Добро, таа ќе спие и можеби некое време доцна во денот заедно со сите, или со половината од децата, ќе дојде да го посети и ќе седне под сенка наблизу, тргајќи долга цигара меѓу модрите усни, но тој што ќе стори? Дали ќе се разбуди?
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Да, се сеќавам, ќе се разбудам наутро и ќе седнам на работ од креветот.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Најголема разонода ми беше кога напролет ќе надојдеа рекичките со таа бистра вода, а јас ќе седнев на работ на реката и по цел ден си играв со камчињата што ги миеше бистрата вода.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Јас ѝ велев дека ќе седнеме заедно и ќе составиме некакво писание, па понатаму ќе видиме дали и како ќе го објавиме, кога јас ќе имам малку повеќе време.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
— Теслим, бре ќелешковци ниедни, ако сакате главите да и спасите! — се провикна Толе и ја испразни својата куса манлихерка кон калето отакде пукаа мамзерите.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Нему му беше сеедно кој ќе седне на него — само да го турне агата.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Но сега првен кажи кои сет твојот ортаци, па кога ќе туркаш мене иди слободно. Ама знај оти...
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ќе падиме Арсланбеј, ќе седнам јас на мудурскиот столица.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Особено тој настојуваше, штом ќе седнеше на маса, околу било што... оддиплувајќи ја салфетката...
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Неуморен, тој и кога сите ќе седнеа балдисани од многучасовната работа - сè се вртеше околу постројките и редеше по нешто.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Андон реши: ќе влезе во кафето: Таму, како што правеа и другите, ќе седне, ќе извади пари и ќе го извика со чукање келнерот. Плаќа. Зошто да не влезе?
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Главно, кога ќе седнеш по премиерата во театарското бифе, за сѐ се зборува освен за делото.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
„Дали реков сѐ за Елена? Или сонот ќе го догради привидот кога ќе седне сенката во чунот?
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Тој никогаш не ѝ се приближува на Кети, но кога јас ќе седнам овде, ми приоѓа, како сега, да ми мјаукне едно мало здраво, доаѓа и ме посетува, а јас зборувам со него, исто како што прави Милан.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Потоа ќе влезеше дома и долго на балконот Го полеваше цвеќето, ги забришуваше неговите листенца И на крајот ќе седнеше да испие кафе со младата домаќинка.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
- Ти чедо фати ја ѕвездата а јас ќе седнам да си починам! - рече дедо Стамен кога се искачија на ридот и седна.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
АНЃЕЛЕ: Ако е за тоа ќе седнам. (Седнува и сите освен Коте јадат).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Но кога ќе ми беше здодевно да цртам и да ја ггрелистувам сликовницата, ќе седнев на столчето и ќе разговарав со кучето Роско.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Понекогаш ќе дојдеа на широчината тројцата студенти и ќе седнеа на дивата трева крај децата.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Постоеше средба, музика, првите зборови, неколку испиени чаши... како и секогаш кога некоја привлечна девојка ќе седне на истата маса во преполното кафуле.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
И така одам јас дома и си мислам како ќе ме прегрнат татко, сестрите и братот, како радосно ќе се гушнеме, како татко ќе ме седне на колено, ќе ми погали глава, ќе ме стопли во својата прегратка, а сестрите ќе ми донесат топла манџа и многу леб, како братот ќе ги собуе своите топли волнени чорапи и ќе ми ги обуе, како сите ќе седнеме покрај распаленото огниште... а потоа како наситен и стоплен ќе заспијам во скутот на татко и утрото ќе се разбудам под топлото веленце, ќе се напијам топло овчо млеко...
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Да имаше, си помисли, ќе беше многу полесно, оти тогаш, како двајца што веруваат во различни богови, ќе седнеа и тој немаше да штеди од својата речитост, и од својата начитаност, и од своето време и од својата страст по Бога за да му објасни и да го убеди дека е во право.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
И им го раскажал крајот на настаните од времето на Проказниковата дружина: ако преживее, ќе испече брав и ќе ја прослави победата, потоа ќе седне во манастирска ќелија и, одржувајќи го животот со танко, селско винце, ќе ја доиспише историјата од онаа илјада осумстотини триесет и петта година: како со децении да собирал искинати и расфрлени парчиња од писмо, некако сепак го дознал крајот на настанот по смртта на Лозан Перуника што се простил од писмениот човек во мантија во времето на Балканските војни ...
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Пред почнувањето на борбите додека побратимите му помагале да го избрише со крпа мотоциклот од прав и црно масло, попот ги помолил да ја чуваат неговата торба со историски записи а за ежот ќе се погрижи самиот: ќе загине Доситеј, ќе остане Армодиј Давидовски да го спасува светот од змии и глувци и да тагува по својот набожен доброчинител.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Утре на една софра ќе седнеме, пак... лично би било да си поделиме. Вака де, својски да си се погодиме.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Иван Иванович многу се лути ако во чорбата пронајде мува: тој тогаш просто излегува од кожата - и чинијата ќе ја фрли, и домаќинот ќе го искара.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Иван Никифорович многу сака да се бања, и, кога ќе седне во вода до грло, наредува да му се стави самоварот и многу сака да пие чај во вакво студенило.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Чантичката на невестичето веќе не ги собира парите, па свекрвата притрчува да помогне со својата чанта, па кога е веќе тука, се мести и таа на сите пози, па нели и таа е од најблиските роднини, а и нејзината меморија е од пресудно значење за вечер, кога, откако сето ова ќе заврши, ќе седнат и ќе ги отвораат подароците, и кога таа ќе се сети на сите што предале коверт или подарок, а на него напишале „среќен брак“ и само толку.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Знае и тој дека ќе седнам надвор и дека соба не земам, па ќе го прати детето со сребрен послужавник и шолјата кафе со волшебна моќ.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Не раскажувајте ми приказни, пробајте и тогаш ќе седнам да дебатирам со сите што поминуваат или поминале низ истото обележување.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Тахир-бег Јаузоски, Мустафа Салиоски и Костадин Дамчески, силно возбудени, стануваат и секој го турка својот стол нанапред, за да седне на него Лазор, но Максим и Јосиф, двајцата во еден глас велат Вие само седете си, Лазор овдека ќе седне.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
И го седнуваат Лазора на столот веднаш до вратата, спроти сонце, а потоа и тие двајцата седнуваат на столот, едниот од едната другиот од другата Лазорова страна.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
- Мори, ќе седнам, лисо - му рекла мечката - туку те молам, лисо, жити мајкина ти душа, стори еден завмет, ако ти делил Господ некој маривет, да ми изваиш една коска магарешка што ми се запре во грлово.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
И од ненапијано ќе седне да зборува штогоде.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе седнеме да прекаснеме чорба од киселица, а цело време гледаме во сработеното. 40
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе седнам во окопата и ќе си речам во умот: еј, Јоне, Јоне ејди главо главино, стравот ти го стегнал газот, а ти ги опулил само очите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Па ќе излезам надвор, вели и ќе седнам на некој камен. И ќе седам, така, ќе се думам...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
„Алчно племе сме. Треба некој да не слика кога ќе седнеме сега на софра.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Зар и следниот пат пак ќе седнам во туѓа фотелја и пак само бојата ќе биде различна?
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Тој, чувствувајќи дека таа сѐ повеќе се отуѓува од него, та кога ќе седнеа на масата да јадат и кога ќе го почувствуваше присуството на Богдана на масата, ја брецнуваше чинијата со јадење и стануваше да не го чувствува во близина.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Кога ќе почнеше да врне ќе излезев и ќе седнев под некоја капавица, така капките по малку да ме прскаат.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Ќе седневме двете во дворот на клупата, ти раскажуваш за твоето детство, јас те слушам, а мачорот со сласт, срка ли срка од супата.
„Од дното на душата“
од Александра Велинова
(2012)
Духот му стануваше поактивен. Ќе седнеше на креветот од штици, потпрен со грбот на ѕидот и со табличката на колениците и свесно почнуваше да работи на обновување на своето образование.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
- Ете, Петре уште може, уште цеди од снагата, ама и тој ќе се снеможе, ќе седне со нас - вака згутавен.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Ќе нарачав кафе во Старбак, во центарот, ќе седнев да го испијам на клупите и те чекав да се појавиш оддалеку…, да ми мавнеш, но тебе те немаше.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
На која столица ќе седне кога се ручаше.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Постојано кога ќе седнеа во ресторанот да јадат, таа длабоко издивнуваше: ”Ах, а моите мили, имаат ли тие што да јадат.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
На пример, кога ќе седнам во Франција во TGV (воз Grand Vitesse), уживам гледајќи ги пределите: тие предели се, налик на Пикасовите дала или делата на Кле, уметност.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
— „Море, ќе седна кај Арслан шо седеше, макар да знам и ќе се поѓупча, не само шо се посрби!“ — се заколнуваше Јован и се гледаше да му подметне нешто на Бина за да го турне од мудурскиот стол.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Mope ами — продолжи Велика Мидова — дека ќе го учи тики ја го ја, утре ќатип ќе седне на конакот!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Немало да има ни граѓански отпор, ни борба за човечки права, ниту Роза Паркс ќе седнела на предно автобуско седиште резервирано за белци, ниту Кенеди ќе ги добиел изборите, ниту Мартин Лутер Кинг ќе држел историски говори, ниту Врховниот суд ќе ја укинел расната сегрегација по училиштата и универзитетите, ниту ќе се случел маршот на Вашингтон, ниту Црните пантери ќе имале муда да кренат глава, ниту демократите ќе се степале со полицијата на својата чикашка конвенција, ниту ќе се изродел студентскиот бунт, ниту ќе имало мировни движења, ниту ќе дошло до сексуалната револуција, ниту до флауер-пауер, ниту до мејк-лав-нот-вор, ниту до филозофијата "грлс сеј јес ту гајс ху сеј ноу", ниту до појавата на феминизмот и женската рамноправност, ниту ќе имаше слободен печат да го раскринка она лајно Ричард Никсон, ниту ќе имаше нудистички плажи и кампови, ниту ќе имаше екологија и борба против индустриските штеточини, ниту Латиносите и Азијатите ќе добиеја пристап до раководните места во државната администрација, ниту хомосексуалците ќе се избореа за право на слободна љубов, ниту поп- рок ѕвездите ќе држеа концерти за гладните во Африка, ниту јас како тинејџер ќе можев да носам искинати фармерки пред жива мајка Милена, ниту ќе можевме глас да кренеме против крвожедните корпорации, ниту ќе смеевме попреку да ја погледнеме воената индустрија, ниту ќе беше можен антиглобализмот, ниту пак глобализмот, ниту секоја сабота ќе одевме на протести против војната во Ирак, ниту денешниве манекенки ќе шетаа по писта во танги и со разголени гради, ниту Клинтон ќе смееше да зуцне дека дувал хашиш и ја таклабасал Моника Левински, ниту Џена Џемисон ќе направеше толку пари, ниту Ал Гор ќе можеше да попува против глобалното затоплување, ниту Бил Маер и Мајкл Мур ќе можеа осум години да плукаат по Буш и Чејни, ниту медиумите ќе признаеја дека Сара Пејлин е бимба бимбосана, ниту сега јас и ти ќе седевме овде со зелена карта, со другарот Обама на чело.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Здолништето, она што не ѝ досегаше на Катерина ниту до колената и од кое добар дел од нејзините нозе остануваше незгрижен од туѓите погледи, особено кога ќе седнеше, го немаше виснато на ниту еден од потпирачите на столовите ниту пак на кваките од прозорците.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
„Среќна си што ме гледаш на резервниот стол!?“ - како да ѝ префрлаше, иако самиот избра каде ќе седне.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
- За седење ќе седнам, ама ако може една цигара?
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Веднаш ми беше јасно дека ќе седнам до него: Еве, миличок, да го земеме за пример канаринецот на мојот комшија од петтиот кат.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Николче во тој момент, како Мартин да не е тука, подбивно им рече на другите деца: - Капнато е јатачево, ќе седне да почине.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Трајанка сега си спомни за сето тоа и затоа и таа почна да плаче како и секогаш кога мајка ѝ ќе седнеше крај ковчегот и со зетовските чорапи во кои беше парата ќе почнеше да ѝ раскажува за нејзиниот добар татко.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Само ќе седнеше некаде од страна и го посматраше толку внимателно како да го испитува за да му изрече пресуда.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Среќата за него изгледа беше коњот, некоја далечина а истовремено и столот на кој ќе седнеше.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Колку е убаво потоа кога ќе седнеш на големиот белутрак и ќе се загледаш негде далеку и високо.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Секогаш, кога ќе седнев да јадам, тој се одвојуваше од овчињата и одаѓаше кај мене.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
СИМОН: Дека ќе седнам до Вас и дека ќе пиеме вотка.
„Буре барут“
од Дејан Дуковски
(1994)
Во моментот кога секој испитаник ќе седне и ќе почне да го разгледува часописот се вклучува ламба на масата.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Мошне е важно испитаникот слободно да си го чита часописот и да се задржува каде што сака и колку што сака.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
На испитаникот му се сугерира дека во часописот се наоѓаат рубрики и статии коишто тој ќе треба да ги оцени.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
МАТЕЈ: Кога ќе седнев дома со кренати нозе татко ми ме учеше „Немој, не си в кафеана“. Кога ќе седнев така в кафеана, велеше „Немој, не си дома”.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
СИМОН: Браво! И кога јас ќе седнам во меана, а газда Трајко ќе ме служи.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Засега само забележувам во тефтерчето, а еден ден ќе седнам и сето тоа ќе го отчукам на машина за пишување.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Таму никој не седеше. На тој стол ќе седне владиката ако се случело во селото наше да дојде.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Одржавме состанок и сега ќе седнеме да ручаме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
После ќе седнам на неговиот труп да се починам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тогаш се знаеше и кој кај ќе седне на трпезата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Среќа што ѝ реков на колешка ми дека ќе седнам на клупата за да разговарам по телефон.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Сè беше како секогаш кога се враќа од работа: ќе седне малку да здивне, ќе ме распраша како ми минал денот на училиште, ќе почека да дојде татко ми и да се прибере брат ми, па да ручаме.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
На масата ме чекаше вообичаено писменце, како што секогаш правиме кога некој ќе излезе, а претходно не го соопштил тоа: „Ние, со татко ти, отидовме во Драмски, а потоа најверојатно ќе седнеме кај Крап во кафеаната.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Немој да нè чекаш, ќе се задржиме.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Бевме сами дома и тамам јас очекував да почне да се интересира за моите дневни новости, таа сосема мирно, како да ме прашува дали сум гладна, го изговори следново прашање: - Бреза – праша со обичен глас – дали мислиш дека ќе можеш да се спакуваш до утре, за во среда да заминеме за Париз?
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Порано секоја вечер, без исклучок, ми раскажуваше различни приказни, нејзини, измислени, а сега сè поретко, оти наместо нив имаме други интересни теми за разговор.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Врз тоа индиго Миру имаше исткаено многу ѕвезди, птици и шарени цвеќиња, па кога ќе седнам на него, ми се чини дека летам со килимот и дека можам да стигнам каде што ќе посакам.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Ова заспивање не е вистинско, како што мајките ги заспиваат малите бебиња, туку е наш заеднички ритуал секоја вечер, кој изгледа вака: јас ќе легнам, мајка ми малку подоцна ќе влезе во собата, ќе седне на мојот кревет, а понекогаш, кога има повеќе време или кога е порасположена, и ќе прилегне, па ќе си разговараме нешто и таа ќе ме гали по грпчето, по косата и по рацете, а многу често и ќе ми раскажува приказна.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Понекогаш верувам дека сум дошол во твојата земја и дека сум се сретнал со тебе.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)