ќе (чест.) - прифати (гл.)

Па таму има цело поколение што се развивало, растело и учело на бугарски; ќе прифати ли сега тоа да се мачи на нов јазик?”
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Албанија, Југославија и Бугарија ќе прифаќаат се што ќе доаѓа од спомнатите земји, потоа се ќе префрлуваат во нашите магацини што треба и нив забрзано да почнеме да ги градиме, најдобро да копаме тунели во планините.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не знам како да го речам тоа, пајаците и понатаму премногу касаа, во првиот момент не бев ниту нечесен, едноставно ја следев а после можеби мислев дека ете веќе ќе прифатам, дека ќе ја пуштам да отиде во било која насока таму горе; среде скалите сфатив дека не, никако, подобро да се убијам ако го прекршам законот, кодексот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Прво, јас ќе прифатам дека денес ВИ е ограничена.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Питон: Не сум сигурен дека другите ќе прифатат да играат.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Не го сторив тоа ни оној ден кога свесно одбив да бидам „унапреден“ во доделувач на пофалници и на други одличија со кои ќе требаше да им ги украсувам градите на оние поединци од стадото кои ќе прифатеа дека единката нема потреба да размислува за појавите и настаните за кои Партијата има одамна веќе стокмено одговори и распишала рецепти и правила.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да не прозвучи суетно но јас навистина сметав дека и во крутите околности на системот постојат прифатливи решенија за онаа личност која ќе соумее да се постави така за да може да се придвижи и надвор од правилата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Катерина сигурно ќе прифати една таква прошетка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Помислив: колку сме проклети и неумешни.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стандард било триесет ученици. Ѝ реков на директорката - сѐ што ќе придојде ќе прифатиме, па дури и повеќе од триесет. Согласни?“ „Така е!“ се согласија сите.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Немаме ниту гаранции дека нашиот западен сосед Албанија ќе прифати да го доградува рибјиот пат од границата до морето, доколку и таму на реката се извишат хидроцентрали.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Премногу е млад, а младоста и тогаш кога ќе прифати дека човекот не е надарен да лета оваа можност сепак не ја исклучува како чувство па дури и како помисла.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)