не (чест.) - се (зам.)

Сѐ е ставено, составено со водата. И не се ставивме повеќе со неа. Писание било.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не се здржа ни жената; гледа во норовите како ја притиснале плашицата до колјата и безмилосно ја таманат. Вистинска наезда.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Давид на Musicmaster му остави долгови од 12 000 долари - неисплатени сметки на асоцијацијата, при што овој, фала богу, не се израдува многу и во секое свое писмо упатено до мене подвлекуваше дека мене не ми се лути но дека Zack ќе биде убиен доколку се сретнат.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Толку се занесе во таа борба со сатаната, кутриот, што во момент на слабост или на лутина, и тоа среде олтарот го изусти и она што никогаш во друг случај не би го изустил за сметка на оној во кого најдлабоко веруваше, ја раздра по сета должина мантијата и ја фрли од себе а потоа, онака разгаштен, се упати кон надојдената река и повеќе не се врати.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во тесното сопче, со неверојатно црвени ѕидови, браќата ја стискаа блондината во себе и ја штипеа кикотејќи се од задоволство. Таа не се бранеше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Негде, на крај село, не толку далеку за да не се слушне и не толку близу за да се истрча од куќата, се растревожија кокошки: тоа бездруго итра ласица со крв ја гаснеше ѕверската ожеднетост.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Избегала... Та го создала Белоно Езеро. Ама и таму водата не се скротила.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Да не се помочав од страв, си мислам, и ја фаќам матерката. Празна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Но кога има овде повеќе гости, зимата воопшто не се сеќава. Многу е попријатно“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Дури ни сега не се осмелуваше да ѝ се доближи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
БОРИС: Дали си ти хи-фи? МИРА: Тоа е добро прашање. БОРИС: Затоа го поставувам. МИРА: Не се познавам доволно.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ние сме си друго, од една болест страдаме. Слободно кажи ни на нас, не се срами.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
И се отвори небото како екстаза, луцидна за себе слепа за сѐ друго! Човек пред човека не се отвора на таков начин ни во исклучителните мигови на премин од еден во друг и излез вон себе.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кога од јаболкото ќе останеа само нејадливите делови, брат ми ги ставаше усните на моето чело, за да ја провери температурата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш рипнаа Хаџи Ташку и неговите и кој знае како ќе завршеше сето тоа да не се замешаа џамбазите и Богатин.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И децата се вратија, ко немиени, а Велика уште вика; - Дали ручек да готвам, вели, или по нив да одам, како не се наодија, да се ненаодат, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се зарадував кога почна да ме загрева! Не беше од оние молчаливите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тажачка, редачка беше тоа. Му стои на главата и не се помрднува од детето. Од Ѕвездана мој. Лелека ко човек.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А можело да не се случи тоа!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мирче не се плачеше од јадењето, вели, им краделе рогушки на маските, чинеле наврти му се на рогушките во јаслите, вели, и одбирај од најголемите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но за свадба не се фаќа кусур.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој не се потпира на својот хендикеп кога донесува одлуки, односно кога ги брани своите ставови.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Си мислев - ако, татко ми и натаму нека не се враќа, само да дојде заедно со мајка ми. Не, никако сам, не!
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
— Што е ова, рекле, не се менува име како капа или кошула.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа беше веројатно прв пат да почувствувам како јадот и лутината, се прелеваат и во мене и како со лутината се јавува и потребата да се искаже таа лутина, или барем да се стори нешто што ќе ја намали.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Пред неумоливата, татковинска вистина, која инаку, е општо позната, макар што тоа сѐ уште никој не го знае, бидејќи сѐ уште не се прочуло, Енценсбергер потполно занеме; делува како залутан молекул на една непријателска територија, која Србите секој момент ќе ја освојат.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тој ги испрати двајцата, но остана сам, ако не се сметаат семејствата на неговите братчиња и сестрички, кои го најдоа патот по различни држави во светот. 20 години го слушавте неговиот глас на Македонското радио, во една смешна емисија за иселениците Македонци во светот, а беше уредник и во весникот „Македонски иселеник“. Мојот брат!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Трансформацијата на љубовната афера со Летка авторот веќе ја имаше преболено или ја преболуваше, но за чудо, што обично не се случува, тие останаа добри пријатели на кои разговорите им беа забавни, средбите многу поретки но не прекинати и секогаш проткаени со хумор.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- За да пиеш велат, треба нешто да те натера, вол не се врзува во празна плевна, велат, и вино не се врзува на празно шкембе, викаат...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Леле, не се сеќавам колку пати сум тргнувала, сум ја искачувала коријата, ама молежлив глас ме враќал накај домата - Ќе дојде, мајчице мила... ми вети... ќе дојде...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Мислиш мојот глас не се придружи на вашите пискотници што се искачија до самото небо?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Турските статистики, како за цела Македонија така и за Солун, не се сигурни.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Дури помислив, кога веќе сфатив што се случи, дека можеби, сиромавиот сакал да си го исмее гревот, само за да може да ја пренесе гламјата со огнот во мојата печка. Она што не се случи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со благост ме фати за мишка, можеби сакаше со допир да ми докаже.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Поради таа лишеност е оваа моја внимателна qубов кон вакви ситнурии”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не се работи за зачувување на човечкиот вид преку репродукција, туку за тоа да го степенуваме индивидуумот преку нов проект.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Не се работи повеќе за индустриски, тешки машини, кои се (беа) објекти на насилство за време на штрајкови и кои, на крајот од едноличната „работа”, налутено ги исклучуваш, ги туркаш од себе и се трудиш веднаш да ги заборавиш; твоето слободно време започнува на другата страна од нивниот работен делокруг.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
- Дуковци не се шегачат, - рече дедо Димо, кој беше седнат и ја клепаше косата. - Ќе проплаче тревата!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потсетување секојдневно е за тоа кој е кој, да не се заборави, безброј пати и без број.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Па господ ме дал, господ нека ме земе, ќе си речам, и пак ќе се окуражам: - Ајде, бре, колете, ќе им речам, што чекате? Не се противам, ќе им речам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од каде ти е бундава? – Зар не се сеќаваш, татко ми ми ја донесе од Италија!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А чекалницата долга и широка, не се догледува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На тоа Танас ни малку не се лути. Намигнува со едното око, а другото го врти кон височината на раката и со прстите продолжува да нишани во носот на учителот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И оди тој И сега чекорот негов ги гази трњето патот на сонцето што го замрачува Пат од бигорот на осамата до осамата на зборот светот што го мисли и плоди И тие што чекаат среде гороцвеќе и птици Гласот му го препознаваат веќе што огрева во песната на неменливата радост Чекори и не се обѕира тој Сам да се биде и пак со сите истата ѕвезда на надежта што ги води По зорницата тој оди во несоницата на песната што наближува
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Ама, каде бре, кој можел да се разбере, кога ние не се разбираме и со главата своја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па, право да ти кажа, бре побратиме, не се ни оди ноќе низ ваа пуста планина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бродот Галеб, Титовиот син воз, беа само симболи на едно време, на едно владеење, кои немоќните политичари кои се сметаа како наследници-спасители на Титова Југославија, како да сакаа да го наложат невозможното, исчезнато, дел на еден дамна скршен владетелски сон.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Единственото нешто со кое можев да ја одредам правилната насока беше потребата да не се доведам во директен контакт со агресорот.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
„'Двојната Лота', наставничке!“ извикав. Сите девојчиња фатија да се смеат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
” •Да, се согласувам, но во овој филм психолошката ситуација е пред сето останато и малку им се посветува внимание на сцените кои објаснуваат, токму затоа што тие и не тежнеат кон тоа.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Таа си иде по тебе, што се вели, не се одзапнува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако не се лажам, тоа го сонував во недела.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никој не шушкаше, никој не се ни помрднуваше, сите молчеа како да се камени фигури, а не деца.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- За каква вина станува збор – речиси извикав – освен ако не мислите на вашата конструкција дека ми ги смалува тешкотиите околу моите проблеми божемното заземање на висока личност?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За денешниот хрватски интелектуалец да стигне до рангот на народен мудрец, национален интелектуален месија не му е потребно ништо друго освен претходно да не се ни обидел да стане граѓанин, во онаа апстрактна еднаквост со сите граѓани на државата, без оглед на професијата и формалното образование.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
На мошне заобиколен начин Дерида како да навестува дека странската, источна митологија внесена во Федар вопшто не е странска, туку е составен дел од Платоновиот сопствен дискурс - значајна придодавка, би се рекло, која треба да се смести вон, а всушност припаѓа внатре.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нешто зборуваат, не се гледаат меѓу себе, а меѓу себе зборуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Рече само: „Да гледаш, да не арчиш ногу пари да не се пусти сермиа за едно маче“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Зошто не се цените малку повеќе? Зошто само некој кој ве навредува успева да предизвика вистинска почит кај вас?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Белата капа од главата на Водно се зголеми, некој невидлив ѝ наддаваше петли на долните рабови и растејќи слегуваше сѐ подолу и подолу додека најпосле не се претвори во бело платно што едно утро го открија врз покривите на куќите и врз калта на улиците.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Внимателно ракуваше, педантно ги редеше во кутиите за храна нежно завитканите сендвичи и овошјето, како и танките резанки сирење, сѐ убаво спакувано, ништо да не се згмечи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се обидував да проговорам со овега или со онега преку ограда, но никој не се задржуваше во разговор. Им пречев.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Кога царот Ирод наредил да се исколат децата, - продолжи игуменот, - тогаш Евреите, одејќи од куќа во куќа, оставале бршленова гранка во секоја куќа каде што ќе заколеле дете за да не се навраќаат повторно во тие куќи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Директорот – откако дозна дека ќе биде тужен – го викна оштетениот работник, заедно со уште десетина други работници, и им одржа сочно заканувачко обраќање во кое им рече дека тие не се лојални на фабриката, но сепак, заради неговата „добродушност“, тој нема да ги избрка од работа, а нив ни случајно да не им текне преку извршител да ги бараат евентуално досудените пари што им ги должи претпријатието.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Никакви загатнувања. Никакви обвинувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со газдата на дуќанот не се бакнавме, ама не ми удри ни „сиктер“ клоца дека му доцнам само три месеци со наемнина, ама има разбирање за мојата финансиска положба, а и јас за тоа што не беше срдечен со мене, а и незгодно е, многу ми е ачик дуќанот, па ќе види некој, па од несвидлак ќе ни извади муабет... па после, бруки и срамои!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Од ова гледиште не се разликуваше и ставот на грчката влада: „Во Коница - пишуваа грчките владини весници - очигледно се спротивставија неколку стотици мажи на грчката раса.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој е дури онаму, не се догледува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со едни зборови не се докажува.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Настана долга пауза, штама, која траеше сѐ додека не се паркираа пред нишкиот парк.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И покрај сите црнила и балкански премрежиња, Татко не престануваше да верува во овдешната изрека дека планина со планина не се сретнува, но човек со човека - да.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ако не се плашиш нема да се чуваш...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
За сѐ беше рано; освен да се наврат кратките панталони, да се наметне летната кошулка, да се нагазнат парталавите патики и да се даде на машко одење, не пешачење не како шетање туку брзање како доцнење, додека не му потече пот од првиот прешлен на вратот до последниот прешлен на опашот и додека шаторите не се разврчат и не развреват како нагазнати мравјалници.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како што не можеше да се продаде кафеавата бунда, а да не се роди сомневање за нејзиното потекло, така не можеше да се открие Мајкиното знаење на странските јазици.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Знам дека сфаќате оти јас воопшто не се сомневам, дури ни не помислувам дека некој од болничкиот персонал можел да биде соучесник во исчезнувањето на Загорка Пеперутката!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Само јас се однесувам некоректно. Не се вклучував во разговорите, па ни во оние, добронамерните.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Триста и седумдесет гроша, што пари се, но ако се претворат во аспри ќе излезе баснословна сума од 44.000 аспри, сметајќи во еден грош четириесет пари, а секоја пара по три аспри, за која сума ќе треба да продадат 44 најдобри волови, та остави што секаков вол и не се продава по сто аспри.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Подзатскри ме барем во нежниеноно, му велам на Јона, да не се козам пред светов.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ЛУКОВ: (Исчекувајќи ја да сврши.) Од Вас, госпоѓо Христова, не се бара да поверувате, туку... да слушате и да се потчинувате. (Пауза.) Впрочем...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Овде, значи, не се „пресвртува“ само платонската идеја за Љубов - туку ad hoc се извртува и христијанската морална теологија.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Инаку јас сум следбеник на идејата: да не се расфрламе со своите тајни.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Трпе мораше да седи во спалната за да ја следи лигата на шампионите додека Ратка не се тргаше од турските сапуници притоа правејќи кратер на троседот со нејзиниот корпулентен задник.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Се кажа, како никогаш да не се помрднала од селото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Значи, се истребија сите откај нас — задоволен констатира стариот мудур и се спремаше да му предложи на јузбашијата да излезат некој ден да ги видат пепелиштата и пустошот што го направија војските и да ги покараат и поучат селаните да си седат мадро, да не се поврати злото пак.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И не се запре само на тоа. Зашто болеста на Видана му беше таква, да не може да работи во полето, и покрај противењето на општинарите од Тополчани, во согласност со жителите на Потковицата, го постави за падар, да го чува нивниот синор.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ѕвони телефонот. Не ја кревам слушалката. Седам во лотос- положба, не се помрднувам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се разбира, со нив одеа и неколку раководители, но Зоки не се грижеше многу за нив. Нека се грижат тие за него!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Сега знам дека нам само ни се причинува оти човекот е силна ѕверка што си ја носи како богат улов судбината во своите заби.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Инјекција!“ срипа Влатко исплашен. „Јас не се плашам од инјекција!“ го успокоив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„ Си помислила ли некогаш“, рече тој, „ дека најдоброто што би можеле да го сториме е да заминеме од тука пред да биде премногу доцна и никогаш повеќе да не се видиме ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Конечното решавање на правниот статус на овие „проблематични“ радиодифузери се случи дури на крајот на 2010 – од кога, правно гледано, тамошните работници повеќе не се водеа како вработени, туку беа одјавени од списокот на АВРМ и пријавени, односно внесени, во евиденцијата на невработени лица. ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тој, вистина, да ти биде Михајло Горачинов. Не се изменил многу.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Така нека биде, не се лутам.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ама начули ги ушите, добро! Разбра? Добро слушај! - Добро, дедо Ѓорѓи не се грижи ќе појдам.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Остануваше, чиктисан муцка в муцка со него, со тој скусен простор меѓу нивните очи, и не се ни помрдна.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Веќе од ништо не се гнасам, што се вели, ништо не пребирам. ,Гладна свиња не одбира помија", велеше дедо. 18.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ниедна од девојките не крена глава. - Уште подобро, - рече другарката Оливера Срезоска, казната ќе биде двојна ако не се признае.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А потоа кој знае зошто, налутено додаде „Како да сум оној багрем покрај шардаванот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Маргот!“ Едно од девојчињата се јави. „Па...“ Никој не се придвижи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но, овој второстепен орган кај работодавачот воопшто не се произнесе, по што тие поднесоа пријава до синдикатот на претпријатието – за да, по 15 дена, добијат усно известување од истиот дека тој „нема ингеренции да одлучува по тоа прашање“ и својата правда да ја бараат пред суд.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ама за жал не се може без стравот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Миговно го почувствува погледот на Нина, ѝ стана незгодно, се воздржа да не се вцрви и се загледа низ прозорецот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Вам сонот и не Ви беше зададен за да го сонувате, бидејќи денес веќе никој не умее да го прави тоа, туку за да го запамтите добро.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Само немојте да се растурате далеку и да не се испомешате со другите групи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Напротив, тие се многу неутрално облечени и сугерирано им е да не се помрднуваат.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Писмото кое беше испратено на старата адреса на живеење – од која Авдиќ се отсели уште во 1994 – беше со намера да се издејствува тој добие отказ поради, наводно, нејавување на работно место во период од 44 денови (откога Орхан го доби писмото, па сѐ додека не се појави лично во фабриката „Киро Ќучук“).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Да не го згрешив селото, вели, да не се вратив во туѓо село, во непознати луѓе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мајка повеќе не се слушаше во кујната.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Подобро да не го знаете, - рече дедо Лико и сепак не се воздржа да не почне да кажува.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Левата плешка уште ме болеше од секирата на која лежев крај огнот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Железничка станица Скопје. Декемвриска вечер 1984 година местимично густа магла смог и препорака да не се патува освен во крајна нужда.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
- Зошто ми е? - се усмевна Соколе, но веднаш како.да се уплаши да не излезе тоа негово усмевнување како нешто неарно, да не се сети нешто долно во него.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Овдека веќе ништо не се знае, вели Оливера Поточка и излегува на улица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега, засекогаш тој ќе ги изуми и сите имиња, сите адреси, алегории.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Веќе ништо не се слуша, велам, и так, се прекинува врската. Се исклучи телефонот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Останав тука, со нив, и не се спротивставив, иако знаев дека кој рамнодушно гледа на злото, наскоро ќе почне на него да гледа со задоволство.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Клима со главата горе-долу и јас гледам дека ништо не се сменило преку ноќта и дека ние сме истите стари пријатели спремни да го изедеме својот појадок.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Дојдов овде за да го стегнам животот во една повест, а гледам дека тој е нешто што се живее или не се живее.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И на хартија им беше укинато правото на работниците да учествуваат во управувањето со претпријатијата, кое и така во стварноста не се почитуваше!
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
„Па ја сум само против тоа за ова нешто да не се зборува со нас - децата!“ пламна Иван.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Од постојните списоци на бегалците не се дознава кога точно пребегал самиот Мисирков, но во едно писмо од К.Мисирков и Гр.Хаџиташковиќ од 11.12.1890 год. до српскиот министер за надворешни работи се вели дека тие го напуштиле Белград „во месец јануари минатата година”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Таму никогаш ништо не се знае: дали некој ќе се избудали или ќе се запали... 43.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Слична тенденција се воочува во Србија кадешто пак имаме држава која не се темели врз модерниот поим за народност, туку се споила со една пред-државна етничка мешавина, па така на Косово на иста територија парадоксално постојат две паралелни држави: српската државна власт и парадржавните тела на Република Косово.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Се сеќавам и не се сеќавам Во овој вакумиран меур од време, Во овој космос За молчење, За самување.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
По добивањето на отказното решение нашиот соговорник, заедно со уште двајца други работници (еден од Скопје, а друг од Куманово), поднесоа приговор до работничкиот совет,3 во кој наведоа дека отсуствува елементот на вина, бидејќи тие натовариле точно онолку колку што пишувало во кантарската белешка и во испратницата, како и тоа дека не се сослушани да дадат изјава во своја одбрана, а не им е оставен ниту гарантираниот отказен рок кој им следува согласно Колективниот договор за Агро-синдикат и Здружение на водостопанството.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Македонскиот национализам е многу неприроден.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Се гледаме и не се познаваме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тетка Рајна викаше по мене, се караше да не ѝ растурам, или да не се прашам, но тоа не помагаше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Не знам дали знаете, ама ако не знаете ќе ви кажам дека вистинското турско кафе не се вари на оган и на пламен и ниту на плоча загревана со електрика, туку само на спуза.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Во болници модни, во кревети чисти не ќе најде почин дружината млада, во војните не се правилата исти, и нема бел бајрак за народ што страда.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
„Навистина немам увид во вашиот случај” се обидов да го избегнам директниот одговор.“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
БОРИС: Не се дупеше овде? МАТЕЈ: Во Италија.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Алајко и Мире не му одговорија, само со погледот му дадоа на знаење дека не се дојдени по добрина, туку со сериозна задача, која треба да се реши и изврши веднаш, неодложно и на лице место.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
106. Тоа нешто не се предвидуваше, зашто се мисли оти името „Бугарин” ќе ни донесе сѐ што очекувавме од народното движење. Но во пресметките се излагавме.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тишината траја неколку секунди. Никој не се решаваше да ја прекине, бидејќи не наоѓаше збор.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ама какво ќе е тоа машко дете: топка да не игра, да не се испоти, да не се напие вода кога му се пие, да не се тепа со децата од другата зграда, никогаш да не заталка со другарите, никогаш да не направи никаква беља - и уште колку пати сѐ некакви - не... не... не...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Доста се предаде на душата на Илка, а тој си ја зеде грижата да ја однесе дома и направи од неа домаќинка „каква в село не се наоѓа".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дури гемиџиите и да не сакале, или да немале потреба од контакти со ЦК, самиот ЦК не можел да биде индиферентен и да не се интересира за сѐ што се случувало на револуционерното поле во градот, па и во цела Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Може и сета нејзина вода да е замрзната до газер, до извор, о, господи, колку проклето време, да не се најде веќе, да не се врати!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кој да ги памети сите. Повеќето не се вратија... Сетне имаше и од Леринско, од Воденско.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Чувај нерви, братче! Така не се игра. Ладнокрвно, спокојно, дури и блефирај.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Како некогашен сорбонски дипломец, одличен познавач на францускиот, шпанскиот и другите романски јазици, тој, всушност, не се прокламираше како застапник на чистењето од опасните турцизми, туку едноставно бараше патишта како да се обезбеди иднината на потомците, како да се обезбеди најдобриот можен систем на нивното воспитување, да се формираат нивните карактери во неизвесните и секогаш променливи балкански времиња, како да живеат со јасен и здрав јазик, без нагризувачки примеси од минатото.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Вооружен со научните императиви на социјалната антропологија, Вашер де Лапуж откопува на илјадници черепи по гробиштата на областа Еро за да го измери нивниот „кефален индекс“, па - по десет години теренски истражувања - на Ренан, кој мислеше дека може да прогласи дека „нацијата не е синоним за расата“, тој му одговара: „Ни во семејството ниту во нацијата не се стапува со проста одлука.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Климент Камилски, длабоко во душата, и покрај жестоките маки претрпени на Голи Оток никогаш, длабоко во душата, не се десоветизира.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Со триста молби и придавачки нареди бимбашијата да не се откриваат барем половината племни во кои живеат луѓе, но затоа дојдоа на ред гредите, диреците, клештилата и желниците од самите куќи во кои живееја самите аскери.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Што не се скара со деда му ако тој не е јатак!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Оттогаш никој веќе не го виде додека по некое време не се разбра дека станал арамија и пљачкосувал секаде по Битолско.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но сѐ што реков јас во нив ќе си остане без добар фундамент ако не се разгледаат некои теориски прашања, од чие правилно поставување ќе зависи успехот во нашето општо работење во полза на нашата татковина и нашиот народ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Затоа и не се стеснував да му речам на момчето: „Ти, Иване, сета куќа имај ја за своја, а не само собата во која си сместен“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Некако ја држев тешката стомна. Со мака голтајќи ја лепливоста на надојдената возбуда, сакав нешто да кажам и го кажав најглупавото: Сандре Самарија ќе се обеси, реков, ако не ме разјаде оган однатре.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа се заглавивме во процедурални објаснувања: одолговлекување на молбите за финансирање фестивалска компетиција и нивното префрлање од едно до друго министерство, кое се грижеше младите уметници да не се навикнат на пари, па како превентивна мерка - не им ги даваше.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Со сивата паларија со црн ширит што започна да ја носи уште за време студиите во Цариград кај блиските по мајчина линија уште во дваесеттите години на веков, а од која не се одвојуваше до крајот на животот, со црната службеничка чанта преполна со книги, стари отомански списи, остануваше некако настрана од овие луѓе, забрзани во животот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ланските се повторија годинава, годинашниве ќе се повторат в година, на земјата ништо не се менуваше, освен старите што умираа, младите старееја, нови се раѓаа да поминат по истиот пат по којшто поминале нивните предци.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Гемиџиите наводно, се согласиле атентатите да ги одложат за по востанието, но не се откажувале од својата акција.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Некаква глупост. Можел и да не се потруди. (На А. Павловна.) Ова е за вас.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Од дрвјата, зад кои се засолна џипот, Бојан веќе не можеше да го види, само знаеше дека џипот застанал, бидејќи бучавата од моторот веќе не се слушаше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ентузијазмот не се смалуваше. Само, од што не заработував ништо, од што не продавав ништо, од што одев секогаш со една толку тешка колекција, слабеев сѐ повеќе и повеќе... Освен во бицепсите се разбира.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Чекајте! Да не се правиме за срам и поруга!“ свика тој.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Со Еда Бранов јас се имав видено и друг пат и знаев дека исти работи бркаме, освен политиката во којашто јас не се мешав. Не да не се мешав...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сега почнувам и да не се плашам и да се плашам. Што е ова со мене, си велам, до преѓеска се молев да ме убијат, до преѓеска ја молев смртта, а сега смртта почнува да ме потплашува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
КОТЕ: Ама што, се плашиш? Ич, пуцко да си! Уште волци не се излезени, а и излезени да се, Панде сите ќе ги зобне.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Инаетот очи вади. Инаетот очи вади, глава крши, но не се повива...“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
По дефиниција, лице без државјанство е она „кое не се смета 34 - конфликт на закони - трансфер на територија - закони за стапување во брак - административни практики - дискриминација - непостоење на регистрација при раѓање - одземање на државјанството од страна на државата - самоодрекување (кога лицето ја одбива заштитата од државата) - насилно раселување, особено кога е проследено со повторно исцртување на територијалните граници.39
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Ама одозгора еднозадруго ми слегуваат некакви заплеткани конци, некои пајажини ми паѓаат вака право, како голема сенка и јас се барам со рацеве и се бранам со рацеве... Ја кинам сенката со нокти и веќе почнувам да викам, не се додржува гласот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Ќе кажеш... јас што ќе кажам, велам, не се обѕрнувам. 3.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А не се ѓибаме и на изворчето. Тие дошле да наполнат вода, а ние одиме да полниме. И ќе се начекаме, се гледаме напорки, ама не се ѓибаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По којзнае кој пат уште еден пораз но поразот не значи изгубена битка учен е народот поразен да биде но за инает не се откажува од игра
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Затоа го викна еден ден и почна да го советува: - Ти си даровит. Не си човек без способности...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Каков анален простаклак од устен происход е да се каже: „Овие не се мустаќи, ова е сунѓер за газот бришење; ова не е алатот, ова е џезве за кафе да си варат жените; овие не се очи, овие се ламби за да не одат жените на мочање по темница; ова не е глава, ова е шутка, во неа да се мочат и серит домаќинот и домаќинката, сега е зимно време, мрсно се јадит, дрско се серит.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во безизлез сме. Од густи влакна не се гледа ни родениот нос!
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
БОЖО: Сега ќе бидеш љубезен веднаш да ја напуштиш куќава. Да не се расправаме поинаку.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Додека спиеше, ги прегледав твоите работи, земајќи сѐ што не се согласуваше со твојот нов идентитет кој ти го купив во Берлин.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Никогаш и во ничии очи Онисифор Проказник не видел толку страв: чудовиштето не се делело од видовитиот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А душата не е од ништо составена, од ништо сложена, таа е проста, без составки - и затоа не се распаѓа и не гние, бесмртна е.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А за трошоци не зборувај. Ти да си жив и здрав. Автото се поправа. И ново се купува.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Никифор само гледа и не се меша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И селото, што е село, без луѓе е пусто. Сѐ е пусто, не се догледува пустината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога му заврши шурката, Лабро се искашла и плукна со гнасна плунка и пцовка, велејќи: - Господ да даде никогаш под нашето небо оваа крпа да не се вее! - тој се сврте кон ѕидот, напучи газ и гласно прдна.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не се слушаа веќе зборови на неверица. Напротив, некоја чудна одушевеност ги обземаше работниците, шефовите, техничарите, инженерите, небаре бевме сведоци на создавање на некое чудо.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му се сретна на патот и тој стори сѐ, што требаше да биде сторено, за да го улови, но оној не се даваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Класикот“ за овој број е г-динот Ташко Георгиевски, еден од ретките македонски писатели кој прочитал нешто од светската литература по 1950 година; во неговиот случај не се работи само за „читање“ туку богами и за проникнување во стилскиот феномен наречен „француски нов роман“, кој успеа да формализира одредени ингениозности на Џојс и Пруст.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не се разбегале и не легнале кој каде ќе можел да ја засолни главата, измршавени и изветвени, со ненадејно чувство на папсаност, а Васко Тушев, забест божем под подотворените усни држи парче пресен кромид, се веднел над својот баџанак, нем и сув, додека од карпите се разнесувал гласот на оној што стрелал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И се случило Панделиј Каламарис трипати да се споулави: еднаш кога останал сам и ранет во рамо меѓу своите мртви борци (и болен водел чета темни пушкари) со кои раснел и сонувал битки; потоа кога војводата Зигас, за да не се предаде жив, фрлил запален факел во бурињата со барут и, чиниш се здружиле стотици молњи и громови, летнал на парчиња кон сонцето покриено со чад; најпосле, кога десетина жени со дребни дечиња в раце се фрлиле за одбрана на честа во водопадите на Црна Река, меѓу нив и жената на Панделиј со близначињата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нема врска!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Од некаде допираше неуморно и ритмичко удирање на тарабука, потоа, во исто време, на тоа тропање му се придружи чкртање на бунарски чекрег и некаков кавгаџиски баритон. „Не се кајам“, му рече и ги тргна рацете. „Сепак мислам дека веќе не ќе можеме да се сретнуваме.“ Отец Симеон се насмевна - „Не биди сурова кон бронзаниот поет.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
ЈАКОВ: Сега ти текна? Родителите те држеа врзана цел живот, не се бунеше, мислеше така треба, мислеше добро ти е.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Единствено и тој што не се чешла, туку гордо ги расфрлува кадравите перчиња по челото и по тилот и ги сокрива под нив и ушите.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Со убиените и ранетите се постапувало како што не се постапувало ниту со добитокот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Архивскиот број под кој е заведен предметот во Основниот суд Скопје II – Скопје е: VIII PO.бр.701/09. 2.  Ако на подготвителното рочиште не дојде тужителот кој 177 уредно е поканет, а изостанокот не го оправда, тужбата се смета за повлечена – ако со тоа се согласил тужениот; а ако тужениот не е присутен, тужбата ќе се смета за повлечена ако во рок од осум дена по приемот на известувањето за повлекувањето не се изјаснил дека на тоа се противи.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
XV Зорите во вакви утра се матни и пепелави. Нивното доаѓање ни малку не се чувстува.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Марија, ја викнав. Не се огласи, Марија, Алјаска ја споменав, но не ти кажав за неа, за истражувачите и ловците со кои се сретнав во своето детство.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Молчеа. Ранетиот и не се обидуваше да го следи нивниот шепот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Дедо Петре и синот Трајан погледнуваат де угоре кон чатијата, де удолу врз софрата. - У-у-у...у-у-у... не се смирува утката.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ја свртев и скокнав викајќи - шестка. Значи - триесет стокмив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Малендавиот пламен ги зафати и потфати, ги подбра, ги оближа, се разниша над нив, посина и кога се чинеше дека ќе згасне, наеднаш се исправи и ја осветли земјанката. Никој не се помрдна.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да ти кажам право, не се распрашав повеќе, зашто и самиот го знаеш каков е.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
За жал имам лоша навика па никогаш не се распрашувам за дечковците или другарките пред да се втурам во врска со нив.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
„Јас не се сеќавам“, рече О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Југословените, кои не се толку мнгоубројни како лани, изгледа како да го резервирале за себе хотелот „Славјанска беседа“, додека патниците од Запад најчесто се определуваат за „Рила“ и за најмодерниот софиски хотел „Плиска“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И, едно-две, се засили Петре: време му е сега, си рече, да не се пропушта.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Им даваше морална поткрепа, гледајќи дека не се оставени од сите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Оној што им бил покорен на нашиве закони не пцовисал за сомун во Лесново и не се жбиравел гладен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако не се види огнот, ќе се види чадот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сестрите останаа зачудени што братот така си реши да замине, но тоа им даде идеја: зошто и тие самите да не се прошетаат малку?
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Во војна културата не е на приоритетно место, природно, знам, не се бунам.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Чистејќи го снегот, луѓето личеа на кртови кои ријат а не се гледаат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Секоја фаза да биде настан, приказна за себе, со ништо да не се брза, да не се претера, да не се заборави.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Та како да и го земат на жената последниот поздрав од мажот којшто не се врати ни жив ни мртов.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Веќе го снема стројот, строевиот чекор, долгото трчање по макадамот покрај морето и трчањето пругоре сѐ до кралската палата, немаше марширање и со песна, на морнарите не им ја земавме лединката, и под разгранетата врба не стоевме во строј и не се колневме во генералот Маркос.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не можев да не се свртам. Забелот сега беше поинаков, згуснат и замаглен. Онисифор Мечкојад не стоеше меѓу стеблата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И тогаш небото поцрне, да не се гледа од авиони.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
бати пасошите нели Македонија е слободна, а народот со лева рака се крсти и се чуди што ни стана, да не се јавило некое непознато беснило што нѐ скокотка и нѐ тера на смеење, ама од Македонија еден излегол, а цел свет дошол на тепање, што не се тепаат кај нив, ама на туѓо гумно и на туѓ газ не боли толку многу, и така радоста ни беше пуста, се враќаме преку туѓа земја, првин во Варна: војска, војска нѐ опколува и еден по еден нѐ пушта низ страга, ко овци на молзење, 117
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еднаш дедо ми падна од јаболкница врз пресна лепешка.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Не се чувствуваше најдобро. Беше изморен од претераното напрегање, на грбот го чувствуваше студенилото од кошулата натопена со пот, а и нозете му беа мокри од снегот што му се истопи по чорапите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Клетата таа, иако шест пукоти чу, не се мрдна од местото – таков е адетот, - туку чекаше со Трајанка на раце да тропне мажот, да ја отвори вратата и да рече: „Ме чекаш ли, о невесто!“
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Откако знаеше за себе и за планината, вакво славење тука не се беше случило.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Па здраво, попе, му рекоа. Овде јадеме од казан и не се молиме пред легнување.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но плачот на Самоников, како кутре што се плаши да не се загуби, постојано се враќаше и продолжуваше да се врти околу мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И почнаа да не се поднесуваат едно со друго.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тие услуги се плаќаа можеби поскапо и од самите наказанија, ама главно луѓето не се запишуваа во „ќелеш“ тевтер, како ги викаше тој наказателните книги што се водеа кај кадијата и кајмакамот за евиденција на накажаните граѓани.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Употребата на пушката не е ништо друго туку само - што? – неочекувано падна прашањето и никој дури не се обиде да одговори.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мирисите не се мешаат, ами секој посебно му иде од кај улицата во која навлегува и спрема цвеќињата што растат во дворовите на куќите.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Не,“ рече Клара. „Лудилото не се разбира себеси, и нормалноста не се разбира себеси.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Притоа треба да не се заборава оти вестготските, остготските, хунските полчишта се состоеја не само од Остготи, Вестготи, Хуни, Словени, но дека во нив господствуваше едната народност, а имаше примеси и од другите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ама, „аквизитеркиве“ не се откажуваат лесно, и веќе имаат нова понуда – Библија.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Другиот, помладиот, како да не се сложувал, како да не верувал во таквото верување.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Расправаа за Интер и Милан и не се чуствуваше толкава напнатост како внатре.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Во САД тој добива ново значење: означува цело движење на луѓе коишто истражуваат други традиции, особено Азиските религии, кои не се научно класифицирани. Тоа често се нарекува метафизика.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
3. ПРАВИНАТА СЕ ТЕНЧИ, АМА НЕ СЕ КИНЕ - ќе остане од неа бар една светла нитка исправена, в земи ќе се забоде ко клинец вкоренувајќи се да расте во црвена китка...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Не, ама баш ни малку не се лутам.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Не се дорекол. Гавруш Пребонд сепак знаел што сака тој да каже.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се љубопитни тие очи, не се ни рамнодушни.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Во судовите работите не се решаваат така брзо.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Но кога се стокмија тоа да го сторат, на вратата од куќата најдоа напишано: „Никој да не се осмелил да ја гибне куќата!
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Гласот му доаѓал од далечина и од минатото во кое еден друг Мечкојад сѐ уште во темна пештера глода коски на ѕвер и во кое тројца болни од проказа му се молат на господа да им ги земе душите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога ѝ додава тенки мустаќи на Мона Лиза, тој вели: „Не се хипнотизирајте со вчерашните насмевки. Измислете насмевки за иднината.“
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Не“, нишна со главата чичко Темелко - „не се потпалило, жешко е и ѓубрето гние.“ ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Никој мене не ќе може да ме измами. Таков не се родил.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Зоки со машата си го исцрни лицето, а со карминот на мајка си си нацрта смешни извиени мустаќи. Бабата пак не се насмеа.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- А ти не се плашиш ли? - Па, не знам. Но сакам да видам како е горе. И да погледнам оттаму. Никој досега не погледнал...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Проституцијата се одвива сред бел ден, токму пред очите на граѓаните, а надлежните власти не се способни да го решат проблемот - гракаше новинарката, секако со лична нота во кажаното.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Таквата тенденција претставува една политичко-економска операција под закрилата на медицинската пракса.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во историјата на овие краишта не се паметеше поголемо разбирање меѓу луѓето и животните: никогаш луѓето од овој град не биле толку блиски меѓу себе.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Против ова решение не беше дозволена посебна жалба, сѐ до септември 2010, кога се прецизираше дека против решението може да се изјави жалба, но дека таа не го задржува извршувањето на решението (чл. 93, ЗИДЗПП/септ.10). 5) давање можност жалбата против конечната пресуда да го нема вообичаеното т.н. „суспензивно дејство“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Фати пладнина време. „Кој ќе издржи до мрак?'се прашаше секој четник во себе, а бимбашијата се плашеше да не се замрачи, та и оттука да му се извлечкаат комитите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој сам и не се вика Петар, туку се вика: „јас“ Се ползува со неговото име само кога треба да се различи од многу други луѓе слични на него.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А надвор таква вејавица вее, што прст пред око не се гледа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Неговиот внатрешен метеж ги обземал и другите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најдо помисли и вака му одговори: - Навистина на мака си, ма си изел што не се јаде и сега ќе тргаш!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Таа сега одеше постојано подобѕрната, сѐ дури тој не се свести да ја наполни пушката.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еуфоријата мина многу бргу. Седнавме во кујната на Христина која не се разликуваше многу од нашата во Лисиче.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Паун Радевски не се меша, но ние и него го клаваме, не го изоставаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа ситуација што се пофторува на секој први и што еве сега пак ја доживувам тука во кујната, толку ме вади од памет што имам чувство дека ќе се шекнам или посакувам да се шекнам, убеден дека шекнатиот за вакви работи не се нервира.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
— Четите ќе бидат на „Студената вода", утре таму го сакам јадењето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Усните преданија, како што ти е познато, на таква временска раздалечина, не се некој извор на кој можеш да се потпреш“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Пела и во сонот се појавуваше како сонце, бело бело и топло а потоа таа викаше бате Дончо јас и ти сме брат и сестра нели а тој нема глас да ѝ одврати дека тие двајцата не се брат и сестра само нивните мајки во исто време ги имаат родено и оти се најдобри другари им кажуваат дека се полубрат и полусестра и сакаше да ѝ каже дека се само две деца таа момичка а тој момче нели таа женско тој машко како што има жаба машко и жаба женско како што има гугутка машко и гугутка женско како што има којн машко и којн женско како што има вол машко и вол женско и ние сме како нив и токму ска да ѝ каже во што е разликата меѓу машкото и женското го изгубува привидот на Пела сонцето и белото и ќе врекне со широко отворени очи Их, пак само сон!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Таа сепак не се оддалечи од него како што авторот се плашеше туку му даде време да се искаже ако во толку кратко време што и беше на располагање тој успее да го стори тоа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Реков дека сум ја плеснал, и дека не жалам за тоа; реков дури, бидејќи веќе не се плашев од нив, дека жалам што не сум ја исплескал прописно по газот госпоѓицата Луција П.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Само господ не се раѓа. Тој е бесмртен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луѓето или не веруваа во тоа што се случуваше, или бегаа понастрана за да не се најдат во обврска да помогнат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Од сѐ повеќе ја разубавиле бујните гради кои, наполнети со млеко, само што не се истуриле надвор од гушалето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И јас тоа го почитувам, го почитувам вашиот избор, само ве молам и вие да ја почитувате мојата работа и да не се мешате во неа,” рече доктор Гете, и продолжи да го плете долгиот црн шал. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има работи што не се за продавање...“, Симон некако наврапито рекол: Ами, тогаш и потопувањето на Долнец е еколошко прашање.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Од една огромна гумена цевка, прицврстена за железната мрежа, излегуваше бел чад.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога излегол, со записот в рака, се насмевнал и рекол: „Ете. Ништо погубно не се случи, оти јас само препишав слово отровно, а не го толмачев, и затоа отровот не влезе во мене и не ме погуби.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еврејските попови за тешки дукати му се молеле на својот светец, Парамахуј или Махупаруј - не се сеќавам, клечеле во авра, пееле, светеле и вода и масло, ја прскале куќата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И што ќе научиш таму во едно тесно, зачадено одајче. Од чадот не се гледа и учителот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Преѓеска те гибна Стојо оти не се жениш да ми помогне етрва, а ти веднаш сакаш да a замениш.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Грижите ни се прилепуваат уште со првите пелени“...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па и не се далеку со куќите: ете каде е Ристе Жиовецот. Еден плет ги дели од Сукаловци. ***
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Станала Неда да си земе нешто дома и Силјан слегол од куќа, та ѝ го зел клопчето што везела сосемати игла и го качил на куќа, та го скрил во сламата за ич да не се сеќава.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И пак се сеќавам на зборовите од мајка: ״Кога ќе се роди женско и стреите плачат“ . Ја наведнувам главата, ја кријам во рамената, во шамијата, ама не се крие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Веднаш до него е сандакот со дрва и јаглен. Може да стави а да не се помрднува од местото.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
„Јас многу работам само кога крајот е вреден за тоа,“ рече тој, гледајќи во неа, и некое време двајцата се гледаа втренчено, обидувајќи се другиот да го собори погледот, сѐ додека тој не се насмеа со мал триумф и додаде, „или достижен.“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Бучавата за којашто дури сега стана свесен го потсети дека синоќа, кога си легна и се затаи да заспие, ја чу истата оваа необична бучава и ја слушаше сѐ додека не се сети дека таа доаѓа од реката.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако, значи, го разгледаме тоа прашање, ние не се враќаме назад, а одиме напред, сознавајќи ја неговата важност.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Никој немаше никаква идеја зошто тој се однесуваше на тој начин. Ни сега никој нема.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
26. СЕКОЈА БОЛЕСТ СИ ГО ИМА ЛЕКОТ - само една болест со ништо не се лечи, КАРАСЕВДА неа ја нарекол некој, КАРАПАРА - воздивни и сега ја речи...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Сепак, никогаш не се имаше сама дома враќано и ѝ беше по малку страв.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Не се беше родил тој што ќе ја издржеше силата на нејзиниот вжарен поглед.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од сета таа афера едно е само точно: авторката на тоа писмо, батка, ја имав легнато многу одамна, уште пред Војната, но во врска со тоа нејзино прво легнување не се појави никакво писание.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со текот на времето, си мислеше рабинот во затворската ќелија, неговата личност се изгради со знање, стекна интелигенција и изразита рационалност, опит, па и мудрост, но не се зацврсти со силата на волјата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој и во мојот кревет не се стеснуваше да го тврди истото она што го слушнав од писарот во српско: дека гревот е измислица на итрите и на богатите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сепак, од сопствените желби не се бега.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Жената исплашено сподави во себе крик.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мислевме дека засекогаш сме се ослободиле од сталинизмот, но тој беше уште долго, долго во нас, кај некои и не се искорени никогаш.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Според неа арно прави Пелагија што се здушила со Господ, ама не чини што не може во *ана да го напика Господ или исушениот Исус Христос онака закован на големиот дрвен крст, а и во малечкиов суртук со голата лејка што не се прибира со мракови!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Но затоа пак љубомората скусува барем десет години од животот! не се срамеше да ми префрли или да ме посоветува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Доколку сакаат да аплицираат за заеднички кредит за кола, стан или семеен бизнис, хомосексуалните парови не ги исполнуваат условите - што на хетеросексуалците им е дозволено... ај да не се повторувам.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Утрото Јадранка ми рече дека еден ден ќе вози таков џип. Да ... - рече - ќе видиш... Јадранка да не се викам ако еден ден не возам ваков џип.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
За жал, македонските судии, образовани во духот на правниот позитивизам, досега не се одважиле на вакво правно толкување на овие антидискриминаторски одредби!?
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Навистина имаше право, кај неа љубомората беше маска, или купувања на некои права кои когаш- тогаш ќе ги искористеше!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не бегајќи од конкретното и секојдневното, а напротив, впуштајќи се смело во искажувањето на она што бездруго треба да се рече, за да му се затре семето, за да не се повтори, Чинго ја зацртува својата социолошка линија антиапологетски, во највисока мера критично, непомирливо, бескомпромисно.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во песните шумолат умно и страсно симболите, желни еден за друг -промискуитет на идеите- мета-куршумите не се бесмислени стиховите се тајни емотивни здруженија.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ги гледам кошулчињата од децата, околу корилот сѐ е шарено. И везеното не се познава од болвосерки. Господ да чува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Соголената черупка, повеќе насмеана од кога и да било во животот, се намалила без она малку коса и брада што пред тоа се лелееле на ветар и што било знаме на еден крај, сѐ додека некој килав Јаков од Кукулино не се сетил да ја завитка во безбојна крпа и кришум да ја закопа на песокливиот брег на Давидица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Заради неа станував способна да ги отфрлам сите кланови, заедници, организации, митинзи, револуции, гласања и секти, а притоа да не се чувствувам загрозено.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Да ја одиш не се доодува, мислиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што мора да се случи, ќе се случи! Од пишаното никогаш не се бега.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се разбира, за кум го одбрале пред да му тргне колата прудолу, а јас, јас по нивна желба сум му кум на едно мало дете кое сега, откако ме сметаат за црна овца, со страв го држат што подалеку од мене.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не се сомневам дека ќе бидам слушана на радио „Ласер“ или гледана во моето шоу за обични луѓе со необични проблеми ама, за секој случај емисиите ќе бидат снимени и, кога телефоните нема да заѕвонат во контактниот дел, тогаш, како сите други, ќе речам: „Драги мои, гледаноста е сензационална,линиите се блокирани од јавувања.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не се смеев јас. Сенката (гревот) се кикотеше. Слушај, ноќе носам на својот колан нож со седефена дршка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
РИСТАЌИ: За никого не се давам! Само на владикана му правам пардон!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Нека читателот, сепак, не се залажува од ведрината која се добива од читањето на ова дело: ако алегоријата, претставена од еден од најоригиналните и најзначајни писатели на современата литература во Македонија, мошне богата но често непозната на Запад, претставува според повеќе обележја силна лекција на надеж, ова дело сепак не постои само како трагичен сказ, како рефлексија преточена низ мали импресионистички допири како на клавијатура, но опстанува со својата голема длабочина наспроти опасната суета на идеологиите кои сакаат да направат еден нов човек, низ спасувачко посредство помеѓу непостојаноста на феномените, генерално, и, посебно на посебната нестабилност која владее на Балканот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Е, синовите, тоа со жалење го доверуваше на блиски пријатели, не се угледаа на неговите добродетели.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Христијанството никогаш не се пресоздаде во татковнина.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
- Јане, сине, кај си? Во станот никој не се одзва, можеби затоа што паѓаше самрак.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Само да не се метне на нејзе во умот“ - знаеја често да прошепотат постарите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога и оризот и чајот ги завршија, двете девојчиња фатија да ги редат ќофтињата врз стиропорот, но полека, за да не се распаднат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Господе, да не се премислија да се вратат пак по мене, си мислам, и полипнувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Патолошката душевна состојба на која упатувале тие поими подразбирала истополова сексуална желба, но не се сведувала само на неа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но тој тогаш и воопшто не се повикуваше на религијата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
„Жртвата ми избега“ рече Ташко. „Нејќам фиќо. Отсекогаш сакав МОСКВИЧ. Другпат ќе го начекам.“ „Се плашиш?“ го предизвикуваше Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Очите не му трепнаа ниту еднаш, рацете сакаа да допрат но не се осмелуваа. Сакаше да потрча но не потрча.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Клетви ви не се за вера!
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Татко ми насети каде оди мислата на шефот, па не се излага: – Вие, ако не се лажам – продолжи шефот – имавте три кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И предчувствувана сличност со првата Марија. Знаеше и не се излажа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Хели, - Марија не се откажуваше. Не се помируваше со тоа молчење, што навестуваше нешто недобро.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија не можеше да се воздржи да не се расплаче.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тие очигледно не се шегувале, секој час заплашуваа да се појават, да поскокаат од ѕидот, како тука, на него да беа втиснати нивните неспокојни, болни души.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа е огромно и бескрајно, а истовремено мало и ограничено, па се мери според она што ни се случува во него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Постои уште една цртачка во Чикаго, Хедер Мекадамс... навистина тотално е луда, не можам да се воздржам а да не се смеам гласно кога ја читам.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но тој имал моќни очи и можел без милосливоста на месечината да го види меѓу сите видовитиот Дмитар-Пејко и да дојде до него додека ја сечел со џбиткавоста толпата што полека се стивнувала, чиниш и се предала на судбината во многубожечко исчекување на ново чудо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тука е оној член кој предвидува полова еднаквост при објавувањето на слободните работни места, при што не смее да се сугерира на кој пол работодавачот дава предност (чл. 24, ЗРО/05); како и забраната работодавецот, при склучување на договорот, да бара податоци коишто не се во непосредна врска со работниот однос и, комплементарно на ова, правото на кандидатот, за време на интервјуата за работа, да не одговара на прашања кои не се во непосредна врска со работниот однос (чл. 25-26, ЗРО/05).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Сите се еднододруго, а не се допираат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но гневот во мене растеше, и некое чудно чувство дека сум употребен ме опседна: ме опседна чувство дека не било толку тешко да се дојде до Луција, дека таа ова истото го правела под маската на недопирливата Луција, и јас решив да се одмаздам на најглупавиот можен начин, на начин на кој може да се одмазди само млад маж кој не преспал со жена; во моментот кога требаше да бидам во Луција, јас ѝ го ускратив тоа задоволство; таа мижеше и чекаше, но ништо не се случуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Роска, од инает, никогаш не се премажи.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Одвреме-навреме во текот на XIX век ние имаме обиди да се пишува на македонски, но поради некои историски причини тие обиди не се овенчаа со успех каков што би можело да се очекува од нив.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ништо не ќе го вознемири толку споменот како допирот со добата во која не се влегува повторно Плачот нема сенка. Патеката нема сенка.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Не попусто знаеше тој по цели ноќи да ги раскажува оние романи, што беше ги читал одамна, пред војната, во весниците, во кои секој секого го убива, или пак само некој некаде е убиен, а после сѐ друго се врти околу тоа, сѐ додека не се разврзе на крајот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Уште еднаш го замолив да не се сомнева дека сето ова со водоводот е оправдано и благородно, дека јас морам тоа да го сторам со негова поддршка, дека морам да се вратам со ферман в раце, така реков, со ферман.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Пред десет години Никола Влашки го женел синот и, кога ни по две години не дочекал внук или внучка, сеедно, ја прашал снаата машко ли е момчето и што се случува ноќе кога таа ќе легне со него, ја задева ли, и ги трие ли со дланки јаболката под кошула, легнува ли врз неа, а таа се срамела, бегала од свекорот, но тој и на нива и в куќа сѐ за исто ја прашувал, додека најпосле, еднаш, не му признала дека момчето е машко, повеќе машко отколку што мислела таа за момчињата кога била девојка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Учителот не се врати од планината. Сигурно му го препречил патот големиот снег. Лавината. Никој не знае­ше што се има случено на враќање.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Ти ништо не разбираш“, рече. „Јас можеби ништо не разбирам, но знам дека не се враќам ноќеска дома ако не разговараме“, реков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
За докажувањето на последново покажуваат „тајни” циркулари од владата да не се печатат веќе статии за македонските работи.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сашо го гледа штркот и му вика: - Пушти ја, пушти ја, бе! Штркот не се ни помрднува.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ги чувствуваше сега тие два живота како две напоредни линии, кои ниеднаш не се приближиле ни за една сламка и кои беа секогаш осудени да остануваат најдалечни една од друга, колку што било возможно тоа, колку што го позволувал тоа животот во едно заедничко време и во едно село со доста честите совпаѓања на судбините.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега доаѓа Ледри-Ролен и Фроадерб-Шалињи, на тие станици без вкрстување Мари- Клод знае дека не можам да ја следам и не се помрднува, играта мора да се одигра на Реи-Дидро или на Доменил; додека возот влегува во Реи-Дидро го вртам погледот, не сакам да дознае, не сакам да сфати дека не е тука.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Наведнат полесно ќе ги види дамките што не биле и што не се ’рѓа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
— Не се живее со ваа кучка, — беше заклучокот од целата таа поплака.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не се бранеше, Проказниковите обвинувања не му ја засегаа душата, но бездруго му студеше или се срамеше од извалканоста на своите гаќи околу кој се мавташе долг учкур.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Удрил со клун во јајцето. Јајцето не се скршило. Се скршил клунот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Извади во едно паниче сирење, па седна крај разгореното огниште, и не чекајќи ни малку да остинат, ги подбра компирите и не ги остави додека не се наполни до гуша.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И не се излага Иге. Толе ја прегази прв Црна баш на Скаклевите воденици каде што претполагаше и Ѓорче, и под самото Чаниште ги дочека четите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сето тоа, се разбира, е само аналогија, бидејќи во денешно време не може да се репродуцира „Критиката на расудувачката моќ”; не се работи за нешто толку слично.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ќе забележите дека при крајот на приказната доаѓа до едно сексуално преиспитување, иако тоа не се гледа во самиот текст.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Натпреварот, како што гледате, продолжува, опуштањето и млитавоста се дозволени при вакво водство, а сетики не се земаат за големо зло и честите буричкања по сеќавањето како минатото да е сегашност и како спомените да се за најаска, а нам на Македонците, најголема најаска уште ни е меѓусебната пизма и само таа нѐ надживува сите нас.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Летото пред да се сретнам со Махмуд Дарвиш на брегот на Охридското Езеро ја читав и преведував неговата поезија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаше луѓе на кои сум им правел добрини: сум се зазел дете да им влезе на работа, болен да им се излекува, да се оперира од најбашни оператори, лек да земе од најдобри аптеки, данок ако задоцнил да плати, да не се казни, сливи со ним да се наведнам да собирам, ако се стемнувало и не можеле да стигнат да ги дособерат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Утробата на Креклајт се распаѓа а неговите животни соништа се распрснуваат среде физичката убавина која ниту режисерот ниту снимателот не се обидуваат да ја намалат, туку ја слават.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Не сакаме да истлееме, а огнот да не се види.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не, не се во прашање фантазии или фатаморгани!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Постојат, демократи, други времиња и обичаи има вистини кои не се кажуваат во дијалог на гозба и оргија, при муслини и мириси од етерични масла и прележани вина има вистини кои не се питки и питоми вистини сами од себе кои вреват вистини за преврат за народ, аристократи и пците веќе знаат и глувците осеќаат! __
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И доста беше сега само да се застане на едно место, од каде се гледаше целото село, и ич да не се праша чии се новите и најголемите куќи во селото, за да се знае кои се неговите бригадири.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И кога, посебно во земјите од источниот блок се правеа грешки, немаше исправки, гледање назад, регрес. Но грешките никогаш не се признаваа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Дека вредат ќе видиш особено во случаите кога не се придржуваш за нив.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Зборуваше со тон што не се запаметува но видливо побрзо одошто усните можат да му изговарат па изгледаше како малку да пелтечи.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Да земеме да набљудуваме земја во која се забранети сите видови дроги, дури и марихуаната, а во која сепак не се воочуваат штетните последици кои поборниците на легализацијата би можеле да ги предвидат.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- А како пцуеш кога не ти оди? - На мајчин јазик, не на латински. На латински воопшто не се пцуе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога влезе, арамијата со Дика не се поздрави.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Веќе и ѕвер со ѕвер не се познава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„И никој ич да не се опие.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Или, како што нараторот вели, парафразирајќи ги тие ставови: Идејата сите народи да зборуваат само еден јазик е исто како да собереш коњи, магариња, кучиња и камили и да ги натераш со силата на стапот сите заедно да рикаат, без оглед на нивниот вид.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Павле ни малу не се растревожи. Му се изнаноси на палтото. Целото лето само со него.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Еспадата, господине, тоа е чест!“, извика генералот, но само јас го чув.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Е, шо велите, шо ќе прајме со името? Ќе го дајте? - А вие? – го прашувам. - Не, ние нема да го дајме. Име не се дава. И вие да не го дајте.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се откинуваш од прегратката: - Морам да одам. Ќе ме бара. Но не се подигаш.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Со што се занимаваше тој и дали воопшто со нешто се занимаваше - тоа е обвиткано со превезот на темнината.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Немаше град, немаше институција, каде што не се запишуваше за вечни времиња неговото име. Целата земја се бургибизира.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Чекав, чекав, и не се чека повеќе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Падна во вода завирена во коњска трага, така што ништо не се чу.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Да се знае и да не се знае, да бидеш свесен за целата вистина и да кажуваш внимателно исконструирани лаги, да имаш истовремено две мислења кои меѓусебно се исклучуваат, да знаеш дека се контрадикторни и да веруваш и во двете; да употребуваш логика против логиката; да ја отфрлаш моралноста и истовремено да полагаш право на неа, да веруваш дека демократијата е невозможна и дека Партијата е чувар на демократијата; да заборавиш сѐ што е потребно да се заборави, потоа сето тоа повторно да го вратиш назад во сеќавањето кога е потребно, а потоа брзо повторно да го заборавиш: и над сѐ, да го примениш истиот процес над самиот процес.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеби не се знае каде, но јас и мајка ми веќе насетуваме; некаде в логор.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сѐ би се одвивало добро во овие идилични рамки ако езерото, откако поминало толку милениуми без пречки, не се најдеше изложено на бурите на историјата на XX век.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Последната мера млеко веќе не се сири, ами се тура во качето за „сирната недела“, а чорбаџиите што наполниле и две-три качиња ќе сторат севте уште на св.Јован за да се покажат и пред гостите на Свети Атанас дојде ли Петковден, тоа е меѓата до кога ќаите ќе ги пасат ругарските овци и кога ќе им ги лачат на стопаните тие што останале преку летото.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сепак, она што најмногу го предомислуваше беше развиорената кадрава косичка на Ева, која ни за момент не се одвојуваше од лулашката.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Јас нешто неразбирливо си мрморам, а таа си продолжува: - Овде, не се сеќавам кој, ми даде рубла... Мислам, вие.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Како и да е, со Земанек живеевме онака како што можат само да живеат двајца младичи на седумнаесет години, оти тоа никогаш веќе во животот не се повторува; има човек и натаму одлични другари во животот, но заедно со првата љубов, оди и првиот другар.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ќе го отворам нужникот и ќе ги блиснам. Не се принесува од смрдење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И се бојам. Не се бојам веќе од Него, од Бога не се бојам, оти Он сѐ виде; тој виде сѐ што сторив. Но се бојам од себеси.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа димензија кај него, впрочем и кај нив, предизвикуваше взаемни симпатии.  Но, опиен од уживањето во првата, се чинеше апсолутна слобода, Цви не се обѕираше на тоа дека почна ја губи поддршката во својата нова заедница.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тука се: едни патријаршисти, други егзархисти по веро-исповедување, ако не се зборува за католиците и муслиманите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие го загледуваа одвреме-навреме и молчеа, небаре прашањето не се однесуваше на нив.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Впрочем и не би можел да не се помамам по зелената боја кога таа не наидува туку извира од мене, од срцето ми извира, од сржта на она што сум јас.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И таа, не само што не се соблекуваше веќе, туку облече и црно калуѓерско расо и гледаше да ѝ биде што подолго, да не ѝ се гледаат ни нозете, ни рацете; гледаше секој нејзин дел на телото да ѝ биде покриен и заштитен од погледи.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Почувствува дека започнал да живее во некој вакуум, од кој нема да може да излезе сѐ додека клопчето на таа колективна судбина не се отплетка.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Повеќето од тамошните типови беа кул - и освен вообичаените шеги и хистеричната насмевка ништо не се случуваше - но Ингрид Суперстар постојано одеше пред огледалото, го прекриваше лицето со рацете и почнуваше да халуцинира, и тогаш потполно откачуваше и почнуваше да плаче и да зборува „толку сум грозна”, и тогаш сите ги вадеа своите курови и зборуваа од стомак, за да изгледа дека не зборуваат тие туку знааете веќе кој, и тогаш ја тераа да зборува со „нив” - тоа секогаш ѝ го поправаше расположението - но тоа ѝ го привлекуваше вниманието само неколку моменти и тогаш мораа да смислуваат нешто ново - изгледаа како куп очајни бебиситери кои безуспешно се обидуваа да го утешат расплаканото дете.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
На овие гласови никој не им веруваше, но сѐ додека не се појави Чанга со козите, не може да се демантираат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И пак Претседателот, кој не можеше да го најде оној прост, едноставен потпирач во разговорите со него, оној човечки јазик за неколкуте недоградени павилјони на нивното здружно летувалиште, она дека градежната бригада ги доберуваше последните чкорки дрво, поминато под бичкија, оној толку разбирлив говор за работата, џбонаше нешто наоколу со мислите, рече нешто дури и за пролетаријатот, за авангардата и за местото на работното селанство во сето тоа, сѐ додека не се заплетка во своите високи реченици од весниците.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, не се осмелуваше да инсистира повеќе...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Којзнае какви нечисти сили му влегле, ќе си речам, и ќе слезам да го молам да не се тепа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се сеќавам: спиевме на една падинка, стрмно место. Одвај да ја задржиш снагата, да не се истркалаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И многу мали чаши и шишенца за пиење ракија, свртени наопаку (да не се прашат), поставени во кругови; бокали со ракија, а за жените мали шишиња „Јупи“ и „Кокта“, наредени наизменично жолто – црвено... без чаши. И – толку!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кога се свртев, го здогледав девојчето како плаче, а кога го прашав зошто плаче, тоа ми рече дека од тоа брашно така не се месело, нивните соселани поинаку го меселе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кутрите никако не се даваа, до последната капка сила се бореа, викаа: Не давајте нѐ браќа! Не!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Татко ми речиси не се појавуваше на широчинката.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Приказни како таа почнуваат и потоа се пренесуваат од генерација на генерација, сѐ додека некој не ја одвои вистината од лагата, додека не се исчисти плевелот од пченицата, како што би рекол ти.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој пропис му се допаѓаше зашто му даваше и нему можност да се правда и му ја смируваше совеста пред недоверливите погледи и замолкот на пријателите што таа политика не ја одобруваа, но во напливот на суровите времиња не се ни осмелуваа да ја коментираат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Па и змија, бре, не се тепа на денешен, вика, па и змијата не те каса кога пиеш вода.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми ја знаеше положбата и кој пат ќе ме сретне, ќе ми рече: Ако осетиш големи болки да ме бараш, да не се срамиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Винстон не се осмели да ја заврти главата ни за милиметар, но нејзиното помодрено лице повремено се појавуваше на крајот од неговото видно поле.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој оттаму не се плашеше толку од козите колку што се плашеше од самиот себе.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Изгледа дека панорамата на сликарската плоштатка не се менува, освен можеби сликарските платна.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
— Ништо, велам, таму ништо не се повторува двапати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потоа, ниту еден од празниците не беше очекуван.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа е состојба што не се распродава. Како и сочувството.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Дури и во случаите кога ќе се земат предвид сите околности, многу често не се постигнува посакуваната цел“ додадов, за да го намалам учинокот на она што можеше да се сфати како насрчување а ми се беше лизнало од јазикот онака, сосема случајно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Покрај оделото и темната вратоврска, старчето има добродушен лик на престарен вујко и сосема семејно ми ги подава кадифените албуми, што и самите би се чинеле домашни, да не се позлатените букви и везот по рабовите, со кои добиваат нешто неприродно, наместено.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Никогаш со полна уста не се насмевнуваше. Братучедите ги посматраше со задоволство.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се разбира, надежта постојано тлееше – дека можеби работите ќе се средат, платите ќе се исплатат и сл. – но, како што покажуваат суровите факти, тоа во реалноста воопшто не се случи.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Обично, кога станува збор за незадоволителната состојба со работничките права во Република Македонија се мисли на тоа дека не се почитуваат правата што на работниците им ги гарантира законот.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Ако тужителот во тужбата не ја назначи вредноста на спорот, судот ќе постапи согласно со закон- ските правила за „неуреден поднесок“ (чл. 176, ст.2 и ст. 4 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А сонцето си стои на средина од небото, не се помрднува. Само те толчи со петицата. И тоа врши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Бајката за птицата која си ги распорила градите и си го откорнала срцето откако нејзината љубена птица одлетала и веќе не се вратила.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Најпрвин само ќе се најави, далеку негде, по сртовите на ридовите; ќе забели како нашите белки во темнината, бавно ќе зрее, ќе дозрева во темнината, а дури потоа, и тоа наеднаш, ќе се истури и помеѓу нас како бел безшумен дожд. И гледаш - осамнало.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
I Куќите од селото се раштркани која каде: едни крај езерото, други крај реката што слегува од планината и тече низ селото; реката е суводолица: лете коритото е празно, исушено, како оглодана риба; во пролет и есен водата надојдува, плави, луничи, бучи преполнувајќи го коритото и влечкајќи со себе сѐ што ќе најде по патот, се разлева, ги подлокува трапчињата, сокаците, ги урива мостињата и плитарите од плевни и кошари и ги влечка со себе растурајќи ги во езерото каде што се влива; луѓето трчаат по реката и си ги собираат во езерото однесените работи: греди, штици, каци, ношви, буриња, кошови, сандаци, и по некоја живинка што не се удавила; вртат со чамци, ги собираат или ги туркаат кон брегот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И покрај сите обврски дома и на работа, тој не престануваше да размислува што да направи, кој да биде следниот чекор кон повторно доближување кон Томаица, давање знак дека тој не се откажува така лесно, дека ќе направи сѐ нивната љубов да продолжи да живее.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Не му веруваа и сепак му завидуваа: никој од нив не видел бела вдовица, никој не се облажувал со шербети во долги чаши од син биљур.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Треба да го вратиме врвот Горница, ама ридот не се враќа. Се враќаме ние.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Земи.“ Главата му беше како на кол што јас не можев да го видам од сплетените прачки на колскиот ѕид.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Преку ноќ чудовиштето можело да биде онакво какво што тој им го опишал но по ден тоа ќе се исплашело од темните влакнести лица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во просторијата се појави Иле Маленко – Брзакот, онаков каков што сите го знаеја, но сега со рацете на грбот, во лисици, со изразито набрано чело и оѕверен поглед; подзастана, брзо подпогледна в лево и в десно и, бидејќи во недоумица, не се помрдна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Да не се знаевме од школски денови, ќе помислев дека ме избегнуваш”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Веќе ми жежи, ми ги гори прстите, а јас не се иставам, не ги поттргнувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
МИРА: Не се жалам, само констатирам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Под тенките црти, накосо поставени веѓи, во очните отворени беа сместени малку подиспакнати црни очи како цреши, скоро секогаш ококорени, како да беа на штрек за набљудување на сѐ наоколу, ништо да не се пропуштело!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Еднаш го прашав: „А што ти значи тоа, Руски, да не се навреди ни козата, ни зајакот?“ „Ништо! Сосема ништо! Сум го слушнал некогаш од некого.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мајка ми донесе ракија и мезе, нешто подизбриша и замина. – Сироти пролетери, со козите ќе стигнеле до Америка и Англија, кај ни е крајот? – започна Чанга. – Шегата настрана, со Сталин не се знае!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се уништија сите свињи, но болеста не се сопираше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тоа утро кога не се смилуваа ами преку врска го примија в болница, тоа утро му студеше на лозарот, а немаше топли чорапи, тоа утро лозарот од Неготино потајум и во себе се прашуваше - ако докторите доцнат, доцни ли и смртта?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ќе почнат да ги пуштаат и тие што не се затворени, а ние уште сме овде, нам уште Сталин ни ги потфатил нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога останаа сами и кога попот Ставре отчита тоа што требаше да отчита, па му го подаде на ибн Пајко залчето натопено во вино, црвено како крвта Исусова, тој се скубна уште неколкупати низ брадата, па рече: „Е сега, да не се фалам многу, ама со помошта господова и ја смислив една итрина, сине Марко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Секој час изгледа дека ќе станат сите од подиумот и отворено, онака дека без ракавици, без завивање, решително и непомирливо, ќе се спротивстават: извинете, ние протестираме, не се согласуваме да свири сам трубачот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Слутиш: не се издава по сенката оној кој не се дели од неа.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Јас дури сега почнував да ја признавам за себе правата цена на неговата личност, и ништо од порано - ниту она големо залагање да ни ја предаде скаутската теорија, ниту вештината да ги примени тие знаења на самиот терен - не можеа да го закрепат во мои очи неговиот авторитет така, како оваа согласност да ме води кај воспитачот. пред кого сам не се решував да стапам.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Куќата никогаш не се остава празна, ѝ рече.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Можеби имате право, а можеби и грешите” рече многу разбрано Стариот писател.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Рекол дека ќе заработи за голема куќа и дека ќе се врати. Но, не се вратил.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Најдоброто мезе се гости со ракија или рујно вино на чардакот кога душата ти сака, а Бог не се противи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас знам дека нема на светов роден од жена што не ја знае нашата сила и што не се плаши од неа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Во тренд се новите медиуми, новите технологии, новите и побрзи методи на пренос на информации, демократизација на технолошкиот раскош, диверсификација на пристапите кон дигиталните мрежи, стандардизација на форматот на податоците, умножување на умрежените односи - во тренд е тие предности да го помагаат спроведувањето на новата ера обележана со поголема приватна слобода, зголемена интерперсонална комуникација, ублажен товар да се репрезентира, нови перспективи за проблемот на телото, како и поголем избор за потрошувачкото општество, можности за слободно изразување без исклучоци, а над сè, тие ни овозможуваат брзина.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И правилно размислува Билјана. Сите луѓе не се еднакви.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Од друга страна, неговите активности не се регулирани со закон, или со какво било јасно формулирано правило за однесување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Важно е моето поведение. Затоа, со поглед ѝ давам знак, ѝ кажувам да не се грижи, дека не сум заборавил, дека веднаш по свечаноста пак ќе бидеме заедно.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сите економски планови, сите планови за стабилизација се овде осудени на пропаст, и тоа со таква сигурност што не се работи веќе ни за пропаст, туку за претстава, претстава која станува конкуренција на фудбалот, самбата, на култовите, на „јого де бико“-то. на okno.mk | Margina #8-9 [1994] 9
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Таквите луѓе не се откажуваат од она што ќе го почнеа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Луман, налутен, го удри Мирчета со нога уште еднаш и рече: - Да запаметите како не се давало на Лумана арамијата...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Јас ги посматрав, не од друго туку од што немав друго да гледам, за да ме заинтересира нивната здушност на наведнати рамена и приближени глави (така не се игра карти), како во заговор што не може да се слушне, но не може и да се скрие од туѓо око.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Македонското население не се однесувало со омраза кон Србите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Со никого не се допишуваше. Не читаше весници.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој се прашуваше нејасно колкумина се како неа во нејзината генерација - луѓе кои израснале во светот на Револуцијата, кои не знаат за ништо друго, кои ја прифаќаат Партијата како нешто непроменливо, како небото, кои не се бунтуваат против нејзината власт, туку едноставно ја одбегнуваат, како што зајакот го одбегнува кучето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
ЕСКАЛАТОРИ
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Потоа ми поминува. Доаѓа како бран и поминува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тие, едноставно и ладнокрвно, не се земени предвид (David Daube) – па оттука, сосем точен е впечатокот дека правните акти кои се донесуваат во оваа област, се сконцентрирани првенствено на оние кои имаат [имотните/ богатите/работодавачите], односно оние кои го заземаат централното место во ‘високото општество’ и кои благонадежно ги финансираат предизборните кампањи на речиси сите поголеми политички партии кои подоцна, кога ќе дојдат на власт, во знак на благодарност и по принципот „Do ut des – ти дадов за да ми дадеш“ ги спроведуваат нивните антиработнички агенди. Оние кои немаат [неимотните/сиромашните/работниците], како да се невидливи за системот – тие, заедно сосе нивните проблеми, просто- напросто, се игнорирани!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Како што посочи во една прилика Максим Горки – „права не се даваат, права се земаат.“
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Во црна блуза со деколте, припиени црни хеланки и сребрени сандали со високи пластични потпетици, пушејќи долг Davidoff, се прошета до стаклениот ѕид и таму, издишувајќи облаче чад го проследи вивнувањето на еден авион кон небото.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Па чук, чук ѕе и гу, гу Од мене не се плаши, отвори...
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
А во тој центар никогаш не се греши!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
ЉУБА: Ах, мамо, ајде да не се гриземе постојано.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Не се наведени ни други имиња! - Но тоа е невообичаено, недопуштено!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Влегов во класот; сите гледаа во мене со љубопитен поглед, а јас ги стегав забите да не се расплачам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не. Не се стрча Сане Сандин, туку подлетна, со леснина се поткрена над патот и зачекори во воздухот. Почна бргу да се оддалечува.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Море ти реков, нека ми го донесе мене господ со здравје детето, та со тоа што се нашло ќе го женам. Пак санким не се купува!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Не, првин треба да се измијам и да се преоблечам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
На моменти жалев што моите родители не се потрудиле да ми обезбедат барем вакво нешто.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тој застана, но не се врати. Неспокојните очи на мајка му беа втренчени во неговото лице.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Може ама внимателно, да не се пресечеш. Можеш да ги сечеш сите фотографии.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Може ли со бензин да се служиме? Да не се запалиме? - Може.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
а чудата „чудата понекогаш се случуваат катадневно и престануваат да те чудат а потоа пак ништо не се случува и тоа си е најнормално“ рече Снешко Белчо* најубавото зимско дворно страшило од кое не се плаши ни министерот за внатрешни работи* лично чудно зарем не 25.12.2001.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
- - ТАКА НИ БИЛО ПИШАНО! И ОД ТОА НЕ СЕ БЕГАЛО!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Старецот мирно го следеше. Јастребот на рамото на Еразмо не се ни помрдна.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Па добро, де! И моиве не се цвеќе за мирисање. - Разликата меѓу моите и твоите е како меѓу демократија и тиранија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А за онаа, западната, ништо не се знаеше, оти ниеднаш вратата нејзина не беше отворена од онаа ноќ кога отец Мида, неколку часа пред да се упокои, го внесол во неа умножението на записот и ја заклучил клучалницата нејзина.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Си го миеме лицето, вратот, но без сапун, не се турка ирата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Ова не се времиња за средби со Евреи, макар и од школски денови”.  „Тоа може да важи за други места, Ели”, рече Карер.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кај нас за Германците е познат синонимот - Шваби. Меѓутоа, сите Германци не се Шваби, како на пример оние од Саксонија или од Хамбург.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тоа што никој не се јавуваше само го зголемуваше неговото измачување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ништо не се повторува, сѐ е неповторливо. Повторно неповторливо.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И не беше ли тој, Сатаната, што го поучи него, лицемерно, да не отиде и да не се сокрие со сите други луѓе на Имотот, туку да остане овдека и да се обиде да ги смилостиви поганците со леб и сол?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Карактеристично е дека не е запомнат, или барем не се посочува, „цитатот“ (станува збор за познатата Андриќевата стохолмска беседа, за приказната и прикажувањето) но е запомнато она главното, кажаното.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Еј знаеш ли колку се борам со неа? Борец е маме ѝ ебам. Не се дава кучката.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Проловите се бесмртни, доволно е човек да фрли само еден поглед врз онаа херојска фигура долу и да не се сомнева во тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Како што во песните од „Две тишини“ за првпат во творештвото на Поетот каменот (о)станува сал камен, така и воведните есеи допуштаат птицата на песната да слета на зборовите уште пред да се „опеснат“, фрлајќи сенка врз сѐ што се премолчало, што истекло од мислата, а не се влеало во зборот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Многу си ги припитомил, ќе му велам, ко домашни животни си ги запатил, не се делат од тебе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се подготвуваа и зачекаа. И не се излагаа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Лесната читливост и масовната рецепција на Ќосиќевата лектира ги натера неговите литерарни опоненти да го наречат, не без идеолошка сенка, „социјалистичкиот Јаков Игњатовиќ“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Да не се внатре црните лезбејки, си мислам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Геделовата теорема за некомплетноста вели дека ако се тргне од конзистентни аксиоми и ако се применуваат правилата за изведба, тогаш множеството теореми што можат да се изведат ќе биде некомплетно во смисла дека ќе останат вистинити теореми кои не се докажливи.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Гледаш како живееме ние слободно? Не се плашиме ни од Адема, ни од најлошиот Турчин, само да ни излезе пред пушка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Таму, вели, надвор. - Каде надвор, ѝ велам, оттука не се излегува надвор, велам. - Се излегува, вели Роса.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Оваа ли? - Е, баш таа... - И продолжија двајцата да пеат: Не се чудам, мила моја, мајчице, Што е војска многу, Мила моја мајчице, Што е војска многу!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Досега не се случило некој гавран да си го искрши клунот на камено јајце.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
А дедо Бошко седеше до огништето спроти Лумана сиот занемен од страв да не се случи најлошото.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Сега ќе ми рече дека моето маче е најубаво“ - си мислеше Милка. Но тоа не се случи.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Пукна вистинска експлозија, што ги зафати и машките.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Да не се чувствувам себеси, својата мисла на покајник, лажливец и малодушник!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ha ден Свети Илија се даде примирје. Да не се задеваме. Такви примирја се правеа и за Нова Година. Ни тие да пукаат, ни ние да пукаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вака си велев: „Тото, не се соблекувај... ќе можеш да ја киднеш штом ќе раздени...“
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Јунаштина на заем не се зема, а ни со пари се купува.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Тука не се пропушта, се разбира, да се спомене и балканската гордост, Фаик Коница, кој под псевдонимот Транк Спироберг, се вклучува во европската полемика со тезата дека секој природен јазик со непречена милениумска еволуција, има поголемо право да биде избран за универзален јазик отколку сите вештачки јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Не се правам.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Овие не се скарани воопшто... а и не се маж и жена!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
СИТЕ: дај го шишето да не се играме вака: пиј, Апостоле! (На Теодос.) Побргу нека се свршат редовите.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Другарите успеале во акцијата и само што не се вратиле...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Народот што беше оставен од Земјаните да умре од страшна болест, од еден вид лепра што не се лекува.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Е, видиш, тука не се мешам.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На по некој војник уште му колка душата, не се предава срцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Старецот стоеше таму и држејќи во рацете нешто покриено со конопна крпа не се решаваше да зачекори нанапред, накај завојувачите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Силата на прочуениот балкански фанатизам ги разделила и тие дури и не се обидувале да ја осудат причината на разделбата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Има долга приказна и долг пат, не се гледа дали ќе се вратиш...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На слика стрико Благоја не се разликуваше многу од оние наши постари селани.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се распливнало зимско сребро. На чистинката паднал сноп светлина кон кој сите побрзале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој воопшто не се сеќаваше на сестра си, освен како на малечко, нежно бебе, секогаш тивко, со големи внимателни очи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не се обиде да ја бакне, ниту пак разговараа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но татко му му рече: „Од тоа не се живее. Мора да има занает...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Нема војска која не е јаничарска! Нема војска со која не се манипулира. Најчесто во името на соочувањето со мирот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За ова не се пишуваше во весниците. Тие не брзаа да ги кажуваат работите без да бидат сигурни дека треба да ги кажат.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Вистина сонце нема, не се гледа, но според светлината што струи од небото, и тоа е на заоѓање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кога се најдовме, според зборовите на Татко, на самата граница и кога змејот повеќе не се појавуваше, ние сите посилно се припивме кон прегратката на нашата мајка.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И за сето време, за да не се посомнева некој случајно во стварноста на која се однесуваа опширните Голдштајнови празни фрази, зад неговата глава на телекранот маршираа бескрајни колони на Евразиската армија - колона по колона цврсти мажи со безизразни азијатски лица, кои испливуваа на површината од екранот и исчезнуваа, за да бидат заменети од други, сосем слични.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Според тоа, по двете основи би требало да очекуваме дека доколку навистина имаме работа со следење на правила, оној кој го следи правилото мора, барем во принцип, да биде способен да ги препознае барањата на правилото и да биде свесен дека ги задоволил.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
На ѕидот останува само Свети Аранѓел со мечот во раката. Нѐ гледа од ѕидот и не се помрднува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа волкот просто ја имаше во својата уста неговата крв и трепереше од нејзиниот вкус, а во тоа имаше и една таква безизлезност, што тој не беше во состојба да не се подигне од петици, речиси маѓепсан од едно такво ужасно навестување на една ваква чиниш од самото дно на пеколот извадена и зачекорена и наеднаш толку необорива вистина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Така ме викаат другите, ама јас не се согласувам со додавката на моето име, оти мислам не сум толку добар и не ќе бидам добар до колку не им угодам на прекрасниве суштества, што сум ги создал, а нема со кого да играат...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Не знам колку ги дослушнувам зборовите на сочувство?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Секако дека љубовта на мечката била поголема од неговото искушение; ѕверката не се бранела и не оставила на неговата става ни најмала гребаница.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Си заплакаа Мариовците и се затресоа, гледајќи дека Турците се настрвија и пак ќе нападнат, ќе опљачкаат и ќе изгорат и други села. И не се излагаа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Погледнав по неа. За малку што не се судрија со Вера која влегуваше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Меѓутоа, Париз не се откажува од тоа да има и свое најмодерно и најбрзо метро.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кога ништо не е во ред, а не се крева малиот прст ситуацијата да се поправи и во тоа дури и се наоѓа задоволство.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Високите ѕидови околу бавчата го задржуваат надвор ветерот што постојано дува од езерото. Ништо не се помрднува.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Влезе еднаш во неговата врата, онаков русокос, извишен, сиот еден ластер, влезе сосема бесшумно и со една попуста желба никому да не му падне в очи, бидејќи имаше една таква ѕвезда, крај која не можеше да се помине, а да не се забележи, бидејќи сите се свртуваа по него, нешто ги принудуваше да се свртат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Исто така, тогашното раководство не се ангажира доволно за развој и пазарен просперитет на оваа фабрика.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Не се бркаат војници без пушка, велиме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Впрочем, не се жртвуваат брак и деца за да можеш да ја изразиш својата креативност, ти веќе си создала нешто, си создала деца и тоа е твојата креација за која си се определила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Зошто стоиш тука? Не се плашиш... - Не. Од што би се плашел?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во „Новиот Завет“ лудилото е претставено како опседнатост со зли сили кои треба да бидат истерани од оној кого го запоседнале.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од шупло во празно претечуваат цели векови и ќе претечат уште многу и пак нема да им се угоди на таквите како Данте.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Затоа Турчинот дење-ноќе ја кандисувал додека најпосле, на третата година, не се согласила.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Оттогаш, од тоа мачно и зовриено лето, па сѐ до нашиве модерни времиња кога отпочнаа буните и војните и кога се измешаа народите, друга слична историја не се случила во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Тој е”, си мисли Петре и не се јавува злоба во него, ами некакво горко разбирање дека така треба да биде.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ги претресоа сите села, ги проверија сите селски булуци, но не се најде брав со агин катран — месечина на крстот на секој брав — та не можеа да набелат ниеден мариовски овчар за кражба.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По бесењето на килавиот Јаков Иконописец (настанот никој не го споменувал, значи секој од нив по малку се чувствувал душман), на тој вчерашен мајстор на смртта, како да живеел во магли на каење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак, сѐ уште во мислите на научникот не се беше скинала жичката на задоволството од сѐ она што го сметаше за свој личен придонес во осветлувањето на темата за сенките.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Целото придвижување на денешната психијатрија, епитемизирано во DSM-III прирачникот кој е преведен на осумнаесет светски јазици, е во тоа што таа ширум светот го пропагира лишувањето на човекот од неговите цивилни слободи, од неговиот хабеас корпус; плус насилна хемикализација, заточување на луѓето, примена на електрошокови и мачења што не предизвикуваат телесни повреди, а сето тоа со цел да се хомогенизираат луѓето што не се наоѓаат „на линија“. 60 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Воопшто не се впушташе во заводливото преплетување на философските и литературните жанрови, кои на крајот се влеваат во струјата на „општо случување на текстот“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Оти слушнав гласови кај Лествичникот и помислив дека вратата од одајата само што не се отворила, оти не беше сам: помислив дека е со логотетот, и дека повторно го заведува и наведува против Филозофот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ама, не жалат блиските кога бараат подарок по Скопјето за внучињата од сестра, брат или братучед затоа што во подарувањето се предава и енергијата со која се трошеле парите за истиот, а кога некого љубиш како некој близок свој, навистина му посакуваш сѐ најдобро, па и не ти тежи самата свадба како на оние другите, кои молеле Бога да не бидат поканети и се пресметувале колку, всушност, ќе ги чини тој ден кога некој со кого не се виделе 100 години, ете, се сетил токму сега и на нив, па мораат да одат и да се отстрамат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Историјата, мој Камилски, нема единствен правец на одвивање, таа никогаш не се насочува како што сакаат победниците или таму каде што се носат поразените.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Си имаше многу мака со заемките придавки, кој по бројноста и фреквенцијата на употребата доаѓаат веднаш по именките.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Влегувањето на САД во војната на 8 декември 1941 година повторно го актуелизирало прашањето за местото и улогата на координаторот за информации.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тоа е начин да се преживее, тие се сите тука свои на своето, тој е дојден и заглавен во туѓ град меѓу туѓи луѓе, во туѓа средина во која единствена смисла има да продолжи да ја држи функцијата, инаку е никој и ништо - се правдаше самиот пред себе си, а оној темен дел од желбите ќе се појавеше ненадејно од темните келари на неговата душа и ќе го потсетеше дека се лаже: „Не се прави наивен”, ќе се соочеше со себе си; неодамна самиот пред германските власти ја издејствува смената на Сабтај Салтиел, но и преземањето на неговата функција, стана и претседател на еврејската заедница на Солун.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но иако и двајцата се сложија со тоа, сепак Павле не го поткошкна баш онака палтото, како што правиме обично со старите алишта за кои мислиме дека не се повеќе за пред свет.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој ден не се туширав, ниту ги миев рацете, за да ми остане мирисот на Луција на рацете и околу вратот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оној момент кога ќе бидеме во состојба калкулаторното мислење да го преведеме во конкретно, ќе биде можно произведување на нешта кои во овој свет не се можни, на пр. повеќедимензионални тела или фрактални форми.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ноќва очите можат да те видат и низ овие ѕидови... ноќва тагата свила едно мало гнездо само за мене... патува до тебе се но не се враќа....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Знам дека моите објаснувања не нудат многу.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му велам: ’Немој да се плашиш. Во домов Господов ти велам, Севишниот ќе ни дарува мислост’. ‚Не се плашам, татко’, ми вели.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Со цигарче во уста, кое како да не се смалува, и до колена во езерото, Мики, упорниот рибар, со блинкер фаќа мренки и кркушки, запечени пастрмки.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Цел месец не се смилува да фрли некое покровче пред жешкото јулско сонце, та така ги испече на животи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Таму не се вика ни алт, ни друго, веднаш ќе те наполнат со олово.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зошто се патува по невиделица, зошто не се слуша гласот на видовитата и од господа почитувана старост?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Погледот ме водеше во психогимнастички ритам на сеќавањето што копаше по твоето минато -кој не се обидел, не успеал да го врати сентименталниот спој на стара приказна од моето и твое сновидение...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Но Привидот не се тргнува. Напротив, тој сега дури и ми довикнува: „Прибери си ја раката!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
О, колку бевме среќни што сепак дојде до прекин со Сталина, а и сталинизмот не се доразви во нашата земја онака како во соседните сталинистички земји.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ја помириса кожата и потоа ја испружи долната вилица со долгите, тенки заби, а влакната од брадата ме допреа по прстот и малку се наежив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Вистина, остана еден печат на преуранета зрелост на нејзиното лице, што пред тоа го немаше, една одвај видлива сенка на староста, прв бран на созревањето, и јас знаев дека тоа веќе не е онаа моја Луција од разбојот, од гимнастичката сала, тоа златно дете чии носници се ширеа по доскокот како кај уморно но весело коњче; но бев среќен што тоа е сепак Луција, макар и една друга Луција; ми се чинеше дека сум задоцнил, дека нешто ми е одземено од првата за да ја добијам оваа втората Луција, но мојата љубов во ништо не се менуваше; дури може да се каже дека сега во оваа Луција ја сакав и претходната Луција, и сегашната; јас сега сакав две Луции, и тоа беше невозможно да се поднесува без допир со Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ти ќе ми го гледаш таму, да не се смеша во пуста политика, да ми го изедат, пцине.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Си ја претстави првата вечер со тоа наметнато девојче, како го истепа и си рече дека не го сајдисува и како нема да го доводи до крај, но на силата од Адемага не можеше да не го земе и да не се венча со него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога Ели ќе заспиеше мама раскажувањето го прекинуваше, често и на половина збор, ја припокриваше, и неа и мене, нежно допирајќи ги покривачите, или ќе нѐ погалеше по косата. Од собата излегуваше на прсти и ја оставаше сосема малку подоотворена вратата, Ели да не се разбуди во сонот... ***
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
За да не ја валкам земјата долу, за да не се валкам себеси газејќи ја.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Потоа го отвори дневникот и часот почна како ништо да не се беше случило.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Метанисуваме само на пладне и кога треба да нѐ види некој, дали Турчин, дали кодош, а кога ќе дојдат нашите рисјански празници кога не се работи, се преправаме на болни за да не мора да работиме.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Како рече: „Метју”? Ти си Матеј, името не се преведува. Ти плаќа нешто за престојов? МАТЕЈ: Не.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Призна дека повеќе сакал ресторанот да му се вика Есенин, но не се решил за тоа бидејќи името на овој поет сугерирало алкохолизам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
По дома муабет за дечко беше строго забранет и немаше таква категорија на роднина додека не се даде збор или свршувачка, ама затоа постоеја другари, блиски, блиски... па кога ќе раскинеш, оп - нов другар, уште поблизок, ама овој е најдобар по физика и, всушност, ти прави чест што секој ден одвојува време да ти потпомага во градивото.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не се обидувај да ги наречеш „недоразбирања“ очигледните недостатоци на образование, ниту да го оправдаш со „личен стил“ отсуството на минимална суптилност.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Но, многу е избришано, бледо, зашто човековото паметење, со текот на годините, е измамливо, понекогаш несигурно, сомнително... иако е пренатегнато и преоптоварено со спомени, кои полека исчезнуваат, одумираат, времето ги испива, ги исцедува и смрачува, ама и покрај тоа нешто останува длабоко врежано и тешко се брише, не се кине и не се откорнува...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тој не бега, негде збор да не се чуе што бомбашот страшен исплашено бега, за надежта млада безразлично му е, не се плаши мртов да падне тој сега.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
— Па валцер не се игра без нозе...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа Хелвиг не се обидуваше да го решава. Знаеше дека ништо нема да измени.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа на Едо толку ми се допадна што одвај се воздржуваше да не се насмевне.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Луѓето немо го заколнувале: раскажи, честит стрико, што си видел, и ние, ако нѐ посоветуваш, ќе му свртиме грб на овој безбожен мрак, со пеколот не се војува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Месото ѝ е обесено вака, а таа уште стои, не се повлекува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој ја стискаше цврсто за рака како што давеник стиска спасител и никако не се делеше од неа, а ако таа го оставеше за малку, тој веднаш ја бараше, ѝ викаше да ѝ го чуе гласот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
— Е, лебами, тиа пушки не се земаат со колај — пробрбори друг од трупарите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ама штом ќе се вратам до врата, ќе се обѕрнам, не можам да не се обѕрнам вели, и ќе го видам пак срчето. 232
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И, до кај пладне, гледаме како паѓаат гранатите. После ништо не се гледаше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во мугрите портретот го стокмив, го засолнив, но не се успокоив.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Знаеш и да се смееш! - се изненадив, но не се шегував.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Самиот долго верувал дека ги знае сите тајни на човечката историја и со таков глас цимолел нешто за вториот живот што Онисифоровото срце пребрзо зачукало, застанало за миг исплашено, пак почнало со удари да ги брои миговите на човековиот век.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подоцна сосема се забрани и беше издаден ферман целата волна да се прибира од султанот за изработка на облека за војската. Така беше дури не се поништи забраната.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Нивните драги ликови изчезнаа во далечината, но јас сеуште со рацете мафтав, мафтав, додека не се уморив, па влегов во купето и седнав на обележеното седиште од втора класа.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
СЛУГАТА: Не се подбивам. Јас заминувам… Дај ми прошка и ти давам прошка.
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Се надевав дека Луис е вистинско месо, доволно глупаво да посегне по мојата торба и да го повлече мојот закочен прст на чкрапалото, но тоа не се случи. 90 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Лисицата веќе и не се обиде да ја следи до очи брборливата страчка во лисјата на првото дрво; го подвитка опашот и се спушти низ долчето, гладна но претпазлива во прастариот див закон на шумата - демни ги послабите, варди се од појаките.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во секој случај, важно ќе биде да не се тргне од лажно упадливата спротивност меѓу недоволно цврстиот модел на општественото, сфатен како обичен површински исход од безредни содејства помеѓу луѓето (наместо како систематски состав што е длабоко конститутивен за нивниот субјективитет), и од претерано позитивистичкиот модел на природното, сфатено како онаа длабока, формативна структура што ни го определува битието.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа остана мирна, не се помести ниту кога доктор Гете се приближуваше кон нејзината глава со иглата, остана мирна дури и кога врвот на иглата беше забоден во нејзиното чело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дипигус се навредува и, пред да излезе, дрско му вели на господинот Сенка: - ќе ви дадам еден совет, почитуван господару, како да ги истрезните тие ваши пијани послушници: мозок од овен што не се парел, треба да се стави во вода во која биле избањати мртовци; и тогаш само треба да се послужи, господине Сенка, слично како овие риби и змии кои помалку еднолично ги имаме на менито секој ден.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се откажа од светлината, од сонцето... Татко исчезна. Никогаш не се врати во родниот крај.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не се јадеа ако не се жешки, но потоа ставивме и урда, па така се почувствувавме како да сме дома.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не се ни насмевна. Отстапи, потоа застана на прагот завртена кон мене со грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По ова, Анчевски, како член на синдикатот уште од почетокот на вработувањето, заедно со другите вработени – членови на синдикатот, се информираше за неговите работнички права и што може тој да преземе доколку истите му бидат прекршени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На крајот на светот Проќа беше согласна да оди со Толета, само да не се оддели од него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Идиомот, ако го има, она по што препознаваме нечиј потпис, не се присвојува, колку и парадоксално да звучи тоа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ако ли не се вратиме, љубезни мои проштевајте. Песната ви ја обелоденивме.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
На пример она: „Јас сум уверен дека детето е плод на вистинска љубов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Војската тргнала и не се вратила. Стасала до планините.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Времето никакво: не се расправа, не се поткрева, не се псиргнува. Прокиснуваме ние, прокиснува цела земја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој не се обрати до Трудовата инспекција затоа што тоа е државен орган во состав на МТСП, а исто така и АД „Охис“ е во државна сопственост – така што Величковски вели дека и доколку евентуално би се обратил, тоа би била ситуација во која „кадија те тужи, кадија те суди“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Јас му викам да застане, а тој не се свртува, не ме слуша.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Веда не се колеба да заземе држење на презирна надменица кога ѝ се обраќа на мајка си: „Никогаш не си зборувала за твоите, од кај си“, вели, реторички изземајќи се од своето родословие по мајка, небаре „нејзините на Милдред“ не се, всушност, и нејзини.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Македонскиот роб нека не се надева на неа; тој нека се потпре на своите мишки...“
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Казните не се само парични туку и затворски, му се закани Шајчевска на Метакот, кој изјави дека изгледа ко шведска порно глумица од шеесетите на нејзиниот предизборен билборд.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
По одморот и појадокот кадијата издаде наредба еден од сејмените, што го познава добро патот и месноста, да излезе напред, а на друг му го даде коњот да го води, бидејќи на надолништето не се јаваше.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но, некои луѓе ги менуваат, како номади кои не се врзале за ништо!
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Твоето лице, моето од твоето, веќе од мене не се крие. Каков прекрасен сон.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Негативен аспект на законот претставува и одредбата според која овој закон не се однесува на куќните помошници.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Бре, какви ненаситници сме, велеа луѓето, го истребивме езерото; се пцуеја, се обвинуваа меѓу себе, но штом ќе чуеја дека пак бучи езерото, дека пак дува југот, скокаа од сон, се будеа и трчаа крај езерото да видат да не се повторува истото чудо.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Леле, не можам да се ослободам од онаа страшна глетка: се враќаме со татко му и на излезот од сокачето нашата кола. Колата - удрена и празна.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не се грижи за мене!... Мене ми е сосема добро! Му зборуваше со ангелското гласче...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Татко ми, по овие зборови, ја оттргна мислата од книгата, ги спушти очилата и присобра сили да ја смири мајка ми, која не се сеќаваше кога ја видел во ваква расположба, па рече: – За утре ми ветија вреќа брашно.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ни на луѓето сме им должни ни пред бога сме виновни, и пак ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ЗАФИР: Ќе те види, побратиме... Не губи надеж... (Го покрива Костадина).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Што не значи дека не се омрсува и некое петле со понизок ранг, од послугата или од соседството.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Од тоа ја обзеде една замелушеност што ѝ ја помати сликата на сето она што се случуваше додека цврсто не заспа: колку и како не се знае, ама Чана ја раздели топлата чорба од петелот со по малку мевце во неа речиси на сите, ја туруваше во саани, во чинии, во месингани чапчиња, во мисури, никој не ја одби нејзината понуда, дури ни Геле Колишев, деверот на Богородица, ни таа, а нејзините синови ја пиеја како да е чај во големи звучни голтки, колку што се сеќава излезе и надвор во темницата, долу во подрумите и ги стоплила момите на Роса со што таа вратила како благодарност голем грст шеќер во коцки за внучињата на Петра, покрај нив, долу открила и други видеуца од свеќи, и ним им дала иако ѝ велеле дека тие се тука од одамна и дека сѐ имаат, дека не се гладни, дека не се мокри, само понадата на Чана никој немал срце да ја одбие.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Нешто стравотно, што чекаше во иднината да се случи, беше на некој начин прескокнато и не се случи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога ја преминавме границата и кога до нас не допираа експлозиите на бомбите и не се слушаше бучавата на авионите, тогаш почувствував голема празнина. И болка.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Блазе си му на тој што ќе ми те земе, блазе! (Се приближува до Антица и тивко и поверливо): Ќе ти речам еден збор, ама жив ти што ти е најмило да не се чуе.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Па, не се удавив, а можеше и тоа да се случи.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Е, тука, Лазор не се испази.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
КОТЕ: Дај му ти неколку низалки од овие на Анѓелина, наполни му една торба, инаку не се печалат пари...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Дури, при една неочекувана средба, на Елена ѝ се стори дека Марија сака да ја одмине. Да не се поздрави. На улица. Зарем нешто ѝ се замерила?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Иако не се помрдна од столот, во умот тој трчаше, брзо трчаше, беше заедно со толпата надвор; викајќи до заглушување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Никогаш да не се вратиш, да даде господ! не издржа доброто вујне, за добар пат, на третиот чекор ме благослови. Проклет да бидам, благослов.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Има значи такви луѓе, не се ретки, што претеруваат со фалбите, па само ако најдат некоја жртва да ги слуша, ќе солат, ќе солат, та и ќе пресолат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Се исправил во чиста кошула без една јама, не толку возбуден колку сигурен во машката намера; нечујно ѝ пришол како да не ја допирал земјата со опинците - Фиданка Кукникова не го забележала зашто и со воздишки и со мисли била свртена кон трепетливите далечини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Покрај тоа, ако невработеното лице не се јавува во Заводот во утврдениот рок, наместо запирање на исплатата на паричниот надоместок, како што беше предвидено со ЗВ од 1987 година (чл. 32), ЗВОСН пропишува престанок на примањето паричен надоместок (чл. 33, ЗВ и чл. 77, ЗВОСН).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
На Мишко му беше жал. Почека уште малку и кога виде дека врапчето не се враќа си седна до печката.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Овие настани ме потсетуваа на други такви, помали, во животот, кога сум гледал дека луѓето се далеку еден од друг, како од брег на брег, не се разбираат дури и кога се во прашање навидум ситни нешта.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Китан наведе дека не се согласува да му се плати само 25% оштета.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А потоа се разгледал наоколу и кога се уверил дека никој не го гледа, си рекол сам со себе си: — Трај, Трајче, не се фали многу, оти и на млади години ваков торлак си беше“.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Затоа Тоде и неговите не се ни обидоа да ја обноват старата господарска зграда, туку си подигнаа други две, помали и модерни, во ливадчето зад некогашниот свињарник, во она што служеше порано за излачување на добиточниот подмладок.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А и редовните ствари не се баш ефтини: прашак за буви – 100$, глупости за глисти – 90$, шишање и чешлање – 40$, сечење нокти – 20$...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Јас не можев да издржам и му кажав за тоа дека ја загубивме мајка ми, а тој не се изненади, очигледно знаел за тоа и ме прегрна охрабрувачки.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Но, во праксата, оваа одредба беше и сѐ уште е изигрувана, првенствено од страна на приватните работодавачи, кога тие ги тераат работниците да работат и во сабота и/ли недела, а тоа не се евидентира никаде – при што користа што на овој начин ја стекнува работодавачот е отприлика работа од 24 до 32 часа месечно по работник, којшто овие „бесплатно“, а de facto под присила, му ги „поклонуваат“ на работодавачот.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Потоа три ужасно долги дена воопшто не се појави.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Оттогаш никој не се осмели да му се потсмевнува.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А човекот е Владислав на Арон, братот на Самоила. А синот му се вика Алусијан...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Па, замисли, со бостанот во „загрљај“, го опчекоруваш спијачот и молиш Бога да не се разбуди,не дај Боже да налеташ на оној малиот, со пес поголем од него, што се пенави на нејаки жени.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тогаш некој Јане Крстин се стрчнал и застанал помеѓу нив со дигнати раце, послаб од обајцата но не со помалку крв во очите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Охо... - Човечкото е во гордоста, во духот што не се покорува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ми беше срам да плачам. Па и не требаше да плачам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кај не се надеваш тука ќе го сретнеш: по ѓубриштата, во продавниците, по свадбите, меѓу кокошките, по гробиштата, првин тоа почнува да лае по некого.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Се решив кога се сопнав од поголем камен. Дури и не се бранев.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Планината и целиот крај отсекогаш биле мирни од таа страна, па момчето не се плашеше за својот живот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На тоа место, и само на тоа место од сите места во Македонија, специјалистите (не се знаеше кои и за што) утврдиле дека природата зрачела многу редок елемент наречен од нив радон, кој лекувал секаков вид астма, во медицината познати од бронхијална до алергична.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ама - ми остана тежина во душава - би рекла баба Мирјана: де - неповолни временски услови, де - неконтролирано ширење на градот, де - аерозагадувачи кои тешко или воопшто не се контролираат - де - застарена техника и немање средства да се купи современа, де - резултати што доцнат по неколку недели или месеци...“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Веќе не се сеќавам. Кога ги отворив очите, видов мноштво луѓе над мојата глава.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Во малечката библиотека еден човек постојано се држеше за глава, извикувајќи: „Зборовите одлетуваат од страниците! Зборовите одлетуваат од страниците!,“ и повторуваше сѐ додека останатите читатели не се побунеа, па чуварите ќе го однесеа во неговата соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но бугарското русофилство беше со сметка и не беше трајно, значи, и руската политика немаше да се измени конечно штом не се знаеше до колку е искрена и трајна бугарската надворешна политика.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сакав да го замолам да ми ја раскаже приказната за Дуња -Ѓузел, оти не стигна тоа да го стори, а никој друг освен него не се сеќава, на неа ама..
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Во плетката постоеја две можности, едната извлекување на материјална корист и втората, по секоја цена да не се дозволи заминувањето на Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Борхесовиот одговор беше венчавањето со Марија Кодама, преку посредници, во Парагвај.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А тој резонира и вака:- ако не се врати во Скопје, градот губи еден помодерен специјализиран сервис и, веројатно, и вработување на неколкумина луѓе...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
— Така е убаво, да се сакаш, а да не се гледаш, да не се задеваш со него, — ја учеше мајка ѝ кога разбра од Тода.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога сè ќе замолчи, нема зборови за разговори долги, а само очите говорат, очекувајќи секојдневно исти денови, времето тече бесповратно, а грижа воопшто немате што си оди, ниту пак знаете патот кај ве води, апослутно на ништо не се надевате, не сакате, ниту мразите, рамнодушно по земјата газите, ни мртов ни жив, е тоа е клето, нема ден бел, само црн, ниту сив, тогаш сфаќате дека, не сте сфаќале ништо.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Гладен народ. Сиромаштијата никаде не се крие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа го помислив и она утро, кога влезе овде во одајава и без некој нешто да го праша едноставно објави дека оној Голем Тодор, за кого ништо не се знаеше со години, се вратил; дека сега станал и ѕвездочатец.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Голдштајн беше ренегатот и отпадникот кој некогаш, одамна (колку одамна, никој точно не се сеќаваше) бил една од водечките фигури во Партијата, речиси на исто ниво со Големиот Брат лично, а потоа почнал да се занимава со контрареволуционерни активности, бил осуден на смрт и мистериозно избегал и исчезнал.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но тоа ти е животот: ти го плевиш а плевелот и понатаму расте. Се фатил за земјата и не се пушта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој не се решаваше да се пресели таму, во неговата земја, засекогаш да се насели во друг град.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Од сето горе речено се гледа оти бугарските арнотии за нас Македонците ни најмалку не се разликуваат од српските, но затоа пак нѐ чинат стопати повеќе: 1/ за бугарското име што ни го подари Егзархијата82ние ги зедовме на себе сите добрини што се врзани со него и со кои се украси тоа име во најновата историја на Балканскиот Полуостров. 2/ за бугарските училишта и бугарското „покровителство” на нашите интереси ние немаме никакво сочувство од страна на Русите, не затоа што тие ги мразат Бугарите, а по тие причини што тие толку многу направиле за Бугарите, колку за никој од словенските и православни народи: излегува оти тие и за нас Македонците направиле многу и немало зошто уште нешто да очекуваме од нив.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Слабото, малечко тело не се помести: - неподвижно лежеше врз детската дланка што трепереше од ужас и жал.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Кај што се мора, не се препрашува. 3.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зарем да ми се точка со турската војска на север и да освојува што не се освојува?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Една старичка клечеше пред една исповедалница, не се слушаше што говори, за што се исповеда...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Невестата Митра ја кренала последната подница од погачите, но пепелта уште не е ометена, оти тепциите треба да стојат под вршник да не се оладат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа моја особина не се покажува како многу практична во реалноста, поради тоа што кога луѓето ги набљудувам малку поповршно, а помалку емоционално, повторно доаѓам до точен заклучок, само што овој пат побргу и побезболно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во САД, зборот метафизика не се сфаќа во вообичаената смисла, како во Европа, како дисциплина во сенка на науката.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
2. ЧОВЕК АКО САМ НЕ СЕ БЕНДИСА, ЌЕ СЕ УБИЕ ВЕДНАШ - еј, нарциси, самољупци, да се обединиме е редно, задачата многуцветна се наложува и пред нас: сите свои бендисувања да ги здружиме во едно!...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Не од внимание спрема Јанческите, да не ги навредат, туку за да не го скориваат злото, кое има чувствителни уши, лесен сон и брз чекор.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Викаме. Ништо, не се одѕива од него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Хрисостом на грчки значи Златоуст”.  „Во вашиот германски не се чувствува ни трага од грчкиот”, му рече есесовецот.  „Во изговорот, можеби.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Нејзината активност била дефинирана од страна на претседателот на САД, Рузвелт: "да ги собира и да ги анализира сите информации и факти коишто се однесуваат на националната безбедност, да ги споредуваат таквите информации и факти и таквите информации да ги направат достапни за Претседателот и за оние Министерства и функционери на Владата што ќе ги посочи претседателот; да преземе, на барање на Претседателот, такви помошни активности кои би го олесниле обезбедувањето на информациите што се од национален интерес и кои во моментот не се достапни за Владата".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Ние не се срамиме од работа. Сѐ работиме...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Мојата крв, мајче Минадора ... Таа не се покорува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„А, ако не заслужам?“, прашуваш зашто до овој момент не те прашал дали ти воопшто сакаш да бидеш заробеник во некој стан во не знам која населба, кој со крв и пот тој и неговата сопруга го заработиле, ама тој, имајќи те тебе на ум, никако не се согласува да го издадат под наем.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Дали стравот нѐ тера да гледаме што не се гледа и да зборуваме што ќе ни дојде на устата...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Италијанските вдовици од Фајер Ајленд не се стегале да ја искористат таа нишка на мизогинијата во околниот сексизам на поширокото општество за да го постават својот чин на општествен пркос.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога не се шминкаше, од здодевност не знаеше што да прави, та често ги префрлаше нозете една врз друга, ги склучуваше прстите и ги отпушташе, ги вртеше прстените и на едната и на другата рака, ја потчукнуваше со дланките собраната коса и од едната и од другата страна дотерувајќи ја.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Интересно: модринката се искачуваше колку што нокотот растеше. Најнакрај имав сосем нов нокот.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ајде, стари, му велев, поаѓаме, одиме и чувај се да не излезеш од патот, да не се превртиш, да не ти се случи да ти згасне душата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Со црвени кордели на русите плетенки, со кусо ѕвонесто здолниште во сите бои на едно ромско клопче, таа уште и дрнкаше на гитара со голи коленца едно врз друго, па немаше друштво што можеше без неа и немаше веселба без таа да е прва, макар што во учењето не се истакнуваше толку и добиваше преодни оценки благодарение на својот умилен изглед.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Имаше и еден друг кој тврдеше дека во неговите постапки со подароците имало нешто анѓелско. Такви знаци иделе озгора.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
си ја сонувам свадбата своја на бродот, над мене крикаат галебите и ме удираат со клунот и со крилјата, ми го туркаат венчето и ми го дрпаат превезот, ќе удрат во мене, па ќе удрат со мевот во морето, ќе се лизнат, замрешкувајќи ја водата со ноктите, јас се бранам вака, со двете раце се бранам, а Горачинов си ги прекрстил рацете на градите и од место не се помрднува, што се вели, се загледал некаде, гледаат и морнарите, что такое, что такое, велат, они праветрение, извеани, изветреани нѐ прават, оти не си до мене, му велам на Горачинов,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во прво време мракот ме тераше да се враќам во одајчето, потоа дојдоа ветровите и студот, ама додека не се стемнеше не се прибирав.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Само Кристина ќе се спои со него. Само таа ќе се ослободи. Не се плаши. Не му врти грб.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Значи, името на еден човек не е толку важно за самиот него, колку за другите, затоа тој не се крстува самиот, туку го крстуваат него други.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Овде не се знаеше ни кој кого ебе, но се знаеше само дека сите беа заебани.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Не се ни лилјаци, ни гаврани, вели Јон, кај си видела бели гаврани.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Селото Бразда, сосе селаните, до пред ден-два, беше во атарот на Свети Ѓорѓија-Горг, а сега, откако манастирот беше затворен од Турците, имотите им беа разделени на заслужните воини од битките во Унгарија и Босна, а селаните, заедно со нивите, шумите и чаирите, без едно-две, станаа кулукчари и поданици на Падишахот, потурчени насила и дури со амин од игуменот, за да не се крене поголема врева и да не се исукаат јатаганите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Жеравот летал – нагонот го водел кон Нил.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Мислам дека друго не ќе ве интересира.“ Не се навреди.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Му беше сеедно исто како што му беше сеедно кога рече дека може да дојде ваму сам, кога се согласи да дојде и да остане тука сам, исто онака како што му беше сеедно додека чекореше сиот поминат ден напред по неразгазената белина на снегот и кога не се погрижи ниеднаш дали оние двајца продолжуваат да идат по него и дали им е ним полесно да чекорат по разгазената трага.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Случката со Адема Андон ја разбра и беше сигурен дека Толе не се дава жив в раце на „тој пес“.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тоа можеше да се види и од подалеку: ќе зачекори - ќе застане, пак чекор - пак вкочанетост, сѐ така, со бавност на човек што со рамните стапалки испитува не ли е пред него жив песок или гнездо на поскок со рокче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му клаваат огледалце на устата, не се замаглува. Ај, со здравје.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие се сега една мала толпа која, како секоја толпа, си има свои правила на однесување и не се обѕира на она што е вистина, или што не е вистина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Никој не се осмелуваше да му противречи.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не забележав дали погледна угоре!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ами вака ли ме кандисуаше, побратиме, да ви се придружа?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И по поплаката кај командирот нивни не се повратија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само одиш, одиш, а крајот никаде не се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Треба да се напомене дека борбите никогаш не се преместуваат зад рабовите на спорните територии.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И умре Диме од Милевци. Олкав маж беше, ама гладта го свитка и не се исправи повеќе. И умре Тодорица Петкоска. 108
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не малку изумреа и од оваа лоша храна, но пак не се исполни желбата на Арслана да се заличи и семето од овој пис милет.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Еден од методите на лечење кои ги спроведуваше доктор Гете наликуваше на газење по лудилото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа што Александар, неколку пати ја имаше видено Билјана со црни наочари во тмурни есенски денови, зборуваше во прилог на тоа дека не се работи само за злобни фантазии на врснички на Билјана кои не успеале толку добро да се вдомат.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Одговорите на ова прашање што можат да се најдат во постојната литература не се совпаѓаат наполно.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Рацете одамна не се секси приоритетни се градите, пирсаните папоци, депилираното меѓуножје, евентуално прстот во уста. (сигурно користел хендс фри оној што се запрашал каков е звукот на плесокот со една рака)
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Ќе се сретнам со Агна, ќе ме прашува за доаѓањето, но ќе ѝ кажам само бегло, без поединости, сѐ дури не се завршат работите до крај.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
— Ајде, чедо мое, вели, оган со голи раце не се запира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Затоа е најдобро да не се праша.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ги исправив рамениците и воздивнав за да не паднам со лице врз својата сенка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако содружниците, односно ак- ционерите не назначиле ликвидатор и ако со овој закон е определено дека судот спроведува ликвидација на друштво по сила на закон, судот го назначува ликвидаторот (чл. 540, ст.1).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Неговиот предлог сите го примија со најголема сериозност но јас не се согласив.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
– Младиот господин живее сам. – Тоа го знам – ѝ рече тој. – Не живее тука, туку понекогаш доаѓа, зар не?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Јас не се мажам од интерес. Ни во името на ова ни некоја друга фамилија.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ќе го кажам арамијата, веќе не се срамам...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ако погледнеш надолу, не се догледува длабочината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знаат христијаните од Потковицата, како што знае и сиот христијански свет во европска Турција, дека ако порано турските закони сега фанариотите, кои имаат големо влијание врз султанот, им бранат на славјаните во Македонија да ѕидаат цркви и училишта - ако не се согласи во нив да се проповеда и да се учи на грчки и ако не се согласни да бидат под покровителство на Патријаршијата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Другите добиваат писма и друго, а ти не се јавуваш да знаеме како си.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Овде не се исплати да си пијаница–пивопија.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Со еден збор, молам да не се плашите од зборовите, значи денес, со еден збор, денес почнуваме да стреламе или да убиваме, значи вие ќе почнете да учите да убивате... ха-ха-ха, хе-хе-хе – се смее тој весело и гавресто му се тресат дебелите фаши месо под брадата, му потскокнува мевот врзан со стар, дебел офицерски појас.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
-Да, да! - потврдува Сухов. -Беше голем измамник Михаил Матвеевич, што се вели, од главата до петиците.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дора ја гледаше Ане како се обидува да ги собере сите парчиња кал и повторно да го направи ќофтето, да биде убаво и заоблено, и да не се гледаат парчињата камчиња внатре.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Писмото беше напишано дури по вториот случај.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На сликата на белиот мермерен споменик, иако многу одамна не беше ја видела, ја препознала својата другарка и не можела да не се расплаче силно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ама, има само една фалинка. Тој се однесува исто како маж Црногорец, кој не се помрднува од место, исто како оној што ќе го заглавиш со шрафцигер, па не сака ни долу, ни горе...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Помогни си сам ако сакаш и господ да ти помогне!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Браќата не се собуваат и загазуваат во водата свечени и возбудени. На Отец Симеон тоа му е достатно.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Покрај овој проблем во зборувањето, „р“-то не го артикулираше, туку го ’рчеше, сите вокали ѝ беа проговорени како да има кнедла заглавена во грлото, а не се ни познаваше дали вели „д“ или „ѕ“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Седам, ама без работа не се доседува. Ми текна - ќе месам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние Грците се сметаме за луѓе научени на комуникации, на овој остров особено.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Потоа, секогаш кога ќе си спомнев точно на овие денови, сфатив, има толку многу нешта што брзо не се разбираат, не се даваат со голо око, толку прекрасни нешта скриени се таат во предметите околу нас, чекаат на нас, а ние слепо газиме на нив, ги ништиме тие мали, незаблежливи и неповторливи нешта, бездушно ги сакатиме.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Чардаците пак и конаците покрај манастирот, кои ги подигнаа скопските папуџии од еснафот, за Тодора беа како чардаци ни на небо, ни на земја од приказните на мајка ѝ и постарите сестри, зашто со око што добиваше крилја од нив, се гледаше целата котлина и Вардар, и се леташе високо, а не се паѓаше длабоко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
КИРО: Добровечер. (Пауза) Зачудени сте што ме гледате? (Пауза) Смеам да седнам? (Седнува) Мажите не се дојдени? (Пауза) Доцна е. Ќе тргнат патроли. Како си тетка Султано?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Но Мече не се задржа: - А кај е тоа?
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Но волкот, иако можеше да види секое негово движење, ни сега не се помрдна.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И потем чекав. Ништо не се случуваше, цела седмица.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И тој беше доста редовен посетител на Боцевата берберница, но еден од оние што со ништо посебно не се истакнуваа, не го привлекуваа вниманието на другите.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Што е?“ ѝ притрча Сандри. „Да не се удри негде?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А колку сѐ уште не се испеани од тие што ги памти од баба и мајка?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не се многу, ама пак не се носат, вели, не се крепат, човече.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега беше толку ведар, така што речиси и не се чувствуваше себеси, исто како и да не постоеше, затскриен зад шпелите во таа цибрина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тие нејзини зборови уште никој не се нафатил да ги стави на хартија.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ели скоро воопшто не се сеќаваше на мама и нејзе сето тоа ќе ѝ биде полесно, само ако Вера биде добра.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тие не прозбореа повеќе и, онолку колку што беше можно за двајца што седат еден спроти друг, на една иста маса, не се гледаа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И како би можела да заборави, како да не се сеќава за сѐ кога нејзината среќа траеше толку малку.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
На едно местото не можевме да останеме, нели сестро? зборува Пелагија, нам не ни е судено нови станови, не се запишавме за државјанство, како да ќе се врниме некогаш на дедови огништа!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Ането! - се слушна машки глас. Ане се штрецна, како некој да ја удрил одзади по главчето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ние не се задоволуваме со негативна покорност, па дури ни со најпонизно покорување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сепак зелено мирисаат пченки и ти раскажува некој со зелен глас: ако не се фатиш за нешто, за шурка небесна светлост или за опаш на магла, ќе се струполиш во шуплива бескрајност - ни над тебе ни под тебе нема ништо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Си помислив и си одговорив во себе: сигурно шифрантот Петар Иваз. Не се излагав.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таков беше обичајот, сѐ додека не се даде зборот трпезата да остане празна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Тој вели дека ти си му ја дал пушката. Кој ти ја дал тебе?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не, не се плашам!“ просаска Ташко, го грабна шрафцигерот и се втурна накај паркингот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Зорица беше највеселото девојче во улицата. Си играше со сите дечиња. Со никого не се караше.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Марин не се чудеше гледајќи во рибарските чунови, чии дозволи за рибарење сега, на тргнување кон езерото, ги прегледуваа луѓето на еминот, како што при враќање со исто таква усрдност ќе го прегледуваат и мерат донесениот улов.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не се бранев. Гневот на мравките не поднесува отпор.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
не се трае за јадење, некои и по три пати во денот го менуваат името и ги тепаат децата за да плачат: кога плачат не им бараат јадење, забораваат дека им се јаде, ако продолжи оваа сиромаштија, велат луѓето, не ќе ги познаваме и парите, ќе заборавиме која колку е и од колку е,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе те наврат на нож кога не се надеваш, ако одбиеш.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Храброста не се плаши од недоверба - тие пиеле и со нејасна но присутна радост си погледнувале в очи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Двете баби не се дружеа многу, којзнае зошто.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
III Мил по цел ден времето го поминуваше во лабораторијата; работеше експериментираше и не се обезхрабруваше: но му беше криво што никој не го разбира да го помогне, да му даде средства за да го реализира овој свој потфат; селаните и пред тоа не му обрнуваа внимание, а особено сега кога секој ден трепереа и не знаеја што ќе се случи со селото, со нивните животи.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се будам наутро и се чувствувам добро само додека не се сетам што не е во ред за тој ден.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Но и кога земените од војска не се вратија, стигна абер дека останале да лежат таму на бојните полиња за слава на империјата и неговото височество султанот, Руса пак продолжи да го чека Јована.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се тешев малце со тоа што Гица носи опинчиња, малечки, подвиткани на врвот, и што можеби не се разбира многу во чевлите.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Старецот потоа берел секакви тревки и ги варел, ја терал снаата да пие, и пак ништо не помогало, селаните сепак не виделе дека таа оди како да носи лубеница под ленената кошула и не ќе го виделе тоа ако и другиот тревар, Пандил Димулев, не се зафатил да ја лекува, секогаш по залез и без сведок, со денови и со месеци можеби, па во некое утро застанало момчето пред својот татко и, копајќи со врвот на опинокот пред себе, сцрвено и бушаво од сон, рекло дека може да се почувствува со рака и уште повеќе да се чуе со уво: русокосата женичка носи под градите живот, ќе биде или внук или внучка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Денес, мила моја, може да се остане жив единствено ако не се праша, ако не се знае ништо, ако не се има очи и мисла за ништо од сево ова што станува околу нас. Обиди се да ми поверуваш...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Неколку часа Ц стоеше на местото каде требаше да го чека жената во црно, но таа не се појави.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Ние ги преоѓаме реките, потоците, ама не се оддалечуваме од водата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама, рана со зборови не се оправа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Извикуваа пароли во кои славеа прогресот на народниот дух, ослободувањето од дотогашните лажни вредности, викаа: „Да живее народната уметност!“, ги застрашуваа сите оние за кои сметаа дека не се декларирани.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Почнувајќи од сцената „Раждај жено, раждај“ од филмот „Македонскиот дел од пеколот“, па преку сите класици и помалку класици, каде жените умираат од болка што ги тера да се изобличат и што не се споредува со ниедно мачење на инквизицијата од 16 век.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
— Така е. Роб до гроб не се живее.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Градската ластовица и селската ластовица Не се исти ластовици: Градската е недоверчива = селската е понаивна се буди доцна = се буди пред зори не е плашлива = е плашлива не лета брзо = брзо лета повеќе лебди = повеќе лета ги љуби височините = ја сака земјата но никогаш не ја допира лета тихо и еднолично = со занес лета и палаво се крие од дождови = љуби дождови лови пеперуги = лови цветови не кружи = упорно кружи Не е Изида = Е Изида, тагува над Озирис сè до изгревот на сонцето не кружи = Упорно кружи.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Сепак, не бев таков тип на девојка, во принцип мразев туѓо, не давав свое, не се плеткав со двајца од исто друштво или роднини, избегнував бивши на другарки и на братучетки.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Лазор и овдека е начешлан ко учител, што се вели, може уште да не се дели од чешелот и огледалцето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дапчињата зелени, кога ги гледаш онака како ништо да не се, а тежат ко олово. Ама јас носам, немам гајле.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сѐ уште го гледам: претепан, со крв што од носот му се слеваше во устата, со нога што ја влечеше, зад себе, оти Фисот го беше претепал како никој, Бога го беше отепал во него, заради есејот со кој Лудвик стана херој кога се смени власта; но тој, како што ви е познато, не наседна на тие „партиски финти“, како што ги нарекуваше, и иако му нудеа место во новата власт, тој не се огласи.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Бам, бум, се крева земја, камења, чад. Од чадот ништо не се гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Германците не се мешаат многу со народот. Само кога треба да купат јајца.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Езерото, еден од најстарите резервоари на светот со слатка вода, покрај Бајкалското Езеро и езерото Титикака, може да се смета и за меморија на планетата, за него денес може да се зборува како за „музеј на живи фосили”: не помалку од двесте ендемски фосили живеат во него, меѓу кои и пастрмките летница и белвица, еден вид уникатен полжав, кој се верува дека е стар триесет милиони години, но исто така и сунѓери што не се среќаваат на друго место во светот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
По навика продолжуваш да се преправаш  да глумиш жизнерадосност  да бегаш од себеси  „да не се досетат Власите“ си велиш, и тука се лажеш: никој не побегнал од себеси - жив.  Очајот, и покрај сѐ паѓа, како ноќ полека, но сигурно. 
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сѐ е токму така како што велам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А и владата на Албанија не се согласи со тоа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тоа е мој живот кој јас треба да го живеам и нема сила што ќе ме натера да постапам поинаку. Јас со грчкио конзул не се мажам.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
11 Мотив: рана пролет: Брегот на Профим зазеленет; неколку јаболкници и праски избрзале, порано расцутеле, се преливаат во алови и бели бои; по падините на брегот излетале и првите жолти цветчиња расфрлени како распукани жолчки; белее куќата на Профим, која е скоро варосана, а покривот црвенее како тукушто пресечено месо; по брегот пасат неколку овци, кои, чиниш, не се движат, небаре стојат во излог за детски играчки; еден коњ слегува по патеката со крената опашка како да лебди во воздухот; две шареникави добичиња, крава и вол, со издолжени вратови брстаат по зеленилото спуштено ниско и се допираат, се чешкаат со колковите; по коњот оди човек (веројатно Профим) со лимена кофа в рака; на кофата е паднато сонцето и облеснува; нишајќи ја кофата, човекот како да сака да го брецне сонцето; друг некој (веројатно Скрче) се шета низ бавчата, оди од стебло на стебло и ја потпира главата на нив, како да ги гризе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Дрвца се наоѓаат, жено, и се садат, а пак сестра не се наоѓа.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Како судбински да им ја претскажуваат иднината, онаа што е најверојатна, да не се рече неизбежна во такви ноќи, црцорците гласно се бараа по полето, да се најдат, да го прослават животот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се напрегав да не се препуштам на чувството на повреденост и да не се откажам од секој напор.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Жетварите речиси не се гледаа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но ако беше така, тогаш Бугарите можеа да им кажат јасно на Македонците, да не се надеваат на нив и можеби не ќе се добиеја тие резултати.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
2. Кога ви велам Така ми било пишано И пишано и судено (а од пишаното не се утекнува) Уште во првиот сон Да го видам доаѓањето на доселениците Кои сите до последен беа осудени На активно учество Во создавањето на новиот свет Новиот свет и новата нафака
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
На крилјата на големиот бран преповторив дека морето нема соседи и дека не се брои за грев ако од големиот бран откорнеш во полза на некое нежно бранче со кое си плачел заедно.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
И ви кажав - со едно воле камен не се носи. - А двоколките? прашал Герасим од Побожјане со некакво рунтавесто грло. - Што двоколките?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најверојатно не се занимаваше со ништо, бидејќи внатре во ѕидините на Донскиот манастир можеше да се види и наутро, и преку денот, и навечер, единствено ако непрекинато работел во ноќната смена...
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Скулптурната маска на агонија на неговото лице не се стопи, но нова светлина дојде во неговите очи, а таа за неа беше како зрак сончева светлина што ветуваше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Зарем според сето ова: не може а да не се затаи познавањето на страните на светот.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Семоќни волшебници со змиски очи се спогодиле да ги состават овие луѓе во мачната и тешка илјада деветстотини и дванаесетта година, во која не се знае колкав ќе е откупот на поразените ни колкава ќе е и каква награда за оние што ќе слават.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Со никаква наредба не можеа срцата да ни ги разделат, очите да ни ги заградат да не се намигаат, мислите да не разговараат, срцето да не го слуша гласот на Големата вода.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Точно е, ме снемува од нивниот, од овој свет. Меѓутоа, јас не се губам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
На тиранијата ѝ е потребен твојот очај, поразот на тие што не се согласувуваат со неа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сепак, беше многу тешко да не се покаже моментално изненадување, зашто за две или три секунди во кои ѝ помагаше да стане, девојката му тутна нешто во раката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој ги прегрна, ги избаци и тргна... Тргна и веќе не се врати...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Познато е дека луѓето под маска доживуваат еден вид транс, затоа што се наоѓаат на тенката линија меѓу идентитетот и алтеритетот, меѓу она што сум јас и она што ме прави маската (не-јас); во таа двосмисленост на идентитетот (како и кај проклетиот формулар што се вика пристапница) се состои трансот, карневалското чувство на еуфорија; во такви услови анално-гениталните опсесии стануваат неминовни (по тоа не се разликуваат партиите и карневалите); и треба да се види допрва зошто двојството на идентитетот, по правило, кај сите народи и култури, се сврзува со анално-гениталната метафорика.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Профимица веќе беше падната во несвест и никако не се освестуваше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Лангач, Лангач! - му вика Митре. Но тој молчи и не се враќа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Имаше натопено многу високи ѕидови, имаше соѕидано многу зданија со својот малтер, во многу градови по главните улици стоеја градбите во кои тој имаше соѕидано многу свои денови, заедно со тешките копанки, а од сето тоа имал само едно уште пониско рамо и само толку заработка, за едвај да може да дочека додека не се започнеше некоја нова градба во тој, или во некој друг град, сеедно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Иако домаќините сѐ уште не се приготвиле за пречек на гостите, се гледа дека има каде да ги пречекаат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Јас не се занесувам дека можеме да промениме нешто во текот на нашите сопствени животи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Навистина, многу долго време не се беа виделе, но, знаела дека е мажена и дека има две деца.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Потем, за да не се случи некако да стане, го грабнав анџарот и му го збрцав во гушата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Не се сакаше таков, бараше во себе сили да ѝ се противстави на таа зачмаеност, но не успеваше да ги најде.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Слушаше како кај комшијата вратата се отвораше; како го изведуваа и втеруваа; како викаа на него, го псуеја, ги слушаше како плуштеа камшиците и како тој сиромав стенкаше и псуеше мајка, вера, жена, деца и на султан и на валија, и на кадија, кајмакам и на сите Турци. Но не се јавуваше ни за добро ни за зло.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ама, пусти живот, жив в гроб не се влегува.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А и крпата не се држи в раце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Обемот на задачите на дизајнот не се исцрпува во дизајнот на објекти, туку токму почнува со уредување на животните околности и со обликувањето модели на однесување.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
- Помогни ми. - Тоа е привидение на лошата крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Моите татковци од прастаро колено, така ме покрстија, и кога роденденски подарок ми носат, на тортата го ставаат истото име МАКЕДОНИЈА Не, јас не се прекрстувам...нека знаат тие што сакаат да го извалкаат нашето име.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Со целата своја појава тој наликуваше на мало дете што израснало крупно, па иако го носеше задолжителниот комбинезон, беше речиси неможно да не се мисли на него како да е облечен во синиот шорц, сивата кошула и црвената шамија на Шпионите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Никој не вика тогаш. Луѓето не викаат и не се тревожат ни кога галебите и дивите и питомите патки ја гонат и ловат плашицата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Несреќниот Генерал веројатно сите нешта добро ги смислил и испланирал, се осигурал со убава поткрепа за во туѓина, само што не се обидел да му наѕирне во умот на својот ординарец.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зарем, кога беа намамени џиновските туни и кога една по една беа умртвувани, не нараснуваше инстинктот на морнарите-рибари, во трансот на крици и движење да подземаат непознати сили од себе, да ја покажат конечната победа, триумфот на нивната матанѕа?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Мило, малечко, не се плаши! Не трепери... Јас ќе ти бидам мама...“ - шепотеше, откога се пооддалечи и беше сигурна дека никој нема да ја чуе, дека никој нема да ѝ се подбива, а врапчето лежеше беспомошно брз нејзината дланка и само трепкаше со оченцата.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Бргу изнаредив повеќе дрва за побргу да се испече лебот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не смееш да го избркаш од дома, не смееш да го плашиш да не се трауматизира, не смееш дури ни попреку да го погледаш.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Иако не можеле да му го препознаат лицето на видовникот, луѓето знаеле дека престарите очи со конци крв околу себе догледуваат сѐ и сѐ знаат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Веќе се согласивме дека не се согласуваме. Идеите не нѐ прават идеални, ниту верувањата верници.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Тројцата мажи не се ни помрднаа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јузбашијата ги знаеше многу убаво, тргнувајќи од својот татко — бег во Солун и преку разните негови другари — бегови, спаии, кајмаками, кадии, м"_ртии, авалеџии, беглиџии, идеше до сите заптии и колџии и нивните пљачкашки дела.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Формата на идеограмот може да биде толку изменета што веќе не се распознава како сликовна претстава на предметот; а неговото првобитно значење може да биде проширено на тој начин да ги вклучува идеите за кои не постојат јасни сликовни претстави.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Мече зинува да праша, но глас не се слуша.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
„А Партијата вели дека не се четири, туку пет - тогаш колку се?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Водителите не се збунија, веднаш се јавија кај друг слушател.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
- Талкач – се насмевнува – Не се шегувам, Семи. Мојата цел е патувањето.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
ПЕТРИЈА: Да си ми жив, куме, да ни крштаваш, да ни венчаваш! Да ти е жива кума Праскарева и кум Томче! Господ снаа да ти даде! (Пие, на Арсо.) Повели!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
— Брат ми, вели, не се двоуми.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Акиндин е веројатно вториот мошне значаен Словен, кој по Климент Охридски успеал да стане познат во Византија, а и во соседните земји.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мил за цело време кога тој излегува и влегува низ прозорецот, седи под јаболкницата и внимава на него да не се слизне, да не падне, спремен да го прифати, да го задржи.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Со слична цел (да обескуражи секое избрзано решение) беше и она мое укажување дека секогаш постојат и додатни опасности.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зашто, ако не сум направила ништо за себе во последните 3 децении, во една ноќ сум влегла во десеттина кафеани, од која едната специјално ми ја отворија само за да влезам во тоалет, па пиев и вино место чај (а, тоа не сум го направила никогаш!), шетав во парк по дожд, разговарав скокајќи од тема на тема за да стигнам да раскажам сè, се срамев, не се срамев, сакав да заспијам, не сакав да заспијам и, во едно деноноќие, ги доживеав двата изгрева...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Од твоја уста во господој уши, Никола, велат главите на сојовите, а Цветан Велјаноски додава: Само да не се случи одмаздата да се изврши на наш синор, туку на ничиј.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Наспроти неговата настојчивост, ни таа не се предаде.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
II. Им забрануваме на сите наши поданици без оглед на нивната положба или професија да го оживуваат споменот, да се напаѓаат, да се навредуваат, да се караат и да се предизвикуваат еден со друг со префрлања во однос на она што се случило, без оглед на причината или околоностите, да се расправаат, да се оспоруваат, караат, засрамуваат или навредуваат со дејства или со зборови; нека се совладаат и нека живеат заедно како браќа, пријатели и сограѓани, а кршителите ќе бидат казнети како кршители на мирот и нарушувачи на јавниот ред.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нејзината приказна за гробовите, удавените и самотијата толку многу ме растажи што одвај се воздржував да не се расплачам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А, пак, кога за утврдување на составот на судот, правото на изјавување ревизија и во други случаи предвидени во ЗПП е меродавна вредноста на предметот на спорот, како таква се зема предвид само вредноста на главното барање; додека каматите, парничните трошоци, договорната казна и другите споредни барања не се земаат предвид, ако не го сочинуваат главното барање (чл. 28, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
„Не сум ти раскажувал таква бајка.“ „Сети се,“ реков. „Ми раскажуваше.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
децата се надмочуваа во езерото и трчаа околу огнот кој штркаше на сите страни искри како светли бубачиња; ги фаќаа мајките, ги редеа в скут и им кажуваа гатанки за да не се испотепаат меѓу себе: „Секој рошка во пазува за да најде нешто, а не сака да најде... Што е тоа?” „Вошка!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Оние што не ги бев видела дотогаш; оние на кои не се имав сетено дека постоеле во сите денови на војната; и се разбира најсетне, оние што можат да потрајат и подолго од еднодневна употреба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Костадин не се лути, не се развикува како што знаеше да прави, седи така облечен во неговите алишта, климка со главата ама лицето не го врти на кај неа, пак мирно го пушта својот глас, мек, топол и во него топла грижа дека таа навистина треба да си поспие да собере нови сили, а тој ќе бдее врз внучињата нешто да не ги нараси, да не се појави стаорец од некоја дупка и да се полакоми по некое носе или увце.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
За да ја сфатиме треба да го имаме предвид нејзиното сознание дека со смртта треба да се однесуваме како и со животот: да не се избрзува со решенијата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А кога не се најде трага ни од Хаџи Ташку со дружината, ниту, пак, од некои други ајдути, ко се дораздени убаво (небото изгреа ведро и дури и повцрвено од сношти, но сега на другата, на источната страна; и што удри една цибрина, срцето на човека да му распукне во градите) сите одново се собраа на срецело.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но не се вратив за тоа. Неделко Шијак е болен. Не се фаќа за нас благословот на игуменијата. Навистина не сме му мили на господа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сите гледаат кон Вирово. Селото, вистина, не се гледа оттука, оти е зад шумата, ама се гледа чадот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
(Стануваше збор за една жена од Моенци која препознала во насмевката на мајка ми, во одот нејзин, и не се сеќавам ушто во што, вистинска слика и прилика на исчезнатиот братучед: „Ти негова ќерка треба да си, ништо помалку“, така ѝ рекла на мајка ми, и веднаш, како подисплашена, посакала да се оддалечи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми постојано велеше: „Не се родило такво шилеже што ќе тргне кон пасиштето ослободено од сите грижи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Свадбата стана веднаш и тие си заминаа за да не се вратат веќе никогаш во овој град.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој поради неочекуваната средба дури не се ни понуди да ги однесе до вратничето на Танаско, а ни тие не побараа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ничиј живот не се губи и не исчезнува засекогаш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Чесните го преѕираат, но затоа пак крадците, убијците и манафите го сакаат како секое зло, без кое не се може.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
По три или четири минути, беше надвор од регионот во кој падна бомбата, и бедниот разлазен уличен живот се одвиваше како ништо да не се случило.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го дупна коњот, излезе пред војската, оставајќи еден од муљаземите одзади да не се врати некој војник да направи некој маскарлак.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Прво гледај да не се повредиш, другото е лесно...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во контекст на оваа измена кршењето на работниот ред и дисциплина веќе не се смета како лична причина на страна на работникот, а сега ваквото поведение е издвоено и подведено како засебна причина (на вина) поради која работникот може да добие отказ (чл. 15 од ЗИДЗРО/фев.13); в) новитет е обврската на работодавачот да ги наведе во писменото образложение основот за отказот кој мора да биде утврден со закон, колективен договор и акт на работодавачот и докажаната основаност на причината која го оправдува отказот (чл. 17 од ЗИДЗРО/септ.10); г) се интервенираше и кај листата на неосновани причини за отказ дадени од страна на работодавачот, кои беа дополнети со неплатеното родителско отсуство како основ по кој не може да се даде „оправдан“ отказ (чл. 1 од ЗИДЗРО/дек.13); д) две промени претрпе и склучувањето на променет договор пред отказ, едната само техничко- терминолошка, а втората посуштинска.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Ех, сиромаштијо! Црна си како црн леб!... Пуста да останеш... (Пауза).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Можеби и се досетувал за вистинската причина, но никогаш не се издал.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ја слушнав црната како се смее. Погледнав нагоре, повеќе од рефлекс, можеби затоа што никогаш не се навикнав, на блескавите светла и разиграните сенки на геодезиокот* над нив. Можеби тоа ме спаси.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Или, пак, сакаше да не мислиш на тешката болест. Не се штедеше, не се одмораше, не се жалеше…. .
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ги држи двете дечиња за рачињата, се срамува да ги погледне, очите само право за да не се чакнат со тие четири искрички тука покрај него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Но нека не се заборава дека има и друго, и притоа многу други гледишта на македонското прашање, како: српското, грчкото, влашкото, руското, словенското, австриското и на другите западноевропски држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И рече дека кај нив веќе сите гласно си зборуваат македонски и никој не се плаши дека поради тоа ќе биде казнет, како што казнува Грците.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Натамошниот тек на авенијата е во изградба и крајот не се гледа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Обвинетиот Иван Ташин е копиле според вистинското значење на овој збор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Многупати татко му го скаруваше за дека се забавал в град и не идел да му помага во работата; арно ама Силјан беше фатил еден лош пат, тики ич не го слушаше татка си и мајка си, што ти велат вај, бај да не се настрви пес на касапница, да после мачно е да се одучи.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Бруклинците-Словенци ревносно ги подигаат своите граници, своите царинарници, ги воведуваат своите пари кои веќе не се нарекуваат долар туку - толар.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Како и да е, најдобро од сѐ е да не се поврзуваат градите на мајката и градите на партнерката, или ако сте женско, женските гради со машките гениталии. okno.mk | Margina #22 [1995] 67
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Таа не се изненади дека го очекувавме и татко ми да дојде тука. Значи, сепак, има нешто договорено.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Не се уморени, и ако заспијат сонот им е плиток: на секое лавнување на кучињата се разбудуваат, се превртуваат и поткашлуваат. Сѐ се слуша во тие зимски ноќи. 32
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од горните куќи на Маказар ги слушам последните довикувања, некоја пцовка по говедото што не слуша, по некоја клетва што не фаќа по детето што не сака да се прибере од играта на патот, по некое удирање на врата додека сите врати не се затворат и додека прибрани, луѓето не го почекаат добриот ангел да им влезе дома и, пред заспивање, да им каже дека Бог мисли и на нив и на нивните грижи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се фалеше тој како да има којзнае колку пари, ми го покажуваше прекрасното кремасто одело што го носеше, дури го соблече сакото и го сврте од внатрешната страна за да ми покаже која марка е, не се сеќавам сигурно но мислам дека беше Армани.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Не бев со нив кога ги собраа и одведоа, затоа и не можам да не се чувствувам виновна за нивната смрт, па иако јас, лично, го избегнав тешкиот прст на судбината поради околности кои не можеа да им наштетат на жртвите", си спомнуваше таа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се престрашувам, па му велам: - Со пиење не се враќаат децата, му велам, ако ти е за децата. - Какви деца, вели, кој деца?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Може да се, велам, не се доразбравме со човекот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни кога патувам за Истанбул не ги редам еврата и доларите, ама ги носам блиску до срцето во ранец префрлен како поштарска торбичка преку рамо и никогаш, ама никогаш не се делам од него.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- До кога ќе ги држиме приклештени? - Додека не се предадат.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Оттаму гушнати итавме да се отвориме еден во друг како што се отвора секој сон и како што сите ткајачки ги раздиплуваат своите черги врз кои потскокнуваат големите надежи сеедно што не се гледа баш јасно кој го крка месото, а кој ги глода коските.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Кошаркарскиот подмладок тренира во сабота претпладне на теренот зад училишната зграда.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Необичната риба од оној ден кога се најде во торбата на дедо Гога никогаш веќе не се ни обиде да скокне над водата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Книгата на Флобер можеше да се смета и за нивен одбранбен штит да не се најдат во можна стапица!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не мина многу време и Татко се ожени. Но од книгите на таванчето, не се откажа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Замислен си седиш така со ноќи, со години И гледаш ништо да не се помрдне За да не го тури сонот на дечињата.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Ако не се сетиш, не можеш да се сетиш, тогаш како некаде во главата, во мозокот, крвта да ти се згрушува, ќе почуствуваш нешто налик на потисок на одредено место во главата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Навистина сметав: ако ги потврдам како сериозни наодите на Пачев во врска со исчезнувањето на Пеперутката ќе значи дека сум се сложил со неговиот заклучок дека случајот треба да мирува додека самиот од себеси не се разреши.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Огнот пушта сињи пламенчиња и ги озарува двете зажарени лица и светнатите тигрови очи. Не се знае кој повеќе е зажарен.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Да посакаме ваквите сообраќајни незгоди да не се случуваат!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ако не се задоволат барањата на романската влада, ќе се постапи неправилно и неправедно; ако пак се задоволи барањето на романската влада, против желбата на парохијаните, ќе се направи насилство.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Извини но секој од нас на свој начин си го замислува тоа принудно заминување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Гледај каков си: сиот прав и крвови - си реков.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во доцните шеесетти, на елитата одговорна за „контрола на популацијата” стана јасно дека финансиски веќе не се исплати да ги ставаат луѓето во тнр. „дупки” и таму да ги класифицираат во фиоки.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Слободата со ништо не се заменува.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Печат врз него нека биде оваа париска светлина која ги заменува и моето име и моите копнежи до оној миг кога Ти се симна на земјата за да го спасиш Адама. Но, тоа не се случи.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
- Директорот ќе викне полиција. Не се согласувам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не сум јас чорбаџи Теодос. Јас сум Доцко, кум Доцко, кум Давадос, цигански кум...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
На една свадба, не знам на чија свадба беше, очи ми не се сеќавам, којзнае како ми дојде, како ми избега од уста да речам: - Е што сакам, на секоја свадба да бидам невеста.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не смеам да ви кажам, - рече Љаке, - ама уште не се знае.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Додека има во Македонија почва за национални пропаганди, додека не се отстранат причините туѓите држави да имаат во Македонија повеќе влијание од самата Турција, до тогаш Турција ќе има само расход во Македонија, а не ќе има од неа никаква полза, до тогаш секоја минута ќе треба да се плаши да не ја загуби Македонија; а ако се признае официјално оти во Македонија нема неколку словенски народности, ами има само една одделна, ни бугарска ни српска, и ако се оддели Македонија во самостојна архиепископија, наеднаш Турција ќе се ослободи од мешањето во македонските работи од сите 3 соседни држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од ваква старомодна шега во Париз не се засмејуваат ни бронзените морски деца од мостот изграден преку Сена во чест на некогашниот руски император.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Влегувајќи в куќа, не се обѕрнав веќе, но по себе го слушав силниот глас на Џорџ Ѓорѓи Шумка.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Може да се штеди и бензинот, и плинот, и парното греење, и дрвата, и облеката, и чевлите, може да се штеди ако не се прејадува, ако не се препива, може да се штеди ако непотребно не се патува, може да се штеди ако не се фрла, кине, валка, гази - може да се штеди, добри мои, на илјада начини, а не е потребен наук за да се совлада вештината за штедење.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
„Суштинската релативност на секое знаење, секоја мисла или свест не може, а и самата да не се покаже во јазикот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- В шума еднаш бегавме, велам јас, и пак не се скривме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Каде е, каде е? - строго свика капетанот, плашејќи се некој неповикан да не се качил на неговиот брод.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ѝ се фрла на жената, ко бршлен ѝ се качува под гушата, се гребе и не се пушта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зашто нашиот учител Константин вели: Човек што се прејал мед, не се лечи со мед, ами со горко...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Еее, сега ми стана јасно зашто у официјална визита не се дојдени ни Бате Чире, ни Тхе Ред Бане, а нема да дојде ни Хорхе Ивано. Нема кој да ги пречека.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Закопувањето го обавуваше клисарот Нестор кој веќе во војните ја имаше преживеано чумата и не се плашеше од неа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Чудовиштето што им го претскажувал Дмитар-Пејко одамна престанало да им ги души наморничавените тилови; му го сечеле на жолтичавиот старец челото, умрел, го запалиле и го закопале, со него во гробот останал и дел од нивниот страв и веќе не се плашеле од сеништа и од иконописечки забести, ноктести, месести и грблести животни, гигантски гасеници со гуштерски нозе и лилјачки крилја, туку се обеспокојувале од можноста да се сретнат на својот пат со живи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Одиме по ливадите и штипкаме киселица. Ко ’ртки сме станале. Се гледаме, а не се познаваме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа го почувствуваа сите и не се сомневаа дека Толе што зборува и прави.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За народната српска интелигенција рускиот историчар и етнограф П. А. Ровински во минатиот век ја напиша оваа дијагноза: „Недоволно просветени, малку работат, не се грижат за целта, во ништо не сакаат да се задлабочат, склони се да ја фаќаат површината на работите и веднаш ја покажуваат.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Натежнале ко трудни жени, што се вели, не се гледа полето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не си ги гледам нозете, што се вели, од половина надолу не се гледам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Простено ти е Велико, вели Неделко Сивески, кај ќе ме познаеш кога и јас не се познавам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
При одлучувањето за барањето за надомест на нематеријална штета, како и за висината на нејзиниот надомест, судот ќе води сметка за значењето на повреденото добро и за целта за која служи тој надомест, но и за тоа со него да не им се погодува на стремежите што не се спојливи со неговата природа (чл. 189, ЗОО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Се разбира, овие податоци за курбанот, како и многу други на Татко му беа добро познати, но тој, сепак, не сакаше да го прекинува Камилски: Курбанот, како обред на жртвување, потсетува кај православните и кај муслиманите на сојузот на Абрахам со Бога (да не се жртвува човек, односно синот Исак, туку животно).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Ма, дај! Не се прави мутава. Оној од соколаната.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Додаваме дека Добрица Ќосиќ во извесна смисла е голем српски писател, можеби и татко на „националистичкиот Билдунгсроман“, чиј плебејски гениј не се исцрпува во јазичко-создавачката сила на неговата проза.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Му подреков дека животот многу ги цени скривалките.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во воз сум кој изгледа како да е од повоена Русија, седиштата од чија утроба ѕиркаат потемнети сунѓери и зарѓани пружини, прозорци кои не се сеќаваат кога последен пат биле отворени, реа на мочка (купето е изгледа блиску до ВЦ-то), и завеси со кириличен акроним, тромави од насобраната прашина.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Но, за мојата совест грижлива, добив утеха неповторлива, возач на Црвен Автобус станав, му носам на адот храна, разнесувам тела и магариња, им наплатувам дебела патарина.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
б) Во делот на материјалната одговорност на работодавачот, симптоматично е тоа што со ЗРО (2005) е избришана експлицитната одредба којашто предвидуваше дека, доколку, во рок од 15 дена од конечноста на одлуката, работодавецот и работникот не се спогодат за надоместок на штетата, којашто му е предизвикана на работникот, тој има право – со тужба, да бара надомест на штетата пред надлежниот суд (чл. 112, ЗРО/03 – Пречистен текст).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Ме налутија, вели Лазор. Те испијаниле. Не се испијанив, вели Лазор. Јас го добив облогот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој веднаш знае дека сакаат да го охрабрат за да не се плаши од боцнувањето.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Нека никој не се осмелува да ми каже дека дури и за миг на потрошувачот му паѓа на памет фактот дека тој со отпадот што го плаќа и расфрла ја загадува околината и си го загрозува здравјето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
ЕВТО: Не работиме во занаетот. Одамна ништо не се гради.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Горе изброените бугарски добрини не се направија во полза на самите Македонци, а на интересите на Бугарија во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тука беше и Ѓеро Ѓенески и Неделко Сивески. Пишавме и писма. Писмата долу ги занесе Неделко Сивески. Ги занесе и не се врати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со брзи удари неговото срце го отчукувало крајот на вечно несвршените неспогодби меѓу нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се движев, молчев. Мислев дека зачудено ќе се вртат кон мене дури и ако воздивнам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Да благодари што тие зборови беа последните од неговата беседа, та не се разбра во публиката никаква забуна.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Не, нема да те отпуштат.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Да ти ебам судбината проклета, викаше Трпе - Ајде бе, не се секирај, ќе испливаш од срањето - го тешеше другарот Спасе. - Жими ашимов шо ќе испливам.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ич не се цениш. Си ставаш здрава нога во трње.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Да не се срамам кога ме гледаш, а не можеш да ме допреш.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Сите викаат по Зоки Поки, а Зоки Поки од никаде не се јавува. Ах, какво дете!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- А да бегате не се сетивте, - рече тетин Доне. - Можевме ама каде, - рече Србин. - Барем тоа е колај, - рече Шишман.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Не се слушна сега ни шум, ни воздишка во одајчето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Лагата, велат не се трпи со вистината.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Пред портата на горбиштата еден огромен црн ѓавол со рогови му се здава на Галилео и му бара влезница за гробиштата.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Се прашуваме дали, ако Кинеското дрво ни значеше исто како и нему (како и морскиот брег и рамницата во близината поради која мисли дека светот е тркалезен, Црнците, шумата, ослободената пијавица и мочуриштето кое се граничи со гробиштата и игралиштето, црквата, неговата куќа, олеандрите, палмите и комарците, дабот кој има лулашка направена од автомобилска гума, лулашка која треба да се поправи, вилицата на ајкулата, школките од левата и од десната страна, и гризот за доручек) - па, само се прашуваме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Добро, добро, Даскалов искажа и такви нешта со кои не можев а да не се сложам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Никој не се зафаќал да го спрегне добитокот како што никој не се определувал на ничија страна: нека повелат Онисифор и Онисифор да се спогодат околу покојникот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Размислуваше, одбираше начини, но не се решаваше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Љ Н, како оштетено лице, повеќе пати се обидуваше да стапи во контакт со одделението за сметководство, меѓутоа од ова одделение свесно одбиваа да му ја кажат точната сума пари која му ја должат, како и други општи информации во врска со неисплатените плати и придонеси – кои, во нормални услови, требаше да бидат транспарентни и лесно достапни.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Се разбира никој не се осврнувал на неговите дописи, некои дури и го сметале за споулавен дипломат!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Никогаш да не се откажеме од соновите, да сакаме, да љубиме, да бидеме родители, да патуваме околу светот, да сликаме, да свириме, секогаш со сиот глас да го кажеме тоа што го посакуваме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И кога престана ветрот и се одврзаа коњите Таа уште не се исправаше, лежеше како болно дете На кое му се суши срцето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Во јули застанат во вашиот двор да ја кренам раката наспроти сонцето и внимателно движејќи ја низ воздухот да се одрзува сенката на секој нејзин потег како оган што да го нагризе ѕидот сѐ дури мислата на тој цртеж не се вглоби во душата на каменот сѐ дури среде ова болно јаве на животот ѓаволски убава одново не се покажеш ти наведната како му ги замиваш раните на вашето болно ждребе и гледаш на мапата на неговата засушена крв пат што скршнува кон вилински езера и коњ на патот што `ржи самоти ѕвездите и стебленце бела бреза што се ниша над младичот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Не се гледа кај гори, но чадот му се гледа. Тука некаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нешто го подучува да не се инаети, да не тупа со нозете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стариот поп Васил, му пријде со растреперен чекор, со коскените раце го фати за рамо и со скршен глас му рече: - Држи се брате и синко Ѓорѓи... - попот не се доискажа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Според Рајт, еден од главните разлози поради кои Витгенштајн ѝ се опира на интенционалистичката претстава, е тоа што таа ја предизвикува веќе споменатата тешкотија „regressus ad infinitum”; имено, тоа што се мисли дека правилото е „во умот”, не објаснува како се нашло таму, бидејќи проблемите на препознавањето што правилото од некого бара, не се разрешуваат, смета Витгенштајн, со самиот факт што тоа е „во умот”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Има ли некој кој од куршум не се плаши?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не се држи овде фронтот, си велам и го дупам коњот со петиците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се појави еден генерал. Се појави како да не се појави.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кога ќе исчезнат конкретните облици, кога ќе се случи да блесне песната во нов замаглен предел, дамнешното кога ќе се престори во некој притаен порив по нешто што не се преповторува, видливото кога ќе се преобрази во одблесок на невидливо, ете, и во тоа е смислата на поезијата.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Клоцаме, клоцаме, додека нечија капа не се разлета во парчиња.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Белки така не ќе ги изедеше сите, вели, ама со намален глас, да не се чуе до Дука.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тропикана – сок (најчесто) од цедени помаранџи. Толку е густ да не се пие – се џвака. Органик – храна без пестициди, адитиви и вештачки ѓубрива. Мислам дека е превара.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Јас сум Нероден Петко и таков ќе си останам се додека не се најде тој што ќе ми покаже дека имам мајка, таков сум јас.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Постојано те прашував: „Сигурно ли е празна?“ Ти ми одговараше да не се грижам, дека внимаваш на тоа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Конечно сум среќен во Дантеовиот пекол вечен, и не се тресам како прут во блудниот осми круг!
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И ако во сиот тој метеж некој се заложи да помогне, таа помош не се прима добронамерно. Напротив. Сомничаво се одбива.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Постојат врски, не се сомневајте во тоа, но наместа тие можат да минуваат низ патеки сѐ уште неозначени на политичката карта.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А тоа дека мораше да им се врати сам, тоа што не ни помисли да ги чека да дојдат и да го земат, беше во него пак уште една работа, кон која тој не можеше ни да замисли, а да не се придржува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги слушам другите – сите имаат право. Правам и тоа што не се бара од мене. Јас сум својот џелат.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Метежот во Грција го однесе неговиот полубрат, а него го чувал Господ, се врати жив и здрав поминувајќи речиси половина година во пијанки горе во рамната земја, во Гаково, додека не се врза со Павлина, бележана во срцето уште од селото.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Во болницата никогаш не се оладуваат креветите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кажете ако имате што да кажете, велат. Никој не се јавува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие официјално и не се есапеа, но морално беа тука, готови да служат на мисијата по нејзиното објективно завршување.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
ЈАКОВ: Јас и законот не се земаме сериозно.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
И пак нема точно да се знае, како што не се знаело и не се знае – има ли и колкава е разликата помеѓу шуплоглавците и полноглавците?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Што ако не се разбуди? Што ако не се разбудам?
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Зачудено го гледаше Татко, кој набрзо ја кажа тајната: Аполинер едноставно предложи дека само туѓите зборови, (продолжи на француски јазик qui ne sont pas, digrѕ` (кои не се сварени), можат да бидат отфрлени.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ти, и кога би ме сменил, не би издржал повеќе од половина час да не ја прекршиш стражарската дисциплина и да не се вовреш кај неа, а јас ти веќавам дека, ако ме смениш, немам никаква намера да одам да спијам и да се откажам од мадемов што сум го открил.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Станав, земјата беше студена.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нема чаре, од страот се бега, од страмот не се бега. Па кога дал господ, оти да се стегам пред луѓето?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Фала му на бога, во последно време работата му го ангажира и слободното време, така што главоболките не се јавуваат како порано.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не се противеше; се усмивнуваше и продолжуваше да пие со крвава уста.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога навикнавме на таа едноличност, на тоа сивило, вторникот во бавчата се раздени добиче што тонеше в земи, слепи близначиња шетаа по дворовите и пееја, и така, Ноќта ми се пристори некоја небесна тишина во која не се слушаше ништо освен оној вечен звук на земјата дури се врти.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Детската виолина собира многу роса отшто никогаш не се знаело кога ќе ожеднат багремите што дедовците ги саделе да расцутат баш во музиката на внуците некаде многу далеку, отаде времето.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
А свршеницата не се огласува на неговото довикување зашто тој е во темнината, а таа е таму откаде што блика светлината, нема да дојде, а тој нема очи да ја види... останува само во неговата душа...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Полека да крка на спуза сѐ додека не се подигне кајмакот и кога просторијата ќе се наполни со мирис, тогаш се тргнува настрана, малку се остава да одмори од вриењето и полека се сипе во филџанот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Како и именките, и судбината на овие зборови не се разликува многу: најголемиот дел од нив одамна не е веќе во употреба, ги има во разговорниот и говорните балкански јазици, а најмал дел е и интегриран во нивниот лексички фонд.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Едно време, од искомплексираност, почнав воопшто да не се смеам. Ја ставав раката на уста.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Јас, пак, не се омажив, висок критериум или носталгија кон земјата (онаа во саксијата). Или не бендисав ниту еден од Хелмутовци.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Историскиот компромис, и покрај сите ветувања, никогаш не се оствари, ниту по воениот судир од октомври 1973 година, кога во декември истата година во Женева се одржа мировната конференција која можеше да му даде легитимитет на историскиот компромис.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тавел пишуваше и детални сценарија, но Ворхол не се придржуваше до нив; во случајот на Vinyl тој дури и ги саботираше пробите, па во филмот е видливо дека протагонистите го читаат текстот од off­screen поставените табли (“idiot sheets”). Vinyl е немарен филм, немарен во својата структура, во својата иконографија, техника и изведување; полн е со немарности во однос на ефектот, такашто дури и луѓето кои го почитуваат Ворхол повеќе ги поздравуваат и ги сакаат филмовите на Пол Морисеј, во кои идеалите на вештиот комерцијализам - а тие СЕ идеали во оваа земја - прават доследен напор да забавуваат. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 105
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но, токму инаетот и таа негова глупава потреба да не се покори, подоцна ме врзаа за него, а ме оддалечуваа од Земанек.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Берете ум во главчињата! И од вас ќе станат луѓе.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Само за нокте едно помести го средето на светот, и тоа веќе не е среде, и писмото тајно се брише, не се виѓава. Сѐ што гледаме сведочи за невидливото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Стоеја луѓето покрај своите добичиња и чекаа муштерии за нив очигледно загрижено дека ќе сврши пазарот, а стоката не се продава.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
На економиите на многу земји тогаш им беше дозволено да стагнираат, земјата престана да се обработува, инвестиции за обновувавње на опремата не се вложуваа, на големи делови од населението им беше оневозможено да работат, а државната помош ги одржуваше само полуживи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
С никогаш не научи да скија, не се санкаше и не правеше романтични прошетки.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Мислеше дека си како некоја карпа пред нив, ама, иако се викаат плашици, ич не се плашат.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Амам: промена на смислата Не кога ќе влезеш и кога ќе те заплисне врел и непроѕирен воздух не кога ќе те поклопат капките разлеани по ѕидовите реата, мермерот, мрморењето не кога ќе те обземе вртоглавица зашеметеност од празнината на амамот, полна пот, плот и пареа не кога ќе те погоди како отсјај во сон светлината подадена низ розетата дозирано, од високо не додека студеното сонце-иње од карши ги облагородува дрвјата, релјефите, порталите, фасадите на сараите туку кога ќе потонеш гола во гротлото ко крвава рожба во исцедокот од водолијата тукушто прсната, за да може да се слизне низ пенџерето на животот (на)право во царството на немилосрдноста кога збунетото тело ќе помисли дека секое друго место е подобро ама ќе остане и понатаму - таму без да се помести кога ќе ја осетиш жешката вода како оддалечување од секојдневието, од агонијата на распадот (целото е мислена именка, далечно минато) кога ќе се престориш течен заборав божји благослов и ќе му се предадеш на телото мислејќи си ѝ се предал на психата егзотичното прелевање на смислата сѐ додека не се претвориш во прелив како таков кога ќе се испреплетат значењата едни со други и ќе се испретурат во кошницата на светогледот а ти ќе тргнеш во потрага по почетокот кога ќе сфатиш - Бизант е капија во темните агли на памтењето цела епоха е втисната како анатолиска крпенка во обичните зборови од твојот мајчин јазик во интимата на јазикот и се спровира низ капијата кон одаите и спалните дома кајшто по извесно време по извесна стварност потеклото се заташкува сродството се изобличува јазикот има свои потреби како и телото сфаќаш и тонеш во без-сознание зад јазикот, отаде нека почека ако те чека ... Истанбул, декември 2003
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
V Сајм беше исчезнал. Дојде едно утро, а тој не се појави на работа: неколкумина непромислени го прокоментираа неговото отсуство.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
— Па, тоа не се учи, му велам, нема училиште за бацување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Минале векови, и станало јасно дека не се врти сонцето околу земјата, туку земјата околу сонцето, за природните појави се барале дефиниции, а сепак и натаму божјите посредници ги прогласувале лудите за опседнати од ѓаволот, и спроведувајќи ја божјата воља одлучувале дали опседнатите ќе бидат лечени со молитви, или пратени на аџилак за да ги исцели светото место, или пак, ако проценеле дека станува збор не за опседнатост туку за доброволен сојуз со ѓаволот, казната била палење на клада, или бесење, или давење во вода.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Немаа познати, пријатели, роднини. Со никого не се дружеа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Татко не се доискажа, очекувајќи Камилски да запраша: Кое би можело да биде тоа подрачје?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
13. Сонцето се заинати, дождот не се предаваше и се роди виножито.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Не само што кај нас нема насочувачи, туку и од петни жили, што би рекол нашиот народ, се трудиме никогаш да не се појават.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но низ темнината што го обвиткуваше, слушна нов метален звук и знаеше дека вратата на кафезот се затвори, не се отвори.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
19. Му верувам зошто да не му верувам на Чарлс Дарвин Дека ние коалите сме можеби најпознатата врста дембели Добро де и оние Црногорците на Балканот биле во мртва трка со нас За нив не сакам да си ја грешам душата Ама за нас коалите бев чула дека ако крстителите Немале пошироки погледи на светот И ако ги гледале само нашите навики Австралија можеле да ја наречат и Дембелија пу пу скраја да е Туф туф врста дембели А што сме мислители и сонувачи никому не му е гајле Кога секое суштество е дадено на многу мислење Нема многу време за работа Сега некој зајадлив ќе рече кој работи не мисли Или колку повеќе работиш толку помалку мислиш Други зајадливци ќе речат дека работата го создала човекот Не се сеќавам добро ама некој како да ми рече дека тоа е цитат од Маркс
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Не се може повеќе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се потсетуваше утешно на пораката на Хорациј дека кога еден збор ќе замине, тој повеќе никогаш не се враќа!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Оти сум ја подгазила со петиците и никаде не се гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш дошол Онисифор Мечкојад со таква оѕвереност на челуста што дури и дрвјата затрепериле околу него. Смеењето ослабнало, кикотливците молкнале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
14. КОЈ ПЕЕ НЕ МИСЛИ ЛОШО - и кој пие зло не мисли, но арно не прави, па затоа грлест со својот глас пошол во таквото отсуство на мисли да се дави... љубовта е како кашлица - од луѓето не се покрива!
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Со ноќи копнеев да ја помирисам, да ја допрам, да ѝ ја расчешлам косата; со ноќи замислував дека Луција ми е жена и дека не се делам од неа, дека правам сѐ да ја заштитам од сите; и целиот свет го замислував непријателски настроен кон нас двајцата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И Ли, како и Лу од Хонгконг, од креветот не се одделува.
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Заминуваме, а оддалеку, слушам, Дуковица колне: Огнот да ги изгори, улерата да ги лавне, петлите пејат, јас им зборувам на џандарите, а сакам сѐ да крака, да мука и да мјаука, гледам да не се чуе Дуковица. 224
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас не можам да допуштам Турците да не се поучат од него: јасно е за секој, па и за Турците, оти Турција не може повеќе да ја зачува Македонија ако продолжува со истата политика кон нас што ја водеше досега.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Од својата рака не се фаќа трипер.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По живците ми гази: квалитетот на виното зависи од јадењето, вели, без јадење не се одредува неговата вредност.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Многу ги сакаат овие средби, ги прават посреќни и исполнети и мислат дека, сепак, не се „отпишани“, водат полемики, а најчесто нивните муабети се вртат околу политиката и политичките партии.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Посебниот карактер на романската пропаганда се потврди и од блиските настани со настапот на оружената четничка акција на пропагандите, кога романската, како пропаганда на земја што нема заедничка гранична линија со Македонија, во таа форма главно и не се изрази.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во прво време, кога дејноста на гемиџиите била ограничена на полето на идејно- политичките подготовки, потребата од некакви односи не се наложувала.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
А фашистот Ернст фон Саломон вели: „Не се бориме за народот да стане среќен, туку да го натераме на неговата судбинска линија”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Бев само зачуден од необичната гримаса што за првпат ја забележав на неговото нездраво лице.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Дедо му на мојот дедо го запалиле кога умрел и пепелта му ја закопале во четири дупки. Не се повампирил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Изгледаше дека последната средба со Марин Крусиќ е навистина и последна, бидејќи цела година помина како тој не се појави.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Бидејќи изложеноста на телото на такво оддолжено дејство на X-зраци доведува до масовни изгоретини и уништување на ткивото, и агонизирачка смрт освен ако човечкото експериментално животно едноставно не се докрајчи и со тоа стави крај на мизеријата.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ни се налути нешто, велам, нешто многу ни се налути и си отиде. Ја викав, ја молев да се врати, велам, ама не се врати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Високиот снег надвор беше стврднат како чкор, а месечината така блештеше врз него што се гледаше сета нечистотија со која белината беше испрскана во деновите додека нов снег не паѓаше, а стариот не се топеше.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Бати мажот, се качувал на Кинескиот ѕид, а не се искачил на Галичица!
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На лицето му се исцрта уплав. – Не се плаши – се насмеа Беличот, кој што очигледно беше веќе запознат со оваа тајна.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Прекрасно – шепоти Ева, со, ако не се лажам, солзи во аглите на очите.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Претходната ноќ врнело. Дождот не се помирил со минливоста. Упорно сака да се доискаже.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Нашите интереси никаде не се пресреќаваат со влашките.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Таму надлежните не реагираа, не сакале да го будат Водачот за оваа локална мешаница, впрочем тој и не се занимаваше со козјиот проблем, којшто повеќе спаѓаше во доменот на главниот идеолог на партијата и стратег на системот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Бевме неколку девојчиња, измесивме баници но со лој.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Вештакот има право на надоместок на патните трошоци и на трошоците за исхрана и ноќевање, на надоместок на загубената заработка и на трошоци за вештачење, како и право на награда за извршеното вештачење (чл. 241, ст.1 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Интересен е податокот дека пред да се одлучи да иницира судска постапката тој, заедно со останатите работници од кои некои веќе имаа поведено спорови, преговараше со генералниот директор и неговите помошници- секретари, меѓутоа тие добиваа само празни ветувања, а во пракса ништо не се менуваше.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Око за око, заб за заб! Со скрстени раце ништо не се прави...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Поетот остана сосема рамнодушен кон идејата дека медиумот на писмото би можел да му овозможи на текстот темелна автономија, со тоа што ја израмнува општата разлика помеѓу дословниот и фиктивниот дискурс.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сретства за почеток ќе се собереа, за ученици и наставници не се грижеше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И после забучи, се разбранува толпата, ништо не се разодбира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Изгледа премногу е зафатен со помислата да не се случи некоја незгода.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да играме за публиката која ѕемне, која масовно ги напушта салоните откако ќе заклучи дека не се затоплени?“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не се потргнува да го видам, убаво да си го претставам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас не знам и не сакам да знам што би станало ако сето ова, ако не се докрајчат овие измачувања, овој...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Си велам: ај, да слезам, да видам што прават, да не се заплеткале нешто на јаслите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И птиците не се делат од своето јато Кога газиш, погледни , ќе се осакатиш од тло со трње животот е полн со веројатности Остануваш, ко изгубено кутре сред густа шума Лавови бездушни ќе те распарчат и нема да пуштеш ни солза...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
- Бидејќи, еве гледам, твоите играчки се тврди за забите на моите мечиња, значи не се јадат, продолжи си го патот и другпат не поминувај одовде, оти јас немам многу доверба во оние што личат на тебе!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Кара-Демир застенкува со слаб глас, потоа веќе ништо не се слуша.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Оти не се кажувате, велам и се пуштив кон Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така и беше: како што растеше, така сѐ повеќе дома не се прибираше: скиташе по околните места, брда и планини.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ако не се загубам по пат ќе завршам во некоја кочина меѓу свињи.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Не се можеше повеќе, не се траеше за јадење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во областа на логиката автореферентноста е признаена како главен извор на парадокси: Епименидовиот парадокс, попознат како парадоксот на критскиот лажго, потоа парадоксот на Расел за множества коишто не се свои членови, Хофстетеровите купишта парадокси итн.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Секогаш порано дедо Бошко и внучето Мартин сѐ заедно беа, си го кажуваа она што на никој друг не се кажува.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не мрда! Ништо не се продава! Од што да се живее?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Но тие солзи не беа солзи на слабост, туку солзи на гнев, што можеби е исто, оти слабиот е гневен и помни; помни сѐ додека не се одмазди.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Овците се претворија во згради, гајдите - во гитари, кавалите - во саксофони...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Една цигара фрлена на подот. Претседателот не се ни обиде да го отвори прозорецот. Трошено стакло, џгром.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сакам да скокнам од радост, ама ми е страв да не истурам нешто, да не се накапам нешто и пак да ме вратат кај децата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакав во мигот да не се заострува атмосферата. Жедта притискаше.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Животот е, не се сомневам, само игра која на играчите им овозможува различни начини да загубат; а бидејќи е таква работата, тогаш vive la difference.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Убеден дека Андон не се враќа назад, го дупна коњот со мамузите, го стигна првиот и му се придружи на песната, која овој беше ја почнал уште од кладенецот на наугорништето, гледајќи назад во далечните мариовски планини: „Даглар, даглар, виран даглар Јузум ѓулер карбим алар. Пеште мали сред'м таша Јаз'ланлар ѓелер баша.“ *
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако лажам, вели, одовде да не се поместам, место да не ми најде душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислиш ли дека нашите математичари не се дораснати за тоа? Ја заборави ли двомислата?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Па зар не разбрале дека тој проклет ден „Д“ не се однесува на нив.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Проклет да бидам, толку многу се молев за тој никаквец да не се врати.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Мене да ми беше мајка, ќе се убиев за да најдам мир!!! Нималку не се насмевнав и засмеав.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Добро, не е виновен. Но зошто не се врати? Тоа ќе ги смири луѓето, и дружината ќе може да го продолжи патот.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А татко ми, на крајот, доследен кон своите принципи, не сакаше брат ми да го спречи да стапи во партијата, но потајум во себе страхуваше синот да не се внесе премногу во ветувањата на партијата, по него да тргнат и другите браќа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Дојдоа до брегот, а до таму се протегаше десниот ѕид, ја најдоа патеката со пресно втиснати стапалки во снегот и внимавајќи да не се слизнат во развревената вода, стигнаа до вратниче од бели и нови штици. Тропнаа на неа.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ако не се најде патролата, сите мажи ќе бидат врзани и отерани в логор.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Зборовите се искинати, нејасни, не се разбира кој за кого плаче.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Додуша, Марин Крусиќ, кога дојде да ги покани на гроздоберот во неговото лозје под Карадаг, не покажа толку отворено љубопитство како неа, и не се загледа вчудено во бледилото од синот на Тајко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Беа богати бели партали јужен снег и којзнае како сѐ уште не се свршува таму горе и еднаш да преврнат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Зар национализмите и расизмите не се поопасни од дрогата? Па повторно не се забранети.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Мојот подалечен роднина не беше човек што ќе грабне залак од старец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја тргнал со замислено накашлување. Не се исплашила.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ама попот пак ја крена раката: „Не будали онбаши-ефенди! Заповедај да не се прави зулум!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
5. ДО НЕБОТО СКАЛА НЕ СЕ ПРАВИ - на морето поклопка не се клава.
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
- Ве молам да не се изразувате во метафори, бидете конкретни.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сѐ што лета не се јаде, си рече потсетувајќи се на поговорката што неговиот очув често ја повторуваше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Бидејќи јас не се осмелував да се поместам, таа го фати со едната рака за ременот околу вратот, и со другата почна да го чеша зад ушите, сѐ така говорејќи му дека бил добар пес, убав пес.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ж: Нормално! Но тој не ме слушаше.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ама, и тие не се кажуваат. ,Змијата не ги кажува нозете", велеше дедо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во тие бездни што не се внесени на ниедна мапа, каде не стасува ниту појот на птиците ниту човечкиот глас, и балонот молчеше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Сега оди онаму, му велам на Јона, поистај се за да не ме гледаш, да не се гледаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од друга страна пак, рационалното мислење - како што е на пример играњето шах - е новопридобиена вештина, можеби не постара од сто илјади години.”
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Каде така, Лоте, кај брзаш?” го прашуваа луѓето. Тој како да имаше олово на усните, тешко ги помрднуваше: „Се враќам во гробот свој од кој не се бега...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ма, да не се лажеме, нека биде меѓу нас, ама Јадранка и не беше којзнае каков авантурист или екстремист, ниту пак беше компулсивно - анксиозна, ниту пак беше премногу амбициозна, ниту пак имаше преголемо IQ.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Ама имашлии луѓе!!! Нема што! Јок, јас со такви не се дружам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„И сѐ додека еден ден“, мелодраматично шепотеше Минк, „не се сетија на децата“.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Има еден пример (изнесен во книгата на Роже Перфит, Амбасадори), за еден стар дипломат, кој откако служел успешно во десетина значајни земји во светот и му минал нормираниот век на служење, не можејќи да се помири, без да служи и натаму на дипломатијата на својата земја, не престанувал да го опсипува министерот, министерството за надворешни работи, со своите анализи, предлози, стратегиски визии и што не, како да бил и натаму на својот редовен пост!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јордан Тренков им одржа говор во Жиовските ливади под Становица.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се спремав да одам со Миќо на средсело и сега одеднаш треба таму да мислам дека чевлите ми стојат грдо, а тоа значи да не се чувствувам сигурен од самиот свој темел.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Можеби сакал да ги смири, да ги испцуе или да им се закани дека ќе се пресмета со нив доколку не се смират.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јадење имаше: сите носеа јадење.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
БОРИС: Не се разбираме. МАТЕЈ: Не. (Пауза) БОРИС: Алал вера. (Пауза) Мене цел живот ми помина како да сум во хор што пее некоја важна хорска песна.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Авторот на „Марсовските хроники“ одбива да созрее, останувајќи близок до формата на мрачниот По, а не се прифаќа за романот, обликот на Бароуз, својот втор идол, авторот на простодушно и детинесто раскажаните приклученија.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Да се чувствувам убава и среќна во своја кожа. Да не се поистоветувам со никој.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Што ли не се случува во војна?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А врховна потреба е да се знае дека кајшто има сила нема правдина И уште да се запамети дека е правосилна онаа народната Дека се рече ли кучето бесно е си останува бесно што и да стори отпосле Од друга страна и меѓу самите Словени мнозина знаат Дека и Словените и пансловените не се китки за мирисање И дека особено тешко се ослободуваат од стари соништа
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Бургиба не се откажуваше од своите фантазми кога беше во прашање неговата визија на владеењето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Пријателите и роднините навиваа да се врати, и Марија стана мета на клеветничките обвинувања.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Иако тоа е можеби навредливо за сите останати видови поезија, кои излегува дека не се напишани со мислење (а како ли би биле напишани тогаш?), кога е во прашање оваа на Вероника одредницата е сосема на место.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
ТЕОДОС: А, нозеве ми се здрвија како да не се мои. (Сака да стане, а несигурно стои.) Не држат...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Никој не се одѕива. А нема ни светлина во куќата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се доближувам пред огледалото, се гледам и не се препознавам...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја познава секоја стапалка шума и сето тоа го потсетува на неговото детство и среќните дни, кога таму ги пасеше овците, свиреше со кавалот и мечтаеше за својата идна среќа: како ќе се ожени, како своето прво синче ќе го води со себе да го запознае со пределите на шумата; како ќе му влее кураж да не се плаши од волците; како тоа ќе ги пасе овците и јагнињата, и најпосле, како и тоа ќе биде домаќин, како што е татко му Петко, и тој сам што ќе биде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Поголемиот број од нив не се занимавале со конспиративна дејност, меѓутоа, имало и такви што биле сомнителни, но никој во нив не се посомневал.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во градот на Босфор не се пие многу алкохол. Затоа пивниците се вистинска реткост.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Таквата склоност се легитимира со „острумниот“ талент што не се чувствува врзан за класичниот канон.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Блаже Задгорец рече: „Пееме кога ни свират, кога е за пеење.“ Борис Калпак остана згрбавен: „Мртвите не пеат.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На крај се дијагностицира трајно оштетување на рожницата на окото, а единствен начин тоа око повторно да стане функционално е со пресадување на рожница од донор по пат на хируршка интервенција (операција стручно позната како „кератопластика“).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Не се оди: меѓу буките свиркаат куршумите, шрапнелите, се нишаат дрвјата. Многу се. Ај назад.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знаеш зошто не се плашам? Зашто гледам дека не сме сами’.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
10. ОД ОВАА КОЖА НЕ СЕ ВЛЕГУВА ВО ДРУГА - така ќе е, веројатно, сѐ до часот смртен, нацртај си ги, затоа, своите девет круга и со Данте појди си од цртеж во цртеж...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Врати се, мора да го обновиме нашето убаво засолниште, нашиот заеднички кревет кој веќе не е ниту испотен, ниту жежок, ниту буден, ниту гласен (затоа ли не се крши).
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Таа никаде не се дели од Сталина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но никој не се жали и не вика: „Не играм“.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се викавме вистина „Бугари” и „христијани” во национална смисла, но зошто тоа е и дали е навистина така – ние не се запрашувавме многу— многу.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И директивите што стигнуваа од Федерацијата бараа да се смири ситуацијата, да не се предизвикуваат масите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во куќата редот никогаш не се менуваше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Чана не се чуди Зар ки мочат и серат горе? и истрча надвор.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
А и труповите како да не се сосема мртви.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А ако не се провлечам низ решетките? прашуваше. Ќе дочекаш длабока старост, заклучуваше татко му. Не сфаќаше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Стоеше исплашен на една нога како штрк и не се осмелуваше да ја откачи.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
1967 Април - оди во Лос Ангелес на премиерата на „Девојките од Челси“ одржа­на во Театарот Синема, а потоа и во Сан Франциско.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таквите уште си мислат Дека е најважно што си каснал пред спиење Па откако ќе видат дека од кркање не се прават сонови Се отепуваат пиејќи апчиња за спиење и против запек Пред тоа одат и на фитнес и на тенис Ама од тоа не се крепи ни сон ни пенис
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
„Велиш, четири месеци?“ го прашав со недоверба. „Да не си претерал - четири месеци?“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Нѐ фатило некаде ноќ среде шума, прст пред око не се гледа, што се вели, мислиш си ослепел, а тој ми вели да се фатам за опашката од коњот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мирче: Не. Прво и прво не се измиени, а второ и второ види колкави нокти имаш. Лекарот мора да има чисти раце.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Не се спие внатре не само од топлото, туку и од болвите и од тавтабитите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
До двајцата од дружината дојде суроглаво и жмиркаво старче со чекор на претпазливо петле и чучна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Келнерот не се лаже. Еден поглед му е доста, секого да го измери колку тежи.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Мајките не се плашат од снег, од ништо не се плашат мајките кога им студи на децата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сега нема место за стамболовска политика. Преродувањето на стамболовскиот режим во Бугарија сега не се оправдува со ништо и претставува еден нов обид на политичкото недоносче да покапризничи.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не гореа веќе неонските светла, ниту се слушаше музика, не се ширеше опојниот мирис од кујните.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
О ти, моја душо страдна, О ти, ум мој – пламнат жар, не се нити сенки вијат, нити мајкин страден лик, туку, ах, е прво либе, сон не знае, гори в жал гради кине век да скрие – чека в младост ноќ и ден.
„Песни“ од Коле Неделковски (1941)
Трајче тропна на вратата. Беше заклучена. Го врза коњчето и викна неколкупати. Никој не се јави.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Но луѓето никогаш не се вратија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не се сметам за многу доследен, освен во мојата недоследност.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Милан одгледал многу пилиња, но задоволството да одгледува нови и нови, никогаш не се намали.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Зашто постојано да седиш така - не се седи.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Пак ги броев орлите. Беа веќе тринаесет и не се спуштаа кон нас, не се наголемуваа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беше тоа љубов на прв поглед, ако не се лажам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Божјите намери не се досегаат, вели поп Танаско, и се неразбирливи за простиот ум човечки.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ОСТОИЌ: Зошто се сомневате? КАЈМАКАМОТ: Јас не се сомневам, јас не верувам, јас знам. Наши сме, да не се лажеме.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Мислиш дека беше во прашање љубомора а не стравување дека си посетил грд расадник на зарази, ми приговори тогаш можеби со право Катерина, и потоа само додаде: Мило, зар не се обиде самиот да ми докажеш дека сепак не успеала да те искористи таа ороспија?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нејзините перформанси на еден вознемирувачки начин ги комбинираат спокојните, банални, секојдневни активности, повредите и болката - голтање на гнило мелено месо додека гледа ТВ-вести во намерно неудобна положба; наизменично ранување со жилет врз стомакот, очните капаци, лицето и рацете додека си игра со тениско топче (Психа, 1974); бескрајно гргорење со млеко сѐ додека исплуканата течност не се обои со крв (Sang, Lait Chaud, 1972); искачување со незаштитени стапала и дланки низ скалички составени од жилети (Escalade Sanglante, 1971).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
КОТЕ: (од како каснува). Уф, уф, уф!... Зарем биле пустинските! Овие без винце не се јадат.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Мајка ми тивко го молеше да запре, не се оди со глава в ѕид!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Па затоа не се изненадив кога следниот ден ја најдов Билјана на истото место, крај прозорецот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
О, сладост На Новото О, убост На болното И вечното Лудување. клучар Темнеам Заспан Студен Сал мојот Клучар Темничар Буден. не се ни родив Не се ни родив Не бев Ни Бил.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
при одење главата им е поткрената, рацете им мавтаат, чиниш, пливаат; тие луѓе смело приоѓаат на сѐ, не се плашат од тешкотии, па дури често и ги потценуваат; многу работи превидуваат, но грешките бргу ги исправаат; ретко, или никако не бараат совети или помош од некого; сакаат да им се слуша зборот, да ги слушаат луѓето;
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Иако уште на погребот видов дека не се труди да прикрие дека не е верник, па дури и дека не се плаши од тоа да биде некому трн во око со тоа што не носи црнина, сепак помислив дека решила да остане подолго за да го испочитува редот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Проучувањата на искуствата во раното детство наидуваат на тешкотии: децата не можат да ни соопштат, на јазикот што ние го разбираме, а ние најчесто не се сеќаваме.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Фала за прикаската“, задоволно му вели Летка и не се навраќа на прашањето што пред тоа му го постави.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И затоа си реши да не се меша премногу во работи што беа во исклучителен домен на Партијата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тој го употребуваше и последниот адут за предлогот: Ако го прифатите предлогот, дури ве замислувам како свој помошник-Сојузен кој би раководел со отсекот за заштита на малцинствата во секторот на службата за човековите права во Вашето министерство!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ликвидаторите се должни да ги довршат зделките што се во тек, да ги наплатат 241 побарувањата на друштвото, да го упаричат другиот имот и да ги намират обврските спрема доверителите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
- Аууу, - си реков, - овој не се шегува! Седнав на скалите пред влезот од зградата и уште не се бев созел, кога еве ти ја Величе, излегува надвор со брат ѝ Мишко.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ноќта козарот мислел, премислувал што да прави? Дали се бега од пишаното? Не се бега!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И, тогаш, таа конечно реши да оди и никогаш повеќе да не се врати.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И иако се фрлаа во „инката“ така и не се враќаа. Исчезнуваа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Франц не се сврте и само одмавна досадливо со рамото. Тој пак си потона во слатка пијанска замисленост.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Успеав да не се помрднам и да останам цврсто в место. Тој сфати.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Овој е умрен, ќе рече, да не се мачиме и со него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Господи, каде се изворите што ја однесуваат суровоста и што ги мијат раните?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
-Интересно, од каде такви податоци? - ќе прашате, затоа што тоа навистина е интересно. -Од баба ми не се, сигурно! - вели Сухов.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Доаѓај брзо дома да не те исќофтам! - викна тој на сиот глас.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Малку поблед отколку што мислев во дворот, и не блед колку варовничав или изветвен од подмолен јад на човек со товар несреќи на срцето, домаќинот ги потпираше тешките дланки на софрата со секакви трошки од вечерата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со воведувањето на оваа дополнителна обврска за припадниците на судската полиција фактички дојде до негирање на нивното право на штрајк, зашто останува нејасно како е воопшто можно да се штрајкува, а при тоа да не се нарушува редовното извршување на работата?
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Тој што не се надева или не знае да мисли или е кукавица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Суло ага се разнежи кога се сети оти четири години не го видел сина си, и уште за малку што не се разлигави, па продолжи: — Евала, кардаш, на сите!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Неговата љубена во сонот беше ѕвезда што свети и грее, се разбира, ѕвезда во облик на мала топка сало. (Сонувајќи, Ќ не сфаќаше како таа не се топи од сопствената топлина.) Додека траеше сонот, Ќ го празнеше целиот фрижидер и потоа провалуваше во најблискиот фитнес-клуб за да трча на подвижна лента.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Иако често дивјачки и нецивилизирано напаѓан од официелните критичарски морони, кои, меѓу нас кажано, во филм се разбираат колку нашиот архиепископ во кик-бокс, ТОЈ сепак не се предаде! (Смеење) А како и нема да биде напаѓан?! Како и нема?!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Со погледи го прошетаа местото над патот сѐ до сртот горе на планината, но ништо не се гледаше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во бараката на штабот, подигната во сенката на високи црници беше тихо, толку тихо да не се слушаше ни мува да брчне. – Значи, вие сакате да станете бригадири? ги прашаше по втор пат командантот, гледајќи ги се’ така потсмешливо или пак така им се чинеше. – А зошто не сте се пријавиле во бригадата од вашиот град?
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
А по некое време, дека наслушнале понешто, нешто втасало и до нив, но колку е вистинито тоа божем и самите не се сигурни!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Богдан Русимиров беше човек на Шефот кој оцени дека крај себе треба да има таков професионалец со чиј прозивод би задржал ниво над сите други во увидот на нивната службена работа, но и во приватниот живот: тој се радуваше на материјалот што секојдневно го добиваше од Русимиров, внимателно го складираше, плашејќи се да не се активира предвреме, да не се распрска во неговите раце, да не го разнесе експлозивот што го подготвуваше за другите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Луѓето поминуваат и заминуваат по своите работи, ме поздравуваат, но не се радуваат, имаат прашален изглед, како нешто во врска со мене да не им е јасно: Што барам јас овде, не сум ни шумар, ни ветеринар!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
По којзнае кој пат се прашуваше зошто ова пријателство не се искачи степен повисоко.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А живо сребро беше, в раце што не се држи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Додека млади невеста, младоженци не се причестуваат до годината, оти „не се чисти“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не знаеше веќе и не се бореше да узнае.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Му рече ли лош збор - полош ќе ти врати; црната: ниту сака да те сретне, ниту сака да разговара со тебе; пред очите му е темно; сѐ на светот му е виновно; мудри се, знаат многу, со очи, со поглед можат да дознаат сѐ: кој си, што си, колку тежиш и што сакаш да речеш; во разговор со нив секогаш чувствуваш: меѓу тебе и нив голема далечина; не се напрегаат сѐ да чујат и разберат; на проклетството и на болот му робуваат; лилавата (јоргованлијата); постојано си потпевнуваат во себе или гласно: и во одење, и во работа и во кревет; во устата, на ушето или во малото џепче од палтото носат цветче - за салтанет; на секоја веселба први запoчнуваат да пеат; што било вчера, што било денеска, што ќе биде утре - не ги интересира; кога смируваат скарани, не сакаат многу муабети; на скараните ќе им речат: ајде чукнете се со чашките, оти главата ќе ви ја чукнеме; те фалат, те гушкаат, но сето тоа го прават без мерка; последни од кафеаната се прибираат дома; сивата: многу пребираат, џимрии во јадење, во купување, во облекување; надвор ако врне - продолжуваат по цел ден да спијат; од добиток не држат ништо, или сосем малку; за сѐ, па дури и нешто на милост да речат - колнат; клетвите им се помошни зборови со кои полесно се изразуваат; повеќето се тенкоусти, палени на збор, на јазик; кога е студено - мајката на господа му ја караат, кога е жешко - исто така; на гости, по свадби, од иста чаша или сафа не пијат; дома на прагот од куќата те пречекуваат држејќи ја вратата недоотворена; очите секогаш им се готови да те погледат напоречки, да те мунѕосаат; портокаловата: лични луѓе, секој сака од нивната куќа невеста да земе; кога врват девојките и невестите низ селото - како сонце да врви, сè пука на нив од здравотија, од личнотија; коњ аздисан скротуваат, пукнуваат; таа убавина, таа здрава јатка во нив ги држи до триесеттата година; по неа - одеднаш како зрел плод се што не може многу да држи, свенува, се олошува, се распаѓа; од никого лош збор не се слуша; благи и кротки и во очите и во лицето и во зборот; старичките чисто-пречисто се носат, мирисаат на мискинсапун, на калофер, но не доживуваат длабока старост; прават куќи понастрана од другите, истакнати, видливи; добиците им врват низ посебен влез за во кералот, не низ дворот да им го балегат и гнасат; кога крштеваат дете, врват низ селото како кралска процесија, како крал да се крунисува; ако седиш со нив, имаат моќ да те маѓепсаат, да те стават под влијание, да те владеат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Така ни било пишано. А од пишаното не се бегало…
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Богами истрчав од канцеларијата. Да не ти објаснував колку ме насмеа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да разговараме во неговиот кабинет. Јас не се согласив.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се опира со грбот преку наслонот на столицата, замижува малку и мисли: „Веројатно не се лажев, треба да имаше таков потез, но јас не можев да го најдам.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Најсна, Бојко, и ти беше. Се сеќаваш, зар не? — Море како не се сеќавам, бамуа! — упаѓа Бојко.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А од друга страна директорот, на сите шефови на погони, им ја покачи плата на тогашни 1.000 германски марки (денешни 500 ЕУР) месечно.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ветво алиште не се крпи. - Не давај се, Јоне, не предавај се, го молам, и се крстам над главата негова, над иконата негова.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А лично сметам дека заслужуваат да бидат ставени на хартија.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но, затоа пак, со задоволство ја прими „Златната палма” во Кан истата година, за филмот „Ден”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
ЕВТО: Еден ден нема да се вратам дома, нешто да не се случило.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Според неговиот резон, требаше да бидам внимателен, да не се наметнувам пред големите сили кои имаат историски влијанија и право врз малиот Тунис.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Само два месеца во прегратките на љубениот човек минаа како две празнични утра, како чуден сон, кој никогаш не се заборава.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Браќата не се плашеа и имаа луто подвиткани клунови.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ако тие потребности на поданиците не се зачуваат и ако Турција продолжува да биде неискрена во прилагањето на реформите, тогаш од тоа ќе: настрада најмногу пак таа: 1/ таа ќе биде принудена со сила да воведе некои реформи, 2/ ако и потоа населението не биде оградено во национално-религиозен и економски однос, тогаш тоа ќе го искористат непријателите на Турција да направат брканица во Македонија за да ловат риба во матна вода.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Точно: пред тоа се спуштив од ридот, ја зедов торбата од Мечкојадовата кола на две преголеми тркала и пак зачекорив по врвицата на земјата со жилички. Потоа паднав од треска и глад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја задржа пред вратата и утринската свежина, да не се вовре внатре и предвреме да му ги разбуди гостите.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Домаќинот се фати за лице како да се плашеше да не се насмее.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Една од сестрите не издржала да не се смее кога баба зборувала со својот акцент кој влечел накај албанскиот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сакаше да ја симне пушката од рамото, но рацете не се потчинуваа на наредбата од мозокот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Само поповите не се реинкарнираа. Нивната потпапочна, мистична набрекнатост се пренесува од поколение на поколение.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Задевањата на децата веќе не го навредуваа и за деда си не се плашеше. XI Токму тие денови комитите и повидните селани од Брезница со часови се советуваа како да го тргнат злото што ги поклопило.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ги слушав, брате Јоване и се лекував. Знаеше: не се излекува.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Нели, колку си поблизу, за да го видиш секој белег на лицето, толку ти е понедостапна и поневидлива опачината?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ама, не се давам јас од прва... не готвам, цуциња, веќе, а и кога готвев, маф се правеше сѐ по чиниите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Венезилос ќе рече: „Словеномакедонците не се чувствуваат ниту како Грци, ниту како Бугари“ (фала богу, фала богу) и се прави Абецедарот, лепата чупа п'лни вода, но под притисок на владите од Софија и Белград, се уништува, а Венезилос пак ќе рече: „Ако Словеномакедонците бараат училишта на својот јазик, јас ќе бидам првиот во Грција што ќе се заложи за нивно остварување“, но пругоре вода не се навраќа, оти и врвот се плаши од потоп,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зар не се вее златниот полумесец од Багдад до Виена, Техеран и Тунис?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Едно време, кажуваат тие, и се задумувал дека да им го остави тефтерот, но веднаш потоа гласно изразувал сомневање дека не се кадарни да исчуваат такво нешто, од непроценлива историска вредност, кога веќе не си ја исчувал земјата и луѓето на неа, и - не им го оставил.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но, тоа не е Амстердам. Тој е град на море, на бреговите од морето иако од него морската шир не се гледа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А биле готови тогаш кога во принцип било решено наскоро да се дигне востание. Не се знаел само денот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Оти тој не се врти многу овде, во селава арнаутски си држи дуќан—Мокрава.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
МАРА: Кате, софрава да не ја креваш додека не се вратиме. Вака нека стои.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
— Третјее: вратите не се заклучуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Толку јасен ми се стори од далечината што и самиот се зачудив како тоа до сега да не се сетам на него.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Назад, велам, кај твоите. - Тие не се мои, вели, како и овие што не се твои.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Уште не се ни исушило, а веќе знае да бара храна!“ - си мислеше Бојан, полн со нејасни, возбудливи мисли за раѓањето, животот, умирањето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ерго, таа љубов толку силно го одбележала сиот Твој живот, животот на целото Твое семејство, што Ти просто не си можел, а да не ја запишеш.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Зошто беше така? Затоа што Инквизицијата ги убиваше своите непријатели на отворено и ги убиваше додека тие сѐ уште не се беа покајале: всушност ги убиваше затоа што беа непокајливи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеби памтењето намерно ме лаже не е исто да се доживее и да се раскаже можеби сонот е фатаморгана и сонувачот можеби оние кои ме повикаа морето да им го вратам барем со збор и не се веќе риби можеби се реслови од некој дамна свршен лов или од оргијата која претстои меѓу морските широчини на овој од себе заведен свет како и да е јас и понатаму времето го мерам со сонот нив ги препознавам во нешто сосем лично и се одвикнувам од животот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И вториот брат не се побунил, оти веќе мислел на жена си да ѝ каже сѐ кога ќе се врати, а единствено најмладиот се противставил, оти секогаш го почитувал дадениот збор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Исправен под небесниот волумен, како сваперен, сенка на некој мртов, на дамна мртвиот Никола Поцо, наслушнував да ги насетам промените во почвата долу и да видам дали се тоа победи и слава, или нешто што е подобро и да не се знае.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се крена долга и дива викотница, врева и бука и само се слушаа нетрпеливите до хистерија извици на Авдотја Инатјевна, која велеше, „Ама побргу, побргу! Ах, кога ли ќе почнеме од ништо да не се срамиме!“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
За бадиала ви е муабетот, за бадиала сете благословии. Не се страмите, страм да ве јаде!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ај да си легнеме, велам, дури не се разбудиле другариве.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И насмевка, баш при допирот на ѕвездите - за да можат луѓето долу да пресметуваат на првите дигитрони колку благост збира во една обична насмевка за која се знае дека не се купува на пазар, не се позајмува и не се краде, туку само се подарува.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Парничните трошоци во висина од 4.200 МКД, исто така, паднаа на терет на „Дервен“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За него таа беше онаа истата негова Срцка од средношколските и студентските денови, во која се заљуби на прв поглед и не се одљуби до овој миг.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Светови, лични Плочите на Гарванската црква 27 Не се изумуваат.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Зарем не се случуваше тоа со книгите за јагулите кои го зближија и спријателија со Игор Лозински?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Иако од шлакнатите сѐ уште не се слуша ниту оф ниту леле, мислам дека ударот- плас нема да заврши без ехото- плаааас!
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Татко му ова го проследи со коментарот дека тој уште кога за првпат ја видел знаел дека таа вртиопашка отсекогаш била подготвена на такво нешто, но тој да не се грижи, туку по завршената работа да се врати во Софија, не во оној брлог во кој живееше со неа, туку во својот вистински, дедовски дом па тогаш „ќе се најде некое ново и умно решение”.  За Константин З. сè стана безумно.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Зарем не се езатени и екутени два збора во љубов некаква, во сродство и подобие телесно?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се заземаше да не се приклучува селово во Албанија, а ни донесе поголемо зло...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во некои тајни партиски списи дури и се навестуваше опасноста, ако не се преземат итни мерки, повикот „Пролетери од сите земји, обединете се!”, да заврши со „Козари од сите земји, обединете се!”.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Да се зборува кај овие два филма за happy end затоа значи потполна заслепеност: како е возможно да не се види безобѕирната крутост, со којашто Девлин и Алиција на крајот на Озлогласената го препуштаат скршениот Себастијан на неговите нацистички компањони (коишто секако ќе го ликвидираат) и летнуваат кон заедничката „среќа”? okno.mk | Margina #22 [1995]
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- Не е здраво да не се јаде месо. Не е здраво за телото. А копаните се вкусни.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не сфатиле будалите, дека не бевме херои, туку го бевме избрале поугодното место, од каде не се гледаше, или беше затскриено за нашите погледи, местото на нашите идни могили“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Да не ни се налутил? - рече друга. - Да не се разболел? - рече и третата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Картер: Ама не се шегуваме! Јенего, на! Кај јатоно бесни страчки!
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- Враќајте се, вели војникот, застанат над изворчето, повеќе не се работи патот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сигурно се сеќаваш? – Е на него не се сеќавам! – рече во смеа Татко.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Очекував да им раскаже за песните, но тоа не се случи.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И мажите и жените се пресоблекуваа во полутемнината без да водат сметка дека нешто може да им се види, го правеа тоа махинално, набрзина, жените сувите фустани прво врз глава а мокриот под него полека го смакнуваа и немаше што да се види, ама мажите не само што не се срамуваа, туку тоа го правеа и со некое задоволство, ако некоја сака да види нека види, ако не сака има раце, нека си ги стави на очи.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мама никогаш не задоцни на работа. Никогаш не се успиваше.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Среќа што не ме гледаат децата, да не се плашат. 83
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога го закопаа Каравила Пејкоски, луѓето рекоа да не се задржуваме крај гробот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми ја крие човекот да не се свртам нешто назад. Да не гледам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште и се чудите од каде толку праведници во редиците за покајание.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ако се од женски пол се шминкаат на несоодветни пригоди како на пример на излет или дневна прошетка во парк. шминкерите ги мешаат работите, затоа што не се сигурни што сакаат и во која група припаѓаат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не се кажува точно што сѐ ќе покрие, но се подразбирало, секако, дека ќе го покрие селото Долнец, бидејќи во записникот се споменува отштета од државата за евентуално одземени имоти за потребите на акумулацијата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Најпрво се изгубило помалечкото, еден ден не се вратило во колипката.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сѐ му се гледа во очите, што се вели, му се гледа и душата и сѐ друго што не се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти и твојот Бојан, Дуковци, шумарот и твоите селани ни подаривте едно такво лето што не се заборава.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
46. СО ГЛАВА ЅИД НЕ СЕ РУШИ - а зарем некој тоа го пробал?
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Одиме меѓу бараките, а крајот не се догледува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Да не се грижиш за мене? Не смееш да бидеш загрижен.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој не се збуни, ни затрепери кога, по враќањето од море, ја сретна и неа на улица.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во замена за тоа, ако еден народ добие политичка слобода или се исполни нешто друго важно за народниот живот, без негово или со мало негово содејство, тогаш кога кај него нема уште изработени народни идеали или ако се изработени не се усвоени од сите членови на народот, тогаш, во таков случај, народот не ги цени народните идеали и, како човек без определена цел и програма за работење, се фрла ту на една ту на друга страна, правејќи го тоа не затоа што е убеден оти така треба да биде, ами затоа што гледа дека има околу него луѓе што постапуваат така или инаку.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Пристигнавме кога веќе добро се смрачуваше. Утрото на Велигден требаше да се уверам дека моите чевли сѐ уште не се симнати од дневниот ред.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
(Потоа дружината, домаќинот и возбудените луѓе се договориле, едни со оган да ги потераат коњите на Турците в пропаст за да не се вратат во кулите, бездруго кратовски, нивните јавачи да ги закопаат длабоко, ни дивина ни пци да не можат да ги откопаат, а оружјето да се сокрие така што за него ќе можат да знаат само двајца - челникот Онисифор Проказник и молчаливиот Чучук-Андреј.)
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зар не се сеќавате, клетници, божјата рака како ве разори, смачка?
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Да не се покажуваат чувствата на лицето беше навика здобиена по инстинкт, а и без тоа тие стоеја токму пред еден телекран кога се случи инцидентот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во летните денови, кога Бојан ја имаше грижата за овците, тој не пропушташе ден, а да не се сретне со дедо Иван, кој исто така, иако стар, успеваше да оди по своето малубројно стадо.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Мислам. - Мислиш, а како да се двомислиш. - Не се двоумам.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Оти кажано е: оној кој не се грижи за своите маани, се занимава со усовршување на мааните кај ближниот свој.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Темно е, не се гледа прст пред око и само од време на време кога светнува секавица, Мече со ужас гледа дека се возат не на чун, туку на шаварно острово ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Стални ме, во твоите корени скри ме никојпат да не се разделиме.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Го научи дури да му подрече дека Стојан се слизнал вчера на корупка од тиква и лошо паднал, а самиот излезе уште рано, гледајќи да не се сретне со дедо Ивана.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На вториот ден играта се повтори со една мала измена: сретнатите детински очи не се исплашија како вчера, но погледите достасаа до едниот и другиот и на миг се погледнаа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И бизнисот ако не оди, и плановите ако не се оствариле, и профитот ако испарил, и жена му ако го оставила, и син му ако се дрогира, и берзата ако паднала, и војнава во Ирак ако не ја бива - за сѐ си е виновен само тој.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Оваа ноќ не се разликуваше од илјадници други во нашите животи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А татко ми, како дојденец, туѓинец во овој град, не беше мигрант како сите козари, туку емигрант, човек што ја минал границата, па мораше да биде видливо лојален, да не се замери, за еден ден, со семејството да го добие бараното државјанство, да добие потврда за лојалност кон новата земја.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но авторот не се приклонува кон дуализам. Обете страни длабоко грешат, тврди тој.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ете, го облекла; ќе го носи додека не се врати, и најпосле ќе ја објасни својата постапка како единствена можност да му се згазне на опашот на машкиот шовинизам!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Етјен Жув, - извика Љаке. Го бара со поглед, но Етјен Жув не се јавува.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Таа не се обидуваше да се откачи од него, но чекореше токму толку брзо за да го спречи да оди паралелно со неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Отец Висарион одеше напред и за ништо не се противеше. Ја прејдовме мртвицата и запревме во нивата зад врбите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како кутре кога намирисува коска итаме кон врвот и си мислиме дека не се гледа колку весело ни вртат опашките.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Сетив зад грб продирен поглед и се завртев. Не се излагав.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во една ненадејна насоченост и опседнатост тој пишува: „Поезијата е збунување; слободната фантазија се опива со она што никогаш не се случило; невистината е попоетска од вистината, историјата, интелектот и умот само го попречуваат furor poeticus.“
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- „Тогаш е звукот светло човеково, ваше величество: ништо да не се гледа - по звукот може да се оди и секаде да се стигне”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Поради немање бомби а и како приврзаници на идејата да не се гине по секоја цена, Милан Арсов, Георги Богданов и Марко Бошнаков не се изложиле на огинот на аскерските пушки и не се самоубиле. Меѓутоа, Орце и Коста требало да умрат.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ке се бориме дури сме живи и не пуштаме да ни ја поганат светата земја и вера. – А не се плашите дека ќе ве надвладеат?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тааа!... речи, благодарение кај сум вака, што не се оженив на време, та сега да ја земам Антица.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
А можеби и да не можеше да се снајде. Не се знае.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Маренецот порача едно оро, ми се чини, за да видат дали ќе се фатам до него, јас имав обичај да се фатам до ороводецот, но сега не се фатив.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ќе почнам. - Со нож, ќе почнеш со нож? - Бездруго, не се возбудил Онисифор Мечкојад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Имено, од важни причини, кои мораат да бидат образложени, судот може да одлучи жалбата да не го задржува извршувањето на одлуката (чл. 409, ЗПП) – што, секако, е добро решение во корист на работникот којшто успеал да го добие спорот, особено тогаш кога во улога на жалител ќе се јави работодавачот. в) Законот за извршување Во поглед на присилното спроведување, односно принудното извршување на судските, правосилни и извршни, одлуки донесени во работните спорови, проблематиката е регулирана со ЗИ (2005), 18 којшто е изменет и дополнет во осум наврати: двапати во 2006, по еднаш во 2008 и во 2009, и дури четири пати во 2010 година – но, за среќа, ниту една од нив не се однесува на институтот 17. 
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И колибата, особено сопчето во кое спиеше Бојан, беше непристапно за волци и за кој и да било друг стрвник, освен за човек со лоши намери, но од луѓе Бојан не се плашеше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Морам да кажам, луѓето беа многу чисти, цедилата ткаени и совршено чисти, целата штица направена на прегради за да не се залепуваат сомуните.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во згуснатоста можеле и планински порој да отфрлат од себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По тој настан, натопен со крв и џагор на колеж, никој не се стутулил под јакуцка, малодушнички да се враќа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тие времиња ако беше земен на нишан, сигурно ќе те погодеа, зашто не се знаеше кој сѐ нѐ стрела, кој поради себе, кој поради козите, кој поради кариерата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
19. АКО РЕКОВ ДУПКА НЕ СЕ СТОРИ - од реченото не се создавал поинаков живот.
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Особено е битно да не се лепите до апаратот зашто вратата, ако не ви е Бетменска, не ќе можете да ја отворите, а кога ќе го откриете тоа, позади вас ќе има веќе две аута што чекаат ред, па ќе мора и тие да се враќаат во „рикверц“, додека вие маневрирате вешто, напред-назад.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кога повторно се собравме наместо да тргнеме откривме дефект во колата требаше време за да се отстрани сестра ми рече гладни сте вечерајте не се оди на пат гладен не доаѓа предвид реков очај ме обзема од постојано јадење кога треба да патуваме преживаме кога треба да патуваме.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сѐ што не си јал мислиш дека не се јаде, вели. Ја закачувам потката во градината и гледам дали никнал босилекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А ако работникот продолжи да работи и по истекот на овој рок, при што веќе не се бара тоа да биде во наредните пет работни денови, туку доволно е барем и еден ден – работниот однос, по сила на закон (ex lege), се трансформира во работен однос на неопределено време.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Жал ми е, но оди си да не се вознемируваш. Доста е.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
По него (по Варлаам) во Византија се појавил неговиот ученик Григориј Акиндин, кој иако јавно кажал дека не се сложува со Варллаам, трудовите го прикажуваат како апсолутен негов приврзеник и истомисленик.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Повеќе од десетина часа не се помрдна од легалото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Затоа во историјата ништо не се зборува за покрстувањето на нашиот народ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тешко е да не се препуштиш на целиов провинцијализам што сака да се напика во центарот на сите збиднувања, да држи говори, да се слика пред медиуми, а да не ти пропаднат сите шанси за нормален живот, зашто конците на твоето кутро суштество се во нивните раце и тие ти ја даваат единствената навигација по која ти треба да живееш, ти ја даваат единствената смисла на живот по која треба да трагаш.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Камбаната ја донесоа на сања, поставена на веленица и покриена со црвена јамболија, за да не се скрши по патот и за да не го привлекува вниманието на луѓето на кои тоа не им е работа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Се гледаме и не се гибаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На Вилка ѝ навеза ли ново кошулче? — ја праша Доста Бојана со која никаде не се делеше, та дури и на Велја сабота навалија двете еден котел, да приперат нешто ситно од децата и да набелат некоја нова нивна кошула, оти утре треба да се излезе на сретсело, а дал господ, тие двете се „брези магарици" и сите витолишки во нив ќе гледаат, а особено нивните деца: како се облечени и наружани.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Селиците не се вратија, домородните птици се изгубија, луѓето не беа научени на гулаби и не ги бараа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Дедо Мраз со санка и шишенце КОКА*КОЛА еквилибрираше по падините на покривот и се цедеше во длабочините на олуците и по рабовите на оџаците плашејќи се да не се стопи како дебела илузија додека во подножјето на елката од пластика и трепкалки ги паркираше шарените пакетчиња од фабриката за евтини чоколада вафли и бомбони небаре е нејзин трговски патник а не црвен исполнувач на желби ***
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Во него се бореше некаква чудна мешаница од чувства, иако не беше вистинска мешаница; тоа беа повеќе пластови од чувства, од кои не се знаеше кое е она основното.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На долгото ѕвонење во Куманово во куќата на Никодин никој не се јавуваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ако дојде за умирање – ќе умрам ама не се потурчувам, ниту пак станувам негова кадана.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А нешто како широк оган им ги ламушка вршките и се држи за дрвјата, не се попушта. Се шета по дрвјата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нели мамо, нели најмила мамичке, нели нема веќе вистински да одиш пак во Индија? – одвај се воздржав да не се расплачам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„А јас не сум шугава“, и викнала мајка ми. „Фрлаш жарчиња а од пламенот бегаш!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но фронтот не се местеше. Се зацврстиле едните, се зацврстиле другите, и никој своите тврдини не ги напушта.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
КИРИЛИЧНО ПИСМО Словенското писмо пред Кирил Во врска со настанокот и развитокот на словенските системи на писмо постои цела низа на прашања, кои не се решени потполно или на задоволувачки начин.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ни една несреќна ноќ не се симна по покривите без тебе.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Расфрлени мртовци и ранети, крв, остарена младост на прагот на својот прв ден, мајко моја изгубена во моето детство, и мртва помоли се за својот син и за неговата прва љубов и за спас од споулавување пред спомените.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
— Не се лутам, велам, може и нас да ни се изброени дните.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но на лицата не се покажа одобрување.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ова мора да биде разговор меѓу мене и тебе, затоа раскажувам и понатаму во прво лице еднина („Јас“ си Ти, и јас!): најдена среде ѕидините на манастирскиот двор излегов од себе, негде вон, неволно и брзо-брзо се прибрав како зрна жито расфрлени за колвање збирај-збирај, не се дособира!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ама овојпат, иако тој не го забораваше оној стар ферман, со оловен печат, дојден од султанот до дедо му славниот Исхак-бег кога овој стана заповедник на Скопје, пишуван со рака и во футрола од ѓон, а во кој султанот умно ги опоменуваше своите намесници да не се перчат многу и да не се подаваат на суетата, зашто да бидеш господар на еден народ е исто што и да седиш на терезија со два таса, тој сепак не ја менуваше одлуката: првин затоа што потурчувањето на ибн Пајко ќе одекнеше силно меѓу колебливата раја, а второ, затоа што и самиот султан, покрај сите совети, даваше и уште еден, кој сега многу му одговараше на Мехмед-паша: „Својата сабја сепак секогаш држи ја остра!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
АРСО: (Како да го сожалува.) Е, ама ќе ја држиш чашката дури не се испразни, зашто таа сирота, си нема столче, ѝ се окршило.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Откако ќе нацрташе еден таков предмет – како што реков, тоа се случи само еднаш додека бев кај него – со кола заминуваше на творечки одмор што траеше повеќе од осум дни, додека црташе само четврт час.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, тоа не значи дека не знаеш, оти знаењето не се мери во чекори; ако беше така, оној кој везден чекори и си нема друга работа освен да нѐ става во искушение, ќе беше најумен, асикрит на сите асикрити!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Целта на ова истражување, исто така, е да покаже дека станува збор за процес на намалување на правата, односно дека не се работи за изолирани случаи на намалувања на правата при што доаѓа де до намалување де до зголемување на правата.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Со Славица не се познаваа многу, ова беше втора нивна средба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но не се обиде да ме разубедиш. А јас не сакав да бидам сама. Никола, Никола... ...
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Служењето војска во животот на Едо Бранов ќе беше безначајна и заборавена епизода ако тој таму не се здобиеше со една рана и со еден мелем.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но, имаше време, а имаше и место за да го стори тоа толку споро, и неговото движење да не се разликува ни малку по својата незабележливост од она споро движење на сенката околу дрвото во сончев ден. Така ги очекуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Веќе не се будите во иста соба. И она што е невидливо не е исто.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
„Каде е“, вели, „нивниот пратеник национален. Еве нови избори идат, а тој не се појавува.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас и ден-денес мислам дека за сѐ што се случи и што не се случи меѓу мене и Луција сум виновен, во добар дел и јас.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Како прво, генерале, вие и во гробот преферанс играте, како второ, ние на вас плу-ка-ме“, скандираше Клиневич.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тоа е и моментот во кој се отвора политичкиот контекст на делото, подоцна заокружен со Симонивите нејасни врски со политичката елита на Македонија како и со приказната за партиски поделеното и раскарано село, но дневнополитичкото милје, иако препознатливо, ни во еден момент не се наметнува самото како слика на современиот момент, туку пред сѐ, преку поврзувањето на минатото и сегашноста, се стреми кон воопштување.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А тој само си ја спомнува раната. Големата рана што не се гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А и не се разбираше ко човек, велам. 21.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти знаеше дека знаеш што е тоа, но не се осмелуваше да си признаеш. Од другата страна на ѕидот имаше стаорци.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури не можам да се сетам ни каде се наоѓав; (веројатно во некој од походите по планините, помеѓу две борби); а и верзиите што ги слушнав за денот на погребот не се совпаѓаа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Пратеникот настојуваше да го чуе нивното мислење по сево ова, но тие молчеа, не се искажуваа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Па, за она што не се оженив.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Во никој сон времето не се мери.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Сѐ добро испадна со мојата болест, а чувствувам дека ти повеќе не ме сакаш, можеби е друга во прашање, но што и да е не се измачувај“.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Се веднеше за да собере некој овенат лист, или бубачка, или да откине некое гранче зафатено од лисни вошки, или да го собере ѓубрето околу коренот на растението ако се сомневаше дека тоа не се храни доволно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Бројките не се дискурзивни и затоа не спаѓаат во редот на абецеда. Затоа и зборуваме за алфанумеричкиот код.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Луцидниот Климент Камилски, кој многу добро ја познаваше француската книжевност, намерно му ја даде на читање книгата од Флобер на Татко, за во крајна линија да го соочи со опасностите кои можат да произлезат од нивната акција на чистење на османскотурски зборови по падот на Османската Империја, со нивните автодидактички познавања на лингвистичката наука, во времето на нејзиниот подем, да не се најдат во позиција на Бувар и Пекуше, да не биде разбрана нивната мисија како на балкански Дон Кихот и Санчо Панса, да се најдат на потсмев на луѓето на своето време.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И јас, како и другине што поминуваат оттаму, ќе можам да ја видам само улицата со затворскиот ѕид што се чини сосема обичен. Ништо друго не се ни наслутува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Е, не се тргаат. Седум, осум, девет, којзнае колку се сториа. Не знам веќе ни да ѝ броа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Колку те гледам, сѐ полична стоиш. И лицето ти е денес друго: радосно, моминско, младо невестинско!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Околу е измачкана со кал, а оздола има неколку штици колку да не се гази на земја.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Решила да му најде татко на готово, за да не се мачи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа никогаш, ни во себе, не се пожали на Најда; тој ѝ беше добар „кога топол леб“, но не можеше да го заборави Дракчета и покрај топлина во очите на Најда Пашалески со која што тој ја гледаше, која што чинеше маката што ја имаше да ѝ олесни.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Животот е преполн со таги, пожртвуваност, загуби, но постојат силни луѓе кои никогаш не се обѕирнуваат на опасноста, можеби се прогонети но и покрај огромната болка достоинството сѐ уште им е неоштетено.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Смрта не е ништо таа е природна, па јас можам да се справам со неа, ама ова горест... ова чудо од измачение на камбаните кои предсмртно биеа во мене сотрувајки ме до последно зрнце... јас не се гледав повеќе себе..... само некоја земска восочна фигура врвеше низ песпатот, тркалајќи се во густиот снег...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Птицата не се претвори во оса туку си остана птица и си одлета зад покривите на куќите.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Така и сторив: се измив, се преоблеков, а валканите панталони и маицата ги скрив во купатилото, мама да не се исплаши, кога ќе дојде дома.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Изеде тони бишкоти од секаков вид, но тагата остана, душата не се задоволи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но никој не се осмелуваше на тоа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Е сега, нека не се сите за мене ами за колку што чини половината стока — двесте наполеони да не ми дадеш! Така... еден убав бакшиш!...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Татко, како и секогаш, занесен во читањето, само се сеќаваше дека купоните за цел месец ги беше оставил во една книга, но не се сеќаваше во која.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но, таа сѐ уште не се чувствува добро и води борба со француското социјално осигурување да ја вратат во болница, да продолжат да ја лекуваат и да ѝ овозможат да го школува својот син.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ако не се јавеше новото течење во развитокот на националното самосознание меѓу Македонците, коешто ќе ги прирамни загубите на Србија со загубите на Бугарија, тогаш може позитивно да се тврди оти од Востанието бугарските интереси во Македонија само пострадаа, а српските само се зголемија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не се гледаме убаво, а убаво се познаваме. По мршата, по здивот, по зборот се препознаваме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се плашевме додека чунот се доближуваше до границата во езерото да не се обвистини легендата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Марко и неговите поданици во очите на Турците не можеа да бидат Срби, зашто не им се спротивија и не покажаа таква воинственост против нив, каква што покажаа кнез Лазар и неговите поданици. 152 И така, до идењето на Турците кај нас ние трипати бевме прекрстени: 1.Словени, 2.Бугари, 3.Срби. Но со тоа не се сврши сѐ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ако можеше дури и да не се сеќава никогаш за неа, да му биде таа сосема непозната, туѓа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Јаков сѐ уште не се врати од чаршија?“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Збирот на минутите понекогаш изгледа поголем од неговите составни делови, па четириесет и пет минути не се состојат од една минута, па уште една, и така четириесет и пет пати - кога се групирани, минутите како да формираат некаков пакет, кој е полесно да се проголта како сендвич со шунка, кашкавал, зелена салата и кечап, а не само како сува кифла.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Преку обете усни му се протегала гребаница - бодел со нож, бодениот се бранел со нокти, бодел брзо и со кратки удари и ја присвоил пушката зашто рацете му биле покрвави од на другите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сите еден ден ќе ја запознааеме болката и некои страдаат секој ден, секоја ноќ, секој час, малце по малце, и не се предаваат, се борат со злото, искушението и неспокојот и го наоѓаат својот пат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
По овие зборови обете со еден глас заплакавме. Брат ми не се расплака. 39
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Сега ќе ми рече дека моето маче е најубаво“ - си мислеше Милка. Но тоа не се случи.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Да споменеме уште, Stelarc врз основа на своето усмерување во перформансот развива и вистинска философија на технолошки модифицираното човечко тело: „Телото изразува недостаток на модуларен дизајн и неговиот премногу активен имунолошки систем ја отежнува размената на органи коишто слабо функционираат.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Младиот господин замина“, му рече, со нерешителност доволна за да го полуди.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пелагија, во деновите кога не се работеше, а тоа беа само неделните денови, ги отфрлаше машките пљачки, се пикнуваше во своите фустани и со момичката во раце и Мурџо крај нив, шеташе во маалото од улицата Ѓоновиќ сѐ онаму до шепотот на Вардар со надеж дека ќе пронајде некое одајче каде ќе можат да се преселат.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
А можеби и не се осетливи како нас.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Србите можат да затрубат дека Македонците се Срби, штом не се Бугари, зашто така се викале до турското доаѓање на Балканскиот Полуостров.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Во толку деца ќе има и големи и мали, му велам. Не се раѓаат сите наеднаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Каде Толе, кај сакаш на конак да бидиш денеска? — го праша Илија Толета. — Нема кај сакам, другари!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А и според КСС, само оваа одредба од измените влијаеше негативно врз правата на работниците, но тие велеа дека овој член од Законот и порано не се почитувал, па работниците не се обезбедуваа со договор за вработување долго време по истекот на предвидените (четири) години.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Шета со погледот низ селото и гледа: си останало исто, си го задржало истиот изглед; има по некоја куќа нова или обновена, но не се раширило, си ја задржало онаа своја збиеност: од која куќа да викнеш, на другата ќе се чуе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Додека излегував од одајата, таванот испука. Не се урна.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Чекај, кир Ристаќија, не брзај за отворање, да не се сети Антица оти е дубарлак и фрц назад!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Можеби не се изразувам добро, како што треба.  - Па изрази се, обиди се.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И кога беше во прашање печалбата, не се плашеше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но кој ќе излезе накрај со таа питомост која и ни овозможува да преживееме, речиси во истиот момент си реков себеси дека можеби Ана (дека можеби Маргарита) нема да се симне на Монпарнас-Бјенвени (и не се симна), дека нема да се симне на Вавен, и не се симна, дека можеби ќе се симне на Распај бидејќи тоа е првата од двете преостанати можности, па кога ни тука не се симна и кога сфатив дека останува уште само една станица каде што би можел да ја следам наспроти последните три каде што веќе сѐ би било сеедно, пак ги побарав очите на Маргарита на прозорското стакло, ја повикав од таква тишина и неподвижност што тоа мораше да допре до неа како зов, како бран, ѝ се насмевнав со онаа насмевка која веќе ни Ана не можеше да ја занемари, која Маргарита мораше да ја прифати иако не го гледаше мојот одблесок камшикуван со полусветлото на тунелот што веќе избиваше на Данфер-Рошро.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
АНЃЕЛЕ: Сѐ е тоа убаво што велите вие, ама беќарлакот не се враќа и затоа не се брза. За женење е лесно.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Кога дојдоа до улицата, застанаа, погледнаа налево и надесно и бидејќи не се гледаше ниту еден автомобил, велосипед или некоја кола, се стрчаа на другата страна.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
И натаму беше добра, насмеана, љубезна и мила, но некако поинаку, постудена, би рекла, подалечна беше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ако почнеше да грми силно, а бидејќи баба ми нѐ учеше дека дедо Господ кара некого кој греши, јас никогаш, до голема, не се плашев од гром, зашто мислев дека ништо не сум згрешила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
За многу чаршијлии ти си сега тепе што не се досега.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Служителот не се огласи. Тоа ме разбесни и јас затропав уште посилно, сега веќе само со нозе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Една цела фаланга националистички ориентирани политичари, писатели, фарисеи, профитери започнаа да го нагризуваат споменот на некогашниот владетел кој според едни, и не беше ангел, но не се и луѓето ангели, додека според други ако е политиката уметност на можното, Тито го правеше и невозможното.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Еден од каменоломците се налутил на неговата шушукава расрденост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никогаш во својот долг и тежок живот вака не се измачувал.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Да не се случило нешто со Кољо?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се надеваше дека, во првата пригода, ќе си ги земе сите книги, или ќе ги врати другите, зашто до крајот од животот веруваше во враќањето кое никогаш не се оствари.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Како може во ниеден да не се најде место за нас?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стигнав околу пет часот. Се најдов пред болничката соба на Мајка. Тропнав на вратата. Никој не се одзва.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Ќе ме отпуштат од оваа работа.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Иследникот ја вади левата рака од џебот, но не се свртува кон мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бргу го сопреа два големи бункери, како големи бели очи на ридот, кои ми ја упатуваа последната закана: никогаш повеќе да не се враќам во родната земја зашто, во спротивно, ќе пукаат.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Куќата е на еден кат, со задниот дел свртена кон селото, а со лицето кон езерото; кога ја градеше куќата, жена му го тераше да кренат уште еден кат, но тој не се согласуваше; ѝ велеше: „Куќата е како дрвото: за да се крене повисоко - треба да пушти подлабоки корење, а ние сме тенки во парица: не можеме ни надолу да одиме, ни нагоре“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Сепак, посоветувај ја девојката дека саможртвата не се исплатува – продолжуваше со советите Грофот без да си ги измие рацете – таквите истапи, како нејзиниот, доведуваат до прераспоредување на вината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не сакам да ја најдат војниците, вели, и не сакам да се учи некој што не се одбира од свирење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Масло, кафе, некогаш шеќер, веќе не се сеќавам што уште не.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Винстоновата работна недела изнесуваше шеесет часови, на Џулија беше дури и подолга, а нивните слободни денови се менуваа во зависност од потребите на работата и често не се совпаѓаа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Устите и рацете им се замастуваа, но не се бришеа уживајќи во вкусното месо.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Жената го викаше наглас некаде од долу, од утробата на куќата, но тој не се огласи и не појде натаму, остана тука на покривот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не дека не се прелажа многупати поради тоа, не дека вниманието што го покажуваше за сѐ не го плесна како шамар.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
— Се запна и ги кандиса Освен стариот мудур другите многу не се ни инатеа на предлогот на Колобана!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Никоја работа не се држеше за нашите раце.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ај беља работа, си вели во себе Галилео и тргнува по друга патека: фреските во скопско Нерези не се ништо полоши од овие во Пиза, а таму сетики нема ѓаволи пред манастирските порти.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Зошто најпосле се дигнаа овие мирни селани против нас? — почна да се праша јузбашијата и го најде одговорот, во својата личност, кој му го откри самиот Толе: „вакви луѓе требе царот да има, та да не се буни рајата".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Цела недела откако Рози беше погребана, тој не одеше на работа и не се бричеше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ги стискав забите за да не се насмеам. Не знаеја дека го запрев дишењето легнувајќи на дното на реката.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тие не се толку безгрешни како што се прикажуваат.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да, чудото што станува вечно! Но тоа чудо не се дава лесно, на машината пред мене, освен белината на листот, нема ништо друго.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
70. Ако не се лажам, Комитетот и Организацијата очекуваа помош не од Русија, а од Бугарија, зашто во Македонија, според разбирањата нивни и на Егзархијата бугарска, живеат Бугари. Руси таму нема.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
По ова Љ. Н. не се обрати до Трудовата инспекција затоа што немаше доверба во овој орган и за кој, како што вели, „знае за многу проблеми, а буквално ништо не презема“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ќе дојди време кога да болсни едно големо сонце Зашто сега над него таи една голема сенка И не се гледа црквата.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Реков веќе, кое е тоа место, не се знае. Нема никакво обележје.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Таванот и подот не се подбиваат, - без двоумење реков. – тие ја кажаа вистината.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Значи, произлегува дека уживаше да крева околу себе магли на сомненија, да поставува загатки, да наговестува тајни а при сите вакви постапки себеси воопшто не се штедеше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ако е исто и во двете слики, тогаш каде се оние двајца со тефтерите во кои те внесуваат за да не се загубиш негде по пат?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Му пишувал на својот пријател дека власта што се освојува никогаш доброволно не се напушта, по било која цена!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Да не се брза (полека пријателу мој).
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Ние не се ашкаме по кафеани по плажи и на други места Ние си го вардиме сопствениот еукалиптус и ништо повеќе Но и по табиет не сме дрдорливи и претпочитаме да си молчиме
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Камо да се стори! Значи, може, си мислат тие, и да не се стори. Ех, неверни Томовци!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Работното време кое ги надминува законски утврдените 40 работни часа во една работна недела се засметува и надоместува во пократко работно време во други работни денови или преку слободни работни денови за времетраењето на договорот за вработување, а прераспределените работни часови не се сметаат како прекувремена работа и за нив не се наплаќа додаток на плата, со што директно се укинува прекувремената работа за оваа категорија работници, како посебен услов за работа кој согласно чл. 106 од ЗРО треба да биде соодветно надоместен.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
„Почитуван господине, ве молам да не се заборавате“, му одговори генералот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Надежите за подобар живот не се темелеа само врз уверувањето дека ќе дојде до важен исчекор во остварувањето на личните и политичките слободи и права, туку и врз убеденоста дека ќе се излезе од повеќегодишната економска криза, а животниот стандард набрзо ќе се приближи до оној на западните земји.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Ете како би било, да не се држат адети.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Да не се определуваме однапред за опасни турцизми? Сакаш да речеш: опасни и неопасни?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Не знам, велам јас, не се разбирам од политики.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Повеќе не се нервирам, решив да преживеам. Гледам како малите тивки патриоти ги преместуваат кириличните книги во подрумите, на своја рака, се разбира, но еден ден потомците ќе им бидат благодарни.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Јас само што не се задавив и ја исплукнав супата од уста, ама од некој обѕир се воздржав од смеење.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Откога се кажуваше како точно да се постапи, по колку да се наплатува и како и според кои дефтери, и откога се додаваше дека преку кажаното “да не се зема ни пара, како ни за отворање на бовчите, така ни за “подароци“ за судиите и другите службеници, или за било што друго и повеќе да не ѝ се додева на споменатата раја“, ферманот продолжуваше:
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Морам да внимавам, да не се посрамотам иако не по моја вина нема жена што не ме посакува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сепак, како од почетник не се очекуваше ни повеќе, особено и затоа што човекот беше фрустриран поради забраната да пие што му ја изрече Живко уште на почетокот на патувањево.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Ајде, Велико, што се стори, вели Уља. - Ајде, велам, не се забаваме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мече итро го скри црцалото в пазува и едвај задржувајќи се да не се насмее, се затрча надолу, викајќи: – Кој сака вода, повели!
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Јас ќе си дозволам да не се согласам со такво длабоко политичко „далековидување”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ние не се вклопуваме во неговите теории.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не се осмелуваат да ги стават своите јајца во иста кошница.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- Ти... како нешто да мислиш... - што ти паѓа на ум!
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако во поглед на одделни прашања за кои се одлучува се поделат гласовите на повеќе различни мислења, така што ниту едно од нив нема мнозинство, прашањата ќе се разделат и гласањето ќе се повторува сè додека не се постигне мнозинство.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Се сеќавам во федералното министерство за надворешни работи постоеше една постојана тркалезна маса на која стари дипломати пред тие што требаше да заминат во нови мисии речиси со татковска грижа настојуваа да им ги откријат сите тајни до детали на односната земја или на дипломатијата воопшто.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
(...) Вистинската фантастичност не се состои толку во строго прераскажаните околности колку во одекнувањето на отчукувањата, ненадејните удари на срцето нам непознато, поредок што секој момент може да нѐ искористи за некој од своите мозаици, исфрлајќи нѐ од здодевноста, е затоа за да ни турне молив или длето во рацете.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се работи за еден интерактивен процес, кој влијае врз колективната и индивидуалната свест на луѓето кои, иако не се во состојба сами да создаваат културни институции, учествуваат во нив испраќајќи пораки и симболи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Со него учеа заедно основно српско училиште, бугарска прогимназија во војната, а по ослободувањето тој се изгуби во некое средно - техничко или стручно - занаетчиско училиште, додека повеќе не го делеа мегданот на граничната полјанка меѓу двете маала, зашто и така веќе не се играше со парталава топка ами со напумпан фудбал и не се трчаше по ретката трева бос ами со износени кондури од постарите, кое браќа, кое татковци, кое заробеници кое борци.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Макар и како таа украинската ако сите тие не се еден вид близначки...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Со малку се разбравме. ,Кај кушо куче не се бара опашка", велеше дедо. 69.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Помислив, изгледа дека тој не се чувствува добро!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Тој не се плаши ни од дедо ти, ни од неговата сенка, ни од тебе. Јас сепак знам, сум слушал.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нека му е лесна земјата на Никифор Абазовски, си реков. ,И дрвото не е дрво, ако не се чуе неговото паѓање", велеше дедо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
-И што би можел да ѝ приговориш на мајка ти ако ѝ се посакало да се стори уште со некое живо суштество покрај себеси во својот сиромашен живот и притоа одлучила да не се врзува со никого при остворувањето на оваа намера.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не се умира од малку јадење, туку од многу срам се умира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Овде вчудовидува бројот на луѓето кои мислат сами, кои пеат сами, кои јадат и зборуваат сами по улиците. И покрај тоа тие не се собираат.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
„Не се вели „плакање“ иако ова е за плакање туку „плаќање“. Ќ, а не – к.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Херкулес можеби не се радувал толку поради своите 12 подвизи колку Вие ќе се израдувате да ги видите резултатите на своето родољубие.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Струмичката жупа, во српското со хрисовула се потврди во имотот на Хилендар, па секоја година на двапати, во половината на септември и во половината на март, сѐ што се збираше од народот се носеше во Хилендар, и тоа беше утврдено со оловен печат за да не се измрда.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А ти ако сакаш да разградуваш излегувај надвор и не се враќај. Изрод еден.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Под „други начини на справување“, таа го наведува спогодбениот начин на 245 решавање на споровите како убедливо најефективен, поефика- сен и мошне евтин.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Овој камен одгатнувал народи кои ја напуштале историјата, ја обликувал силата со која напуштените огништа станувале освета, им ковел мечови на воините и сам носел меч, но никогаш не се вратил понижен од војните.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Зар не се растовараа еднаш на едно место во едно време исто вака?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И не се зачудил: пред него стоеле најздравите и најрешителни кукулинчани, пенушки без нозе и со невидливи раце-гранки; зли биле, значајно мавтале со главите што не се држеле на ништо туку виселе на конци од магла.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
До тој момент тие сè уште имаа побарувања за неколку неисплатени плати, како и заостанати придонеси.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Јатката на моливот, сите мои копнежи и тајни ги пресоздаваше во зборови и таа нејзина дарба е дело на голем и свет оган, низ кој се топела и претопувала нејзината света твар, сѐ дури низ тој оган и самата не се пресоздала во мое сеќавање.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Во секој случај, рече Владе, оној гроб за кој ти мислеше дека би можел да биде на Никола, еве, не е, а каде е неговиот гроб, не се знае.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во пишувањето тоа се одвивало со помош на таканаречени „детерминативни“ слики кои се ставале зад напишаното, и му давале смисла, а самите не се изговарале. (Ibid.,стр. 18): „Кога египетскиот збор кен треба да значи „јако“, зад неговиот алфабетски напишан глас стои слика на исправен маж; кога истиот тој збор треба да изразува „слабо“, зад буквите кои го прикажуваат гласот следи слика на стуткан, омлитавен човек.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Затоа Македонците во Србија се откажаа од една јавна борба со Србите, но со тоа тие не се откажаа од интересите на нивната татковина.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ме гледа кондуктерот и ќе ме праша: — Вие да не се враќате од логор?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не се влегува во нов систем со стар авторитет, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога можеше да зборува со отец Арсенија, гледаше да го наведе да му го раскажува неговиот живот, кој во ништо не се разликувзше од Сталевиот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во секоја негова прикаска 'ртеше семе на нов настан.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секогаш е тажна и загрижена. Се плашам да не се разболи...“
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
ЈОРДАН: Сполај му на господ. Да не се поплачам, ако не тече, капи. Ама капка по капка, море станува...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Отсекогаш знаев дека најголемите изненадувања нè очекуваат токму на местото каде што конечно би научиле дека ништо нѐ не изненадува, разбирајќи под тоа да не се вџашуваме пред нарушувањата на поредокот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Предводникот, со шмајзер на рамо, нареди никој да не се движи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ја бакнувам по врвот на носот: - Не се сите фатаморгани. - Да! Да! – се отрга и скока врз каучот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ама, само еден господ од ништо не се уплашил, ниту нешто го доболело.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Денешната политика ја сфати новата народната уметност како еден вид формулар: постојан текст на кој секогаш се става друг потпис, или не се става воопшто потпис.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
БАБА АНЧА: (оди по него). Не се лути, сакав да те запознаат со целата работа како стои. (Оди накај вратата од дворот).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Сметам оти она, кога татко ти место да ја сослуша Родна замина да ги лади лубениците, требаше да биде за мене првиот сигнал дека овде работите не се докрај чисти.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Останавме. Сега што да правиме? Не се седи така, ко фатен во рацете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„...Пандо, како што ти кажав, до војната беше кмет во селото, ама пошто после времињата се избуричкаа друг за кмет не се изгласа, остана на Панда нам на брезничани да ни биде кмет сѐ до доаѓањето на партизаните.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа едноставно лежеше со затворени очи, не се опираше, но и не соработуваше, туку само поднесуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Ами сон, ко сон, вели Маса Ќулумоска, некогаш се кажува, а некогаш не се кажува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сакаш ли голтка ракија? Покажал Богоја Гулабарин кон стомната; смекнувал; само понекогаш се шегувал, никогаш не се карал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се гледаа така и прикажуваа со очи неколку моменти додека, најпосле, едновремено не се насмевнаа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Големите, намуртени, испотени глави на нашите балкански пливачи ѕиркаат од водата и не се обѕираат на непримерната сценографија.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ај кажи ми ако знаеш, колку е тешко кенгуровото младенче? Ич не се изненади: 20 грама. Ете, таков е Врапче.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Рече да дојдат подоцна, но тие веќе разговарале со други козари и повеќе не се вратија кај нас.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во месец јануари, 1942 година, се одржа Осмиот пленум на ЦК на КПГ на кој, меѓу другото, му беше посветено посебно внимание на ,словеногласните Македонци за да не се занесат од омразата на националното потиснување на грчката буржоазија и сегашната демагогија на окупаторите, а посебно на бугарскиот национализам и шовинизам...“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не се докажува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Против овој акт на самоволие, осуммина незадоволни вработени, меѓу кои и Љ. Х., во јануари 2008, поднесоа групна тужба која им ја состави адвокат (Н. Петровска).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Не се плаши, ќе ти се врати ако тоа навистина го сакаш.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тогаш одлучи да го викне по име! Но Н.С. продолжи да молчи. Не се одѕва.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Да, се сеќавам – излажав. Оти всушност не се сетив дека таа тоа ми го раскажувала, туку убаво памтев дека на тие теми разговаравме со Игбал кога летавме со килимот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нешто ми недостасуваше, а не знаев што... Се згрутчив, се стопчив, ама не се стоплив.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ова купче топлина крај мене, па баба Петра и дедо Костадин, мајка Роса, златните сестри Чана и Милка, Танаско и Пена, зар не се дар од Господ?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
КУМОТ: Јас сум рекол и пак велам; со деца матеница не се срка, оти ќе те испрскаат! (Гласови од младите: Аааа... не ги бендисува — старите со старите, сакаат помешани со младите).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Татко ми, кој е познат ѕвездочатец и ширум Кашмир надалеку прочуен мудрец, уште од раѓање ме има научено дека времето не се мери со часови, со денови и со години.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таквите хипотези, вон научниот контекст каде што како работни претпоставки во процесот на осознавање имаат неизбежна улога, но каде што исто така, барем начелно, можат и да се верифицираат, во овој случај не се ништо друго туку обичен интелектуален шкарт, нуспроизвод од третокласно необврзно муабетење.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Не се смеам, туку се обидувам да се расплачам...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Сознанијата од внатрешни можат да се резимираат само во еден исказ: не се забележани, од негова страна, противнародни дејанија - одговори другарот Чапаев.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Прави што ќе правиш, вака повеќе не се живее“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не се одбиваат стројници, за прилика од видно семејство.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Луда Река цврсто замрзнала, а снегот се трупал и се нанесувал врз мразот, сѐ додека реката и нејзините брегови не се изедначиле со рамнината.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И месечината не се симна по стожерите гумната зрно не видоа место плод по дрвјата растеше Во дланките како леб го стискаа селаните и прворотките место чедо раѓаа камен црн гол камен.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
- Па тие не се возеле ниту сто метри: од дворот до излезот од сокачето.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Секој со своја ѕвезда - вели баба.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога податоците на вештаците за нивниот наод не се сложуваат суштествено, или ако наодот на еден или на повеќе вештаци е нејасен, нецелосен или во противречност самиот со себеси или со испитаните околности, а тие недостатоци не можат да се отстранат со повторно сослушување на вештаците, судот може да определи супер вештачење... (чл. 246, ст.2sq од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
- Разбрав – му одговарам мазно, божем навистина се плашам од него, „Американецот“, ама не се плашам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Па да, поготовки имаше, тоа не е лесна работа...ти не се разбираш во тоа, тие се машки работи! - Колку ќе останеш?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И тие двајцата, независно еден од друг, се уверија дека од крувчето ништо нема да биде, калемот не се фатил.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
По три дни и три ноќи, дури сосема не се прибрав во себе и не си ја стишив болката во празнината кај што ми беше срцето, натажен и болен, тргнав на пат за татковината.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Дури и двапати свика: „Еј, зарем не ви се чини дека горната страна е многу истранета“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Разговарај, не се конфронтирај. Креативно спротивставувај се.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Ако ова е премногу сложено, мора најнапред да се преправа дека не ја чувствува страста што навистина ја чувствува, потоа да ја глуми страста што не ја чувствува и да се преправа дека некои силни напливи на огорченост, омраза и завист се невистински, или не се случуваат, или се нешто сосема друго.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Го нарекуваа со секакви прекари за будала што дојдоа од мангупските сокаци, но Бошко не се лутеше, иако Калија еднаш и се расплака поради тоа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Нека ми е живо коњчето, та какво и да е самарчето, ќе ме носи! — зборува Бојана и ја бели жолтата грчка волнена шамија, продолжувајќи: — На Вилка ѝ „навеза“ Ристе, да му даде господ илјада добрини ! . .. Море, море, море! Со злато не се докупува вој Ристе мој! — почна пак да го фали.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не се заборава тоа. (На Соња.) Овој мрсниов носи си го дома.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Доаѓаше со своето мало торбиче, во кое беше нејзината ноќница, нејзиното шише со лимонска тоалетна вода од која никогаш не се разделуваше, доаѓаше со чоколади за децата, со тегла ајвар или слатко, што ги беше подготвила сама, таа есен, и со книга од Татковата библиотека.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа е една сугестивна музика што делува непосредно на потсвеста, иако не се слуша.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Се градиме и се гледаме со Бугарите, со војските бугарски. И дури работиме, не се ѓибаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Наредниот ден „То Вима” напиша: „Не може да не се забележи тоа што се случи во едно кајљарско село, кога во училишниот двор се собра месното население и даде заклетва да не зборува на славомакедонскиот дијалект.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Бесмислен вкус.“ „Што тоа? “ праша. „Ликеров. Со таков пијалок не се враќа славата на Цезар. Чао.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Зениците на малиот крадец се раширија уште повеќе; престанувајќи полека да бидат слепи, тие ги одлепуваа предметите од мракот сѐ додека не се задржаа на големата и таинствена каса на ќошот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кој можел да го убие, се прашуваат луѓето и се знае каде им оди помислата ама никој не се решава тоа да го изусти.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Раните од куршум, од нож, од кама, се гојат, ама раните од болка и од тага и од чемер не се гојат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Рутински, тоа дури не се ни криеше, сите писма беа отворани.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не знам, можеби ми рече или така ми се причини тогаш, додека симнат на подот на коленици ги средував цедињата паднати од наткасната, кога над мене го слушнав нејзиниот глас: „Нино, можеби ти не се познаваш ни самиот себе.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога конечно газдата на арабаџиите не пушти глас дека ќе дојде, старите играчи очекуваа да се појави некој од повиканите нови играчи, кои, меѓутоа, го немаа потврдено своето конечно учество, па не се знаеше до последниот момент кој би можел да дојде.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Што ми останува мене друго? - Не ти зборувам јас за тоа. Да не се изродиш од народот ти велам.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
За време на анализирачкиот процес на формите, Frere-Jones почнал да гледа работи „со кои јас сосема не се согласував“, и по неколку недели работа над буквите, сите биле различни.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Младиот Мајстор беше бесен поради претпазливоста на своите колеги, а уште повеќе пред промената што се одигруваше во него. – Не се истрчувај! – му говореше контролорот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
МИХАЈЛО: Ги заклаа овците. (Пауза) Шетам навечер и само чекам некого да сретнам. Нешто да се случи. Мислам нешто само што не се случило!
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ама и не се откажува од можната забава. Му вели: „Тогаш раскажи ми приказна!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сега не можам да речам дека меѓу мене и денот кога со татко за првпат берев смрчки постои јасно растојание сега кога мирисам на смрчки повеќе одошто на самата себе кога минуваат годините во животот како што нема да поминат во споменот кога сѐ е на свој начин отсутно и пладнето, и билјето и јас и тој кога сѐ е заградено во мене и секој настан има своја миризба своја душа - она кое не се споредува!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Поминало некое време, недела ли, две ли, и врвел чичко Данчо, така се вика син му на дедо Иван, низ еден дол, и нешто тешко му смрдело, разбираш, не се дишело...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Не се мешај во машките муабети! - ѝ подвикна дедо на баба, а таа поцврсто ја фати фурката и, вртејќи го вретеното налутено, излезе од одајата без збор.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Онисифор Мечкојад никогаш не се смеел, никогаш гласно.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога почнуваше да фучи бурата, се дереа дечиштата како глуви, не се слушаа повеќе...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Впрочем, внимателно, има и други јадења...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сѐ би било фино и глатко, да овој човек освен со „тешки” зборови и патетична глума, не се дрзнал да се „ослободи” од својот проблем така што ќе ја прска публиката со својата заразена врела крв.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
За миг застанаа на влезот во подземната куќа, сѐ додека дождот не се разлеа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се надвикувавме како врапчињата под грмушката отаде патеката.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тие не само што не се во состојба да произведат позитивни мисли во себе, туку, обратно од тоа: во себе раѓаат ( и им дозволуваат да се размножуваат) многу видови невидливи честици со негативна енергија.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И да не се молиме само овдека во светиов храм, вели, и не оставајте ги молитвите само за овие ѕидови од кај што нѐ гледа синот господов и неговите апостоли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И тој, откако часовникот мина во неговата рака, ја повлече изненадувачки внимателно, дури нежно, што воопшто не се согласуваше со неговото рамнодушно лице.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Колку народ погина тогаш, не се добројува. Ранети - башка. Полковници, капетани, поручници, потпоручници, наредници, поднаредници, каплари, војници, што да ти кажувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И не трескај. Уште не се стоплило за да излезат змиите од под камен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како ни оково што не се ведне пред овој измамнички дожд под тремот.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Се собрал народ да се збогува со мудурот, а тој им ветува дека пак ќе се врати, но да гледаат да не се караат и кодошат еден со друг.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Само со тули куќа не се прави! И вар треба.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Селото живееше во еден општ вриеж, во едно општо пијанство кога не се знаеше ни кој кога спие, ни кој кога јаде или работи.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Келнерот стои, како маѓепсан, со табачето во раката. Стои и не се помрднува.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Со години веќе не пишуваше. Списанијата и книгите веќе не се продаваа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ништо друго не гледаш од сонцето. Дури ни куќите не се гледаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И не бери гајле, пак јас ќе те однесам и ќе те донесам и пак човек ќе те сторам; арно беше сега да не го окршиш шишето, ама откога ќе се стори едно лошо, не се враќа лесно.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Не знам, - се издиши дебелиот. – Не се сеќавам.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Да, да, се раѓа оваа година не се роди многу...ама има за живеачка. Колку да се протера годината.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Бев како зајдена. Смртта на близок не се чини стварна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Цело време тој беше во исчекување таа да се сврти, но тоа не се случи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
43. Мисирков не им се спротивставува на католицизмот и протестантизмот и од чисто практични причини: овие гранки на христијанството не беа државна религија на ниедна од претендентките за Македонија, па следствено и не беа во директна услуга на завојувачките планови на соседите, додека тој сакаше да ги гледа во Европска Турција и интересите на големите католички и протестантски држави за да не се остане само на едностранчиво влијание.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Раскажуваше полека како да се плаши да не се засркне од многуте зборови, го гледаше настанот и се гледаше себеси во тој настан, со жестока горчливост во гласот се исповедаше пред седуммина гости.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Можеби ќе бидеме заедно уште шест месеци... една година... не се знае.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дури и се слушаа гласини дека: Балканците треба да направат историски чекор кон културното, политичкото, социјалното, технолошкото, економското и кон финансиски поефикасен облик на организација- во спротивно ако тоа не се случело ќе следел нивниот масовен егзодус- па од Балканот со егзодус ќе заминат спрема Запад, а во земјите на Балканот, ќе останат шака интелектуални дебили, со политичка власт и економска моќ- опиени болесници кои ќе управуваат со Балканот.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
А под „патот Јура-Париз” не се подразбираат два града во Франција; туку се мисли на јуре, или поротник (т.е оној кој донесува пресуда), и Парис, грчки антички јунак, како и јунак од една поема од Жариевата новела: Личен Парис, уништувач на мирот, Судија на Божиците, а пак љубовник на жени.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Скот да бидам, јас едно време и богу и пред луѓето најлудо се молев, и денеска тоа го правам, - кога му се суди на еден човек колку е тоа можно слепо да не се гледа само на еден дел од неговиот живот, за што можеби тој самиот не сноси никаква вина.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Множење со нула Не ме фаќа место, не сум овде во оваа одломка престорена во космос блудам и во отсутност преминувам « тегоба во тегоба » сѐ додека зборот не исчезне и тој ли осуетен, сетен анаграм сѐ додека повторно не се овоплоти - помалку алегорично, повеќе пародично - и не нѐ потсети дека меѓу двата света освен двата постои некој трет за некој друг не за нас за минус еден за минус два за минус сѐ додека не остане и не стане сѐ прааззззннноооо ОО 00 оо
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сандре Самарија ги смири: „Ноќ е, Борисе. Ќе го бараш и ако не се сопнеш од него, не ќе го видиш.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ додека не се направи пресадувањето на рожницата, работничката мора да биде под постојана терапија, месечно примајќи специјални инјекции кои чинат по 10 ЕУР.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Не, не се кајам, зошто да се кајам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Под покривите како да лежеа фараонски гробници во некој свет на мистерии.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Го вратија дури по две недели, не се сеќавам, ама тоа време беше доволно целата работа да се забошоти“, рече дедо Најдо завршувајќи ја својата прикаска.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се наредува случајот претходно да биде испитан: ако старата црква навистина му припаѓала на споменатиот милет, ако во сето тоа не учествуваат и други милети, ако не се наоѓа во исламско маало или атар, ако земјата не е во состав на некој вакаф, и ако за ѕидањето нема никакви други пречки и ако молителите ги обезбедат потребните пари за ѕидање под услов да не бидат надминати споменатите димензии, да не се пречи ѕидањето на споменатата црква, туку да се задоволи молбата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
17. На кларинетот на татко ми „Стрејнџерс ин де најт“ звучи исто како „Не се бели Маре мори“.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Специјално со прашањето за нашата народност никој не се занимаваше.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Преобразбата на видливото во невидливо, препознатливото во непрепознатливо, е чин сличен на жестоката преобразба на семантиката в земи: се преповторуваат вековните процеси на трансформацијата од семенката до плодот, обликот на идниот плод го прима обликот на претходниот, но, не се преповторува времето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Санде целата работа, со дозвола на Никола, му ја препуштил, со полномошно, на некој негов пријател Турчин, кој, меѓутоа, работата ја свршил така што чифлиците не се продале, туку успеал да ги препише на свое име и да ги присвои.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А Јован Пантовски не се врати веќе. Изгледа го одложија купувањето со браќа му за идната пролет.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А зад таа ограда не се гледаше ништо.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Но, веднаш забележав дека таксистот не се движи така како што е нормално, туку заобиколуваше низ разни улици и си помислив дека ја користи ситуацијата дека не сме тукашни па нѐ вози по заобиколен пат за да може да земе повеќе франци.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се удирам на ѕидовите, го губам здивот: не се дише од запурнина. Отсекаде капак.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чувствувајќи ја безрезервната поддршка на Томо, Рада ни малку не се чувствуваше загубено.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Полковникот не се брои, тој не припаѓа во нивниот свет.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Пролетта - оди на Канскиот филмски фестивал со „Девојките од Челси“, но филмот не се прикажува.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се разбира, алкохолот е корисен сѐ до оној моменат додека не се напраиш стока и не почнеш да ја замараш околината па да зборат за тебе „Види го овој се напраил труп” и таков флекосан на рамења да те носат до дома со што ќе бидеш предмет на исмејавање.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Потоа повторно молк со години, и наеднаш нова вест: слушнале од некого оти божем ја видел од далеку во некој голем град, но дали била токму неговата исчезната жена или некоја слична на неа мустра, сведокот за жал не можел да потврди.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Жими мајка...“ „За еден нокот не се колни во мајка“, му реков.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Веднаш одговорив: Јас, почитуван Сојузен, не се чувствувам, ниту морално, ниту политички, а ниту професионално повикан да одговорам на вашиот предлог.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Така свети Илија си ја чуваше сам стоката та никој не смееше да гибне ништо манастирско (освен питропите по селата и веќилите Вртановци во Прилеп) за да не се потфати како лисицата или волците што паднаа на пусија, откако ги изедоа манастирските ждребиња.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кучето ја поткрева главата и само вие, не се помрднува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Децата по цел ден јадат тиква, семки, и не се знае кој повеќе е обркан, крмнакот или тие. Туку нели им е слатка, ако се обркани.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Коријата преку поточето, кое постоеше некаде под снегот, но не се гледаше, изгледаше сосем необично, како лошо варосан ѕид.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Немаше повеќе риби. Не се фати веќе на јадицата ни зинат чевол, ни врвца од чевол.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ако не ги пишував домашните, ако не се мачев со математиката, ако не морав на памет да ги учам лекциите од руски јазик, или францускиот кој беше сосема нов за мене, читав руски романи позајмени од градската библиотека.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
А кога Андон ги истурка сам парите на подот, по кој се колчеа пејачките, Филе не се здржа: - Мм... Шутрак...- промрмори налутено и нареди да се угасат ламбите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Можеше и да не се случи ништо особено, ќе си течеше и натаму сѐ без потрес, само да не го донесеше патот тоа девојче пред Боцевата берберница.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Нека си пеат и третите петли... Велипеток е - ден за молитва и молчење. Отповеќе работа не се работи. Ама саде за душа човечка.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Го тргам, го кревам, не се може.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога замина Татко од Цариград, по свршувањето на студиите, и неочекувано за сите во поширокото и во потесното семејство, се врати во гратчето крај Езерото, никогаш повеќе не се врати во метрополата крај Босфор на својата младост.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас ќе се фатам за него, а тој ќе ме фати за раце и си пее: „Колку години и да минат, првата љубов не се заборава“. Некоја шпанска песна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не се обиде да ја спречи да замине. Со детето. Да ја врати, исто така не се обиде.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Одамна не сме озборувале никого, а и она драње што го викаш пеење одамна не се слушнало во кампов, од вчера.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Целта на оваа вежба е да ја развие техниката која веднаш ќе го привлече читателот кон следниот параграф и ќе предизвика во него желба да тргне понатаму, бидејќи го приврзавме неговото внимание кон овој параграф, токму поради неговата занимливост. Ако не се извежбаме да пишуваме вакви параграфи, кои му претходат на дејствието, не можеме никогаш да постигнеме вистински суспенс.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- Тина, сѐ ќе биде добро, верувај му на татко ти, - ми зборуваше низ солзите, тивко, со страв да не се разбуди Ели и да не ја уплашиме.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
А дури и кога би имала име - не се важи тоа, бидејќи нас нѐ нема.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ќе црпите со лопатите за да не се накиснете оти сега е зима и студи, ќе настинете.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Повеќето од децата се зачудија. Тој не се викаше ни Љупчо, ни Миле, ни Трајче, ни Павле, не се викаше ни Дејан ни Горан - туку Тарик.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Во време на комплетна параноја и страв од сида, еден актер, болен од сида, решил да направи монодрама за својот проблем.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тие се секогаш отворени зиме и лете, а низ нив годишно минуваат и по милион гости - евтино, во природа, со добра кујна, а по желба може да се приготвува и јадење, но тоа во Белгија не се исплатува...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Обрезан, се соочи со природата мајката, морето, Марија младата се возбуди горешто ко огледало блескотна обелискот од искон создаден во него, близнак се преслика бесконечноста о, срцето на немоќта ритамот и смртноста - опсцената, ласцивната обелискот се вивна во интимниот кат, во еонот од похота по постоење со вродена моќ и смисла да биде проблесок на еросот нишан - алхемија трепетно писмо меѓу човекот и космосот веда устремена кон небесната матка за да го одрази идеално недопирливото овоплотувајќи се себеси сѐ она кое не се прикажува но може да се види со голо око створителу Куросе.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Архангелите, серафимите и херувимите лимја фатија. Не се вратија.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Секогаш кога ќе ги чујам луѓето како велат дека не можат да комуницираат, си припомнувам на една реченица од социјалниот сатиричар Том Лерер (Tom Lehrer): „Би сакал сите луѓе кои се жалат дека не се способни да комуницираат да бидат барем толку учтиви да замолкнат.“
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Реков, имам документација и за гробиштата. Ги имам фотографирано сите шест што не се потопени и имам опис на сите. А случајно имам фотографии и од некои од потопените.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Владетелите кои сакаат да владеат и дури во трансцендентни услови...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сепак, Македонците не се хомогена нација. Македонските Словени, најголемата етничка група, претставува одвај 30% од целокупното население.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Да ѕидаш куќи и да чувствуваш како се креваат под твоите раце високо, високо и не се плашат ни од ветер, ни од дожд.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Дедо Кизо во рацете го стискаше далечинското, свиткано во проѕирна фолија, за да не се замасти од пипкање.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Да не се определуваме однапред, нека покаже анализата! нагласи Татко. Се согласувам. Најпосле можеме да започнеме.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Немаше дете тој час што не се помести од стројот, што барем еднаш под влијание на Трифун Трифуноски не замавна со рака.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во Македонија не се протестираше, веројатно затоа што просечните плати беа дури една шестина од европската плата поради која Европејците глобално се бунтуваа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Истоветна лузна каква што носеше Тој на челото - ѝ изгреба и на секирата уверен дека лузните нанесени од честа не се грди, па продолжуваше сам низ планината листајќи ја како недочитана книга чиј јазик го разбираше само - Тој.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Очигледно, мене ми било пишано да се погрижам да не се прекине синџирот од црни овци и во мојата генерација. Некој мора, тоа сум јас.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Растојанието повеќе не се мери со чекори, се мери со кликови.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Потоа дојдоа двајца археолози кои со направи за подводно нуркање, со скафандери се спуштија во витлите на „бездното“ и повторно не се вратија.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но продолжи да говори, сѐ така еднакво, како ништо да не се случило.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Под пепелта жарка запретана - ама, да не згасне. Да не се олади огништето.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Страда од своето високо мислење за себе и не се пушта од него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да не се разболиш па утре да не можеш да одиш на прошетка до Сарај“...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Ние не се враќаме без камења, ја разбранувал неочекуваната тишина околу себе Онисифор Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Многу од затвореничките остануваа будни цела ноќ, исто како и Марија, но не се осудуваа на ништо, бидејќи ноќната болничарка ја чуваше главната порта заклучена со синџири и катинар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Перса не се ни обидуваше да ги забришува своите солзи. Силно ја трогна страдањето на оваа жена.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
А утредента, кога зората го покажуваше своето невестинско лице и петлите од четирите страни на селото го огласуваа раѓањето на новиот ден, Бојана ги колнеше и зората и денот, кои сакаа безмилосно да ѝ го грабнат љубениот маж. Ѝ се сакаше таа ноќ никогаш да не се сврши.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Дури се гордеам што сум Македонец, син на еден измачен народ, кој преживеал толку вековни робства и пак не се поддал на непријателот, да го претопи, ами жилаво се држал и се борел за својата национална слобода.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Не се сеќавам што сѐ сум можел и да помислам а камоли да ги ископам од умот зборовите што сум ги употребил!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- ГРУТКА СНЕГОВА МИ ЛЕГНА ВО ДУШАВА И НЕ СЕ ТОПИ... АМА ТОЈ ЌЕ ЈА СТОПИ - И ВЕК ЌЕ ВЕКУВАМЕ... ***
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Нивното лаење брзо се оддалечуваше и овчарите разбраа дека Качак не се излагал.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Лонецот за претопување“ подразбираше дека Црнците треба да ја остават нивната историја зад себе и да станат дел од поголемото општество. Секако, тоа не се случи.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
А: Но тоа е чудно, нели ?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Зарем не гледаш дека ништо не се гледа?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Возев умерено. Видливо ја смалив брзината, со надеж оти транспортерот, ќе ме одмине. Но тоа не се случуваше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Слобода се зема со борба, со крв, шо се вели, а не се дава бакшиш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Абре, не ми се поплака, токо од ка се врати откај тебе чупето, не се држи. Море пее, море скока, море шетка, место не го ваќа, ене го, го грабна букарот и крши лејка, по вода отиде, ако беше п'н букарот пресна вода.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Со тоа, ако не се декларирате како народен уметник вие автоматски станувате болшевик и марксист, а штом сте тоа, вие немате духовен свет, не ја сакате татковината (многу години подоцна, откако заминав слушав сѐ уште коментари дека сум заминал затоа што не сум бил никаков патриот!), немате однос кон историјата и редовно имате руина од семејство.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Старецот: Дами и господа! Вечерва се собравме на ова прекрасно место за да му одадеме признание на човекот кој еве веќе 15 години (погледнува кон таванот), фала му на Бога, ја тресе и потресува оваа зачмаена средина! (Се слушаат извици на одобрување)
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кловнот не се завртува. Само се накривува малку. Се уверува дека не се излажал.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А токму тоа значење, како и да го толкуваме, е причина за неговите необмислени постапки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако пак тие мислат со нас да не се церемонат и да нѐ лажат Европа и нас со реформи што не ги исполнуваат, тогаш не ќе се зачуди Турција ако и ние ги обрнеме нашите погледи кон Европа и од неа бараме да се воведат во нашата татковина со сила тие реформи што се признаваат од силите европски за вистинска требност за успевањето на религиозно-националното и културното развивање на македонските рисјани 5.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Инаку, ни за мангар не го бива; но зашто е голем, добро ќе му дојде на Иса да го испружи колку што е долг, така Исо ќе си ја умножи славата, без ништо да изгуби, а селаништето ќе научи во иднина да не се перчи дека нема помаж од него.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Затоа и се вели дека вокалите (особено О) се најпречекливи, најпросторни и најкомфорни гласови во кои најдолго може да се биде, но и најдолго да не се бива,.. во кои зборот најдолго може да престојува, но и низ кои мора да мине кога да заминува во молкот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тој цела зима не се врати дома, оти требаше да се вади стоката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Гледајќи ги овие растенија, луѓето велеа: Боже, се измеша светот: дојде време да не се знае кој кого јаде: дали животните растенијата, или растенијата животните...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Татко најмногу стравуваше сталинизмот да не се всели и најдолго да не остане во душата на неговиот албански народ, па троверен каков што беше, католички, православен и муслимански, можеше да страда и од тројна болка, ако му се наметнеше новото јаничарско-сталинистичко преобраќање. Бог да чува од полошо!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Не се чешла веќе дури ни самата себе“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Одново го напуштам овој двор Со рака на усните за да не се чуе Што сакав да ѝ шепнам на мајка ми Некогаш на разделување, Некогаш кога цутеа црешите.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Живеам во бунар. Живеам како чад в бунар, како пареа во каменен душник. Не се движам. Не чинам ништо. Само чекам.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
ВО БРИСЕЛ не се чувствува некоја особена живост поради Светската изложба, барем така овде велат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Зборот уште не се родил а веќе раѓа наоколу.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Го изоструваше и сетилото за гледање, за снаоѓање во темница, одејќи со раширени зеници низ мрачната соба и алкајќи со рацете пред себе за да не се удри во некој предмет и одејќи со меки чекори како мачка.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
— Нека добредојде сега и Бахтијарица, лели сме блиску до Дренска — му одговори Толе и нарача јадење за тој ден.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не престана да покажува дека човеков што дојде е од особен интерес за него поради што на гостинот му стана малку неудобно: сега се плашеше дека кучето демне молкома да го фати за нога, а не се осмелуваше тоа да го покаже.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
На тоа доделување на најголемата филмска награда не се појави и не се дозна од која причина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Туку орлите никаде не се селат, велат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Работата кај бегот не му е тешка, та никакви дамки ни драскотници не се забележуваа ни по лицето, ни по рацете.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
ПАРИЗ, сам за себе, претставува цела држава. самиот факт што на едно пространство во дијаметар од педесетина километри живее население дури поголемо отколку во соседна Бугарија, или пак во Грција, наведува на помислата што сѐ овде не се прави за да бидат навреме нахранети толку милиони луѓе, за да бидат редовно снабдувани со други потреби, за да се префрлаат луѓето на работа и по домовите за да има вода достатно за пиење и хигиена.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Не се сеќавам дали појадував. Наутро, во онаа непресметлива забрзаност често го отворам фрижидерот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не се знаеше кој кого удира, кој вика, кој писка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Целта на вежбата: да им се даде индивидуален начин на говор на двата карактера и да се создаде замрсен дијалог врз основа на чувствата кои не се директно изразени.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
На платното ништо не се случуваше. Постојано нешто разговараа, никој со никого не се степа, никој не направи ништо смешно, филмот не беше ни малку страшен, ниту пак забавен.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тој знае дека Митра се лути, а и мајка му, кога не се прибира навреме дома, а најмногу му се лутат што оди сам на реката, само тој не може да ги слуша како постојано зборуваат за умната, убавата, стројната Пела на тетка Пелагија која веќе ги знаела сите букви, ги знаела и приказните за сите светци (мајка Перса ја учи като даскалица!), а и молитвите ги пеела како поповите во црквите и Чана, неговата мајка ја кажува Оче наш, ама со свои лафови ( Оче наш кој си на небту да ти свети имту твое да ни доа царството твое и как сакаш ти т'ка нека е как на небтту т'ка и на земната лебут исушен да ј ни гу вадин плати ги долговите наши как шо ги плајќаш и на тиа шо ни са должни и не на пикај у гревуви истерај гу ѓаволот), ете оваа молитва и други ги пеела Пела исто како да е поп!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Во рамките на овие „алтернативни политики“ се предвидувало: „А) Отфрлање на нашата поддршка на комунистичките движења во југоисточна Европа и да создадеме поумерени елементи.“
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Чаркот чкрташе над мене.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Човеков што дојде да ме поведе ме поттикнува да побрзам, но не ми кажува каде.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не се сменија сезони, беше едно единствено лето и можев да поминам со по некоја блуза или со лесен фустан.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се разбираме некако со Витомира. И еба го, не ќе се разбереме! Оти да не се разбереме? Тукуречи исти зборови зборуваме. Само тие ги вртат наонаму, а ние наваму зборовите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Овде комшиите не галамат, не се дерат по улица, не мењаат уље на тротоар, не перат теписони на паркинг, не буљат у жена ти и ќерка ти, не тресат теписи на тараби, не се собираат на купчиња у недела од сабајле... Не постојат ни маалски ѓурултии.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Пријателе, знам, ти не си секогаш таков, и не се такви сите твои есени.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Само Чанга не се плашеше од смртта. Чанга, херојот од времето на козите...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
4 Па, ако тоа е така, допуштете ми да се надевам во тоа „обесхрабрување“ Што е всушност разочарувањето?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сам, со туѓото минато како со свое со своето како со туѓо со „стодваесет и петте гласови“ кои, секогаш одново, го наговараат да се оддалечи од живата стварност сѐ додека таа, неповратна, не се претвори во јаз кој не се објаснува и кога ќе се преживее.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
А оној продолжи и сега да отскака исто како да не се случило ништо, цепејќи ја белината на сиот оној простор нагоре, пречекорувајќи и по десетина метра во еден заграб, додека земјата подмолно протатнуваше од секој негов скок.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во два коша натоварени на еден коњ ја премина Баица Дрина на брдото кај Вишеград и не се врати веќе.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Додека Тејлор висеше на него, типот извади нож.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Гоце претчувствуваше што го чека дома. До вечерта не се врати.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Дополнително се предвиде дека одредбите на овој член не се применуваат кај колективни отпуштања кои произлегуваат од прекинување на дејностите на установата поради судска одлука, договорите за вработување на определено време и во тела на јавната администрација (чл. 22 од ЗИДЗРО/септ.10). 43
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Или подобро и да не се знае? Да, подобро.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Не се карај и да не ги караш дечките! - му подвикна дедо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога го посетив, три недели порано, Марија ми рече дека Борхес е одлучен во намерата да не се враќа во Аргентина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Против пресудата работодавачот, кој ја изгуби парницата, знаејќи дека не е во право не се осмели да покрене никаков правен лек и истата беше спроведена доброволно – а раководството на „Дервен“, поучено од овој случај и под страв дека тој би ги поттикнал и останатите инвалиди на трудот да тужат – самоиницијативно ги исплати и трошоците за исхрана на останатите кои беа во иста фактичка положба, а немаа покренато тужба за истите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тој им одговараше: „Не се оженив кога требаше, на младост, што ќе ми е сега на старост...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- Небиднина... ама душава клука... не се двои од телото снеможено...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Александар заклучи дека мора да јаде за сите негови претци кои биле гладни и дека би било крајно непристојно да не се придржува кон овој своевиден култ на предците.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Портирот не праша од каде сте, не се интересира за пасошот, важно е прво да ве смести во хотелската соба, да ви ги покаже леглата: чистиот чаршав, јорган и перница, да наплати кога ќе си одите и дури да ве почести со едно убаво турско кафе за „алашверишот“ Хотелите во Истанбул се и скапи и евтини.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Не, бре, ништо не помага, не се разбира човекот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не се сеќаваше на самиот воздушен напад, но се сеќаваше на раката на татко му која ја стискаше неговата, додека брзаа надолу, надолу, надолу во некакво место длабоко во земјата, околу наоколу едни спирални скали кои одѕвонуваа под нивните нозе и кои најпосле толку многу го истоштија, што почна да кенка и тие застанаа да одморат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Извинете, - ми вели, - тоа вие ли ми дадовте рубла пред малку?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Знаеш, и денот не се разденува наеднаш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Еве, поминаа неколку денови и мачето веќе не се слуша.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Би требало да чукнам во дрво. Да не се урочам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Поаѓајќи од еротската желба упатена кон објектот на љубов, којашто го организира психичкото функционирање, сексуалниот однос доведува до празнење кое не се исцрпува само во полето на волевата туку и на автоматската моторика, која ја подразбира мазната мускулатура, ендокриниот и кардиоваскуларниот систем.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Егоцентрична река. Упатена накај белото море па она друго и друго сѐ додека не се нурне во овоземниот облик на бескрајот - океанот.  Реката е предолго загледана во својот крај - уточиштето премногу втренчена во преобразбата.  Реката така чека и го дебне мигот на својата смрт - слевањето во другиот.  Од идентитетот ѝ останува само морската струја. 
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во огромната челуст на тишината невратно се губеа притаени пцости, злокобно тропање на некакво железо, неразбирлив шепот и сѐ што не се слушаше, и сето она што сивите луѓе, го носеа под грло, зашто 'рбетникот на големиот организам на колоната беше скршен.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Само се мисли. Ништо не се прави. Никој не живее.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Коте, - призна Методија, - ништо не се знае.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Можеби Марко Марикин сакаше да ме исправи на нозе со стружењето на својот глас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Се срамиш ли? праша издолжувајќи ја шијата и трепкајќи со солзни очи. - Не, зошто? Не се срамам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Туристите во Галилеја не се љубители на параболи.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Марија воопшто не се помрдна кога го виде својот сопруг како влегува, ниту нејзиното лице, сѐ уште со лузни од искршеното прозорско стакло, не покажа никакви чувства.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И не знаеше дали тоа е еден глас или се повеќе гласови, млади или стари, блиски или далечни, шепотливи или гласни додека ги изговараа неговите храбри нови имиња. Не се ни обрна за да види.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не се исплашив. За „горниот“ го сметав чичко Адама, стариот глув крпач на чевли.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
ИВАН: Каде е тогаш Фезлиев? Да не се има запиено некаде?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Пукај! Не се поместувам, сеното е мое. Сенотооо!!! – викаше Нисе. - Не!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Бил, сам е, останале триесет и деветмина зад него.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
БОРИС: Не се бањам. Со години не се бањам. Ставам дезодоранс. (Пауза) Нозете смрдат затоа што коренот им е во газот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
И сѐ што ќе се примеше летоска во неговиот булук не се враќа веќе во својот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Меѓу залаците, одвај наоѓајќи место, Шишман рече: - Богами, вујко, толку свет поминавме, ама вакво јадење нигде нема. Ако не се насркаш, ништо.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во мигот повторно се пренесов на еден од последните разговори што го имав со францускиот амбасадор во Тунис, Ерик Руло, еден од големите познавачи на палестинското прашање, поранешен новинар на Монд и Монд дипломатик, близок пријател на тогашниот француски претседател Франсоа Митеран, именуван од него лично на високиот дипломатски пост.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сите тие селани вечерта добро го разбираа зборувањето на неговиот Брат, тоа ги тераше да се ломат во себе, но, како за несреќа, таа вечер ниеден не се призапиша во задругата; се разотидоа пак молчејќи по сокаците, а Змејко го зеде својот Брат кај себе, го одведе дома.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше една дебела матица живот, натопена со највистинската густа и леплива тага, што не се признава.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Соништата ги продавам за повеќе да не се разбудам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Оние што ме учеа како се заплетува ги испратив, не се меѓу живите, па секој 1 мај „излетувам“ со корпа покриена со бела навезена крпа, без чергиче, врз мермер.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се замешаа двете противнички страни и не се знаеше кој беше побесен.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Студирањето се плаќа нешто симболично. Државата покрива поише од 70%. За другите 30% не постои студент што не се снашол.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
НЕДА: Таа за ништо не се распрашува и... и јас не би можела да поверувам дека би го сторила тоа против мене...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Седи со нозете расчекорени, со лактите на колениците и со броеници во рацете. Броениците не се обични броеници.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не се плашев што истргнав една младост од полусон, што ја пратив да го следи мојот пат; се плашев пак од осаменост која ме покриваше со плесен.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ретко раскажуваше но кога ќе почнеше, а почнуваше кога луѓето не очекуваа, не се запираше ни под удар на порој ни под уривање на лавина што се разбудува од извик на дрвар или од крик на ѕвер.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Затоа дедо Геро ја сакаше добрината, децата ги тераше да не се мразат со Мартина.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Заборавивме дека треба да молчиме, ѕвонец да не се слуша.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да се биде во Келн, а да не се види оваа знаменитост навистина претставува пропуст се разбира, катедралата секој ја посматра од свој аспект, но секој во неа ќе пронајде нешто што фрапира - нејзината големина, височината на кубињата, релјефите, оргулите и нејзината акустичност.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Томе се покажа меко газе, како некој обичен кулак и реакционер, каков што беше. Уште што не се расплака.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Се качувам, влегувам покроце, ама никој не се свртува кон мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одамна го имам намислено ова, ама сам, без вас сите, не се може.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако има ТОЈ ВЕК ТАМУ и ако има и таму среќавање, ако не се срами господ.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тоа е кадифена репресија затоа што не се чувствува како репресија.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Лишките немаат врска со оваа работа, вели налутено Максим и во истиот миг се прекорува себеси што откако се заветува зимоска дека еднаш ќе го отепа кобникот од Камен, а не го стори тоа, не се стори ниет ни да се сети на него, а еве сега на друго си помислува, поправо зад друга помисла се затскрива: и да го отепаше, и да разгласеше дека е бувот отепан, луѓево пак ќе веруваа дека тие, лишките, им ја донесле оваа несреќа, а не тој, Лазор Перуноски, во час на пијанство.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По мајка Англичанец, така што од дете ги говорел паралелно шпанскиот и англискиот јазик.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зад затворените пенџериња уште беа спуштени тешките, дебели пердиња, а во малиот двор, градинката и колјата, пред нивната куќа - ништо не се меркаше...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Масите никогаш не се креваат на востание сами од себе и никогаш не се побунуваат само затоа што се угнетувани.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ што речеш ил помислиш не стивнува Тук, останува, тлее во вечната правда Не порекнувај оти дур в идни животи ќе страдаш Не се шегувам, не, ова не е никаква парада На хирови и суети, туку уште од доба стара
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Дуќаните се со затворени ќепенци, тезгите на пазарот се покриени и затоа не се слуша и не може целосно да се почувствува зазбивтаниот пулс на ова морско пристаниште.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Уште повеќе се вчудовиди кога откри од една нејзина случајна забелешка дека не се сеќава оти Океанија пред четири години беше во војна со Истазија, а во мир со Евразија. Тоа малку го исплаши.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Измесив повеќе леб за да има за партизаните.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Пардон“, рече, „не се чувствувам баш најдобро.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Врати го господовиов човек, рекле; не молеле и не се заканувале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лузната на лицето, и затоплена од пролетна благост, не се ослободувала од модрите зимски апежи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
КОСТАДИН: (Силно возбуден). Ах, Симке!... Не се согласи на бегање!... Не, не си ти крива... Требаше на сила!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Го испратија со поглед сѐ додека чунот не се изгуби во трските, а потоа и тие тргнаа назад.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Само што сите со мартинки кои не се криеја под гуните како поткусените берданки без кои овчарите, речиси, не ги истеруваа овците.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Од укинувањето на прохибицијата 1933. година, прописите во врска со продажбата на алкохол не се исти во законите на сите сојузни држави. 75
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не смееш да се обесиш, мора да се предомислиш! Не се самоубивај и омажи се за мене!
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Пијана од сопственото доброчинство, што и го вдахнал нејзиниот татко Добре, најдобриот човек на светот, доскорешната кукла, а сега највисоката, најкитната мома на сите времиња на светов, Нова Година, една цела недела не се сети на Дедо Мраз.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Но, од нив Холанѓаните не се откажале и, во една пригодна, малку поизменета функционалност, им нашле место и во сегашните текови на стопанисувањето.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Нивната сиромаштија беше натоварена со уште едно зло за кое не се гледа лек.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Всушност бев рекол дека секоја иницијатива е в ред но под услов да не се пречекоруваат границите на разумноста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Многу нешта во него се променија од оној прв ден во Министерството на љубовта, но крајната, неопходна, заздравувачка промена никогаш не се случи, сѐ до овој момент.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Метуш Батковец утрово испече леб за мене. Таа плоча од 'рж ни со секира не се сече. Гледаш ли, Онисифор Мечкојад ги надмудри.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По ова следуваше и редовен амбулантски третман во оваа клиника за офталмологија, а во октомври 2007 со стручен наод и мислење бр. 159-07 на лекарски тим од ЈЗУ Психијатриска клиника (доц. д-р В. Вујовиќ и м-р М. Наумова) – како резултат на чувството на инфериорност и инвалидизираност – беше укажано и на неопходната потреба од туѓа нега на пациентот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Кога мајка ми дозна, не се израдува толку што ме викнале на конференција, туку што конечно ќе можам да отидам на гости кај тетка ми Олга и да си го запознаам сојот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Му понуди убава плата, но Едо, колку понудата да му изгледаше привлечна не сакаше да се реши додека не се врати Марко.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не се уплаши, но повеќе од љубипитство се сврте натаму.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тоа е, сфати, а јас не се сетив. Стана лесен, срцето му го исполни спокојство - сѐ стана како што требаше да стане.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но никогаш до тогаш Русите не се разочаруваа така како што се разочараа во времето на последната војна.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Мрш, пцишта погани“, викнав одозгора. Тие не се помрднаа од местото, токму како пци кои ти го зеле стравот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
За да не се гледа. Оти само по темница можеше да се побараш со жената. Така беше...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Доаѓал ноќе и ги кршел чиниите или ги тркалал тепсиите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа, тужителите не се обратија до Трудовата инспекција туку, директно, покренаа судска постапка против МЦ.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сѐ се распрскува и смрди, не се стои понаблиску.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сепак, женското јазиче не издржа да не се почеша.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Бурни времиња беа тие, рече. Тогаш, рече, ни злосторствата не се докажуваа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
избор и превод: Павел Попов Маргина 37 97 Павел Попов ~
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Отиде, рекол беличот Блаже Задгорец. - Како да не се заколна пред живописанието на свети Никита.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ама, се прелажа ибн Бајко. Таа беше за него токму толку за да не се гордее со тоа што го нема, но не беше за него со тоа што го имаше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Луѓето гледајќи го клисарот Нестор, како, по наредба на власта, ги фрла умрените во варницата со жешка вар, си правеа крстови, си го запишуваа името на нив и молеа, оставаа аманет - ако умрат да не се фрлаат во варницата како во пекол, како животни, туку да се закопуваат в земи како што е ред и да им ставаат крстови на гробот да се знае кај лежат, да има трага од нив.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Сме се измешале со гуштери, со змии, со кртици, со разни гадурии. Не се знае кој е полиот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога го осветли со свеќата, Филозофот отстапи чекор назад, ме фати за раката и рече: внимавај, да не ја допреш пајажината, да не се заплеткаш во неа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сликата личи на некоја сцена: куќата со скелето осветлена, а просторот зад нив темен, не се гледа заднина ниту има длабина; како да се спушта темна завеса зад куќата. На опачината од сликата стои: 26. IX 1936, Будимпешта.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ете, вакви луѓе требе царот да има, та да не се буни рајата, — му рече Толе и убаво го изгледа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако синдикатот, во рок од осум дена, не се изјасни за давање или ускратување на согласноста, се смета дека е согласен со одлуката на работодавачот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Вие дојденци, тој со жена си дојденци, па си реков, чуму да не се знаете.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Хорацио Цвикало, средовечниот актер, за кого дилемата „да се биде или да не се биде“ е постојано провокативна, било да се работи за Шекспиров монолог на театарската премиера или за „приказна од животот“, која ја реанимира над кафеанската маса, заклучува: - И што велиш, мил мој?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Среде линеарно пишуваниот код т.е. абецедата, од неодамна се наоѓаат туѓинци т.е. знаци кои по својата структура не се линеарни.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Повисокиот тревар му рекол дека ќе му се покори, бездруго ќе му се покори на ножот; лицето уште повеќе му заприлегало на мудар лисец што се готви да се исклешти за своја сметка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И на мажите им минува времето, не само на нас, жените. Ни тие не се поштедени од тоа зло“!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
— Ќути да не се врате да чуе па да не запале овде сете да изгореме, како глувци! — вели стрико му Куле и почна да го советува да не си го брка касметот што му го навеал господ, благодарејќи на милоста од бегот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се сеќаваш на големи настани кои сосем веројатно не се случиле, се сеќаваш на детали од инциденти без да бидеш во состојба да се потсетиш на нивната атмосфера, а постојат и долги празни периоди на кои не можеш ништо да им припишеш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неделата би најубав ден Зашто тој ден Бог си починуваше и гледаше Народот како се крие зад стеблата Плашејќи се казна да не го снајде нова И да не заврни пепел од пеколот и снегот да не се стопи Та нов потоп да го снајде.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Шарон го информира Буш дека повеќе не се чувствува задолжен да го одржи ветувањето што му го беше дал во март 2001-та дека нема да го гиба животот на Арафат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Каде татко? - Од каде што не се враќа... - Зарем нѐ оставаш, татко...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Додека го слушаше својот учен пријател како со чудесна точност ја изнесуваше природната сага на јагулите, Татко не престануваше да трага по нови моменти во согласието меѓу движењето на своето семејство и патот на јагулите: „Зар коските на јагулите, по херојското патување, по љубовната обновувачка екстаза не се стопуваат, исчезнуваат на едно место?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Нивната ќерка Ирена Скендерова живее во Загреб и веројатно не се сеќава на нас.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Уште поубаво: ништо не се кршеше, ништо не се пустеше и поубав ќејф се правеше.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ама срцето човечко било бунар: само се полни, а не се преполнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Прва тоа го разбра Регановата администрација во Калифорнија.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Заѕиданата мајка, принесена како жртва во темелите на мостот, на тврдината, од страна на своите девери, за да не се урива градбата, барала да се отворат дупки за да може низ нив да се дои чедото од градите на мајката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со ноќи не се прибирав дома и спиев кај Земанек.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Каде се тие точки во денешното општество во коишто соучесништвото не се чита како такво, каде што одлуките не се гледаат исклучиво како политички или аполитички, туку како избор?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но тој лежеше со раширени раце како да си го мери гробот. Снегулките што му го покриваа не се топеа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Чарлс лежеше гледајќи си ја раката. Не се повраќаше. Сѐ уште беше — нешто друго.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Нема да се чепатам пред Јона, а ваму не се трае. Мислиш ти се кинат цревата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пред да ја покренат судската постапка, во април 1996, потенцијалните тужители пробаа овој проблем да го решат вонсудски – преку праќање „абер“ на луѓе блиски до директорот, но ова не вроди со плод.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Колку дена бдеела врз мене додека сум бил во бунило, додека не се знаело дали ќе останам или ќе си заминам?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
„Гробовите се нашето вечно живеалиште“, велеше попот: „тоа е нашето село најголемо; колку пет села во него има; сите оние што од памтивека живееле во селово - тука лежат; и ние тука ќе лежиме; гробовите, браќа мои, се вистински споменици, историја: кажуваат кој бил, кој се родил и кој живеел и умрел; која и каква фамилија била и како живеела: богато или сиромашки; која двоела од устата да направи надгробна плоча, да остави белег, знак, зад себе; тие што не мислеле на тоа, оставиле само керамитка, искршено фенерче или стар цреп да ја заштити свеќата од ветер; некои гробови воопшто не се знаат каде се, кај лежат низ трњето, кај треба да се однесе задушница и каде да им се отпее молитва; на некои гробови им се распаднал крстот, им се избришало името; мртвите, драги мои, ако не се бараат и ако не се спомнуваат - се забораваат“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Привлечно делувате но сепак не се излажав. Така ли е - таа ве напушти?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не се сеќавам дека некогаш ги удрил!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Со ваквите измени (дали поради незнаење или пак интенционално) се врши тенденциозно израмнување на значењето на институтите „деловна тајна“ и „деловен интерес“ за кои не е потребно да имате правна наобразба за да согледате дека не се работи за синоними во праксата.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Меѓудржавните граници не се само средиште на националниот идентитет, туку и на меѓународниот систем (политички и економски) и на глобалниот режим за мобилност.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
И мене косата ми се крена на главата. На ѓаволот мислеше Филозофот, и не се шегуваше!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дождот ја замива земјата околу него, ја заметува крвта. Да не се знае што станало тука. Може само затоа врне дождот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Обратно треба да се одбира од оние со и без деца - подобри се оние многудетните зашто се навикнати на бучава, викотници и кавги, па полесно ќе се прилагодат на тебе во твоите „блескави“ моменти, кога се „продераваш“ за нешто за кое само денес си убедена дека е така, а веќе утре не се ни сеќаваш што била темата, поентата и поводот, а за причината ич да не правиме муабет.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но зарем не се плаши од него, запрашал тој. 8
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Јован се врати назад, некаде по Тиквеш, за да испрати цел полк, но не бугарска, ами српска војска, а самиот тој не се појави веќе во своите „бугарски села".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А штурчето не се мири, заспивалки пее, свири - добра ноќ, добра ноќ!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Тоа овој го протолкува како извесно губење на дотогаш и така усилената присност, поради тоа што одамна не се беа виделе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мора сето ова да го скроиле тие за да се осветат, бидејќи не се здружив со нив, со нивниот волчи апетит!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Сибирски мечки да нѐ изедат, вели Манол Форевски, не се полнат џебовите со зборови. 40.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
7. Реката во која еднаш не се удавив е веќе пресушена.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Гумениот душек беше надвор, како и платнените креветчиња спружени среде оној карактеристичен мирис на блиското есенско согорување на билките.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Другиот не се изненади затоа што знаеше дека соговорникот го владее добро англискиот јазик.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
ПАНАЈОТИС: А вие не се сомневате во себе? (Пауза.) Лека ноќ. (Пауза. Киро излегува. Пауза. Влегува Елена. Пауза.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Да не се бркаме, да не се бесиме, да поминиме ошче некоа и друга година, па после бумбар патласан, ако сака с'нце нека нѐ грее кога ќе и затвориме ние очите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Зар не слушна што ти реков за оној Ракиткин“? прашува таа оџагарена во мене.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А не се вклопува „отпадот“, „каколта“, „изродот“, „слабаците“.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
На шаховската табла никогаш ништо не се знае и секогаш можеш да бидеш изненаден од зад грб и од кого било.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Не, бре, не се оставам улогава за потсмев и претерување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислите и дејствијата кои, еднаш откриени, значат сигурна смрт, формално не се забранети, а бесконечните чистки, апсења, измачувања, затворања и испарувања не се вршат како казна за престапи што навистина биле направени, туку за да се збришат поединците кои би можеле да направат некој престап во иднина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Покрај тоа, новиот закон значително ги намали износите на казните кои што работодавачите треба да ги платат доколку не се придржуваат на одредбите од овој закон.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Селаните и песна му испеаја на Лумана, песна во која никаде не се спомнува дедо геро војводата ниту пак некој од неговите комити.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Перса се обидуваше да ја разблажи таа болка, отворено ѝ зборуваше Златна на мајка, кога нешто се посипува со пепел отпосле не се распретува таквата пепел!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Зборовите се за арч. Само за тоа. Не се шегувам. Постојат такви зборови.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мислам оти згрешив кога не се нафатив да ги разгонам овие облаци од неговата глава бидејќи токму таквите темни тревоги го поттикнаа она што наскоро се случи со него.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Никој не се држи под папок од болка заради бесот на Проказник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Скандалозното поимање на пишувањето, кое ги нагризува самите темели на наша­та мисла од филологијата до семиологијата, опстојува во она што Дерида го нарекува текстуалност, неговата теорија на пишувањето како систем од придодавки кои се разликуваат едни од други а притоа взаемно не се укинуваат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јас никому не сум му донел добро досега.“ Се заврте и појде со наведната глава, ја остави со солзи во очите и сигурен дека поаѓа на долга пловидба, иди, девојко, вљубените не се никогаш себични. Тие се само жртви.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сѐ тече, ништо не се менува! Си помислив додека му пристапував на претседателот на Република Тунис - Зине Абедин Бен Али. Седнав на фотелјата крај масичето спроти претседателот Али.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На тој ден стана обичај луѓето да му врзуваат мартинки на добитокот: да не куца, да не се шине, да не му се јадат копитата, да не буца со роговите, да не фаќа дрскосерец, да е плоден.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Не се гибам со луѓето, не се кажувам, туку само подголтнувам како човек што си ја загубил адресата за дома.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А Бисера, колку го виде оти ја симна шапката и почна да се крсти, избега и не се обѕрнува назад, оти поп кога колне не треба да го гледаш: макар и другото да колне, клетвите го фаќаат тој што е крај него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во последните две ноќи и во последните две разденувања, ни месечината ни сонцето не се запирале над толпата и брзале да бидат што подалеку од смртта на лутата крв што селанецот ја носи со себе од оној ден кога како глембаво новороденче ќе се стави на јачмена слама.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Земи ме, викам, да не се вејам како суво дрво, како вејавица.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само Паун Радевски сега не се меша со ништо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Имам тука некаде, не се секирај, не е афро – кола. Двајцата се насмеаја на шегата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Можеш да бегаш каде што ќе помислиш и со кого ќе посакаш, ама од судбината или од пишаното - нема. Затоа народниот гениј рекол: „Од пишаното не се бега“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Натаму тој изговараше чисти бесмислици, така што ништо не можеше да се разбере; можеше да се види само дека непристојните зборови и мисли му се вртеа само околу истиот тој шинел.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Просенија последен пат некаде угоре, тоа дека беа над него го сети само по болката во преоптегнатиот врат, прошарија низ белината, која што немаше никакви други димензии освен таа вртоглава длабочина на матежот, која стануваше уште побездона од тоа, што имаше нешто во што можеше да биде впиен заталканиот поглед таму, под паднатото небо, кое не се разликуваше по ништо од наврнатата земја, се мернаа уште некој пат, а потоа врнежот се заклопи за нив и бесповратно ги скри.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, кога јас настапив со мојата дискусија, внимателно ме следеше и како што врвеше времето, му се гледаше на лицето и во погледот дека полека ја прифаќа мојата теза барем засега да не се градат браните на реката, а со тоа јагулите слободно да си го минуваат патот до морето, океанот и назад.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но, не само што не се врати на старо, туку стануваше сѐ бетер и бетер.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И ја водам Уља меѓу нив и ѝ кажувам да вели: ״Поминав меѓу две секири, а не се пресеков, поминав меѓу две води, не се удавив, и поминав меѓу два огна, не се изгорев.“
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Макар што била свесна дека лаицизмот и клерикализмот не се римуваат, туку се спротивставуваат, се мешаат, вујна Клементина лесно разбрала дека овие конгрегационисти на Балканот се во некаков „свет сојуз”, кога беше во прашање спасувањето на младите балкански души.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ова делуваше инспиративно за Величковски за тој, во април 2010, да поднесе тужба т.е. да иницира посебна парнична постапка за неисплатените плати.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Можеби токму затоа никогаш не се обидов да ја слушам Татковата беседа од лентата...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„Глупоста има безброј имиња, си шепотев а луѓето од многу причини не се спремни да спомнат ниту едно од тие имиња“, и продолжував да се смеам!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И замисли си, наеднаш Рајна ми вели дека воопшто не ја интересира со кого спиел, и немало воопшто да ја спомнува оваа љубов на Генералот ако не се случило она што се случи - неговото убиство.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тогаш тој му се наведе до лицето, ослушна за час – во ноќта осем песната на штурците не се слушаше ништо друго – и му шепна: - Ќе одам на Младинскиот канал ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Хејс: Поентата на ова е дека ако Серл, во неговата соба или со неговата огромна меморија, само поминува низ овие правила свесно, велејќи си дека ова е досадна работа и чудејќи се заради што е сето тоа, останувајќи притоа човек, тогаш јас би тврдел дека тој всушност не ја имплементира програмата, а ако програмата не се извршува, недостатокот од разбирање, доколку постои, не е од никакво значење за нашата компјутационалистичка позиција.”
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ноќе ја заклучував вратата за да не ми влегува, но од страв сепак да не се шмугне од некаде и да ми ги ископа очите, воопшто не ни спиев.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таа никогаш не се реши за случајот да се обрати кај Трудовата инспекција.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Неа секогаш ја опфаќа една силна возбуда, или може да се рече страв од таа голема вода што тука под нив прво е една силна врева од што не се слушаат ни гласовите на луѓето, а потоа чиниш го завлекува воздухот најзината голема снага и Пела, се разбира, секогаш го има истото чувство дека тој завлечен воздух ќе се претвори во силен ветер што ќе ја откачи од рацете на мајка ѝ и баба Перса.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
- Ало? Што е со вас? Ало? Каде сте? Зошто не се јавувате? Ве молам, јавете ми се... Ми треба вашата помош.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но, моите чувства беа силни, на моите слаби рамена прометејски го носев товарот на тагата, но успеав да се исправам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Им го остави и грипот, ама на младичот и еден несфатлив немир што тој не се обидуваше да си го објасни, бидејќи треската го зафати со таква силина што веднаш го кутна в постела.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Фалангата: Не се плашиме од ништо само ако ти нѐ водиш!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
2. Во поглед, пак, на работната книшка, со донесувањето на ЗРО (1993) се избришаа две мошне добри одредби: прво – веќе не се предвидуваше изречната забрана дека во работната книшка не е дозволено да се внесуваат негативни податоци за работникот (чл. 49, ЗРО/90); и, второ – беше избришана одредбата која предвидуваше дека, при предавањето на работната книшка на работодавецот, овој е должен на работникот да му издаде писмена потврда за приемот (чл. 50, ЗРО/90) – што подоцна, во праксата, се покажа како плодна почва за разни манипулации и уцени врз работниците.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Додека голтав, тој ми кажуваше како едната птица едно утро одлетала и веќе никојпат не се вратила, а другата, од тага, со клунот си ги раскинала градите и оттаму си го откорнала срцето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зборувајќи за моментот на современото млеко: на собна температура тоа се менува, се скиселува итн., а потоа ново шише итн., освен ако не се одвои од својата промена со претворање во прав или со ладење (што е начин за успорување на неговата живост).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И навистина, еден коломенски позорникар со сопствени очи видел, како што се разјаснило, зад една куќа привидение; но бидејќи по својата природа бил слаб, така што еднаш обично повозрасно прасе, откако излетало од некоја си приватна куќа, го соборило наземи, на громка смеа на кочијаши што стоеле околу него и од коишто тој побарал по еден грош за тутун поради ваквиот подбив,  и така, бидејќи бил слаб тој не посмеал да го запре, туку така си одел по него низ мракот сѐ додека привидението наеднаш не се свртело и, застанувајќи, не прашало: „Сакаш нешто?“ – и му покажало таква тупаница, каква што тешко ќе најдеш меѓу живите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Едни донесуваа, други ги однесуваа испечените тави, тепсии со баници и со буреци, разни татлии, сомуни лебови наредени на долга штица и завиткани во топли цедила, грав-тепсиичиња, чомлеци во земјени грнчиња на кои капаците им беа залепени со тесто. Само да гледаш и да не се нагледаш.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Догледање. Господинот Сенка е просто вџашен, и долго не може да се соземе од она што му го кажа Дипигус.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Имаше многу омраза во нивните очи. Не се оние Шиптари што ги знам од Албанија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Империите нѐ делеле, нѐ дробеле. Но и тие не се вечни”.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Оттогаш ретко доаѓаше в село, за да не се излага на опасности.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Сѐ додека оној не се смири и не остана сосема мирен крај тие темели, без да направи ниедно и најмалечко движење, загледан в земи и плеснат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не се запрашуваат потаму: како ќе узнаат кое е мнозинството.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ако не се може поинаку, вели, ако е преголема ихтиза, човекот ќе бара некого од спротивниот табор со кого има горе-долу муабет, и ќе го моли тој да оди во дуќанот да му купи, но овој самиот никако не оди.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А кој да влезе, кој има пари за да влезе? Со гурелки ништо не се купува. 181
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одењето се знае, идењето не се знае!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Таа природа пак нежно, без напор и принуда од нас ја извлекува скриената дарба, дозволувајќи ни сами да си го размотаме јазолот, во кој поради незнаење сме се уплеткале...за потоа да ни прости, тој учител, на кого целта му била да не прочисти, па дури потоа сфаќаме: дека затоа тој воопшто и не се појавил во нас!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Кочо поседе уште малку. Влегуваа и излегуваа луѓе, некои од патниците, стана и старшијата, и само кметот не се помрдна од место.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ја накриви главата и ги стисна дланките в земја. Не се исправи.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога се будеше не се прашуваше зошто секој ден е сѐ подебел, зошто се буди испотен и зошто фрижидерот е празен.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
До пролет кадијата го прати Суљо-ага со педесетина сејмени и овој го опљачка и изгоре до темел малото селце Лисиче, кое веќе не се обнови.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
После толку време, толку свет поминат, скоро под стреата на сопствената куќа да минеш и со своите да не се видиш.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Откако Ф. И. увиде дека работодавачот нема никаква намера да го оствари ветеното, конечно се реши да покрене работен спор пред основниот суд во нејзината општина.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Колку пати сум ти рекол да не се мешаш во моите работи.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Сѐ додека по две години, во јануари 1940, Комитетот во Тел Авив за главен сефардски рабин го определи за кандидат во изборот за главен сефардски рабин.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Грците се прибраа, вели, само нашите не се прибрани.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само еден по еден, не се буткајте народеее! ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Зефиќ, која беше засегната и обесправена, веднаш поднесе приговор до второстепената Комисија за жалби при Владата на РМ, која не се произнесе во законскиот рок.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Бидејќи во Турција не се признаваа нации, туку вери, а овие беа олицетворени во признатите автокефални цркви, основањето на Бугарската егзархија го наложи и административното воведување на бугарското име за сите поданици на султанот што се приклучија кон таа единствена словенска православна црква во границите на Турската Империја.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Чудно ми чудо”, се исклешти Тодора, „и кравана имаше теле, па што, да не се знае кој е волот?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мажите не можат да не се пофалат, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Анџиите – Турци не се радуваа на вакви гости – муштерии, бидејќи тие не правеа богзнае каков алашвериш.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ако во поглед на висината на паричниот износ или количеството [ствари] се поделат гласовите на повеќе од две мислења, повторно ќе се разгледаат причините за секое мислење, па ако и по тоа не може да се постигне мнозинство, гласовите дадени за најголемиот паричен износ или количество ќе им се додадат на гласовите дадени за најблискиот помал паричен износ или количество, додека не се постигне мнозинство (чл. 123, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Инаку не се знае што ал ќе те снашол.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сепак таа не се предала толку брзо, иако, кутрата, знаела дека е сама како гранка на исушено дрво.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Една жена, кога некој ѝ зборуваше, постојано ја движеше главата влево и вдесно, затоа што ѝ се чинеше дека зборовите летаат кон неа, и можат да се заријат во нејзиното чело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега можам само да жалам што најчесто му повладував, не бев критична и не се обидував да го доведам на место, што се вели, и така на вештачки начин му создавав чувство на поголема вредност.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не се допираа, но нему му се чинеше дека го чувствува треперењето на Џулиното тело.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не се мачеше многу. Ја пронајде шифрата и ја стисна тешката квака.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Крсте патема нигде не се врати на учење, а немаше тој ни што да учи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но планираното не се извршува.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Тој гледа дури не се сврши одморот, како да го занима таа живост, но неа ја нема.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не се обидувај да го подучиш оној кој е сигурен дека знае.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Сонцето и онака пак ќе си изгрева на исток И пак ќе заоѓа на запад што не значи дека и на запад Нѐ грее сонцето додека туристите чекаат Да го уловат во своите камери залезот За кој однапред знаат дека е волшебен и незаборавен Пред зајдисонце на запад катаден луѓето стануваат имуни На романтични воздишки и нежности од каков било вид Воопшто на запад многу е распространето мислењето Дека љубовта и сите воздишки се обична измислица И дека живеачката во целост ја движат пазарните односи Затоа на запад има сѐ повеќе жени кои не знаат да се бакнуваат Ај што не знаат да се бакнуваат ама не знаат ни да готват А тоа веќе директно се одразува врз квалитетот на сонувањето Зашто во рестораните за брза храна не се крепи здраво сонување И понекогаш е поарно да си гладен и барем со време да си знаеш
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Ги сакаше Бошко јорганџиите, и стоеше пред нивните дуќани залапано, додека тие го дрндаа памукот пред негови очи, ја сакаше папуџиската чаршија каде што на шега му дозволуваа да обуе лева папуча на десна нога: во кујунџиската чаршија со големи стреи и кепенци, каде што златото и среброто блештеа и го заслепуваа, се смееше будалесто: но најмногу од сѐ го сакаше безистенот, чист и среден, со мириси на ѓулсуи и темјан, каде што по калдрмата пред дуќаните не се растураа распарани опинци, парчина тенеќе или шајки, и каде што можеше да влезе од една врата а да излезе од друга, и пак од таа што излегол да се врати назад.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Вам секако Ви е познато дека овде во Софија деновиве се основа Македонско научно-литературно друштво: Вистина, засега околу него се собраа десетина луѓе, но ако не се преземат соодветни чекори и не се протера Крсте Мисирков од Бугарија, тоа за кусо време ќе го опфати грото од македонската бројна емиграција…
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
4 На самиот крај, таа додава дека – според неа – процесот на приватизација нечесно се одвивал, а притоа многу голем притисок се вршел врз работниците во смисла на ментален, психички и физички терет.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Се насмевнуваше како човек што пред секој изгрев пие рицинус; ме удираше со белите прсти по темето и шушкаше низ змејските ноздри: - Со лева не се црта. Тоа е богохулство. Затоа луѓето ти личат на дибеци. Со десна, дибеку, со десна.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
„И зборот кога е во тесен чевел“- сигурно притиска однатре, глочка, често попречува во слободниот од кон слободата, сѐ додека не се искаже, преку песната или пак некоја друга творечка форма.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
— Помошта наша мала ќе биде, но кога веќе си дошол, ќе ги бараме заедно.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И така Бугарин присвоено од комитетите и Организацијата за Македонските Словени, и соединувањето на нашите интереси со интересите на Бугарија во агитацијата на комитетите кај Бугарите, беа причина сета македонска работа да ѝ се припише од Европа на Бугарија и на Бугарите како бугарска надворешна појава да не се поддржува.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Татко стравуваше дека фанатизмот на чистењето на јазиците, насилното ослободување од туѓите зборови во јазиците, еден ден би можело да се префрли и на етничкото чистење на народите, стравуваше тоа да не се случи на Балканот и да дојде до невидени братоубиствени и истребувачки војни.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Парите, ако не се внимава, можат и да се изгубат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Имаше исто така и нешто што се нарекуваше jus primae noctis, за што во учебниците за деца веројатно не се пишува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во олку матно време не се пее само за поскури.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Знам дека може да ви изгледа чудно - реков - но при сегашнава раздалеченост од сите тие разговори можам да тврдам дека средбите со замислените татковци не се остворуваа само во тие случаи кога не ќе го совладавма пределот на она магливо заскитано време што секогаш талкаше помеѓу мене и нив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во Велика Британија почна да се продава од 1992 година но, и покрај тоа што постоеја претпоставки дека ќе ја замени Екстази, очекувањата не се исполнија, можеби поради недоволните залихи.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И новото изедначување на правата на животните и луѓето, на кое инсистира длабинската екологија, треба пред сѐ да го менува статусот на животните како сопственост, така што животните да не се штитат поради интересите на луѓето туку поради своите сопствени интереси и инхерентните вредности.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Не, докторе“, чу. „Вие пред две години ја спасивте жена ми. Се сеќавате - тумор...“ Не се сеќаваше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Го гледам крвавото сонце како паѓа и, додека чука мојот часовник во собата, како да чука и неговото срце во еден ритам, сѐ додека не се губи во мојата отсутност.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Траумата на Запад во односот спрема Русија во последните неколку години е во тоа што Запад ја прифаќа Русија како суперсила само под услов таа така да не се однесува!
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Изгледа на командантот Методија (Мече) од Прилеп му беше страв дека е женско на стража па го испратил неговиот шифрант да ме викне. Јас му порачав да не се грижи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Се нафаќам од атер за тебе“, ми вели, „бидејќи ти ја знам желбата и идејата. Инаку, не се исплаќа“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Поп Стерјо стави прст на усните. Разбравме дека за тоа не се зборува, туку само се молчи и со молкот треба да се памети.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Улиците, плоштадите, кафеаните, таверните, ечеа: „Се врати Захаријадис“. И не се плашеа луѓето од „Хитите“.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Плачеше отец Стефан со оние кои плачат, но душата негова не се радуваше со радосните.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Просто не се покажувал како амбициозен, одмавнувал со рака.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сето тоа беше содржано во тој прв чин. Ништо не се случи што ти самиот не го предвиде.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Штом не се разбираш, велат, да ги донесеш тапиите од куќата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се затвори небото, се смеша со земјата. Не се гледа ни поле, ни планина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Местото на сликарите - боеми во Париз е Монмартр. И не се излагав.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Еднаш кога заедницата го разбрала, го прифатила, го протолкувала, го сочувала текстот, тогаш нешто во него, нешто сосема друго во него му бега и му се спротивставува, нешто што привикува ново заедништво, кое никогаш не допушта целосно повнатрешнување во помнењето на постоечкото заедништво.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но и да го знаев тогаш тоа што подоцна се дозна зар ќе бев поумна или поправедна?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Противниците веќе не се ближни, а битката во која се соочуваат е ослободена од сите ограничувања: „Не само што премногу острата поделба на човечкиот род на раси почива на научни заблуди - затоа што мошне малку земји се настанети со жители од само една чиста раса - туку може да води и кон истребувачки и, ако можам така да кажам, „зоолошки“ војни, какви што се оние, за преживување, во кои стапуваат различни видови на глодачи или месојадци.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Што значи да ти дојдат протагонистите во претставата и да ти кажат - „Директоре, ова не се издржува.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Така, со часови се пречкавме со Крмакот. И не се лажевме.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но колку далеку може да биде таа иднина не се знае. Можеби илјада години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Оној пак Коста, не се мешаше во тоа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако, пак, синдикатот и работодавачот не се спогодат, во рок од 15 дена од денот на доставувањето на предлогот на работодавачот до синдикатот – за определувањето на правилата за наведениве работи, работодавачот или синдикатот можат, во рок од наредните 15 дена, да бараат за тие работи да одлучи арбитража; г) наместо поранешната одредба, која велеше дека работникот кој учествува во штрајкот ги остварува основните права од работен однос, освен правото на надомест на личниот доход (чл. 13, ЗШ/91)– сега се предвидува дека на штрајкувачите, за време на учество во штрајкот, работодавачот е должен да им уплатува само придонеси од плата, и тоа само оние утврдени со посебните прописи на најниската основица за плаќање на придонесите – т.н. „минималец“ (чл. 240, ЗРО/05).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Не се воздржа а да не заклучи дека, кога веќе би се работело и во неговото бившо претпријатие, сите би биле побогати, со поголеми лични доходи, со подобар стандард.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Замислите си куќа во која не се прави генерално чистење.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се навали на својот крлук од кој не се разделуваше (дури и кога спиеше го ставаше под перница или во ровот и земјанката под глава) и се врати на излагањето на Захаријадис.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нешто се напнуваше, нешто не можеше да биде задржано, а после, сосема наеднаш, по сета негова внатрешност избликна од некој скриен вир во него и се плисна по неговото лице, едно чувство, од кое сега почнаа да му лазат некои меки, едвај осетни допири под очите, тоа го зајазлуваше неговиот здив, сѐ додека сиот не се згрчи и не препукна во едно придушено липнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Пошто од селаните билките, печурките и боровинките ги откупуваа селските задруги, на Сврделот не му беше тешко работите да ги нареди така што стоката тие да не ја дават на некој друг додека прво не се допрашаат од него дали тој сака да ја земе или не.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Историјата му помага на секој народ да си ги види грешките што ги има правено и да се чува да не се повторуваат.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се знае - петка - и вкупно - триесет и едно. Сè е мое!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Една група мажи отаде купот земја беа вдадени во разговор за цената на печурките вргањ, суви по толку килото, сурови по олку, некој вели се исплаќа, некој не се исплаќа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И дури Бино сакаше да си ги подели со протата и другите даскали, некои сакаа да се прошири пансионот, некои да се вратат на митрополијата. Не се сложија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Би мислел човек дека таа за ништо не се грижи, особено кога се деновите олку топли и пријатни.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
За да не се расипе „војничката туршија“, зачестија доста казни.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Е, ај, сега да си одиме, ѝ велам на Уља, на јатрва ми. Во умот пак ми е Јон: да не се врати, да не ме најде дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Перса појде до кујната по чинијата на Мурџо и откако ја накити со многу повеќе манџа отколку другите пати, излезе надвор само за да не се расплаче пред малечката.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Но со растурањето на друштвото не се изменија чувствата и стремежите на Македонците во Србија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не се враќаат веднаш на своите сламеници и рогозини во бараките и во коњушниците.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Господарот на елените не се задоволи само со тој одговор.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Постои извонредна кратка СФ приказна, за жал не се сеќавам на името на авторот, во која е пронајдена камера која може да биде поставена на снегулка.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Му ги кажуваше завјасана турските зборови што ги научи: му кажуваше за седумте ќерки на Турците, за кои не се знае која од кого е, зашто сите се слични како голи зрна грав.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Затоа, да се преправаме како да не се случи.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но, практиката не се препишува така лесно, затоа што многу од предусловите беа различни од веќе видените така што рамката не беше соодветна, па проблемот на општеството им бегаше изместувајќи ги својте рабови под рамката а таа никако да клапне, да го опфати во целост.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
— Знам што си чула, вели, не се навредувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога брат ми на светот му го соопштувал ова свое сфаќање како апсолутна вистина, не се сетил на мојата болка од она попладне кога тој имаше тринаесет, а јас седум години, онаа болка и оној страв предизвикани од погледот на разликите на нашите тела, од помислата на раснењето и делењето со детството, од претчувството дека мојот живот и неговиот живот нема да продолжат заедно и ќе чекорат одвоено кон смртта; го заборавил тоа попладне и тагата и стравот што потекнаа од него и што како сенка паѓаа врз мене претворајќи се во некоја друга тага, во некој друг страв, влевајќи се во некои други таги и стравови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
— Детето и ништо друго, велам, време за сакање не се одбира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ајде, мори, повјасајте, ќе им викам, ајде да ја претераме нивава, дури не се опрлила сосема пченкава, дури не се омацурила, ќе им викам и ќе си копам напред, одам пред сите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Утрината се разбудив пред тато и мама, ама се преправав божем спијам: да си заминат на работа - да не ми здодеваат со илјадници совети.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Е ама ако е така да се гледаме во очи и да не се правиме три и пол.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Се закашла. - Да не се задави? - трепереше од страв Бојан. Никогаш не се чувствувал така.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Впрочем, тоа да не се разјасни докрај, не беше само негова особина, тоа очигледно беше во менталитетот на луѓето од овој крај, некоја воздржаност во кажувањето на фактите, а уште повеќе на сопственото мислење и ставови.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Од господ ништо не се крие, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ни глас повеќе не се јавува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Перса не ја послуша, само ѝ рече дека до идната недела сè ќе биде готово, дотогаш да најде превоз за да си ги донесе пљачките, за друго да не се грижи.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
„Ноќе и лисиците се кикотат“, рече еден Сандре Самарија. „Ќе се обесам ако не е така.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Боге му свирна да се тргне од патот, но јарецот не се ни мрдна - само ја проследи со главата колата како го одминува, со поглед потценувачки ако не и пцувачки, па дури и не затупка со копитата по асфалтот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Перса не се меша во нејзиниот монолог, одвреме навреме ја охрабрува со очите докрај да се отвори, докрај да се ослободи од товарот на минатото.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
САВЕТКА: Добри луѓе не се сакале... (се ракува). Добре си дошла...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Хејс: Не се согласувам. Почитувањето на едно множество правила не прави од некого механизам кој извршува една програма.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
На дваесет и шест не се „лежи“. Си купувам уште една.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Му ја честитаа Новата година и го потсетија да си го поправи оштетениот оџак. Само што не се срушил.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Под него ништо нема, не се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Едноставно се усмерувам за да не се забележи дека мислам на она онаму, каде што има нешто. Има, толку многу, има.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Внимателно го крена ’рѓосаното железо, изгравирана глава на лав, што висеше на она крило од портата кое не се отвораше при секојдневната употреба и околу кое беше напластен од страните мов, а од долната ивица, напролет никнеа тревки.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сега работите ми станаа појасни. Мојот предок оставил траги што не се завеваат (еве добив и потврда за бунарот во кој лежело она парче железо со написот „Поцо“) а и физички е опишан: строен маж, секогаш убаво облечен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Лицето на наставничката одеднаш светна.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Едно мислиш, друго кажуваш, а на ништо не се сеќаваш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Миха, кој уште со тапанот се научи еднакво да удира со големата како и со малата палка, небаре си го вртеше образот на ударите од животот, го прими својот успех наполно мирно, поправо онака прибрано како што ја прими татко му неговата диплома: дури не се чести ни со чаша пиво, а не пак да стави вратоврска на крута јака и да подигне пенлива шира во лажлива здравица.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Се чекорело тетераво, никој не седел на двоколка, дури ни чкрботливиот Симон Наконтик - Господи севишен, повторувал, зошто не останав дома и не си го чекав на ониште судниот ден како што им доликува на причестените старци? - а Арсо Арнаутче, со секакви шамии врз окото преку кое минал турски јатаган, се потпирал со рака врз ѕидот на двоколката и само со една голема и засолзена црнка гледал во призрачноста на случките што останале на патот, најмногу во последниот настан во кој загинал од две стрелби пркосниот Борис Калпак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
САРА: Зошто сте такви, господине Стево? Зошто не се борите за себе?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
„Можеби,“ ѝ реков наведнат над цедињата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Проблемот беше, како тркалото на индустријата да продолжи да се врти, а притоа да не се зголемува вистинското богатство во светот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
ДА НЕ СЕ ВИДИ Халкидик, првиот крак од овој полуостров, што од копното се дели уште од Солун, е рамносилно на тоа, да испуштите да го видите најубавото и најромантичното во овој дел од Грција.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Уште се кострешам кога ќе ми текне за детето, фрлено под воденичниот цивун, кај што удира водата на замаецот за да го исечат перките, да му го иструпат телото, да не се знае кој го носел дотогаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се рабира, немаше толку да ѝ попуштам, да не се наоѓав во незгода.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Беше, како и секој пат, облечен во неговата доземи долга бањарка за која што баба ми Санда, мајка му, тврди дека му ја купила кога тој имал десет години и дека ја има зачувано сѐ досега само затоа што била изработена од многу квалитетен фротир што денес веќе не се употребува.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Во овој закон, за разлика од Законот од 2002 година, правото на работниците на учество во управувањето е спомнато, но не се оди подалеку од тоа.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Долгото пешачење по градот и не се чувствува, зашто и понесувањето многубројни впечатоци од излозите, од знаменитостите, од убаво урбанистички решените скверови, алеи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ах Боженце, и ти златна Богородице, ви се молам, душата да не ми ја земете дури не се сторам пак човек и тогаш ќе познае татко ми и мајка ми како ќе работам во куќава и како ќе ги слушам“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
БОРИС: Не се бунат комшиите? МАТЕЈ: Се бунат. БОРИС: Па? МАТЕЈ: Комшиите постојано се бунат за нешто? (Пауза) Друго?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Стигна и стјуардесата со оброкот, па така весело и вкусно ги минавме преостанатите минути од летот, додека нашиот автобус со крилја не се спушти на виенскиот аеродром.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Колку христијани биле убиени, како и во Солун, не се знае точно.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
А тој само на сон е, си велам, никогаш не се иставил оттаму...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никој не се ќердосал и не видел аир од грабење!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сеќавањето на мајка си му го кинеше срцето затоа што таа почина сакајќи го, додека тој беше премногу млад и себичен за да ѝ возврати со љубов и затоа што на некој начин, - не се сеќаваше како - таа се беше жртвувала себеси на едно сфаќање на лојалноста, кое беше приватно и непроменливо.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Николче седеше на место, решен да умре но да не се помрдне, барем додека не дојдат да го помолат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Знаеш колкумина беа отидени а не се вратија?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ја креваш, ја клоцаш, ама не се јавува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никифор Ганевски рече: „Со нокти одврзете ми го папоков ако Онисифор Мечкојад не се обидува да нѐ исплаши“.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го одбегнуваше зборот „јубилеј” и придавката „јубилејна”, зашто го потсетуваше не дека зрее туку дека старее, а тоа никако не се согласуваше со неговиот темперамент, на кој - по негово мислење - повеќе му одговараше поимот „младост”, па макар овој во јазикот на баба му да се викаше „аџамилак”.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Најпосле, подобро би било и самиот тој да не се згодеше овде да ја гледа сета случка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сепак, мнозина не се исправија на нога повеќе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си џивкаа, се кошкаа, креваа по малку прашинка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ќе одам, не се издржува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таму не се оди со кола. Само пеш или ако сакате со кајче? - Пеш – реков.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И тогаш, и секогаш кога повторно ќе отидеа да бараат да дојде некој и да ја растури бомбата, само им ветуваа дека навистина овој пат ќе испратат некого, но во текот на целата таа година никој не се појави.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Чудно ми зборуваше. Морав дури да се насмеам... Ми рече да не се плашам и да фрлам вода во огнот...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Органите на српската пропаганда во својата душа никогаш не се чувствуваа како „Срби” или „србомани”, особено во првите 10 години, иако имаат тие живеано во Србија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но Мајка, откако ќе дојдеше на извесно време кај некого од нас, неочекувано, по неколку дена, категорично ќе побараше, ќе најдеше семожни причини, да си оди, под изговор и дека Татковата куќа не се остава долго време сама, куќата на нејзината осаменост.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И Турциве мораа тоа да го признаат, и фала му на бога, толку се умни, та не се мешаат во нашите црковни работи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Перса долго ги држи зборовите на малечката, толку долго што денот изврвува и стигнува Пелагија од работа и додека се пресоблекува и насекаде расфрла миризба од тутун, ѝ кажува дека малечката Пелагија е многу итра, дека зборовите се лепат за неа и ѝ будат секакви мисли, Вели со сукалото се сука пита, мазник, рашадија, а не живот! ѝ кажува Перса вртејќи се околу Пелагија додека оваа како пред сопствена мајка, ја фрла работната облека, ја открива својата стројна снага настегана во црниот комбинезон нудејќи се пред неа како нејзина ќерка без да насетува дека Перса токму како таква и ја гледа, и ломоти додека навлекува лесно фустанче на бела основа со сини цветчиња Ох, мајко Персо, сега таа е отворена за сѐ, нема нешто што не се лепи за неа, а смислата на сето тоа подоцна ќе го открива.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ролетниве премногу ми баботат. Од дупчињата ништо не се гледа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И додека тој ја возеше својата последна трка, таа за последен пат поминуваше улица. Имаше само 16 години и не се избори.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Бабата го погледа, но не се насмеа.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Што има ново кај тебе? Да не се омажи?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
За некои излезот ќе биде од националното кон универзалното, при што потрагата не се ограничува само на палестинскиот естетски легитимитет, туку поетот Махмуд Дарвиш трага многу пошироко, во смислата на постоењето и пеењето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Слепите го пофаќаа со рака за рокчето и му велеа: - Со рокче се може, синко, но без виделина не се може. Во мрак е најтешко да живееш...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
а во Америка не палат кандила, како кај нас: со газија и со жарче, таму огнот го водат по некои телови, и не се гасне со дување, дувај си ти, ако немаш работа, и залидани сме, ти велам, некаде, којзнае каде, меѓу облаците значи облак ни го однесе алето,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие денови Томаица не се прибираше дома. Излегуваше наутро пред 9, а се прибираше навечер околу 20 часот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Концептот на национализмот и националнот јазик остави трага на меѓукултурните односи заострувајќи ги до таа мера, што на преведувачот повеќе не се гледаше како на креативен уметник, туку како на еден од елементите во релацијата господар- слуга, заедно со текстот на ИЈ.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Што бара? Сопчето, сопчето, ако не е издадено! Не, не за себе, не за да живее во него!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Оставајќи на времето, тоа да го даде одговорот, велеа Ако се врати некогаш да си ја земе Драганка, значи е трговец, но ако не се врати по неа, то ест ако ја остави, зашто не е крвна рода Јанческа, да се омажи за некого од нивните, значи дека бил ајдутин и дека ги оставил коските некаде по планињето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
42. Не само во поглед на јазикот и верата, туку и воопшто програмата на Мисирков (а тоа значи и програмата на МНЛД) се карактеризира со еден полн демократизам, во којашто не се чувствува некаков национализам или шовинизам спрема соседните народи, уште помалку спрема другите народности што живеат во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
—Шо да му права кога тие повелаат, бре Толе? — беше одговорот на Колета, кој во себе ја одобри постапката на Толета и ни малку не се спротиви на неговите тупаници.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Држи се, Небеска, овие не се лажни болки, си велам, и се затресувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Единствено чистачот на чевли на Plaza de Armas знае дека секој тажен ден е бескрајно долг и не се занесува со сјајот на новата епоха отшто во секоја епоха имало и ќе има чистачи на чевли и бескрајно долги денови на тага и на недоветен занес.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Киев се смирува околу полноќ.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Родољубието, младо момче не се наплаќа – беше одговорот Притоа неговиот поглед поминуваше некаде покрај мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зар да верувам дека не се кае?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Бендот започна со свирката. За чудо, им пееше девојче, кое не се разликуваше многу од нејзините другари од бендот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ѝ реков: „Ич да не се чудиш, Рајно! Така било и така ќе биде со песните, нивниот сејбија преку ноќ може да се промени".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Пенливата трага што бродот ја оставаше зад себе,едноличната бучава на моторот помешана со многујазичниот метеж на разголените туристи и брзозборните дофрлувања на неколку мештанки облечени во темни носии, не поттикнуваше на жив, мрешкав дијалог, сѐ додека пред нас не се откри Л. вовлечен во островскиот залив,речиси од истата онаа панорама која ја прижелкуваме од нашите детски спомени.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Со вакви мисли, обземен од судбината на Бургиба, сопрен натрапнички да се овековечи во историјата, појдов со дипломатскиот чопор кон Сиди Дауд на вистинската матанѕа, на лов на туни...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Решија да не се даваат додека можат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Зачекорив во канцеларијата , а Вртанов не се ни помести од столот, ниту пак погледот го поткрена кон мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Китките од шарената узда му паѓаа над очи и мошне го нервираа, но знаеше што носи на себе, та не се осмелуваше да прави што сака Свиленото сеџаде светеше врз седлото, а златните пулејќи на уздата ласкаа на есенското сонце.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Толку беше прочуена, што во времето околу Илинденското востание и не се криеше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Потоа сѐ се стивна. Останав сам помеѓу два реда куќи, од кои не се слушаше никаков глас.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ако некој не се фати да те замени, по цел ден ќе врескаш.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Имал среќа - и тој и ние“, повторуваше мајка му, “не се осакатил.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И така, откако ги погодив сите раскопани сегменти на асфалтот (бидејќи, знаете во Скопје не се градеше волку ни после земјотресот, и нееее, не ми беше намерата со ова да го пофалам сегашниот градоначалник), по синдромот на Кнез Мишкин, кога пазите нешто да не нацапате, неизбежно го нацапувате, или да ја преформулирам реченицава за да звучи пооптимистички: ... и така, испречувајќи им се на патот на неколку веќепостоечки вирчиња со вода или можеби беше масло од автомобили, не знам, кои одамна си беа заземале место на паркингот пред канцеларијата, конечно, стигнав на работа.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Дури кога во влезот стивнаа гласовите на децата на Пена заедно се нејзиниот и кога веќе не се слушаше бубтењето на Танаско, Пелагија стана свесна за отсутноста на Милка на Роса, иако таа често го имаше нејзиното лице во своите мисли, насмеано, среќно.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тој знае, ама не се лути. Дури и се гордее кога го викаме - нашиот Еко.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Па сепак, да не се мери во грамови, филџани или врвови на ножеви, да не се гледа во книга или на часовник.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Срцето силно топотеше во неа, но таа сепак се држеше присебно, како ништо да не се случува „Да, нормално е да има големо влијание од Франција.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Но ако Јосиф си беше папуџија на глас поради себе, сега и ибн Бајко се откачи од неговиот ченгел и наместо сиромашец, за ќајата Неби-ага почна да личи на прејаден гостин: ем ти е смачено од него, ем не го бркаш за да не се помести и да ти ја изблуе софрата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сите сфатија дека зборува за вчерашната битка и никој не се обиде да му се вмеша во зборот, ами слушаат: - Од осакатените борови ко солза тече смола и од лисје лепи венци и ветерот ги постелува врз земјата што гори...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не се сеќавам како беше понатаму.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше голема надеж, но не се решаваа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Очигледно му беше порачано да си поигрува со моето спокојство.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кукавица сум и не се срамам од тоа: тоа е мојата храброст.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Физичките испитување не покажаа ништо ненормално. Никогаш и не се покажува.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Нашиот автомеханичар од Сурен сака да се врати во Скопје, но вели: „Ако се вратам, сакам да имам и работа, што ќе ми овозможи да не се намалат моите месечни примања“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Можеш да замислиш какви страдалнички години помина со нив а не се осмелила тоа малечко богатство да го претвори во корка леб! Оти била заветена!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Може да биде сосем спротивното на тоа што го реков јас погоре за комитетите, т. е. тие се готови да ѝ дадат на Европа секакви гаранции Македонија да не се соедини со Бугарија, но тие никојпат не ќе се согласат да се упразни во Македонија бугарскиот јазик и бугарското име во полза на централното македонско наречје и името „Македонец”, со други зборови, тоа што го реков јас дека имало само еден чекор од таа положба што Македонците и македонските комитети по македонското прашање се држат кон Бугарија, па до полното отцепување на Македонија и Македонците од бугарските национални интереси, не е право, зашто не еден чекор, ами цела пропаст го одделува едното од другото, и комитетите ќе покажат најсилно спротивставување на новото течење; 2) ако се допушти оти комитетите никојпат нема да се согласат со упразнувањето на бугарското име и јазик од Македонија, а заедно со нив против новото течење ќе биде и целата македонска интелигенција со бугарско образование, тогаш од каде ќе црпи сила за себе новото течење?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не беше рекол ни збор, ама и не се клонеше од својот куц зет, кој оптрчуваше наоколу како џуџе кај налбатин.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Го наслушуваат со една цевка, ко инка, му го слушаат срцето, ама ништо не се јавува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еј, не се бакнавме! се сети и подзапре дури кај првиот свиок на скалите, ја крена слободната рака во знак на поздрав, испрати еден воздушен бакнеж и исчезна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Знам дека се шегуваш, ќе ѝ речев за да ја приземјам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не се однесува буквално на самото мајчинско, но алудира на емоционалната состојба што ја вообличува мајчинското – имено, абјектната состојба на некоја што верува дека нема избор, освен безусловно да сака... додека не ја дотуркаат до самиот раб. ‌Навистина, ако една од функциите на кампот е да се наврати на сцената на траумата и да ја преодигра таа траума до степен на урнебесна преувеличеност, за да ѝ ја неутрализира болката без да ја одрече, тогаш конкретната драма што ја преодигрува уживањето на кампот во мелодраматичната сцена на судирот мајка-ќерка во Милдред Пирс не е трауматичноста на мајчиното отфрлање, туку трауматичноста на безусловната, неменлива, бескрајна љубов.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од дотука реченото се гледа: прво, оти ако по нашите сегашни етнографски сфаќања на Балканскиот Полуостров, особено на централниот и југоисточниот негов дел, т.е. во денешна Србија, Бугарија, Тракија и Македонија имало и има само две словенски етнографски единици – српски и бугарски народ, тогаш тоа уште не значи дека нема, немало и не може да има друга словенска единица, а напротив, дека нејзиното постоење е во пределите на возможното и на реалноста; второ, дека во Македонија нема две јужнословенски народности – српска и бугарска, а напротив дека во неа има само една народност со свои особини, коишто или претставуваат нешто оригинално што се нема ни кај Србите ни кај Бугарите, како што е, да речеме, со многу особини на македонските наречја, или нешто што се има и кај Бугарите и кај Србите или коешто се има само кај Македонците по краиштата на нивната татковина и кај Србите, или пак по нив и кај Бугарите, и дека од тие особини на Македонците, како дел од словенската група народи, најмногубројни, најраспространети, заеднички за сите Македонци, значи и најважни се тие особини со кои Македонците се одличуваат од другите словенски народи: по нив Македонците фактички составуваат одделна и самобитна словенска народност, иако за неа денеска не се зборува во науката и во секојдневниот разговор; трето, дека причината за тоа игнорирање и затемнување на постоењето на македонската народност се крие во постоењето на името „Бугари” во Македонија во етнографско значење и во експлоатирањето со него од страна на Бугарите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Куќите им се пониски од дрворедите, речиси не се гледаат од високите стебла.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Им се исправил ѕидот во очите, му нема крај, не се догледува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од секаде дува, а ниедно дрво не се мрда.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но не се надајте, как мојата песен ќе развесели твоите читатели, не, таја ет жална, заштото ако да бехме на харно, кој ке ти пишеше жално; на харното кој може да вели как ет лошо? Сполјати Господи!
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од секоја свадба, каде што оди сводник, добива по едно рало чевли, и тоа некаде со голема пот заслужени, а овде ќе оди на готова работа, колку „нишан таши“, да не се рече оти зетот сам сводник си бил, што нема да биде лага.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- „Што е со тие изгубени души кои на раскрсницата на животот засекогаш ќе го изгубат патот за да ја пронајдат смислата на своето постоење?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во тој миг му беа далечни најмногу со тоа што не се покриваа и не замолкнуваа, кога тој нивни разговор беше сиот изрешетан од она.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ова не се кажува на добро, рекол татко.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама за солта нема како. Солта не се сади, не се бере, а не можеш да ја прескокнеш. А ја прескокаш, сркаш бунгури, јадеш леб глекав.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ликвидаторите можат, во согласност со содружниците, односно со акционерите и со доверителите, да отуѓуваат одделни објекти од ликвидациониот имот на одделни акционери и на содружници – ако со тоа не се повредуваат правата на другите содружници, на акционерите и на доверителите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Воопшто не се посомневав, поседовме уште малку, па бидејќи бев уморна, си реков дека ќе спијам и ништо нема да му речам или да го прашам зошто е тука во Кичево.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Оливера ми кажа дека некои деца биле уште уплашени од војната и дека не можат да спијат, а кога ќе заспијат викаат во сонот и бегаат од постела, се кријат под креветите, некои само да чујат брчење на камион или трактор, и ќе почнат да скокаат низ прозорците, си мислат авиони и тенкови идат и ќе се пикаат по грмушките, ќе се тресат ко пилиња, негователките ќе ги бараат, а тие ги затвориле ушите и очите, само устите им стојат отворени, ама пак не се оѕвиваат, не се кажуваат; оти не се оѕвиваш ми вели Горачинов, кај беше досега отидена, ме прашува, по ортомата своја, му велам, и јас не знам кај бев, а надвор се смеат, на вратите од кабините ни напишале ,То долапи ефтихијас"18 и се смеат,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А она што ги раздвојува нормалноста и лудилото е стравот – нормалноста се плаши од лудилото, и лудилото се плаши од нормалноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Колку да не се мирисаа Ѓорче, Пере и Петре со Бориса, Гарванов и Тренков, положбата во која се најдуваа им наложуваше да се помагаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Не се договоривме за така.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Американците за разлика од нивните имењаци со предзнак јужно не се заебаваат со овие работи и нѐ снимаат со драмска секција од осмо-Б плус надежни манекенки.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
„Дадаизмот, пишува Жорж Иње (Georges Hugnet), е нејасен: се сомнева во сѐ и не се сомнева во ништо, како да не разбира дека му ја задушуваат смеата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
За Шишмана не се плашеше; кога ќе му тропне третото камче тој ќе искочи како откачен од федер. Штом го чуе да падне.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога ја отши бовчата, излезе моето исткаено платно кое го замотала за да не се валка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Никој не се помрдна, никој не изреагира на моето заминување.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
ИЛИЈА: Што ли сакаш, да се погрчам, да си ја менам народноста моја?! Та јас не се срамам од народноста моја.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Почнува да се суши, да изумираат клетките, кои не се обновуваат повеќе.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Така смеејќи се, виткајќи се од смеа, заборави на казните, со двете раце сопирајќи си ја смеата рече: - Е, Леме, проклет да бидам, не се родил поголем шегаџија од тебе во целиот свет!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој едноставно не можеше да ги репродуцира звуците што беа снимени на плочата, затоа што тие звуци го тераа да вибрира силно сѐ додека не се скрши.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
За жал, овој закон не се однесува на работодавачите кај кои повеќе од 51% од средствата се во приватна сопственост. 38 беше избришана експлицитната одредба која нормираше дека платата мора да му биде на располагање на работникот на определениот ден за исплаќање, освен ако страните поинаку не се договориле (чл. 5 од ЗИДЗРО/јан.12); ● беше продолжено времетраењето за кое работодавачот исплаќа надоместок на платата на работникот за работа поради негова болест или повреди од 21 на 30 дена.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Барем така им велеше на тие што даваа пари, а посестримите ги газеше на секој чекор да не се даваат на Турците, оти главите ќе им ги скинел како на врапци.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Е, па, тие претерале! Тој никогаш не се заземаше за работите заради пари, ниту да добие некоја конкретна власт.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
— Не се издржуа, бацко Толе, шо не се издржуа, токо ајде да а ваќаме и ние Бугарија како тиа лани! — му предложи еден ден Андон на Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тргнав со него. - Не се качуваш, не шеташ по планинава? - прашав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Танјуговата“ фотографија: телото на носила, прекриено со бел чаршаф и нагаравените лица на присутните, со забележлив сладострастен навев, како да не се работи за преживеани, туку за компанија оџачари.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А сепак девојчето го сожалувам иако со забите одвај ја додржувам сеуште неизречената помисла: „Другар Канчевски, верувај, тоа беше најмалку од она што требаше да ти се случи!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Другиот прифатува: - И кажи му на кметот од нашето село да не се грижи за нас оти знаеме ни пцуел мајка партизанска и потскажувал па Тодора и Јована ги тепале ги ставиле во окови а со нив и мојот старец прашај ги твоите војничиња мајмунчиња како ги дочекавме на Момино Брдо и како бегаа од нас...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се прости веќе од сништата на младоста, но не може уште да се помири со едно: дека го градел својот живот на погрешна основа и дека она, во кое ја подозирал својата исклучива талентираност, се исцрпило со најпросечен домет што дури и не се повторува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Со тоа требало да се докаже дека властите дејствуваат решително и строго против револуционерите, но во исто време на Европа, којашто постојано вршела притисок за спроведување на реформи во Македонија, да ѝ се даде на знаење дека турското правосудство не се разликува многу по својата „демократска“ постапка од европските судови.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
За нив татко ми прикажуваше оти тие биле брат и сестра и ич не живееле како што рекол Господ, та беше ги колнала мајка им и татко им да се сторат пилиња и да одлетаат в поле, та да се бараат и еден други и да не се најдат.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Стомниња, бардиња, грниња, на ти тебе толку, дај ми мене олку, мора, нешто да сме згрешиле, вели, и царот веќе одел на дрва и на ќумур, вели, сега мечката свирела, а царот играл, стомниња, бардиња, грниња, од ќуспе масло не се вади, и шути за нас на мечката, ја јаде крлеж под опашка, вели, и царот садел компири, стомниња, бардиња, грниња, вика Толе Грнчарот и си шеколка по патот, се оддалува, како подиставен од умот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не се предавам, рече. Денот не може да биде побрз од мене.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И тајната за тоа лежеше во дното на неговата душа и тој се движеше како во некој самрак, што некогаш се закануваше да се згусне во темница, нешто што никогаш не се случи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сакаше некако да го разбуди, но ко кога виде дека нема никого да го налути поради тоа, не се загрижи.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Поетот не успевајќи да му се наложи на другиот предел, барајќи одговор од историјата и разбирајќи дека таа не може да биде компензација за изгубената земја, одговорот ќе продолжи да го бара на неизвесните патишта на универзалниот егзил, на некој можен премин на минливоста, на премин меѓу материјалното и метафизичкото.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не се плашиш дека сите треба да бидеме еднакви?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Добро, има во вашите писма и извесно количество фактографија, информации и баналии од сите видови, кои вашиот епистолариј неизбежно го приземјуваат во просторот и во времето (внимавај, кај Тебе ги има неспоредливо повеќе отколку кај неа!), но вашата специфична, сосема езотерична и (белким и затоа!) мошне интензивна релација не се воспоставува, триж помалку должи врз нив. Туку исклучително врз длабините на душата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Како славејот друго пиле на светов не се раѓа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
ДИМИТРИЈА: Ќе се јаде ли во оваа куќа? ВЕРА: Не се дојдени.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Не поради некаква сентименталност, туку едноставно што знаеше од искуство дека многу работи што однапред ги планира човек - не секогаш се исполнуваат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Јас не можам да го допуштам последново и го сметам навредливо за мене, ете зошто и не се откажувам на прво место да си изработам свој самостоен поглед врз прашањето за мојата народност и врз онаа на моите сонародници.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тврдеше дека Доста ја кладе на жарот да се пече како риба, но благодарејќи на гламните, не се запали.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Арафат и официјално напуштајќи го својот сон за создавање на една обединета и демократска држава за време на својот говор пред претставниците на Обединетите Нации во Њујорк, во ноември 1974 година, ќе предложи создавање на една мини-држава во Трансјорданија и Газа, со реципрочно и симултано признавање на Израел и Организацијата за ослободување на Палестина, да преговара со преставниците на еврејската држава во рамките на една меѓународна конференција, под закрилата на ООН и големите сили.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И тогаш од клунот на уморното, измрзнато и од болка натажено славејче, потече таква тажна песна, каква никогаш не се беше слушнала во гората.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Да простам за овој магарштилак? Може сакаш да правиш ти мене будала, а?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го напрегнав слухот да слушнам што зборуваат, но ништо не се слушаше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Навистина, при секое среќавање со него паѓаше понекој од аскерите, по некој се рануваше, но тие беа толку многу што на секој Толев четник броеја по цела стотица, та бимбашијата не се плашеше оти Толе ќе ги истепа сите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ја турна од себе, таа падна назад, а борината ѝ отскочи настрана и не се угасна.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Учителот ги погледна, прво Јолета па Ѕвезда и им вели, ама главно на Ѕвезда: - Ти не се смееш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Емплфорт“, му се обрати тој. Телекранот не се развика. Емплфорт застана, благо сепнат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неговата литература нѐ потсетува дека мистеријата не се наоѓа во детективските трилери и хорор-филмовите туку во навидум секојдневното и вообичаеното.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Украдено виножито, украден сон не се враќа, изгубена надеж, украдено време, скршено срце, со солзи, со болка, со камати се плаќа.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Се плашевме да не нѐ пресретне друга. За среќа тоа не се случи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Не се симна на Сен-Силпис, тоа го знаев уште пред возот да почне да кочи, тука е онаа подготвеност на патниците, особено на жените кои нервозно ги проверуваат пакетите, го затегнуваат капутот или гледаат отстрана кога стануваат за да ги избегнат колената во оној момент кога губитокот на брзината ги врзува и заглупува телата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Луѓето сѐ уште велат „ние не комуницираме“ и се плашам дека се во право - она што тие го соопштуваат (communicate) кога велат „ние не комуницираме“ воопшто ништо не соопштува бидејќи, како што Вацлавик (Watzlawick, Beavin, and Jackson, 1967) вели, „не е можно да не се комуницира“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не знаеме ние, ние сме прости, пуштете нѐ нас, оставете нѐ нас на мира, ние во ништо не се разбираме, ние во ништо не се мешаме. Како живина?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Хе. Може. Ама не се гоштевајте на мене кога си знаете дека сега сте вие ставени на маса.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
А сум викала и во времето на кое не се сеќавам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Други му велеа да не се откажува, зашто тој потфат има огромно значење.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Го фрлил догорчето зад себе без да внимава каде и веќе ја чувствува топлината на пламенот што зад него пустоши, но тој не се ни свртува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Затоа нашиов штаб не се решаваше да го напушти овој сигурен меќан во Толевиот „пашалук" — Мариово.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зарем овдешните „национални чести”, денес идентификувани со монструозните злостори против поединецот, народот и човештвото, не се искомпромитирани до мера кога веќе мора да се зачуе едно човечко морално НЕ за ѕверствата на коишто секојдневно сведочиме.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Недоверливо, напорки го погледав. Веднаш ги разбра моите погледи и сега не се стрпи, рече: - Ти си луд, другар.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Јосиф го набрчка челото во знак на чудење, но спокојно продолжи по патот, решен да го помине целиот ден во безделничење, преместувајќи се од клупа, на клупа, а и како да не се преместува, кога на една фалеше даска за седнување, на друга даска за потпирање, на трета, ногарки...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Грдо е, ќе се согласите со мене, што денес луѓе кои живеат во иста зграда, во ист влез, на ист кат, не се познаваат, не се поздравуваат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
И не се излага Тренков. Навистина, тие топовски грмежи идеа од Крушево, и навистина Никола Карев со своите другари се расправаше со агите, но не да ги избрка, но сега ја бранеше победата и првата македонска република од турските сили кои донесоа и топови за да ја урнат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И токму ова залажување и самозалажување беше и е основната причина да не се види стварноста онаква каква што е и да не се преземат чекори за нејзино менување.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Трепери материјата на таа игра во која се губи кутриот летач но не се поредава во својот тетерав устрем.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Тревата - сосем спржена од жешкото лето, ама прав не се креваше.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Молчеа сите занесени во работата сѐ додека едно време Танас, синот на Бошка Манев и татко му на Мартина, не се исправи.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Што се подразбира под меѓународни средби?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Македонците не се запреа на таа двојна игра со различните изјави пред Бугарите и пред Европа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А идната година, уште во почетокот на март, го даде на хемиско чистење. Палтото пак светна, стана како ново.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И Корилче трча со другите деца, но трча млако, да не се сеќава дали е тоа трчање или само позабрзано одење.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На железничката станица долго ме гушкаше и ме советуваше: „Умен да си, бабин. Да не скиташ. Да не се тепаш. Да не правиш некаква беља.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Овој згустен миг никогаш не се повтори.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Извинете, ова не се девојки, туку кукли.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Гледаш дека секој ден се умира, вели, а од тоа не се умира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Лежел така човекот, грбот му се покрил со пликови и баботинки, од тилот косата му паѓа. Не се мие и не се бричи.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сосема мирно ѝ вели: - Само да не се посомнева во својот копнеж. ***
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Со ставовите 2 и 3 од овој амандман се врши дополнително проширување на надлежноста на Уставниот суд, но тие не се предмет на оваа студија, бидејќи на директен начин не ги тангираат работничките права.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Таа не се појави, а тој не се здебели никогаш повеќе.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Да не се случило нешто? Ни затреперија срцата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
За спорот никогаш не се обрати, ниту пак побара помош од правната служба на СОНК. 64 Бидејќи неговите писма и барања упорно беа игнорирани –  Митревски, во текот на месец јануари 2007, конечно покренува судски спор за враќање на работа пред надлежениот Основен суд – Битола.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Да не сум и јас мртов, мајката? Ништо не се знае во ова страшилиште.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Со тртка на носот... – се кикотат играчките во хор. - .... со тртка на носот, накаде да одиме за да не се загубиме?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
После го крмеше своето немирно срнче и го тешеше да не ги зема толку присрце оние завивања, сѐ додека не се смиреа и не заспиеја.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Моја кривица беше што не се јавив веднаш кај воспитачот, да барам да ми се поправат чевлите.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Пари немаше и поднесе молба делото да не се става ад акта додека за извесно време не присобере пари за да вложи кауција.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Со остатоците од свеста ѝ текна дека треба длабоко да дише низ нос, да не се исплаши, да одмори, со плеќи да се трие од нешто тврдо и да не заборави без престанок да движи и нозе и раце.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
— Јас су ви паша, јас су ви валија, јас су ви султан.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пишаното не се брише, можеби оти нема кој да го избрише.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Дали Акакиј Акакиевич ги слушнал овие за него судбоносни зборови, и ако ги чул, дали тие оставиле врз него потресен впечаток, дали зажалил тој за својот макотрпен живот, ништо од тоа не се знае, зашто тој постојано имаше огница и бладаше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш седнуваше со домарот над мангалот во кујната, кршеше од домашниот леб, сркаше од манастирскиот грав, мезеше од биеното сирење на вжарената маша, отпиваше од стомната покрстено вино и водеше најприземен разговор за тоа како не се исплатува да го држиш и да го раниш магарето зиме кога нема работа во полето, како е поарно да го пуштиш без самар во снеговите на планината да го изедат волците, а напролет да си купиш младо магаре па да му го главиш стариот самар и да си вршиш работа, оти живеачката е една, а скапа, а пак треба да се преживее, да се одживее некако.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како да не се одржала! А таа сепак се одржа“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А птицата навистина се претвори во камен, но не се устреми кон излогот на слаткарницата, туку почна да паѓа право кон Димче.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Фрактали се геометриски форми кои, наспроти оние Еуклидовските, воопшто не се правилни.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Но тоа да го продолжи барем некој месец оти не се знае него кога ќе го извадат од ќелијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како со коренот на своите стапалки да цицаше од земјата подмолен татнеж, раскажуваше: „Чумата не се шири по светов сама од себе и не ѝ го разнесуваат семето ветришта. Земјата се покрива со трупови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Седумте црнчиња со кадрави коси и бели заби ми раскажуваа за крокодилот цртајќи и самите за да ги разберам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Само во зима, на студ и голомразица, бастунот ја преземаше својата основна функција, да го потпира патот, но и тогаш дедо ми не запираше, не се колебаше, туку со одмерен чекор стигаше секое пладне да го испие своето „горко, накај средно“ кафе во „Метропол“ со пријателите-пензионери, во просек петнаесет години помлади од него.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но Руса не се врати дома, кај своите; горе, над куќата Дамчески, на падините на Горник, си направи колиба од рошки и од ’рженица и тука се настани.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тревата не е легализирана но не се легализирани ни убиствата.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
- Не е на арно! - Саде толку извика. Не се задржа ниту колку голтка вода да се напие.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Дојдете со Вангел со фамилиите. Тука не се живее.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Таа постојано стравуваше јагулите да не се заплеткаат премногу во татковиот живот и на семејството. Тоа не би било добро!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Додека јас не се искачам по првото рамниште, ти не поаѓаш Разбра?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Нешка везе и често ја мириса китката, за која Тода донесе едно шутаре од бардаче за вода, да не се исуши.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Облак зелен во залез виолетов плови како во пристан млак Стојам под него Маглички утеха сина и бели нежни јадра – бледи јата – копнеж на живи вази Јадреат јадреам јас Во цветот на корењето земјата не се открива сино Гордо виолетово радосно плови над прозорците да ги легне очите на улицата на себе Шуми ми шуми приспивно за раното небо на тротоарот што во правот долго ги помни сините стапалки на ѕвончињата
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Во поглед на мерките кои би требало да се преземат, сметале дека е потребно да се имаат предвид „алтернативни политики“, преку кои на Британците им се отворала можност предметот да го прифатат секогаш до онаа граница кога тие не би смееле да покажат дека заканата кон нивните интереси била преголема и од тие причини предвреме да не се придржуваат кон мерките што би можеле да го забрзаат директниот конфликт со Советската влада.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Полуостровот за сега ѝ е под мирисливото здолниште а заразата од раните не се шири и не достасува како болка до нејзата спокојна свест и до студената совест.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но, луѓе, да не се залажуваме. Може ли некој да го одбере својот талент.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тоа чекање навистина завршуваше со успех на кој ние децата не се радувавме премногу, ами олеснето потрчувавме по ластик или топка.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Соколе чувствува како се припива таа до него, па ја спушта својата глава на неговото рамо и гледа сѐ така во пределот, сега не се смешка а е замислена.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Моментно не можам тоа да го забележам ни на некое ливче зашто се наоѓам во мрачната страна на животот, во визбите на животот за кои луѓето најчесто не се свесни.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Потоа долго време го чекавме да се врати, да нѐ причести. Ама не се врати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зашивај конец за конец. Ја крпиш и крпата, и крпата за закрпата. Да не се гледаат месата. 105
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не се станува лесно пријател во животот и играта како што беа тројцата еден за друг.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во умот на Трошчејкин ништо не се одразува со голема сила - ни смртта на синот, ни творечките визии, затоа што е тој сирак. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 151
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Не се обидува повеќе да станува.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Меѓутоа, ставот на тогашното партиско и воено раководство бил да не се водат вооружени акции против германскиот и бугарскиот окупатор за да се зачуваат градовите и селата од осветничките акции на Германците и Бугарите.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Иако беше ретко добра ученичка, не се запиша на факултет.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
„Да му се врати шапката на дедото!“ - помисли веднаш потоа, но ни шапката на дедото не се врати.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Никој не може да го извади од кожа затоа што овде никој не смрди, никој не се шверцува и не се бутка за прв да влезе.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Потоа замолчи и забележав дека збунето ги намршти веѓите и подзина, но бргу отпосле пак викна, но овојпат, - Јован!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
ПРВИОТ: Не те разбира. (Се наведнува врз Михајло) Мртов е. ВТОРИОТ: Остави. Да не се мешаме.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Само земјата му се радуваше на Сане Сандин, зошто еден век ја газеше и ја лазеше, од која ни на сон не се одвојуваше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ништо не чувствувам, само мислам на бабата и на тоа какви гаќи носам, ако нѐ однесат на доктор. Да не се посрамотам, не за друго.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„За инекција може да ти стави и Бале Цуба, има завршено ветеринарно“, рече Михајло и ги достегна забите за да не се насмее.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ме чувала додека мама била на работа, не се согласила да ме носат во јасли и градинка - како што ги носат другите деца.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А пампурот сал рикаше и рикаше, а ние собрани куп, се тресеме, плачеме и си велиме - е сега ни дојде крајот, тука каде ништо не се гледа ќе нѐ фрлат во морето.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А тоа не се отвара толку лесно. Зарем го немаш сфатено тоа?“
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Веќе 1932-та тој напиша во предговорот за својата втора по важност есеистичка книга, Расправа, еден лапидарен став: “животот и смртта му недостасуваа на мојот живот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И навистина: Луција од мене бараше да бидам циркузант не затоа што таа, туку нејзината Партија го сакаше тоа; Ина бараше од мене да бидам кловн (со видлива дарба за еквилибристика) не затоа што тоа ќе ѝ донесеше поени во циркусот, туку затоа што таа уживаше во моите глупости; се смееше како никогаш ниедна жена на светот; се смееше како што Луција, мојата Луција никогаш не се смеела, не се смее, и ниту не ќе се смее, иако според својата судбина требала да се смее, што не би можело да се рече за судбината на Ина; и јас реков: „Со задоволство, Ина. Со задоволство ќе го сторам тоа.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се наоѓаме други Се прегрнуваме Од таа страна осои небидницата. Изеди се ѝ нарачуваме Не се враќаме.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Тој гледа во прореденото теме на кловнот и не се чуди; кога е тој наведнат, капакот на зелениковото око не се спушта.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Борина во таквите случаи не се клава да не светни куќата и да ги види некој од баџата, оти за дупките Митра се погрижи та одамна ги затна со крпи: „да не ѝ дува северот“, — им велеше на жените, кога ја прашаа што толку иззатнала.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сопствената кола не се исплатува да се вози низ Истанбул, зашто возењето секогаш претставува опасност и го обременува возачот со психичка напрегнатост.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Татко ќе се уморел, а Јоше не се уморувал од свирењето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
11.  Впрочем, кај нас има и посебен Закон за волонтерството (Сл. весник на РМ – 85/07, 161/08) којшто, во пракса, не се почитува дури ни од страна на државните органи!? 18 време не подолго од три години, со тоа што содржеше и одредба која имаше намера да ја намали опасноста од злоупотреба на засновањето ваков работен однос: „Работен однос заснован на определено време станува работен однос на неопределено време ако работникот продолжи да работи, најмалку пет работни дена, и по истекот на периодот од три години“ (чл. 2 од ЗИДЗРО/03).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Ја дополнував претставата за Арафатовата Палестина, со другата внатрешната Палестина на Махмуд Дарвиш. Тие не се исклучуваа, туку се дополнуваа!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Одам, ја подавам главата од врата, а внатре: џагара-магара. Ништо не се гледа од чадови, од угаски недоугаснати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Трајанка знаеше сите тешкотии да ги претвори во шала, да ги преврти, да не се осети – оти тоа многу болеше.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Заграби, им тури на маските, ги поискара да не се туркаат и си тргна кон огништето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се фаќаш за главата, а косата не се расправа. Се затестила од гниди, од посерки.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Плажите покрај Пацификот се толку долги и широки што никој не се прашува ќе има ли место за неговиот пешкир.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Немилиот настан, кој спротивно на законот никаде официјално не беше евидентиран, ниту пријавен од страна на работодавачот, се случи кога, и покрај очигледниот дефект на машината и потребата од негово отстранување (отпушување на цревото за нанесување малтер) – а за да не се губи еден ден како би се отстранил дефектот на професионален и безбеден начин, сопственикот на фирмата нареди веднаш да се отстрани дефектот и да се продолжи со работа „на негова одговорност“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во врска со кршењето и намалувањето на работничките права вреди да се спомне и тоа дека овие две појави не се со ѕид одвоени една од друга.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Во извесна смисла, личноста на Џоан Фонтејн беше досадна, бидејќи главната хероина никогаш не се бранеше, просто дозволуваше госпоѓата Денверс да ја гази.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Лазор, чувствува, сиот се смалува: тогаш кога бегаше од заптиите ни не се сети дека тие можат да пукаат, но откако стигна назад во Потковицата, со некое скришно делче на умот, постојано на тоа се пристеува дека ако пукаа заптиите засигурно плеќите ќе му ги наполнеа со куршуми.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не водеше сметка што ќе мисли за неа овој или оној. Од никого и од ништо не се плашеше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А законот не е закон ако не се спроведува и не се почитува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но откако се смири малку, откако сети дека топлината на сонцето, добрината на дабот, јасиката и целиот шумски свет му го топлат малечкото срце, славејчето срона таква чудесна песна каква што порано никогаш не се беше слушнала во гората.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ти брзаш,мој сине,да земеш венец од лаври во крајот на блаженства,кај што не се знае болка и време, каде што таму, во рајот, од приказни можеш да сретнеш задоволства толку ...
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Непоткупливата болничарка, единственото суштество кое изгледаше живо во заварената изненадувачка тишина, почна да шета од едниот до другиот крај на спалната.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да не се нарушува темпото на дишењето!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Нарипаа сите, спремни за борба или бегање, а Пере прв проговори: — Има право Толе што не потсети дека луѓево од ова село не се за вера.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Да не се стрчнеш и ти по него? прашал Богдан Преслапец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И со денови чекаше да се врати птицата, да го побара. Да снесе нови јајциња, да испили пород. Чекаше, но таа не се врати.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Хаосот се јавува кај честиците што им измолкнале на машините, така што веќе не се на располагање за експерименти.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Не се осмелуваше да се почеша, зашто ако го стори тоа, вената ќе се воспали.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Осамениот Еразмо, полека, воден од својот Свет дух, се упати кон привлечната бела топка, смеса од облаци, снег и магла, во чија што внатрешност не се распознаваше ништо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
СИМКА: (Се тргнува). Мајка иде!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
- Јас кажав сѐ што знам. Не се сеќава точно но му се причини дека иследникот беше затечен од прашањето на обвинетиот па затоа ништо не одговори.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Мора да траеше секунда, можеби повеќе, бидејќи почувствував дека Маргарита ја воочи таа насмевка со која Ана не се согласува, макар само така што ја наведнува главата, што неодредено го испитува затворачот на својата црвена кожна чанта, а всушност речиси како и да е оправдано да се смееш и понатаму иако Маргарета такаречи веќе и не гледа бидејќи на некој начин гестот на Ана ја потврдува мојата насмевка, и понатаму ја прима до себе па веќе не е ни потребно таа или Маргарита да ме гледаат бидејќи и се онака темелно предадени на ништожната работа околу проверката на затворачот на црвената чанта.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Учителката организира да не се двоиме, заедно да седиме, заедно да јадеме, заедно да играме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Потоа додаде дека со проблемите што јас сум ги актуализирал се бавеле други специјалисти за оние Кои не се токму во соответното одделение на Бардовци.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таму само со мазга можат да се однесат материјали, вели. Нека биде и со мазга, реков јас. Добро, вели тој, заради Симона, инаку не се исплаќа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се качив во возот, а ми идат илјада и една помисла една со друга што не се познава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога ја виде Бонети цапната во езерото и со поткрената кошула за да не се водени, кога ѝ ги виде белите бутини што блескаа на сонцето, се возбуди.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Шанса за светилник на морепловците оние кои сѐ уште не се очајни и не се плашат од фантазијата на брановите.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Потоа си ја стави лопатата на рамо и колку што можеше побрзо си замина. Не се ни сврте.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ма не се тревожи, татичко, знам, доволно сум возрасна и самата да се грижам за себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во книгата се открива еден телефонски разговор меѓу Џорџ Буш и Ариел Шарон од 14 јули 2004 година.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А, заборавив да ти кажам, во дворот, во купот луѓе ја видовме баба Митра со Дончо, ама после се загубивме, не се сретнавме!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Но, во тој случај, ќе беше изоставена убедливата истражувачка метода на Тортон Вајдлер во книгата „Мостот на светиот крал Луис“ (The Bridge of San Louis Rey) - една скрупулозна студија на биографиите, напишана со цел да ја оправда случајноста кога пет личности што не се познаваат страдаат при рушењето на еден висечки мост во Перу.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Стариот сега беше сигурен како би живеел до крајот на својот живот само ако не се промени нешто, па макар малку да му олекне.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не се дотеруваше како другите негови домски другари - да спие со врзана коса, да црта ќумурни мустаќи, да пушта долги нокти на малиот прст - зашто однапред знаеше дека со ништо нема да го подобри својот физички изглед, за евентуално да го сврти вниманието на некоја од оние девојки што живееја како нив во државната установа на милосрдието и дарежливоста, само преку ѕид.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Зарем човек не се раѓа со крик и сиот живот минува во стишување на крикот, до конечна, можеби трансцендентна тишина?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
О, Боже Господе! И ова да ти биде најсреќниот и најтоплиот момент кој со зборови не се опишува, по кој следи средбата со човечето кое потаму низ годините ќе биде најважното нешто во животот ваш, дојден на најтешкиот и најболен начин на светот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Никој не се жалеше; ни поради дождот, ни поради жегата, ниту поради времето што минува и оддалеченоста.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Некои работи се случиле, други не се случиле.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Арсо претпазливо ја гази сенката која не се откинува од стариот како да е фатена за неговите нозе и му пречи да зачекори пошироко.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Воздухот е пријатен и ѕидовите не се потат, ама ете, некои женишта, во шегачењето, ја попариле со жешка вода.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој не се насмеа; се повлече еден чекор и го измери коњот со едно око, какви девет илјади за ребра и четири нозе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сето тоа Лазор го гледа од под веѓи и зашто отпорано знае што има нацртано на внатрешната страна на тутурката, планот на Потковицата, си дума и се надева дека можеби не се собраа за да го ругаат него, дека можеби и овој пат ќе разговараат за тоа за кое од смртта на татко му на Максима наваму секоја година ова време разговараат - за барањето одобрение за ѕидање црква, а годинава за барање одобрени за ѕидање и на општина и на училиште.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Првобитното пелтечење беше проследено со порој комплименти на сметка на Рада, која со ниеден гест не се спротивставуваше; не се бранеше ни кога накратко прстите им беа сплетени, ниту кога неговата рака помина низ нејзините долги коси.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но како никој, ни копуците, како што беше Борис Енда, не се согласуваше да влезе во колектив, Пената, на една конференција организирана за влегување во колектив и против бога, фати облог со мажите дека тој, ако се согласат тие да влезат во колектив, и за да им докаже дека веруваат во глупости, сам, ноќе на полноќ, ќе отиде на Самовилец и оттаму, за доказ дека бил, ќе го донесе копаничето со кое луѓето црпеа вода од кладенецот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
КИРО: Не може никаде, а овде. Овде може сѐ. Не се мешај тука, тетка Султано. Не разбираш.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ниедна ќерамида не се враќа назад на земјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Толе не се пофали оти тој е најарен, но ја кажа правината дека Крсте Попов, иако е во трето одделение, поарно знае од Трајка Јанов и другите од први клас и го викат учителите да им раскажува кога овие не знаат некоја лекција, за да се засрамат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но, овие мисли бегаат додека пак не се седне крај воланот и сѐ дотогаш додека тркалата не почнат да се валкаат повторно по германските автостради.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
— Остави и, море, шо ти сториле шо ќе и мушкаш, токо да пратиме некој да му рече да сварат повеќе пилав и да го остават да се лади, оти жежок не се јаде, — му одговараше Саботко Неданов, фаќајќи се за кубурите и фалејќи се како по двајца аскери ќе тепа наеднаш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ете така: едноставно живуркаше...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На ручекот што го приреди игуменот, се разменуваше по некој збор меѓу полковниците и пратеникот, колку да не се молчи, но сосем за споредни, небитни работи: пратеникот ќе ги прашаше како се чувствуваат овде, како им се допаѓа овој крај, тие го искажуваа своето задоволство, восхитување; го пофалија кметот за пречекот што им го направи и убавите денови што ги поминаа во селото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но не смееме да заборавиме дека модерната држава има монопол над движењето.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Се плашеше повторно да не се најде во некоја рибарска торба.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Исто така настана од Борхесовото согледување на сопствениот живот како живот во кој немало никаква драма вредна за бележење или коментирање, барем не за потребите на прозата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Идните воденичари се собирале зад својот челник и молчеле, тој меѓутоа зачекорил со вкочанет врат и со крвава крпа околу главата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дали час, дали миг, или воопшто не се случило, што се вели, ама само така ми се кажа во несвестицата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се врати дома Петре, ја кладе главата меѓу дланките, се потпре врз исушениот орев и три дни и три ноќи од место не се мрдна, ни око отвори ни уста зина, ни касај касна, ни вода пивна.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И можеби дедо Бошко ќе одбиеше, и Луман, како што имаше обичај, ќе ги изнатепаше сите по дома, некого ќе убиеше или дури и куќата ќе му ја запалеше за да си ја покаже силата, но сега тоа не се случи.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И длабоката изгубеност во која Толстој ќе се најде траеше долго време, дури и кога беше женет и татко на семејството за што тој раскажува неколку страници подолу: Јас морав да ги кријам врвците за да не се обесам кога минував помеѓу креденците во мојата соба каде што ќе се најдев секоја вечер соблекувајќи се, и престанував да одам на лов со мојата рушка за да не се обидам на најлесен начин да се ослободам од овој живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
„Јас сум Таа. Почивам скрснозе а колковите ми надтежнале од животворност и се прошириле толку многу што се одделиле од мене и веќе не се само мои и не се само тука.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Знаев дека Симон не се труди гробот да биде брзо готов.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не се сложувал нешто со бугарската политика во однос на Македонија и го убиле некои платеници на бугарскиот двор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
(...) Ми кажа дека му се враќаат, дека пред повеќе години му доаѓале соништа во кои работите кои ги видел и кои се случуваа не се разликуваа од јавето.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сем е во ред. Го прифаќаат од време на време, но инаку е во ред.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кучето не се двоеше од него и каде одеше тој и тоа одеше по него: по полето и планината.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
КОСТАДИН: (Не се сеќава веднаш на што мисли Симка). И јас те милувам, Симке!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Казнувањето на наркоманите претставува лоша политика поради најмалку пет причини: Казните за уживање дрога неправедно ја ограничуваат слободата на полнолетните лица да користат супстанци кои не се ништо поопасни од некои други кои легално можат да се набават и ги затвораат луѓето поради постапки кои, за разлика од поголемиот дел на кривични дела, не нанесуваат директна штета на другите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Светлоста околу нив живо пулсираше, пливаше, низ облаците, се палеше и се гасеше;тоа пролетно треперење не се смируваше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Прво се јадеа крушите, кои во времето на берба поради задавливост не се ставаа в уста, но со стоењето од две-три недели угниваа и стануваа многу убави.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Била вчудовидена, тоа да, но никогаш никој во животот не ја повредил, та затоа не се плашела од никого, а да видиш крилест човек, па тоа е толку интересно, таа била горда што го сретнала.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Двапати се качив кај него горе. Тој се изненади. Знам дека не се надевал.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не му е важно да биде старешина на имотските сојови (а да не биде глава на сиот сој Перуноски не може, зашто е најстар и од браќата и од братучедите) но ако не го сменил од старешинството сигурно нема и да го руга, а тоа, да не го руга пред луѓево за она за кое сам тој не може да престане да не се руга, најважно му е од сѐ.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Копук! Мислеше ќе се залетам по неговото партизанско минато. Зарем не се погледнал во огледало.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А ти наеднаш ги отвораш очите и со онаа твоја детска насмевка велиш дека ти не си јагнето што му ја мати на волкот водата од поточето бидејќи си пиел подолу од него, а водата не се качувала угоре и дека не даваш да бидеш изеден. Умното сине на мајка.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тие го видоа караулот, а и тој ги виде и ги дочека да му се приближат: — Вила, другар, вила! — викна од десетина дваесет метра Тоше, што караулот го умири и одговори: — „Вамо", другар „вамо", ајде, побргу влегувај во растот да не се парталиш на пресопта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А ти, ела малку по мене“, и Башмајсторот замина покроце кон бараката, зборувајќи како за себе: „Си нашол работа, аирлија нека ти е, само мене ми е страв да не би да биде ова сѐ што ќе ѝ однесеме на мајка ти“, а оној едно време гледаше по Башмајсторот, се подвоуми, Башмајсторот ниеднаш не се обѕрна да види доаѓа ли овој по него, чекореше спокојно, и најпосле оној замина кон бараките.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Малу ме збуножи ова, но проверував неколку пати и на повеќе тезги, и не се излагав.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Не се работи за навика, нането чисти, таа мерудија каде што ќе помине, низ устата, стомакот, цревата, сето она што во текот на ноќта не работело, нането и солта го активираат, чистејки ги органите за варење, а пак лебот ги впива сите наталожени отрови. – веднаш имаше одговор баба ми.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Бидува? „Бидува“, рече ибн Бајко кратко. Не се заблагодари.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Бев навистина поспана, заслепена, ниту за момент да здогледам или барем да се посомневам дека ни се прикрадува големото зло.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но облак не се појавуваше. Небото притискаше пепелаво над жолтиот предел, маказаречката река пресуши, во јаблињата не остана ни капка.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Додека ги бараше вистинските зборови, се разгласи сета маса на плоштадот и повеќе ништо не се слушаше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Стигнавме во дворот, пред куќата. Тој слезе и, нормално, не се фати веднаш за куферите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Си мислев: „Што ли се случува сега во салата за операции“, „Ќе остане ли жив? Да не се искомплицираат работите?“
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Тој оди надолу, јас нагоре, ама не се оди. Гледам, не се оди. Ме подгазува ракијата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Тогаш бегавме од болеста, вели Мисајле Ковачот, а болеста не се гледа. Не знаеш дали си избегал, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но не се запираа луѓето што не ги имаа видено своите огништа четири години и тие што бегаа, та остави оние што трчаа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа ноќ Џонс бил тој човек, измислувајќи систем од јажиња и чекрци со чија помош бил во состојба да се подигне себеси за да може да ги наслика горните делови од платното, кои инаку не можел да ги досегне.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Да не не се чувствуваш добро, - рече таа гледајќи со загриженост во моето лице.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
— Море, не само што ќе му поможам на Толета, ами ако ме сајдиса, ич не се враќам назад.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Се сеќавам дека господ му ја позеде душата. Или ѓаволот - да му ја штави, да скрои опинци за ѓаволчињата.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никој никогаш не се спасил од разоткривање и никој никогаш не пропуштил да признае.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Никогаш не се прашал кој го крстил со тоа грдо име и затоа не се погледнуваше во огледало, едно што по домовите ретко имаше такви луксузи, а друго и затоа што не сакаше да си ги гледа мозолките по лицето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во старите пописни книги на населението и имотот, во тевтерите на воените и даночните обврзници, па во хрисовулите на византиските императори, Потковицата се споменува како феуд или црковен посед, а во ферманите на турските султани, испраќани во врска со собирањето на даноците, со ајдутите, со побуните и казнените експедиции, како султански имот, Хас чифлиг, под името Загориче, кој, најверојатно, зашто се најдува точно на границата помеѓу Битолско и Прилепско Поле во различни времиња потпаѓал под управа де на едниот де на другиот град, но за луѓето кои живееле тука, за нивната раса, религија и бит ништо не се споменувала.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој не се помрдна, зашто Џулија спиеше со главата на неговата рака.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се наоѓаа среде некој татнеж од кој не се бега.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Еден ден војводата Петре Ацев му даде налог на својот четник Крсте Гермовчето Шаќира да се стави со Толета и да му предложи некакво спојување на двете чети: да се упрости работата, да не се двојат силите и цепе народот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се смееше и Зрновски. Се смееше и кришум разговараше со Јана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но беше доволно бистар да не оди далеку, зашто знаеше дека сега неговиот пријател ќе го викне и, кога Милан не му зборуваше, мачорот не се враќаше веднаш, туку чекаше малку да му се умилкува, нешто што беше добро за гордоста и самопочитта.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Како во картагинска арена од римскиот период како да беше завршена за Хабиб Бургиба една невидлива гладијаторска борба на живот и смрт во доменот на владеењето и борба за место во историјата, во која тој не се сметаше ниту за победник, ниту за губитник.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- И Лиле секој ден одеше и тропаше по фирмите. Бадијала. Уште не се слушнало дека ќе примаат некого - тој веќе е примен.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но јас не се противам на тоа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Првиот муштерија од суеверие не се испушта, па макар нешто да се продаде и без печалба.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но кога мајка му дојде, веќе ништо не се случуваше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Уља и Велика како врзуваат крај со крајот, Горица сега да ме види не ќе знае што род сме и сигурно ќе бега од мене, улав живот, ебати животот наш, да не се делевме заради мене може поарно ќе живееја, ама човек не треба во ништо да верува и најубаво му е на оној во ништо што не верува, во ништо што не се надева, барем него ништо не може да го изненади...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не се крие од страв, велеа, туку од срам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Повеќе не се издржува: ни сон доаѓа, ни залакот е сладок...“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во непознатата планина сам, сам под сламена раскуштрена стреа, свртен кон планинакста тишина како огромно уво. во таква бескрајна тишина, во таков непрекинат писок, не се заспива.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
На навалување на Началството од Потковицата и на Комитетот од Прилеп, и лично на војводите Петрета Ацев и Горчета Петров, бугарските воени власти го оволнија Петара, како хранител на помалите браќа, а тие, Началството, Комитетот и војводите, за да не се дозапусти сосема лозата Младенови и за да има навистина кој да се грижи за сираците, уште истиот ден го оженија со една Дамческа, со Калина Блажева Дамческа, која, пак, се учеше во француското Женско училиште во Битола.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Впрочем никогаш не се чита директно. Знам дека секогаш се чита од шеми и посредувања, значи ни јас не заповедам мене да ме читаат со некакви пренесувања во интуитивни екстази, но барам да се биде повнимателен при посредувањата, покритичен при преведувањата и при заобиколните контексти кои често се мошне оддалечени од моите. 60 Margina #1 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Реши и отиде во пензија. Не се снајде баш најдобро. Ја загуби волјата за многу работи!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Со движење што не се забележуваше, улицата налегна.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Затоа тој не се брзаше со работата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тогаш ја чу жената како го вика од терасата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кочо ништо не зборна, само потврдуваше - дури кметскиот пак не се усмевна и не се обѕре наоколу.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Најде голем и цврст стап на патеката, го крена, го изгледа и удри неколку пати по тревата лево и десно од патчето да види дали ќе се скрши, не, не се скрши, ама тревата ја сечеше како срп сѐ до коренот и така, удирајќи лево и десно по патчето, загледувајќи се по крошните на дрвјата од каде летнуваа куп птици преплашени од мавтањето на стапот, туку одеднаш се најде на една ширинка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ама, ја стискам устата, си ги гризам усните, не се предавам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Останал синот да расте на рацете од таткото додека на десеттата година не се вратил братот на умрената жена од заточение.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ти самиот реши да заминеш. Самиот реши да не ни се јавуваш и да не се враќаш.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Наместо да трча низ полето, кон каналот за наводнување, коњот трчаше по патот кон лозјето на Диркан Халабијан, каде што почна да ги прескока лозите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И тие четириесет и три мали тврдини од оној свет - камен врз камен, во пукнатините на ѕидовите гнијат диви треви, врз истоштеноста легнале неотпорни покриви.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Викаме: - Силјане, Силјане! Не се одѕива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како да ѝ кажам дека не се одбира време за тоа. Никогаш не се пребира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А кога дојдоа нашите, се примири некаде, како под женски скут, и додека сиот град излезе на улици тој не се појави во чаршијата барем да си ја обие својата бутка, сѐ додека не го дочека синот во партизанска униформа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Со парите и здравје ќе најдеш, ами младост, младост, таа не се купува!...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Никој повеќе не се осмелува да има доверба во сопруга, или во дете, или во пријател.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И кај ќе го водам, кога од село не се излегува. Сите патишта се затворени.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој не се потруди ни да го крене погледот од хартиите кога прислужникот ги воведе Џулија и Винстон во собата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И тогаш, ете, се случи и тоа што никогаш не се случило порано и во кое до денес никој не поверувал дека се случило: Ескимките одеднаш добија тен како чоколада.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
А комесарот, ѓубрето, цело време ме теши та ми вели - не се плаши, бре.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Многу бргу ги огреало сонце и тој почнал да ора со трактор во Лозарството, а таа да мете во шталите по цел ден, иако тоа од неа никој не го барал, ама бадијала не се седи. Сакале да ѝ платат... во млеко.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
По неа имав една Дулчинеја, додуша за разлика од првата, така припроста женичка, ама пусто многу добродушна, но од сожалување не се живее во заедница - ич не ми правеше ќеиф, ич.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Чапаев, со најголема прецизност, ги погаѓаше и најскриените Таткови мисли кои тој не се осмелувал да ги искаже, особено кога велеше: - Бргу ќе дојде времето кога овдешните луѓе, но и соседите, во потрага по нова хармонија, со право ќе си го поставуваат судбинското и драматично прашање: кои биле, што биле, пред сто, двесте, триста, четиристотини, петстотини години?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Го обли топлина во која за малку не се стопија неговата брада, мустаќите, неговата дебела шапка, па и снежната куќа во која живее со своите прекрасни елени.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Значи, ти мислиш, не се знае гробот на Никола?“, реков. „Не, не се знае“, рече тој. „Оној гроб е празен“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Посматрајќи го, не се интересираше за поединостите на неговото лице туку сакаше да го добие и изразот општиот впечаток што неговиот лик го имаше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Тоа го пишуваше Флорин Богданоски, вели Николе Валавичарот, оти негова е ливадана. Сега не се инаетеше толку за гајдата, вели, дури и на Бугарите им посвире. 205
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сфатив дека е само среќна околност тоа што до сега ништо лошо не се случи.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И никој веќе не се сомневаше дека најпосле и на овој проблем ќе му се стави точка, кога однекаде пак, по којзнае кој пат, се јави нејзиниот глас, рече: - Ајдете, - ни довикна, - што сте замрзнале, одете!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
За душите на тие над кои шеесет години замрачи мрак, запаливме свеќи за да засвети светлина над нив, да болсне светленце и да заживее и остане траен споменот за нив дека не се заборавени...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Ќе носиш одоздола, од Грција, му велам јас, таму не се војува. - Грција е сиромашна земја, вели Григор, сѐ што има Грција, сето ѝ е од бога.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ралфи ги остави таму. Но, не се врати по нив.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Затоа, превладуваа мислењата да не се претерува со козјото прашање, зашто тоа можело да биде и идеја на Сталина!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Местото што му се отстапува во романот на иронијата, како и на смирениот крај (читај­те го рецептот за питата „тикуш” која мајката му ја приготвува на истоштениот повратник), можеби, на прв поглед не се упатни за такви цитати.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Снегот не се топел. Само врнел и врнел...
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сепак, кога го споменуваше името на господа, повеќе како да се надеваше дека ќе му биде подарено спокојство отколку што се кае за некаков свој грев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Помисли: „Види го сплаварот како го одмина и островот, дури и не се заврте кон ѕвездите кои светеа на другиот крај на брегот“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Заборави; и на раснењето на сите девојчиња, на процесот што го нарекуваше „станување жена“, му додели само едно својство – зависта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И ако не се вратам од фронтов, ќе остане така, невидена, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вистина куќата е здрава, сета е со камен ѕидана, ама од куќа кон никаде не се излегува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За Филип Д. настанов беше само интересна тема или поточно добар потег на умешен маркетингшки претставник кој и во овој случај го беше искористил методот на соблазнителното поткревање на завесата зад која речиси ништо не се наѕира.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Таквото однесување како да ја правеше среќна.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Бегаш од часовите по математика за да ми пријдеш – јас бегам од часовите по самоубиство за да не се разминеме.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Моите заби уште не се беа нанижале, а твоите одамна ги немаше, па, не можевме попара да се изнасркаме.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Понекои од нас толку многу ги имаат што без престан ги расфрлаат околу себе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Го прерипувам сонот. А и сон не се кажува неизмиен образ, си мелам, и одам на јазот да ги заплакнам очите, лицево. 56
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Секаде прв стигнува. Жние, ора од сите поарно, ама во браздата оддалеку не се гледа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Легендата кажува дека многу одамна, а кога — не се знае, живееле долу крај реката Црна во селиштето Разлог тројца браќа: Раде, Гале и Вите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Пловидбата беше негова света задача. Го насочи бродот кон Југ. Југот ги плашеше морнарите. Оттаму бродовите не се враќаа.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ја подзаврте и рече: Само злото никогаш не се заборава!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Лисицата веќе и не се обиде да ја следи со очи брборливата страчка во лисјата на првото дрво го подвитка опашот и се спушти низ долчето гладна но претпазлива во прастариот див закон на шумата - демни ги послабите, варди се од појаките.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Секогаш сум влегувал со одважност, дури, богами, кога ќе влезев, не ни ги забележував поединечно. Не се трудев. Тие ме забележуваа. Тоа беше важно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И така живна загноената заемна омраза меѓу едната и другата опција на тие кои се самонарекоа бранители и душегрижници на Егејците, како што сами се нарекоа и ги нарекоа и тие во чие заблудување беа замешани нивните прсти и никој не прифати и не почувствува грижа на совеста, а рамнотежата меѓу двете скарани страни – грижливо ја чуваше Лазо, кој лично водеше сметка неслогата да не се претвори во кошмар.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сестричките, жена ми и свеска ми се како зависта и пакоста. Да не се најдат заедно.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сега Хера не одеше повеќе на лекар да ја лечи главоболката, како што тоа порано го правеше, пиејќи разни лекови кои во почетокот ѝ ја смируваа болката, а подоцна не. Ѝ правеа разни проверки на крвта, урината, шеќерот, ѝ ги испитуваа бубрезите, срцето, притисокот; ѝ советуваа да не се преморува во работата, повеќе да се одмара, да избегнува потиштеност и затворање во себе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не се помрднале од кај што залегнале.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А бидејќи не се заинтересира кого во играта го промовирав за татко сфатив дека за неа играва не претставува ништо посебно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На тоа, на заканите од странските чети, не се обѕрнуваа само Акиноските, веројатно зашто се чувствуваа силни, зашто беа многубројни, заедно со луѓето кои живееја на Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но со тоа не се пресече борбата помеѓу словенството и грцизмот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А што се однесува до перформансот на Кулик може да се каже дека Запад наоѓа естетско уживање во набљудувањето на рускиот „пес” само под услов тој да не се однесува на вистински кучешки начин!
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Беше тоа еден двор со две куќи во кои беше сместена и ОЗНА.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Нозете не се креваат, а сон ме надолува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас не се борам само за Македонија, вели, иако првин се борам за неа...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа беше чудо: првпат во нејзиниот живот ја разбираше маж, кој ја слуша со сета своја душа и не очекува во замена да спие со неа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Јас ја повредувам, а таа не се брани, не се обидува дури ни да ја отстрани повредата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нашето засекогаш мина. Ниту Европа станавме, ниту од Азија не се збогувавме.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не се мисли ли да се создава сега нова македонска народност?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но Миле не се задоволи со тоа: - Слушај - рече - напролет ќе стануваат кај нас големи работи.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Никогаш не се ни трудеше да брои колку чашки испил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Постојат и холивудските студија... само што најголем дел од нив воопшто не се наоѓа во Холивуд: Ворнер Брос и Дизни се во Бурбанк, Сони е во Калвер Сити, Јуниверзал е во Норт Холивуд, Фокс е во Сенчури Сити...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Стој си настрана, Патрокле, си велам, плати си го данокот, зошто се парите... не се плашиш, тогаш ајде ослободи се сам.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Пат нигде не се гледа, од никаде не може да се помине.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во ерата на сомневањето и плуралното читање, ништо конечно не се знае...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Дење растоварале вагони, вели, некои стоки за војските растоварал, вели Огнен Ѓорго, и кутии со јадење, затворени некои кутии, запечатени, вели, така го чувале јадењето за да не се расипува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се прибра малку Невена, си ја потсобра душата, ја отвори каселата, ја облече невестинската руба, си ги облече невестинските чевличиња, си го стави невестинското венче, си го подзасолни тажното лице со велот, си ги затвори очите, ја свитка прозрачната става, прилегна до ковчегот со даровите и веќе не се крена.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Компјутерите не се инхерентно бинарни и тие не извршуваат инструкции, програмите не оперираат исклучиво со соодветни формални симболи, а разликата помеѓу интерпретерот и интерпретираниот јазик - помеѓу процесорот и програмата - обично не коинцидира со разликата помеѓу hardњare и softњare. Rychlack прави неколку едноставни грешки во описот на работата на компјутерите.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
„Но тие модринки по неговиот врат, па тој само што не се задавил самиот себеси.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А пет усти се, не се да речеш малку. Пет клунчиња.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас одам крај нив, им мавтам со рака, а тие само одат и не се обѕираат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И стопати речи ми - малечок, кускуле, глушец, мравче - што сакаш речи ми и илјадапати, ама Марко веќе не се тепа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Чанга беше загрижен за нејзината судбина, макар што волкот сѐ уште не се појавуваше пред нејзините очи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Зар не правиме генерално чистење на нашиот дом, исто така.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Бидејќи немале и не сакале да имаат врска со ЦК во Солун, бидејќи не се мешале во работите на Организацијата и не се обидувале да ја шират својата идеологија и својот начин на борба меѓу обесправеното население, гемиџиите сметале дека Иван Гарванов нема никакво право и основа да им се наложува.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
А сега не се смеете. И јадете по меани.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Наутро, дури не се накашла, душа во себе немам. Да не, нешто, не се разбуди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не секогаш како што се пеат други песни, туку понекогаш, често и еднаш на неколку години, но не се заборава.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Потоа, само една ѕвезда не се запали над земјата. Иконописецовата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се сеќавам колку „кругови свртевме“. Пред очи ми се кошмареше, небаре сум качен на рингишпил.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во Уј бев на гости кај мојот сонародник Драган Христов, кој овде толку се натурализирал што и не се разликува од луѓето кои тука се родиле и тука живеат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Веруваше дека тројца луѓе, тројца некогашни членови на Партијата, по име Џонс, Аронсон и Радерфорд, луѓе кои беа погубени поради предавство и саботажа откако признаа сѐ - не се виновни за злосторствата за кои беа обвинети.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И веќе не говореше тој туку студената цевка на пушката: „Ќе бројам до три. Ако не се разоружаш, ќе пукам. Еден...“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Знам само дека сум со нив на оваа маса, во оваа просторија во која не се сеќавам дали некогаш сум бил.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се разбира оти не само што самите не се викале Срби, туку им било непријатно да се викаат и од други така.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Молчи. И молчи велам, ти снебиден веќе за туѓи очи, молчи, над својата малечкост питома заспи и мисли лош сон си сонил, лош глас си чул, ти не си тој што може друг да си и да не се плаши.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Беа чунким во некој зарек да направат една добра Задруга; ниеден од неговите селани, заедно со кои што тој до неодамна војуваше, а тогаш беа дојдени од Армијата, не се жалеше себе си да стори сѐ да биде тоа една добра, една нивна Задруга.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Неговото незнаење се бунтуваше, бараше да скрши некакви прегради, не се срамеше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа беа нацистички филмови за експерименти вршени на Евреи, украдени од страна на Британците на крајот на Втората светска војна а сега користени како учебен материјал. Margina #21 [1995] | okno.mk 49
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Па ова е голем настан. Сестричка не се раѓа секој ден. Честито, Ташко!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во светите текстови лудилото е казна ако не се биде послушен на Господа: „Господ ќе те удри со беснило, со слепило и со лудило“ – таква е казната според „Стариот Завет“.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Дедо, заборавивме да провериме дали возот го вози чичко Јастреб, прјателот на тато, којшто на рацете има исцртано разни натписи и фигури со мастило што не се брише до крајот на животот, - се туфкав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сѐ што ѝ се буричка, ѝ иде на повраќање, како болна изгледа, а од ништо не се жали.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тишината може да се смета и за највисок домет на јазикот, тишината може да биде составена од зборови кои не се кажани или запишани.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Никој повеќе не се грижеше што прави тој, никаков писок не го будеше, ниеден телекран не го опоменуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А тој ми вели: „Знаев, мајче, дека сум добредојден.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ама, не се чека повеќе, што се вели, дојде вода до гуша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние гледаме по него. Сѐ дури не се изгуби зад меѓите, дури не се испразни патот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Постоеше објективниот страв да не се биде достоен на мисијата, особено во деликатните зони, па по првите гафови да се излезе од дипломатската орбита, која беше вешто командувана од Централата, самото Министерство за надворешни работи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Ете, во Ерменија се готви бунт, - продолжи Гоце. - На островот Крит востание...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Јас ги туркам и ги удирам, но тие не се пуштаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Почнав да паничам. Можеби викав силно, не се сеќавам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Си велам не го личи сонот со император плачипутка со опроштение Дај сврти некаков друг сон похеројски и повесел сон Ама врти сучи Цезар сал туку ќе заплачеше Баш кога не очекуваш тогаш ќе заплачеше Дури најнакрај не се разбра дека цело време Цезар си го плаче претсказанието Оти само тој знаеше дека му истекува рокот на Или Цезар или никој
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Турците му предложија, наместо да му ги отстапат посмртните останки на Ханибал, на истото место да се изгради голем мавзолеј, кој би сведочел против римскиот империјализам, но во исто време би бил паметник на турско-туниското пријателство.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Винстон не можеше да се сети дека некогаш видел ходник чии ѕидови не се измаслени од допирот со човечки тела.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да се молчи, да не се засилува огнот со железо, да не се загризува неначнат леб, да не се оди по главни друмови, да не се гледа во ноќното небо, набаре непознати, како никогаш да не се виделе, како никогаш да не се допреле: сега сме два живи камена, некогаш само ветар меѓу нив ќе се провира и пишти...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
- Така е, - се одзва раководителката на белузлавите самовили - еве, паѓам и не станувам! Другите не се огласија.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Немој, бре, Дуко, му велам, што ќе изгубиш ако не се презиваш Вендија. Нивите, парите, што, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се разбира, не се бореа ни луѓето, коњите, како Крали Марко и Лутаца Богдан, ами ги удираа двете шишиња и чие шише ќе се скрши, таа група се враќаше и се придружуваше кон победничката, така што оваа стануваше поголема.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Нека му е на помош“. „А жена му и децата не се турчат?“ праша кадијата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дечиња си играа, се валкаа, прескакаа едно преку друго сѐ дури огнот не ја префрли оградата и не се нафрли на усамената куќарка на старичката.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Кога утредента отидов на училиште, се обидував пред Марина да не се издадам дека знам за нејзината тажна тајна.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Оние од Сатока што останаа живи не се вратија веќе во изгореното и испустено селце; но останаа во долот каде што беа засолнети од опасноста и го нарекоа своето ново село Бежиште – куртулиште.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ама не се трпи, не се трае. Ќе се оди. Што сака нека биде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пие народот! Пие - не се шегува!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Овде и водата се продава. Се пие од ибрикот, од една чашка која и не се заплакнува...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Не се прима со основата, вели. Се чудам што е ова, вели, го врзувам песијазол јатокот, го провирам и пак не оди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„А, затоа беше вревата! Зошто веднаш не ми рековте?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дека сум во право потврдува веќе нејзиното второ писмо од 10 мај 2000 година, во кое таа се повикува на романот на германскиот филозоф-прозаист Макс Пикар (Max Picard) Светот на тишината (објавен во 1952).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
А колку студена била таа зима. Никогаш, никогаш старите луѓе не се сеќавале или не слушнале за таква зима.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Гредите од куќата почнаа да пукаат, ќерамидите да паѓаат на таванот, но овој не се потпали наеднаш, бидејќи Јордан беше го засипал со земја за да му држи топло зиме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таа војна кај нас беше само лажно дисциплинирана со комунистичкиот мир (што, сепак, според Еуген Финк, е „забрана на смртта”), но токму во него маскираните тагови дотуркаа до највисоките хиерархиски места, и во моментот на историска шанса за нов зов на Нацијата, за фашизам (според Финк, „очитување на смртта”), тие излегоа од своите заклетвени пратемници - од коишто изнурнува и божицата Кали, не како Примавера, туку како ждерачка на лешеви - и удрија со современа воена техника, сепак, амулетно, сѐ уште користејќи касапски ножеви, на сето она што беше југословенско, што не се одзва на повикот на божицата Нација.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
- Што, не се догледува лесно мојот имот? - Мало ти било лозјенцево. - Раѓа колку за чавките, не бој се.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Онисифор Проказник не отстапил. Само малку ја поткренал циганската дурија од која не се одвоил ни преку ноќ.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Само тој знае што значеше таа куќа за мене. Како да чепка во рана. Не се заборава!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Слушнав дека во цела Франција има над 70.000 југословенски работници, но точниот број не се знае.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Денес тие дебели капиталисти не се стеснуваат да тврдат дека било насилство и грев претресувањето на нивните визби и килери, а додека се богатеа…“ се перчеше тој.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А бидејќи такво нешто не се случило Рајна и понатаму продолжила да ја посетува својата симпатија Генералот во неговиот дуќан за сода вода и да ги игра и пред него сите оние игри со кои ги збудалуваше мажите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ако требаше одеше и кај владици министри, не се либеше да го ангажира и самиот Двор.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- А каде? - Ех, брате Евто, тоа не се кажува!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Што не се зборува на порта, какви не празни прикаски се кажуваат?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Не трчај - да не се испотиш! - Ако случајно се испотиш - не пиј вода - да не настинеш!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ништо не се случило. „Јас немам поим за што зборуваш“.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Иако не се сметам за осведочен слабак, сепак знам дека не сум им дораснат на тврдоглавите.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
2 Темни и молчаливи, не само со секири или вили туку некои и со пушки скриени под колите и некои со кубури и јатагани во длабоките појаси, тие дваесет и осуммина продолжиле по покопот да ги влечат чкртавите двоколки по никакви патишта, оние по кои можеле да минат незабележени, и по беспаќа на кои сенките се кинеле со тајна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се прашуваше гласно во присуство на тетка Перса, ама срцето што остануваше стегнато како да не се согласуваше со нејзината гласно изговорена мисла.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Дали не знаеш дека никој оттаму не се вратил, си редам, ама тивко да не ме чуе, редам, и со жешки солзи го утопувам лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А Дуковци беа нешто друго. За нив како ништо да не се менуваше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Јас за воденицата и за Пребег сум се фатил. Иди, искорни ме ако можеш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Брадарите се чуваа во гостинските одаи, сѐ додека сами од себе не се растуреа, а крчмарката, за среќа и бериќет, од главата на домаќинството добиваше на подарок огледало, белило и црвило.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не се попушта едната од другата, не се откинува лесно гранката од дрвото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не, деца, јас воопшто не се изненадив од тој одговор.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Неколку недели чекаа да дојде некој од властите од Тополчани, од Прилеп, или од Битола и да се заинтересира за бомбата, но кога се пронесоа гласови дека овчарите, а и некои од дечиштата, оделе таму и ја прерипнувале со стап, или без него, се уплашија да не се стори некоја пакост, па ги одредија Крстета Јанчески, кој во Второ бугарско стана кмет на Потковицата, Најда Акиноски и Ѓорета Дамчески, кој од помладите луѓе изби во прв ред, да отидат во Тополчани, а ако не успеат таму во Прилеп, ако не успеат и таму во Битола, и да бараат да дојде некој оттаму и да ја растури бомбата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ова љубовна историја, која ги поруга и ги понижи Јанческите, во Потковицата никогаш не се споменува без насушна потреба.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Та покусата нога на оној и не се познавала толку многу, била само белег, по кој сите други ловци од селото во тоа одамнешно време можеле да ги распознаваат неговите стапалки во снегот додека излегувале во утрините од селото и да знаат дека тука, пред нив, порано од нив, поминал тој - па човече, ене ја онаа негова патрива нога.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Заправо, единствената убава асоцијација што театарот ја буди во мене е сеќавањето на Пепи Мирчевски кога играше некоја античка драма на Охридско лето, а актерскиот костум му го беа накитиле со кондоми полни со вода - ние му викавме: „Пепи, пази да не се запиеш некаде со кондомиве“, а тој ни одговараше „Не ми е мене страв да не се запијам, страв ми е да не се заебам!“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Остана така со погледот низ окопот од каде што требаше да се врати Србин и со мислата на Брезница сѐ додека најпосле Србин не се појави со бовча. Пак не се помести од местото.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Не се враќаат веднаш на своите сламеници и рогозини во бараките и во коњушниците.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Навистина, само самовилска светлост можела да ги изгони сенките на сомневањата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со срце ѝ платив Во себе не се вратив Небаре божјак беден До изворот Жеден.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Пусти живот не се предава лесно, не се остава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не се плашеше ни од грмотевици, ни од секавици, ни од громови.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таа препречена брана, брана накосо поставена, за да се одбрани од сето она што животот го носи, од бурната животна река, големата вода, која ако не се одбрани, човекот ќе го завлечка во лош правец.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Се запознава со Тед Хјуџис, кој работи за „де Менилс“ во Тексас; подоцна станува претседател на Енди Ворхол институцијата и магазинот Интервју. „Фектори“ се преселува на Јунион Сквер во западен Њујорк.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не се прават гости на безден.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На Балканот ништо не се случува случајно – сега се сети на зборовите што ги кажал некој и ја сфати нивната вистинитост.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но ако не го сторите тоа, ако не се откажете од намерата да продолжите со потрагата, обезбедете си светлосен извор, веројатно петролејска ламба, или светилка на батерија, за совладување на пречките што времето ги натрупало по тесните ходници.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И не само што ќе речат еснавките, ами таа се плаши да не се сетат Доста и Илко оти го нејќе таа малото и оти го чека да умре.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мене ми го вратија животот триејќи ме со снег, а другарот не се освести.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Секогаш ми вика да не се тртам кај што не треба. Не се тртев, ме натртија!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Њ бездруго ќе оздравеше да не се засркнеше од последната лажица.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
И фронтот не се скрши, не се помести...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Наутро чиновниците одат на работа во своите комитети, жените ги чуваат децата, а свеските, кои по некое чудо не се отпуштени, со напудрени носеви одат на служба во „АРА“**.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Се случува значи извештајот да го предадеш а дома сепак да се вратиш трезвен, ни лук јал ни на лук мирисал - погано го исмејував заебаниот пријател Господ откако му нарачав двоен вињак.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Никогаш со рака не се дофатува а со нозе не се доодува“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Иако, мајка ми отсекогаш сакаше девојче и во периодот на блаженост, од полиците на дуќаните ги имаше испразнето сите розови тантели, кои подоцна мораше да ги носи брат ми (фала му на бога што не се сеќава на тој период, а и фотографирањето не беше толку зачестено хоби).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
„Гледај го ти, малечково! Да не се готвиш и филозоф да станеш? Виртуоз и филозоф.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
КЕВА: Крцна?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Откако се знае во царството наше за одајата кобна (за која голтка знаење ви преподадов веќе, о жедни), со ин и неразјаснет запис, и откако таа одаја и записот се поврзуваат со проклетството кое го било царството и најдобрите колена во родот негов, се знае: додека не се разбере што говори записот, каква ука дава, нема да има мир и спокојство, и проклетството ќе виси над градот и царството наше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не се обидував да видам во моите мисли како лежи едвај подвижен, не сакав да слушнам како последните капки сила го принудуваат да вдишува и издишува, не сакав да знам ни што му врвело низ мислите во тие мигови – дали го мачела помислата на сестрите кои постојано се јавувале во неговиот дом и молеле да се најде начин да ја напуштат Виена, дали имал грижа на совеста од претпоставувањето дека во логорите на смртта ќе ги приберат и нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ни пари видов, ни пари зедов, но, ете, со тие шејтани не се излегува на крај.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Крвта на преварените сливи, или плодови на крушите горници, или никаквото грозје на овој крај, таа и слатка и погубна тајна на бладања и обиди да се надрасне човековата безначајност, ги ослободувала од внатрешни окови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Махмуд Дарвиш, загледан во езерската синевина, во другата земја зад блиската граница, која не се гледаше во синото езеро, тивко рече: - И покрај мојата пасија никогаш не сум помислувал да напишам роман.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Од лицата им се губела зимската мувла.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И тогаш во еден миг донесов одлука да не се враќам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Само со чисти сонови во чиста Европа Макар што Европа се римува со тропа А некои дури велат дека Европа Им личела на старски дом на историјата И во неа имало пржен воздух преку сите мерки А накај НАТО се одело во јато Освен ако некоја гуска не се загуби по пат Кога се сонувало за Европа и НАТО Не се штедело боја за крвната слика на нацијата Колку подобра крвна слика Толку посилна одбранбена способност
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Но кожарот Аврам Сујак ги маваше со стап или со клоци и им помагаше на војниците во дерењето за да си ја земе кожата а и за да внимава да не се оштети.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
ЈАС сосем случајно се извлеков да не направам пакост со овие раце, што сега ја крепат оваа глава да не падне - да не се стркала како тиква... тиква тиквосана, секој може да ја повела како му се сака...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога ќе влезат тие на таванот, петелот секогаш стои мирно во еден агол, не се ни трга, ни бега, само така стои и понекогаш гледа во Зоки со своите љубопитни очи.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Се давиме... Никаде не се стои.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Заборави да му се пофали на чичкото дека татко им е мајстор, најмајстор, дека може сѐ да поправи, дури и гласовите на луѓето што зборуваат во кутиите, ама си има човекот некоја болка во мевот или во срцето, така вели, е неа ја лекува понекогаш со ракија, ама не, не, не се опива.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Но ниеден од тие планови не се оствари.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
ДЕПА: Кога се испраќа на туѓина куќа не се затвора, клуч не се става.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Сакаше да причуе од денот пред да ги отвори очите и не се излага: неочекувано нешто затропка на стаклото од прозорецот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таквите луѓе не плаќаат наметок ни житен, ни вински, ни месен, ни сирен, ни затвор пазат, ни гласници бидуваат, не се дозволува што било да им се земе - било коњ, магаре, вол, а и државна такса не плаќаат, ниту глоба на кој било чиновник, како и самоволно да бидат апсени поради клевета, непослушност или друго, па и никој да не им суди, зашто на ваквите луѓе им суди само манастирскиот суд и игуменот.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Убавите бели и црни мермерни крстови одвај се наѕираат низ шибјето, а надгробните плочи не се ни гледаат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сега тој многу јасно го виде на белината и своето зрно како одлета од врвот на неговата пушка и како ја фати насоката на она ужасно ѕвере, просто следејќи го в петици и сигурно настигнувајќи го, сѐ додека не се вкопа во неговата распафтана арамиска зачекореност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ете, остана и без спомени. Се обидуваше да се сети на некоја палавост во детството. И едвај успеваше.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ти должам големо извинување, Ташо, бидејќи на твоето заминување гледав само како на обично поминување од еден ден во друг, или како на една од честите преселби на птиците што не се случуваат поради промените на сезоните туку само поради невремето што напати ќе нѐ затекне сосема неподготвени, а тебе токму тоа те снајде.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што требаше, да зафатам груба кавга? Оние луѓе сепак не се достојни за таква кавга, макар што, факт е, бунарот е сув, чавки се чекорат над него.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Патот беше понизок од меѓите и луѓето не се гледаа цели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Добро, бре Толе. Токо она да не се издаде, како ќе се доварди од толку очи?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Следната година, со донесувањето на ЗИПДНД од 1993 година, ваквите одредби повеќе не се предвидени во законот и наместо тоа е воведена категоријата „плата по работник која претставува основица за пресметување на даноците и придонесите од плата“.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Со оглед на тоа што не доби повратен писмен одговор, тој се сомнева дека установата и Министерството за култура, како што истакнува, „имаат интервенирано со цел пријавениот случај никогаш да не биде исконтролиран“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
БОЖО: Ајде оди сега. (Пауза) Да не се караме. (Пауза) Прочитавме што мислиш за нас, доволно е, што сакаш друго?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Дури и зелката се разболе од зеленчукова килавост, од тумори против кои селската рамнодушност со години веќе не се бореше.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Треба да се сфати, ѝ пишав во едно писмо на Агна, дека јас не се трудам за себе, туку за сите на кои им треба и вода и поука.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Разбирливо, таа пред мене не проговоре за синот, а и јас, дури откако заминував од Долнец се сетив на приказната за него: дека ги напуштил студиите, заминал од дома и веќе не се јавил, и дека дури отпосле дознале дека, со уште едно момче од групата што, под водство на еден млад свештеник, била воведувана во православното учење, се придружил кон манастирот Св.Тројца, преку границата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Барутот и сѐ она друго е кај тебе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наместо на носилка и право во болнички кревет, останува настрана покриен со ќебе и чека да го однесат таму од каде никој не се враќа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Така е адет. Не се седнува на трпеза немиен никогаш, оти лебот ќе избега од куќата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Вечеравме, го викна келнерот, Мане му плати и побара една соба за ноќевање.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Му кажа една смешка – тој не се насмеа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но, за среќа, тоа не се случило и романот „Ана Каренина“ на Лев Николаевич Толстој можел слободно да возбудува и облагородува генерации и генерации читатели.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не се капари свое! Ова се мои души.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Ние вам она по што сте дошле, вие... - Со крената рака ги триел врвовите на палецот и показалецот. - Разбирате?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се работи само за синонимите, туку и за антонимите. Впрочем, какво е оправдувањето за постоење на еден збор кој е само спротивност на друг збор ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За да не се најде во пранги на мраз, јато жерави со крици се простило од мочуриштето во кое безгрижно го минало летото и се упатило кон југ.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Само што овој втор ноќен гостин одеше спокојно, како да не му е првпат да поминува од тука и не се обзираше плашливо на секој шум.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Само големите рани не се гледаат и не се догледуваат. Си знам јас по мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со национални прашања не се занимаваат и со голема досада слушаат реферати на тема по етнографијата, па и по каква и да е друга наука, освен политичката економија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тргај ми се од очи ако сакаш и утре да делкаш килави ѓаволчиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Вечер, шепотел со треска во грлото и ќе стоел до стемнување неподвижен ако од куќата не излегло потпирајќи се на крив стап старчуле што можело да се собере во чобански тагарџик: жива играчка за деца, ништо друго.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
XV Зимата го измени вообичаениот тек на времето: не се знаеше ни како се разденува, ни кога се стемнува; стануваа луѓето наутро изнаспани, излегуваа од куќите, шетаа по чардаците, кашлаа, се миеја шетаа по дворовите, влегуваа во плевните и земаа сено за ајваните, шетаа по сокаците и улиците, гледаа нагоре кон небото но никако да се раздени; зората никако да пукне, виделина да се запокаже; петлите кукурикаа, ја најавуваа зората, но попусто: или тие грешеа или таа доцнеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Не - рече. – Не се оддалечував премногу. Одев најчесто кај потокот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
До сега не се појавил кртот да си прави гозба.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Мал си, Онисифоре. Си раснел, не си дораснал да ми бидеш господ.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пискулиев се повлекуваше полека наназад, сѐ со така кренати раце, дури не се опре омаломоштено на ѕидот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Други пак ќе речеа дека војводата е жив и дека некаде се крие. Не се крие од страв, туку од срам. Сите поразени се срамат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие се токму луѓе што не го можат она што ние го можеме, а би биле страшно среќни да можат тоа да го направат. Margina #21 [1995] | okno.mk 73
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Да не се селаните кои често ни се селат в град, оти законите нешто станаа помеки, да не се тие, ќерко, простите селани што ја зачувале верата и јазикот, алот ќе ни е за никаде. Затоа многу да не се кошкаме едни со други.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Оној мој лесен и занесен, вели, се на вересија дава“...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Бабата Перса и Мурџо ја допратуваа до влезот на дворот и таа веднаш ги забораваше, ама тие не се враќаа додека не се прелееја учениците од дворот во училниците.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се искачи до последната наша нива и ливада, дури до оние горе в планина кои не се зарегистрирани во никаков имотен лист.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во секој случај во разговорите со неа не се навестуваше ниту една личност, ниту пак беше спремна да укаже на некој момент од минатото што ќе можев да го поврзам со нејзиното мајчинство.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А летен ден, долг како година, брзо се разденува, ама никако не се стемнува. 22
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Општата недоумица не е достаточна да се измени ликот на жената предизвикот на вратот „Во извесни случаи архетипот е штетен по...“ или: „Култот е органска материја не се губи – се преобликува“ и сл.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Грешел, страдал, заслужил да се именува праведник. Брадата на попот апостолски му се кадрела.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Крени ја високо главата, не си ни прва ни последна“ - е најчестата реплика на мојата омилена колешка, која има и стручно објаснување за мојата состојба: дека, ете, сите знаат оти моето не се тегнело веќе и дека треба да се скрасам во некој нов скут, кој, по можност, треба да биде мрсен и стар, што во превод не значи ни дебел, ни „гробу до врата“, ами да биде ситуиран и доволно стар за децата негови да не се веќе деца, да му се мажени и женети, па да не ми се воевкаат по дома, освен на викендите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се сеќаш Бојко? — Ка да не се сеќам, да не беше Стојо, ќе летнеа масчичките — одговори Бојко, нишајќи ја главата на секој Јованов збор во знак на потврдување.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но мускулите ми се ослободуваа од грч, сонцето не беше на голема височина и не се криеше под јакуцка на магла.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
— Море, го врли, бацко, токо не се досеа, пустињата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бланш не се фалеше со тоа и на ѕидовите немаше слики да го рекламира тој факт, но факт беше тоа што таа порано беше Зигфилдова весела девојка.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Можеби ако се качеше на малото чардаче пред плевната и ако ѕиркаше кон коријата, ќе видеше нешто, ќе видеше десетина рала вжарени очи, но сепак, среќа негова што го фати страв, па не се решаваше да се оддалечи, среќа негова што не ги виде, инаку можеше сосем да му се потчини на стравот, па да изгуби моќ, за здраво размислување.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ние сакавме да покажеме оти и покрај нашето образование и воспитание во разни држави или пропаганди, ние претпочитаме сите да направиме отстапки од своја страна за општомакедонските интереси, за да не бидеме орудие во рацете на пропагандите и на нивните цели: за да не се стремиме кон соединување ни со Бугарија, ни со Србија ни со Грција.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ама изгледа не се чуваа и некои дури по една недела ни се враќаа уште повеќе осакатени.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И дека поради сето тоа, се одбива било какво менување на границата утврдена по Балканските војни и не се отстапува од тоа, освен со сила.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Човечка глава е, а главата не се гледа. Само некои бели заби се отвораат и некои очи подбелуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакаме да ја прелажеме матицата од некое улиште. Ама не се јавува. Ни матица, ни улиште се јавува. 90
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо нема, никој не се одѕива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие го ставале во фурната како тиганици и никогаш не се кревал многу.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Детето тој час познало измамата си, ама немало веќе шчо да чинит: житото било растоарено - сакало, нејќело, останало да сомелит брашното.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А овде тоа не се ни здогледува а камо ли да се огледува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не се устремуват кон влезот, полека запираат среде двор, или не запираат, туку само побавно чекорат, ја опфаќаат црквата со очите, устите не ги вражат, само дланките што ја држат за рачињата како да се претвораат во усти и тие ѝ пренесуваат некакви сигнали, нешто како зборови што прв ги слуша и не ги разбира.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Со сите тие работи младата Томаица многу не се занимаваше.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тогаш како балон нежно го враќа во постелата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„И кога се присутни најдобри намери не се исклучени недоразбирања.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Прозорецот е - за да не се излегува од дома, да се гледа и гледа - надвор, а таму, веранда и бездна голи разгалени стебла есенска гримиорна светлина во одблесок и процес секогаш бледа налик на покојник и лизгава како ползавец и скотна како бубачка, па лазе, подлазува лази буба, лазибуба, апи апи аап...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Од плевната ништо не се гледаше: пламенот сѐ повеќе лижеше наоколу, не оставајќи никој да се доближи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Те остави тебе млада, мене да ме родиш... А дома не се врати!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Тоа што имаш криви нозе и дека малку си свиткан напред и шијата ти е втисната во широките раменици, многу не се гледа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но, да биде иронијата поголема, овие кои молчеа и не се одважија да тужат си останаа да работат и понатаму како „инвалиди на трудот“, а нивните побарувања за на име хранарина беа дури и поголеми од оние на Кирова која нели, уште на почетокот на спорот, „доброволно“ го отповика решението за скратено работно време!? ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Не се најде дури ни некој таков, кој, после, ко се дозна за тоа, барем само да речеше дека му се присторило нешто така, како да поминува некој по сокаците, но од што умот му бил зафатен на друга страна, да пази на тоа за кое бил одреден да пази, не се сторил ниет ни да помисли дека некој може, ако не е лично Хаџи Ташку со дружината, да се крене на пат по такво време.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Слушни го ова: „ЛАЖИЦИТЕ, НОЖЕВИТЕ, СОЛАРНИЦИТЕ И ПИПЕРНИЦИТЕ НЕ СЕ ЛЕКОВИ. НЕ ТРЕБА ДА СЕ ЗЕМААТ ПО ЈАДЕЊЕ.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но за мене посилна и повпечатлива беше една друга појава, забалежав дека Калето, што во изминатите денови можеше и со раката да се дофати, сега наеднаш се беше оддалечило!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стоев, стоев, не се стои повеќе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
(Ќе замавне оддолу кон небото, човекот не се распорува поинаку.)
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никој не се помести, сите беа премногу исплашени за да направат било што, освен, секако, Пол, кој веднаш почна да му зборува на типот дека полицијата ќе дојде веднаш бидејќи сигурно го чуле истрелот, но типот му одговори дека му е сеедно и дека нема да си оди додека не ги собере своите 500 долари - а тогаш погледна наоколу и рече дека ќе ја понесе филмската опрема и еден заложник.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Нештата не се предвидуваат. Кај Михаил Ренџов тие се појавуваат сосема неочекувано, но со сила на предвидена и направено.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Хаџи Ташку од порано известен од Хаџи Панови, делениците Акиноски, дека в сабота ќе дојдат потковичаните за да се измират со него, намисли да ги состави и да ги збори Иса и Лазора.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од нивното крескање никој не се плашеше дури ни тромиот дождалец што го сретнавме патем.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Занесена во него - сѐ додека како сронат листец не се спружи врз студената трева.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Впрочем и јас, во минатото, на сонот му давав предност, иако потоа, при првото будење, па и тогаш кога будењето ќе се случеше во никое доба, не се стеснував да му се навртам на првото лапало што ќе го напалав во темнината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да е заљубен во својата несреќа и не се помрднува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ете толку знам, господине судија. И, се разбира, зарем има потреба да кажам: не се чувствувам виновна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Со маж не се спие, велам, постели ми нешто на земја, со маж се лежи буден.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Благо, без тежина, тој му го поклопил на видовникот едното рамо со дланка и му рекол да не се спротивставува, да легне на грб пред неговите нозе, да остане без отпор пред ножот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А идат и некои добици за кои не се сеќавам да сум ги спрегал, да сум ги товарел.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
36. ЖЕНА МЛАДА, А ВИНО СТАРО ДА СИ ЗЕМЕШ - е, тогаш од небото ѕвездите ко крушки се берат и по земјата се расфрлаат како плодородно семе за да никнат неволи по возраст што не се мерат...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Сѐ се одвиваше толку брзо, што и самиот тој се изгуби. Не се снајде.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој не се преправа, помисли Винстон; тој не е лицемер; тој верува во секој збор што го изговара.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Чекајте, заборавив, треба да се подготви текст за манастирот Свети Пантелеј во Горно Нерези, за походот со другарите од Батинци. Како порано не се сетив?“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
— Не бери ти гајле. Толевата кожа не се продава евтино. Само ти да не се тегниш, да не се плашиш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во својата Историја го беше потцртал мислењето дека револуциите не се пресадуваат, а доколку тоа се стори е неизбежен незапирливиот процес на жртвувањето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И тоа што Јанческите не знаеја или не сакаа да кажат како изгледал и што зборувал ајдутинот, (Велеа од што биле обземени од жал за стрика Анѓела и од што се стаписале од страв кога влегол ајдутинот низ Мала врата сега додаваа сам си отворил, не виделе како изгледа дури одвај и разбрале што им зборува), и тоа што не лавна ниту пес и што не шавна ништо друго што е живо, и тоа што утрото не се најдоа никакви траги ниту од Бошета ниту од ајдутинот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Зар не се клањаат сите нивни слуги пред мене и бараат милост за своите господари?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ги замоливме родителите да ни ги вардат козите додека не се вратиме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Пануклата, како што ја нарекол со мудро кренати веѓи црната чума, ги одвлекла кон невратни длабочини на кралството во непознатото подземје најпрвин преврелите Сандре Самарија и Самуил Пендуш, по нив, ненадејно, и згрчениот Филип Макариев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога таа клекнала пред него, тој ја треснал со нозете по лице и ѝ викнал: „Еве осум дни како носам иста кошула, и недела ќе дојде и пак ќе немам бела облека да ставам на себе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И пците едно подруго пцовисаа, а овците без ред џенем фатија. Не се вратија.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Остави ме, меѓу нас е граница, слушам глас и сепак знам дека тоа сум го рекол во себе - капакот со срмен укит не се поткренал, нема ни да се спушти, и веќе не го знам јас ни крајот ни староста на облеката, црна и свечена, пресмртничка, секаква и никаква: ни облакот во длабочината на изминатите ноќи нема боја и нема цел и белег во сеќавањето.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ништо чудно, што се вели, никогаш ништо не се знае за луѓето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми ја зедоа Неговата слика и беа уверени дека ќе се споулавам во осамноста, ќе легнам врз шините на некој колосек или ќе се обесам на својата врска. понекогаш ме совладуваше криза - навистина зошто да не се затворам во некоја далечна плевна и да не се оградам со оган?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Трајаница не се фати во женското оро.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
„Не се работи за тоа дали тоа сме го заслужиле; едноставно не одеше, не успеа. Гледам, дури и не се расправаш околу тоа. Зошто?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се жалеа на пороци и грубости од професорите кои не се воздржуваат од примена на сила како метод за зајакнување на актерското его.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Се сведува ли сета стварност на човека во обична илузија? Не се ништи ли вистината со невистина?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Кревај, кревај, не се крева, тежината нејзина голема. Црева ќе ми искине. А женска сила за на носила.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вистинското пријателство е шепот на душата, ништо не може да го замени, за ништо не се дава, доаѓа само.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На сите нив, од друга страна не им беа доволни зафати, зафатите врзани за подобрувањето на политичкиот статус на еврејската заедница, ниту неговата прва, а така благородна иницијатива, за обезбедување домови за сиромашните членови на солунската заедница.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Никој нигде и никогаш ништо не запишал за тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Татко на поинаков начин ја замислуваше оваа стратегија, но, во основата, таа не се разликуваше од Мајкината.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Решив тоа да го сторам наврапито, на мигови и против своја волја. Татко не се противеше.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во тој луфт, тој циркуски неон и сега не се познава каде е мојот живот, мојата скриена фалинка не сум крив јас виновни се оние кои веруваа полесно ми беше да бидам неограничен во слободата да грешам, одошто да сакам ја имав секоја имајќи ја безличната жена, не груба, не глупа, не грда напросто ефемерна бришаниот простор ме плаши, не празниот ѕвездената прашинка која светка под папокот на мојата скокотлива куртизана, судбината мојот детски инат, залудното препознавање во сѐ што не сум јас зар не сум доволно смртен за да бидам и жив, и со себеси соочен зар јас ќе го напуштам светот не тој мене, мила моја!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Впрочем, неговото место и сега не се сметаше за значајно во споредба со други уште позначајни.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Медицинските книги тврдат дека поради апстиненција не се умира веднаш и дека лакомоста полека исчезнува.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И наставничката одвај се воздржуваше да не се насмее.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тој не би издржал ако не се случеше токму така.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Настана навистина гробна тишина.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
За да не се соочи со темницата што надојде како набуена суводолица, Гого се покри преку глава и заспа на тврдото зглавје како заклан.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Само едно старче седнало спрема нив во првиот ред, да не се знае дали посматра или дреме.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И не само лицето - и гласот му бил чуден, со подмолно длабок звук во нејасно развлечените зборови. Не го разбрале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Направи пак пауза отец Иларион, отпивна од чашата, ги избриша неколкуте капки вино на брадата што блескаа како скапоцени каменчиња на светлината и пак продолжи: - Свети Софроние Ерусалимски вели дека господ при создавањето на светот ги поделил битијата на времени, минливи - тоа се неразумните, а разумните ги обдарил никогаш да не умираат и да не се распаѓаат како материите што имаат времен карактер и што се појава, а не суштина.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
— Целото село ќе се израдува ако можиме тој пес да го одманиме одовде. Не се трга, бесот да го фати.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ваквите очајници не се спремни за големи игри, често пати нивната кариера завршува во морето на криминалот каде најчесто слугуваат како третокласни робови токму на оние идеи против кои во стартот на нивната мисија толку жестоко се бореле...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Можеби се плашиме дека што и да откриеме би се искористило против нас. (Како што сигурно и ќе се искористи, па тие стравови и не се баш неосновани).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И овде, како во расказот, имаше волк, но не се знае­ше кој е вистинскиот, всушност имаше повеќе.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Само да не се излажат и да појдат в планина“ - си мислеше момченцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И пак работеше: вршеше, вееше, ронеше пченка, колеше свиња и на децата им ја бацуваше чурилката, за да не се мочаат в постела. Ја варосуваше куќата, одеше в црква, ветуваше масло и свеќи и се крстеше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Навистина надвор беше студено, тивко и мрачно но никаква миризма на снег не се чувствуваше.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Знаеше дека такви траги оставал и по ѕидовите додека се качувал и не се возбудуваше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Внимавајте, луѓе!“ „Џонс, извлечи го оружјето. Не биди будала!“ „Градот е мртов, нема ништо од што би се плашеле.“ „Никогаш не се знае.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Се плашиш?“ „Не. Отсекогаш сум мислела дека ќе се плашам, но не се плашам.”
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Леден здив да ми ја разбранува крвта додека ме заспиваат песни љубовни, додека ме галат очи љубени, додека ме будат усни јагоди црвени, сила да ми дадат чисти бели вистини, не се плашам од висини ја отварам душата и летам на крилата на пеперутката.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Луѓето, до вчера, живееја како браќа, сега не се познаваат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сакаш сѐ наеднаш да заборавиш, ама не се може.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Дајте ѝ од овие тревје да се напие”, покажа Полин на китката обесена на чардакот што отпорано му ја даде на Профима и си замина дома на чардакот да си го пече лицето на сонцето, спокоен како ништо да не се случило.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И така, ќе чуеш дека се мачел долго, ама „се спаси сиромашкиот“... „беше добар“ како неопходен вовед, а за добрината не биле ни свесни, „одненадеж, во сон...“ со додаток „фала Богу, не залежа и не се мачеше!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И едната и другата боја не се држеше јако за колцата и малку по малку боите фатија да се рушат и под нив фати да сјае нивната природна боја „словенска” со одблесок „македонски” од географската област во која се распределени.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Крцна вратата. „Мечката си оди“ - си помисли Сашо, но не се помрдна.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И на нашите највисоки државни тужители, ниту на кое и да е друго јавно или приватно лице тоа нема да им биде возможно или дозволено, кога и да е или во каква и да е прилика тоа да се спомнува, обвинува или прогонува на кој и да е суд или судска власт.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Има една латинска поговорка, - рече таа, - која гласи: „De gustibus non diskutabant“, а значи: „За вкусовите не се дискутира“.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тишината крие двосмислени пораки кои често може да бидат декодирани само од зборовите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Постоеше дури и едно име за тоа, на кое не се сеќаваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Златен Свети Никола, спаси нѐ!“ - ја слушам Лилјана како се моли додека скокам без чевли на нозете и без падобран, а прст пред око не се гледа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
БОЖО: Еве ти ортак, Кристина. Уметничка душа. Вашата сорта не се трезнеше, се тртеше кај ќе стигне со кого ќе стигне и прдеше на сиот нормален свет.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ќе одам да прашам кај Дуковица Вендиоска. Да не ѝ се наоѓа. Викам по Дуковица. Не се одзива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да видиме кај Англичаните, велам, да не се прибрал кај нив?...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На почеток ти е стварно тешко, ама покасно се навикнуваш да ги гледаш у живо еднаш на неколку години. Ако не се рачуна Скајп и Месинџер.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
А се сеќаваш кога ја ондулирав за прв пат косата во Рим? – Како да не се сеќавам!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Оган не се пали ноќе, цигара не се пали. Ништо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А што сѐ превиде тоа ковчеџе откако пред многу години го купи и му стана составен дел од неговиот живот; се фрлаше во разни превозни средства завиткано во вреќа за да не се гледа, да се заштити или да се носи полесно кога одеше пеш или кога му го даваше некому да го носи; не ретко му служеше да ги потпира на него плеќите или главата на разните железнички или автобуски станици чекајќи воз или автобус за некаде; да седи на него како на столче на палубите од бродовите во долгите деноноќни пловења; да го товари на коњи, магариња и камили по патиштата каде што само тие можеа да одат, да се изложува на ризик, да си го става на коцка животот поради неговата привлечност и будење љубопитност кај разните луѓе што го придружуваа или со кои доаѓаше во допир; да го продава кога ќе немаше пари и пак да не го продаде за да не се одвои од него; да му ги менува или крши катинарчињата кога ќе ги изгубеше клучињата, да го чисти и дотерува кога ќе се наводенеше од дожд и снег, да му го повраќа сјајот, убавината; да им го остава понекогаш на газдите како залог додека дојде до пари за да им ја плати станарината; тој му беше единствен сведок, придружник и другар во патувањата носејќи налепници од разни места и хотели.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Доста, - му присторе Трајанка плашејќи се да не се препие.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не се гледаше низ тревата, но нозете им шлапкаа и им пропаѓаше речиси целата стапалка.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Бездруго оттаму и потекнува пренасочувањето кон естетиката, бидејќи во медиумот на уметноста можеби порано би засветкало она што од поими составениот говор го спречува. Спонтано не се приклонувам кон тоа да тврдам дека уметноста го открива предметот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Не се плашат, се спитомени и слеани со местото и луѓето.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ништо не останува зад мене, на ништо не се сеќавам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му се стори како да стапнал во влагата на некаков гроб и не се чувствуваше ни малку подобро затоа што отсекогаш знаеше дека гробот е таму некаде и дека го очекува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Онисифор Мечкојад не се излажа дека ќе сум предавник, сеедно што тоа се случуваше поинаку отколку тој што очекуваше.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И ти знам исто се чувствуваш.. правиш сѐ за да не се случи она што мора еднаш.. зошто човек може да побегне од сѐ .. но никогаш од себеси...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ние знаеме: најчесто се јавуваат пациентите на татко ми и многу е здодевно да се слуша како тој им дели лекарски совети по телефон.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имаше и предлози, ако не се фати Чанга жив, да му се организира, „монтира”, судски процес, со двојник!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се садеше што не се посадило, или се додаваше на тоа што веќе беше посадено - уште некоја леа пипер, четири реда патлиџан, два трапа барбуња, едно парче големо колку да се растркала магаре, крастајчиња, блиску пред куќата жените ги садеа или ги пренесуваа веќе порано посадените џунџулиња, пркоси, париња, сивци, гербери.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Како по некој договор кој го исклучуваше сето она што не се однесуваше на внатрешната квадратура, во претприемната просторија, заглавениот мебел доживеа скандалозно игнорирање.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
БОРИС: Како не се закачи еден асолен? СОЊА: Немам ништо со него. Во хотел е.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
4. кога се враќав од јапонија не можев а да не кршнам малку од истокот понаисток а понаисток се вика кјото како што поназапад се вика токио понаисток некако е потопло во просторот на насмевката понаисток резниња тишина се лулеат на небото а и сонцето е некако поинакво наутро весело од изгревање напладне клапнато бара сенка за отпочин од толку многу изгревања и од толку многу запнувања на златниот и на сребрениот храм во кјото секогаш да им се позајми повеќе блесок да не би да се луѓосаат и да подгрбават да зарѓават а да бидат уште живи како што им се случува на мнозина кои и не забележуваат дека одамна им се скинале пантолоните на времето во кои се навреле којзнае кога којзнае како и којзнае зошто пред храмовите на кјото дурлат води отежнати од историски искушенија дурли во водите без омекнувач меката душа на градот во водите пред храмовите во кјото птиците парадно се огледуваат па потем не може да се изнагракаат од среќа отшто во воденото огледало биле толку лични прелични во водите прд храмовите на кјото има и многу меурчиња од последниот здив на исчезнатите има и меурчиња од празни зборови има и удавени тешки зборови и не се знае какви тешки метали од зовриените води пред храмовите на кјото се прави најубав јапонски чај од јасмин на пример кој се срка додека на телевизија врват најновите вести а на врв вести ново биро за изгубени работи и едночудо ослепени од толку зјапање во иднината на дното на вестите празнина како на дното на зеленото шише од изглоканата вода макаршто вестите на телевизија секаде се есапат како канти за полевање на заблудите кога се враќав од јапонија многу ќе згрешев ако не кршнев малку од исток понаисток и ако не се поздравев со калиграфите кои приклаваат секој колку што може во ќуповите во кои се варди душата на градот тие приклавај други отклавај тие зелен спокој другите црн неспокој и едните и другите петпари не даваат кога се разминуваат со рикшаџиите како со жива теглечка сила за кои веќе нема сенки под искастрените гранки на старите дрва а не им е ни предодредено да се пробијат до првите редови од каде што најубаво се гледа најубавата кабуки танчерка понекогаш на рикшаџиите им потекуваат од очи глазирани зрна ориз веќе наизуст ги научија говорите на сите политички и еколошки митинзи и ним како и на говорантите отшто се толку дотерани како за на кадро никој не им верува колку мака си теглат за вечер да каснат едно обично ќофте и да отсонуваат една голема топка сладолед од ванила.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Телето само тупка со копитата, врти со опавчето, ко ѓаволско врапче мрда со опавчето и ја шиба кравата во вимето. А вимето празно, не се полни без пасење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако сериозно ги разгледаме негативните ефекти, не можеме а длабоко да не се замислиме над разјарените последици од поголемата достапност на јаки дроги.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Нашиот шеф, тоа неуморно добиче, кој никогаш нема време и ништо не работи, кој најскапоцените часови од денот ги минува во празно дрдорење – една до немајкаде бесмислена егзистенција – кој не се осмелува самиот себеси да си ја признае висината на долговите, кој само подметнува и блефира и ми личи на акробат кој дуе еден балон додека другиот, во истиот миг, му се распрснува: од сето тоа останува само еден одвратен гумен партал кој само миг пред тоа имал свој сјај, свој живот и своја моќ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А тој ден Даскалов ми донесе повеќе пакети млеко и јајца во прав; тенекиини кутии со месо, детска облека, па дури и фустани.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ѝ доаѓаше да кине месо од себе само да помогне, нејзиното чедо да не се јаде и да ги задржи двете најважни суштества во нејзиниот живот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Вели вака, вели онака, кон никаде не се води, не се оправа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со погледот шеташе по покривите од околните куќи, во тој сплет од нерамни и испревртени кубови, ги гледаше низ измаглината на квечерината.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се плашеа нивното дете да не се најде под копитата на неговиот буен, преубав бел коњ.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Од викањето се разбудија и другите селани, дотрчаа со садови, се предаваше водата од рака на рака, се правеа синџири од луѓе и се фрлаше водата; но нејзиното мало количество како да го потсилуваше огнот; некои од луѓето што беа похрабри, потпреа скала на ѕидот од куќата и се искачија на чардакот фрлајќи вода за да не се зафатат одаите и чатијата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Си спомна: денес е недела и ден молитва и почивка... Биење на камбани не се слуша.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Клара не се помести. Најмалиот Густав се приближи до тетка си и ја погали по косата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како да беше речено дека не може двапати да се вратите во едно исто минато.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Роса го смируваше со благи зборови Ти да не се плашиш чичо Диониш, с врнаме на истото место.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Крајот на Југославија и на комунизмот почна да им се гледа, само што уште не се знаеше кога и како.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Селанчето од Бесвина со вошки и врзопче во раката повеќе не се восхитуваше на големиот град.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Со денови, со ноќи, откако извишија ѕидовите, Откако во правта околу нив, под нив Се препознаваше белиот малтер Измешан од сонце, од воздух, од дожд, Мајсторот дигаше, ги потпираше, ги врзуваше Греда по греда, штица по штица, Коваше брут до брут, клин до клин, Сѐ дури не се покажа костурот на покривот Сѐ дури не дојдоа сите да ја даруваат куќата, Сѐ дури не извиши таа повисоко од сите други куќи Од каде можеше убаво да се види месечината Како влегува низ отворениот прозорец И лази под постелата на заспаното детенце во старата куќарка.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
— Ајде, Пеце и ти Трајче, одете еден на Пешча, еден на Црквишче — да вардите да не се врати муљазимот однекаде, та да направиме ошче денеска попара без мас.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А, беше, ми отиде лозјенцето... Еј, лозје мое лозје, токму како во песната: „Јазе те садам, кој ќе те бере...“
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Убава жабарка си нашол, сакам да му речам, жаби да пасете обајцата, затоа не се помрднуваш одовдека.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Поставив прашања. Ме истераа. Банална случка. Не се сеќавате.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Џабе не се рекло: Полни очи - празни раце...“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Не се сеќавам, иако одамна, многу, многу поодамна од Билјана знам за себе, да сум си поставил вакво прашање.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Да споменеме како забавен детаљ и тоа дека Хичкок во Чамецот за спасување веројатно на најдуховит начин се појавува во сопствениот филм; долго размислувал како да го реши тој проблем, бидејќи во филмот нема масовни сцени, целото случување е ограничено на чамец среде море.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
На него, со крупен неформиран ракопис беше напишано: „Те сакам“ Неколку секунди беше толку изненаден што не се сети да го фрли обвинувачкото ливче во дупката на сеќавањето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеби ќе измолам и - ... не доврши). „Не, не се враќам“ , рече, гребејќи го со нокти темето.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кои и на соне не се свртуваат назад бидејќи сосема се сигурни во својата видовитост.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не се задржа на нозе и ги покри со широкиот грб потонатите кораби.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Најтешка беше умирачката. Мртовецот се вадеше надвор извиткан во ќебе, зашто ни сандак можеше да му се направи, ниту на гробишта да се однесе, туку само му се правеше дупка во снегот во дворот и се оставаше тука за да не се смрди в куќи и да не се плашат децата; се забодуваше крај него висок стап со крст на врвот за да му се обележи местото: да се знае каде е ставен во снегот и да се најде кога ќе запре снегот за да се однесе на гробишта и да се закопа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Помисли уште оти би било редно од овој рид да се врати назад; помисли дека секој умен би се вратил сега, штом она ѕвере можело да изоди толку многу простор, а сепак, не се врати.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Доначудување немаа ни откако правта слегна и се растргна, враќајќи им го пред очи селото какво што си го знаеја, но им остана да нагодуваат каде застанала колата, додека најпосле не се досетија дека застанала пред одамна испустената и во скреби зарасната куќа на одамна изумреното и поштомено семејство Веговци, на висот над реката, речиси над село.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А пред тоа што ли не се зборуваше! Сѐ најлошо!
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А дека сегашниве жители на Потквицата не се потомци на становниците на некогашната древна населба Градиште, освен нив самите, зборува уште и нивната психофизичка конституција; високи се, русокоси, недоверливи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој не се надоврзува само на фолклорот, тој не се надоврзува ниту само на говорниот стил.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сѐ додека не дојде оној ден, што го уби лицето на Големиот Ристана, а смеата ископнеа и повеќе не се врати тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кажи ми уште еднаш, му велам, не се слуша убаво.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ете што ме најде сега, викам, лелекам и ги бркам другите деца да не ѝ се доближуваат на Роса, да не се префатат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бегството беше бесмислено. Не се бегаше од семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се разбира дека не се почувствував погоден од алузиите што беа и премногу нагласени. Па сепак, сочувствував со мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Чувствуваме страстно задоволство, специфично локална наслада, додека пред нас се одигруваат колективни ритуали на транспаренција.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Иако физички не се поврзани, тие столбови се во меѓусебна корелација, како по хоризонтална линија, меѓу сите луѓе, така и по вертикална линија: преку сопствениот или националниот ген.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Ама, Хана, не се возбудувај, те молам, јас навистина не мислам да те вознемирувам, па ова е само детска игра, мантика, еден вид социјална забава.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
При тоа, во случај синдикатот – во рок од осум дена, да не се изјасни за давање или ускратување на согласноста, се смета дека е согласен со одлуката на работодавачот – т.н. презумптивно одобрение.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Па сепак, никој не се залага за аболиција на фармерството.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Еврејката Нилика, во овој ист, за жал исчезнат во Земјотресот Пасаж пред да замине за Израел ми беше рекла дека долго избегнувала да шета по Пасажов за да не се среќава со спомените.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Е, да сум жена, да го колнам: да би не се разбудил! Да би нога искршил!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Никое од децата не се реши да му одговори.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
— Сполај богу, ете арни сме, си седиме и се спремаме за нова работа, — одговори Бино и не се зачуди кога Доста рече „добро утро" бидејќи знаеше дека таа е шетана жена и ги знае сите редишта.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Примарна цел на современото војување ( во согласност со принципите на двомислата, таа цел е истовремено призната и непризната од раководните умови на Внатрешната партија ) е да се трошат производите на машината, а притоа да не се подобрува општиот животен стандард.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И тогаш Никифор, не знам што му текна, ќе ми рече: Од ова не се умира, но за ова се умира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оваа стратегија настана од убедувањето дека „изумите на филозофијата не се ништо помалку фантастични од изумите на уметноста“, и од неотповикливото гадење спрема книжевниот реализам кој често се поистоветува со баналноста, со предвидливите, па дури и со здодевните страни на животот. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 213
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се бричи и се стрижи зетот, иако утре пак „официјално“ ќе го забричи деверот за да не се појави небричен пред невестата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но, Сатурн успеа да се воздржи сѐ до ноќта кога Марија не се врати дома.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Малку Турците нѐ глодаа и ќе нѐ глодаат, сега па и од него беља, — се жалеа селаните по селата каде зашета Толе слободно, бидејќи аскерот и заптиите од Витолиште не се решаваа да излезат веднаш по нападот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И така не можеше да се помине крај неа од миризбите што шетаа низ целото маало, а да не се купи нешто.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не се смееше, беше потсмешлив. „Не верувам дека секторот ВИП* е за потценување.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Уште рака што не фативме, велам, уште што не се поздравивме, ба му ја!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Да, рече.“ „Што гледаш?“ „Еј, не грижи се. Не се препотувај.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не се догледуваат оти се во душата, а душата е секаде до кај што стасува умот. „Ако тревата мрда, а ветер нема, има нешто друго што не се гледа.“ Така велеше Лазор Ночески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Скептиците залудно се обидуваат да ја преувеличуваат штетноста на последиците, не прави тие да се согледаат „движечката мета.” Со цел ваквите критичари да се смират, би сакал јасно да истакнам како легализацијата би можела да изгледа во пракса.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Нормално, никој не се јави; тој го зеде листот, го искина на милијарда ситни парчиња, пепел го стори, и јас знаев, по тој гест, кој кај власта е многу чест, дека работите не се чисти.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Дургутпаша ги очистил костурските и битолски планини, Џавидпаша кичевските, Бахтијарпаша свршил со Крушево и сите тројца се собрале во Прилеп и им ја нашле трагата на водачите од востанието.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако не се засолниш, дождишта ќе те изнаводенат, ветришта ќе те кутнат наземи, може и некоја рофја да те дотолчи...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Повторно седнува свртена кон мене. – Зошто не се облечеш – гласот ми звучи придушено, слабо.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Повремено измеќарот оди кај аргатите и им носи вода во стомните за да не доаѓаат тие под сенката и да не се губи време во преидување.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
На свој начин веќе сакат, не ќе пееш, не ќе кракаш.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Наоѓаше другарче од средно, комшија од маалата или братучед на баџанакот кој е високо поставен во партијата која има победено на изборите. – Алек, ич не се изненадив кога ми рече дека тој ќе биде директор на секретаријатот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Гете воопшто не се почувствувал навреден, дури му рекол дека, иако никој друг не му изрекол таква забелешка, бил согласен со истата и ја сметал за оправдана.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Со такви гајдаџии и опиноци не се оди во номадизам; светот не се интересира за нив освен како за последни примероци на руралното.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас молчам, не се мешам во нивната омраза.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може да те мислат, ми вели, зар не се плашиш од волци, од мечки?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А кога свртивме влево, толку сум спискала – мамо, мамо, што цело село, и машко и женско плачеле кога ме слушале мене. Тука не се сеќавам, за сѐ ми раскажуваше тетин ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И затоа нештата не се движеа нанапред, а јас и продавачот Чавка гракавме навредливо, упорно и гласно, сѐ додека не нè облеа краткотрајна смеа во која се наѕираа остатоци од некоја голема и одамна потрошена среќа...
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
— Се плашиш? — Само мртвите не се плашат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но што се однесува до средишните изразни намери недоразбирањата не се можни.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Не се знаеше ни кој, ни кога, ни зошто го донесол записот таен, на книга сочинет, и го оставил токму таму, и каква е смислата на буквите, и каква е смислата на тие дејанија – да се донесе тој запис токму во нашето царство, во нашата пречесна црква, и токму во таа подземна одаја кон истокот на светлината што гледа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ќе застанам на прозорецот за да го видам Дејан како си оди.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ars poetica кога го опеваш не го спомнувај морето, туку кажи делфин кажи алга, кажи блуз или за морепловците, потонатите ’ртови јодот и струјата зборувај за солта, нуркачите, светилниците за галиите, фосилите, коралите за одронувањата, песокта, реумата за ритамот за матката за бродоломците за капаците на прозорците, кристалите и авантурите, морските болести и трговијата на свила и бело робје за капетаните последни што умираат за проститутките кои не се надеваат...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
„Тоа е како оган во печка“, продолжи. „Лажеш, не се сеќаваш!“ викаа децата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Павле се затајува, па вели: - Запри, добога, карпата си е карпа. Со глава не се пробива.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Мо, тапанарката, беше толку слатка и срамежлива што не ми беше јасно што воопшто бара таму.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ја свртев славината. Металот жежеше, а водата беше врела. И со сила не се пие.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Завчера сестра ми ја закопавме со мака. Гробарите ги фрлаа лопатите и зборуваа налутено дека ваков дожд никогаш не се паметело досега.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Да не дочекаш да ја видиш и ти пред себе онаа бездна, што ја има видено она старче, со едното покусо рамо, бригадирон Језекил, и да не се всади и во тебе страот што човекот мора да оди исправен...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сакав да речам како досега да не се омажи, но сфатив дека така не треба да се зборува и замолчев.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Ама јас не се шегувам, слушаш? Се качи тогаш кутриот Јаков на орев да брка верверици. Го вика жена му, тој ѝ се клешти од стеблакот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А на овој потег се решава после разговорот и позитивното искуство на еден негов поранешен колега од „Охис“, кој го имаше истиот проблем, тужеше и го доби спорот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По него се загнал друг, а потоа и од него ништо не се познава. Трча и Андреја Тарковски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Откако го воспоставија вообичаениот молк од поранешните средби, прв се огласи Чанга: – Идат тешки времиња, не се знае што носи новиот ден...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Дали сте подготвени, и двајцата, да се разделите и никогаш повеќе да не се видите?“ „Да.“ „Не!“ упадна Џулија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Та затоа и тој стана толку рано и реши прв да ја погледа Неда, за да не се исплаши или засрами.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Гестаповецот имаше соба некаде горе на катот каде што јас никогаш не се имав искачено.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Е, па, што не го прекинеш летувањето и што не се вратиш штом така ќе почувствуваш?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ама месеците си врват, а мојата работа не се гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Разбуди се, му велиш, не се буди заспиј, му велиш, не заспива полубудно, полуживо - распнато по краците на логичките схеми на контрастите зависно од глаголот ти треба начин, временска димензија просто да знаеш дали си и каде си!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тие не се срамат, вели Ристо Коларов, тие што прават срам не се срамат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајка, охрабрена од смирувањето на Татко, стана, го засили гласот на радиото во форма на паун, од кое се ширеше тивка музика, па продолжи со нежен, ведар глас: – Се сеќаваш ли, мили, се навестуваше крајот на зимата на 1939 година, беше чинам крајот на февруари, пролетта се насетуваше во воздухот кога дојде дома, еден ден, со писмо од градоначалството, испратено за нас, од Тирана, упатено на мое име? – Се сеќавам, како да не се сеќавам. Писмото беше адресирано од Рим.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
В ред, в ред, тоа не значи дека сите ние не заспиваме и не се будиме со уверувањето дека не сме премногу злочести.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
БОРИС: Ти мислиш јас не сум нормален. А себе не се гледаш.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БОРИС: Така е. Ако гостите не се бесни, куќата не е тесна. (Пауза.) И велиш Американецов случајно? (Пауза) Што не се најде некогаш некој Рус, случајно, мајката?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Кога Duchamp му објаснува на Cabanne дека на своите слики сакал да ја прикаже интеракцијата меѓу две движења: „најнапред идејата за движење на возот, потоа онаа за тажниот младич што се наоѓа во ходникот и кој се поместува”, и според тоа, дека „имал две паралелни движења што си соодветствуваат”, како да не се присетиме на фактот дека Einstein, 1905, пет или шест години пред ова платно, кога ја објави својата теорија за ограничена релативност, се повика, за да им биде појасен на лаиците, на сликата на „еден воз што се движи со константна брзина v и еден човек што вдолж се движи во едниот од вагоните, т.е. во насока на движењето на возот, со брзина w”.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
— Не се враќа оттаму, вели, и за него имало умирање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Менталитетот пластен со векови не се менува брзо, можеби се потребни уште децении, ако не и век!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Од мракот се појави бледата глава на вдовичниот син, ги искокори очите и само што не се расплака.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Имено, јас не се снебивав да го навратувам меѓу другарите почесто зборот на моите чевли, било да се жалев, било пак - што порадо го чинев - да правев смешки за своја сметка.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој си стои на своето место и не се помрднува, јас сум се искачувал до високи цели, некоја сум дофатил, друга не, ме турнал животот долу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Чесно е само делувањето кое е во согласност со барањата на природата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ајде, уште по една да не се мачат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Факторот на неспознатливост е во директна врска со иронизацијата на историјата како документ чија вистинитост не се доведува под прашање.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Така Видан Јанчески, по мајчина пола тукашен, стана жител на Потковицата, речиси кога имаше полни дваесет и пет години. И фати брзо да пушта корени.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Јано! Не се прибира дома! - се уфрли Анѓа, - Како да се венчал со реката.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Многу подоцна откога јас бев кај манастирот, беше барано од некои луѓе јавно да се осудат стрелањата без суд, како што било ова овде долу, и да се кажат луѓето што ги извршиле, но не се постигна политичка согласност.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Затоа беговите не се жалеа кога умираа половината од децата. – Добар сој е нашата раја – многупати си велеа некои од нив. – Нема да останеме без работници дури вака се котат како зајаци...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
„Почекај, има уште нешто: инјекција тетанус, сестра Миро“, рече докторката.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Откако го поздравив - прв пат го сретнав Борхес 1969-та во Норман, во Оклахома, тој ме прими љубезно и ме предупреди: „Без политика, ве молам“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Па со кози и на орање не се оди, како што вели народот, а камоли во бескласното општество, во комунизмот...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
По целокупното окончување на спорот Кукулев, барем формално-правно, остана да работи во Радиото уште околу две години – иако тој, впрочем како и сите вработени во локалните радиодифузери, не одеше на работа и не земаше плата –  бидејќи de facto локалните радио и ТВ станици беа затворени и воопшто не работеа!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Фантастичното ја раздира површинската кора, па поради тоа потсетува на едрена точка; постои нешто што дури како да настојува да нѐ исфрли од рамнотежа.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не се сеќавам на луѓето. А, баш ми е гајле, ако имало.!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Меѓутоа, привидението било многу високо по раст, имало огромни мустаќи и упатувајќи се по сѐ изгледа кон Обуховскиот мост, наполно исчезнало во ноќниот мрак.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Исходот е многу зборување за философските револуции, револуциите во свеста; овие револуции сепак, не се одразени од ништо што Маркс и Енгелс би го препознале како „материјална основа“.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Времето не им е соујзник. Ги глода. Не се даваат, спомен се, паметник на тага и крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Поп Петко си го поклопи цело Витолишча и кај него ништо не се измени. „Оче наш“, „Свјати боже“, „Господи, помилуј“, останаа истите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Гладна ли е жена кога се наоѓа покрај таков 'рслан што ја голта со очите, а таа сака што побргу да ја проголта и да не се освести веќе сама без него?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Шестое: не се работат неделите и државните празници.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Надвор се замрачи, а и во одајава не се гледаме.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сонцето не се гледа, а и луѓето не се гледаат меѓу себе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но, позирањето кај Ворхол нема иконографски карактер како кај Кенет Ангер.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Спорот на Авдиќ настанува како резултат превирањата во претпријатието и добивањето отказно решение поради наводна дисциплинска повреда, 3 од летото 1999 година – кое, всушност, нему никогаш и не му беше врачено, иако заменикот на генералниот директор (З. Андов), тврдел дека, уште во јули истата година, на Авдиќ му било испратено препорачано писмо за тој да се јави на разговор во управната зграда на друштвото во Велес на која средба тој не дошол, поради што против него била поведена дисциплинска постапка за кршење на работниот ред!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Таму нема живот, не се живее само од обработка на тутун“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Со бегол поглед во ситото забележа дека меѓу прстите држи една крупна грутка која не се просеа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Секаде се еден до друг, од прво до четврто, па и во петто не се разделија... милата Јана, никогаш за ништо не го накодоши - како што знаат да кодошат девојчињата - секогаш сакаше да му даде и гумичка, и молив, и боички, и острилка, му даваше без да побара, не им требаа зборови - со поглед се разбираа...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Од тогаш не се слушнавме со студиото.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Се почувствува побезбеден и што е најважно, се почувствува повторно важен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Постои еден закон во природата, вели тој, помоќен од сите променливи струи, од секое влијание однадвор или влијание од минатото: тој јазик бара поезијата никогаш премногу да не се оддалечи од нашиот секојдневен говор“.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
ЉУБА: Не се сеќавам, ништо не се сеќавам...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И, за да не се случи тоа – да се стопи сосема и засекогаш да го снема, Дедо Мраз ги спрегна елените.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Да внимаваме и ние да не се прејадеме? рече во шега Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас се наведнувам над изворчето да се напијам вода и наеднаш се уплашувам од тоа што го гледам во водата. Се гледам себеси, а не се познавам. Како туѓо лице да гледам во водата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А тој пак, иако „голем човек-ќатип“ на целата витолишка општина, во „френцки“ алишта облечен, не се срамеше и не се креваше наголемо, како некои селани што се беа пограѓаниле, та сметаа за простоталак да свират на гајда.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ние свивме глава и не се викавме Срби за да не го налутиме агата. Тој не сакал да се викаме и Бугари; и Бугари не се викавме.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Била поставена за да не се поминува, за да не се гази тревата.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Чашата од прстите на Роза се измолкна но не се скрши. – Да, тој е таму.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Дончо не се ни завртува туку продолжува да мава со стапот лево и десно без да забележи дека патчето го има оддалечено од рекичката и дека го влечи речиси по средина на една бескрајна градина: лево домати, десно пиперки и гласот на Чана што го запира како висок плет Каде ти е Митра бре Дончо? и дури сега открива многу работнички околу мајка му.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Зашто дедо Геро и не се сложи со некои селани кога рекоа ако не можеле да го убијат Лумана, тогаш зошто да му проштеваат на Бошка Манев кога тој секогаш им е в раце.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зачудо тој не се трескотеше а си седеше замислен на една маса, со две-три селски момчиња.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не постои магаре што ќе го врзат за дрвото, а да не си го издрапа задникот од него“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа, „геј“ не се однесува само на она што си туку и на она што го правиш.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Не знам што си. - Не се дружам со овие...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ако ги елиминирате популистичките национални еуфории и ситните манипулации на овој план кои не се ништо друго туку само една бесполезна ниска страст за масите која во фундусот на историјата неминовно завршува или како евтин културен и политички кич или како невкусен и дегутантен хорор, националната еуфорија може да биде позитивно користена од визионерите на општеството, уметниците, научниците и политичарите хуманисти како генератор на големи уметнички, научни и социјални потфати.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Но, според мене, во условите во кои живееме Македонците идентични со луѓето кои живеат во останатиот свет, стигмата не се јавува како недоверба во оние со кои може да се разговара, туку од тоа дали ќе те разберат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Драги мој! Верувам дека е рајот нешто пријатно, но сметам дека благонаклоноста на народот не е нешто помалку сакано и дека не се мами тој кој се жртвува за неа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Ете - рекло детето - пилето паткино, ако и малоо, ама пливат и не се удај, оти је од сојот на патките.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
„А мојот случај? Не се сеќавате на незгодите низ кои морав да поминувам?“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Жив в земи не се влева! — се искажа селскиот работник Тоше и тој отепан од судбината што го постигна после пропаѓањето на бунтот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Треба да ги одвикнеш овие наши селски жени да не се пораѓаат по племни, подруми и штали.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Необична симетрија! За да се стане човек на политиката, односно да се има тирански предиспозиции, бездруго е потребен некаква ментална попреченост, а и за да се престане тоа да се биде потреба е друга попреченост: зарем не се работи, во суштина, за делириум на величина?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Мајсторот Артемие беше викнат дури од Бер, ама не се покажа до крај.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
За осудување е и фактот што директорот кој беше и доминантен (наводно со спорни акции) сопственик на компанијата, кога дозна за тужбата насочена против него, практично се обиде да подмити т.е. да се спогоди со неколкумина вработени кои сѐ уште не се беа приклучиле кон тужбата, а имаа намера да го сторат тоа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
- Што велиш: - Тоа си го измислил за да се фалиш. - Јас?... Јас не се фалам.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Може тоа да ти е последно замижување, што се вели, и повеќе да не се опулиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не напала во неа нешто „необично или лудо“, како што се изрази Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не се смееше, не беше палав како неговите врсници и другите деца.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Асоцијативни тези: - и по петнаесет столетија Стоби е осамено и мисли на сопствениот расцвет; -носталгијата се зголемува пред свеста дека минатото не се враќа туку се обновува во нови форми; -човекот, Стоби, човекот; -барајќи ја одново втората половина на дваесеттиот век се наоѓаме во состојба во којашто се измешани старото и новото време; -мртвите жители на Стоби се билките и тагата, урнатините што ги прават убави и живи; - Стоби живее.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Човек не може а да не се праша: зар токму на овие непроодни кањони требало да се гради и да се живее?
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
— Што е тоа несогласни, море, туку кажувај да слушнеме и сите да поразмислиме — одговори еден за сите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А малку потоа посака да рече дека само своите знаат да те суредат така што никогаш повеќе да не се разбудиш; но во тој момент вниманието му го привлече белутракот во калдрмата и веднаш оцени оти по десетото зрно, што веќе длабеше во него, ќе удри на белиот камен токму со челото. ___ * блуза **чета
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сфаќате ли? Таа се однесува неразумно.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но претчувствувајќи дека Бахтијар ќе ги насочи потерите по побегнатите кон север чети, тие не се задржаа во Крушевица; ниту Толе се раздели од Андона да прејде во својот „пашалук" преку Црна, бидејќи пред два-три дена таму го бркаа; но заедно со Андона се истави до селцето Вепрчани, на границата меѓу мариовските и дренско радобилските планини, та ако дојде некој зорт, да ги фаќаат нив, бидејќи тие не беа уште газени од потери.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Сум чула нешто, велам, ама да не се навредиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За претрпени физички болки, за претрпени душевни болки поради намалување на животната активност, нагрденост, повреда на угледот, честа, слободата или правата на личноста, смрт на блиско лице, како и за страв – судот, ако најде дека околностите на случајот, а особено јачината на болките и стравот и нивното траење го оправдува тоа, ќе досуди справедлив паричен надомест, независно од надоместот на материјалната штета, како и во неј- зиното отсуство.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По патот сѐ му зборува: - Ние не се плашиме од ништо, нели Мечко?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Обрачот ќе се стега додека не се ликвидира и последниот бунтовник.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
потем се наслутува сѐ почесто во глувиот ноќен јасник како слана (во споредба со неа, снегот е мек и топол, Господине) во забраната да се верува во чувствувањето срам да се признае мечтаењето по неа и скришното вљубување во зазорот и распрашувањето за смислата на животот (најдолгите чудења се загушени од банални спреги) во сѐ поприсните признаци од сонот - таму кајшто живееме однапред, повторно и можеби безгранично, таму кајшто времето не се мери со просторни величини и кајшто, конечно, не се дели иако, да признаеме навиката да живееме раздвоено нѐ збунува сега едно-по-друго се подготвуваме да заспиеме да ја избереме спалната, креветот да постелеме нови чаршафи само за една, за наша употреба купуваме ноќници за истата прилика се тревожиме од наглите отворања на вратата низ којашто проблеснува вселената сѐ до неиздржливата глад по Неа.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Не се правам ни светица, ни калуѓерка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И затоа кога истата таа година, во летото, во време пред да почнат жетвите, го најдоа Хаџи Ташку со здробена глава на ничиј синор, ни на веселечки ни на кадиноселски, туку точно на местото каде што денеска Пазарџиски Пат за прв пат ја прегазува железничката линија, никој освен потковичаните не се досети кој можел да му го „пресретне“ патот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се стаписуваат од таквите слики на стутулени мочковци и серковци И не можат да се изначудат како тоа може да се случи и во Пентагон Во кој како што е познато има двојно повеќе нужници Бидејќи кога го граделе законот барал одвоени нужници за црнци и за белци Ама не била работата во нужниците туку во бешиките и дебелите црева При што не се исклучува однапред и можноста од некаква субверзија Оти баш кога пентагонци користеле по еден од двата нужника Еден хакер од Лондон им беше влегол во компјутерскиот систем Сакал човекот да си ја провери опседнатоста со вонземјаните
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Не се крстеле - ќе ја скршат тврдоглавоста на човечето во стуткана мантија и ќе ја омажат осаменицата, Доце Срменков не се стопил во капка восок за да не може да ја обогати со рожба.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со чувство на вина што не се простува, ноќта се распаѓала на резенки и претставувала уште само сенка на ридови и на ритчиња, премногу косопасни и соголени од чифлигџии и селски копуци за да минат запрегите низ шума или да се присокријат негде призраците на Самоиловата коњица, или на Крум или на Душан, или на кој и да е војувач на ова парче земја чиј народец го проретчувал кој како ќе стаса, најпосле врз неговата тиква да се струполи и топузот на Бајазитовите потомци, тој топуз да ги потурчува каменот, земјата и човекот со тапија потпишана одлево надесно и да граба од 'ржена слама машки деца - подоцна под сабјата на младите јаничари да дојде понекогаш родниот брат или татко, ни колачот ни закланиот да не знаат дека крвта пролеала своја крв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Мамо, пак се шегува со мене!“ цимоли Мими. „Не се шегува, туку ти ја кажува вистината.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Ако се случеше во сонот да се одвои од неа (земјата, заб. М.), ќе срипаше како попарен, исплашен да не се претвори во пердув, ветрот да не го подземе.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ниту една книга не се произведува индивидуално, како што знаеш.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А потоа пак се запали светлото над тажната трпеза на која еден татко, зашеметен од болка, ги набљудуваше вомјазените лица на трите деца коишто не се осмелуваа да погледнат накај вратата низ која мајката влегуваше секоја вечер, носејќи чинија што испарува.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Поради овие и други причини околу Илинден дедот прота си ги „дигна парталите“, а учителите Милан Ацев, Димитар Котев и Стојан Најдов не се ни вратија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Секако дека не може да биде толку добро, тоа вабење, кога на некои им доаѓа и така, што тие тешко се воздржуваат да не се разврескаат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Патролите, меѓутоа, не се појавија, а додека пешачеше од станицата претпазливо обѕрнувајќи се, се увери дека никој не го следи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не се комплетни личности, па ги мачкаат очите на другите.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ништо политички корисно не се случува сѐ додека луѓето не почнат да кажуваат нешта никогаш порано кажани - со тоа овозможувајќи ни да ги визуализираме новите практики, спротивно на анализирањето на старите.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Но Онисифор Проказник подоцна се сетил со каква надеж во премрзнатите прсти старчето му ја стискало раката во исчекување дека набожен и благословен од мајката Минадора ќе го спаси, ќе му помогне да стане и да зачекори по линијата на својот продолжен живот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А најважното беше тоа што Митра не беше турска посестрима, та Толе не се гнасеше од неа. Таа и таква Митра му се бендиса на Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Денес почнува развитокот наназад, поврзан со намалувањето на вредноста на активата и капиталот, додека долговите не се смалуваат во ист размер.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
СИМКА: Пушти ме, Костадине, поручек и јас да одам.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
А за тоа требаа дрва, кои селаните со своите гладни и мршави магариња не беа во состојба да ги донесат ни лебот да го испечат, та остави за греење.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Старешините молеа, преколнуваа, метанисуваа да не се пусти селото, да им остави срок од пет-шест, десет дена, да толчат глави, да продаваат, да се заборчуваат, да соберат нешто пари, нешто стока, да се откупат, но ништо не помогна.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кога се врати дома, по сфатката со Дамческите, за да се успокои, не се качи горе, во харемот, туку нареди да му постелат под црницата и таму да го услужат со татли кафе, локум и студена вода а потем заповеда и Коранот да му го донесат тука.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ќе се однесувам навистина како да сум дома“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Лево од нив, меѓу расфрлени карпи, ги демнел некој невидлив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уста пред него, се разбира, не се отвораше, а ако се изговараше нешто на грчки, тоа беше толку лошо искажано, што и самиот даскал од тоа ништо не можеше да разбери.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Луѓето се бореле и со нокти и со заби, за една глава барале две: на малите народи една глава им е поскапа од три непријателски; ќе убиеш тројца, четвртиот тебе ќе те доака; ти гниеш во гроб, тој делка дечиња - тројца браќа му загинале, четири дечиња ќе изделка; ти ни род ни пород, тој сѐ може.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беше време во какво никој друг да не се роди, Господи.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Требаше да бидам вратен за вечера!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Добро е. Не се жалам.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Местото над оган на билото товарит (добиток) — што се товари, за разлика од пашитиот што не се товари топраклија — тврд, вистински стопан, газда треска — јаде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Оваа прича не би била целосна ако не се оддаде дужна слава на неговото Височество.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Кога наполнив пет години, на мојот врсник - прлето, му кладоа самар и заедно трчавме на селските магарешки натпревари... Зошто не се смеете, ре будалаци?...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
1.  Интервјуто го водеше Стефан Бошковски, на 11.II.2011, во Скопје.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Живи не се давајте! – викаше пукајќи пред него, а во воздухот одѕвонуваше гласот на Никола, како двоен повик: еден на јуриш за дофат на слободата, а друг за скок кон смртта но храбар, бестрашен скок, скок кој носи слава.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И од страв да не се заебе пак, сѐ што прави после е без срце, без хи-фи, и само со цел да го замачка она што прво го направил.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Во едно тој и син му беа согласни - чувањето на добиток иако можеби и тоа, според мислењето на младите, не се исплатуваше како некогаш, сепак го оправдуваше вложениот труд.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бузо не кажа која била причината што го натерала Едноокиот Полип на таква гнасна и нечесна акција; Ѓеле донекаде ја објасни причината зошто сите на бродот не се согласиле со капетанот и енергично се побуниле против неговата желба, но требаше повеќе и поубаво да ги објасни и расветли душата и срцето на тие луѓе; Васе доста лесно мина преку храброста и смелоста на оној што со маки ги раскинал јажињата и го ставил на коцка својот млад живот; Марко не го протолкува и не кажа ништо за крајот на приказната.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но за тоа подоцна, оти времето не е стигнато, о возљубени; а јас сум познат по тоа дека уживам да сочинувам слова секакви и да си измислувам свои истории што воопшто и не се случиле, ама да изгледаат така како пред очи да ви се; и знам сказанија да преподавам така, со прекини; по малку да ви давам да вкусувате од собитието, од слаткиот мед на историите, како на изжеднет вода што се дава во пустина, капка по капка, за да не го усмрти заситувањето на жедта, на потребата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Вечерта мајка и ја праша како помина денеска, a брат и не заборави да и каже дека оној попов шебек често гледа во неа и дека тие со Јошка сакале да го натепаат на одморот ама таа, Неда ги искарала да не се караат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На дваесет и четири не се „лежи“. Побарав уште една карта.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
СИМОН: Не се занесувај.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Целата оваа прекрасна глетка зачинета е со маѓесна музика што не се слуша.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Авторот тука предупредува на големата комплексност на човековите вештини поврзани со сетилното осознавање и просторната ориентација, кои што зад себе имаат долг развоен пат и недвојбено е потешко машински да се симулираат како некои рационални операции, кои што, така вели Moravec, течат и во оние делови на мозокот, кои што не се посебно високо организирани.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Потоа бргу-бргу го одвлечкала во болница за да може да ја измие крвта од креветот и никогаш да не се дознае дека Дејан бил таму.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но ако веќе дошло до тоа да се земе ризикот што го носи секое доверување, тогаш треба од помагачот да се бара нешто повеќе, да не се испушта туку-така можеби единствениот случај, особено ако биде нужно и добро да се плати.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сега не се сеќавам на името на градот. Го познавав само еден саат, на автопатот, под сивото рајнско небо, а го заборавив во твоите раце.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Веќе не ни размислува за тактички потези, манипулативни трошоци и воени стратегии. Ништо од тоа досега не се исплати.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Се тетеравел по шумата и ревел со подадени раце кон небото, кон пеколот на тоа небо и кон куциот господар на тој пекол.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Седел со пушка на коленици и наведнат, некако чудно и длабоко под превезот на свои тајни, што бездруго не можело а да не се поверува дека веќе и не сонува да ѝ стане чауш на дружината ако некогаш некој занес го подбуцнувал кон таква славољубивост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во дното под неа стоеше наместен дебел трупец, се чинеше како челичните запци само што не се имаа вкопано во црвеникавата, искружена од годовите, целина на буковината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тие колца во разни времиња беа со разни имиња бојадисани, додека во 4-та четвртина на XIX век боите не фатија да се ставаат една врз друга и не се парализираа една со друга.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сепак неколку жени го зграпчиле за мантијата и го напикале во тесна плевна заканувајќи му се дека со стапови ќе го испратат гол и со врзани раце до под самиот Црн Врв ако не престане да ги менува среќните мигови на свадбеното расположение. Не се шегувале, усните заканувачки им се кривеле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стојо му вели на Трајка. — Море, брату, Илко вчера остана вдовец и ете, се прави мукает, ќе кандиса некоа сиромашка, ами ти, бре брат, оти ич мукает не се чиниш?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И јас навистина си замислував дека грубоста, налутеноста а подоцна и страсната лакомост нему му случеше само за будење на поспаниот извршител на гревот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури правела и шеги за сметка на Трајчеица.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Толкувачот објасни: - Вчера дошла тука една патрола да го земе Анѓелета, ама патролата не се врати. Офицерот праша: „Дали некој нешто знае?“
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тие не се будали ние да ги најдеме...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но Драган беше лут и никој не се осмели да се насмее.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Освен една казарница за варење ракија, покрај реката не се чуваше ништо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А како да не се отвори: на таа страница во болни риданија Рахела ги оплакуваше своите деца а дедо ми, наместо свеќа, тука оставил стракче мајкина душица кое во голема тага се сушело низ вековите и сочувало сила само тешките и позлатени капаци на Светото писмо да ги подотвори толку - колку да се чуе ужасот на пискотниците од Витлеем.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Како да не се виделе еден век, како да се гледаа и за наредниот век, толку многу копнеж беше напластена во нивните души.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А гледаш, Дед Павел како да не се сложуваше со мене.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А на крајот, што да ти кажувам, никој не се врати!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Извини, Хорацио, не се сеќавам баш која беше забелешката. - Па дека сум птицофоб.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Кога Ѓурчин ми соопшти дека ќе сум морал да ја напуштам фотелјата и да се повлечам во предвремена пензија јас и нему му реков дека тоа е можеби најдоброто решение.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ох, да не се потсетувам на поговорката дека секому најдраго му е да му цркне козата на комшијата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но и после можеле да се сложат околностите така што да не се дојде до ваков крај.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
На жените не се гледа толку многу, си мислиме, нема голема присмотра.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Цела ноќ Томо во полициската станица ја раскажуваше вистинската верзија на настанот, која никако не се совпаѓаше со навезената приказна на налудничавата Ана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сакате да го цицате селото. Тоа да ви биде крава музара, но да не се вратите во него.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Не се смеам, велам јас, туку се радувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Џбонаше низ темничината, сѐ додека не се добра до креветот и не седна тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ло Тек заврескаа, но некој ги исклучи засилувачите, а Моли го јаваше Подот во тишина, со бело и безизразно лице, сѐ додека не се смири и не прејде во благо цивкање на измачен метал и гребење на ‘рѓа врз ‘рѓа. 102 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Јадранка да не се викам, ако еден ден не возам ваков џип.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Тие однапред беа се решиле живи в раце да не се дадат. И не се дадоа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но таква светлост народецот на вилаетов не познавал и не мислел или не се надевал дека ќе дојде еднаш, дека ќе шурне незапирливо од море или ќе се спушти од планински врв да ги облагороди со утеха и тревите и луѓето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А нам ни ја пресекоја радоста и ни отворија рана, болна, сечена, тешка, отворена рана... рана на срцето и рана на душата, рана што не се гои, и при секое спомнување на рожбата боли, се отвора, се обновува и крвари, гори и пече.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Единствената убавина која го интересира Дишан е убавината на „рамнодушноста“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не, не се плашеше дека волците веќе се во близина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ненадејно, како потопена урнатина што ќе исплива на површината на водата, една мисла му се проби во свеста: „Но тоа не се случува навистина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Овде само моќта на писмото ме теши: не е човек та да не се сочува и да не биде во исто време на многу места.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Застануваше и продолжуваше да стои, сѐ додека она во него не се разлабавеше сосема.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И не можев да го гледам така затворен во себе, со засрамено спуштен поглед, со навреден израз на лицето, молчалив и потиштен... и не можев пак да разберам зошто даскалиците Марија и Софија не се вратија од Костур и зошто новиот даскал беше толку многу строг.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А и да сакаш да гледаш во таков ден ништо јасно не се гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Токму така направи шинтерот Ф во ноќта дотогаш непозната за него; во ноќта кога со чудна помиреност го прифати прогонството во пределот каде кучињата се плашат од луѓето-скитници; во ноќта кога сфати дека дење гулабите се сиви колку и небото, па не се гледаат, исто како да не постојат.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Убавице, не се шегуваш? - Никако.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Професорот не можеше да ме разбере но и не се трудеше да го дочека мојот одговор.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Оди вака: „Кулиси на животот. Не се потпирај. Не се потпирај на нив. Не се потпирај ептен на нив, Човеку!“
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
да не стекла пак реката, да не ги откорна овошките или само алето, е во Америка алињата им се дома, в среде куќа, е па водата нема узда, не се запира со прачка и со викање, а да ја видиш онаа вода што се оди со денови, еднаш ни рекоа денеска морето ќе игра, а кога игра морето, не играјте вие и кога зеде да рипа, да станува и да седнува, леле мајко, потплашена кобила, фучи и се пресега преку бродот и го прескока и 116
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Да си одиме по пругата“, рече Земанек и јас знаев зошто вели така: во таа општа дезориентираност во тој широк простор, во таа светлина што гаснеше, единствена сигурност да не се изгубиме нудеше пругата; таа водеше некаде, водеше на конкретно место, и гарантираше дека ако се оди по неа, нема да се скршне од вистинскиот пат; мостот нѐ воведуваше право во тунелот, тунелот што изгледаше како да ќе нѐ шмукне, како да ќе нѐ голтне, како да ќе нѐ спроведе на саканото место.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Со изопачено задоволство болката ги контролираше своите касања и оставаше доволно безболни површини, не се движеше од еден дел на телото кон друг, секогаш беше насочена кон пределот на слабините, меѓу колкот и долното ребро.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Изразот на лицето на О'Брајан не се промени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа со ништо не одговори на прегратката; не се обиде дури ни да се ослободи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кој беше, што беше, абре, дебре, не се најде арамијата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Секако, да ме прашаа, самата ќе им кажев, но тоа никогаш не се случуваше.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Рангеле! - викна таа, ама никој не се одзва. - Сигурно спие!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тоа траеше сѐ дури мечката не се доближи до неговото јарче, онаква распафтана и несмасна, а после и сѐ додека не зеде, пред негови очи, да го расчеречува со своите несмасни шепи неговиот лов и неговата среќа, тука, веднаш пред него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Па кажуваат моите селани... Оделе, им смрдело... Не се дишело, велат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А пак има луѓе кои ни од блиските не се примани како што треба, но можат да трпат и истрпуваат. И да молчат. Како мене.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Блека, дали блека, јагнето. Со нов свет се среќава, ја бара мајката. Пуста мајка, да не се најде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќутеа така неколку време, дури Франц не се отме од замисленоста.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Гајдата ја засака уште како дете и не се делеше од неа; кога порасна свиреше на свадби, на веселби, на гости, на свршувачки; свиреше со љубов, со возбуда, заносно, поттупнувајќи со нозете под ритамот на свирката; ги надуваше образите, ги напнуваше вратните жили, мрдаше со прстите по дупчињата и испушташе весела или тажна мелодија спрема песната и расположението; со своето чудесно свирење некому му ги лечеше болките, а некому му ги доразрануваше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
СЛИКА: ДЕДО МУ АВРАМ Ковчесто лице со испакнати јаболкца, изразито четвртаста вилица, поврзана со горната со еластични мускули, чиниш како отпосле да е додадена, така што при џваќањето му се спушта подолу од вообичаено, но тоа не се забележува од густата брада; забите прошарани со по некој златен заб, како што ги топел прстените и ги преселувал на нив; со нив прегризува сѐ што ќе му притреба: нокт, конец, или да отреши јазол; кога луѓето ќе му заблазнеа на златниот блесок на забите, ќе им речеше: „Кога по смртта ништо не ќе остане од мене, по нив ќе ме препознаете...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Зарем и мојата имагинација, и човечето создадено од неа, и неговата потресна битка, не се всушност она надворешното, сосема неважното за што обликот ниту знае ниту му е важно да го знае?
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Не се обидував да ги замислам последните мигови од неговиот живот, доволно ми беше што дознав дека е мртов, дека е смирен, без телесна болка, без душевна јанѕа, затоа што сигурно на оној свет душата се ослободува од сите тегобности и самообвинувања.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Сѐ што умира повторно се раѓа. И човекот и билјето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зашто, не се трпело веќе, Никола отишол дотаму што побарал и успеал да биде насликан дури и во црквата меѓу светците.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Посебно не се разбирав од таленти на кои, според Девојката во снежните топки, им требаше итно и сестрано реализирање.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ама од болест не се бега, вели, и од смртта не се бега.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Затвори го прозорецот, од смрдеа не се умира!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И пак месото им останало наежено: руменилото паѓало на чисти и здрави кожи, можеби тоа ги закитувало младите образи и во мразулчави јануарски дни и ноќи, секогаш, на ветар и под виулици, како ни од претскажувачко жолтило што не се ослободувале старците, посебно побогатите, по низа години без допир со надворешно струење на воздух и со навики за севозможни уживања во затворени одаи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нестанокот на храна по селата ги загрижи бимбашиите, а и им се досади цела зима по пустите мариовски села, та предложија сите четворица да ги прибере Бахтијар во Битола, бидејќи и така немаа никаква работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Да се измијат садовите дур не се закоравиле.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
„Многу си ми молчалив вечерва.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Што е потивко: да се чека и сонува нешто што го нема и не се знае дали ќе дојде и дали ќе се обвистини и по крајот на сонот или да се исчезне еднаш засекогаш?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Некој од вас може дури и да рече: Слуга Господов а не слушнал за вампири, не слушнал за убавицата луда Мара, што пред две години во Зреновскиот вир скокна и повеќе не се врати.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Турците помислија дека четите се движат кон исток каде на ЛиЃураса веќе беше започнато сражението од Златков, Железаров и Пешковчето, та место да трчаат по овие што побегнаа кон југ, тие се назагнаа на исток, убедени дека натаму бегаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не се смееше. Се насмевнуваше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не се знае, песната што ја прочитавте во почетокот не кажува, а ни луѓето не знаат, - но Луман сигурно имал во Брезница и друго и јатаци, зашто само по неколку дена разбрал дека Бошко се пофалил оти ќе го предаде на комитите.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се разбира, таквото извинување изгледало нормално и прифатливо, но доколку тоа не се повторувало често.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Миклош не ја знаеше приказната на Бошко, но иако тој не се правеше на нетокму, речиси преку ноќ побеле: тој засега се движеше слободно, склучуваше непречено пријателства низ градот, почнуваше да го учи новиот говор, но, слично на приказните од илјада и една ноќ, знаеше дека додека саатот не се намести и проработи, животот му е нему сигурен, сите ќе го пазат и сите ќе го чуваат, а после ќе биде она што е - роб за продавање.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не знаев - врз моите зелени соништа со зелени луѓе и зелени сенки паѓаше зелена магла: беше погуста од сите магли на една треска.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Меѓутоа досега во историографијата сѐ уште не се обелоденети документи за одржување на таква средба. 331 Втората македонска народноослободителна бригада е формирана на 20 декември 1944 година во с. Фуштани-делот на Македонија под Грција.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Во својство на управувач, членот на Внатрешната партија често треба да знае дека ова или она парче информација е невистинито и може често да биде свесен дека целата војна е лажна и дека или не се води, или се води за сосем други цели од прокламираните: но таквото знаење лесно се неутрализира со техниката на двомислата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Не се сеќавам.“ „Океанија е во војна со Истазија. Се сеќаваш ли сега?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ех, таа боја на глас не се заборава.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Исто така, во ЗРО (1993), не се спомнуваа субјективните преференци на работодавецот при утврдувањето кои работници ќе бидат отпуштени.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Прашуваше дали стои обесена на башлакот каде што ја остави да се чува, дали ја подмачкуваат со тревката ноктец за да не ја нагризат молци, дали писката и брмчалото го подмачкуваат со масло за да не се исушат и да испукаат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се искачивме и другите. Родителите сега не можеа да не се спротивстават.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А јас за првпат го гледам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Под сите овие ридови и долини, овие осеки и плими, постои ова карпесто тло, оваа струја која не се изменила многу, имено машката превласт и потчинетоста на жените.” (MacKinnon 1991, 6).
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Во жалбата наведе дека вештото лице кое изврши увид, дава свое мислење само околу тоа колку е оштетена куќата а не и кои се причините што довеле до оштетување на куќата; дека вештото лице самото наведува дека не е стручњак по ова прашање; па спрема тоа, треба стручно лице да даде свое мислење за причините што довеле до пукање на куќата, зашто има и други куќи во селото што се на иста или приближна оддалеченост од каменоломот, а не се оштетени; што се однесува до сведоците: тие тврдат дека пред употребата на експлозивот, куќата не била напукната, но не можат да тврдат дека тие пукнатини настанале токму од експлозиите или од нешто друго.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Она што го правиме за телевизиската серија е малку чудно да се пренесе на хартија, но се надевам дека успехот на телевизиската серија ќе ни помогне да направиме нешто повеќе од она што еден нов, непознат стрип би можел да го постигне. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Сѐ е испомешано но и во овој коктел од трговци и стоки, во ова шаренило сѐ е толку привлечно што во оваа чаршија може да се остане со часови и, покрај шумот да не се почуствува здодевност, зашто, секој момент се открива нешто ново.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Мајка ми умре како леунка. На нејзината смрт не се сеќавам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не се помрднуваше од местото. Гледаше во Аргира и си мислеше: Ех, мајстор.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Сите проблеми на округот не можело да се разрешат ако не се очешале од него“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Конзерваторите – водичи на трите павилјони добро си ја знаеја лекцијата што требаше да ни биде пренесена и А.А. во тоа воопшто не се сомневаше, но најмногу стравуваше од нашите прашања, а најмногу од моите, па затоа мораше да биде тука.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Деновите се склопчувале, згуснатите снегулки понекогаш го смекнувале студот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таа почна да му зборува на Сандри, слично како и Марин Крусиќ: дека луѓето изгледа не се разликуваат по верата, туку по силата и богатството, а по сиромаштијата најмалку.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тие изгледале мудро под црните забратки, очите им биле врели од страст да победуваат. Или само така му се чинело на зашеметениот поп.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но одеднаш, од некаде, како светлосен бран, ме заплиснува најчудната помисла. (Зборувам за нешто што беше повеќе од помисла, повеќе од вообразување).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во нив растат црвенокапи печурки, и не се тоа, човешки домови се, села, куп шарени велигденски јајца.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Само колку за да се знае и за да се прикажува, им рекол, потоа, овдека, во тефтерот, сè е запишано - од-до, од постанокот на Загориче, во Дупка, до моево последно си одење, засекогаш.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
137. Ете зошто, прашањето кое наречје треба да биде општ литературен јазик за Македонците и Бугарите, ако првите и за напред ќе се викаат Бугари, коешто прашање сега не се поставува на дневен ред, зашто умовите на сите Македонци сега им се зафатени со револуционерното движење, еден ден неминовно и без други причини ќе поведе кон едно расцепување меѓу Бугарија и Македонија, со создавањето од страна на последнава свој литературен јазик.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но моите сомневања, или претпоставки беа омеѓени од сознанието дека и тогаш кога постојат индиции па и отворени наговестувања, наидувањето на несреќата не се случува преку ноќ.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А и јас не се согласувам, не можам без Ели.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
— Не се лутат мртвите, вели Андреја Тарковски, не знаат да се лутат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се собравме, ама не се построивме. Чекавме во толпа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И притоа уште додадов: "Знаеш, другар, повеќе и не сум сигурен што ми мели воденичкиот камен".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Не се тргам, гороломнику. Јаков ќе те пречекори издупчен, тоа ќе го стори Јаков, ако сакаш да знаеш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Тебе ти е редот“, му го подаде шрафцигерот на Ташко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
22.  До денес (март 2010) не е донесен закон кој ја регулира материјата за т.н. „најниска плата“, а оваа материја не е регулирана ниту со Општиот колективен договор за 32 која гарантираше исплата на плати и тогаш кога средствата за лични доходи и заедничка потрошувачка на организацијата и средствата од резервите не се доволни за целосно измирување на загарантираниот личен доход – и тоа преку користење на позајмица од фондот за заеднички резерви на општината, Републичкиот фонд за заеднички резерви, општинскиот и републичкиот буџет (чл. 35, ЗРО/90) – при што исплатата, по барање на работодавецот, ја вршеше тогашната Служба за општествено- книговодствени работи, денес позната како Управа за јавни приходи; б) во 1995 беше укината одредбата дека платите се исплаќаат најдоцна до 15-ти следниот месец (чл. 1, ЗИДЗРО/95).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Арсо Арнаутче не се насмеал. А и зошто? Млад бил и почитал старост, сега е помлад отколку кога се женел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во ваквата затегната и прилично напната ситуација којашто настана, практично не беа возможни никакви преговори со новопоставената директорка.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
- Шумкари. Ама јас не знам што значи тоа, другото не се разбираше.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Не се лаже. Не. Ги познава таа своите деца. Добро ги познава.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тие не се носители на еманципацијата, како Парсифал или Прометеј, ниту носители на алтернативната иднина, ниту политички се „секси”.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тие знаеја дека од него помош не можат да имаат, но како да не се занесеш во надеж кога ене онаму од ридот да скочиш низ баџа дома на софра ќе се најдеш.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
8. Треба да потенцираме дека со ЗРО (2005), во доменот на засновањето работен однос, беа избришани две важни одредби: •  прво, повеќе ги нема одредбите со кои се пропишуваше кој работоводен орган ја носи одлуката за потребата од засновање работен однос, како и онаа за изборот од пријавените или упатените кандидати (чл. 12-13, ЗРО/03 – Пречистен текст); •  второ, веќе не се предвидува заверка на договорот за работа (по ново, „договор за вработување“), од страна на Заводот за вработување (чл. 19, ЗРО/03 – Пречистен текст) – па, дури, ни во случаите на најнетранспаретното т.н. непосредно обезбедување работник, од страна на самиот работодавец (по ново „работодавач“) – чл. 22, ЗРО/05.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Контакт-адресата речиси е обврзувачки дел од мејл-арт работата, но постои и тнр. „еднонасочен“ мејл-арт кој често се одвива на начин и испраќачот и примателот на пораката да не се познаваат, или примателот да не го познава испраќачот; едноставно повеќе-помалку случајно некому му се испраќа некаква мејл-арт порака, и толку, не се бара фидбек; постојат и специјални случаи, тнр. „енигми” или „истраги” кога во мејл-арт пораката (или во низа пораки) се разоткрива некаква мистерија или шифра која понекогаш значи, на пример, само откривање на контакт-адресата, но понекогаш богами шифрите носат прилично дубиозни уметнички пораки (постои еден генијален „поштенски“ роман на мистериозни­от американски писател Томас Пинчон, „Објава на бројот 49“; самиот роман можеби и (не!?) може да се смета за мејл-арт, но во секој случај тој е инспирација за многу мејл-уметници).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Доколку имаат намера сериозно да се позанимаваат со проблемот на наркоманијата, Соединетите Држави треба да ја надминат расправата за легализација која во прилична мера тапка во место, и да формулираат една уверлива, политички реална борба против наркоманијата, во која правосудниот систем би бил подобро насочен, иако неговата улога би била намалена. 75
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Литературните обиди на македонските пишувачи во XIX век, за жал, немаа такво значење за да добијат следбеници, затоа ако и сега во XX в. гледаме некои обиди да се пишува на македонски, тоа не се прави свесно и од некакви патриотски влечења и цели, ами само за забава; 159 Во тоа се состои разликата на нашата, т.е. македонската духовно-национална преродба од онаа на другите православни словенски народи, со други зборови: како што понапред ние постепено и први се просветувавме со христијанството и со писмото, а другите Словени – по нас и набрзина, така пак сега, во времето кога сите православни Словени постепено си изработија свои литературни јазици, свои богати литератури и постепено изработени правописи, ние остануваме поназад од сите, тукуречи без литературни традиции – не затоа што ги немаме, а зашто го забораваме своето изучувајќи го туѓото.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Професорите по струката беа повеќе од задоволни, освен што си дозволуваа творечка слобода онаму каде што не мораше да се придржува до ликовната дисциплина, додека професорите по теоретските предмети му прогледуваа низ прсти во кои тој не се пројавуваше ни со очекуван интерес ни со особена смисла.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тетка ми Оце, се чуди и никако да се изначуди како може да не нѐ интересира кој се јавува и зошто. Ние не се чудиме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но многу од луѓето зажалија за дождовите, зашто никогаш така во животот не се изнаспале.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Гемиџиите не се труделе да навлезат во суштината на анархизмот како филозофска концепција; нив најмногу ги интересирала и привлекувала практичната страна на ова учење.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
А бре, Кузе, знаеш ли ти, - се налути Нумо - дека јас немам 'рбет, ами стожер што не се свиткува?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Планот му бил да овега, на Партениј, и тоа отпосле се дозна, кога ќе бидат готови, соѕидани општината и училиштето, да дојде во Потковицата и ако не се согласи Максим милум и за поткуп, со сила да ги освети пред да го стори тоа некој егзархиски свештеник.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во колибата уште не се гледа, но ние се гледаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Да му се врати шапката на дедото!“ - помисли веднаш потоа, но ни шапката на дедото не се врати.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Змија, џитка. Ногата му е поцрнета. Слушаш ли, побратиме, си стапнал зломорница. - Тој веќе не те слуша.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дури најпосле не се зададе полека, кротко, со сите свадбарски церемонии сериозниот дел од војската — со сите главешини: стариот сват, нункото, деверите, меѓу кои и зетот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
147. Македонија под српските кралеви, особено под Душана, имаше полна самостојност во внатрешните работи и тоа таква со каква што не се ползуваше ни еден друг дел од големата империја на Душана.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ми пријде таткото на девојчето што плачеше и ми вели: Остани овде во селото да ги учиш како се меси леб од ’ржано брашно.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ова е мерка на предострожност за да случајно не се џитнеш од дваесети спрат кога ќе те отпуштат од работа.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Толку сум намрштен што е доволно само да се поместам врз радијаторот, но не се поместувам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Само женственото лице и обетката на десното уво можеа да предизвикаат во прво време малку сомнение, но четникот рече дека му се амајлија од баба му та ништо чудно не се предизвика со тоа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Значи, од мене не се очекуваше ништо друго освен да ја застапувам туѓата вистина.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Се плаши да отвори прозор за да Фјодор случајно не одлета над стреите Келнски и да не се насука на врвот на Келнската катедрала каде што живее малиот но недопирлив бог на рационалноста и мајсторството, кој е многу кавжлив и терсене иако има долга бела брада како Дедо Мраз.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Иако со часови го чекаше на клупата под зелениката во паркот, средбата не се случи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Патиштата човекови не се предвидливи секогаш.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Никој не се жртвува во името на другиот ако нема свои цели – НЕЛИ?! 2002
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Оф, мори мајко, си мислам, сите во маката бараме мајка. Мајка да не се најде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Улиците не се преплавени со вооружени млади деликвенти, стапката на убиствата изнесува една петина од онаа во Соединетите Држави; проблемот на наркоманијата е мал и судејќи по сѐ опаѓа; уживањето на хероин е под контрола, кокаинот претставува мал проблем, додека крек речиси и нема.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но за големо чудо, никогаш не се тепаа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Имено, може да се смета дека оргазмот е кулминација на прилично долг психички процес, полн со препреки, којшто кај невротичниот пациент, доколку страда од импотенција или фригидност често не се довршува.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Одненадеж, Тејлор скокна врз него. („Имав впечаток дека скокам на челична статуа. Толку беше јак“, ми рече подоцна Тејлор).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тогаш спомни си дека не се родил маж што да ѝ се потсмева на Хуајко.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Сакаме и да трчаме, ама не се трча: магарето тргна назад, кравата се брани од муви или се обѕрнува по телето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ПАНКО: За тебе не се чудам. Ти би се ујдисал со секого, со Цигани и со ѓаволи. Ама чорбаџи Теодос, тој со Ѓупци!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Како не се најде некој и нас да нѐ брани, господе, што им згрешивме толку на сите светски сили?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И чува господ: не ми влезе ни трн, ни срча, ни шајка во стапалото. Не се боцнав, не се пресеков.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И песна на нивјето не се носеше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се превиткуваше Илко но не се даваше: наутро кога ќе станеше, тропаше, кашлаше, да видат дека е жив.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Ако не се ожениш, ќе те заебаваат и дека си стар беќар.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Да не се признае тоа значи да се затаи (dissumuler) текстот, да се ограничи лектирата, значи да се ограничи движењето на науката и вистината.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
- Еве, и јас зедов исти панталони. Не се пазарев, а платив 400!
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Јас не се сеќавам на ниту една манџа од кујната на нана ми, а сепак ден-денес го чувствувам мирисот на запршките.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
ФЕЗЛИЕВ: (Срдечно.) Јас не се сомневам, туку напротив...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Спротивно на очекувањата, стана јасно дека нема ништо ослободувачко во сломот на државниот авторитет - напротив: препуштени им сме на корупцијата и на немилосрдната битка на локалните интереси коишто веќе не се ограничени со било каква формална легална рамка.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Уште да додадам дека воопшто не се изненадив кога забележав дека некоја туѓа мисла ми се прикрадува настојувајќи да ми се прикаже како моја.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Таму никогаш не се греши. Што погоре, посвето, во духот на новата партиска светост.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Боговите на другата страна на границата не се смилуваа кутрата Ервехе да си го види жив брата си во Поградец.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сѐ повеќе остававме душите да ни ги разјадува лишајот на оттуѓување од сѐ што е човечко во нас и околу нас: туѓиот грев, или нешто што е повеќе споулавеност и очај отколку грев, ни влечеше кон загатки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Штиковите им светкаат во темницата. - Заколете ја, бре, вели војводата. Заколете ја, кога не се разбира. - Заколете ме, велам, побргу да си појдам кај децата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
КОТЕ: Така е, Митре, ај ти!... Нели кинисува со мене, ич да не се страшиш!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
По предлогот и самиот Томо помисли дека Рада веднаш ќе му скокне во прегратка. Но, тоа не се случи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мулазимот Рифат — ефендија кондиса со педесет души аскер во Брник и немаше ден да не се печеа два три брави, десетици кокошки, стотици јајца, котли со алви, за да се избегнат зулумите од овој катил забит.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа некои исплашени и самите да не се запрпелкаат во мрежата на болештината, ја оставиле двоколката со воденички камења и избегале со своите волиња. Тоа биле Пане Долгманов и Кирил Сукаловски.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Учебниците не се сменети и ќе можете да си ги купите од минатогодишните седмоодделенци.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
А: Уф, уф. И природно претпоставувам дека вие не се согласивте со тоа
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Бара некој пат што не се гледа, се искачува, се мачи и се одделува, се одделува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По оваа историја, тие се смирија и започнаа сѐ поретко да се појавуваат. Сега сум сам.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Гледаше само да премолчи и некако да не се споменува тоа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ме одби мене за свој дом, не ме настани во Него, и не се зарадува срцето мое во Господа; и Господ ме остави од денот кога дојде мојот душогубник, оној кој конечно ме фрли во страдање и несреќа: Филозофот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Без доверба, што се вели, никаде не се живее.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Џон забележуваше и искажуваше едно верување што е распространето и трајно меѓу геј- мажите од постоунволската ера, верување што и самиот го имав порано, верување за кое нè учеа дека треба да го сметаме за политички неопходно, како и за политички напредно – односно, дека хомосексуалноста е сексуална ориентација, а не стил на живеење и култура; дека е начисто хомофобично геј- мажите да се претставуваат како носители на некои посебни типични или стереотипни одлики; дека сите геј- мажи се поединци; дека за нас не може да се генерализира како за група; дека воопшто не се разликуваме од нормалните луѓе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Селото и сѐ околу него било пусто, а какви болки вриеле во душата на тој човек, не се знаело - ни тогаш ни сега.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никој не се осмелуваше да го коригира. Најмалку јас, макар што мене ми беше упатено прашањето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Работната атмосфера во фирмата, особено по промената на раководниот кадар, стана доста напната и непријатна – се доцнеше со платите, не се работеше со ентузијазам и вработените беа почесто со лошо расположение.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И токму кога помисливме дека пламенот ќе се вивне до небесата... - а солзата која последна капна го изгаси и последното недогорено жарче, остана само пепелта која никогаш повеќе не се распали.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Знајш шо, тато, ти мисли и зборвај шо сакаш, јас не се мажам без љубов.“ рече Томето со силен интензитет во гласот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И, од брзо зборување, речиси не се слушаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оние од постелата што уште не беа заспани не се решаваа да се јават.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Змија? - се стаписа Денко. - Змија, ами што! Има пепелашки, шарки, а нека те служи среќа да не се сретнеш со џиркалец!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Никогаш аплаузот не се губи во сопствениот извор.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А чупалето, и тоа навистина беше небаре царско, небаре вистинско цариче, сето облечено во коприна и бело на лице, го остави кај нив, за ако не се врател да си го земе татко ѝ, тие да го пораснат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не мислам дека тие се засрамија од мене: та тие решија од ништо да не се срамат!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
ПОЦКО: На здравје, куме, на здравје! (Му ја полни чашата пак со ракија.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Тетка ми ме праша дали е во ред тука да јадеме наместо на трпезариската маса, затоа што тој ден ја чистела со некое средство што морало да отстои минимум еден ден.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Од 1946 година, па сè до крајот на шеесеттите години, и покрај рехабилитацијата, неговите дела не се печатат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Само едното дрво што нѐ гледа, не се тресе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оној кој збори туѓи јазици на соне зазира ли од заветот во којшто „никој не се срами што страда и вика од бол“15 зазира ли од името свое култот свој, па се таи, таи, притајува во еден друг бог - матичен?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Дури солта и водата не се врзуваат исто.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чекале тој глас да порасне во него, да го напне, да му ги расфрла ситните парчиња на распаѓањето, онде, по рудината со заборавен пат од непознати времиња, а тој уште чекорел кон нив небаре и самиот се плашел навистина да не се распадне на педа од отворениот гроб, од незасилениот пламен во јамата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ продолжува, сѐ се враќа и заминува, заминува и се враќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И понатаму трчам, но не се поместувам од една порта која зјапа во мене со својот мрак.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Овој не се изненади кога го виде Мита, бидејќи Мито често идеше кај него за интервенции.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се заниша но не се здодржа на нозе; замавта со раце и седна пред мене во правта.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој не се прослави, влезе во клинчот на внатрешните односи, односно фати страна во борбите за наследство на Бургиба и подоцна тоа се покажа фатално за неговата кариера.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Одвај се здржував да не се издадам...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Ами оти не се одѕиваш, ми вели гласот однадвор.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога бев дете имав свои детски соништа, сонот го сакав повеќе од утрото и новиот ден.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А.А., веројатно откако утврди дека во нас доволно не се впиле ударните пораки на Атеистичкиот музеј како што очекуваше, сметаше дека беше дојден вистинскиот момент и тој да стапи на сцена со своите аргументи од втор степен на влијание.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Одненадеж се случи она најстрашното: тој ме беше налегнал и ме беше сковал распнат, го гледав озлобеното лице над мене, сторив напор да се поткренам, ама не се можеше, миговно се свртев влево и го закасав во десната рака.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Можеби им рече на Самарија и на Арнаутче и тие да чучнат, да си поразговараат малку со составени глави, и можеби првиот веднаш почна да раскажува во што згрешил господ кога го создавал и кога го средувал светов (ќе се обесам ако на светов нема премногу иловица и камен!), но јас не се потпрев со дланки на прозорското дно за да зјапам во безделничењето на луѓето и да ги гледам како три згрбавени врани со сити црева.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Конкретно, со измената и дополнувањето од 2008 година парични- те казни за агенциите за привремени вработувања се зголемуваат од 100.000 до 200.000 (околу 1.600 до 3.600 евра) на 2.000 до 4.000 евра ако ги прекршат одредбите од член 18, односно: ако го прекршат склучениот договор за отстапување на работникот помеѓу агенцијата и друг работодавач и договорот за вработување склучен меѓу агенцијата и работникот кој се отстапува на друг работодавач за замена на привремено отсутен работник; доколку не се формирани според критериумите пропишани во законот; доколку почнат со работа без дозвола или вршат работа за привремено вработување надвор од земјата; доколку склучуваат договори за вработување над бројот на договорите за кои е издадена лиценцата; доколку платата на отстапениот работникот е помала кај работодавачот корисник на истите работи; доколку бараат надоместок за услугите од лицата кои ги вработува итн.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
За нив, за убавиците, султаните во овој сарај одделиле едно крило заклучно со железна врата, каква што не се среќава на други места во овој дворец.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се разбира, не се подготвував за да ги прославувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се враќаме пак кај Огнена Ѓорго. Добар е човекот, уште не се пограѓанчил сосема, а и некоја далечна своина паѓаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Да не се грижам ли?“ гласно и се улови дека втората Марија ја сметаше за првата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сликата не се движеше. Чекавме што ќе се реши за внесувањето на ковчегот во куќата, а кога веќе се виде дека не се внесува, остана ковчегот на тракторот и тргнавме.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ќосето собрало брашното и го сипало сето во казанот, ѓоа за да месит погача, ама не замесило тесто, туку се сторила кнока каша како за тури - подпечи или за питулици (зашчо брашното било малу спроти водата).
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Така тој мачкаше платна што не се продаваа како слики, а таа ја крпеше живеачката што се кинеше токму кога мислеа дека им е убаво.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
I. Прво, споменот на сѐ што се случи на едната и на другата страна од почетокот на месец март 1585 до нашето доаѓање на престолот и за време на другите претходни нереди и за време на овие, да биде збришан и згаснат, како нешто што не се случило.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Веќе се дени, а јас неброено пати од постелата до прозорецот, и одново до постелата и одново до прозорецот, сѐ дури сам себеси не се фатиш за гуша и не се обзираш што крикнуваш: твојот крик како секавица ја преполовува ноќта и ти којзнае по кој пат осознаваш дека без себеси не се може.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Луѓето се грабаат, се нафрлуваат, кубат од месото. А тоа живо не се кубе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кој правец да го фатиме сега одовде? — му се обрна Борис на Ѓорчета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но да се следи историјата на целиот тој период, да се каже кој се бореше против кого во секој даден момент, беше сосем неможно, зашто во ниту еден пишан запис или изговорен збор не се споменуваше ниту едно друго сојузништво освен постојното.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На местото од сето она, што царуваше по Белата Долина, тој имаше само една пушка, со уште два фишека, кои не се решаваше да ги загуби вака попусто, а тоа беше една многу несправедлива и лоша замена, невозможна замена, за сѐ друго, што чуваше секоја единка од тој живот околу него, за секое дебнење и секое предухитрување, за секое сурово наскокнување и секакво столкнување очи в очи, што го носеше во своето тело, во сплетот од своите мускули, секој жител на таа бела, диво ризискрена ноќ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тие и ја сознаа опасноста за дележ на Македонија помеѓу тие две држави – ако Македонците самите не се вооружат за да си извојуваат сами, со свои сопствени сили и средства слобода и со тоа да го предупредат дележот на Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Неда му ја соопшти оваа желба на Крстета преку Тода и тој ни пет минути не се мисли.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Викам по Дука, - пак никој не се одзива. А ваму вратата подотворена.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нарачката е со години иста, ништо не се мења, освен што конобарката е све подебела.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Вдовицата го поела со шербети и со слатки вина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А пред Божик прасето не се рани, ами сака ошче од Гурѓевден, та за Божиќ да направи месо. И јас така.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се разделија како пријатели, еден ден повторно да се видат во Париз, но тоа не се случи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
По можност да не се врати до вечера.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Зошто да не се здобие и таа со она што јас веќе го имав?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Очекував човечки да се собере, да падне на коленици, да закука за својот живот, точно тоа, зашто поинаку и не можеше да биде. Но тоа не се случи.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Беше тоа еден од оние ситни ѕидари, кои никогаш не се одделуват од чекичот, мистријата, висакот и поличето, и на кои тоа никогаш не било во состојба да им донесе многу, сѐ до еден ден, кога...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Навистина, минатата ноќ, кому му беа упатени неговите пофалби? Или не се изразуваше доволно прецизно?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ама не се излегуваше од куршумите кои, сполај му на Господа, не ве погодија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Монашки нишан: сведоштвото на Лука Блажениот 29 „Има нишани што ги следиш од рано детство без да знаеш зошто: - се будиш предзори додека сосема не се повлекла глувата сенка на ноќта кога сѐ е разбиено на безброј дробни честички сетен ситнеж кој подоцна ќе се склопи во запрепастувачки складен и топол мозаик, во фрески по ѕидовите, по подот, на сводот и сеќаваш кревкото, кршливото порозното, обезличеното се преобразува во својата виша смисла и ти се обзнанува: ни еден слом не е алогичен!; - тукушто си пркнал уште дете, стануваш аскет и заминуваш незнајно каде само (посакуваш!) да биде тивко, молебно створено и од природата, и од човека за деноноќно бдение за созерцание, вертикално понирање на веда - од небеса до подземи за живеење со жиг и жедба на монах ни горе-ни долу повеќе таму, одошто овде
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Пак никој не се свртува накај него.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Ах таа негова снисходливост. Најнапред и самиот ќе укори а потоа да не се навреди ни козата ни зајакот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Напротив, вообичаениот одговор е: сега сум помудар, сега подобро господарам со својата судбина.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Не сакам да ги сечат елките. Јас ја познавам Билјана, па не се зачудив.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ти не си во состојба да се сетиш на вистинските настани и се убедуваш себеси дека се сеќаваш на други настани, кои никогаш не се случиле.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сите се тискаат кон средината, а од многу луѓе не се гледа што има таму.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Штом таа денес не се бори. Утре таа ќе мора да работи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ама вели си ти, не се дува откако ќе се изгориш. Ништо не помага.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ЈОРДАН: Де! Де! Триест лири за Симка и дваесет за свадба, доста се. Педесет лири не се многу...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Фактот дека жестоките противници на дрогата понекогаш ја преувеличуваат штетноста на последиците, не прави тие да се помалку реални.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Па сепак, не се откажав целосно.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
— почна Толе да ги боцка трупарите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во исто време, Гого се исправи пред проблемот да најде работа - од нешто требаше да се живее; да беше останат сам самјак, ќе се обидеше да преживее како слободен уметник; а вака, со семејство, со жена и дете на пат, не се решаваше на ризикот да зависи само од продажбата на своите слики - тој неафирмиран сликар, неговите слики непознати на јавноста, поимот продажба како мислена именка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Плашливо се приближуваше, како да не се допираше до земјата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Младите пак не сметаат за застарени, нѐ критикуваат дека сме старомодни, лошо се облекуваме, не се разбираме од современа музика, штедиме без потреба, им ги сечеме желбите на нашите деца, со еден збор - не знаеме да живееме.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Не треба некој да ме уверува дека тоа не се одгласите на стравот, бидејќи знаев дека цепутката што го начнала лакот на бирото нема да запре каде што се наоѓа во овој момент.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Коњот не се помрдна. – Удри по мускулите. – рече братучед ми Мурад. – Што чекаш?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Знаете и самите дека никој умен не се откажува толку лесно од својата љубов. А вие сигурно ја сакате Јана”.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Беше пренизок да го види нејзиното лице свртено кон ѕидот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Одвреме-навреме поплавите ќе однесат по некој мост, а нови не се градат.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
59. МИЛЕТ.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тоа е еден обдукциски простор каде што телото не се претставува туку функционира како чист материјал, без какви било повторувања.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Остана така сѐ дури не се одзваа сите завивања од сите страни.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Инсталацијата за снимање што Богдан Русимиров во службениот стан на Ема Ендековска, додека таа беше во домот на Нинослав, ја постави ноќта, на 15 јануари, даде солиден резултат (одредницата солиден беше оценка на Шефот кој, по правило, во општењето со другите, па и со најблиските, се обидуваше да не се расфрла со крупни зборови).
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ништо не се слуша, само тие потврдуваат нешто со главите како што дава старата такт со бастунот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Токму сакав да ја прашам дали татко ми не се решил да се ожени со учителката Вера, тетка Рајна ми рече: - Зарем не би можела да ја сакаш, или барем да се навикнеш на некоја жена како што е учителката Вера?
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Телевизиите сигурно би емитувале интересни стории за чудното место, но ниту еден репортер не се враќаше од снимањето.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Не се сеќаваше на завршницата на ниедно негово сослушување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)