ќе (чест.) - ѝ (зам.)

Меѓутоа, договорените рокови за исплата на испратнината беа пробиени и таа не го доби паричниот надомест што ѝ следуваше како „отпремнина“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Имајќи ја предвид лошата ситуација во фирмата и малата веројатност нешто да се промени во тој правец, таа се сложува на ова и „доброволно“ го потпишува решението за технолошки вишок, кое датира од септември 2005 и во кое се наведува дека од денот на престанокот на работниот однос нејзе ќе ѝ се исплати надомест на име испратнина во висина од пет месечни плати остварени во последниот полугодишен период, а исплатата ќе се изврши со денот на престанокот на работниот однос.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Односот на директорите по ова прашање е веќе виден.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во текот на наредните седум месеци (од март до септември 2005) тие постојано истакнуваат дека плата ќе почне кога-тогаш да се исплаќа и дека моменталната ситуација набрзо ќе се надмине.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, и после истекот на овој новоутврден рок за исплата, таа пак е изиграна и повторно не ги добива неисплатените плати и отпремнината. 274 Сепак, Костадиновска сè уште верува дека спорот може вонсудски да биде решен, па после одржан нов состанок со директорите, добива ново ветување дека во новодоговорениот рок, конечно, средствата ќе ѝ бидат исплатени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А, кратко по ова тие потполно престануваат да ги исплаќаат платите на вработените.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И кога науката ќе ги доведе до крајни граници фактите на сопствениот систем, таа повторно ќе ѝ се обрати на филозофијата барајќи поткрепа за хипотезите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики: Но јас не можам да ѝ платам, Еди!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Да, можеби тоа е проблемот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Може да те легне кога ќе ѝ се посака.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Меѓутоа, без филозофија не се може.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Трошоците го надминаа буџетот, и самиот знаеш! Дали ти ќе ѝ платиш?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Лобо: Појака е од тебе. Дига тегови, боксира, џогира секојдневно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
За пола час, или така некако, нејзе ќе ѝ биде добро.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Слободен е само оној човек кој на смртта ќе ѝ се спротистави!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога го виде Невена како се зададе од ридот срцето ќе ѝ излезеше од гради... радост голема!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Така ќе ѝ речев ако навистина ја најдев со некој таков малд човек и акоо потоа ќе ѝ речев.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Мечката мисли дека родот на дренки ќе биде голем тогаш кога ќе ѝ се пријаде.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сега точно знам што ќе ѝ изнаречам на жената.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Што ќе ѝ е да се свитка во својот проголтувачки облик кога на сиот овој бескраен простор не постои ништо друго освен малку јас кој не сум ништо друго само нишка што лебди.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Со тие зборови, кога ќе ѝ изнаречам, ќе ја сосипам, ќе ја уништам, ќе ја ставам на шини по нив да се движи до крајот на својот живот,додека е во брак со мене и нокогаш повеќе да не може ни да помисли да ме изнервира, а камо ли да ѝ успее...
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Го чувам овој миг за моментот кога мачорот ќе ѝ ја префрли на мачката и десната нога и кога, како што замислувам, силовито ќе ѝ го з'ркне.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Прво таа како да ме праша дали ќе ѝ го направам тој себап , а потем јас како да ја прашав дали сака и уште што немав почнато да пречекорам во таа сауна за која веќе имав платен билет кога таа се созеде, со рацете се фати за блузата, заградувајќи се и се исправи во постелата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ќе ѝ бидеме верни на Тајната внатрешна македонска револуција, верно ќе ѝ служиме и никој од нас нема да биде шпион и предавник.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Напладнето се врати од училиштето и внучето на дедо Петрета, Дончо.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Дијагонален зрак, имав обичај без некоја посебна причина да помислам, дијагонален зрак, а потоа: Агна, спиеш ли?, ќе ѝ речев, за таа да се разбуди и така мека и топла да ми седне в скут, да ме прегрне со десната рака околу вратот, и да се загледа во сонцето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И кога ќе ѝ кажам? Неа ја нема.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога утре ќе ја видат земјата влажна и ќе ѝ речат дека го оставила цревото да вади, таа ќе рече дека не е од вадење туку дека земјата е таква, држи влага, влажна е уште од дождот што падна пред една недела.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ќе се сретнам со Агна, ќе ме прашува за доаѓањето, но ќе ѝ кажам само бегло, без поединости, сѐ дури не се завршат работите до крај.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Често така наутро ја довикував. Го правев тоа и во С., кога бев вознемирен. Агна, ќе ѝ речев, спиеш ли?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога ќе одам во Монастир, си реков, ќе направам копии и ќе ѝ ги испратам на жена ми Агна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Чекав ден-два да видам што ќе се случи, можеби ќе се кренат лисјата и ќе ѝ се врати животот. Не, не ѝ се враќаше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога ќе дојде, ќе ѝ раскажам по нешто од сето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Како ќе ѝ кажам на Агна?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Првичната проценка на докторот, колку што се сеќавам тогаш, беше дека повредената нога ќе ѝ биде покуса, за некој сантиметар! Татјана ќе криви!?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Вечерта кога ни јавија дека е повредена ги молевме болничарите во Градската болница да нѐ пуштат да ја видиме, барем на кратко.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
На немилата ситуација, да не должам понатаму, ќе ѝ ставиме крај со вкупниот откуп за нивната слобода, што успеав да го издејствувам пред воените власти”, полн со ентузијазам им објаснува д-р Мертен на соговорниците од Координациониот управен одбор и претседателот на солунската еврејска заедницата Сабетај Салтиел.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Се надевам дека може да се каже дека и вие ќе ѝ припаднете на таа монастирлитска светла линија на верата”, му рече со спокоен глас претседателот на синагогалниот одбор, кога младиот Елеазар бен Цви беше поставен за рабин.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Има ли некој в дуќан?” - ќе ѝ го поставеше постојано истото прашање, а откако мајка ми ќе му потврдеше, тој ќе ја наведнеше главата и ќе сркнеше од чајот што сега речиси постојано стоеше пред него. 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Хана, значи, по еден краток разговор со сестра си, дефинитивно го напушти семејството, вљубена во црните очи на Леон, во длабокиот глас и во неговата густа коса во која ја протнуваше тенката, грацилна дланка секогаш кога тој ќе ѝ се загледаше во светлите, сини очи и во пегите со кои беше испрскано правилното лице на Хана.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Зошто брзаше, немаме веќе работа”, ќе ѝ речеше мајка ми, а Рашела, ќе се насмевнеше и ќе исчезнеше некаде во куќата да го докаже спротивното.  Рашела брзо се сроди со нас.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
За надниците на стручните работници се проценува дека до завршувањето на различните работи ќе бидат потребни од три до пет милијарди драхми.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој ќе ја кренеше главата кон неа и отсутно ќе ѝ се насмевнеше.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Постелата му мириса на излачениот страв.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Потоа, ќе ја спуштеше раката, па со климаво движење на главата ќе ѝ покажеше дека е време да си одиме.  Со тек на време, Рашела почна и да спие кај нас, но секој ден ќе грабнеше малку време да оди до дома, кај своите, да ги види и да им однесе по нешто.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили...  Доктор Корец ги отвора очите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во 1980 година на Бугарија ќе ѝ недостигаат околу 4 милијарди кубици вода.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Од нејзината чанта рафално ги вади документите и ги покажува секој момент штом некој ќе ѝ затреба.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Госпожице, ќе ѝ речам, вие од Македонија ли сте? - Да, од Македонија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Арно е, ќе ѝ речам, ние Македонциве да си се бараме еден со друг.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Младата наставничка понекогаш ќе се загледаше преку прозорецот, од каде што наѕираа гранки и низ нив сино небо, и како да се загубуваше сета отсутна за миг, -на усните ќе ѝ се јави една толку лека и толку занесена усмевка, што мене просто ме принудува да ја следам и внатрешно да учествувам во неа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- И јас сум од Македонија! - И вие? - ќе ме праша таа. - Да, и јас, ќе ѝ речам.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сигурно го зела детскиот додаток (има две деца) и ќе ѝ стигнат до крајот на месецот. Тоа е добро.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мислев дека тоа ќе ѝ се допадне на мајка ми.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Таа така добро си играше со сѐ што ќе ѝ текнеше, не почитувајќи никакви правила и не повторувајќи се.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ќе врескаше како мачка, но сето попусто ќе ѝ беше ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А научив и по тоа што на тој ден дома беше вистинска збркотница: уште во рани зори стануваше мајка ми, нѐ будеше сестра ми, мене, дедо ми и почнуваше она што севезден го проколнував: ги тресевме постелите, ја менуваме сламата од сламарниците, се пентаревме на столови и со метла мавтавме по ќошињата кинејќи ја пајажината, роневме пченка и толчевме исушени пиперки, ги вадевме добичињата да се топлат на сонце во дворот, трчавме по кокошките за да ја фатиме онаа што носеше јајца во туѓа плевна и на која дедо ми уште одвечер ќе ѝ донесеше пресуда зборувајќи дека такви лиоти не би требало да се држат дома.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Подобро. Спокојно ќе си легнам - зборував сам со себе.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Да беше тука баба, ќе кренеше викотница: - Оф, јас сирота, чедо на баба!...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Така и сторив: се измив, се преоблеков, а валканите панталони и маицата ги скрив во купатилото, мама да не се исплаши, кога ќе дојде дома.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Можеби ќе ја викнеше на помош и баба Цвета. Можеби ќе ѝ телефонираше на мама, на тато. Ќе ги вознемиреше на работа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Попосле ќе ѝ раскажам што ми се случило.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Гледај каков си: сиот прав и крвови - си реков.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се нафаќаа машки, скоро сите што можеа да стојат на нозе, се фати и по некоја жена до роднини и блиски, а Прочка направо до Толета, без да ѝ трепне око оти ќе ѝ се насмееле.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— И кога јас не су тука, може ќе падна негде и в раце, мојот дел овде, на Митра ќе ѝ го даваш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нивните лидери сериозно сметаат дека Грција и Бугарија ќе ѝ отстапат територии на нова Македонија.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
2. На секоја посмена капитулација потпишана од локален германски командат ќе ѝ се даде наслов нагласувајќи дека капитулацијата е од чисто локален карактер и стриктно ќе се ограничат на следните работи: а) Силите да се предадат безусловно положувајќи го нивното оружје и придржувајќи се кон наредбите дадени од Обединетите Нации како што ќе бидат распоредени. б) Сите авиони остануваат на земја и персоналот останува на постојаните позиции и ќе чекаат понатамошни инструкции. в) Не треба да има уништување, преместување или криење на воен материјал или друга сопственост. г) Сите затвореници на Обединетите Нации да бидат предадени веднаш. д) Веднаш да бидат дадени информации за локацијата на можните опасности или пречки за движењето по земја, море или воздух. ѓ) Да се постапува по сите понатамошни наредби и инструкции издадени од Обединетите Нации. е) Документот направен без пристрасност и ќе биде заменет од кој било општ акт за капитулација донесен од Обединетите нации и применлив на Германија и на гермаските вооружени сили како целина.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Ќе блеат како телиња, ќе зеваат како мамлази и едвај ќе чекаат да дојде паузата за да ги покажат своите најнови тоалети и костими со кои ќе го истакнат својот статус у смрдливата универзална сала која патем не е реновирана уште од кога е направена и за која не се знае кога ќе ѝ падне таванот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Може некоја од тие госпожите ќе те засака за маж па после нормално ќе ја умреш и како на америчките филмови пола имот ќе ѝ го земеш во занесен транс - говореше пријателот и почна да се смее ко луди Милојко.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Алиса оттогаш екстерминираше сѐ што ќе ѝ дојдеше под рака.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Старата Госпоѓа Беранж, нејзиното зрикаво куче ќе ѝ го земат, ќе ѝ го одведат...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ете Госпоѓо, ќе ѝ кажам, вие сте најдобрата познавачка! ...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
2. Веројатно ја знаете онаа приказна за двајцата монаси, но сепак ќе ви ја раскажам.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Зошто ја пренесе онаа жена преку потокот?“
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Еден ден одеа заедно, кога стигнаа до потокот кадешто стоеше една млада жена, која се надеваше дека ќе наиде некој кој ќе ѝ помогне да помине од другата страна.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Додека Митре го отвораше писмото, Бојана целата трепереше, и, со затворен здив, чекаше да чуе што ќе ѝ прочита.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само поскоро да стигне. Мислеше ќе ѝ искочи срцето од градите кога седна до шоферот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кога ќе ги рашири оние голи раце, мислиш сега ќе ѝ се слече облеката и ќе ѝ се разголи целото тело: така разиграно, убаво, дражесно...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ами... зошто ќе ѝ е само за неколку дреи. Со рацете зафаќа од езерото и така прска, стегајќи го со колената фустанот да не ѝ се намокри.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Како ќе го пречека таа мажот и што ќе ѝ каже тој кога ќе ја види таква?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Љубо, ѝ викна Никола на жената, прати ја Садие во училиштето да праша за адресата на протиница. Ќе ѝ честитаме Нова година!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Белите капки вода како бисерни зрна удираат по потсушените дреи, се распрскуваат и завчас се впиваат во нив.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Нема белки вака да ја носам?”, се прашува, „уште жива!”, замислувајќи си ја Горда како потскокнува од уплав кога ќе ѝ мрдне во рацете.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Мајка му, исто така сериозна и уште повеќе надмена, која како невеста си ја донела секогаш заклучената касела (од која кога ќе ѝ се подигнеше капакот избиваше еден стар и тежок здив на нафталин) и по сите килими во куќата не оставаше да се стапне со чевол, ами со чисти чорапи на измиени нозе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Којзнае колкаво ќе ѝ се стори кога ќе ги отвори очите, не само што ќе премре од страв туку може и да поболи од уплав.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но мора да беше тој, зашто човечето си побара од наречената братучеда да го почести, па мајка му отвори една тегла со зашеќерено слатко и му ја тупна со забришана лажичка и чаша вода, токму онака како што правеше со окупаторските војници што ни упаѓаа дома како неканети гости и без збор благодарност или насмевка ќе ѝ ја вратеа теглата откако ќе ја испразнеа до дното, не задржувајќи ја ни за спомен.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не можеше ли смртта да одбере друг металик при своите вежбовни активности, кога во маневарската муниција меѓу ќорците ќе ѝ се протне некоја чаура со отпаден крш од колатерален ураниум?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Зашто, колку и да беше привлечна уште на прв поглед гледана оддалеку, кога ќе ѝ се доближиш, во неа насетуваш некоја студенил што ќе те запре на место.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Екипата зјапаше во него, како во оживеан портрет од рамка на ѕид, сè додека не ѝ стана јасно дека треба да снима сè што ќе ѝ речат и дека треба да трча от крај накрај на градилиштето, додека не се стемни или додека не се расипе времето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога ќе пресретнеше во холот некоја студентка со марама, тој најучтиво ќе ја запреше: „Колешке, оваа марама е моја”, па ќе ѝ ја симнеше од вратот, ќе ја обвиткаше околу својот, ќе се поклонеше и ќе ја одминеше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Таа без збор влегува во куќата и истиот час излегува со нож и ренде; а Грдан место да се праша што ќе ѝ е ренде, се мисли што е од куќата летна кујна а што е од летната кујна продолжена куќарка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не беше израдувана од дињчето, веројатно немаше да биде ни од цвеќето, ќе ѝ се ококореа очите само со мирисот на кафето.  - Види што донесов - дигна едно рипче за опавче.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Помислувајќи на својата мајка, па на Ататурк и на средбата со него, тој чувствуваше дека, со откривањето на битолските сиџили, им се оддолжил на обајцата, со своето враќање од Цариград, откако не го прифати предлогот на создавачот на нова Турција да ја продолжи својата судиска кариера во Цариград и откако на мајка си никогаш не ѝ ја откри причината зошто го напуштил градот на Босфор засекогаш, во времето кога таа веруваше дека ќе ѝ се оствари сонот за неговото заминување...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Кога ја забележа Мајка, замолча за миг, но, верувајќи дека и нејзе ќе ѝ биде блиска пораката, тој гласно продолжи: - Еве, донесов за преведување стари отомански записи за лековитите билки на Балканот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Од неа зависеше далиќе суди или не, дали ќе продолжиме да живееме во овој град или ќе ѝ се препуштиме на емигрантската судбина?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Замислуваше дека сите овие последни знаци ќе ѝ се спротивстават на големата историја, за да внесат ред во душите на луѓето.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ако навистина не судеше, ако не побараше да биде судијаво социјалистичкото време, ќе ѝ се препуштеше на емигрантската судбина.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ќе и напишам. Ќе ѝ напишам дека ја чувам златната обетка за неа. Елена... Елена...“
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Вечерва, ако се вратат здрави и прави, сѐ ќе ѝ раскажат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ќе ѝ пишам да дојде. Ќе ја пречекам в село, а довде ќе нѐ донесе шумарот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И вели дека брадавицата на левата боска И е позрела и дека набргу, многу бргу, ќе ја гризне Таа презреана капина И притоа бара од неа Да ја свлече кралската наметка Да ја симне круната Ако не ѝ е зарастена во темето А дури потоа ќе ѝ заповеда да ја покаже Спомнатата града.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ја бара низ мислите девојката на која некогаш ѝ раскажуваше Што ќе пишува во писмото од нејзиниот младич утре што ќе ѝ го прати: На секој негов збор ѝ се надаваа, ѝ се поткреваа дојките,
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Идната ноќ ќе ги стави и куклата и мечето кај себе, и можеби тогаш кога ќе заспие, куклата пак шепнешкум ќе ѝ раскажува за чудното полноќно патување, и за златната лулка сплетена од зраците на Месечината.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Ќе ѝ кажам на мама дека не сакаш да ставиш дрва! - вели Митко.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Што е убаво-о! - му се радуваше Милка и пак си замислуваше како сите ќе ѝ завидуваат на убавото маче.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ќе ја пофалиш, Милке мајка ти и ќе ѝ речеш дека многу убаво црта.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Белки ќе ѝ помине сонот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Понесливата тежина на градата ќе ја натераше да си ја поткрене дојката, подобро да ѝ ја почувствува тврдата тежина што ја потсетуваше на размесено надојдено тесто, толку многу си ја чувствуваше дојката што по сеќавање, во носот ќе ѝ замирисаше на топол леб.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Е, тогаш, кога мајсториите на Јандрета превршија секоја мера, се вмеша поп Цветан и рече Доста!
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Може, после, кога стигна писмото од неа, Јанческите ќе смогнеа сили да си ја вратат назад, па сега, на кутрата, гробот ќе ѝ се знаеше.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но стрина Спасија уште погласно пиштеше и си ја корнеше косата, зашто од очите на Руса ѝ течеа солзи право прудолу по секотините и право прудолу со секотините се чинеше ќе ѝ истечат и очите со боја на модар јоргован и големи колку филџани, толку што беше огрубена.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Вака, споменот за неа и она што му се случи на Видана нејзин, во 1943-та, кога Потковицата беше завојувана од Бугарите, како мора ги притиска жителите на Потковицата, и застрашувачки ги опоменува момите - да не се лакомат по туѓинци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И ќе ѝ заповедаше на домаќинката да донесе горојна и ќе го натераше попот српски да се пудри и да се бели - со горојна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во нив се слави генијот на народот кој произведува од игла до локомотива на која еден ден ќе ѝ се придружат и вагони, по патот на нови железнички пруги.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Потајум веруваше дека кога ќе запад­не во занесот на читањето, Татко сигурно ќе ѝ се придружи на некоја страница, во некоја споделена мисла, како што било секогаш во оваа библиотека...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ех, да знаеше клетиот Х.Х., колку далеку, далеку ми прелетуваа мислите, додека минував жеден низ рајот на жртвувањето, сигурно пак ќе запреше на првата банде­ра, ќе го навиеше добро својот телефон и конечно ќе ѝ понудеше на Централата конечни несоборливи докази за мојата дефинитивна непоправливост.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тоа најнапред ќе се случи во Русија кајшто на филозофијата на марксизмот ќе ѝ се внесе неизбежната мистична содржина.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сите театри во Албанија, нашиот, централниот во Тирана по­себ­но, ќе се обидат во зенитот на нивната уметничка моќ да му се оддолжат на великиот Сталин, за сите добрини што ѝ ги направи и ќе ѝ ги прави на нашата земја, на про­ле­та­ријатот од целиот свет.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Дури кога поминале некои од нив да служат во новоизградениот хотел во градот а другите во куќата за разонода на И. Мали, јас сум се нашла во полето, близу до ќерамидницата, но кој ме довел таму и со каква цел останува да се разреши во некое друго време кога на вистината ќе ѝ тргне од рака да ја намота измрсената преѓа на настаните во чист здрав клопец.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Така ти е тоа во живеачката, продолжи да зборува Огнена Гулева”, му раскажував на Даскалов, „се си мислиме: ако излеземе од дома ќе ѝ го смениме патот на судбината“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мал Борче пред некој ден во доверба ми рече дека Кире од кадровското го викале врбов прат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А пак приказните на Огнена Гулева, дека низ моите одаи прошетале многумина... ме потсетуваат на снегот: напаѓал напаѓал а по него безброј траги, но само до утрината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога ќе ѝ ги спомнев на Таша приказниве што ги имав слушнато за војникот и белиот коњ таа ниту ќе потврдеше, ниту ќе одречеше. Само очите ќе ѝ потемнеа. Ќе одмавнеше и со раката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А ти, другар Ѓурчин потоа мисли му ја каде ќе ја сместиш таа навалица и каква работа ќе ѝ понудиш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Гледаш, немам размислувано за таквите можности“, се насмеа мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Низ каков сѐ чакал, плевел и горчливи мирудии се провираат водите на животот, и какво сѐ зелениште во него не вирее!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Останував со впечаток дека таа се плаши оти сакам да ја вратам во некој сокак од кој веќе беше излегла.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе ја пофалиш, Милке мајка ти и ќе ѝ речеш дека многу убаво црта.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
А знаев, зад тој рид има повисок што пак ќе ѝ ги запре очите на Билјана.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
А јас ќе ѝ објаснам, само ја пуштам да мисли повеќе и самата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Што е убаво-о! - му се радуваше Милка и пак си замислуваше како сите ќе ѝ завидуваат на убавото маче.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Сексуална девијација во која главното сексуално задоволство и уживање произлегува од изложувањето на гениталиите пред личност од спротивниот пол. (ICD-9-CM)
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дефиницијата од речникот е речиси иста но ниедна од овие дефиниции не ни го понудува она за што зборуваат клиентите; т.е., клиентите велат дека на разголување ги гони некаква присила: неможност да се одолее на импулс, нагон, или искушение да се изведе некоја акција која ќе ѝ наштети на индивидуата или на другите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Патријаршка, број триесет и девет, крај Вардар. Ќе ѝ го однесеш ли? Се согласив.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во истиот ден ќе ѝ се отплатам на Луција и ќе се покајам, за да биде ефектот посилен, како во книгите.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А таа беше задоволна кога и нејзината партија беше задоволна и кога таа иста партија ќе ѝ кажеше дека треба да биде задоволна, затоа што на општо задоволство ја извршила партиската задача. ***
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И навистина: Луција од мене бараше да бидам циркузант не затоа што таа, туку нејзината Партија го сакаше тоа; Ина бараше од мене да бидам кловн (со видлива дарба за еквилибристика) не затоа што тоа ќе ѝ донесеше поени во циркусот, туку затоа што таа уживаше во моите глупости; се смееше како никогаш ниедна жена на светот; се смееше како што Луција, мојата Луција никогаш не се смеела, не се смее, и ниту не ќе се смее, иако според својата судбина требала да се смее, што не би можело да се рече за судбината на Ина; и јас реков: „Со задоволство, Ина. Со задоволство ќе го сторам тоа.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се доби ваков текст: ЈАС, потресен и огорчен од она што се случува денес со ЛУЦИЈА, која е обесчестена, пристапувам кон партијата на ЛУЦИЈА и се обврзувам дека дење и ноќе ќе работам на поткревањето на ЛУЦИЈА до степен на усвитеност, дека ќе ѝ ги вратам честа и достоинството и дека...“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Одеднаш, во еуфоријата што нѐ обзеде пред девојчињата (цело време погледнував дали е тука Луција, но неа ја немаше; утеха ми беше што тука беше нејзината најдобра другарка и јас претпоставив дека таа бездруго ќе ѝ пренесе што видела), додека Земанек лудуваше на мотоциклот, крај оградата на патеката видов скала: обична скала со која се берат јаболка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми беше симпатичен тој нејзин гнев, иако не ми беше сеедно што таа сметала дека мојата љубов кон неа ќе ѝ олесни завршување на една партиска задача!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Повелете, поставете. Ќе ѝ пренесам“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Или, зарем ако немало ништо, ќе ме прегрнеше тогаш, во фискултурната сала, под разбојот (макар и од бес да ме прегрнала); зарем ќе се согласеше да стоиме така пред сите, пред целиот клас, два долги мига, бескрајни секунди, лице во лице (носевите речиси ни се допираа); и зарем ќе ѝ речеше на својата најдобра другарка (која беше, за среќа и моја другарка, и како што бидува обично во тие младешки години – беше поштар меѓу нас двајцата), зарем, значи ќе ѝ речеше дека песната од први клас сѐ уште ја чува, и дека не прочитала ништо поубаво до сега од таа песна, ама дека не може да се согласи дека девојката опишана во песната е таа, оти таа, Луција, е лоша, грда, недостојна за таа песна; и зарем ќе ѝ речеше на таа девојка дека ја загрижува тоа што од првиот ден во првиот клас веќе не сум ѝ напишал песна, и дека не знае зошто е тоа така?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа имаше температура и тој сметаше дека, ако лежи, температурата ќе ѝ се нормализира.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Беше толку блиску до птицата што ако ја подадеше раката, ќе ѝ го допреше вратот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
На Рози ќе ѝ се замрзнеше крвта во жилите само да видеше змија, каква било змија, па дури и змија затворена во кафез.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Девојката нема никаков грев и портите од рајот ќе ѝ бидат отворени, а душата на нашиот син нема да најде мир, ни на овој ни на другиот свет.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дури и ќе ѝ ставам храна надвор.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не е ни чудо што постојано прашуваме, со едвај потиснато нетрпение, зошто просто не исчезне таа геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Културата на стрејт-мажите не се репродуцира себеси така што на секоја наредна генерација момчиња ќе ѝ пренесува подробно познавање на овие филмови, ниту, пак, ги учи своите припадници наизуст да научат одредени реплики од Најмила мамичке и не организира фестивали на кои овие реплики ќе се повторуваат пред публика што желно ги исчекува и што ги поздравува полетно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Обете премиси одразуваат мои лични и интелектуални склоности, а не научни аксиоми, но дозволете да се обидам да ги оправдам – или, барем, да објаснам зошто претпочитам вака да размислувам за машките геј-културни практики – бидејќи мојот пристап, всушност, има широки методолошки импликации.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дури и на најгрижливата мајка ќе ѝ биде тешко никогаш да не ѝ се испушти пред настраниот син барем ронка разочараност од него.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Асимилацијата на геј-луѓето во стрејт-општеството му ставила крај на сето тоа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На која страна од таа дихотомија ќе ѝ припаѓаат може да зависи од нивната политика или од нивната вера, но сите тие изгледа се согласни дека тоа се во секој случај единствените две можности.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ќе ѝ пристапиме од три страни: (1) како на супкултурна практика – суптилна, сложена и тешка за теориски опфат – која почнала да се испитува во еден малечок, но значаен корпус на дела од областа на квир- студиите; (2) како на тема во машкото геј- писмо; (3) како на студиски проект, бидејќи и самиот предмет ќе претставува експеримент за самиот процес на иницијација што се стреми да го осознае.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сега е напросто пречка за напредокот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Го кочи остварувањето на асимилацијата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Синглот си е заразен, сигурно, и многу пари ќе ѝ донесе, но сѐ што има врска со песнава е наопаку...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако една од функциите на камп-хуморот е да наврати на трауматична сцена и да ја преодигра таа траума во урнебесно преувеличен сразмер со цел од неа да ја испразни болката што кампот не ја одрекува, тогаш за присвојувањето од страна на кампот на овие драми во судирот помеѓу мајката и ќерката може да се мисли дека е соочување со стравот што тишти многу геј-момчештва и што остава трауматичен талог во внатрешните животи на голем број возрасни гејови: стравот дека обожаваната мајка може да си ја покаже – макар и несвесно, или против своја волја – несовладливата одбивност кон сопственото чедо, одвратноста од тоа што родила и одгледала девијантно дете.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Хомосексуалноста, криминалноста, зависноста, дури и претпочитањето на одредени потрошувачки производи (како во случајот со идентичните близнаци кои ги раздвоиле кога се родиле) сега се сметаат или за резултат на вродени особини, кои несомнено ни се запишани во гените или во геномите – денешнaта варијанта на „природа“ (порано тоа беа хормоните, а пред нив беше крвта) – или за израз на идиосинкретски хир, за личен избор, грев, дефект или некаква друга индивидуална особина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сигурно општествената прифатеност и интегрираност ќе ѝ стават крај на геј-културата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Современите Американци западнале во лошата навика изворот на сите нестандардни однесувања да го сместуваат или во природата или во општеството.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И Ламсдорф и владите на другите големи сили, на прашањето: каков став ќе заземат кон едно евентуално востание во Македрнија, едногласно одговарале - ќе ѝ дадеме слобода на Турција да го задуши.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Оваа држава ја молзи Европа кога сака и кога ќе ѝ текне.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кутрата Ели, кој знае колкава потреба чувствуваше да се приближи кон некоја жена што ќе ѝ биде мајка, зашто мајка немаше, а јас, секако, многу малку можев да застанам на тоа место.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тоа што ќе памети ќе биде повеќе од тоа што ние со тато и тетка Рајна ќе ѝ прикажуваме.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Тешко е, не велам, - продолжуваше тетка Рајна, со две деца ретко некоја ќе се нафати да ги гледа, но, ќе се распрашаме однапред, сѐ ќе ѝ се каже, па може и да се најде.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ели скоро воопшто не се сеќаваше на мама и нејзе сето тоа ќе ѝ биде полесно, само ако Вера биде добра.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сето тоа, се разбира, не сакав да ѝ го кажувам на Марина, зашто споредбата со нејзината втора мајка можеби уште повеќе ќе ѝ го загорчеше чувството на очаеност, што сѐ повеќе ја обземаше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Штом ќе изгубев трпение, ако за нешто ми досаѓаше, веднаш ќе се сетев колку и таа е осамена, без мама и сѐ ќе ѝ простев.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Мама е папа, ќе си дојде, ќе ѝ донесе на Ели играчка - се обидував да ја залажувам кога бев сама со неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Знаев дека јас ќе ѝ бидам и натаму секогаш најнеопходна, најголема заштита, најголема потпора, и сестра и мајка во исто време.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Дури на моменти ми се чинеше дека ако и татко ѝ сосем го немаше ќе ѝ беше полесно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Далтон вели дека е подобро да не штрчат премногу.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бебето ќе ѝ падне од рацете во реката и струјата ќе го преземе како Мојсеј.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Стапалата ќе ѝ се изводенат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Понекогаш некој ќе ѝ понуди превоз до паркот, или зоолошката градина, или трговскиот центар и таа прифаќа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Косата си ја остави да расте, магента лилавите прамени скоро ⥊ исчезнале, изгледаат како незгода која секому би можела да му се случи, можеби поради погрешно обележана туба. . .
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Никогаш нема да го спомнат паѓањето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За тоа ни еднаш нема да зборуваат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Секундите ќе се оддолжат, минутите ќе продолжат во едно попладне, а никој не ќе води сметка за времето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе си ја употреби капата како мрежа, црвената капа на која пишува Wyoming Cenenial 1990.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Откако ќе се најдат, ќе ѝ се јави на Јана.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Маестро, најмил мој, во приказната, како и во животот, треба да имаш доволно шапки, но на една подолго ќе ѝ се восхитуваш, и почесто ќе ја ставиш на главата, а другите ќе ги сместиш по плакарите.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
„Одам да се истуширам, па пак ќе ѝ свртам“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Чита понатаму: „...посакувам да се појавиш...твоите дланки, одзади, ме гушкаш („ќе ѝ телефонирам“)...суштината на твоите исчезнувања...те посакувам („ќе ѝ телефонирам“)...биди, барем за минута, јаболко кое го гризам („ќе ѝ телефонирам“)...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ние влегувавме во нејзината соба и ја уверувавме дека ќе ѝ ја донесеме ќеркичката, но таа како да не можеше да нѐ слушне.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ева ми ја позеде раката со која ѝ го подавав капчето, и ја бакна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога веќе бев на чекор од неа, си го прекри лицето со рацете, како да се брани.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Кога ќе најдеме сѐ друго што е потребно, ќе ѝ направиме на куклата и коса, уста и нос.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Погледот ѝ луташе некаде далеку, далеку зад ѕидот во кој гледаше, дури и кога ќе ѝ ја допрев раката и ќе ја прашав „Ме слушаш ли, Клара?,“ таа остануваше отсутна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Имаше преплашен израз, веројатно очекуваше дека ќе ѝ сторам нешто.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ти ми рече – кога умира, човек излегува од телото како што раката излегува од кукла.“ „Така е,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ерика беше приврзана за своето семејство.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека ја гледав како е препуштена на некоја празнина, се сеќавав на зборовите на Сара: „Те молам, не заборавај ја Клара, и помогни ѝ ако можеш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој се заблагодари и со моја помош ја стави раката во ткаенината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не препознаваше некои од своите пријателки кои случајно ќе ги сретнеше на прошетките – а откако тие ќе ѝ пристапеа, таа ја криеше збунетоста, им поставуваше општи прашања, за да не се забележи дека не знае со кого разговара.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
” Се враќаше во минатото, бегаше кон него, или трчаше по него мислејќи дека ќе ѝ побегне, онака како што некогаш бегаше од сегашноста во некоја своја иднина, во она што копнееше да се случи, во она што посакуваше да го направи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Би требало да застане кога ќе ѝ го препречам патот, а не да се протнува под мојата рака.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можеби в зима ќе ѝ биде потребно на Амалија.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сега живеам само за нив,“ рече неколкупати во текот на разговорот, секојпат кога погледот ќе ѝ паднеше на фотографијата. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ете тоа требаше да го забележите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Разговаравме така сѐ додека не почувствувавме дека очите ни се склопуваат од умор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Уште од раната младост имаше решено својот живот да му го посвети нему; нејзиното секојдневие се сведуваше на средување на она што доктор Фројд го напишал, консултирање околу неговите пациенти, организирање на неговите работни патувања, помош околу справувањето со болестите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во оној миг кога лагата ќе допреше до нејзината свест, Криста само климнуваше со главата, замолкнуваше, и животот продолжуваше. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа почна да не ги распознава нештата, да ги побркува – го земаше ножот за да пресече леб со него, а потоа помислуваше дека е игла и бараше од мене да ѝ донесам кошула за да ја закрпи со ножот, компирите ги редеше во шкафот за чевли, и онаа кукла – парталче со избледена крвава трага преку неа, сигурно во еден миг за неа се претвори во птица која ја пушти да одлета.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И само кога ќе ѝ ја споменев Сара, се насмевнуваше со насмевка каква што имаат оние кои се помириле со пустошот во кој се претворил нивниот живот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И кога ја видов внука ми неколкупати заедно со таа зрела жена, со Лу Саломе, имав чувство дека Ана во неа ја открива таа благост, таа веселост, таа способност животот да ѝ го направи поубав и повесел (иако на никој друг Лу не му изгледаше ни блага, ни весела, ниту способна животот некому да го направи поубав и повесел), и можеби и самата Ана сакаше на Лу да ѝ го направи животот поубав и повесел, но ја спречуваше тоа што живееше за животот на својот татко, а претпоставував дека по неговата смрт смисла на нејзиното постоење ќе ѝ даде грижата за неговото дело. Неговото бесмртно дело.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Кое име ќе ѝ го дадеш?“ „Хајнерле,“ рече. „Куклата е јас,“ и се насмевна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Штом ќе ја сетеа по кроткоста и тишината која пред неа одеше, ќе ја оставеа работата дуќанџиите, пиљарите и касапите, коларите и браварите, ќе брцнеа по џеповите и ќе ѝ подадеа некоја паричка како за среќа, како камче против чинка, како прав против урокливи очи и баксузлии жени.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таа се хранеше од она што ќе ѝ го подадеа пиљарите или месарите, она што таа ќе го најдеше покрај лозјата и градините.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Штом ќе им дадела знак на селаните од околните села дека Господ внимава на нив и на нивниот премор, штом ќе го замолела Господа да ги благослови житјето, овошките, рибите во езерото и водите езерски послани до манастирските бедеми, таа се повлекувала во својата келија, ги земала бројаниците, коленичела и молитвела, молејќи ја Пресвета Богородица да ја престори ангел, кој вечно ќе ѝ служи и ќе ѝ се поклонува: Пресвета дево, Владичице наша, Богородице, мајчице наша, мојата молба услишија, во ангел престори ме, со светлина дари ме, со чесен и небесен подари ме, Пресвета дево, мајчице наша. Алилуја. Амин.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Пак ќе ѝ избегам. Ќе помине и ова. Нашла умирачката со кого играчки да си игра.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таквото разделување на сфери за влијанието неминовно ќе ѝ донесе дележ на Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Големите сили ќе ѝ поможат на Турција да се оддалечат сите неправини за македонските народности од националните и верските пропаганди и да се обезбеди нивното самостојно постоење и развивање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но освен нив, има и политички причини што никојпат не ќе ѝ дадат на Србија да допушти да се реши македонското прашање во полза на една од балканските држави, особено во полза на Бугарија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не само таму што се силни, туку и одовде кога ќе јурнат сите интелигентни луѓе, каков колорит ќе ѝ дадат на земјата?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Зошто, ќе прашате? Европа има интерес да се зачува Турција, ете зошто ќе ѝ дава средства за да се зачува.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Малечките балкански државици, што се заинтересирани и ги поддржуваат пропагандите, во прво време ќе ѝ се расрдат на Императорската султанска влада затоа што ќе им ги пресече „вековните“ привилегии, но ќе помине време и тие ќе се примират со отстранувањето на пропагандите, зашто тоа отстранување ќе биде во нивна полза: ќе престанат да ги праќаат во Македонија своите милиони франкови, од кои за нив никогаш немало и не ќе има никаква полза.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Србите го поддржуваа да не останат поназад од Бугарите; но да беа српските интереси така врзани со востанието, тогаш Србите стопати ќе ѝ објавеа досега војна на Турција без да чекаат од некаде помош, без да гледаат дали ќе биде излезот за нив благопријатен или не. – Бугарите хранат обездомени Македонци, но истото го прават и Србите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од таа борба тој ќе излезе победник, уште повеќе што реформите во Македонија ќе ѝ дадат нејзе можност да се ослободи од туѓите влијанија и да го пренесе центарот на преродбата внатре во неа. *Прочитано на 3 седница на петроградското Македонско научно-литературно другарство „Свети Климент“ на 19 октомври 1903 г.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Волјата на двете сојузни држави: Русија и Австро-Унгарија може да сретне противдејство само од Турција и од нас, но најповеќе од нас, зашто со реформите се бараат, не од нас, а од Турција, задолженија и ако ние со нашите работи покажеме оти тие задолженија што се бараат од Турција не нѐ задоволуваат, тогаш ние само ќе ѝ помогнеме на Турција ништо да не воведе од реформите што се бараат од неа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Пред триесет години нејзините очи не се наполнија со солзи кога тој потврди дека ја зема за жена по своја слободна волја и дека се обврзува пред Бога да ја љуби за навек.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И уште му рече дека таа сè уште верува во неа, во единствената, во вистинската, во најсилната љубов, и дека ако таа постои, тој еден ден ќе ѝ се врати.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Вети дека ќе ја почитува и дека ќе ја обожава со своето тело и дека ќе ѝ биде верен до крајот на животот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Така ни течеше тогаш животот: ќе го призакопаш мртвиот, ќе му забуцаш над глава крст од две гранки, ќе се помолиш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И не трескај. Уште не се стоплило за да излезат змиите од под камен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дури ни коренот во длабочина не ќе ѝ избега на кобата. Сеедно, доаѓала пролетта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Нека ги земе ѓаволот шутрачишта, ќе рече Али-бег, а воденичарот Ариф Исмаил ќе ѝ удри клуч на неговата воденица, дочекал свој миг дотогаш незабележаниот Богоја Гулабарин; до него седеле на долга и грубо изделкана маса од едно оревово стебло Проказниковите приврзаници Пане Долгманов и Цветко Грнар и, озарени од внатрешна возбуда, со будалесто нишање на главата потврдувале дека е така.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Затоа можеби и му се сторило - ако игуменијата се насмее, усните ќе ѝ испукаат на сите оние места кај што биле испресечени со танки женски брчки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но најпрвин го засекле своето месо со змиско ноже и ги отпечатиле крвавите палци и показалци врз страниците на старото манастирско Евангелие. И еден по друг паднале пред олтарот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го прашала бара ли да му плати заради тоа што го носел товарот од половината на поточето стрмоглаво упатено од лесковата гора кон неголемото село, на она патче по кое некогаш, според Доце Срменков, се спуштил светецот Гаврил и ја соѕидал од камен, земја и пот првата лесковска куќа, лесковска зашто некогаш заради лесковите шуми селото се викало Лесково.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се прашувал со грутчиња јад по сета става дали била скриен сведок на борбата со непознатите осуммина, на војувачката итрина или пребрзаноста на дружината прва да удри, дали го гледала крвавото умирање на оној што бил на нејзини години.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И пак ќе ѝ се завртиш со чело на својата мака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едниот рог заорал по тврдата земја. Животното се обидело да воздивне воздух и да го отфрли од своите ребра мачителот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Луѓето ги потсетуваа на крвта што со палец и показалец ја оставија врз светото Евангелие и на клетвата што ја положија пред олтарот на свети Никита дека ни на смртта не ќе ѝ се тргаат од пат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Бегај, реков. Не сум јас невеста ни за гол ни за натоварен младоженец со три деца и не сум жена што легнува пред секој што ќе ѝ тропне на врата со коледарска ластегарка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш можел да се заколне дека никогаш веќе не ќе ѝ избега на топлината што го носела кон храмови на нечуени воздишки и непочувствувани допири.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не ни е определено да векуваме во Лесново, рекол Онисифор Проказник. - Кажа, запомнив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Змијата е како леунките. Ќе ѝ стежне млекото, ќе побрза некого да подои. - Реков - не трескај.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во илјада осумстотини триесет и петтата година, со раѓањето на еден од римските папи Пио (X), (по пет години откако францускиот венеролог Рикор докажал дека луесот и гонорејата се две различни болести), на ватиканската ризница ѝ се бројат или ќе ѝ се избројат околу дваесет илјади дукати како данок од проституцијата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ѝ тежиш на земјава, твојата крв ќе ѝ е потешка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И рекол дека и без плаќање ќе ѝ ја донесе на грб сета шума од ридиштата на Златица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И се заколнале дека ни на смртта не ќе ѝ се тргаат од пат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ќе ја разбуди во мовот притаеноста на огнот; доживувајќи го својот златен сон, искрата ќе вивне од себе самата и ќе ја плисне шумата со пламен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И секој воденица, а? - Секој. Не можат мајкојдците да јурнат како на една воденица и да ја урнат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш ги повлекол рацете со желба да ја ослободи од чувство дека ќе ѝ нанесе некое зло.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стврднатите нозе беспомошно барале потпир, почва по која ќе ѝ се избега на болката.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник гледал зад неа, во древниот ѕид на манастирот. Врз едното око му лежело густо перче коса.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред Арсо Арнаутче се отворала со омајност златна и сина и сочна синоличка, и тој, од името на својата машкост што му била дадена од господа, можел само да се наведне под пролетна месечина и со жед на пустински камилар да срка пелур, потоа пијан од цветно вино да се закопа со чело во треви и да ѝ ги шепоти на земјата тајните на љубовта; во тој миг можел да биде уверен дека од земјата ќе шурне сребрена вода со чии капки светот ќе си ги излекува и очите и срцата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Вашите закони не ќе ѝ тежат на мојава дружина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Сега ќе те однесам дома, сотоно. Лежи на прегреан цреп, кркај тикви печени и прави деца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
3 Наутро се откажаа од патот кашличавиот Осип Сечковски и Трипун Караѓоз. Беа модри, облеката на нив висеше како на танк и разнишан крст.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе се искапам. Во торбата имам чиста кошула и нови чорапи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дарвин скоро ги завршува патувањата со бродот Бигл преку многу мориња и ги допроучува создавањето и променливоста на органскиот свет откривајќи нови повидоци кон зоологијата, ботаниката, геологијата, палеонтологијата, антропологијата и етнографијата; во еден дел на Македонија масовно пцовисува од некоја чума запрежниот добиток.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сака: кога некој ќе ѝ го погоди кафето; кога во Сопотско ќе ѝ го пуштат Том Вејтс; кога нејзините студенти на испит ја започнуваат реченицата со „јас мислам дека...“; кога некој е циничен ама добар, а најмногу, тоа што се уште има добри кои не станале цинични.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
И дури да ми побараше таа мене две рубли, ќе ѝ дадев и око немаше да ми трепне.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И јас бев многу радосен, што ѝ го доставив тоа културно задоволство.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ја градеа заедно и заедно остануваа во неа сите изминати лета; ја знаеја како дише секоја педа од нејзините простории и ги имаа во рацете сите допири на сите греди, од кои што беше создадена таа, а тоа можеше да трае сѐ до есеноска, кога ја напуштаа, сигурни дека напролет пак ќе ѝ се вратат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Тој ак“, му рече сега Башмајсторот на оној, „е акот на мајка ти, и јас него ќе ѝ го дадам нејзе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А ти, ела малку по мене“, и Башмајсторот замина покроце кон бараката, зборувајќи како за себе: „Си нашол работа, аирлија нека ти е, само мене ми е страв да не би да биде ова сѐ што ќе ѝ однесеме на мајка ти“, а оној едно време гледаше по Башмајсторот, се подвоуми, Башмајсторот ниеднаш не се обѕрна да види доаѓа ли овој по него, чекореше спокојно, и најпосле оној замина кон бараките.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
” Другпат кога ќе му дојдеше смртта, ќе ѝ речеше: “Имам долг пат за врвење...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога ќе ја видеше да му иде, ќе се покриеше со покривката преку глава и ќе ѝ свикаше: ”Бегај, бегај од мене!
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тоа е сè што може човек да забележи гледајќи ги стеблата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Пиеше таа сѐ, но ништо не помагаше: паѓаше со сѐ што во тој миг ќе ѝ се најдеше во рацете: слугарка со чаши, стомна, малите дечиња.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ех, што убав бил животов, си велевме и пиевме, пеевме; кога ќе дојдеше фајрон, кога газдата ќе го удреше клучот на вратата, Јанис ја викаше пејачката да дојде кај нас, да седне на масата; таа гледајќи нè ѓаволесто и потсмевнувајќи се, тргаше на цигарето наврено на долг чибук; ги сменуваше префрлените нозе за да ѝ се види ту едното колено, ту другото, нè потчукнуваше со нозете мене, Анастаса, Ѓера и нарачуваше пијачка; кога ќе се изнатрескавме убаво, Јанис ќе ѝ намигнеше: Може?
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Немам време да идам со тебе; имам работа; бројам три товари просо...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но и него често го фаќаше инает и по цел ден седеше под некое дрво и чекаше миг кога ќе ѝ здодее на мачката и ќе слезе вплеткувајќи се во мрежата изизвиткана околу дрвото.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По смртта на сликарот Столпник, во неговата куќа луѓето ја најдоа последната негова слика: неколку муренкови стебла излезени заедно од земјата од еден ист корен, од едно исто 'ртиште и плодиште; додека излегувале од земјта, си давале сила едно на друго, си помагале, а потоа секое на својата судбина се препуштало: едното: напинајќи и грабајќи ја лакомо височината, се истенчило, се искривило, како змија фатена за опашка; гранките му откажале во овој тежок напор да го следат, и тоа, полека, болно, се превиткува надолу и тоне со главата кон земјата; под вратот има заглавено висока потпирачка со чатал што не му дава да се скрши и струполи на земјата; но сето тоа е така болно и тажно штом тоа самото не може без потпирачка да се додржи; другото: робувајќи им уште од излегувањето од земјата на многуте фиданки што лакомо наудриле од него како човек со многу пород, и грижејќи се за нив да порастат, да се здебелат и рашират, постепено станало нивна жртва; тие, не мислејќи на него, се туркаат меѓу себе, грабаат од просторот, се надвишуваат меѓу себе, не водејќи сметка дека еден ден од тежина или од силен ветар, ќе се струполат заедно со тоа мајчинско стебло што им дало живот и повеќе никогаш не ќе кренат глава: ќе умираат постепено и ќе се сушат на урнатиот стеблак; трето: или по сој или така му бил благословот: кога му дошло време за плодење како господ да му се распашал: преполно е и се крши од плодови; капи благ сок од муренките како на доилка кога ќе ѝ надојде млекото; пониските гранки од тежина се спуштаат до земјата и се потпираат да си го намалат бремето; четврто: уште од раѓањето анемично - и до крајот на животот анемично; што можеле другите да му помогнат, му помогнале долу под земјата во времето на 'ртењето и пуштањето на корења; а згора: секое со својата среќа и судбина живее, како птиците кога ќе пркнат и ќе го напуштат седелото; околу него има мала оградичка од штички што го штити да не се чеша стоката од него или да го гризе; кога еден ден ќе се исуши, ќе остане така заградено со штичките како споменик: ако од него избијат нови фиданки, тоа ќе бидат посмртчиња кои одново ќе започнат борба за живот; петто: препуштено е на судбината и на бога: здраво-прездраво е родено, пркнато над земјата, а веќе едната половина му се суши; стои како човек парализиран на кого само едната половина му е подвижна; прави напор да расте и да ја влече со себе и другата половина што му стои како мртовец врзан за плеќи; најтешко му било првите години додека свикнало на тој напор и на тоа проклетство а сега просто ѝ е препуштено на судбината; она шестото, седмото, осмото, што откако излегле од земјата, помислиле дека сè можат и сè е нивно, живеат двоен живот; двојна среќа имаат: на едни сè им е едно во кој правец ќе се развиваат: нагоре, надолу или настрана; не размислуваат ни како да ја оформат својата крошна за подобро да се заштитат од ветриштата и снеговите; не се грижат и не размислуваат дали некој пред смртта ќе им стави потпирачка под мишките или вратот за да не се струполат притиснати од својата негрижа, или дали по својата смрт ќе остават потомство; се шират и живеат како што милуваат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Чекај ме на запад кај што сонце изгрева, чекај ме на исток кај што сонце заоѓа, чекај ме кај што петел не пее, кај што вода не тече, кај што тапан не тумба, кај што ѕвезди не светат...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
црвената: пламливи, избувливи луѓе: што на ум, што в срце - тоа на уста, за една болвосерка - туриваат каца со мед; им пререче ли нешто, им се пикна во зборот, не ги поддржа, не им одобри - повеќе за тебе не држат, те замразуваат; додека имаат мака на алтан-терезија те држат, кога ќе им помине маката, за старо тенеќе те даваат; само тие како да постојат во селото; соседите ги тераат да ги врзуваат кокошките, а тие кучињата свои ги пуштаат кај што сакаат; кога ќе се впипрат во лицето - запелтечуваат; ако ти е фрлена шега, подбив, мунѕа - од нив е; се зафатија ли со нешто, наумија ли нешто - или ќе го сторат или раката ќе си ја отсечат; жолтата: колебливи во очи, во држење, во однесување; многу сакаат да слушаат, да чујат сè, а ни трошка нешто од себе да речат; во расправиите бегаат, не сакаат тука да се најдат; дома глас не им се слуша, како да не се живи; за мала работа трчаат кај соседите за совет; кога ќе им влезеш в куќи, не ги фаќа паника, ниту брзаат да те почестат; ако дедо им бил говедар, козар, питроп, полјак - таткото и синот и внукот се тоа; по гробиштата кога сите лелекаат и плачат, тие ги гаснат свеќите да не се трошат до крај; секогаш одат со навалени глави загледани во земјата како да бараат нешто што изгубиле или пак што загубил друг; кафеавата: рано легнуваат, рано стануваат; тешки во одењето, тешки во зборот; само за себе живеат; што било, како било - во нив останува; дома со седење те пречекуваат: ќе те измерат: кој си, што си, па ќе станат; за многу работи се прават дека не чуле; она што е нивно не го даваат на друг да се послужи; устата им испушта мед, а срцето пелин; кога ќе им дојде невеста во куќата, или ќе ја претопат - табиетот да им го земе, или клоцата ќе ѝ ја удрат; имотни се, но со прсти стегнати, кајафлии не се расфрлуваат и не арчат многу: дури и кога дечињата наутро ги празнат мешињата, ги празнат во дворот - да имаат што и кокошките да колвнат; избегнуваат кај што не им е по ќеф или кај што шерепере се зборува; жените со плетиво одат в поле, в планина, в црква, на молзење, в град по купување; кога даваат совет, не ти кажуваат сѐ докрај - нешто и за себе задржуваат; ако те засакаат - виделе нешто во тебе што им се допаѓа; кога ќе им се случи нешто лошо во куќата, одмерено плачат; кога се болни, не ѝ веруваат на болеста; со неа шетаат, со неа работат, со неа по веселби одат; ја носат, а гледаат кому да му ја прилепат; розовата (шеќерлијата): чаламџии, фодули, самобендисани, а купи ден - помини; на оро први; те сакаат додека имаат мака; јајце да варат, надвор го варат - да ги гледаат сите; од надвор куќата чиста, паќна, што се вели: азна, а внатре празна; што да се случи во селото - први разбираат; во разговор ќе те префрлуваат од рид на рид, ќе ти тргаат фурки - в очи ќе те лажат; не држат многу до зборот: речи - одречи; ти даде ли нешто, сите знаат; новата кошула ја облекуваат врз старата: кој да види да завиди; први се за гости, за јадење, за пиење, а кога ќе им дојдеш дома - им поминал светецот!
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ќе ѝ ги пишеш волшебните зборови за успех во работата, за бериќет и љубов, а можеш и лента да ѝ снимиш (аудио), да те слуша по стопати дневно и да ги направи сите работи по ред, како по инструкциите што си ѝ ги издиктирала со радиофоничен глас.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А мама ја поттикнуваше да посака... ете, што било, велејќи ѝ дека мама ќе ѝ зготви на својата мала принцеза сè што таа ќе замисли во тоа свое бушаво главче.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А, кога ќе ѝ го скршеа срцето, знаеше низ плач да рече: „Морее, кој плаче за деца! Камен да сум родела, поарно!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И затоа, петпати ќе ѝ ѕвони за да ѝ каже: „Колку минути поминаа откако си замина? А веќе ми недостасуваш... очајно“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во контекст на текстов, ако невестата е страсна пушачка како мене, ќе си ја преседи свадбата своја крај отворен пенџер или пред ресторанот цупкајќи во место со деверчето, што ќе ѝ држи фишек за пепелта, направен од поканата за свадба.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А, и кој ќе ѝ ги пази децата, кој ќе смени пелена на татко ти, кој ќе ја чешла мајка ти?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Ама“, дека сè ќе се среди и сè ќе биде како никогаш до сега, дека сè ќе тргне како што до сега не било, дека новата година ќе ја пречека како што не се надевала, дека роденденот ќе ѝ биде поинаков од сите други до сега.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ама ќе ѝ се случи ослободување, казна, судбина...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тропаат лажиците и виљушките, ѕвонат гласовите, а нејзе ќе ѝ прокапе некоја солза од радост и среќа, додека ме кара мене дека, ете, лубеницата не сум ја доизладил како што треба, а сто пати ми рекла да донесам уште мраз.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„А ти си таква добра душа, чиста и нерасипана“, ја фалиш за на крај да ѝ предвидиш дека ќе ѝ помогне човек во униформа... доктор, цариник, банкар... келнер не е!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ѝ го подигна највисокиот споменик во црн мермер, а покрај нејзината си ја залепи и својата фотографија, со годината на раѓање и цртичка за годината кога ќе ѝ се придружи на сестричката.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И посран од страв дека таа можеби ќе ѝ се довери на пријателката, која, пак, по принципот „ќе ти кажам само тебе, ама немој никому да кажеш“, ќе му го урниса имиџот во курварските кругови.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не знам зошто мислам дека нештата ќе се променеа и дека животот ќе ѝ беше поинаков... ама знам дека таа сигурно ќе си останеше истата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кога таа ќе те види насмеан, и нејзе полесно ќе ѝ биде“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Многу често патував; значи, секоја недела, т.е. 3 до 4 пати во месецот си муабетевме за сѐ и сешто, па дури и за младата му жена што еднаш ќе ја донесе да си се поднови зашто со своето стручно око оценил дека има парчиња што на жена му многу ќе ѝ одговараат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Па, кога ќе те праша: „А како?“, ќе ѝ речеш: „Ќе видиш, па ќе дојдеш да ми раскажуваш. И да честиш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Јас ќе ѝ светам, велам јас, и го земам фенерот од Левтерија и Левтерија оди напред а јас одам по неа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ја надене ко со вила, ко со вилушка, велеше, ќе ѝ го преврти чкембето, ќе ѝ ги смеша цревата, ќе ја истрбуши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А другачки ми: ха, ха, ха, - ихи, една ќе се изука, друга ќе ѝ се привдаде, се смеат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ај, не плачи, вели Уља, оти ако чуе волкот, ќе ѝ каже на мечката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така ќе ја залажев болеста, вели, ќе ѝ ги затворев очите да не може никого да види, никому да му се доближи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Секогаш кога ќе ѝ препадне време, да ми се јавува. Кога ќе ја остави ангелот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ни рече дека кога ќе дупне, кога ќе руши гнојот, болеста сама ќе ѝ се крене од увото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Па ти мижи, ќе ѝ велам јас, ако ти е срам, мижи, ќе ѝ велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На реката ќе ѝ речеш: „како што брза водата твоја, така да ми е брза работата моја“. 168
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе заспие страчка в гнездо, а тој, ѓавол, ќе се качи на топола и ќе ѝ ги извади јајцата од под опаш.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
До година, штом јакиот студ ќе ја запре палавата лапавица и штом по соголените гранки јануари ќе го обележи својот пат со остри кристали од мраз, на ајдучката глутница ќе ѝ се придружат уште четири млади волци, ќе вијат по снежната пустелија, и кога ќе навлезат в трло, ќе ги исколат овците и со замрзната крв на своите муцки ќе се нурнат во маглите на планината.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Дамкавиот свечено ветува дека ќе ѝ го чува внукот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе појде кај својот началник кога ќе ѝ се здодее да ме чека, ќе стапне на првиот дрвен басамак и веќе не ќе е ни агент ни копнеж по шампанско. Еден сигурен крај, ништо повеќе.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- А - си рекол - ама к'смет, ја. Ем една кола риба на жената ќе ѝ однесам, ем лисица.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Почнала лисицата некакви зборои да зборуа откај змијата, ѓоа за неа праото ќе ѝ го дава.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ако можам ќе ѝ пратам абер по баба Анча, но не верувам.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ја мачеше помислата дали ќе ѝ стасаат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Уште утре ќе ѝ напише писмо на тета Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јана го беше посеала погледот кон широката рамнина, барајќи ритче, рид каде ќе ѝ застане погледот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ако не беше толку лошо, добрите резултати Виктор ќе ѝ ги соопштеше уште истата вечер.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше сигурна дека нејзиното сводништво во врска со неуспешната свршувачка на Рада, Никодин и Светлана ќе ѝ го накалемат нејзе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Живот кој несебично го делеше со сите што ја познаваа, дури и со оние кои за првпат ќе ѝ подадеа рака.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Стравот од којшто ќе ѝ застанеше срцето ѝ се претвори во срцебиење.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше прашање на ден кога истрошеното тело на Јана ќе ѝ подлегне на болеста, која како ловец беше спремна за последниот напад и докрајчувањето на пленот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Знаеше дека овој пат вистински со двата прста ќе ѝ го извади гркланот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Сега само ќе ѝ треба време за да се одмори - овие зборови како низ бунило ги слушаше и Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Конечно и таа ќе најде кочијаш кој ќе ѝ ги стегне дизгините. - помисли Никодин и прозборе - Значи конечно го најде вистинскиот кој го бараше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, штом го имаше во раце, сметаше дека можеби содржината во него ќе ѝ послужи да има адут повеќе против "натрапникот", кој ѝ ја украде љубовта на Томо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Арно ама, без оглед каде и за што се водеше разговор, кога ќе наближеше крајот, кога неизбежно ќе дојдеше часот за збогување, обично во претсобјето, низ полузатворената врата, тој уште еднаш ќе го провреше своето бледо лице со живи црни очи и на главата на семејството, која прашањето со страв го чекаше, ќе ѝ речеше, небаре се работи за нешто сосем споредно: „Туку, можеш ли да ми...?“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тогаш на жената ќе ѝ биде сигурна заработката, и тоа за цел живот, зашто грижата за сакатите е вносно занимање. Има мајки и мајки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секако, г-динот Булвер-Литон15 живееше одамна и не го познаваше, инаку немаше да му ја додели таа титула на Ворвик.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Изградбата на Ајфеловата кула беше прекрасна и многу важна работа. Денес, тоа тешко може да се сфати.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Френк беше многу пријатен, мажествен, отворен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој ја држеше за рака, а таа беше свесна дека нејзе ѝ зборува, ѝ говори, ѝ глаголи за патот што им претстои.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој често слушаше пофални зборови за Сем Галовеј од другите сопственици на ранчови кои биле удостоени со неговите посети, но никогаш не сметаше дека ќе ѝ се укаже таа чест и на неговата скромна баронија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Само за кратко време, беше неговата омилена парола.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Разберете, тоа е само малодушност, плашливост!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас ја испраќам накај дома, таа се труди да оди пополека, ги смалува чекорите и сè очекува дали ќе ѝ ги кажам оние зборови.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Најпосле, сепак ќе ѝ ги дадеше парите, терајќи ја да смисли што ќе јадат утредента за ручек.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И јас не сакам ветерот да ги кажал!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Френк ќе ја прифати. Ќе ѝ даде живот, можеби и љубов.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Штом ќе ѝ предложам да седнеме во санката, таа ќе погледне надолу, а душата ќе й затрепери и здивот ќе ѝ запре, а што ли ќе биде ако се реши да летне во пропаста!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не знаеше од каде доаѓа свилата, дека тоа е измет на бубачки, како пајажина, но попостојан и поубав оти е создаден во ситоста и мирот на сонот, а не во глад и трескава напнатост на јавето; дури ни колку долг и опасен пат треба да се прејде за да биде прегрната од фустанот што ќе ѝ ја разладува младата кожа.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Здружена си со другите, толку пати те знаев инаква и поради тоа те сакав, веќе три или четири пати ја правиш истата работа, што ми вреди ако од време на време ќе ѝ удоволиш на мојата желба ако на крајот испадне вака, треба да те гледам со патеци во очите, низ прстите ти тече сивата вода, ме гледаш без зборови.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Само тивко ќе ѝ шепнам дека сум мирна кога ќе се сетам на нејзиното име.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ако не друго, барем полесно ќе ѝ гледам на стварноста во очи.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Некои од децата малечки мангупи, лоши карактеристики, некои без талент, Кејтенови браќа, ѓаволи, за да се пошегуваат, туку ќе ѝ се обратат за нешто, ќе ја прашаат: - Другарке Босилке Кочоска, како ви беше името?
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Само што ќе ја видеше, на Богдана снагата му се затегаше, а кога ќе ѝ го чуеше гласот, намовнуваше, се накострешуваше и му идеше да ја фрли метлата и лопатата и да избега од Пансионот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А ако некогаш не сакајќи ќе ѝ излеташе од устата лош збор, ќе си речеше: „Господе, не слушај ме...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
На мајка му Депа ќе ѝ се сожалеше од тоа негово викање и тропање и ќе го пуштеше да шета, издивнувајќи: „Господе, врати му го умот...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кликтеа од радост кога тој ќе ѝ купеше некој подарок на мајка им, а и ним, и го бакнуваа со своите устенца собрани како клунчиња, а му ги вртеа обрасчињата и тој да ги бакне.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Да чекориме заедно, ќе ѝ се доближев.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се откри. Добар ден, утро, ќе ѝ речев.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Дај му нешто, гладен е, ќе рече. Гладен сум Јано, ќе ѝ рече.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се разбира, расистите, ксенофобите и националистите секогаш ќе ѝ се противат на меѓукултурната комуникација, бидејќи секоја средба со „другиот” потенцијално ги загрозува нивните идеали (на свет, држава, нација коишто се автоматски „подобри од другите”, „постари”, „похрабри”, покултурни, итн. - да се сетиме само на „паролата”: „Срби, народ најстар”).
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
И откако водачите на масата ќе ѝ го вратат „достоинството на народ”, откако ќе го разбудат национализмот, во иднина спрема секој ненационалистички исказ на тој народ се однесуваат како да е закана за самата „судбинска линија” којашто тие ја намениле за народот.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Томаица зборуваше како се надева дека со ова ќе ѝ се отворат можности за понатамошна соработка со Перуниќ, дека можеби ќе може да патува за Белград и да асистира на уште некоја ревија или припреми на нови колекции.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Приказната почнува во еден убав мајски ден, кога постарата, малку необична, мистериозна Г-ѓа Морисон во еден парк ќе го запознае младиот Г-н Стјуарт кој ќе ѝ се довери и пожали дека неговата љубена наместо да се омажи за него, сака да прави кариера на оперска певица.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ѝ рече дека ќе ѝ се јави во текот на следните денови.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Малку подоцна, Г-ѓа Морисон ќе ја запознае младата вереница Г-цата Робертс и ќе ѝ ја раскаже својата својата животна приказна: Во младоста, Марсиа (Г-ѓа Морисон), станува голема оперска ѕвезда во Париз, каде што и живеела.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Кога Татко ќе ѝ откриеше место на новата книга во библиотеката и кога ќе ја прочиташе на начин којшто веруваше дека е единствениот, во нашата куќа настапуваше тивко, празнично настроение.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потајум таа бездруго се надевала дека Али Фети можеби ќе го задржи својот внук во Цариград, ќе направи од него човек, како што си велеше повеќе за себе, отколку за другите, а потоа ќе ѝ се исполни желбата животот да го заврши во земјата на своите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Уште во текот на големата моќ на Империјата, па сѐ до нејзиниот конечен пад, јаничарите или ќе се побунеа, па ќе ѝ го дадеа најсилниот отпор на Империјата, или ќе продолжеа во нејзините редови како везири и војсководци, како филозофи и писатели, како хроничари и историчари, кои колку што ѝ служеа на Империјата толку отворено или таинствено му служеа на својот народ.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Со дождец ѝ се заканува дека танцот ќе го прекине, боите ќе ѝ ги измие и во непознат правец ќе ја однесе.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Кога ќе ѝ соопштев дека останувам, се снаоѓаше некако, по Андон Клековски ќе ми испратеше нешто за јадење, за макнување, за да не гладувам, или ќе ми испратеше некаква наметка, џемпер или појас за половината, за да не настинам, или било што ќе ми испратеше како да ми испраќаше некаков абер, можеби знак дека таа постои затоа што јас постојам и дека тоа за неа има значење и дека тоа и за мене би требало да е така.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Колку побрзо ќе ѝ погледнете на реалноста со широко отворени очи, толку подобро.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Ќе ја убијам, ќе ѝ ја пресечам главата со нож, ќе ѝ ја симнам од рамената,“ му велеше Азра на Авни, веќе пијана.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ќе ѝ го пресечам гркланот. Кврц, и готово.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Киријаз се бришеше од плунката што мирисаше на застоен воздух меѓу расипани заби и гледаше како и играат градите, како ѝ се отвора, меѓу двете петлици на фустанот, панделката од чипка, и мислеше дека од тој отвор со лик на очајна уста, од меѓу засушените гради ќе ѝ излета срцето, ќе се распрсне, ќе го облее со крв која сега сигурно не е крв туку отров за човекот што стоеше пред неа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не мене! На Џулија! Не ми е гајле што ќе ѝ сторите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во рок од триесетина секунди, помисли тој, О'Брајан ќе ѝ се врати на својата прекината, важна работа во полза на Партијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
11. ПРАВЕЈЌИ СИ ГИ ВЕЃИТЕ СИ ИЗВАДИ ОЧИ - што ќе ѝ се нејзе, нека другите ги видат, и онака штом љубовта тепкаво ја срочи таа виде: само светли денови ѝ идат ...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
- Не, мајко, двете ќе го гледаме женското, Па нели на Ѕвезда наша ќе ѝ е прво моминско?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Е, па ова ќе ѝ е последно моминско. Свршена е. Наесен ќе е невеста.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Се понашав ко бубашваба кога ќе ѝ запалиш светло.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Сѐ помалку ќе ѝ веруваме на една така ограничувачка технологија.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Се разбира, тоа сосем се заборави и еве мојата мадам се навредуваше, кога јас некогаш на шега ќе ѝ напомнев...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ЉУБА: Сега веднаш ќе ѝ кажам. (Излегува.) МЕШАЕВ ВТОРИ: И бидејќи му напишав дека ќе допатувам со вечерниот брз воз, од неговиот одговор заклучив, дека приемот кај госпоѓа Опојашина е вечерва.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Јас сега ќе ѝ направам во врска со тоа некои забелешки...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Нејзе таму ќе ѝ биде прекрасно, сестра ми е човек од прва сорта, а самиот јас ќе наминувам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Само ако таа не спие, нејзе ќе ѝ биде многу драго.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Дали детето ќе ѝ дозволи да го гушне?...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марија се понадева дека секретарката, бидејќи беше толку млада, ќе ја сфати и ќе ѝ помогне да влезе кај претседателот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Можеби требаше да му се закани на судијата дека ќе го убие, ако донесе пресуда со која ќе ѝ го одземат синот...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но штом ќе ѝ ги видеа документите, разните секретари на претпријатијата, кадровските службеници каде што бараше работа, веднаш ја испраќаа со негативен одговор.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Само ќе ѝ речеше дека ја поздравиле.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа за неа не беше исто. Попријатно ќе ѝ беше да добиеше телеграма. Заради овие долу.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа што добро го знае германскиот јазик секако ќе ѝ биде од корист.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа што ќе биде вработена и што ќе прима плата, ќе ѝ ја врати смислата на животот...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Како ли ќе ѝ кажат на мајка ѝ и на сестрите?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Боже, зарем и детето ќе ѝ го земат?! ***
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Беше свесна дека ако не ја сменат темата на разговорот, сѐ ќе ѝ каже на мајка си.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Затоа, кога здравјето ќе ѝ тргнеше на подобро, гледаа што повеќе да помагаат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога ќе му раскаже дека ќе ѝ го одземат детето заради тоа што не е вработена, што нема средства за живот, можеби ќе ѝ се смилува. Нејзиното единствено дете.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но по избликот на радост на лицето на Марија, сфати дека тоа многу ќе ѝ значи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ако сакаш, ќе ѝ напишеш писмо...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Хелвиг ѝ пишуваше дека ќе ѝ плати авионска карта и пари за престој во Келн. Кога ќе оздрави.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кој ќе ѝ објасни што се беше случило толку страшно во нејзиниот живот за да ја доведе во ваква безнадежна состојба? До вакво растројство.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Што ќе ѝ каже со тие свои очи?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сепак се реши првин да го праша лекарот - дали ќе ѝ одобри да се сретне со неа?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Можеби средбата со детето ќе ѝ даде нови сили да се бори со болеста.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дали ќе ѝ дадат некоја социјална помош?...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дали ќе успее? Дали здравјето ќе ѝ помогне во тоа?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Мајка му секако ќе ѝ помогне. Таа нема никакво искуство.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се уплаши како ќе ѝ го објасни тоа на Марија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Какви очи ќе ја сретнат? Што ќе ѝ кажат?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Оди ти, Доцо, дупи си прстите цело зимо, а Бојанка ќе ѝ навре утре готова алова кошулка и ќе си и облече дечињата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нека ѝ рече оти тој човекот од Витолишча, шо бил некни тука, дојде — и ќе ѝ текне кој су: — А, а, а, ти, стари в'ку!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На моменти се каеше оти ќе си го подгази девојчето, може и да остане кржлаво, недодоено (оти во Мариово децата ги дојат три години); може да ѝ се разболе чувај боже“; а од друга страна, пак, се радуваше при мисла и увереност дека тоа што ќе дојде ќе ѝ биде „баце“ на Нешка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Така ќе ми се научиш да ми везиш првен ракав, после ќе ѝ скрои мајка предници, па бочници, па најпосле и бројови. И, ете ти нова кошула за Велигден!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И така Доста нема шо да зема. Нека си врзе плачкуринките во некое торбиче, и утре, невестата Менка ќе ѝ жугне, и ајде горе Попова Ливада ! ...
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Море, дедо Петко, ќе ѝ го правиме киселиот дури да а втераме во враот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Илко се сета дека дедот Карабуклија му рече на дедот Петка, оти тоа џереме не знае друго да работа, ама за готвење (да има мавца, мевце, шеќерец и јајца), рамна во Мариово не ќе ѝ биде ни една домаќинка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ќе ѝ појдеме тамо, ќе се видиме и ќе а наредиме сета работа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ќе ѝ барам на етрва ми да ми покаже кој шеј каде стои и ќе разбера сѐ што има!“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако му текне и на вој другиот да се жени, таман ќе а услагодиме!“ — си повторуваше Митра со страв на душата да не ѝ си слизне и снаа третана од имотот за која беше сигурна оти ќе ѝ остане.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако ли пак си играла мајтап со мене, ќе ѝ го поткина вратот со секирата на прагот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Стрина Маловица се понамршти и кога виде манџи со расол, со јајца, па кога Доста ѝ рече оти и лимун ќе ѝ нацеди на супата, просто го искриви вратот на страна и се насмеа „подмустаќ“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Митра, бесна од Илковата блага постапка спрема Доста, секој ден почна да ја дразни и предизвикува. A кога Доста ѝ се фалеше со Стоја оти ќе ѝ го „потполни самарчето“, одговараше: — Море бре, со шо ќе ме плашиш!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но и покрај тоа, тој не ја оставаше на мира: ѝ доаѓаше во сон пресоздаден во бубачка, во онаа иста бубачка што таа ја отепа на ковчегот негов; ја подотвораше полека вратата од одајата како човек, и влегуваше внатре, лазеше по подот, се качуваше на креветот, лазеше по покривката одејќи ѝ кон главата; таа скокаше исплашено, се собираше в клопче на едниот крај од креветот, а кога таа и понатаму ќе продолжеше да оди кон неа, таа ја удираше со нога, со рака, со перницата, ја гмечеше, но бубачката ништо не чувствуваше и пак продолжуваше да лази кон неа; таа скокаше од креветот и бегаше низ одајата, но и бубачката слегуваше од креветот и продолжуваше да оди кон неа; ја удираше со метлата, ја удираше неколку пати, силно, но бубачката само се превртуваше на грб, а потоа пак одвртуваше и продолжуваше упорно да лази кон неа; кога ќе ѝ дојдеше до ногата, таа пак ја удираше силно со стапалото за да ја смачка, но бубачката се престоруваше во дијамантното камче од амајлијата на Илко и неа ја заболуваше стапалото при ударот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Со добро: ѝ велеше дека тоа што го прави, го прави заради неа, за нејзино добро, да може да се движи лесно, витко, да може мирно да спие, лесно да дише, векот да ѝ се здолжи; ја молеше да најде сили, да издржи со диета; ѝ велеше дека најтешки се првите денови, а потоа сè полесно и полесно ќе ѝ биде, ќе ѝ мине во навика, во одмереност, во ред.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
По зборувањето најдобро ќе ѝ навлезеш во душата и ќе ја откриеш каква е ...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Карнаварата испушташе црвени цветчиња со кои ги намамуваше инсектите: кога ќе ѝ слетаа на листенцата, го затвораше цветот и ги впиваше во себе, ги смукаше; сувоземната утрикуларија лисјата ги свиткуваше во вид на труба, на уста, и штом ќе влезеше некој инсект внатре - таа го затвораше како во стапица и го цицаше со своите ситни влакненца; водената утрикуларија испушташе тенок леплив меур на кој инсектите како на смола се лепеа останувајќи заробени.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога ќе врвеше низ дворот, или кога ќе одеше по патот во полето на работа, ја гмечеше бесно секоја бубачка што ќе ѝ излезеше пред нозете.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Излегуваше таа кога родителите не ќе ѝ беа дома и шетаа по околните места за да неги види никој.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Пружам гаќи на тераса Над глава трошки ми тресе Таса Ќе ѝ се качам да ѝ ебам матер
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Се множеше од ден на ден, од година на година и се надеваше белки тоа множење ќе ѝ овозможи еден ден да го симне својот товар од грбот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ја научи кадијата и како да постапи: – Ке гледаш да се спријателиш со неа и ќе ѝ ги покажеш сите бакшиши што сум ти ги накупувал и дал.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Господи! ќе ѝ се откине на Пелагија.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Наслоните се врз каменот името ќе ѝ го чуете.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Нозе ќе ѝ купам врз тело да ми стежне во нејната утроба да ме врати.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
СЛАВЧЕ: Можам, можам, баче Костадине! Можам, да носам вар, тули...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Да му кажеш дека го вика мајка му на Зафира да дојде масло да свети...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ќе ѝ пукне резил на момата!... Збери си го умот, што правиш! Жив ти господ!... (Му паѓа в нозе).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
А, кога ќе се роди, татково име да носи. Ќе ѝ биде на мајка атерот.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Сета оваа пасторална идила нагло исчезнува со појавата на добриот комшија Лари, којшто (привлечен од звуците на другите животински видови) полетно дотрчува во потрага по жртва на којашто ќе ѝ ја раскаже најновата епизода на својата омилена мамутска серија.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Во чест на сето тоа, решив да ја поддржам својата нова татковина во нејзината определба да ја поддржи мојата стара татковина така што ќе ѝ напишам една литературна творба.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Малата Ервехе занесено слушала. Многу вистини засекогаш ќе ѝ се врежат во младата душа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Животот ја беше научил Мајка да верува дека човечката среќа е составена од повеќе делови и дека нејзе секогаш ќе ѝ недостига еден дел, понекогаш можеби битниот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И чувствувала дека некогаш изгубениот детски рај ќе ѝ го врати нејзината избрана ќерка Ервехе, тоа сирото цветче од градините на балканските беспаќа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Францускиот јазик можеби ќе ѝ послужи побргу да излезе од овој маѓепсан балкански лавиринт на разлики!” – дополнила Клементина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ервехе откако си ја поврати душата по среќното враќање кај своите преку границата, врвеше по истиот пат со своето ќеркиче, уште похрабра, со своето семејство во себе, уверена дека повеќе никогаш нема да го напушти, дека границите колку и да се излезени од пеколот ќе ѝ се смилуваат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На мигови, во полифонискиот хор, се меша­ле многумина од присутните верувајќи дека, со тоа, на песната ќе ѝ дадат посебно значење, а и ќе ја искажат големата почит кон домаќинот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка го споделуваше Татковиот култ кон книгите уште кога се омажи за него, ама сега некој за прв пат ѝ подаруваше книга, и тоа необична книга која ќе ѝ припаѓа само нејзе.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во нашето маало, со години, живееше легендата за мајката на Мајка Тереза која успеала да ги изгледа, со љубов и со достоинство, своите деца, а на ќерка си Гонџа ќе ѝ ја влее љубовта кон човекот и кон големата мисија што ќе ја оствари во текот на својот живот, во заштита на сиромашните.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А ќе ѝ го открива патот до новата, вистинската мајка на Балканот, во тешките воени времиња, во светскиот пораз на човештината на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И затоа сметам дека ова училиште најмногу ќе ѝ одговара на внуката Ервехе, додека е со нас!“
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„И на оваа, како и на синот, умот ќе ѝ биде во книги­те, тешко на децата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И огледало веќе не употребуваше при чешлање на косата за да не си го види лицето; па дури и на изворот кога полнеше вода со ѓумовите, не си го загледуваше својот лик во водата; кога врвеше низ манастирскиот двор кон црквата да се моли, минуваше со забрзани чекори за да не се сретне со погледите на манастирските слуги кои зрчеа во неа; и кога ќе минуваше крај чардакот каде што седеа полковниците, ја вртеше главата за да не ги судри очите со нив; но Бонети ја гледаше упорно и пред очите му излегуваше она нејзино прекрасно тело, кое тој во текот на епитимиите што ѝ ги правеше отец Иларион, ѝ го гледаше скришум низ прозорчето поткачен на столче; гледаше како отец Иларион ѝ го покриваше со покривката голото тело допирајќи ја со прстите по меката кожа што во студената ќелија ѝ гореше; го гледаше тоа голо тело, како и возбудата на отец Иларион кој се кршеше во себе и се мачеше да се воздржи, одложувајќи можеби за подоцна, кога ќе ѝ преболи болката, кога ќе се вразуми.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога ќе ѝ држеше епитимија на Смилјанка, како и на другите грешници, отец Иларион гледаше да биде одмерен во сѐ: не постапуваше ни многу љубезно, ни многу благо, за да не сфати грешниот дека гревот не е толку страшна работа, дека тој е нешто невино, игра што може да се повторува; но не постапуваше ни многу строго за да не му ја разрани и онака разранетата душа која согледувајќи го гревот, започна да пати - мачно да зацелува.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Сујак му рече: - Не ја продавам. Таа мечка овде е отепана и овде ќе ѝ се чува кожата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ќе ѝ рече: Марија, јас сум роден под знак на бик, горд сум. Сфаќаш ли?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Нема ни да се обиде да го сокрие пред неа својот потсмев. тој немаше душа, Марија, ќе ѝ рече. Имаше, ќе го пресече.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Чекај, ќе ѝ ја ставам раката на уста. Знам, не раскажувај. Сѐ знам.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Браните ќе ги гради нашата прекалена работничка класа, на која ќе ѝ се придружат селаните, војниците, младинците.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Многу ја сакам. Ќе ѝ купувам млеко и кифли. Ќе ѝ ги чистам нокширите.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
КИРИЛ: Ќе ѝ се најдам. Пред умирачка е.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Напати, кога ќе го огрееше милосливата ѕвезда, ќе ѝ дозволеше на руменото Розе да седне на неговата маса.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
(Таа му рече оти не го сака животот преточен во слики а Радо ѝ одговори оти ќе ѝ ги почитува желбите но дека не е спремен да ги закопа сите свои навики).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Па сепак, не можев а да не заклучам дека Виктор е гласник на времето што веројатно еднаш можеби и наскоро ќе се сопина од насмевката на својата пренадувана надмоќ, како онаа божем голема вода што ќе се истури од единствениот залутан облак над жедното поле а потоа, откако ќе се најде на земјата, ќе открие дека е сосема мала, па ќе мора кутрата повторно да учи да оди и притоа ќе се сопина од секоја пенушка што ќе ѝ се испречи на патот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Во која смисла?“, сакав да ја прашам, но знам дека таквото прашање сигурно ќе ѝ зазвучи непристојно. Односно, ќе асоцира на секс.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во едната рака држела сребрена кофичка додека се пробивала низ грмушките и итро ја повикувала исчезнатата крава, молам, нека се врати дома, или утробата ќе ѝ пукне од неизмолзеното млеко.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Најпрвин Минк ќе ја запрашаше грмушката, а потоа ќе ѝ го соопштеше одговорот на Ана.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не знам дали требаше да претставува шега она мое шепотење во увото на Катерина од кое можев да издвојам само едно јасно прашање, она, кога ѝ ветував дека ќе ѝ донесам леблебија, само ако ги отвори очите за да ја здогледа светкавицата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зарем можела некои мои постапки да ги протолкува како подршка на идејата за другото време, за крилата, што ќе ѝ помогнат да го посети тој непознат свет што одамна беше нејзина опсесија?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Негде при крајот на месечевата ноќ Пеперутката втрча во мојата соба и водена од насмевката на возбудата долго раскажуваше за некое чудесно лелеење во воздухот што самата таа го чувствувала; ми ја објаснуваше состојбата на привидното летање во кое и сега се наоѓала а од кое произлегувала и оваа нејзина воодушевеност: - Виде - прашуваше таа а лицето ѝ гореше - виде колку високо се качив? Дури меѓу ѕвездите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Знам дека се шегуваш, ќе ѝ речев за да ја приземјам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нели таа тврдеше дека еден ден рацете ќе ѝ се престорат крила, а во тоа престорување најмногу можело да придонесе упорното галење.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А потоа и самиот не знаев колку долго траеше тоа попладне и ноќта, (а можеби и не било само едно попладне и само една ноќ), знам само дека разговарав со тројца: со Зрновски, со неговата сопруга Јана и со Денко Самоников.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Денес ти ѝ судиш на мојата љубомора ќе извикав изнервиран, а вчера ми приговори дека сум ја посетил распуштеницата Лила, пријателката на Дуња и тоа во ситните часови? Зарем тоа не беше љубомора?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Течењето на љубовниот оган под кожата го убрзувал процесот што ги зајакнувал крилата и ја поттикнувал желбата за летање.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се плашев дека моите совети, што не беа ништо друго туку поигрувања на духот, можеле да потхрануваат кај неа такви чудни замисли? Не сум сигурен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Да, кога ќе ја доведеш Катерина ќе ѝ објаснам колку си ѝ верен и на колку начини може да ја злоупотреби твојата верност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И веројатно сум бил насмејан во моментите додека во сонот заклучував дека јас треба да бидам тој кој ќе ѝ помогне на Загорка Пеперутката да полета.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мајка ѝ знаеше колку тешко ќе ѝ падне разделбата со врапчето, но, еднаш тоа мораше да се случи.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Буба тогаш убаво си ја затвори својата куќичка и отиде во шумата по храна, не верувајќи дека Беба ќе ѝ го врати украденото.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Ја карам, ја советувам, а потоа си велам: Зошто сум ѝ толку озабена?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ох“, ми велат тие грди носители на лошата вест, „Ох, сметај го сина си за жив, никој нема право мајката да ја наведува на лоши мисли, можеби така и треба кога родениот син ќе ѝ замине в борба.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А да не ти раскажувам какви сѐ предавства се сторија во оние денови на револуцијата кога за да се купи малку сочувство од некој милозлив товаришч или од некого од спротивната страна се продаваше дури и честа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Според објаснувањата на татко ти, тие девојки од Градината на Иван Степанович биле многу чудни.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И не му го раскажала само тоа, дека таа ноќ била со друг маж, туку отворено му рекла дека таа веќе нема намера да пере и да пегла туѓи валканици и дека ќе ѝ се придружи во работата на Росана.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А знаеш како одговори таа на мојата лутина?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Иван Степанович е голем комбинатор.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Мајка ми ја грабнаа злосторниците, што ќе ѝ прават?“, го прашала Аксја татко ти кога ја пронашол стуткана под оџакот на бродот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А велат, кој ќе ѝ поверува на жена му на Комесарот најмилото му се нафрлува уште истиот час со струпки“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури и такви, кои за една копејка ќе ѝ го предадат на сатаната и најблискиот свој!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Отсекогаш мислев оти не смее да се растура туѓата среќа на таков начин. Подобро речено, од каприц!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Пријателката на Сузи потоа рекла оти кога ќе стигнат во Рим веднаш ќе ѝ се јави со писменце, и со слика, и таа чудна девојка многу била радосна од ова ветување, на сите им ги раскажала ветувањата на Сузи па така и татко ти дознал за неостварените планови на Ролан.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Покриј се, Рајно, ќе ѝ свикав, во моја куќа, пред Симона, само јас имам право да се свлекувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А и жена му Анастасија можеби била спречена да узнае кој ќе ѝ го посади синчето под папокот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Којзнае што се ќе ѝ изнаречев да ми излезеше во тој момент пред очи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Водата, пак, лојална, се враќа дома, назад: океанот има широка душа првин ќе ѝ прости, потем ќе ѝ го покаже патот - кон амбисот!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сѐ што ќе ѝ речеа татко ѝ и мајка ѝ, таа го примаше со лутина, со нервоза.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Чекаат да ја видат баба Донка зарадувана, и, кога во плевната ќе се надомести она што пред година дена го одвлече водата, тогаш сосем искрено ќе ѝ ја кажат вистината.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Баба му почна да го прави она што ќе ѝ речеше тој.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Ќе ѝ кажам на мама... - рече Билјана.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
ТЕОДОС: Од стомна да се напијам! Од главата ќе ѝ ја скршам!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ти ја мислиш натаму, таа е наваму.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А пред многу години му ветив на Шенберг дека својот живот ќе ѝ го посветам на музиката.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Белината изгледа како избледеност на физичкиот украс, неутралност која можеби поради тоа ги добива сите егзотични својства на Зборот, но на која, во суштина, секогаш ќе ѝ недостасува езотеричната и ритуалната моќ на вештачкото.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Од трета страна, изборот сепак е наш; на Маргина и понатаму ќе ѝ требаат токму маргините на нашите општествени случувања, тие фини заветрини, неосончани делови на улицата, кадешто и досега се криевме од упливот на контаминираниот културен естаблишмент.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Иако инструментот е во состојба да произведе широк дијапазон на звучен квалитет добиен со вртење на бројчаникот, тереминистите постапуваа како сензори, претставувајќи ѝ ги на публиката оние звуци за кои мислат дека ќе ѝ се допаднат.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Привид на среќа, привид на љубов. -„А што е со душата, како незе ќе ѝ направите детоксикација?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- А-ха, - тетка ми кимна со главата и забележувајќи една трошка што по грешка останала на масата, се концентрира на неа со погледот и потоа внимателно, како да е мравка и како да ќе ѝ избега, ја приклешти меѓу палецот и показалецот и откако стана, ја фрли во кантата за ѓубре под мијалникот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Влеговме во автомобилот и откако по една турканица ми беше заповедано да седнам напред и никако на ниедно друго место, тргнавме накај мојата фамозна, "смрдлива" тетка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Веројатно ќе ѝ текне дека сум се заиграла со другарките.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа пак Дора ќе ѝ речеше на Ане "ај да се тркаме".
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Томе само гледаше нагоре, каде што луѓето ѝ шепкаа на мајка му.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Она што ќе ѝ паднеше на чинијата го собираше со прст и го ставаше во уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Да, навистина, - се обидов и јас да направам тетка ми да не се чувствува непријатно поради нејзината реакција со тоа што ќе ѝ дадам комплимент, - оваа куќа е најубавата и најблескавата куќа во која сум бил, навистина! - и ентузијастично кимнав со главата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Гледам дека има и компири, - мрмореше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Полека сите почнаа да си одат, откако прво нешто ќе ѝ шепнеа на мајка ѝ на Ане.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
По кратко молчење во кое никој не ми понуди објаснување, прашав зошто Кристина ја избркала мачката; да не е некој алергичен на мачки или нешто слично.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога требаше да почне нова реченица, дишеше низ нос или кога ќе ѝ се истрошеше здивот, пак го употребуваше носот за да земе нов и продолжуваше со мислата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Цревата почнаа уште повеќе да ми кркорат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Свекрвата се насмеа. - Си помисли дека ќе ѝ ја земеш чинијата, душичка ненаситна таа, - се кикотеше мајката, но јас знаев дека мачката само сакаше повторно да си ги зарие ноктите во моето месо.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Седнавме на големата маса на која обично ручаше семејството на Мони.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ќе ја удрам меѓу рогови и ќе ѝ избегаат очите од главата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Што е ова, мори Оливеро, ќе ѝ велам, и овде не нѐ сакаат...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во ходникот седнала една дебела жена и си јаде бел леб и кашкавал. Ја преполнила устата, ќе ѝ пукнат образите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ѝ го тргнев фереџето и ќе ја одбулев пред сите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ѝ се доближат на некоја девојка и ќе ѝ го соберат накитот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Многупати ќе ѝ речам: ти, Струмо, имаш нешто украдено од Егејско Море.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не лути се, ќе огрдиш, ќе ѝ речам јас на Оливера и ќе ја удрам вратата зад мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја откинуваат од Манол Форевски, ќе ѝ ги прежилат рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На одење ја фатив за рака и ќе ѝ речам: — Кога ќе ти е многу тешко да дојдеш и да ми кажеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кој ќе ѝ даде капка вода, беше рекле лекарот и командирот, тој си ја потпишал смртната пресуда.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ѝ дојдеше така сила, ќе ја натераше нешто.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се успокои кога ќе ѝ речам како е кај вас“, коментираше Еко со директорот Миле.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тоа ќе ѝ стане спомен од детството - велеше Влатко, кога му стана здодевна.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И ништо не ја возбудуваше: ние ќе ѝ покажеме камена птица што лета Таа ќе речеше: да, тоа сум јас, - Прица во окото на сонцето...
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
- На болката коренот ќе ѝ го прекинете ако слушате... Затоа, покорно молам, царски зинете!
„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)
Исто така интересна за американскиот известувач била и информацијата на Смодлака, "Титовиот министер за надворешни работи", кој изјавил дека бил "постигнат конечен договор со Бугарија, според кој последнава ќе ѝ ја отстапи Бугарска Македонија (веројатно Петрич и Неврокоп) на Југословенска Македонија".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но, за разлика од текот на настаните во ЏИЏ век, кога Велика Британија како свој сојузник ја имал Австро-Унгарија, „која им се спротивставувала на овие руски мерки“, во средината на 1944 година, според британските експерти „нема никој на кого би можеле да сметаме за поддршка“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во однос на Грција, експертите сметале дека Британија, од своја страна, би требало да воспостави системи "кои јасно ќе ѝ се обратат на Велика Британија за помош против руското влијание".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во првите месеци на 1944 година и Обединетиот одбор на Американците од југословенско потекло презел чекори во круговите на американските културни и политички личности за оддавање признание за учеството на НОВ и ПО на Југославија во борбата против силите на Оската.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Целокупната таква политика водела кон единствен „природен“ заклучок, имено, дека тие „повторно ќе почнат да тежнеат кон предоминантно влијание на Балканот“ и дека тоа ќе се обидат да го постигнат со истите средства како и претходно, „работејќи на формирање влади кои ќе ѝ бидат потчинети на Русија“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во истиот број била пренесена и информацијата за демонстрациите што биле изведени од „Македонците кои имаат врска со Бугарија“ и кои се надевале дека „нивниот дел од Југославија (се мисли на делот на Македонија во рамките на Кралството Југославија, б. м.) ќе ѝ биде даден на Бугарија“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Посебно место во извештаите на американските известувачи имале настаните во Грција.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Исто така, на 25 март 1941 година, во весникот „Сан Франциско хроникал“, била пренесена информацијата за демонстрациите во Битола, каде што демонстрантите барале да ѝ се приклучат на грчката армија во војната против италијанските фашистички агресори и дека во „Скопје и Цетиње, два силни комунистички центри, илјадници само ги повторија, со поголема жестина, демонстрациите од вчера“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Доколку премиерот Пуриќ „се спротивставува на напорите да се постигне спогодба со маршалот Тито..., Британската влада, потпомогната од Русија и можеби од САД, ќе ѝ стави до знаење дека нема да продолжи да ја признава Владата на Пуриќ во овој состав“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Остварувањето на тоа, според нив, „не би требало да е тешко“, а би требало да излезе уште полесно „доколку националната влада, во која ќе влезат сите партии и која своето постоење го должи најмногу на нашите напори и поддршка, ќе се зацврсти толку сигурно што ќе биде во можност да ја преземе администрацијата на државата за ослободување на Грција“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Како потврда на ова, изворот ги цитира зборовите на Раде Прибичевиќ, кој истакнал дека "на последното заседание на АСНОМ официјалните претставници на Бугарија изјавија дека Бугарија е подготвена да ѝ го отстапи нејзиниот дел на Македонија на нашата држава".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во тој контекст, неделното илустрирано списание "Нејшн", во коментарот во врска со постигнатиот договор во Крајова, ќе истакне дека "Титовото решение за македонското прашање, ... ќе ѝ даде на Македонија еднаков статус со Хрватска и Србија во федеративната заедница" и "ќе биде основа за елиминирање на натамошните недоразбирања меѓу Југославија и Бугарија и ќе може да отвори пат кон федерацијата".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Сликата што си ја замислив во мене создаде желба барем за миг да станам здодевен новинар што на бабичката ќе ѝ направи интервју од само едно прашање.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Четвртиот ден Ј се јави кај другарка ѝ Сибел; мајка ѝ е кројачка, па ќе ѝ сошие пижами по мерка.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Нека останат тие петстотини, му вели татко ти - зашто ако се фатиш со старата, секој ден и за секој изговорен збор ќе ѝ бараш да плаќа казна... - одново удри смеа, а Мита, кикотејќи се гласно, праша: - Како му рече баба ти на судијата? ...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога Господ ѝ даваше висина, тогаш сигурно не мислеше дека по таа мера некој друг Бог ќе ѝ одмери и судбина.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Можеби ќе ѝ го спасеа животот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Командантот на бригадата ни рече дека за три дена ќе завршиме и ќе ѝ дојде крајот на оваа проклета војна и дека тие, кои ќе се покажат храбри, ќе добијат една недела наградно отсуство.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Ами да знаев - дофрли друга - дека чупата е нејзина, уште таму горе, кога ги преземавме ранетите, ќе ѝ кажев...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
По победата на револуцијата и востановувањето народно-демократска власт, народната влала ќе ѝ плати.“ Толку пишуваше.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ѕвезда заврши и го гледаше Петрета Даскалот право в очи да чуе што ќе ѝ рече.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И тогаш татко ми прво ќе ѝ бацеше рака на баба ми, потем, еден по еден, ќе нè избацеше нас.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Којзнае што гледаше, ама нејзе како да ѝ се чинеше оти ќе ѝ помине нешто невидено.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Затоа веднаш ќе ја земете и ќе ја затворите долу во зимниците ќе ѝ оставите сенце да има што да јаде и колку што можете побрзо ќе си разотидете по домовите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Понекогаш ние ќе ѝ се стегневме за нешто ама ако еднаш попуштеше, вториот пат сигурно ќе нè одбиеше.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Оди играј си со децата, Тања! - ќе ѝ рече баба ѝ.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Столаријата ќе ја изглодаат црви, чешмата ќе секне и ќе ја накотат полноглавци, Благовештението ќе потемни и ќе се излупи, Архангел Гаврил ниту ќе стигне до Богородица, ниту нешто ќе ѝ каже.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Нешто ќе ѝ каже. Недела наутро.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
КЛАУС: Не, благодарам. Добро, ако на турската империја ѝ требале пет векови колку време ќе ѝ треба на Ристиќевата палата за да ја снема.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Но, еве што се случи: Бреза ја залажав со тоа што ѝ ветив дека ќе ѝ ја читам „Џиновката сликовница“.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Кога ќе проработи базенот,- си ветив - речиси сите пари ќе ѝ ги давам на баба.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Да сум на нивно место, по сто сладоледи на ден ќе јадам, Снеже секој ден ќе ја водам в слаткарница и во Луна-парк, а на Бреза ќе ѝ купувам колку што сака мастики- цигари за да ги „пуши“ кога си игра мајка и деца со куклите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кој ќе ѝ помагаше на бабичкат да не дознаевме колку ѝ е тежок животот?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Колку многу ќе ѝ се налутев, да не беше тој чуден збор - инспирација, што ме збуни малку и ми ја смали лутината.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Парите сам ќе ѝ ги однесеш на бабата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ќе собираме стари хартии и шишиња, ќе ги продаваме во Отпадот и парите ќе ѝ ги носиме на Бабата, важи?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
На баба Санда ќе ѝ купам нов сандак за замрзнување, и онака стариот постојано ѝ се расипува, а на дедо Борис нови карти за редење пасијанс, неколку шапки за сонце, а можеби и автомобил, зашто тој никогаш го немал...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Не плаши се, туку нанишани ѝ во главата, меќу очите, а јас ќе ѝ пукам право в срце.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кој ѝ дал право да ги оценува како што ќе ѝ падне на памет?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Нее, - рече Србин, затегави. - Доста е засега тета да ни ги пере алиштата што ќе ѝ ги носиме, а после ќе видиме. - Аха, - рече тетин Доне.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога татко ми ќе дојдеше од пазар и нешто ќе ни купеше за јадење, некои слатки работи, јас не ги јадев, на мајка ми ќе ѝ ги дадев, а таа ќе ми речеше – ти касни, треба да растеш, а јас ќе се навредев.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас ќе ѝ се фрлев во скутот, ќе ја бакнував и ми се чинеше дека таа жена многу ме сака.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ја викнав стрина ми да се поздравиме, и таа ми рече: Синко, на домашните ќе им кажам откако ќе заминеш, но јас ѝ реков дека не смеат домашните да дознаат, зашто ако не се вратам сите ќе ѝ се налутат затоа што не ме спречила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А татко ми рече: А бре имам добиток, зимата ако се оддолжи, треба храна да се купи, мораме да имаме резерва пари, а стрина ми на тоа: Ако е за тоа, ние сме преку дваесет души, ќе заштедиме на храната, неколку дена поскромно јадење и ќе ѝ купиш палто на Милка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој ќе дојдеше ќе ја кренеше в раце, ќе ѝ дадеше бомбонче, од оние што се топат в уста и со црвени шари преку средината.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Стрина ми направи еден преседан, пред гостите на татко ми му рече: Слушај девере, кога на помалата си ѝ купил толку работи, ќе ѝ купиш и на Милка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Големо лошо куче! Само тоа да најдам! Ќе ѝ покажам јас нејзе!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Уште од летоска Пелагија ја гмечи уличкава,излегува и на Ѓуро Ѓоновиќ, па отаде, по сокачињана, се загледува во градините, во жените седнати пред влезовите, по негде влегува и стигнува до нив со надеж дека некоја ќе ѝ врати како во нивната скромна куќарка има место и за нив тројцата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Да ја видам јас неа кога од џебот ќе извлечам змија, на олкави ќе ѝ пораснат очите!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Болката за сестра ми ќе ѝ остане до крајот на животот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мислеше и шега да направи кога ќе ѝ ги искрши јајцата на Тодора со своето гипсено јајце.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа сигурно ќе ѝ го каже на Атиџе и ќе го искористи најдобро што може.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ако таа Атиџе, досега за нас непозната, воопшто ти е достојна, а мора да е, покрај сите овие твои трогателни мечти за неа, тогаш и таа ќе го мисли истото, и ќе ѝ биде сеедно дали е муслиманка или рисјанка”.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мајка ѝ имаше смешна навика да станува ноќе и да јаде што ќе ѝ дојде до рака, веројатно сето беше на некаква психичка база.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Не можеше да знае која страна ќе ѝ биде лицето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Преговорите беа одложени до утредента, кога се договорија, вечерта, нешто подоцна, откако ќеркичката ќе ѝ заспие, тој да ја посети дома.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Оваа прикаска на Летка многу ќе ѝ допадне. Во тоа беше сигурен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Вака јадосан беше сигурен дека денеска во кафулето каде што ќе оди на едно еспресо, на онаа келнерка, ако е на смена, конечно ќе ѝ рече: „Моме, чудесно ти е газето!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дури и ведна со главата до под гранката како да ќе ѝ подаде рака да ја поткрене.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во другиот имала обичај да навраќа кога расположението ќе ѝ било такво. Едо никогаш не сфати какво.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ако само малку се подзаврти в лево, ќе ѝ го допре голото рамено. На Германија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А јас ќе ѝ објаснам, само ја пуштам да мисли повеќе и самата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А знаев, зад тој рид има повисок што пак ќе ѝ ги запре очите на Билјана.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А, можеби и никогаш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа ќе каже нешто, па двете малку ќе молчиме, па јас ќе ѝ одговорам, па пак пауза... и сè така, испрекинато.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Колку се радував кога го имав! Дури и го замислував како ќе ѝ стои на мајка ми, на показалецот од десната рака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, ако ми се изнасмее?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми го возеше „Стоеденот”, тетка ми Ана седеше на предното седиште крај неа и по цел пат палеше цигари, по две одеднаш, па една ќе ѝ дадеше на мајка ми, а една за себе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Миру ја истка специјално за мене пред да го завршам мојот килим – рече Игбал. – Мислам дека и нејзе ќе ѝ успее еднаш да лета како што летаме ние двајцата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мила, ќе ѝ речам, време е да си одиш дома, ќе те казнат, а таа: - Што ти е гајле, не те казнуваат тебе? Мене ме казнуваат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мила одлично ќе може да се снајде со него, дури и полесно од мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога го видов, знаев дека е тоа прстен што на мајка ми многу ќе ѝ се допадне.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ќе ти ги покажам вечер светулките – ѝ реков.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не е можно, се противев јас, ти ништо не знаеш, лекарите не знаат, јас знам, таа ми е другарка, ја познавам јас нејзе, нема да ѝ се допаѓа долго да спие, ќе ѝ се смачи, ќе видиш, ќе се побуни и ќе стане.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби некогаш другпат, кога мене ќе ми се пристори дека е време, можеби тогаш ќе ѝ раскажам за него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Разговорот со мајка ми малку ме расколеба со намерата да ѝ пишам за него во првото писмо што ќе ѝ го пратам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тетка ми Оце, Дена и јас се стискавме одзади, меѓу патните торби, кесиња со храна и играчките на Дена, и не ни беше којзнае колку удобно, ама ништо не можеше да ни го расипе доброто расположение.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Никого таа не послушува, неа ни казни не ја вразумуваат, сè си тера по свое, тивко, мирно, ама пак по свое.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Истиот начин на разговор го применувавме со моите кога се јавуваа од Индија, а така мора зашто разговорот оди преку сателит, оддалеченоста е голема и му треба време на гласот за да го мине сиот тој пат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таму го замислував: дека ќе го извади оној прстен со зелен камен што ѝ стои на показалецот и дека ќе го стави мојот на негово место.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ама, ништо. А и Игбал, и тој ми бил некој пријател!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Блазе си ти - воздивна таа. Еден ден сигурно ќе ѝ го покажам - решив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да можев да ѝ се јавам по телефон, веднаш ќе ѝ раскажев за Игбал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да беше мајка ми, веднаш ќе ѝ се пожалев, иако после ми е криво што ја нервираме, но пред татко ми е подобро да се скрие.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Неизоставно ќе ѝ се јавам, си ветив, и ќе ја проверам состојбата на теренот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Потоа ќе ја нема меѓу нас децата една недела, или повеќе, или помалку, сѐ зависи од одлуката на нејзините, и пак одново истото. Секогаш истото.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
ПРЕД „ЛОНДОН”
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа не носи злато, само со сребрени прстени си ги реди рацете. Има девет. На десет прсти носи девет прстени.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Лесно ќе биде со неа во Маврово, нејзе сè ќе ѝ се чини чудно и чудесно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)