стигне несреќа ако ги убиваат, праша.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Такси чекаше пред куќата. Следниот ден, околу пладне. Никој не ги задржуваше. Неа и детето. Ни Хелвиг.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Да не ги честевме работниците и да не земевме да го запретаме каналон со првата рака земја на цевките, којзнае дали ќе се напраеше ова чудо“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Иако не ги разбирав што зборуваат, сѐ ми стана јасно дури откако видов дека двајца мажи во моја близина ја дерат кожата од мртвиот алигатор.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Кутрата Машаловска, не ги дочекала женски Водици.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Гробниците, слабо осветлени од екраните и светлата, во кои луѓето седеа како мртви, додека сивите и многубојните одрази од екраните им поигруваа на лицата но никогаш не ги допираа навистина.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Како да им објаснам дека јас, и да не ги гледам по нив ќе пукам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Суптилните сензации како простувањето, сочувството, грижата се клуч на вистинската смисла и целта на животот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

А ако не ги освоиме, зошто е тоа толку важно ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ми ги подава јаболката, а јас одвај ги задржувам солзите да не ги пуштам да ми се видат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сѐ што бараа агите за себе, впрочем на тоа никој и не можеше да ги натера, беше да не ги плаќаат услугите во дуќаните.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Останал да лежи мешечки заштитен со трепетливи сенки и разбудени грмушки и да ги слуша, по еден миг или по една вечност, нивните гласови, нејзиниот натопен со горчлив прекор и солзлив во грлото но без каење, неговиот влакнесто рапав, оправдувачки, премногу тврд за да утеши или да објасни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Гемиџиите не ги послушале советите на Делчев, на Груев и на други раководители акцијата да се одложи и да се изврши во рамките на востанието.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Да знаат дека не постојат никакви споредни патишта и да не ги бараат попусто нив, дека треба да се пристапи отворено и просто, а после ќе се види колку е угодно да се живее со тој сок, оној вистински сок на работите, како кога вечераш од дивечот, што целиот ден сам си го ловел.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А кожарот, кој секогаш го снабдуваше Маркота со оној преубав жолт сафтијан прочуен надалеку, само заклати глава: „Вистина“, рече тој, „ако не ги платам испенџето и џизието, сосе семејство ќе ме продадат на џизаедарот Мурат-ага од Кожле, кој е откупник на државните даноци за скопската нахија.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Велат дека со години не не ги отворил ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Стрепеше над нивниот сон и се плашеше со настапувањето на денот да не ги изгуби и нив.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Можеш да одиш низ една или друга улица, без светла, така што не ги гледаш нечистите еднолични жолти ѕидови, улица по улица, со кучиња кои ќе те бркаат и црнкињи кои не те сакаат и мирис на ѓубре, во социјално-станбените блокови. Тие луѓе се гнасни.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Како рече, дека таму некаде веќе не ги слават светите празници? -Тие таму раскинаа со верата.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Артикулацијата на сопствениот интерес (освен ако врескањето и лелекањето не ги сметате за тоа) ни оддалеку не е проста работа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бев уверен, ни самиот не знаејќи зошто, дека Борис Калпак не ги сака обајцата Онисифоровци и дека неговата омраза не е постудена ни кон игуменијата Минадора.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но момчето не ги слушало веќе зашто во кафезот на неговите млади ребра срцето му трепетело како штотуку разбудена птица; не зашто умниот песнопоец Богдан Преслапец или најстариот со гајда Каменчо Скитник не можеле да објаснат дека битието се обврзува да му служи на духот што низ векови бил тајна и копнеел по тајни како кога се пеело ој ти тебе ѕвездо вечернице, уште мене јунак не познаваш и не зашто мирисот на смртта го урнал на коленици сневеселениот Богоја Гулабарин: зад нив, меѓу карпи и мртви или полумртви стебла, стоела како фатена во нишки на магија немата девојка Ганка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не, жено, ќе си останев јас на коравата смолница. И сѐ уште ќе бев таму да не ги собраа козите и да не ја заковаа земјата во колективите. Бевме меѓу чеканот и наковалната.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Според нашите податоци, откако имате откриено дека на вашиот добродетел Чардаклија му е изречена и казна, вие се впуштате во проверка на утврдените факти, ги потхранувате луѓето од селото со некои свои вистини, а во прибирањето на податоците не ги заобиколувате ни најблиските на обвинетиот кои сосема разбирливо секогаш ја застапуваат страната на обвинетиот; со еден збор, вршите своја приватна истрага со противдржавна намера.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Сега јас сум приватник и не ги исполнувам условите. . . .

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Лесен сум на сон и не сум далеку од твојата куќа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сум ставила едни црни очила и не ги симнувам од глава. Секаде се кријам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се позами, се позачешла — колку да му помине апешот во главата — и си ја зеде торбичката велејќи си сам за себе: — Требе порано да се оди, оти литургијата трае два саати (ако не ги прескокне половината молитви, што си имаше обичај), утреното еден, а после . . . ете има три четири кршчења, секое по черек саат, некој и друг парастас .. . денеска ќе се има баја работичка, — и пак си промрмори, навраќајќи долу Катината улица: — Нека даде господ, нека даде: кршчење, венчање, венчање, па и умирање!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Жените од Партијата никогаш не ги шминкаат своите лица.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На ибн Бајко му беше чудно петпати на ден да се паѓа на коленици, да се клањаш каде и да си, но срчноста на ќајата и неговата дозвола да го гледа, го правеа не само посветен, туку дури и со некаков изострен осет за работите што не ги разбира.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Во еден миг, во една информација за војната спикерката на радиото нагласи: Доколку престанат монсунските дождови ќе продолжи бомбардирањето на виетнамските позиции...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Така Турците не ги собирале да прават од нив јаничари.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога дошле, ми кажувше подоцна стрина ми целата возбудена: Почнаа по собите да те бараат, а стрина ми божем не ги разбрала за што се дојдени, им рекла: Повелете нам ни е денес слава, чекаме гости.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Овие пропусти на младиов славист главно не ги среќаваме во подоцнежните негови пишувања, ако се исклучат некои од неговите последни статии (1923-1925).

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Такви луѓе среќавал и во другите затвори. И секогаш тие се едни исти: одмаздољубиви. Глигор не ги поднесуваше.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Славејот не ги почитува постарите. Ги навредува.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ова дете го викаат Корилче, зашто само пред една година е дојдено в град и уште не ги износило кошулите со везен корил.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тогаш не знаев дека поезијата е за една глава над астрономијата - не ги испитува ѕвездите туку лесно, на волшебен начин, ги симнува на земја.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но стравот не ги остава, а и мајките не ги оставаат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Не ги сакаш криминалците?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Дури се обидов и да го подисплашам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можеби специфичноста на таквиот однос произлегува токму од некаква потреба по научна објективност (или, можеби, по академска неутралност?) врз која тој и се втемелува.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Оваа постапка, во февруари 2011, заврши со осудителна Пресуда XIX K.бр. 1652/10 против сопственикот и управител на градежната компанија (градежен инженер Т. Орцев), со која тој беше прогласен за виновен за сторено квалифицирано кривично дело тешки дела против општата сигурност10 затоа што свесно не ги испочитувал одредбите од тогаш важечкиот Закон за заштита при работа (1998 – денес вон сила, бидејќи е заменет со ЗБЗР/2007).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Не му се дели од нас, му навираат солзи, ама ги голта. Не ги пушта на земја, не остава да му се видат... 222

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако жалителот не ги достави податоците за банкарската сметка во рокот, средствата утврдени со решението за исплата ги префрла на депозитна сметка на Судскиот буџетски совет.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Иронијата е присутна во деконтекстуализацијата и во нејзиното заострување (специфично место на редимејдите); заробениот случај, “конзервиран” и предизвикувачки, латентен е во програмирањето на процесот на изибрање и во случајното фаќање на случајноста.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

КУМОТ: Јас сум рекол и пак велам; со деца матеница не се срка, оти ќе те испрскаат! (Гласови од младите: Аааа... не ги бендисува — старите со старите, сакаат помешани со младите).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Редицата се движеше полека напред, сѐ додека Винстон не стигна речиси до самиот пулт, а тогаш запре две минути затоа што некој напред се жалеше дека не ги добил своите таблетки сахарин.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Артистот не ги поднесуваше критичарите. Ги нарекуваше „портабл-енциклопедисти“ – За секој поим знаат по два реда – им се потсмеваше.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Да ги однесе ли чевлите на поправка и да оди некое време бос или да продолжи вака додека не ги искине.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Јас само ја потргнувам шамијата над челото, барем очите да ги скријам, да не ги гледам луѓето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа е војување со ограничени цели, меѓу борци кои не можат меѓусебно да се уништат, кои немаат материјална причина за борба и кои не ги дели никаква суштинска идеолошка разлика.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Еве, например”, рече тој, „јас никогаш не ги оправдував оние глупави крстоносни походи благословени, божем, од папата, кои цели двеста години се упатуваа со своите војски кон Ерусалим, за да го ослободат од муслиманската власт.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Зелената брада на сеништето без сенка се криела под куп молци и други лапливи бубачки а прстите му биле продолжени со сури нокти. Кутриот Просинек се ванѓелосал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги склопив книгите со записите на Цепенков и долго не ги отворав.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Притоа мисли на Србија и на Бугарија, а колку за Грција - со нив, со Грчиштата, поинаку треба да се разговара, машки, отворено, а не да се фаќаат владите една со друга под скутина, за никој да не ги виде кај се држат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Веќе не ги слушам од тропањето на возот, но знам дека викаат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И ништо не ги засени убаво поминатите години на Етхем-паша.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ќе го здогледаат некаде Бошка и, затскриени некаде за да не ги гледа кои се, ќе му се развикаа: - Јатак!... Јатак!... Јатак!... Уаааа...

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Стапалата ти се голи жртвеници чија крв така ја крштеваше земјата што таа за возврат не можеше да не ги помилува;

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

Забележувам некое неспокојство, страв , горчина , но ваквите состојби не ги поврзувам со мојата вина.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Напротив, стануваа некој вид недопирливи, светии.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Доколку некој богослужец и доброчинител не ги посипе мртовците со вар или со газија, доколку не ги запали од божји причини, преку ноќ на нив се нафрлуваат чакали, понекогаш бесен пес или престарен крмнак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ми стана чудно кога Баждар ја завлече влакнестата рака во внатрешниот џеб на палтото, бараше нешто ако не ги чешаше градите.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Една девојка, пак, не ги одвртува очите: де гледа во мене, де во ногата моја.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Со инаетлива амбивалентност се обидувам да ги совладам сомнежите дека судбината не ги вмешала своите прсти во моите избори и одлуки и не би се случило она што се случи ако јас самата со целата присебност и свесност во моментите на рационалност го издлабував коритото по која тече реката на мојот живот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

И како сега да не ги сакаш балоните?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Не ги прими неповолно, како мое спротивставување. Посебно она - ќе гледаме заедно.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Недоставувањето на податоците за сметката од страна на жалителот не претставува пречка за извршување на решението.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој ја потфати за раката, ја приближи до себе, а таа малку уплашено погледна наоколу, некој да не ги гледа.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

2. Io, Io!!! ова е окото Погледнете го ве молам раѓањето од ферментација на купишта скршени слики што никој не ги сфаќа сериозно погледнете го раѓањето ве молам Афродита (онака дрочна никогаш несилувана шуплива ко јалова школка а убава но морално подбивна) надоаѓа од периферијата кон центарот на овој неподвижен свет во ова време разјадено од премногу иронија да ни го расплаче мајчето да ни го згорчи лепчето и да нѐ подои со античка свежест Ова е окото Io, Io!!!

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Закони за изменување и дополнување на Законот за евиденциите од областа на трудот, Сл. весник на РМ – 17/11 и 166/12. 130 124 рок согласно овој закон, во пропишаниот рок не достави пријава и одјава за вработување и осигурување и пријава и одјава за упатување на работникот на работа во странство, или во овие пријави внесе неточни податоци и истите не ги запишува на начин пропишан со овој закон (чл. 2 од ЗИЗЕОТ/11).

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Се сврте на онаа страна каде што отидоа децата, но кога не ги виде никаде наоколу, рече: - Ама го видов ли јас и она Мартина со нив или така ми се стори!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Прости ми, Велико, ми вели Дуко Вендија, ама ти не ги разбираш тие работи. Тие не се само за тебе дојдени, вели, и затоа позасолни се!...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Меѓувреме му се случуваа необјасниви работи. Чиниш провидението му даваше некакви знаци што тој не ги разбираше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога стасаа пред манастирот, ибн Пајко сјава и не ги пушти нив двајцата во манастирската авлија, туку влезе сам, не сакајќи да ја покажува својата накалемена сила.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Рацете на своите спасители сѐ уште ги стегаше цврсто. Не ги пушташе. Како да се прекоруваше.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Насетуваше страв во кој тој би бил пајакот а сите оние невидливи зборови за кои стрепеше дека некогаш некој ќе ги изговори или уште полошо, некој знае за нив иако не ги гледа, а тие знаат за тоа и стрпливо чекаат со чувство, дека им е сосема сеедно - порано или подоцна, дека тој сѐ позачестено се откриваше во пајажина за која никогаш и под ниеден услов не би можел да признае дека е негова, тој, од него.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Не ги додржа солзите дури на крајот кога човекот ја извади петолирката и ѝ рече: - А овие пет лири аманет ти се за среќа на Трајанка.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Сега сфаќав зошто не ги довршил студиите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И потем раскажа случка дека во некое ино време, некој бедник, што украл скапоцености од палатата на Царот, не ги сокрил во својата бедна колиба, туку под престолот на Царот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Со своите долги, темни раце што брзо се движеа тој садеше, натапкуваше и прицврстуваше, сечеше, подрежуваше, со црното лице секогаш свртено кон земјата, со очите секогаш вперени во она што го работеше, кои никогаш не ги подигаше кон небото, и никогаш не гледаше во мене, па дури ни во Мама, освен ако не клекневме крај него, чувствувајќи како влажната земја ни продира низ панталоните кај колената и ги стававме рацете во црната нечистотија, не гледајќи во сјајното, лудо небо.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тревките ги почитуваат пропишаните сезони, Реките не ги менуваат коритата на својата страст, А виното и понатаму лудува под жедните чардаклии.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

- Ке го чувам сѐ додека не ги плати парите.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Само што не го чу бесното удирање на копитото по плочникот, само што не ги виде наведнатите рогови, остри како шило и крваво–зеленкастата слина што капејќи низ улиците ја остава трагата на јароста и суровото господарство.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

МИТРЕ: Еми тоа се знае, гајлињата за луѓето ги оставил господ, не ги оставил за ајваните.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Бен, бјен, ла ова, ла она, не ги остави.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некои останаа да лежат, ништо не ги скорева.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Како низ ракав ни навираат идеи: Митре штрака со неколку шишенца и вели: - Зошто шишињата не ги продаваме полни? - Со што?

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Беше подзастаната. Оставаше впечаток дека всушност си ги набројува тие свои предности, а јас, уверен во ваквите нејзини размисли, всушност само ѝ помагав во разлиструвањето на тој нејзин тефтер.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дали некогаш сте имале шеф кој имал обичај да ве прекинува среде реченица и нетрпеливо да бара веќе еднаш да бидете конкретни?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но таму, во дворот на анто, го затекнаа Хаџи Ташку со дружината и една тајфа Арнаути од Кичевијана.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Побара со очи. Не ги виде долните уши и двете ноздри, таа темна неисчадена двоцевка.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

А и како да ги гибаат кога козите во сите војни не ги изневеруваа ни победниците, ни поразените. На сите верно им служеа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Имаше многу обврски, тежок живот, но сега, кога требаше да го напушти, не ѝ изгледаше толку одвратен. – Со Френк беше на прагот од еден друг живот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Речиси, и не го посетувам неговиот гроб.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сето ова е обединето во козарска алегорија, чијашто библиска едноставност не ги засенува скриените значења.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

не (чест.) - ги (зам.)