не (чест.) - со (предл.)

На луѓето пак, како на вистински кучкини синови, им успева, како во забава, како во игра, со лес, да ме држат не со нив, на нивно рамниште, туку на растојание, и да остават нивните осила да ги осетам од подалеку.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И бидејќи имам лоша навика да го прелистувам весникот од назад кон напред, свесно прескокнувајќи ги страниците за економија и политика, но не со цел да се задржам на некролозите, туку на рубриката за култура (ако воопшто има таква во овој ден од неделата), случајно дофаќам две страни повеќе и кога во рубриката црна хроника, што ќе видам: Јадранка сликана во придружба на двајца батки облечени во униформи, очигледно припадници на безбедносните служби, кои ѝ помагаат да излезе од огромен црн џип, ламја од минимум 3000 кубика.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Тогашниот футуристички манифест на Микеланџело е краток и јасен: Се слика со главата, а не со раката (Si pinge col cervello, non con la mano).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Затоа оваа поезија е неуморна: сето време, без престан, го надгледува претурањето од мислата во јазикот на своите говорители и чека „инцидент“ сѐ дури самата не стане тоа што го чека: инцидент меѓу мислата и јазикот чијашто разврска мора да биде во интерес на мислата, што значи јазикот треба да се шири и да се растегнува, постојано да се долева и полни не со водата на Едното, туку со водата што се исушила не сакајќи да се прелее во Другото.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Понекогаш квечерум чистачот на чевли од Plaza de Armas седнат пред портата на својата розова куќичка под огромниот крст на врв рид ќе фрли поглед на параглајдерите над Мирафлорес - колку да им довикне на аздисаните туристи и авантуристи дека сѐ што лета не е кондор, ќе фрли поглед чистачот на чевли и кон сурферите кај Баранко - колку да им довикне на јавачите врз сопствените мечти дека баш во Баранко опирањето на застоеноста на живеачката се правеше со вина, песни и убави жени, а не со некакви пластични секачи на морските бранови.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Придавката „хаотичен“ во употреба влегува дури на преминот од 17-иот во 18-иот век и долго е употребувана за одредување појави и процеси кои што не се во битна врска со бивствувачкото, барем не со она бивство со кое сметаа природните и општественонаучни (историски) онтолошки замисли.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Геро го надигна бинлакот не со двете раце ами само со лактот од едната и не вкуси на јазикот туку подигна долга голтка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
За изненадување на Ване, сега на масата, од десната страна на мајка му, седеше стариот - но не оној стар што го знаеше туку сосема друг, како којзнае која копија од оригиналот што си имаше свој отпечаток дури за и на малиот прст од раката, во вид на дискретен нокот - доволно долг да му се забележи на широката и плоска дланка, но и доволно краток да не му пречи во пишувањето на службените списи, и секогаш однегуван не со ножички туку со турпиичка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Во својата корисна книга Translating Poetry, Seven Strategies and a Blueprint, Андре Лефевр прави компарација на преводот на Катуловите 64 Песни, но не со цел да направи компаративна евалуација, туку да ги покаже проблемите а во одредени моменти и предностите на одреден метод.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Но пишував само со рака, не со срце, оти Бог не беше во мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но читај со негови очи, не со твои, педеру еден!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Светлоста на знаењето нема во себе топлина; оној што само знае, а не верува во Бога, чтение врши така што се лизга само по буквите и зборовите, како светлината месечева што се лизга по карпата, не навлегувајќи во нејзината утроба и не стоплувајќи ја, затоа што таа светлина, студена, никогаш не ќе може да ги загрее душите на зборовите, да ги оживее и да ги разбере вистински, со срце, а не со разум.“ Мислев дека сонувам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се зафаќаше со иницијацискиот процес што им е присушт на машките геј- заедници, а преку кој геј- мажите ги подучуваат другите геј- мажи како да бидат геј – не со тоа што ќе ги воведат во геј- сексот, а уште помалку така што ќе ги заведат и наведат на него (геј- мажите веројатно веќе се имаат изобилно впуштано во секс и пред да се сместат во општествениот свет на геј- мажите), туку попрво со тоа што ќе им покажат како да преобразат низа хетеросексуални културни ствари и дискурси во носители на геј- значење. ‌Со други зборови, целта на курсот беше да се испита како дејствува културниот пренос во случајот на сексуалните малцинства.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Владиката поудобно се навали на миндерот, шмркна кафе и, оближувајќи ги подгорените усни, праша: - А пари, велам пари, зашто црква со пари се гради, а не со молитви и желби.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ако беше Бугарија со Тракија слободна, а Србија заедно со Македонија поживееше 50 години при едни исти услови, тогаш Македонците ќе работеа заедно со Србите, а не со Бугарите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Бугарите пак станаа русофили, но тоа го направија не со чисто срце, а за да ја направат руската влада орудие на своите интереси во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие Македонци што покажаа таква способност во своето национално-политичко организирање, што покажаа такво примерно жртвување на своите интереси во полза на интересите на својата татковина, не со помалечок успех ќе можат да им организираат секакви пречки на националните и религиозните пропаганди што го цепат денеска нашиот народ на делови непријателски еден кон друг.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Македонија ја признаваат за бугарска во етнографски однос, но мислат дека е излишно да си ги трошат силите за да научат нешто за таа земја, затоа ништо не знаат за неа ни од историјата ни од географијата и етнографијата нејзина, освен дека има таму чети и востание, на коешто треба да му се помогне само со лотарии и не со самите себе.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Следствено, Србија при таа борба постигна повеќе од Бугарија, која со шумот што го подигна остана со загуби, а не со добивка.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А до кога едни Македонци се кажуваат патријаршисти, други егзархисти: едни Бугари, други Срби, трети Грци и го бараат покровителството кај различни балкански држави, давајќи им со тоа право да се бркаат во македонските работи, до тогај не може да се мисли за општо востание: до тогај ќе биде само парцијално: со бугарски, српски или грчки, но никако не со чисто македонски карактер.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
19. Сѐ тоа се факти за дипломатијата, којашто има да се сообразува со дејствителноста, а не со теоријата за народноста на Македонците.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но видовме оти онде имаме работа не со едно, ами со цели 4 имиња, коишто означуваат дека до пред неколку години немало точно определено народно самосознание.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Националното обединување на Македонците може да стане само со компромис помеѓу нив, а не со капитулирање на едните пред другите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тој знаеше дека ако вистински се заложи, не со пушки, не со бугарски тенкови, туку со упорна агитација, ситуацијата може да се среди.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Еден од луѓето во бели бечви, не со лице на крстен туку сув крстител, висок, брадест и кадрав, трчал кон него со бласкав нож чиниш сака само да го заплаши, да го чалне малку колку да го ослободи од грижи и двоумења и, разминувајќи се со него, да го продолжи патот кон некоја своја голема цел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш некој Јане Крстин се стрчнал и застанал помеѓу нив со дигнати раце, послаб од обајцата но не со помалку крв во очите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го молев да не се покорува, да им се спротиви. Не ме послуша.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И не знаел кога и како се исправил со својата наполнета кубура.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ајде, замавни со ножето за да ти ја разделам главата на резени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гордо отиде оставајќи ги да се надеваат дека сепак ќе легнам. Но не со тебе, не со тебе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш, тие години, гледајќи го расфрлан на сите страни и неприбран дома, не со злорадост туку со жал за него, некои пуштија глас дека од што се вдал по одобрението, Максим се померил од умот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Домаќинлакот беше поврзан со кафето, а не со не знам колку илјади евра во домашното чекмеџе.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Како со мене да зборува, а пак не со мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И со Здравко имав мака. Не со раѓањето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Јас ги оставив со тебе, вели, а не со ангели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во старата чаршија, имаше и немалку дуќани и стари градби градени со ќерпич, односно со сушени тули, а не со печени цигли.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зато треба да се склопува со разум и одговорност, а не со некакви младешки чувства и соништа кои немат врска со реалноста.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Трупот беше добро хранет и тоа не со јазикот на „обновата и изградбата“, туку со регресија и разградба, со едно паролашко поимање на литературната идеја и новинарскиот однос спрема финесите на литературната стилистика и методика.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
А ќе го стекнеме, продолжува Браун, ако изградиме општествена рамка за слободата на човечката игра во просторот, ако човековата активност стане игра што „постојано раѓа” (Јакоб Беме), игра веќе не со стаклени перли туку со космоси.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
И не може насекаде, или било каде што ќе ти одредат случајните конвенции на историјата, да ја почувствуваш најголемата приврзаност за земјата, место во кое ќе ти се случи најбитното во животот, во согласие со вечниот ритам на природата, а не со наметнатите амблеми на еден друг живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Меѓу ова сино небо, кое ја одречува сета историја на земјата, со сите граници и храмови, со сите камени урнатини, и лицата на луѓето, загледани во вечноста на залезот на сонцето, нема никаде простор каде што би запрело нешто митско, историско, идеолошко.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Знаењата на Марин Крусиќ стануваа знаења досегливи, знаења на пријател што сака да ти ги предаде, не со нив да те покорува и столчува.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
14. УБИВАЈ СО ЛАФ, А НЕ СО ПУШКА - тоа ли е тринаесеттата заповед за денес, ги шири некој рацете божем да те гушка, а гледаш: ти го плете надгробниот венец...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
А, во овој контекст, би било умесно да ги споменеме и новите одредби коишто, за прв пат, предвидуваат обврска за чување на деловна тајна од страна на работникот (т.н. забрана на „инасајдерство“ – чл. 35, ЗРО/05); како и забрана за конкурентско дејствување, која може да се јави во два вида: како законска забрана (т.н.„конкурентска забрана“ – чл. 36, ЗРО/05) и како договорна забрана (т.н. „конкурентска клаузула“ – чл. 37-39, ЗРО/05); в) договор за дополнително работење кај друг работодавач (т.н. „дополнителна дејност“) – кој, за разлика од претходниот, го склучува работник кој работи со полно, а не со скратено работно време, со друг работодавач.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
На средето куќата се дели на два дела, но не со преграда, ами со една долга греда колку што е широка куќата (колку да се знае оти е разделена) спружена од едниот до другиот ѕид поземи, таа греда се вика „долното било“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но не со намера да го укорам заради непристојното и по малку загадочно однесување во оној дел од неговата приказна што се однесуваше на спомнатиот волшебно розов облак, туку за начинот на кој настојувал да се изземе себеси од секое можно сомневање па дури и од недоразбирањата што би можеле да се појават во врска со нив.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ленка ми се обеси на вратов и не со глас, ами со липање молеше: - Не, не, бате Кире! Не. Не оди, не оди, не оди... Тргнав...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го акнав по глуждот оној што одеше пред мене, а тој ми се сврте и, држејќи се за удреното место, плачливо праша: - Копиле, зар не знаеш да маршираш, а?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во делото Слобода, Вие докажувате дека современото општество се интегрира со помош на слободата (потрошувачката слобода), а не со помош на репресија на слободата.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Подоцна во текстот Модернитет и амбивален­ција анализирате дека стануваме „инхерентно не-самодоволни ентитети” во нашата приватна зависност од експертите.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но не со ред и за нас, зашто ниеден постар нас децата не нѐ почитуваше, за да седне да ни кажува нешто.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но, со кого ќе зборува Зоки ако не со баба си. Дома повеќе никого нема.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Не со компири, туку месо со праз. Не, згрешив: не месо со праз, туку со компири... Месо со... месо... (Отидува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Е, Спирко, компирко! Какво месо со месо!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ѓорѓија само молчеше и јадеше, не со сласт, бидејќи му се мешаше дури и во тоа колку шеќер ставаше во чајот: - Шеќерна болест ќе добиеш!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ѓорѓија не се двоумеше и ѝ рече да влезе, да се напијат по едно кафе.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Најдобро би било кога би можеле да ги истушираме, ама не со силен млаз и не со студена вода.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Зашто не со зборови туку со ѕвездило таа ги пишува ѕвездите, и низ водени гласови шепти со дождот, зашто тројни јазли им врзува на болестите, и на сите уроци, уплави и нави што кружат околу твојот сон, зашто ја напишав оваа песна: лековита!
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Ја повикува и довикува не со гласот, зашто гласот се беше претворил во липтеж, ами со дланката завиткана во бел окрвавен завој.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сите се чудеа како се вратил од Цариград само со книги, а не со азно жолти дукати.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ако се почитуваше вообичаениот ред на вакви средби, директорот на театарот – гостин требаше да возврати, но тој го задржуваше на лице­то својот израз – клише, од кој не можеше да се разбере дали се согласува или не со изреченото.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Почнаа да викаат „Сиромаси Власи, бери дрва греј се, пули краци смеј се...“ Жените на тоа почнаа да се срамат и да им се подлутуваат „Уф,туф, како не ви е срам!“ ама не со лутење туку со смеење и кикотење.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ќе ги земете котлињата и лопатите и ќе одите в река да ги наполните со песок. Не со вода.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Во една таква расположба, недела две пред самата Нова година, Пелагија и Чана заминаа од долното предградие кон центарот на градот, не со умисла да купуваат за себе или за децата, туку да го поминат центарот, да го изодат плоштадот, да завлезат во уличките зад него, да ги признат фотографиите на новиот филм во кино Младина, да излезат на дрвеното мовче преку кое ќе стигнат до малечкото плоштадче пред театарот, и уште потаму, до онаа грозоморна зградурина под Калето што ја викаа Фестивална а беше начичкана со бегалци, со Егејци.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Танаско како одвај да ја протурка својата снага низ вратата, покриен со дебел слој снег што го истресе внатре во одајката, влезе со грбот а не со очите, оти гласот и очите го водеа гостинот Бујрум у нашта кујќа, место коуку милуваш, уште тоуку може да собере! и ѝ се обраќа на својата жена без да се заврте, сега тресејќи го снегот од гостинот Пено мори, устрау да те удри, пули кој гостин ти носам!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Домаќините ни даваат вечера, што се вели, ама не со обете раце. Јадете, вели жената.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)