Не знам што да сторам и како да ја успокојам мајка ми: ќе пукне од плачење.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Полјакот ќе пукне од бес. По цела ноќ трча по куќата и на секое шушкање извикнува: - Стој!
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Фазлибеј ќе пукнеше од јад кога разбра дека се свампирил Толе Паша.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Тих! За црни резили се сториме! — пробрбори Тоше и пак почна да се фали: — Ти се мола, Јоване, не задевај ме, оти ќе пукна од јад.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Пашата ги накажа командантот и командирите на потерните одделенија, ги смени и испрати други; валијата го смени кајмакамот и мулазимот на заптиите, но сето остана напразно. Толе в земи пропадна.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
—Ќе раните, ќе трпите и ќе пукните кога не седите мадро — им одговараше Арслан.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И дали тие зулуми беа малку па да се истрпат?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Остави и, остави и, нека си одат со здравје и нека си и јадат со здравје паричките! — пак се насмевна Јован.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Немаше спас! Ќе пукне или ќе се наведне.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Така е секоја година штом ќе пукне пролетта, заминувааг најсилните, најздравите, тие што се најспособни, одат на печалба да најдат корка леб скриена на дното од некој рудник или во чадот на некоја фабрика.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Чувствуваше како му се напиња секој дел од телото, како да ќе пукне.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Така наложен однатре, како распалена и вжештена варница, чичко Томе темно се врцвува во лицето и мислиш ќе пукне како афионска чушка.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
На предното седиште седеше тој; беше свртен во полупрофил; ќелата му беше црвена, вжарена, брадата му беше накострешена; зборуваше нешто, но не можев да слушнам што; при говорењето, една жила на вратот му се затегаше и се дуеше како да ќе пукне; одеднаш, до мене доплови само откршок од разговорот: „Ти мораш да го пријавиш тоа, ако не го пријавиш, ќе имаш последици“, рече тој; рацете му беа спуштени под воланот; десната му беше подадена кон седиштето на совозачот; во еден миг се навали кон назад на седиштето и на другото седиште ја видов Луција; очите ѝ беа затворени, носниците ѝ се ширеа (и денес не знам дали е тоа возможно, човек од десетина метри, наспроти сонцето, да види дека се шират женски носници: дали тоа беше истата онаа слика на Луција од разбојот); по образите ѝ се слеваа солзи; да, сигурно видов дека Луција плачеше за еден миг, а потем престана.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И јас почнав да измислувам: дека Луција дошла на мој повик; дека јас сум знаел дека ѝ е забрането да се гледа со мене, но сепак сум ја повикал; дека таа не се противела, дека со мене пиела вино и пушела цигари; дека самата ја соблекла кошулата, дека на месечината блеснале нејзините гради, како кај кучка (токму така реков, за да го излудам Фисот, кој, очигледно добро ги познаваше нејзините гради), дека јас сум ја одбил, а дека таа ми се заканувала дека ќе ме убијат од Партијата, затоа што ја одбивам; дека потем таа го слекла здолништето (ќелата на Фисот црвенееше сѐ повеќе и повеќе; жилата на вратот му се наду и мислев дека ќе пукне, дека кап срчева ќе го удри), дека потем јас сум ѝ ги слекол гаќичките, дека сум ѝ ги раширил нозете, дека таа ме молела да влезам во неа, и дека конечно, сум ја завршил работата, само заради сочувување на здравиот народен дух, и дека сум ја исчукал машки, по што таа долго ме бакнувала и ме галела на кејот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Логотетот се насмеа гласно, а тоа смеење му се зариваше на отец Стефан во срцето; жилата му скокаше на вратот и во еден миг помислив дека можеби ќе пукне и ќе почне да прска крв на сите страни.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Лицето на Кузмана се црвеше; стенкаше како да ќе пукне под стискањето на брадестиот бездомник, а пукаше палтото на овој, другиов, како некој однатре со нож да го пара.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Замандаливме усти, нос и уста затворивме со дланки, молчиме и страв голем ни се вгнезди во ококорените очи. И чекаме кога ќе пукне.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
„Ќе те најдеме подуен. Ќе пукне јажето ако се обесиш. Или ќе се обесиш како што беселе јаничарите - на кука.“
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
„Ти, Орлене, ако сакаш донеси и каца ракија. Жудлива, скиселена ... Сеедно. Ќе се нурнам со сѐ опинци - ништо. Ќе се обесам ако не ме најдете сув.“
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Слушај сега - еден ќе појде во Кукулино и ќе побара помош, сѐ што може да држи вила или секира да ни појде во пресрет.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Можам да појдам. - Тежок си. Коњот ќе пукне под тебе. Ќе појде Лозан Перуника.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ах, срце мајчино ќе пукне.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
А за да излезам да се сретнам и малку да си позборуваме збор да не станува. Уф! Ќе пукнам под кожава! (Пауза).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Уф, не можам веќе да издржам, ќе пукнам од мака.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Треба да му се каже на брата ми оти инаку ќе пукне срам.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
АНТИЦА: Еве, мамо, сега... (Во себе си). Уф! ќе пукнам од мака...
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
И дојдоа, во најмагливата ноќ во декември, со сопствени возила колку што вкупно во населба немаше, а мајка ѝ ќе пукнеше од мака што соседите не можат да видат колку бакшиши ѝ донесоа на „нечесницата што се дала пред брак“ и колку букети влегоа во бараката и, замисли, по два, еден за свршеницата, а еден за „госпоѓата “мајка.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Но Цане не престануваше. Се потпираше на црковниот ѕид, ги ширеше проѕирните ноздри и клокотеше како да прави гаргара. - Хи-хи-хи... Оф, ќе пукнам... А на носот роса...
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Крцкаат гранчиња, крцкаат и моите коски. Сѐ туку мислам дека некоја ќе се одвинти или ќе пукне.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Потклоцнува, мислиш некоја врвка е што ќе пукне, ќе му се скине.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе станеш и ќе пукнеш, И јас станувам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
– Требаше ова да го направиме во март или април, ќе пукниме од жешко, воздивна Александар додека ја закопчуваше последната петлица. ***
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Вратете ме долу, свикал царот. не сакам да ги видам ни Солун, ни Стамбол. По Германија не ќе пукнам.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
А мајка му туфкаше: „Ах, ќе пукне од плачење, ќе експлодира... И јас со него...“
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
18. КАКО КОСТЕН ВО ПУЗА ОД МАКА ЌЕ ПУКНЕ - но ако е тој некаков таков костен шуплив би ја пафнал маката со пепелта да штукне и на жар печејќи се ќе фати кори дупли... лисицата и в стапица пак кокошка гледа!
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Велеа луѓето: - И каменот што е камен кога ќе се прегрее, кога ќе напне - ќе пукне, а не пак човекот...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Кога црната гасеница се извитка натаму, надуена мислиш сега ќе пукне, следена од од писокот и црната врвка кадеж, кога побегна во недогледниот простор а го остави својот здрак, Пелагија забележа дека пред станицата стојат таа и шефот на станицата, а за другите, особено децата што остануваа да ја завршат годината на школувањето, стана свесна многу подоцна.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Токму кога се чинело дека конечно ќе пукне, се отворила вратата од лифтот и Фред рекол: „Еве го лифтот. Качи се во него и замини!“ Тоа и го направила.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
ТОМЧЕ: Зошто така ме пукаш, Стојанке? Ќе пукнам од мака кога ми зборуваш така!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ТОМЧЕ: Што?
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Но ќе пукнев ако продолжев така.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Ќе пукнеше од мака учителот. - Нејќам да имам нем човек во класот, - велеше тој, - нејќам да имам луѓе инаетчии ...
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Никако не можев да се измолкнам. Ќе пукнев за вода...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Влегуваат во кафеаната на Јандро, ги запоседнуваат сите маси и столови, се точи, се пие, нарачува Лоте за секого, клокоти и одѕвива кафеаната од песни, од свирки, напнува од викот просторот внатре и, се чини, секој миг ќе пукне како меур; им наздравува Лоте на сите, му наздравуваат тие нему; станува, и мавта со рацете на музиката, и дава знак кај треба посилно, а кај треба потивко да свири, го следат свирачите под такт, го следат луѓето: му се пулат в очи, в уста и ги сливаат гласовите како речни брзаци во една заеничка утока, во една единствена мелодија што се шири полека, плавно.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Вака излегува токму врз мене ќе пукне тиквата.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
ЈАКОВ: Ќе пукне федерот па веќе никогаш не ќе проработи.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Едо потоа почувствува таква мачнина и тежина во стомакот што му се чинеше, како што се вели дека ќе пукне и се чудеше како Муса со дваесет и осум јајца во стомакот уште е жив па дури и прилично живикав, со поткренато расположение.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Крцкаат коските, пршлените, се шират ципите, се оптегнуваат жилите, ќе пукнат ко јажиња.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)