Се врати дома Петре, ја кладе главата меѓу дланките, се потпре врз исушениот орев и три дни и три ноќи од место не се мрдна, ни око отвори ни уста зина, ни касај касна, ни вода пивна.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Беличот му пријде потсмешливо и бргу, ни окото да не му трепне, ја откорна пијавицата од ногата на другарот и ја зафрли далеку.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- Ни очите веќе не му се гледале од влакна.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Јас ќе се здружам со тебе, првпат проговорил Онисифор Мечкојад, можеби навистина првпат по бесењето на селскиот призрак Јаков Иконописец - Една воденица, двајца стопани.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
А ни окото да му трепне.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Јас веднаш решив со себе, само ако можам, да му ја преотмам на Миќо, а на ниедна од другите ни око да не свртувам.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Како ни оково што не се ведне пред овој измамнички дожд под тремот.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
И пак ни окото не му трепна што лаже.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)