ќе (чест.) - ме (зам.)

Грета: Кој ќе ме чека?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Утредента во ќебапчилницата си влегол маскиран со пиштол и си украл 250 ќебапчиња!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А сега...сега не ти преостанува ништо освен да отидеш во кино, а таму ќе те чека...тој.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Грета (Станува од шољата): Опушти се, Лобо! Зошто си така напнат?! (Од шкафче вади ханзапласт, памук и алкохол) Дај ваму.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
(Со памук го брише исеченото место) Вчера ми вети дека ќе ме водиш да го гледам оној пијанист.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Повторно 118 okno.mk полицајците се курчеа пред мојата врата и ми се закануваа дека ако не те кажам каде си ќе ме набутаат во ќумез!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но, како божем од некое искуство сега знам дека жолтата боја полека ќе добие еден сјај до вжештеност и ќе ме обземе во доживувањето што ми го носи.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Свеска ми уште се надева дека сексуално ќе ме предизвика. Од секогаш била таква глупача.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сега и јас ќе одам по неа во станот каде што ќе ме очекува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Знам колку грдо ќе ме тепаат и седам тука измачуван од ова зимско палто.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И спрснав по гробиштата вдолж и попреку да барам кај ќе ме закопуваат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Единствено ми е страв од оние грди луѓе. Тие не ме тепале туку сум знаел дека ќе ме тепаат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Како што сината светлина наидува, има еден миг во кој помислувам дека е најдобро да останам во белата светлина но таа станува толку блештава што имам чувство дека ако остана во неа, таа ќе ме слее во својата блештавост до исчезнување и затоа ѝ се предавам на сината чадлива светлина устремен кон она сјајно зрно во неа од кое таа се шири.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Одвреме-навреме туку ќе ме жегне прашањето: како сум можел да бидам љубоморен на овие луѓе?
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Погледнувам во часовникот и почнувам како да ќе ме обземе паника. Треба да брзам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Знам оти ќе ме задржи и тоа ме лути, положбата ми ја прави уште понервозна и попанична.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Веќе сум меѓу многу народ. Во толпа која може да се разбранува така што ќе ме стегне, ќе ме исцрцори и ќе ми ги дроби коските земајќи ме низ нозе.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тој ме застрашуваше дека ќе ме повределе со својата груба душа, ама јас не се обѕирав на тоа, пред мене тие ги исцелуваа своите болести, не беше тој во право, и немтурите се насмевнуваа пред мојата озареност.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ќе се сретнам со Агна, ќе ме прашува за доаѓањето, но ќе ѝ кажам само бегло, без поединости, сѐ дури не се завршат работите до крај.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сета оваа проверка на минатото и на она што е околу мене сега, проверката на живото и на мртвото, како и на она што го правам, ќе ме натера да се запознаам и да се проверам и себеси.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ќе се изненадиш кога ќе ме видиш без најмалку четири килограми.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Наведнат, почувствував како ме поткрева чукањето на срцето, големата возбуда, која мислев дека ќе ме строши.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Поради тоа ќе треба самата да измислам некој нов термин, за некаква нова болест што ќе ме карактеризира само мене (хмм... којзнае дали ќе можам, дури и свински грип измислија), ... и јас, така да речам, ќе бидам основачот на таа болест.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ќе ме убедува дека ова не е Среден век ...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Мене само ќе ме погледнеа и ќе речеа -сирото грче нема кој да го посети...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Повеќе заради тоа што се надевав дека ќе ме земе со неа во Мичурин затоа што јас сакав да бидам со дедо ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тропање на приборот за јадење. Чаши. Непознат број.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
За мене таа поговорка не важи.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се фаќаше за џебот од пижамите, вадеше пари и ни даваше.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јас се крстев годинава. Не го задржав моето моминско презиме, како што сакаше дедо ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ниту ќе го крене погледот кога јас ќе дојдам и ќе ме праша - дека си чупе... што ќе кажеш... Дома, арни сте сите...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Па, си реков, не вреди да бидам упорна, тој секако ќе ме игнорира. И тоа се потврди.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Исто онака како кога дедо ќе ми ја ставеше раката на главата и ќе ме помилуваше.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
ВЕТА: Не зборувај така, Тодоре! Кој мене ќе ме земе!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Таму нема човештина, ќе ме отепаат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- И јас сум од Македонија! - И вие? - ќе ме праша таа. - Да, и јас, ќе ѝ речам.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Огледалото како срамежливо невинче црвенее кога ќе ме здогледа. Ја голтнав четкичката за заби.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Гронинг: Бев заглибен.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тие ќе ме згмечат, сосема, Зашто се уште потешки од овие Овде, мислам.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тоа „вистинско јас”, секако, не беше лесно пристапно заради опасностите кои му се закануваат: Нашите разговори беа единствено место каде што се чувствував доволно сигурна да бидам со себе, да им дам израз на своите чувства и да видам како изгледаат навистина, без стравот дека ќе се налутите и ќе ме напуштите.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Расцепот меѓу нејзиното „вистинско јас” и нејзиното тело е живописно изразен во следниот извадок: Да ме приклештевте, тоа ќе расипеше сѐ, ќе ме увереше дека вас ве интересира единствено моето анимално тело и дека воопшто не ви е гајле за оној дел од мене што е личност.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тогаш ќе можев да бидам сигурна дека таква ќе ме сакате.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Кога влегувавме во неговиот апартман, писателот што работеше преку ден, само ќе ме погледнеше со чувство на вина и ќе ја скубнеше низ вратата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Другарите се пресреќни кога ќе ме видат со шубара: таа ти е, лебами, добра и од фудбал: се качува на прстите и фучи низ воздухот како надуена машина.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Зошто? - Ха, мислат тие дека јас ... божем ќе ме поткупат ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А штом ќе ме види, ме зграпчува за раце и ме седнува до неа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тој мисли дека ќе ме уплаши, ха“!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Знаев, ќе ме сретне некој и ќе ми зборува, ќе ми рескажува дека со Калча е готова работа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Причината беше што помислував дека при средбата со вас ќе се судрам со вашите потсмешливи и презирни погледи, па сето тоа тешко и непријатно ќе ме сневеселеше...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ќе си живеам сам и како што умов ќе ме учи...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Од неизвесности составен и од осама, Македониј ги изучувал градбата и поредокот на бестелесното и имал дарби да разговара само со она кое се случувало векови и векови потоа. MARAN ATA, кога извикал патријархот, Македониј си ги собрал солзите свои во крпчето свое и рекол: одново згрешивте - ме проколнавте, но ме возгордеавте и сега ќе ме замени следниот кога веќе никаде не е оној кого само вие го гледате насекаде. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Таму, сам, само со едно врзопче зборови покрај мене, допрен врз нешто безоблично и штуро, ќе се обидев во голем мир и на времето и на крајот нов да им осмислам почеток и нова смисла - според душата како ќе ме поучува.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Сега овој зрак ќе ме памети и мене и тој ќе ни биде на сите наш заеднички епитаф...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Бев многу среќна кога тој ќе ме бркаше мене.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Особено затоа што не ме караа, не ме казнуваа, туку со мене се однесуваа особено внимателно.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ама во време на одморите бевме заедно во училишниот двор. Најчесто игравме брканица.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
По сето она што се случи, пред тато и мама се чувствував виновен.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога мама ќе ме погледне со грижни очи, заџарени - чиниш сега ќе одрони солза, на срце ми легнува голема тежина.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Лели ќе ме земиш со тебе? Како ми велеше зимоска? Сети се само колку убаво си а поминаме ваа зима!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јас разбра сега шо сакаат, тиа, и зошчо тоа го сакаат, и како ќе ме вати умот, ќе работа, бидејќи патишчата, и мојот и нивниот, на едно место воделе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— А вие денеска ќе излезите до Црничка пресоп, ќе лежите по ридот и околу ужина ќе ме чекате на локвите. Ги знајте, нели?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Слушна? — Слушна, брат Толе, слушна. И кој ќе ме слуша мене сега да му дада?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Шири капата, побратиме! — му вели на Бешот. — Десет, дваесет, триесет, сто, двесте, и педесет. — Еве, за педесет пушки јас плаќам, a за педесет ќе ме почекаш за некоа и друга недела.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Па неоти ќе не остават сега агите живи?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ами нешчо друго да направиме, ќе ме послушаш ли ти мене? — го праша по третпат и остро го погледна кон повреденото место.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како што за навек ќе ме облажува шеќерот посолен врз парчето леб (хм, шеќер па посолен, така се рекло, не дека има солен шеќер!) и задолжително испрскан со вода за да се залепи на лебот.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Питон: Кога нејзиниот вел ќе ме допреше, вие збеснувавте.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И кога еден човек ќе ме изневери, имам право да му судам.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И токму кога помислив дека вознемиреното јато ќе ме растргне, етерот го запара истрел.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Веројатно нема да го излажат Ралфи Фаца, но можеби ќе ме донесат поблиску до неговата маса.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Денот кога мене ќе ме нема повеќе, ќе видиме дали возот ќе излезе од шините.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
ПЛОТ - Плотин му одговорил на Платон: „Кога ќе ме плесне похота (плотта бара!) рипам плот, одам на плоштад, уверавам по плочници, ја наоѓам госпожа Топла, „може ли за две-три плочки?“, „може“, океј, плотун испалувам и чао.“ Тогаш Платон ја повлекол теоријата за платонска љубов.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Знаев дека наскоро ќе се лизнам и паднам, знаев дека моите црни чевли што ги купив за вечерта на Еди Бакс ќе ме предадат и ќе ме однесат доле, во Најт Таун.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Оној кој ќе ја замени светилката на ќошот од бројот 12 ќе ме растажи многу.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Секогаш кога тој идентитет ќе се навести, секогаш кога некоја припадност ќе ме ограничи, некој или нешто, ако така можам да кажам, извикува: позор, замка, фатен си во стапица; ослободи се, ослободи се.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се сеќавам на еден клинец, го доведов во состојба да се посере кога ќе ме види.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Помалку, тоа секогаш го правам.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Руенот процутел, дедо! - Заесенува, синко - одговори со тиха тага старецот. - Набргу и ти ќе ме напуштиш.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Вечер или утре ќе ме распрашува за сѐ, а потоа ќе се фали пред сите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Можеби ќе ме одминат и вечерва“ - си помисли, сеќавајќи се на онаа ноќ кога волците се јавија со својот виеж откај Гола Глава, а потоа се изгубија.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А ако се погоди зимно врме никој нема да дојде па волци ќе ме извлечат од колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- А мене жив ќе ме растргнеше - рече Денко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Ќе ме кренат волци“, помисли, сиот обземен од ненадеен, засилен страв.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- „Сега ќе ме фали пред сите“ - си мислеше Милка а срцето ѝ скокаше од радост.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Прво ќе речеш добарден, па после ќе ме прашуваш каде сум, - се слушна гласот на мајка ѝ.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мене ли ќе ме лажеш? Ама другар си...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мајка ми и сестра ми ќе препукнат од радост. А поручек сигурно ќе ме поведат в кино а може и во слаткарница.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Што сѐ сторив јас, за која ќе ме мислиш ти мене потоа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Јас да те чуев, веднаш ќе станев од местото и ќе се тргнев некаде настрана, ќе одев онака кон говедата, да се затскријам некако да не сум овде на отворено кога ќе ме најдеш.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Утре мене ќе ме нема", ќе му рече и сè, сè со ред ќе му раскаже.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тој веднаш ќе ми речеше дека сум суеверен и можеби и на конференција ќе ме критикуваше пред сите.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Испаѓа како да му се ситам со неизбежното грдо и грозно доживување во моментот кога, откако ќе влезе дома, ќе се сети што го очекува горе во спалната каде што ќе ме најде легнат на плеќи, со устата зината, можеби и полна со муви и со очите оврлени, дека умот ќе му штукне од тоа од што веќе и мене ми се крева косата и ми се гади.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ти, Васил, вели Максим, овдека ќе ме чекаш.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А бог, кога ќе ме повика кај себе, нека ми пресуди за сè што сторив и што не сторив на земјава.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таа, Гркинката, Анастасија, жената Арслан бегова, секогаш кога ќе ме издемнеше сам на чифлигот, се раскопчуваше пред мене и ми се отскриваше.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Господару, вели Васил, сака да рече Знам што ќе правиш но некако решително и во исто време и молјќи вели.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сигурно тие што чекореа набргу ќе престанат, ќе се смилуваат, ќе ме остават нивните газди барем малку да отспијам, за да можам да ја продолжам утрешната етапа на патувањето кон морето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Помислив, а до денес не сум го променил овој мој став: јас мислам дека бурата не е ништо друго туку забрзан начин на живеење на природата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Баш му е гајле кога и зошто ќе ме погледне!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А со кое право можев да го кажам тоа а Иван да поверува, кога и мене напати, без да очекувам и без да се надевам, луто ќе ме каснеше сомнението!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Време е да ги откријам знаците на лагата кај момчево“, можеби си мисли токму сега и навистина очекувам да се сврти за да ја реализира својата намера.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира дека се плашев. Мразев да си го поарчам животот поради неконтролираното однесувње на своеволните и недоволно внимателни индивидуи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ти веројатно ќе ме исмееш но јас сепак ќе ти спомнам еден мој важен заклучок, а на ваков заклучок ме наведе спомнатата бура.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или ќе ме земеш Боге од Бањи или ќе те истераат од партијата!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Си го прочистувал грлото, така ги подучувале в Белград, на Конзерваториумот, а мене морници ме полазуваа од можните последици поради ваквата недисциплина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали го сфаќаш тоа, даскале: на природата наеднаш ѝ се присакува некои изгубени времиња да ги надокнади за да втаса таму каде што требало да се најде пред неколку месеци или дури и пред години?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Колкупати горе во планината ќе ме поткренеше од сон неговиот глас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе ти кажам и што се случи со мене откако заврши бурата: поостарев, станав повозрасен во разбирањето на нештата, а истовремено помислив дека на мојата кожа, (ова го велам најодговорно) животот запиша уште едно правило што го заслужува нашето внимание.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неколкупати ми дојде на врв јазик да му речам дека постојано го мислам мојот редок гостин, кој како подарокот тебе (најскапото) ми те остави; дека заспивам и се будам мислејќи на него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Е, никој веќе никого не истерува”.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира дека имам многу размислувано за моето заминување и за се она што се случуваше дента кога го сретнав човекот за кого помислив дека ќе ме усреќи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност и свртувањето кон мене може да биде само во служба на неговите обвинувања.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со недели размислував.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- А потоа ќе ме пуштиш, нели?
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Прво ќе речеш добарден, па после ќе ме прашуваш каде сум, - се слушна гласот на мајка ѝ.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И јас молчев и се прашував: кога Билјана ќе ме запраша: „Тато, а што има зад ридот?“
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- „Сега ќе ме фали пред сите“ - си мислеше Милка а срцето ѝ скокаше од радост.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ако го одведев дома, ќе ме разбереа па и јас ќе настрадав.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Знам дека Весна не ќе ме остави додека не ѝ објаснам сè за студената чешма.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
А поручек сигурно ќе ме поведат в кино а може и во слаткарница“.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Еве, ги молев да влезат палениве госпоѓици, реков белки ќе ме бендиса некоја да фрлам око и да ја земам, ама се заинаетија и не влегоа.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Кај го натера врагот да дојде, ќе ме стави во некој грев...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ова, исто така, било скриено на површината на нештата додека терапевтите, под влијание на нивните научни рамки бараа нешто длабоко и скриено.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не ни помислував кога почнав да го гледам спроведувањето на терапијата како разговорна активност, дека тоа ќе ме доведе до задлабочување во современата философија (de Shazer, 1991).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не сакав да го направам ова бидејќи се плашев дека философијата ќе ме присили да побарам нешто зад и под дијалогот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Бев во џунглата во која лавот му ја изеде сенката на Карамба-Барамба.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Но во собата веќе не беа ни старецот ни кучето Роско.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Таму веќе ќе најдеме како да ја исплашиме.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Им викнав, иако не бев сигурен дека ќе ме чујат: - Збогум, Ќе ви пишам...
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Тоа и мене ќе ме изморува.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Пенчо се одвои од него и ми пристапи, ќе ме изгазеше со војничкиот чекор ако лежев.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Занесувајќи се во одењето, слаб или пијан, ни се доближи и без да нѐ погледне, замоли: - Ќе ме пуштите ли? Колку да се погреам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Неотпорот понекогаш и мене ме зафаќаше, ме тркалаше по кривата нерамна калдрма кон широчината, чиниш ќе ме искрши од слепиот ѕид ишаран од раката на инспекторовиот син со зборови што не требаше да ги знае во своите години.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Понекогаш ќе се сретнувам со студентите. Ќе им расправам со фаталистичка сериозност измислена одмазда а тие ќе се смеат, ќе играат околу мене и ќе ме збунуваат со чудни прашања.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Застана пред мене со стиснати тупаници како да ќе ме нападне, со мака задржувајќи го солзите што му се нафатија по клепките. Ја стискаше со заби долната усна, очите му светкаа, беа однатре запалени.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
По неколку минути пак ќе ме скорнеше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
„Простено ти е, Луцијо!“, рече. И потем рече дека без разлика на сѐ, сѐ уште ме сака, и дека секогаш ќе ме сака; рече дека си оди засекогаш, затоа што му се гади од сѐ и дека сака да најде мир.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го прашав каде ќе одиме; тој рече дека ќе ме води на едно место.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја бакнував диво по вратот, ја гризев; таа молеше да престанам, да не ја повредувам; ѝ ја зграпчив кошулата и ја повлеков; сите копчиња се разлетаа во темнината и потем, во наредните два-три мига го слушав продолжениот звук на нивното удирање на кејот, како ситен дожд од ориз; на слабата ноќна светлина блеснаа нејзините млади гради, како кај кучка; почнав да ја гризам по целото тело, и одеднаш се најдов со устата врз нејзиниот папок; таа ме удираше со тупаници по главата, велеше дека сѐ е готово после ова, дека сум уништил сѐ, дека сум свиња, дека ќе ме пријави, задолжително ќе ме пријави, дека ќе ме убие, дека Партијата ќе ме убие кога ќе им соопшти, но мене веќе за ништо не ми беше грижа, и јас само го бакнував нејзиниот папок, таа рајска чаша со небесен нектар, тој центар на вселената и почнав да тонам длабоко, да пропаѓам во непознати длабочини;
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Или, зарем ако немало ништо, ќе ме прегрнеше тогаш, во фискултурната сала, под разбојот (макар и од бес да ме прегрнала); зарем ќе се согласеше да стоиме така пред сите, пред целиот клас, два долги мига, бескрајни секунди, лице во лице (носевите речиси ни се допираа); и зарем ќе ѝ речеше на својата најдобра другарка (која беше, за среќа и моја другарка, и како што бидува обично во тие младешки години – беше поштар меѓу нас двајцата), зарем, значи ќе ѝ речеше дека песната од први клас сѐ уште ја чува, и дека не прочитала ништо поубаво до сега од таа песна, ама дека не може да се согласи дека девојката опишана во песната е таа, оти таа, Луција, е лоша, грда, недостојна за таа песна; и зарем ќе ѝ речеше на таа девојка дека ја загрижува тоа што од првиот ден во првиот клас веќе не сум ѝ напишал песна, и дека не знае зошто е тоа така?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сум поместувал јас и цели вселени, некогаш порано, па зарем еден експрес ќе ме исплаши, Луцијо!“, викаше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа попладне кај мене дома дојде Земанек и ме извика; ми рече да дојдам со него, оти има нешто што би сакал да ми го покаже а што сигурно ќе ме развесели.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Благодарам“, повторував; јас влегувам внатре; тука е Ина, таа ќе ме спаси.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
До последниот здив, до последното затворање на очите ќе ме мачи тоа прашање.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Утредента ме викна класниот, Фискултурецот и ми рече дека ако продолжам да говорам такви гадости за партијата, и тоа уште за партијата на која не ѝ припаѓам, ќе ме отстрани од училиштето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Филозофот се сврте кон мене, ме погледна, и јас знаев дека мене ќе ме одбере за сопатник свој во подвигот што се готвеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А кога платив петстотини златници вкупно за црниот отровен створ со крст на грбот, го зедов чудниот товар, кој од не знам какви причини, за Писмородецот беше поскапоцен од товари злато (оти рече ќе ме убие од биење ако не дојдам за шеесет дена) и тргнав назад.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој гледаше во мене воодушевено; очите му сјаеја како на младич; му реков дека ме става во многу неудобна ситуација, и дека, ако некој помине и види дека среде пладне му го покажувам стомакот на некој непознат маж, ќе ме прогласи за луда; му реков дека имам ќерка и дека годините не ми се за адолесцентни забави под некакво дрво, но тој не попушташе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Меѓутоа, изгледа чувствувале професионална должност самите да си се информираат, како да мислеле дека дури и да ме замолат да им објаснувам или да се правдам би значело дека можеби ќе ме понижат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мене крив ќе ме стори.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
А можеби и ќе ме отпуштат.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
САЗДО: И поради тоа, утре ќе ме преместат.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
-Ако постојано го тинтарам, ќе ме отера во зијан. -После ќе го откачиш.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тогаш ќе ме здогледаш мене, убав, кршен, обвиткан околу тебе, во тебе.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Јас размислував за тоа. каква Изабел ќе ме пречека на аеродромот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Се надевам дека еден ден ќе ме посетиш и ќе видиш каде моментално живеам.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
„Јас никогаш не претпоставував дека судбината ќе ме постави во положба на таков трагизам.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тој се пресоблече, ме прегрна и јас тогаш помислив дека ќе ме земе со него.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И така одам јас дома и си мислам како ќе ме прегрнат татко, сестрите и братот, како радосно ќе се гушнеме, како татко ќе ме седне на колено, ќе ми погали глава, ќе ме стопли во својата прегратка, а сестрите ќе ми донесат топла манџа и многу леб, како братот ќе ги собуе своите топли волнени чорапи и ќе ми ги обуе, како сите ќе седнеме покрај распаленото огниште... а потоа како наситен и стоплен ќе заспијам во скутот на татко и утрото ќе се разбудам под топлото веленце, ќе се напијам топло овчо млеко...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Извршував и некои други задачи, покрај оние зададени од училиштето, за кои ќе ме задолжеше одвечер мама.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ќе ме дочекаа другарките и ќе се распрсневме да играме по улицата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ми дојде да ја прегрнам, да се исплачам на неа, чувствував дека таа ќе ме разбере.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таа, сепак, најдобро ќе ме разбере.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Се вљубив. Човекот во кого се вљубив не ме сакаше. Ми рече да се чистам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Му се заканував дека ќе го убијам доколку оди со други жени. Одеше. Пукав во него.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дадов отказ. Човекот што ме вработи се закануваше дека ќе ме убие ако заминам. Не ме уби, најдов друга работа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се опорави и дојде кај мене да ме моли за прошка. Веќе не можев да го сакам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зарем во замрсените линии на дланката не ми е претскажано дека Владетелот на Темнините постојано ќе ме демнее, искушува, вознемирува, обессилува?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Често ќе ме допреше со него по образот, додека, меѓу шумолењето на лисјата, ме впиваше во својата прегратка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Зарем веќе никој не ќе ме сака?!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Јас, која треба да ги лекувам пациентите- не ја чувствувам сопствената душа -сè заборавив- што сум јас- извршителка на должности- должна сум наутро да ги облечам и да ги нахранам децата-должна сум во седум часот да се јавам на работа-должна сум да давам дијагнози-должна сум да лечам-должна сум да водам љубов со маж ми-моите деца моите пациенти мојот маж-зошто ги нарекувам мои-неподвижна седам пред телевизорот-се дава некој глупав историски спектакл-мажот и децата ѕурат во екранот-мракот ме одвојува од нив-мракот ме носи во големата сала-исчекувам ли нешто-редици од свеќи-свеќи танчери-запалени свеќи-прегорени свеќи-студено ми е-толку ми е студено-кој ќе ме стопли-кој ќе ме извлече од овој подрум-само да се помрднам-да побегнам-да исчезнам-јас тука се убивам-боли ме боли-телото ми е претешко-ми треба воздух-да се одлепам-само здив-не можам-не постојам-пропаѓам-помош-помош-помош_
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А што ако самиот Црн Господар ме мами, па сè ова е само сон, а девојката ламјина ќерка со три змии во срцето што по полноќ ќе доползат до мене, заспаниот љубовник, и отруен ќе ме вратат на јавето.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Понекогаш дури и ја сонував таа рака, и во сонот ја подавав својата рака кон неа, и мојата рака удираше во ѕидот па се будев.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Години пред тоа, кога бев девојче исплашено и очаено од омразата на својата мајка, верував дека еден ден ќе се појави рака која ќе ме одведе кон едно поинакво постоење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Господ неа ќе ја однесе во иднината, во животот, а во минатото ќе ме остави мене.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога мајка или баба ќе ме замиеја, веднаш чувствував олеснување, како некое пролетно ветре да ми поминуваше низ телото, ми го однесуваше огнот и јас во тој миг се чувствував веќе оздравен.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ако умрам и го оставам цвеќето, си велев, Господ ќе ме укори, ќе ме прекори, ќе ме пизмат и темјанот и ангелите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сега очекувам да го видам нивниот лет и да го чујам нивниот кликтеж, кој ќе ме слави и прославува, кој ќе ме штити и заштитува.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Вечерта погледнав во нив и си реков оти треба некаде да ги оставам, да не ги влечам назад со себе зошто цариниците ќе ме откријат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ги погледнав чевлите во новата хотелска соба и решив да ги оставам тука, зашто новите чевли ќе ми ги фатат цариниците и ќе ме изгорат со царина, згора на тоа, ќе ме обвинат за морално-политички скандал.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По лицето ќе ме полееше светлина, а врелата плетенка во очите ќе се расплетеше и ќе исчезнеше во собата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Можеби мнозина ќе ме осудат како србофил.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
“И кога ќе огрее сонцето,” се смееше Ливајн, “ќе ме спржи и ќе ме истопи.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Дојде и Куно Бунгур. „Слатка им е ракијата. Борис Калпак не ја пушта абердарката од раце. Појди, опамети го.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Мојата крв, мајче Минадора ... Таа не се покорува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Лесен сум на сон и не сум далеку од твојата куќа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Во која шума, бајченце, со кого? - Со Фиданка Кукникова.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нема запреги и нема маѓесници, русалки со коси од ѕвездени нишки, мислев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Согласи се да ја водам тајфата и благослови ме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И пред сто години сум се мачел вака. И пред илјада.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ме повикува врсникот Неделко Шијак, пак шепотел со стиснати шепи на градите божем држи рабови на миросано платно со кое си ја штити душата од отровни повити, но Богоја Гулабарин, Пане Долгманов, Цветко Грнар и Илчо Просинек, веќе се здоговориле ојуначени од ракија да ги здружат сурите волиња во две двоколки и пак во ново јунаштво се клештеле и се подбуцнувале со лакти превесели и за свадба; со сладосни гласови од кои и птици ќе се разбуделе го распрашувале старецот кога ќе се стрчне подмладен и избричен кон цицлестата Фиданка да ѝ го покаже мускулестиот стомак и сѐ друго што е машко на неговата ластареста става; им говорел со ѓаконска самоувереност - Ќе дојде потоп, господ ќе ме држи да не потонам а вие ќе пекате по мене и ќе ме молите ропски рачињата извалкани да ви се држат за учкуров, да ве влечам по бранови и пени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - ревеше Јаков Иконописец, го слушав со затворени очи и знаев дека ќе се случи она што часкум го сонив, Калпак и неговиот булук ќе се стрчнат, се стрчнуваа веќе и го носеа на раце или го влечеа со пцости кон габер или кон врба до раб на оризишта фатени од огради на ископана земја, еден врзуваше јазол за јамка на јаже, друг на побелениот Проказник со секира му стоеше на пат не пуштајќи го да го брани малоумниот злодеј од кого очекуваа да се почувствува возвишен пред умирање и да признае дека палел, дека убил вол со тризабец, дека светците од неговите икони ќе му ги простат гревовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И мислев дека коските ми се без тежина, ветришта свират низ нив, ќе ме покријат, заспан и без соништа, без треви и без облаци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А ќе ме обвинуваше ли сега да не ги спасев?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник ја гребеше со нокти брадата. „Да појдам и да пијам со нив? Не верувам дека ќе ме пречекаат со раширени раце.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И не верувај дека ќе ме сотре натема. Рано е да се подгрбавам под клетви.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Немој, ќе ме исплашиш. Си ме видел - и што?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И слепо и чкулаво подава рака по змиско јаболко, се лутел Симон Наконтик како осамен светец на семожни гревови позамрсени и од волчи црева, всушност повеќе исплашен отколку величествен набожник зашто го потресол крик на див петел од лесковата шума на селото, предупредување на смртта што брза кон такви каков што бил тој, за кого женското милување претскажувало почеток на пропаѓањето на светот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А какви се аждерите на иконописецот од Побожјане? - Вакви, вујче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сум бил, ме немало. Овде сум, утре пак ќе ме нема.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Господ ќе ме чува мене, јас луѓето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Престани, проклетнику. Ќе ме осакатиш...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Каде ќе ме „пријави“ незадоволниот актер?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Му се вдена в лице на класниот раководител и отсечно му рече дека ќе ме казни со тоа што ќе ме отпише од гимназијата во нашиот град и ќе ме запише во некоја каде петли не пеат, каде зора не зазорува.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не, тој слушаше, јас си мислев на улицата, на прекинатата игра, на изразот на лицата на децата кога повторно ќе ме видат покрај нив.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сите ќе ме гледаат и ќе се чудат, зашто ниту еден лист не ќе биде стуткан или извалкан.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Душичке, ти се молам, разбери. Ако им се спротивставам, тие ќе ме откинат од тебе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ми ветија дека ќе ме остават на мира. Биди храбра, само уште овој пат.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ајде да заминам в гора можеби лавот ќе ме земе јас сум од негово племе Ќе го замолам уште еднаш чесно можеби ќе ме прими лесно.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Но ајде да бегам од оваа фрка Полиција можеби мене ќе ме брка Вистина е ова ништо не ве лажам Но само сон е право да ви кажам.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Денес јас сум среќна братче ми се роди секој ден в училиште за раче ќе ме води.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Едно за мене - патот да ми го осветлува Едно за тебе, Сонце мое, кога ќе ме нема, да те прегрнува.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
„Јас сум маскирана, - си мисли таа, - утре или задутре баронот ќе ме замени со Nadine и ќе ми го земе сето тоа“... *
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И што поскоро си одам настрана, инаку, си мислам, ќе ме соберат во милиција, а јас дама очекувам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Задоволното убаво лице и мебелот велат: „Јас сум среќна и богата“. Но, не верувајте, читателу!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ви велам, со ноќи се вежбав да се убедам дека одењето на Бит Пазар е прашање на честа, но таман ќе се убедев ќе навалеше она друго чувство и ќе ме фрлеше во повторно себеиспитување, повторно пребројување на фактите “за” и “против”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Требаше да ме видите како легнат на каучот во темницата на “мојата” гарсониера, упорно се обидував да најдам внатрешни сили што ќе ме исправат и ќе ме натераат да излезам од безволноста и очајот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас ја фаќам за рацете, се извинувам, молам да ми прости.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Тоа и сега го велам”, им рече тој, „ако имаше држава, зарем ќе ме пуштеа жив...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Профим ми се закануваше дека ќе ме убие ако не му ја вратам.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ќе ме најдеш во опинок, ќе ме најдеш во копито, ќе ме најдеш во кожурка, во џбутаре, ќе ме најдеш нигде-никаде...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
” Од долго дежурање крај него, на неговите домашни им се раскапа снагата, им се зеде сонот, спокојството, здравјето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Саат вадам од рака зашто вредам, па ќе ме чека колку е нужно, а јас, јас и така доцнам триесет години.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И силно ќе ме гушнеш, со љубов ќе ме гледаш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И пишувам зашто некој ќе ме прочита, ако сокакот е вистински.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А, и назад кога се враќам,дома, не дека имало некој што во несвест ќе падне кога ќе ме здогледа (со исклучок на ТОТО, кој како луд скокаше по едно метро во вис): „Дошла мама, ќе ми даде кучешки бисквит“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ќе ме поздравиш и ќе ме прашаш: „Како си? Убаво изгледаш... не си се променила“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Му доцнам на големото, нервозно е, а јас мотам низ главата, како изгледа невработена со мобилен, па глумам глува и го муабетам пријателов, оти ми спомнува казна за на лице место, па како тој е всушност разбран, па како, не дај Боже, колегата од колата да излезе, двојно ќе ме кошта.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ама ако е сам, може е некој чудак, или будала, ама, ме свиѓа, му ја чувствувам хемијата, и оној тик го има само мене кога ќе ме види. Инаку, не трепка со другите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А он ме свиѓа, трепка кога ќе ме здогледа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сè се мислам дека во публиката некој ќе ме забележи мене и мојата игра.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Ќе ме боцкаат, знам дека ќе ме боцкаат!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не знам кој сè ќе ме оценува, ама до петката ќе пишува „екселент“ со кирилично писмо, без превод.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас - како Снешко декемвриски, а ти смрзнати грутки снег, со срце врело зашто ќе се врати оној „првиот“... и пак со љубов и поглед ќе ме топиш мене. Твојата снегулка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ќе ме препознаеш во гужвата и весело ќе ми мавташ со левата рака, држејќи некој друг со десната... а во твојата насмевка јасно ќе се чита прашањето: „Од каде ли ја познавам... и како ли се викаше?“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ем ќе ме чува по цел ден, ем не ќе мора да ја плаќаш“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Отец Висарион, ќе си ја пушти сенката кон мене, ќе ме покрие ко облак неговата сенка и потоа ќе ги чујам и неговите чекори од квачка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ме трга земјата, калта. Ме влече, ќе ме голтне. 94
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да е ноќ со месечина, Ангеле може ќе ме праша: оти, тате, само по нас оди месечината? Кај ние, таму таа... Напред!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И Јон ќе ме погледа, погледа, па ќе го земе кандилото и ќе појде кај Доксима Тренчески да му тури газија, да му го намести фитилот. ***
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ме фати некоја жал да го оставам. Мислам дека некое насолзено око гледа по мене, вели, и чинам ај, пак врати се.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што да се прави, мајче нејзино, еда, оваа ќе ме окрка, си велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Доксим не смее да го истера, а Јон не излегува, И не му текнува да излезе. Ќе ме остави сама дома, ко темница.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Само мајка може да ме види гола, ќе вели жената, и само на судниот ден кога ќе ме капат за на гробишта, ќе вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Море, ќе ме измоча, си велам. 102
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А мене ме чекаш, мајчето твое, вели, којзнае кого го чекаш, вика и почнува да ме клоца. Не гледа кај ќе ме удри.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Утрото ќе ја отвори вратата Јон и ќе ме викне, ќе се мири.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И како ќе голтнам така ќе ме жегне под скутината. Си мислам: сум голтнала мрава и мешам во маштеницата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај ќе ме водиш, ми вели војникот и седнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Очите сиви, големи, му играат, ќе ме голтне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ѕвездан пак се мешколи и со напнување, со триста сили, ќе ме праша: - На што лае мамо кучено, вели, на што лае онолку Чако? 171
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ќе ме тера на дрво, со кози или некому да му ги пасам воловите колку да не јадам дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа ќе офне и мене пак студен нож ќе ме удри овде, во срцево.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некогаш ќе ме види и Уља, ама се плаши да ме праша што правам во глуво време, надвор.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А тие, ќе ме сетат уште оддалеку и уште оддалеку викаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ме сменат за некој нивни офицер или нешто ќе разберат. Вака и јас ништо не разбирам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако влезам, ќе ме направи од лепешка подолу.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Капетан Мирковиќ, едно-две, ќе ме испрати во Воден за да купам нешто за јадење, за пиење, за светење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Дај ми малку да лизнам, вели, белки ќе ме стопли и ќе ми се развидели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај било, вели Левтерија, кај ќе ме водиш, таму ќе идам. И на крај на светот, вели и го зема бокалот, се исправа, тргнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога наближавме на педесетина метри пред окопите, една кртешница што ја штитеше нивната отстапница, за малку дрмон ќе ме направеше. 210
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе застанат окол-наокол и ќе ме изведат од селото. Пак, горе, во долот. Под Чучка. Селото мртво.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со кого се среќаваше во сонот, копилешке низаедна, ќе рече и ќе размавнува. Со клоци ќе ме истерува од дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Простено ти е Велико, вели Неделко Сивески, кај ќе ме познаеш кога и јас не се познавам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај ќе ме водиш, ми вели Мирче. - Во заробеништво, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го прашувам Јона дали ќе ме пушти. - Оди, што ме прашуваш, ми вели Јон, толку години поминав без тебе, па зар два дена да не можам, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така, така, ќе се премислат, ќе ме пуштат. - Ајде, оди си, ќе ми речат, ние пак ќе те побараме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да го барам Јон, не знам каков ќе го најдам. Ќе ме напади пред сите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А да му речам: оти крвта си ја пиеш, оти џигерите и умот си ги пиеш, не знам како ќе ме разбере.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сигурно ќе ме разбере. И да не сака ќе ме разбере.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И пак ќе се стемни и пак ќе ме викнат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вика и се вцрвува. Му набрекнуваат жилите, небаре гуштерици му скокаат. И оп, туп, ми се наднесува, ќе ме удри.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми е срам: сонцето ќе ме изеде, виделото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе истрча да полае, и пак ќе се врати, ќе клекне пред мене и ќе ме гледа, ќе се гледаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги ослободувам градите од воздух немајќи кого да прашам до кога ќе ме присилуваат на најневозможни чинови само заради тоа моето досие да порасне.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Да останав без нога ил без рака, пак Жаклин ќе ме сакаше, пак.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На стари години ќе ме фрлиш во грев. Ќе убијам...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Тој ќе ме повела! рече штрбавата насмевка, оној чуден грч што ги плаши луѓето.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кој инаку ќе ми ги затвори очите кога горнион ќе ме викне.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И знам: во писмото лежи ампула од пренежно стакло - а) ќе прсне, б) ќе ме удри в ноздри испарување на отров, в) ќе ме собори.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И ќе ме демнат со увереност дека еднаш ќе ме пратат да кршам мрамор на некој безимен остров заграден со море, со жици и со митралези.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
— Ти си спремаш брзата коња да врвиш Мене, лудо, на кому ќе ме оставиш?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
АНТИЦА: Среќо моја, за малку да не те донесеше на време ангелот, умрена ќе ме најдеше под пенџерињава. (Го прегрнува.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Зарем тој ќе ме остави мене на мака! — Никогаш!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Жалосно, мори, ти ќе ме умриш, Никој пат не ќе се стопиш!... (арија). {Кумот и старосввтот уживаат па песната, но при завршувањето на аријата кумот забележува, дека Антица силно плаче и забранува понатаму да се пее).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
АНТИЦА: (спокојна) Ако, сега не сум сама, вие ќе ме чувате. (сите освен Антица ги фаќа треска од страв).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ќе помине извесно време и сама мајка ми ќе ме моли да си се вратам со Илија дома.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
ЕДЕН ГЛАС: Слези долу ќе ме видиш.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ќе види — невиди ќе извади нож, ќе ме исече.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
АНТИЦА: (преку песна). Ти си спремаш брзата коња да врвиш Мене, лудо, кому ќе ме оставиш?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Леле, ќе ме фати! - ја држеше чашата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Леле! Дома ќе ме убијат! Сум го загубила чувството за време. - И за простор, Срцка!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Знам, и тоа проклето знам за колку време ќе ме поклопи плаштот на темнината ако не видам подадена рака.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Знам тетице, дека ти, и многу други, ќе ме осудат за овој потег.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога им спомнав на моите, жива ќе ме запалеа на клада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Госпоѓо Рада! Ќе ме удостоите ли да ми објасните ...
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Па, ти не си нормална! Моиве да ме пуштат, па небото ќе се сруши, земјата ќе престане да се врти. На топ ќе ме качат ако спомнам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе ме боли срцето ако тој збор пречесто излегува од твоите усни, ако како флаер го делиш по сокаците, сквернавејќи го неговото вистинско значење.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Несреќо една, за малку ќе ме натераше да си го убијам сопствениот син.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше пладнето од концертот на Елса Пијаџо де Тарели во Одеон, се облеков неволно, насетувајќи дека потем ќе ме очекува несоница.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Жената на средниот брат ја наполнила тавлијата со алишта и тргнала, па клекнала пред жената на најстариот: „Сестро, ѝ рекла, сестро мила, денес јас сум редница, мене ми е редот да им однесам храна на мажите, арно ама маж ми ми рече оти ќе ме убие ако не му ја исперам преслеката, а тавлијава ми е полна, дури и преполна.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Идам, мама. Ќе стигнеме на тој твој Бах и на тој твој Брамс.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Оди, мила наша, а ние ќе ти ја наполниме таблата со турли-турли јадења, мажите со насмевка да те пречекаат, тебе аберџијке, што ќе им ја заголнеш душата.’ И така ја наполниле таблата со езерски риби прелиени со мед и со суво грозје, со сарма од лист од винова лоза, со сирење од немркана овца и со слатки од бадеми.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во секој случај, едно е сигурно: ако јас сум црна овца – иако во тоа лично воопшто не сум убеден – но, ако сум, тогаш јас сум од поинаков вид од онаа на стрико ми Ото: ги немам неговата леснотија, неговиот шарм и, згора на тоа, ме притискаат моите долгови, додека нему, очигледно, не му пречеа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Доенчињата се смируваат штом ќе ги кренам в раце, а кога ќе ме видат се смеат, ако воопшто можат да се смеат, иако велат дека моето лице ги плаши луѓето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога фантастичното ќе ме пресретне (понекогаш сум и јас посетител и моите приказни се раѓаат од доброто, взаемно воспитување долго дваесетина години) си припомнувам на засекогаш извонредниот Игоов фрагмент: „Секој знае што е едрена точка на некој кораб; точка на пресек, центар таинствен дури и за самиот градител на коработ, во кој се сретнуваат силите распрснати по целите развиени едра.“
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
(...) Вистинската фантастичност не се состои толку во строго прераскажаните околности колку во одекнувањето на отчукувањата, ненадејните удари на срцето нам непознато, поредок што секој момент може да нѐ искористи за некој од своите мозаици, исфрлајќи нѐ од здодевноста, е затоа за да ни турне молив или длето во рацете.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Речиси дека се подобри твоите браќа и сестри, кога се борам со нив барем времето ми поминува, сè оди подобро кога човекот ја брани слободата и надежта; но ти, ти не ми пружаш ништо освен празнината на останувањето дома, сознанието дека пријателството во сето тоа се подразбира, дека ноќта ќе стигне како задоцнет воз на перонот низ кој фучи ветар, ќе стигне по многу матеа, многу вести, со твојот брат понеделник што пред вратата го чека моментот кога повторно ќе ме соочи со него, најлошиот, прилепен за тебе, но ти си пак така далеку од него, зад вторникот и средата и така натаму.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Интересирањето за предметот ќе ме оправда ако овде опширно и буквално ги наведам клучните места од Абеловата расправа (иако испуштајќи ги повеќето примери).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Дали тоа што го чекам ќе ме направи среќна?!
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Копнеам за денот, тој убав светол ден, што ќе ме просветли и ќе ме оплемени со твоето присуство.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се занесувам, но потоа со две три тупаници (не мислам буквално ), ќе ме кутнеш на земја.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ќе ме носи и ќе ме воздигне, за да воскреснам од мртвите души.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кој ќе ме сфати?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сега се фурам дека милото мое, како што го викам, ќе ме остави.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Што мисли, ќе ме лаже цел живот?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Попрво мене ќе ме направат луда.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Со гневен шепот ми рече дека ќе ме убие поради тоа што го правам. Ги разбрав тие зборови.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Зошто, тогаш ќе ме прашаш?!
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Светот ќе ме сака, ќе лудува по мене. ќе бидам носена на раце, сосе мојот златен трон. ќе бидам меѓу најголемите освојувачи на сите времиња.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Да ја кажам некому, дали ќе ме разбере?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кога не сум фина, ќе ме изедат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ќе ме наречете жалопојка. И сум, признавам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Среќни се кога ќе ме видат, а и јас исто така.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Некој што ќе ме сфати и ќе ги излекува сите болести на моето собеседие.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Процесот ќе потрае, но со текот на времето, искуството ќе ме научи да не паѓам на секој чекор.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Но, јас знам дека ќе се врати. ќе дојде, ќе ме земе со себе и ќе ме однесе засекогаш. ќе ме оттргне од пустелијата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Знам дека казната ќе ме стигне.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сака да ми го закочи чекорот, зошто јас сум пионче и треба да одам само таму кај што ќе ме помести господинот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тие ќе ме сакаат и штитат, до моментот кога ќе треба да се вратам таму за некоја друга мисија.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сепак, напорно е, мили, да се справам со нив, помислувам на моменти ќе ме нападне некој, ќе ме силува, просто.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Истегнувајќи се на креветот, замислував како ме чека личноста од запишаната средба на листата со обврски во факултетско бифе, и можеби ќе ме бара на телефон без батерија.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Уверена дека не постои наслов кој ќе ме натера да застанам, се задржав на книга искината од препрочитувања.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Моето будење го пречекаа четири ококорени очи. Лицемерно насмевнати.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кисело се насмевнав. - Ќе ме купувате еден од друг, - со надеж изустив. – Ќе си поиграте троа и ќе ме одврзете.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ако се во прашање грблести вештици, еднооки џинови или зли волшебници со свински чурила, ќе ме снема пред да трепнеш. Ни ураган не ќе ме стаса.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Веќе сум свикнал жителите на Пупифанија да ги сметаат моите доживувања за измислици.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Не ќе ме продаваат веќе и не ќе ме купуваат.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ќе ме врати на кораб со едра исткаени од светлота на муграта, за која поетите наоѓале низ векови вистински зборови, а еден од нив ја нарекол и колепка на денот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Така ли е, Пишпирикуле?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Утре некои ќе ме фалат што измислив сказна мала.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Двата гласа на човекот со чадор се разбудија. Најпрвин врескавиот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
На чекор од нив се згрчив и јас на земја.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Ти ли ќе ме водиш?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Смртта на пајакот, на тоа парче жив сафир од златно зрно на себе, ќе ме растажеше за сите времиња.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Можеби ќе ме води човеков со два гласа?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Шумот на нивните весла се доближуваше кон нас.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ќе ме одврзат и ќе ме напикаат во рудничка јама. Роб на Мортенија, тоа ќе сум.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Сеедно што била магла, овој момчак габи барал и барајќи пеел на глас песна стара: „Есен, магла...
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Води го малиов јунак. По бојот со Мортенија, победата ќе ви е круна.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
СЛИКА: ДЕДО МУ АВРАМ Ковчесто лице со испакнати јаболкца, изразито четвртаста вилица, поврзана со горната со еластични мускули, чиниш како отпосле да е додадена, така што при џваќањето му се спушта подолу од вообичаено, но тоа не се забележува од густата брада; забите прошарани со по некој златен заб, како што ги топел прстените и ги преселувал на нив; со нив прегризува сѐ што ќе му притреба: нокт, конец, или да отреши јазол; кога луѓето ќе му заблазнеа на златниот блесок на забите, ќе им речеше: „Кога по смртта ништо не ќе остане од мене, по нив ќе ме препознаете...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Не мачи се...“ ѝ велеа. Но таа со шепот одвраќаше: „Ако... дури ми мрдаат прстиве ќе правам за кога ќе ме нема - во нив да ме барате...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И така чекајќи полека ќе ми препукне душата како огномет... и ќе се распрсне дел по дел од мене... и ти не ќе можеш да ја најдеш... ќе те сеќаваат само минатите времиња... и ќе се научиш да се движиш по лизгава улица... по која и јас еднаш чекорев.. можеби тогаш ќе ти бидам најпотребна , но ќе ме нема...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ако си решил малку по малку, твојата љубов да ја снемува... ќе ме снемува и мене, дел по дел од мене ќе умира... како ветар ќе минуваш низ мојот живот, и ќе ме однесеш до безживотниот брег, и таму тивко ќе ме снема во бескрајот...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
И ќе ме нема повеќе.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Се плашам да ги отворам очите, зошто не ќе те видам, Се плашам да пуштам солза, зошто потоа не ќе ја сопрам, Кревка од болка се виткам пред ветрот во денот, Се плашам ќе ме скрши и снема.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Совршенство И како повторно да ќе ме гали твојата болка, ме стиска одвнатре ме боли.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Мигот со тебе И повторно талкам во овие доцни часови до твојот ум, и никако да сфатам дека и да стигнам таму, ти пак ќе ме болиш...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Како боли Секоја минута живеам од магијата на твојата едноставност... секој миг се надевам дека ќе ме допре твојата мила рака.. ќе ме погали и ќе ми дари мир во душата...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Забите му пораснаа и ги расцепија стиснатите усни: „Пралуѓе, ако би пошол да ја барам својата смрт под една палма дали ќе ме сметате за луд?“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кога од студ поради туѓиот суд пукаат пријателствата, раскажувај ми за огнот. Ќе ме топли пркосот.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Сакајќи да ѝ остане во сеќавање овој посебен ден во нивниот живот, тој почнува да пее песна за неа, на што таа се надоврзува и завршуваат во дует: „Ох, љубовта е толку слатка напролет, кога две срца пеат во мај....мила, мила, мила, ќе ме сакаш ли некогаш?
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И престани со овие модерни теории оти многу ќе ме налутиш.“ подвикна газда Таки строго.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Возев умерено. Видливо ја смалив брзината, со надеж оти транспортерот, ќе ме одмине. Но тоа не се случуваше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Стоев над ковчегот не осмелувајќи се да го отворам и да се осиромашам со мнгогуте претпоставки што ќе ме следат со години.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И знам: во писмото лежи ампула од пренежно стакло - а) ќе прсне б) ќе ме удри в ноздри испасување на отров, в) ќе ме собори.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ќе ме ископаат од гроб, нели, да го сторат тоа? Каков - обновен, нов, флуорсцентен?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Ќе можам. Како ќе ме управуваш, така ќе одам. Висок сум и жилав ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Пак почнува со нежен глас за некакви мои татковски обѕири убедена дека ќе ме расчувствува со солзи, со притаено липање што божем ја подргбавува.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ги ослободувам градите од воздух немајќи кого да прашам до кога ќе ме на најневозможни чинови само заради тоа моето досие да порасне.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Раната не ми е тешка, ќе ме спасат.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ти ќе ме одведеш , мене и дететео, кај него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И ќе ме демнат со увереност деак еднаш ќе ме пратат да кршам мермер на некој безимен остров заграден со море, со жици и со митралези.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Вешто им бегав на камионите по пат. Возеа споулавено и носеа земја за покривање гробови, се надеваа дека ќе ме легнат во влажна дупка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Болката која преминува во сладост ќе ме потсети дека јас сум во реалноста, но дека и јас имам право на свој сон.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ме погледна низ полузатворени клепки и знаев дека ја совладуваат чувствата и дека можеби токму во тој миг ќе ми ги подземе рацете, ќе ме повлече и дека двајцата ќе полетаме за, конечно, да ја прелетаме оваа долга, бескрајна ноќ.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И морав премногу да размислувам за тоа што ќе работам кога ќе ме пуштат од затвор.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
И морав премногу да размислувам за тоа што ќе работам кога ќе ме пуштат од затвор.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ги замислував сите мои најблиски суштества, пријателите и сите оние што ги познавав, и постојано низ главата ми минуваше сè она за што со нив би сакал да зборувам (и си префрлував себеси зошто за тоа не зборував со нив додека бевме на слобода), но не само тоа: си замислував како се потам во купатилото, како се шетам по кејот, како спијам во постела облечен во својата пижама, како јадам бифтек во овој или оној ресторан, пијам коктел или се засладувам со торта со шлаг, печам пиле и подготвувам од него сос, притоа си потпивнувам бело вино и слушам секаква музика, лежам во тревата и се сончам, го пијам своето утринско кафе, ги посетувам галериите и кафеаните, гледам добри филмови и влегувам во ателјеата на своите пријатели...
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ти ќе го дознаеш сето ова што ти го пишувам и ќе ме гледаш пред себе како неповратно се оддалечувам бледа и студена, немоќна да ти кажам било што повеќе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Потоа почна да пишува со брзи неуредни чкрабаници: „Тие ќе ме стрелаат не ми е гајле тие ќе ми пукаат во тилот не ми е гајле долу големиот брат тие секогаш стрелаат во тилот не ми е гајле долу големиот брат...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ќе ме разберете дека морам да почнам со тоа што ќе ви поставам неколку прашања.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој запре пред Винстон и почна вознемирено да го преколнува: „Што мислиш, пријателе, дали ќе ме стрелаат?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Гаро се вдава кога ќе ме види дека тргнувам кон него и бидејќи од десната страна има мал подѕидок, тој од левата ми скокнува на бокот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не дека посебно настојував, така ми идеше денот со него да го започнам со мали нежности, со божем случајни допири, со детинесто поставени прашања на кои самата си давав благоиронични одговори по што брвнував во смеа, на што тој ќе речеше - денес да се плати струјата или така нешто, и ќе ме оставеше да стојам со отпуштени раце во ходникот додека звукот од лифтот не ми потврди дека веќе е долу, и дека треба да се чека дури утрешниот ден за нов обид за остварување на онаа блискост што се сведува на радост што ете, на овој свет сме заедно, оти она што повремено нѐ зближуваше ноќе, беше само страст, дива и мрачна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И по тоа што кога ќе ме погледнеше, за миг ме гледаше интензивно, а потоа го тргнуваше погледот, а најмногу по говорот, по отвореноста и должината на самогласките, што, се разбира, е одлика на сите од овој крај, ама во случајов и бојата на гласот беше иста, и поставеноста на забите, и линијата на усните.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тогаш со нажалена душа Христос им рекол: - Вистина ви велам, еден од вас ќе ме предаде.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Ајде, бабо мила, крени ја мама... лека полека одете си до домата наша... вратата и дење и ноќе да биде отворена - него да го пречекате... ќе се врати... мене ќе ме бара...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ќе направам еден разбој - и на него моја лика - ти ќе ткаеш, ќе ме гледаш - и за мене ќе сонуваш.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Во деновивите кога Милја и Нино не можеа да доаѓаат бевме како врзани без нив, моравме да се снаоѓаме сами, среде ноќ ќе ме молеше: "Носи ме во болница, тешко ми е".
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Како што се наближуваа деновите за враќањето во Македонија се чувствував сѐ полошо и полошо, бев повеќе свесна дека кога ќе се вратам нема да ме чекаш, зошто на моменти си замислував дека сум дојдена сама во САД, а ти ќе ме чекаш во Македонија.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ти беше нервозен по природа, јас лута, ќе ми речеше нешто, ќе ме на­вредеше и јас го напуштав ручекот, но пак се враќав, како мало бесно дете.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Немој, Љуба, не те пуштам. 204 Margina #17-18 [1995] | okno.mk ЉУБА: Не, ќе ме пуштиш.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ТРОШЧЕЈКИН: А, за тоа - ќе ме извиниш!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Пријатна е утринската свежина, главоболката ќе ви помине, вие мене ќе ме испратите...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Од каде ќе ме знае?...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Хелвиг ќе ме остави.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
— „Да ода со Србите во Грција, ошче во Баово Чочо ќе ме познае и ќе ме предаде на Кондилис", — си мислеше Ѓуро.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ами как не, ќе ме маѓепца! He ме ваќаат мене маѓии; веле мајка дека си имам наврзници во косата — одговори Нешка и нешто ја штрекна, поцрвене како секојпат кога го напомнуваше Крстета во себеси, мислејќи ота сите што ја гледаат разбираат што мисли.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако ме има за челад, сполај му, белки не ќе ме забораве и тука! Mope, ќе си издутна ошче едно машко, та шо сака нека биде!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ќе ода долу Тиквешиата, ќе се потпра прво до поп Илија во Бешишча, а он ќе ме ставе со Ѓурлукот, Шаќира и други мои стари другари и дејци од комитлакот, белки не ме имаат заборавено за виа дветри години“, — донесе итриот Ѓуро решение, и така направи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сега ме пречека овдеа ѕгора со пагурчето и ми рече да бида азар за вечер, ќе ме викал да венчам.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ете, нека ти е жив 'рсланот, брго ќе ме викаш да венчам.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нека ми е живо коњчето, та какво и да е самарчето, ќе ме носи! — зборува Бојана и ја бели жолтата грчка волнена шамија, продолжувајќи: — На Вилка ѝ „навеза“ Ристе, да му даде господ илјада добрини ! . .. Море, море, море! Со злато не се докупува вој Ристе мој! — почна пак да го фали.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ете, јас су брго дојдена од Солун. Немам ни кошулка, ни саѓиика. Co виа ѓупцките дали ќе ме сајдиса. He су работила побрго, кој знае дали ќе може да му а гледам куќата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Ајде, јас туѓите да и пригледам, бели и мене госпо д ќе ме замеша со некое", си рече во себе и го понамести малиот Илка поблизу до тавата за да може да си макне од тукот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Митра, бесна од Илковата блага постапка спрема Доста, секој ден почна да ја дразни и предизвикува. A кога Доста ѝ се фалеше со Стоја оти ќе ѝ го „потполни самарчето“, одговараше: — Море бре, со шо ќе ме плашиш!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ами сепак јас ќе ви го кажа и ако успеите да го кандисате, за вас ќе биде од голема корис, a јас пак ќе го симна товарот од мојот грб и мирно ќе си ода на почивка кога севишниот ќе ме прибере.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Си го поминав животот како што сакав... Ѝ дадов на душицата сè што бараше, зашто знаев дека е гостинка во мене - еден ден ќе ме напушти...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А и како награда на оној што ќе ме најдеше некаде умрен - да ме закопа, да не ме разнесат мршојади...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Син му на мудрецот, кога ќе ме видеше каде што спијам, ќе ми свикаше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Мајка ќе ми раздаде за душа, татко ќе ми запали свеќа и попот ќе ме спомене в црква, ако не на гробот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Таму по полето барем сонцето ќе ме грееше, а овде и тоа е зајдено за мене.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Проклетнику, така ли ќе ме измачуваш! само што не се провикнува.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Со моето тело го покосивте и мојот говор. Ме оставивте сама и црните сокови на вашата неизбежност. Ќе ме хранат дури не легнете крај мене.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Ќе свенат ластарите. Ќе се исушат тие раце што ме негувале, што ме раснеле и на овој рид голотијава и ветерот ќе ме дојадат.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
И кога ќе ми се јават од стариот крај и ќе ме прашаат како е во Холивуд, не знам што да им кажам и притоа да не им ја расипам илузијата... бидејќи Холивуд, всушност, не ни постои!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Понекогаш, кога ќе ме фати меланхолија, паркирам покрај океанот и поминувам некое време ѕверејќи се во таа бескрајна површина, во сите тие сурфери, галеби, фоки, делфини, алги, школки, ајкули...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Да ја видеа луѓето од полицијата сликата на Сталин, во нашиот дом, сигурно ќе ме одведеа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„И таму, ќе ме мажеле.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За Мајка, непредвиденото заминување значеше уште поголемо одда­лечување од нејзиното семејство, за моите браќа замину­вањето значеше крај на детскиот рај, а само за мене, тогаш двегодишен, ова заминување, во подоцнежните години, прерасна во вистински мит кој ќе ме обзема со години и ќе биде еден од битните генератори на моето пишување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Дека можеби тоа ќе ме омекне... ама никогаш не настојуваше...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сигурно дека ќе ме закачат!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ќе видиш Тото!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сѐ уште си премногу нервозен!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Сѐ уште си премногу изваден од памет? Можеш само сè да гомносаш...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ќе видиш!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Повремено придружував еден учител по пеење на кратки концерти, кога ќе ме побараа одев на забави, свирев во мали групи, на свадби, приеми, компонирав неколку песни.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кој сега ќе ме препознае Во овој кафез од зборови и метал Под кожата што е само моја? (Додека го пресликувам јазикот на ѕверот Додека тајно ја шетам болеста во ѕверот Додека си ѕидам сон крај ѕверот Додека го смислувам посланието до ѕверот Додека испраќам потера по ѕверот Додека склучувам сојуз со ѕверот Низ клучалката на книгата Ме читаат ѕверови, ѕверови, ѕверови.) Сега сум сам меѓу овие корици Во оваа архитектура од претпоставки За изворот на светлината Што ме допира откосо Во иследувањата на мостот Под кој тече Долго тече обидот Да се наслика нечија смрт. (Додека ламентирам во крвта на ѕверот Додека рикам со планината во ѕверот Додека го враќам светот крај ѕверот Додека го оставам аманетот до ѕверот Додека пекам пеколно по ѕверот Додека во крзно заспивам со ѕверот Низ клучалката на книгата Ме читаат ѕверови, ѕверови, ѕверови.) Кој ќе ме препознае во овој кафез Од зборови и метал, со реа на пресна Моч од животно што ја слави слободата?
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Кој ќе ме препознае во овој кафез Со уста на океан, со полици од коски Во кои се робува слободата?
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Сега ќе ме убиеш ли, ќе жртвуваш ли жив човек за мртовец?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Очекуваше сцена и солзи. Место сето тоа, таа замислено рече: „Јас те сфаќав и мислев дека и ти ќе ме сфатиш.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
МАНЕ: Кога ќе ме нема.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
АЦЕ: Овој се стрча кон мене и се дереше дека ќе ме убие.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Си го утепав најдобриот пријател. Ќе ме пријавите?
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Ако доцнев јас, а тој ако беше овде, ќе ме чекаше? Жими кур ќе ме чекаше.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Кога ќе ги снема. Тогаш ќе ме осетиш. Целосно.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Ти, кој што ќе ми ги излижеш раните како пес, и ќе ме зацелиш.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Таа ќе биде мој пораз. Ќе ме уништи и пеплоса.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Утре пак ќе ме сослушуваат, ќе ме мачат...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ако скокнам долу ќе се убијам или стражарот ќе ме фати!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Мајка ми ќе се исплаши кога ќе види дека ме нема мене и ќе плаче, ќе ме чека...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ах, село златно, ах град Прилеп златен, дали ќе ме донесе Господ уште еднаш тамо!
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Ако се раздени, ќе ти кажам јас тебе клетва ќе добијам и друзи маслаати што ми ги кањараш ти мене, си велел сам со себе Силјан, дури да си појдам в град, да ќе ме видиш ти овде да ме тераш ти на жниење на оваа силна горештина, бидејќи има в град ладни меани, да седам и ќеф да терам со граѓаните.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Утре, дај Боже здравје, одење в град и назад нема да се вратам од овие тешки лакрдии што ми ги рече стариот, да знам оти за вистина клетвата негова ќе ме фати; пиле да се сторам, бело море и црно да прелетам, ама уште еднаш при татка не дојдувам.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
–„Арно, за тоа ми кажал, ами за Лиса, што ќе ме испердушеше ако не беше Смиле овчарот да ме одбрани, се сврте кај овчарот и му рече: не беше вака, бре Смиле?“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Дали ќе видите некој сон оти јас се избавив од улавото море што ќе ме удавеше?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Од таа светлина, вели, наеднаш ќе се измолкне некое непознато привидение и брзо- брзо ќе ме одмине.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
КРТОВИЦА: Да му фрлиме крв кокошја!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Слаба бешика добиваат кога ќе ме видат.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Имам жена што ќе ме скрши кога ќе се вратам дома.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
КУРТА: Ќе му падне кога ќе ме види во право светло!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
THE SEEKER ON THE WAY OF SOUND
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Иако можеби следниот пат ќе биде полесно, ќе претпоставам што ќе ме чека, ќе се подготвам за нејзиниот изменет изглед.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Сега, патувам со авион, кога ќе ме поканат на некој симпозиум, спијам по хотелски соби, кои во сеќавањето се рециклираат во една безлична соба со божемен уметнички акварел.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Седната на една импровизирана клупа на плажата, широка штица прикована за два трупца, Надица ме потсети дека токму во нејзината париска гарсониера го слушнав гласот на Киш.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Таа ми ги кажуваше приказните исклучиво усно и само кога ќе ме посетеше во Белград.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Или можеби ќе ме задржат во зоолошката градина, каков би бил тој живот! Брунила, кажи ми што да правам?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Како?“ тивко залипал. „Како да одам во Европа? Ако летам дење, ќе ме видат и, бедна ли шега, можеби ќе ме застрелаат.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во мугрите, премален од патешествието и застрашен од тоа дека ќе ме откријат, ја вратив униформата во куферот во нивната спална соба.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Наеднаш ќе ме опседне помислата дека не сум во состојба да ја разлачам лагата од вистината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Никогаш не ѝ го простив тој нејзин каприц да се покажува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На сличен начин од камен до камен доскокнував и јас преку истенчените летни води на далечната Брегалница за да втасам до другиот брег, но секогаш ќе стрефев барем еден нестабилен камен што ќе ме спростреше во водата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Момичке, ти си сега челична пеперутка, ништо не може повеќе да те скрши, и што е најважно, ѝ рекол еден од докторите, сега многу поцврсто си врзана за мајката земја.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ајде, биди искрен – инсистираше Дуда – ако не беше Катерина дали ќе ме земеше?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сакам да речам дека всушност зборувам за оној момент кога и во нашите размисли менливиот дел на вистината ја исмејува нашата лековерност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност влегов во една игра (наеднаш дојдов до ова сознание) влегов во една игра за која не сум свесен како се игра и каде ќе ме одведе!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Тие мислеа дека вградувањето на железни прачки ќе ме одврати од намерата да летам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Од сојот на кучките - ме префтаса помеѓу гробовите гласот на Катерина. - Што наоѓаат кај неа мажите?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Стига да не ме придржиш и повеќе ќе ме нема ако веќе го посакуваш тоа - ѝ реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
врескаше, а откако ќе се припиеше до мене глумеше некој неочекуван, чуден вид самосожалување: „Ти сета ќе ме разголиш. Ме засрамуваш“.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Господи, Дудо, колку си директна! Ти реков, не смееш да се предаваш!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Секогаш кога ќе ме замолеше да ѝ го подадам тоа кожено коланче јас грубо го нарекував каиш. Нели, само за да ја збеснам!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Затоа во еден момент на просветеление се обидов да се измолкнам од оваа моја дивоградба; но навистина не бев сигурен колку држеше вода она подоцнежно настојување да го каширам тоа што го бев веќе извалкал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Или пак ќе дојде некој мој непријател и ќе ме изеде.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Ти благодарам Лисо, на "добрината", но ти ќе ме извадиш не зашто ме жалиш, туку за да ме изедеш.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
А јас, Пандо, кога ќе ме нема, не би сакал врз мене да има само земја...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Еднаш ми рекоа дека ќе ме крунисаат за цар на автономна Македонија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Те знаев сосем друг.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А кога ќе ме погледнеше, така насолзен, уште погласно плачеше.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Ајде, де?! - Го видов од камионот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ако почнеш да ме убедуваш, сигурен сум дека ќе ме лажеш.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Цел ден ја газам оваа калдрма и ноќе излегувам дури горе, на раздрумот, со надеж дека некој од шоферите ќе ме земе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мајка му еден ден ќе ме забележи Трпо шоферот, ќе подзастане и ќе ме земе...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој почна да се нервира и верувам дека наскоро ќе ме испади, и тоа со лоша карактеристика.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Ќе ме земеш ки со тебе, мамичке? – прашува Зоки. - Не – вели кусо мама.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Добар ден, - вели тој. – Ви дојдов на гости. Ќе ме почестите ли со колачиња?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Отворено да речам, се исплашив дека ќе ме остави.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Мене ќе ме обесите“, му викна тој на претседателот на судот Груица, „ама оној, главниот, ќе остане и по мене за да ви ги мати работите. Нема да куртулите од него“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Си помислив: „По какви сѐ свиоци татко ти ќе ме поведе само за да ми нашепне што точно мисли за таа Пелагија што божем се изгубила на не знам која улица на Одеса“. Бидејќи, да се разбереме, Пелагија била убавица.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Како да не влезам во дуќанот кога ќе ме покани Генералот“?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Го рече ова и се свлече на подот во Соколаната како испразнета вреќа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И мене одвреме-навреме ќе ме стресе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А и вие, вели, ќе ме посетувате.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А татко ти слушнал кога некој поднапиен Козак, чиновник, се фалел дека има голема љубов во Новодеревјановское.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Как паживајете?“, го прашав.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога ќе ме праша ѕидот: те потпира ли видот одговори место мене: Јас не сум Јас Кажи: Откога ме познава не ме дознава? Излажи: Јас сум ту си одам- ту ти идам.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Црн лебед „Признајте: имате чувство на нелагодност кога ќе ме здогледате необичен, што од убост, што од суета од таа метафизика на спиралата нотниот клуч, змијата - мене, бесрамно бел - порив кон сакралното неутешна жед за созерцание - езеро милиони години сѐ тука, сѐ внатре во времето, неизглаголена глоса искубан крик!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
А кога ќе ме видеше легнат, со гордо крената глава се враќаше назад кон овците.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Лежев, лежев, а кога ќе ми здодееш гледањето во таванот, кога ќе ме опфатеше тешко чувство на осаменост, се искачував на прозорецот и гледав низ него, го шетав со очите сиот простор што се наоѓаше зад него.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
ТЕОДОС: Оф, главата! Ќе ми пукне главата... Дамла ќе ме удри! Оф, отидов од рака, Арсене!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: Аман, чорбаџи, само тоа не, каде се видело тоа чудо, ѓавол без рогови, човек без мустаќи!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ПЕТРИЈА: А, да му врзам една мокра крпа на кумот на главата (Ја кваси крпата од кофата од бунарот.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Оставете! Оставете! Вие ќе ме чистите, и чист ќе бидам!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Пак си локал ракија. Тфу, смрдиш како бочва! Потаму од мене, ќе ме задушиш.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Овој е Ѓорго, кумот го крсти Ѓоргија. А овој е Ристе.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Јас бев зелен вир на многу дни од штедрост сега молчам сосем жолто За старецот во мене не плачат и грубо ќе ме натрупаат в кола Но сепак едно сеќавање имам: корењето ми остана на брегот Брег од риби и од камење каде растат многу млади дни Трева бев ќе бидам трева пак затоа така чудно мирисам
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Кога стадото замечтано од ливадата зачудено ќе ме погледне а малото овчарче ми мавне со раката Таго на детството напуштено Тоа ти ме викаш назад во своите сонливи длабочини.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
II Ќе дојде тоа сончево клопче пролетта како што иде да свие сончесто гнездо во лисјето на нашите грижи а ние двајцата ќе сме два кротки два питоми рида во тој пејсаж од смев наполно наполно зближени Понекогаш ќе си тажна и уморно надвесена над таа лулка од страв зората додека заруди Ќе зрачи тиха светлина твојата приспивна песна барајќи крепка починка во моите очи будни Таа грижа по ноќите ќе ме грее и дење па колку беден ќе сакам мајко да ти речам оти може понекогаш помалку ќе си жена заради тој поток од сон што меѓу нас ќе тече.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Јас пак ќе разврзам за нежното отворање на школката и ти пак ќе ме убедуваш дека не сум прибран и пристоен.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Којзнае дали ќе ме разберете и којзнае како ќе ме разберете ако ви кажам дека секое отворање на цртанката е танц на распалавени погледи и свечен отпоздрав на сончевата светлина, како што впрочем и секое влегување во океанот е нов чекор во вечноста чиишто сенки старите рибари се мачат да ги уловат во мрежите.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Се разбира дека е доцна за каење дека ѕвездите веќе се клапнати и дека продавачите на пуканки пак ќе ме прогласат за почесен издишан балон.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Нормално и неизоставно е дека ќе ме убие.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Можеби некој таму ме очекува, некој кој ќе ме одведе и ќе ја одреди мојата судбина.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Со не така бистар ум и замаглен поглед ќе го зграпчам и ова утро како секое претходно залудно поминато и секое наредно што без траг ќе помине, без совест ќе ме одмине.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ќе се будиме ли еден ден сами со своите тајни, тешки како олово, поради изборите што сме ги направиме за да преживееме или тоа ни е само изговор зошто немавме храброст да останеме и да се соочиме со животот!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се уште ти се радувам кога секоја капка дожд ќе падне на моето лице, кога зората ќе ми ги разбуди спомените, кога копнежот по тебе ќе ме обземе, кога будна сонувам, кога во мислите, во срцето и душата со тебе заспивам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И ден потоа ќе ме боли секој поглед рамнодушен, секој збор обичен, секоја ладна прегратка, погрешно и лажно искажана љубов.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Модрици по телото, очај во душата, чиста рапсодија и ужасна мелодија во умот за нагрдената убавина и помодрената слика на платното.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ти се радувам зошто знам дека некаде и некогаш помислуваш на мене и слатка болка ти го одзема здивот, кога те буди мојот шепот од сонот кој ни беше одземен.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- „Возот со голема брзина се движи накај планините, дали еден ден ќе ме врати во твоите прегратки?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ги отворив очите и почувствував нешто влакнесто на вратот и на целата лева половина од лицето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Да, малку подолу, во зградата зад оваа, - му се правдав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Молчев, надевајќи се дека ќе ме остави да спијам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Само одвреме-навреме некој звук како подземен татнеж ќе ме потсетеше на сето месо што го изедов.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Зошто? - ме праша и ми упати поглед полн со недоверба.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сигурно мајка ми ќе ме караше што така си дозволувам да ги вознемирувам луѓето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Каде одите? - ги прашав задишана.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Како може да не знам што рекол.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дора исто така почна да се кикоти, па случајно и таа го испушти своето ќофте.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тогаш ќе биде гладен и можеби поинаку ќе размислува, ќе ме искара малку затоа што сум го вознемирила додека пишувал и потоа ќе се смириме.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Пребледев кога ми текна колку ќе ме кара.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, како што итав по улицата на тетка Олга и тетин Јован сфатив дека всушност тоа и не ми беше многу битно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас му реков дека врне, тој ми рече дека кај него не врне.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се обидов да му објаснам дека не било до тоа што ме гребнала и гризнала мачката, туку до тоа како се однесувала мајка му со мене, но тој само превртуваше со очите и одвреме-навреме ќе ме прекинеше да ме праша: - Добро, и што точно ти направи? Кога точно?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мислев што ќе облечам и каде ќе ме носи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А ако ми се испрска прозорецот тогаш ќе ме нервира преку ден кога ќе изгледа сиот измастен, како некој да пржел компири.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Којзнае како изгледав затоа што тој ми удри една шлаканица за да се смирам, а во тој момент влезе мајка му, со Маци во рацете.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Леле! Требаше да купам леб, мајка ми ме чека!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тргнав кон скалите и само што почнав да се симнувам кога Мони ја отвори вратата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се исплашив дека можеби нешто ќе ме кара, можеби дека им пречам во работата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Знаев дека мајка ми ќе ме кара, но сепак, побрзав да стигнам дома за да ѝ раскажам за лулашките и за да не ме чекаат Мони и Бистра.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ја видов и Маци како се качува врз масата и како почнува да јаде од чинијата на свекрва ми, ама ништо не реков.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ќе ме исќофта, хи хи хи... - се смееше Ане.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Можам да отидам на компјутерот и да се обидам да си го исчукам стихот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А ако целосно ги кренам ролетните ќе ме гледаат сите од другата зграда.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Бргу потоа силно ќе ’рчнеше, ќе се вкочанеше, уште еднаш ќе ме гризнеше за вратот, оставајќи ме сама откако ќе излезеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Вечерта ќе ме изведат надвор и ќе ме шеткаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме драсне некогаш, а јас мислам дека среќата со гола рака ме фатила за лице, за срце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дедо многупати така ќе ме праша да не ме пречекорил некој што не растам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме гледа кондуктерот и ќе ме праша: — Вие да не се враќате од логор?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Имаше една Кира, што ја прекарувавме ,Сталинова кашлица", ќе ме изеде сосе алишта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме погледнат и ќе почне да им линее, да им се завирува влагата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И Наталија наеднаш ќе ме фати, ќе ме запре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си мислам дека и овој пат ќе ме седнат на малата трпеза со децата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На враќање, ќе ме фати вака Оливера и ќе ми се обеси на рамо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се држам така за Перипелицина, ми удираат жилите, ќе ме исклоцаат дамарите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме каже или не ме кажува?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Албанците ќе ме поздрават, а Горачинов го нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајка му потура вода на вратот, а татко вели, чекај, разлади ја, ќе ме попариш!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме земат, не ме земаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме молат да ја симнам шинелата од мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никифор ќе ме баци, па ќе застане да ме гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега сум сигурна дека ќе ме стрелаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште малку ќе прејде и ќе ме напушти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам како ќе ме разбере.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ќе ме носите и ништо друго. Ме послушаа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така ќе ме караат дека го споменувам господ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме тераа да се оженам, вели, а јас ќе им велам: имам жена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме убиеше Љатиф, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И така ќе ме остават на некое жешко сонце, на горештина...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме фатат жените под мишка и ќе ме држат над пареата, ми кушаат. Неколку дена така.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после ќе ме викнат во штабот на 670. бригада, кај комесарот Стрингос и командирот Лушас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ќе ме прејде, ќе ме преведе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали е живо, господе, ќе си велам, и ќе ме тера нешто да купувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме праша некој нешто, а јас ќе му речам: еве, сега се вратив од Костур.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кој пат ќе ги сретнам, Коста ќе ме задева.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе потргнам јас и ќе ја отскријам неа, ќе потргне таа и ќе ме отскрие мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ти си ми орден, вели и ме гледа, во чаша ќе ме испие. Улава младост...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да бев Грк ќе ме спасевте, вели, вака ми се удвојува вината.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И којзнае кај ќе ме однесе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од истргани зборови прават нови реченици што ќе ме обвинат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И само ќе ме стега во себе, ќе ме прегрнува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па после друг ум ќе ме удри.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме попушти и пак ќе скокне, ќе ми се фрли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме поздрават првин Албанците од ќелијата, па ќе се јави Михајло Горачинов. ,Пилето ми пее, рано на сабајле", се тешиме, се крепиме. ,Па и робовите се казнети да го сакаат животот, исто како и нивните господари," рече еднаш Апостол Макаровски. 34.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе бувне ветерот низ решетката и ќе се срони ко песок на мене, ќе ме згугурави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Скарана сум со тоа, што се вели, уште на првото ќе ме фатат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што ќе рече за мене, си мислам, ќе ме исмева ли уште повеќе?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стражарот ќе ми ги држи рацете, а таа ќе ми гнете јадење, ќе ме клука ко гуска.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но сѐ го предава, што се вели, и кога ќе ми проговори и кога ќе ме погледне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
2. Дојде визита и главниот лекар ќе ме праша: — Од каде сте, другарке? — Од Костурско, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај ќе ме сретне едно исто ми повторува: полошо е ако не земеш, полошо е ако не земеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кој пат ќе поминам по тие места, туку ќе ми се втурне нешто наеднаш оттаму, ќе ме потплаши, што се вели, ќе ми ја замати душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Која ти е жената, ќе ме подбидуваат, вели, а јас ќе им речам: една вдовица со мало дете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ме нацрпува и ме крева в раце Горачинов и ко невеста ме внесува во кабината, да не сум ти тешка, му велам, чевлите ти се тешки, ми вели Горачинов, тоа е најтешкото на тебе, ми вели, а пред вратата аплаудираат и Силјан Лилјаков и Филип Хаџиевски и Ристо Коларов и Лазор Рогожаров, што ќе правиме ако нѐ разделат, му велам на Горачинов, ништо, вели тој, в затвор не можам да те изневерам, а на бесилка уште помалку, ми вели и ме легнува на креветот, којзнае дали ќе ме сакаш после, му велам, којзнае дали ќе можеш да ме сакаш,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали ќе погледне еднаш и Горачинов, дали ќе ме види како јас што го гледам?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Една жена само си ги брои копчињата од фустанот: ќе ме земат, не ме земаат...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми ја знаеше положбата и кој пат ќе ме сретне, ќе ми рече: Ако осетиш големи болки да ме бараш, да не се срамиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислам дека јадам само кога ќе му се јаде нему, спијам само кога ќе ме пушти тоа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одам: лева нога, десна нога, не знам која нога ќе ме задоцни. Мислам: мивка, бришка сум станата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чкрапа, ќе ме изеде чкрапјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И плу, плу, ќе ме поплукаат за од зарек, за од лоши очи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
После ќе ме бркаат и јас ќе паднам во некоја длабока дупка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако е длабоко, ќе ме пренесе в раце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе истрча, си велам, и уште пред скали ќе ме крене в раце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си мислам како ќе ме види Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од една рака ќе ме одбијат, на друга ќе ме начекаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дотрчал Никифор Абазовски и ќе ме праша: — Жива ли си?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега ќе ме подберат, ќе ме соберат, си велам и се готвам да си ги голтам забите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас ќе се фатам за него, а тој ќе ме фати за раце и си пее: „Колку години и да минат, првата љубов не се заборава“. Некоја шпанска песна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си мислам: ќе ме стрелаат или ќе ме пратат во некој логор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме погледа така и пак ќе ми се фрли, ќе ме гушка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
17. Како било... Пак ќе одам кај началникот на логорот. Можеби, овој овдека, ќе има поблага душа, си мислам, и ќе ме тргне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме полаза пајаче и јас веќе знам дека некое негово писмо ме бара по адресата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Моја жалба ете мина, оти либе од туѓина венчан прстен ми донесе, ќе ме земе таа есен.
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
- И ќе ме запросите ли? – исцеди куклиното грлце натопено од среќа – О, колку ви благодарам што ќе го сторите тоа и ќе ме понесете со Вас на вашиот далечен југ!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Зар мислиш дека не знам дека, штом ќе ме видиш, без мене не ќе можеш ни да дишеш!“
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ќе ја негувам да закрепне, ќе ме засака и ќе ме изненади со цветот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Драги ученици, откако ќе ме сослушате ќе можете да поставувате прашања за она што не ви е јасно и за се што ве интересира.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„А јас мислев, Теми, ти ќе ме разбереш!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Ти ќе ме заборавиш - велат тие темни очи...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Најпрвин треба да прашам дали ќе ме примат во автобус. Сега сè се млади шоферчиња, ама ќе најдам син од некој мој другар.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Тато, би можел да ни одржиш предавање за користење на нечисти и чисти технологии.“ „Со голема радост. Кога ќе испланирате, ќе ме поканите.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Не ќерко, ѝ ветив на Мирјана деќа ќе се вратам Петре ќе ме придружи до автобуската.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Старице, ме гледаш со сините очи низ топлата пареа од витлерите на твојата седа коса -такви ми се очите од раѓање; Го пушташ твојот јазик и гледам ќе ме прашаш, низ прозор не умеам да гледам а колку ѝ е чудесен тој на девојкава до тебе; Избрчкана рако, помрднуваш кон мене не ти се моите очи мета на кому кому како што ли ни смета?
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
А во командата на баталјонот дознаа и по телефон се раскараа со пцости и ми се заканија со воен суд, демек ќе ме стрелаат, ако јас неа не ја стрелам. Како да стрелам осумнаесетгодишно девојче?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ама пред тоа мене да ми земете метро - по должина и ширина и најдете ми добро, проветриво место, со широк поглед во далнина и висина, на врв рид, каде ветерот на зајдисонце меѓу дрвја и лисје приспивни песни ќе ми свири, во рани зори славеј ќе ме буди и дождец во спарни долги лета ќе ме лади...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А Кузе, кој стоеше на прагот, кога виде дека ја снема во темното сокаче што свртуваше лево, погледна на сите страни и тогаш со десната удри на лактот на левата рака и полугласно рече: - Е, на, шо ќе ме стрељаш, натемате...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зошто, бре, не ме погоди в глава? Барем ќе ме спасеше...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Стрина ти ако уште некој ден не каснеше кртули, сигурно ќе ме оставеше.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Мене, кога ќе ме прашаа чиј сум, јас велам: „На Илија Кираџијата“.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ќе ме издадеш. - Зошто си таков?
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
ТАТО Често мојот тато ќе ме чукне по рамо и ќе рече: - Сине мој, кажи, нели јас и ти сме вистински мажи?
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
МИХАЈЛО: Па оди! ЕВТО: Кој ќе ме прими мене бе?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СТЕВО: Ќе ме видиш ти мене наскоро.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СИМОН: Курво една. Кај ќе ме допратиш ти?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СИМОН: Браво! И кога јас ќе седнам во меана, а газда Трајко ќе ме служи.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
САРА: И не очекувате дека ќе ме најдете токму во мојата соба.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
ГАВРИЛ: Во шума сум. Ќе ме изедат волци.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СИМОН: Нешто ќе ме одере и онака порано или подоцна.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Одбивам да шетам со цревата во раце, да гледам како нестручно ме оперирате, сечете и шиете, како ми гнојат раните и да се прашувам колку ли ќе ме боли кога ќе дојдам на себе.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
КРИСТИНА: Уште јас останав. Камо мене ќе ме просветлиш?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СТЕВО: Ти ли ќе ме избркаш? Ајде стани избркај ме.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СТЕВО: Господин Херцог ќе ме спаси.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
СИМОН: Прво мене ќе ме прашаш дали смее да ти пегла панталони.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Оставете ме без работа два дена и ќе ме фати паника.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БОРИС: Ќе ме извиниш Алексеј, процедура е процедура. (Американецот витка цигара. Забавна му е новонастанатата ситуација.) Хашиш?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Ако ме види со овие, ќе ме каже на татко ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Само мене ќе ми купуваа играчки и сладоледи, и само мене ќе ме сакаа тато и мама.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Е, ова дете ќе ме пукне, - рече таа очигледно мислејќи на татко ми.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Само вие нервирајте ме, - рече тогаш, - ќе ме умрете еден ден, ѕверови ниедни!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сето ова му го изнакажав набрзина, без да заправ, зашто знаев дека ќе ме распрашува, како и секој пат кога ќе ме види.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- А, ако ми се кака? Кој ќе ме избрише?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ќе живеам на дното од езерото, вие ќе ме научите да пливам како риба и никогаш нема да се разделуваме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Признавам, по малку се плашев да не загазам на некое место со „жива кал“ што ќе ме проголта додека да трепнам, ама, си реков: морам да бидам храбар и подготвен на сè.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И токму кога бев сигурен дека мајка ми ќе ме пофали заради тоа, таа почна гласно да се смее, ме погали по косата и рече: - Не е убаво да лажеш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Што сакам сега да си умрам, па да видам како ќе му биде после нему, дали ќе ме жали и дали ќе плаче по мене.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ти ќе ме наследиш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тогаш Шишман рече: - Брачко, мислам оти пак ќе ме фаќа страв.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ти ќе ме чуваш мене, јас ќе те чувам тебе, - рече.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Се плашев од татко ми, дури кога ќе ме погледнеше нешто ќе ми паднеше од раце, толку многу беше строг, а ние децата бевме од различни мајки, сите бевме на свој начин различни.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Цел живот мислев дека ќе ме огрее сонце и дека ќе бидам среќна, но попусто.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Бев многу побожна и си мислев ако заиграм пред да помине година од нејзината смрт, ќе ме гледа и ќе ми се лути.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се разбира, прва излегував на бината. Суфлер беше Киро од Кавадарци.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Наутро ќе отидев на гумното, имавме плевна и таму едно десет минути ќе одремев и кога ќе ме прашаше каде сум била, ќе им речев кај плевната бев по нужда, па ќе продолжев да влачам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога дојдовме до водата видов дека двајца партизани ја чуваат за да не се напиеме изморени.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Заробија многу.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ми вети дека ќе ме пушти.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тогаш јас не можев да поминам преку тоа, ја зедов пушката и без многу размислување за малку ќе ја убиев да не ме спречеа тие странските борци, само реков: А за кого ние се бориме?!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јасно ми беше дека ако ја убиев, истото и мене ќе ме снајдеше, не смеевме никако да убиваме за такви причини.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Татко ми ми велеше да ме носи на лекар, а јас не сакав затоа што лекарот ќе ме соблечеше, па ми беше срам од татко ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Го замолив пред претставата: Немој никако да ми суфлираш, само ќе ме збуниш.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сето ова го кажуваше со тешка душа, слог по слог, страшно се замори и рече: Е, сега ќе ме носиш на лекар, Лазо, изгледа јас ќе оздравам, за срамота само се облекував и соблекував, ќе ми се смеат луѓето.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Потоа ќе одам во сандакот да ги видам алиштата со кои ќе ме закопаат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Легнав на ќебенцето. Но еден куршум за малку ќе ме погодеше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Или нешто друго ќе ме пофалеше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Имаше две момчиња од Свети Николе, мислам дека едниот се викаше Никола, ќе го заглавеше затворачот на пушката и ќе ме замолеше јас да го вратам, но да не знаат другарите за да не го зезаат после.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На Велигден или Божиќ тој ќе ме разбудеше со првите петли, и одев свечено облечена, меѓу првите во црква на причесна.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А тој вели: О, па ти си луда. Јас му велам: Море требаше да пукам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога се почувствува дека ѝ нема спас, само жално ќе ме погледнеше, мене ми се чинеше дека таа знаеше дека јас најмногу ја сакав.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Децата ми викаа: Ајде Миле, станувај за на училиште, а мајка ми ќе ме замолеше: Ајде уште малку, па ќе потрчаш и ќе ги стигнеш.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ми се чинеше, да имаше вода и кај непријателот, дури и да знаев дека ќе ме убијат, ќе одев да се напијам, а потоа нека се случеше што сака.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А јас мислев тие ќе ме пофалат!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мојата цевка секогаш беше толку светната што можеше на цевката да се огледаш, за чудо многу ме привлекуваше оружјето.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Секогаш кога дуваше ветер баба ми ќе ме најдеше на истото место како спијам и ќе ме покриеше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Со тие опинците што јас ги имав за малку ќе ме фатеа жива.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
До нас беа странците што ни се предадода.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не бев само сигурна дали куршумот ќе ме погоди однапред или одзади.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во понеделникот пак отидов кај невестата и за малку ќе ме грабнеа за оној училишниот другар од Марена, ако не беше едно друго беќарче да ме заштити.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Потоа, насекаде кажувал: За малку ако не ја пуштев пушката ќе ме убиеше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Постојано ми пишуваше писма дека ќе ме чува како кралица и дека ќе создаде за мене богатство со тие негови десет прсти.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Господи! Господи! Зар уште ќе ме казнуваш? Зар не можеше со нешто да ми најавиш да не одиме токму сега кај Пена и Танаско?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не брзај со осудата за мене, пред да чуеш сѐ, зашто знам дека ќе ме осудуваш најстрого, како што се осудува жена што си го предава мажот“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ќе веслаат на корабите, ќе ме колнат.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Само, тоа чудо што ќе се случи не мора да биде и чудо што ќе ме израдува и мене.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кој да го земе на душа? Ќе ме колнат и живи, и мртви“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кој ќе ја чува неа, кој ќе ме чува мене?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А кожарот, кој секогаш го снабдуваше Маркота со оној преубав жолт сафтијан прочуен надалеку, само заклати глава: „Вистина“, рече тој, „ако не ги платам испенџето и џизието, сосе семејство ќе ме продадат на џизаедарот Мурат-ага од Кожле, кој е откупник на државните даноци за скопската нахија.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Имав страв дека излегувањето ќе ме премисли и ќе ме натера да го скршнам патот кој ми е речен.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сè повеќе бев убедена дека е така, но спротивно на тоа, некоја лоша сила ме влечеше кон пустиот Запад. 7 Првиот пат кога седев на чаршијата, во кафе-барот во Западот, знаев дека судбината кој знае поради што, повторно ќе ме врати таму.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ми даде амајлија и вода преку која ќе ми гледал додека ја пијам и ќе ме лечел од „Злото“.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Обуката траеше веќе еден месец и сè уште не добивав одговор дали ќе ме примат мене или другото девојче.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Устата ми беше сигурно подотворена исто колку и очите, кога ми рече: - Отсега само мене ќе ме слушаш, чедо мое!
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Во глава само ми се повторуваа зборовите од видението на ѕидот: - Отсега само мене ќе ме слушаш!
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Исус го видов кај чичкото и тој ми рече: - Отсега само мене ќе ме слушаш.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Поточно, за малку ќе ме удреше автомобил, ама некако успеав да се одбранам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Можеби забележа дека сета таа ситуација ми е привлечна и сфати дека со тоа полесно ќе ме освои.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Партнерот ми вети дека ќе ме вработи во еден мобилен оператор.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Јас одев на работа. Сѐ уште не ми кажуваа дали ќе ме вработат.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Собирав повеќе од сочниот воздух и вода за да имам кога во Скопјето сиво и студено ќе ме завладее зимската суша.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Од една страна помамата понеа во мене беше разбудена до подивување, а од друг ми беше јасно дека тоа ќе ми биде пуста желба што ќе ме измачува.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И затоа тие мене и политички ќе ме згаштеа, ама јас имав еден марифет со нив.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во секој случај, јас, будалата, излегов од нејзината куќа извалкан и истуркан, со убиена надеж дека сепак Гала ќе ме прифати.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Штом огрее ден ќе ме втаса крај мирната река: „Поведи ме во Boulogne i Vincennes, столетија јас тебе те чекам."
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
И заборав утре кога ќе ме скрие и сто сонца светнат над нас во висината – во моите очи еден зрак ќе бие, една жива струја и дах на вистината.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Дал' и она, би сакал да знам, рамнодушно мене ќе ме мине? О не, нема!..
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
- А потоа ќе ме пуштиш, нели? - рече рибата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И јас молчев и се прашував: кога Билјана ќе ме запраша: „Тато, а што има зад ридот?“
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Стариот даб се зарадува и си помисли: “Еве кој ќе ме развесели“ - па ги разниша гранките да го поздрави славејчето и рече: - Запеј, славејче! Развесели ме!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Знам дека Весна не ќе ме остави додека не ѝ објаснам сѐ за студената чешма.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- А потоа ќе ме пуштиш, нели? - пак праша рибата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- А сега морам да одам, ќе ме бара мама.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Сè немаат време со татко ти за кај нас.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Леле, ама давиш, ќе ме умреш со таа Хармонија – се налути Саше – ти нормална си или не? Јас одам на летување, а не на учење.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ова заспивање не е вистинско, како што мајките ги заспиваат малите бебиња, туку е наш заеднички ритуал секоја вечер, кој изгледа вака: јас ќе легнам, мајка ми малку подоцна ќе влезе во собата, ќе седне на мојот кревет, а понекогаш, кога има повеќе време или кога е порасположена, и ќе прилегне, па ќе си разговараме нешто и таа ќе ме гали по грпчето, по косата и по рацете, а многу често и ќе ми раскажува приказна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еве, тебе те чекам – ми текна да го излажам во моментот, оти се сетив на неговата идеја за велосипедот и оти ми рече дека ќе ме земе со него да му го покажам местото во паркот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе лета со авион, ќе запознае нови места, нови другарки, можеби дури и ќе ме заборави?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Нормална сум и тоа како – го повиши гласот тетка ми – ти многу добро знаеш зошто го зборувам ова.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога одиме во парк, бидејќи блиску живее до него, наминуваме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој веднаш ќе ме откачи, а особено ако станува збор за девојки, на крај памет не му е мене да ми раскажува и да ми се доверува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А, ако сепак одиш – продолжив – вети ми дека и мене ќе ме земеш со себе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Слушам – се согласи таа и ми се загледа право во устата, приближувајќи се сосема до мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сон не ќе ме фатеше да не го сторев тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сè беше како секогаш кога се враќа од работа: ќе седне малку да здивне, ќе ме распраша како ми минал денот на училиште, ќе почека да дојде татко ми и да се прибере брат ми, па да ручаме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во неговиот фрижидер не може да се случи да нема.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Престани ти со тоа, ќе те убиеле – ѝ подвикнав – само ти имаш татко и мајка, мислиш нашите не се исто така загрижени како твоите!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Што има ти мене да ме чекаш? – грубо ми возврати.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Понекогаш ја прифаќам шегата, а понекогаш имам желба да му скокнам и да го убијам, особено ако се најде уште некој кој ќе ме земе во одбрана и ќе рече: „Мала е таа сѐ уште за дечковци. Не ѝ е уште време“.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А баба Стеве, тетка на мајка ми, сестра на нејзиниот татко, секогаш кога ќе ме види радосно ќе свика: - Кај си, мила моја, онаа мајка ти, кучка една, никогаш да дојде да ја видам!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби затоа толку многу се радува кога ќе ме види ненадејно пред вратата, и тоа секогаш со некоја другарка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Често ѝ префрлав поради тоа, но да знаев што сè ќе ме снајде откако ќе се нафати да го заврши, можеби и ќе ја прекинев навреме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Многу знаат тие кога ми е време, а кога не!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Сега ќе ти раскажам нешто многу интересно за Маврово, ама ќе ме слушаш внимателно, важи? – ѝ реков на Дена.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Порано секоја вечер, без исклучок, ми раскажуваше различни приказни, нејзини, измислени, а сега сè поретко, оти наместо нив имаме други интересни теми за разговор.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Зошто? Па затоа што, откако го прочитав Гете, кој по малку и тормозеше со оној свој баксуз Вертер, решив малку да „мењам жанр”, што и рекол брат ми, и да прочитам нешто од писанијата на мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Оваа мисла сосема ме дотепа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тие секогаш многу се радуваат кога ќе ме видат и дедо Роман никогаш не пропушта да ми даде чоколада.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Море, губи се оттука – ќе ми свика тој и, ако е лошо расположен, дури и ќе ме истурка со раце.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Мене татко ми и мајка ми ќе ме убијат што не сум вратена дома – додаде Мила.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не знам зошто е таков, а толку би била внимателен соговорник, никогаш за ништо не би го предала, па дури би можела и да му бидам од помош со некој совет.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа внимателно ме ислуша и рече: - Немало потреба да нè лажеш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Бевме сами дома и тамам јас очекував да почне да се интересира за моите дневни новости, таа сосема мирно, како да ме прашува дали сум гладна, го изговори следново прашање: - Бреза – праша со обичен глас – дали мислиш дека ќе можеш да се спакуваш до утре, за во среда да заминеме за Париз?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)