Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

- Ако не го вратиме шимпанзото во зоолошката, светот ќе помисли дека ние не сме кадарни ни за чување животни, а камоли за зачувување на сопствената раса.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Подоцна, кога издаде плоча, читав една критика во која неговото пеење беше опишано како „развлекување на тонот по целата хроматска скала”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Кога само ќе помислам на сите оние часови поминати слушајќи ја Нико...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Меѓутоа, ваквата препоставка брзо отпадна кога, минувајќи низ големиот плоштад „Конкорд“ и упатувајќи се кон „Сен Лазар“, една од невралгичните точки за сообраќајот во Париз, со моите скопјани забележавме дека улиците се преполни со полицајци, со толку многу полицајци што во еден момент, ако не ги препознавав во униформите, ќе помислев дека се војници.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Затоа кога ќе помислам на Лиеж, веднаш се сеќавам на кинескиот пинџур...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Ова не се времиња за средби со Евреи, макар и од школски денови”. „Тоа може да важи за други места, Ели”, рече Карер.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Да не се знаевме од школски денови, ќе помислев дека ме избегнуваш”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Рацете и сега ми се препотуваат кога ќе помислам каков страшен ризик преземав на себе.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Во тоа време не бев во Квебек една недела.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ќе помислат дека во авионот експлодирала бомба останата од порано.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ми иде да ја гушнам како во она дамнешно време кога бев малечок и кога ѝ заспивав во скутот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Кога ќе помислам на тоа дамнешно време, секогаш сум некако спокоен и воздухот ми замирисува на штотуку печен леб.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Јас пак ќе помислам, а и ти не испуштај ваков сермија, оти ретко, зерем, се продават, — беа последните зборови од Адема, кој се врати назад на кулата и го викна Катето да му донесе цела оканица комињарка и да го служи денеска.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ајде, ќе помисли човек дека тие сепак разбираат нешто, но дедо му знаеше да зборува и со камењата, и со поточето и со облаците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Ќе ти покажам едно место, - рече Бојан. - Мене таму секогаш кожата ми се ежи, кога ќе помислам...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Повеќе ќе помисли на шампита или на шлаг - торта.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Гостинот ќе помисли дека не знаете сами ни чашка да си порачате.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Да сум помлад, кога ќе види дека сум однатре затворен, ќе помисли дека нешто добро ми се случува, ќе се насмевне и ќе си замине со намера следниот пат да се реши да ме потпраша зошто денски сум се заклучил одвнатре.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Главата ќе му ја симнам од раменици на тој кој ќе помисли такво нешто!“ рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го ставав, значи, пред нивните очи под сомнение нашето авторство на идеалите за кои се боревме, што секидневно ги проповедавме во настапите пред несреќните граѓани повикувајќи ги да соработуваат со нас и да ни се придружат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мислам дека уште во тој момент, додека го образложував овој дел од мојот исказ, знаев дека ќе бидам погрешно сфатен; дека моите соборци ќе помислат дека се обидувам на нашата борба да ѝ одземам некои од нејзините основни вредности.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ДЕПА: Ајде, молчи тука! Ќе помислат кој знае колку си лош.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

И дијагностичкиот прирачник води до наивната и погрешна идеја дека актот на разголување е неволен, и затоа некои луѓе ќе помислат дека разголувањето е симптом кој треба да се припише.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Очигледно парот неволно/волно води до идејата за припишување на симптом правејќи го неволното во нешто волно.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На мое место да беше друг ќе помислеше дека е тоа сениште, та или ќе побегнеше или ќе му ја залепеше секирата на тилот. Јас не.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Одговори ми: каква енергија е таа што низ мене се развива кога ќе помислам на Ирена?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Објасни ми, зошто ми е толку убаво на душата во мигот кога само ќе помислам на неа – тврдоглавоста на Еразмо дојде до израз.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Кога ќе помислам колку би ни било средено да останеше на факултетот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Не им се судеше, бидејќи за таквиот чин одамна беше донесена пресуда дека секој кој ќе присака, ќе се обиде, па дури и ќе помисли да пребегне отаде граница, ќе биде стрелан.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Можеби ќе помисли дека го сметам за недостоен таа слика да стои над неговиот кревет.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Дупката во градите му се прошири и како страв од смрт, како морници што минуваат по ’рбетот кога човек ќе помисли на своето идно непостоење, бесмислата го остави скаменет.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Можеш да бегаш каде што ќе помислиш и со кого ќе посакаш, ама од судбината или од пишаното - нема. Затоа народниот гениј рекол: „Од пишаното не се бега“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Да те чуе некој од некоја страна ќе помисли дека си мрдната од умот.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ќе помислат луѓето на журка ги викаме, со Ред бул место малихерки ќе се појават на Мечкин камен.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

А поминатата ноќ можеше да биде само онаа нишка, околу која, како во процесот на кристализирањето, се собираше сѐ за тие луѓе, кои тој сега ги гледаше од сите страни и во сите времиња и сега веќе горчливо си се потсмеваше себе си, кога ќе помислеше на својата самота, онака папсан од смеењето и испразнет од неговата експлозија.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, и секогаш, кога ќе помислеше на оној старец, еден благ јазик тага го полазуваше по сето негово тело.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Како риба е, токму кога ќе помислиш дека ќе ја фатиш таа ти се излизнува низ рацете.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Што ќе помисли Киркор за него кога навистина тој нема да појде и не појде денес да си го плати костумот со штедрата рака на богат расипник.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Го викаат Алилски Вир, или, кусо, Алилово. Некој ќе помисли на вирот му го дале името на реката, но не е така.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ако имате лична карта со дата на раѓање илјада деветстони осумдесет и некоја или згора, веројатно ќе помислите дека бевме комплетно ненормални.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

- „Така си е тоа. Вие сте како и сите ние. Кога ќе помислам дека глупаците тврдат оти на нашево време му недостасува поезија – небаре тоа нема свои надреалисти, свои пророци, свои филмски ѕвезди и диктатори!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А можеби не го помислил дури ни тоа – зашто нели не може да се ѕирне во душата на еден човек и да се дознае сè што ќе помисли.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Каде ли го чув тоа за поетот кој не можел да сака ниедна жена затоа што во некое друго време ја сретнал Антигона? Тоа ми се допаѓа...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

На полноќ, кога сказалките ќе се поклопат, некој ќе помисли на неа, нешто страшно ќе ја погледне со ледените рибини очи кои никогаш не ги прекрива трепет.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А и одекот да си го чуе. Не како од високите згради на кои работеше во Прага и Будимпешта кога ќе му дојдеше некоја желба од детството и кога ќе помислеше на овие краишта, ќе завикаше со сиот глас, но од бучежот на дигалките и автомобилите, гласот се задушуваше и не можеше ни тој да си го чуе, а камоли да му се врати.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога некој човек ќе ми се допаднеше на прв поглед, редовно по неколку дена ќе откриев толку работи што не ми се допаѓаат кај него и се плашев дека тој ќе помисли дека го сакам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Сега ми беше толку сеедно, не се грижев што ќе помислат другите за мене, ниту пак имав желба да привлечам нечие внимание.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Кога ќе помислам, навистина беше така.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Што ќе помисли кога Чана не ќе го најде во ниеден вагон?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Луѓето во L.A. ќе помислат дека можеби зборувате за некои ненеаучни проблеми.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Кога луѓето ќе помислат на електроника, повеќето мислат на телевизиски апарати и на хардвер.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Кога ќе помислам, отсекогаш сум се прашувал: „Кој кому му претходел, Ракот на Генот или Генот на Ракот?”, или, ако сакате наопаку: „Кој кого го наследил, Генот Ракот или Ракот Генот?“

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Тој ќе помисли кој знае што.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ќе се вратите пак кога ќе помислите дека е свршено со мене. Мојата жолта старост ќе ја купите за една обична дневница. Но луто ќе се излажете што го оставате мојот корен зашто вашите брчки пак ќе ги лечите со мене.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Можеби и затоа зашто кога ќе ги затворам очите и ќе помислам на Дуда, ја гледам седната на масата загледана во проѕирното перде зад кое веќе остарениот белогардеец Пјотр Дроздов ја подготвуваше скарата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Пред да излезам ѝ реков дека сум растревожен, дека ѝ сочувствувам, но дека вината не е во нас; а потоа мислам додадов нешто како понорницата не е виновна кога наеднаш ќе се најде во темница па ќе мора да се провлекува под земјата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Можеби ќе помислев дека сѐ она за што ти раскажувам, сериозно ми објаснуваше мојот сосед, е обично привидение ако не откриев овде, во ровкава земја траги од патики какви што никогаш не сум носел.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Кога ќе наиде такво јавно прашање за осомничен и осуден човек, а со своите очи имате видено и како Чардаклија го водат со врзани раце, ќе помислите пред сѐ дека некој злонамерно сака да ве молерисува или нешто слично, па нема ни да се обидете да го скриете она што го знаат и пилците по грмушките“, се насмеал гостилничарот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Веројатно ќе помислеше и дека таа не ги следи ударите на својата рака.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Амам: промена на смислата Не кога ќе влезеш и кога ќе те заплисне врел и непроѕирен воздух не кога ќе те поклопат капките разлеани по ѕидовите реата, мермерот, мрморењето не кога ќе те обземе вртоглавица зашеметеност од празнината на амамот, полна пот, плот и пареа не кога ќе те погоди како отсјај во сон светлината подадена низ розетата дозирано, од високо не додека студеното сонце-иње од карши ги облагородува дрвјата, релјефите, порталите, фасадите на сараите туку кога ќе потонеш гола во гротлото ко крвава рожба во исцедокот од водолијата тукушто прсната, за да може да се слизне низ пенџерето на животот (на)право во царството на немилосрдноста кога збунетото тело ќе помисли дека секое друго место е подобро ама ќе остане и понатаму - таму без да се помести кога ќе ја осетиш жешката вода како оддалечување од секојдневието, од агонијата на распадот (целото е мислена именка, далечно минато) кога ќе се престориш течен заборав божји благослов и ќе му се предадеш на телото мислејќи си ѝ се предал на психата егзотичното прелевање на смислата сѐ додека не се претвориш во прелив како таков кога ќе се испреплетат значењата едни со други и ќе се испретурат во кошницата на светогледот а ти ќе тргнеш во потрага по почетокот кога ќе сфатиш - Бизант е капија во темните агли на памтењето цела епоха е втисната како анатолиска крпенка во обичните зборови од твојот мајчин јазик во интимата на јазикот и се спровира низ капијата кон одаите и спалните дома кајшто по извесно време по извесна стварност потеклото се заташкува сродството се изобличува јазикот има свои потреби како и телото сфаќаш и тонеш во без-сознание зад јазикот, отаде нека почека ако те чека ... Истанбул, декември 2003

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Кога ќе помислам дека некаде постојат преубави заливи пред нив кораби над нив тераси за пристан, за враќање, за дочек не можам да се успокојам.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

И за тоа време овие осамени шетачи ни за миг не ќе помислат на совпаѓањето, таа небликната струја што изостанува со секоја толпа во секој град.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Дали ќе помислите дека зборувам нешто необично ако на бројот на Хичкоковите заслуги ја додадам и онаа дека беше комерцијален уметник?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тие ќе помислат дека работата е во тоа да веруваат во она во што вие сакате тие да веруваат, такашто тие веруваат во она во што вие верувате дека е добро за нив да веруваат.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Таквата ситуација воспоставува, во политичка, економска и сексуална смисла невистинито поле, поле на лагата; така што, иако не лажете, живеете во еден лажен свет, како на макро така и на микро-ниво.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Во кошницата секогаш имаше свежи, вкусни бомбони и додека ни се топеа во устите, тетка ти и јас секојпат ќе помислевме во себе: кои бомбони биле први во кошничката, кога играчката била купена и на кои им се восхитува ѓаволчето, и како биле по вкус?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Познавајќи ја Родна и нејзината умешност, нејзината способност да ја избере најздравата гранка за да се фати за неа, не можев а да не заклучам дека во нејзината поплака се крие и некоја подлабока причина.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Или ќе помислат дека им се причинило оти те виделе. Дали ќе дојдат да ми се извинат?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но ете, таа дојде кај нас, побара некоја неодредена и нејасна помош, го стори и тој чекор за кој неупатениот веројатно ќе помисли дека бил избрзан па дури и недоволно обмислен.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

АРСО: {Излегува од врбјакот, гледа на Цигапше и се смее со израз на симпатија.) Ех, овој Циганин, муштерија мој, баш заслужил да му се чуе молитвата.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ЦОНКА: (По него.) Поцко, синко, не прави такви шеги со господа! Слуша тој и кога шепотиш, знае и што ќе помислиш.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ако заплачеш за нас заплачи, ако се молиш за нас помоли се, ако простуваш прости ни на двајцата, ако сонуваш сонувај не заедно.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

И кога ќе ја осетиш на својата кожа болката и неверството, јас ќе бидам единствената на која ќе помислиш кога ќе ги затвориш очите.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Но јас би сакал да ви пишувам за една друга размисла на Башлар која ја чувствувам за многу блиска кога ќе помислам на вашата реченица за мојот преведувач Патрик Крисман: Замислете секоја ноќ под светлината на една ламба, овој човек е наведнат над вашите книги...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

- Кога ќе речеш пушка, што ќе помислиш? - Тој со стапчето што го држи во левата рака покажа на пушката.