не (чест.) - во (предл.)

А мојот пат е право пред мене. Не во правците во кои ме заведуваат, по ќе оди толпата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ама сега не во улицата туку во населбата каде што приквечер се собираат луѓето да си поприкажат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Кризата за слатка вода, според тврдењето на бугарските експерти, отпочнува да се чувствува и во Бугарија, моментно не во толку остра форма, но сепак е даден знак за тревога.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сѐ што моите очи ќе здогледаа се претвораше во нешто заканувачко: калта, дамките, изгорениците, а ако не во такво нешто, тогаш во играчки од непоправливи метални делови.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Во иднина сите овие - и други - предности ќе значат дека стекнатата Маргина 35 145 информација - податоците - ќе биде складирана во електронска меморија а не во мозокот на човекот.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Татко му ова го проследи со коментарот дека тој уште кога за првпат ја видел знаел дека таа вртиопашка отсекогаш била подготвена на такво нешто, но тој да не се грижи, туку по завршената работа да се врати во Софија, не во оној брлог во кој живееше со неа, туку во својот вистински, дедовски дом па тогаш „ќе се најде некое ново и умно решение”.  За Константин З. сè стана безумно.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
— Ќе си ја земиш ли ти таа грижа со твоите Анадолци да ја свршиш уште таа работа? — го праша Дургут Бахтијара, што требаше во исто време да значи и заповед за акција, бидејќи Дургут беше главен заповедник на сите овие вооружани сили.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Каде можат да бидат на друго место ако не во Мариово? — го изнесе своето мислење Џавид кој имаше долго искуство во бркањето на арнаутските качаци по Албанија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Болката на душата е стара колку и човекот, екимот изумирал заедно со своите мевлеми, болката останувала како и да се преименувала, а сега тој доаѓа како ништо друго освен како подновен обид со неочекуван, а пресметан убод да навлезе не во душата туку само во мозочната ципа, за да го поврати човекот во оној канализационен жабарник што се вика нормален живот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ракијата не само што им ги зажари образите и им ги светна очите, ами и им ги разврза јазиците и им удри во главите, па почнаа сѐ погласно и речиси едногласно да зборуваат, надвикувајќи се како да се на отворена сцена а, не во затворена просторија.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Скокна младиот артист, а мастиката му се одлеа од чашката додека цигарата ја изгасна не во пепелницата туку во пјатото со варените јајца исечкани на тркалца и посолени со црн бибер во капка зејтин.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А што друго можеше и да се очекува, освен да се освести од сопствените блујаници на затворскиот нужник за клечење, кога мртов пијан од бруцошка матежина на доточка и првоток се качил на маса во студентската менза и држел говор - за сѐ и сешто, од прадедо му знаменосец на Мечкина Дупка до дедо му роготрубач на Зајчев Рид, од вујко му рудар во Аргентина до стрико му говедар во Патагонија, ниеден од оваа власт слезена од планините, ниеден од неговото планинско село да е член барем во Управата на спелеолошкото друштво ако не во управата на филателистите. На Републикава, да ја ебам.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Шаторот се затвораше со патент широк како офицерски ширит, од врвот до прагот, а тука се заклучуваше со катанец, чиј клуч го држеше Геро како најстар во екипата, но не во малото џепче кај ситните пари туку на синџирче заедно со ножето за отворање конзерви и отнување тапи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И така, кога ќе умрам, ве молам, кремирајте ме, а пепелта не во урна туку во рацете на мајсторот Papazian.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Бланш не беше ја видела Рози уште пред да се омажи, но беше доволно дискретна да не зборува за нејзината мажачка, не во присуство на Боб.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И уште додадов, за да ја повредам Луција, дека таа е доста ограничена девојка, и дека ако со показалецот ѝ покажеш „таму“, таа гледа во показалецот, а не во насоката што ја покажува показалецот. Но јас сепак ја сакам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Слично беше и кога еден британски таблоид, сакајќи да го драматизира потресниот случај на некој „типичен, горопаден пивопиец и спортски делија од дваесет и нешто години, до уши зацопан во свршеницата“, кој станал геј преку ноќ како резултат на спортска повреда, објави дека првите загрижувачки знаци се појавиле не во облик на хомосексуален порив кај младичот, туку во облик на неочекувана незаинтересираност за резултатите од рагби, во вид на неспособност да разговара со пајташите арпаџици и некоја нова склоност кон саркастичност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Не во чувството – можеби тоа е најдобра вакцина против бесрамната суровост на лицемерието.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Загинал, ама не се знае од чиј куршум и тоа не во Езерец, туку во Сничени, соседно село кое денес е наречено Кастанофито, по тоа што има многу костени.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ја закопавме како што повеќето од нас ги закопуваат – не во гроб, туку во јамата за бездомниците и најбедните.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Главната несреќа за Бугарија и за нејзините интереси е не во тоа што има многу партии и не сите ги знаеле арно народните интереси, ами во тоа што Бугарите малку се проникнати со народните интереси, особено со надворешните.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не ќе се најдат ли и кај нас луѓе што ќе разберат оти довербата на малите држави кон нашата татковина ќе зависи од наши стамболовци и свирчовци, но коишто ќе ја видат опасноста за нашите национални интереси не во Русија, ами во Бугарија?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Неумесно и неразумно е да ги одделуваме своите интереси од општобугарските, кога во соединувањето, а не во расцепувањето, е силата.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ако автономијата на Македонија се јави како резултат на сегашното востание, тогаш македонското прашање ќе се реши не во полза на Македонците, а во полза на Бугарите, зашто комитетот, како што видовме погоре, работи под бугарска фирма.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се работи за тип на текст во кој она што досега се нарекуваше филозофија, со помош на логичкото или научното или поетското или естетското, ќе може меѓусебно да се преведе (како превод не ја подразбирам едноставно транспарентната еквивалентност), едно со друго цврсто да се поврзе (greffer) или едно со друго да се спои, па така овие споеви дозволуваат тоа да се препознае и во текстот, во денешниот, не во модерниот текст.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Разговарале и се смееле, никој од нив не претпоставувал дека во пустелијата ќе сретнат жив човек.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник од своето засолниште веќе можел да им ги види лицата: најстариот, мажиште со виснати жолти мустаќи и со тешки веѓи на арамиски или кираџиски чауш можел да му биде татко на најмладиот сѐ уште не во годините на Перуника, на другите, испиени и брадосани од планински живот, тешко можело да им се определат годините.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како на стар проектор се редат сцените: првиот плач во болницата, непроспаните ноќи, пелените, кашичките и чајчињата, медицинските енциклопедии, остави ја цуцлата, треба поголеми патичиња, не во уста!, „две рачички со десет прста“, Ноди-тракторот Том-Мики Маус, како прави магарето?, кликни на црвеното кругче, дувни во свеќите, ајде да градиме куќи, дојди да те гушнам, одиме во парк?
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
И каде на друго место може да се побара и да се најде тоа, ако не во она топло мноштво на другите луѓе, ако не во соништата за нив?
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Треба да си меѓу нив и не е доста самиот да си добар, барем не во ова време.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Барабар учествуваше во приготвувањето на сѐ и сешто, само не во неговото трошење преку зимата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На масата до нашата седнуваат двајца млади: таа во жолт костим и шешир во иста боја и сламена торба подврзана со шарена марама, а тој во спортски гакици, ама не во тон со неа!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Татко во тие моменти, колку и да беше Камилски субјективен и, според него, не во право, не сакаше да го прекине.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Значи, нема фута - нема Томаица. Не кај мене, не во ова фамилија. Заборави.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Арафат и Палестина, како и Тунис и арапските и неврзаните земји, кои продолжија да живеат во мене низ неколку незаборавни пријателства, на кои времето не им може ништо, беа дел на едно минато чии вредности не можеа да влезат во никакви дипломатски вредности, адути, во прилог кон другите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И така, првата директна претстава за него ми ја откри неговиот соборец, повеќе со перо, отколку со меч, големиот палестински поет Махмуд Дарвиш, но не во Картагина туку во Струга, во Македонија, на бреговите на Охридското Езеро.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Како да се наоѓавме во земја со која сме во војна, а не во пријателска земја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Напишете го и јас ќе го потпишам... сѐ ќе потпишам. Само не во собата 101!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Речиси сите луѓе во неа беа грди, и ќе беа грди дури и да беа облечени поинаку, а не во униформните сини комбинезони.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И тоа не во индивидуалниот ум, кој може да прави грешки и кој во секој случај брзо исчезнува: туку само во умот на Партијата, кој е колективен и бесмртен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Меѓу границите на супер-државите, и не во постојана сопственост на ниту една од нив, лежи една приближно правоаголна територија, чии агли ги прават Тангер, Бразавил, Дарвин и Хонконг, на која живее приближно една петтина од вкупното население на земјата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Затоа вели: нека ми а ариза и ваа нива да не ѝ се стори кедер на детето, — ја плашеше Стале Трна, бидејќи „Даги нива“ беше нива од осум товари семе пченичарка, од која Трна наоѓаше по 50—60 товари пченица, та „сајбијата“ сакаше таа пченичка да се тура во неговите амбари, а не во Трнините.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Навистина, идат Евреи и во овој град како по сите градишта, но не во тој нивни празничен ден во кој што не работат, ами ја прибираат вересијата од своите многубројни муштерии.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И отец Никодим постојано го сонувал манастирот, но не во пожар, туку онаков каков што си бил пред тоа: убав, богат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Несреќата мора да лежи во друго. Не во мене и не во нив, двете Марии, прскаа искрите во него.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Густ дожд. Не во капки. Во непрекинати проѕирни жици.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но, и да побарале, се знаеше дека нема - не во Партијата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Благодарејќи им на карипските обивачи го изгубив својот дневник на некакви пост-марокански патувања и подоцна го пронајдов, од сите неверојатни места, на дното на џакузито крај плажата, но и тоа е приказна која треба да се бара во некој друг некогаш одамна, а не во овој; исто како и приказната за губењето на мојата омилена капа, една баскиска беретка, во застрашувачкиот Тахо де Ронда во Андалузија, и за нејзиното подоцнежно неверојатно враќање. 72 okno.mk
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Се окарав уште кога го забележав слегувањето на Катерина по белите мермерни скали што веројатно водеа во некој друг свет, или во времето кое неколку месеци подоцна Загорка Пеперутката со голема сигурност го нарече друго време или така некако.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури и се окарав: да, да, себеси! И не во себе, туку на глас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Гледај, те молам“, му се насмеа в лице, „ако си ти личноста која од толкавата зацапаност може и да се разболи, и ако цениш дека токму јас сум спасителката што може да те исцели, речи го тоа директно, а не во трето лице!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
(Девојките до нас нагло се разубавуваат, небаре се на козметичар а не во бар.)
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Додека Х.Х. ја очекуваше мојата неизбежна реакција на својата провокација, ако не во моментот тогаш во подоцнежниот тек на патувањето, јас засилено пребарував во сеќавањето, во моите записи и книги објавени на албански јазик во Македонија и на Косово.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Не во фабриката. Има работилница дома, а бонбоните ги продава во малото дуќанче на Бит-пазар, - ме исправи дедо ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Таму тој се здружил со некој даскал и умот му бил само во книги и ука, а не во работата.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Не може, барем не во овој земски живот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)