ќе (чест.) - стапне (гл.)

Бодријар го читав во вашиот часопис.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Фасцинантна е неговата фасцинираност од безвременското или барем различното временско „траење” на просторот на овој континент. штом ќе стапнете во оваа земја, навистина физички ќе го осетите присуството на целиот континент.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А, тие, нашите деца, кога ќе стапнат на зелениот тепих, кој е негуван како англиски стадион, стануваат исто деца како и нивните дечиња.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Хористите, со и без маски, грабаат од кошарата и танцувајќи по ритамот на блузот, со уживање ги гризат јаболките. таа во кадата или чинот на капењето како ритуална вертикала мојата пријателка ужива во решавањето еротски криенки низ антиката гилгамеш и енгиду ахилеј и патрокло како топли браќа незаситноста на хачепсут само (за) доволноста на хиполит ноншалантно како дома си влегува во неизмерната живост на паганските олимпи го бакнува кастор во левиот полукс во десниот образ со сибила ги претресува најновите пикантерии мислев се работи за умешност научена од библиотеката од таткото универзитетски професор по математика дека едно попладне не видов како се капе како си игра со сапунот по кожата силно возбудувачки сепак наивно така црномурестата египетска божица си играла во нил со младунчето хипопотам миноската голограда девојка со острите рогови на бикот дијана со шумските извори сосема лесно можев да ја префрлам во персеполис атена картагена нинива меѓу бадемовото млеко гулабовите очи јасминовиот цвет сокот од лилјан босонога ќе стапне меѓу нив во насмевката нитрага од исклештениот грч на дојденката најскриените катчиња на висечките градини се отвораат пред неа мокра сфинга сред куќните змии ограбувачите на пирамиди светите писма лавиринтите сиот си се вжештил ми вели не е тоа секс одговарам тоа е мит и влегувам во кадата есента веќе ги пожолти градските улици или фотоапаратот како детектив
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Ќе појде кај својот началник, кога ќе ѝ се здодее да ме чека, ќе стапне на првиот дрвен басамак и веќе не ќе е ни агент ни копнеж по шампанско.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кафе у хамер Кога човек ќе стапне на ова тло, прво што му паѓа на памет е изобилието на кафулиња, ресторани, барови...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Некогаш прстот ќе порани, другпат ќе стапне на пошироко.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
24. И ОРЕВОТ И КАМЕНОТ КАЈ НЕГО СЕ СЕГА - чукне, скрши и резненца од јатката си апне, и да го спогнат сајбиите тој нема да бега, а со оревот и каменот на друг плац ќе стапне...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Ама којзнае дали допрва ќе стапне на пат, воопшто на пат, не мора на вистинскиот пат. Како што се вели.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Па сепак, интернатскиот режим во студентскиот дом, окапувањето врз скриптите во семинарската библиотека, сојузната збирштина на сургунски сурати, безвкусниот штирак на мензашки порции, престолничките погледи на беспоговорните професори, свитканите плешки на провинциските безименковци, уситнувањето на младешките идеали со осминка здрвен бурек - сето тоа не беше лошо, барем за кратко, да се одмени ако не да се замени со познатото до здодевност лето во родниот град, со утринските прошетки по излитениот грагор на изодените патеки во паркот, со пладневното цапање по боси табани врз врелата песок на дивите плажи, со врвуличавото вртење по бескрајната лента на вечерното корзо, со срамежливите испраќања на новите симпатии по непознатите сокаци, со повремените кошкања на парталавата топка во маалската полјанка - и воопшто, по сите тие неизбришливи слики, што ги носиш како драг товар од детството а не знаеш што ќе остане од нив кога ќе стапнеш во животот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Поклонувајќи му се на дојденикот дури доземи, човекот со разгорештени усни изусти: - Јас еднаш се зареков: Онему што прв ќе стапне во земјата Дардаванија, ќе му ги подарам сите ордени, сите родени и неродени скапоцености ...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Сѐ ќе стапне во мирување кога ќе стигнеме во тој рационално организиран, совршен свет.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Секаде ја имате истата перспектива, од Маркс до Вебер и Диркем, да не ги споменуваме политичките идеологии што настојуваат хаотичниот, несреден свет да го заменат со проѕирен реалитет.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ќе појде кај својот началник кога ќе ѝ се здодее да ме чека, ќе стапне на првиот дрвен басамак и веќе не ќе е ни агент ни копнеж по шампанско. Еден сигурен крај, ништо повеќе.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Откога убавината ќе стапне на тревата, небото заминува на принуден годишен одмор: розите сами никнуваат, секаде каде што ќе стапне убавината.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И небото да плаче од среќа и со солзи да ја полива тревата.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Кога стигнавме горе, Мане нашол некои чевли па ги облеков, а на петите имаа некои потковици како на магаре, па само што ќе стапнев потковиците ќе го кренеа снегот под нозете и јас пак останував боса.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас имав панталони–пумпарици, а на нозете искинати опинци и кога ќе стапнев преку дупките калта ми влегуваше дури во пантоланите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Никогаш потоа не дознав каде е тој човек, барем да му се заблагодарев што ме спаси.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
По кусо време тргнавме надесно, се закопавме во еден окоп кој беше како езеро, во него до колена кал, зашто многу врнеше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Каде ќе стапнеше озеленуваше трева, каде ќе се насмевнеше - расцветуваше цвеќе, до што се допреше - олистуваше.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Па март штом ќе стапне со мирис на лето полето ќе вивне в зеленило сето.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)