Атина (име.)
124. Охриѓанецот Маргарит Димица (1824-1903) е еден од истакнатите приврзаници на грчката националистичка пропаганда во Македонија, а во своето научно дело, како универзитетски професор во Атина, се определува исто така само за старата македонска историја.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Покрај парите што ги даваше грчката пропаганда преку битолскиот владика, Кондилис донесе лично илјада лири направо од Атина и им ги подели на оние „Грци" што се двоумеа, а испрати во Атина и пет шест деца на повидни селани да учат „вистинска наука".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Пушти ме ти мене, - рече стројничката, и во тој миг ѝ блесна низ умот Атина...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Откако го зеде прстенот, Мискарица ја прегрна Аспасија и ѝ прошепоти: - Слушај: наместо Викторија, утре во градината, крај брегот, на ѓерѓефот ќе влезе сестра ти Атина...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Најпосле, „дортмунтскиот“ од Атина пристигна. Настана трчање и општа раздвиженост на перонот и - наеднаш сѐ се среди.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Улицата откај станицата е преправена, сета е асфалтирана и претворена во широк булевар, се протега во недоглед и таа е главната артерија преку која овој град се поврзува со Југославија и Европа, како и со Атина, и со патиштата кои Грција ја врзуваат со Софија и Истанбул.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
БЕШЕ топол мајски ден кога тргнав од Солун по атинската магистрала, упатувајќи се кон морскиот брег на Егеј, кон Катерини, Платамон, Волос...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Против Англичаните се боревме ние во Атина, нашите сојузници, разбираш? Ние, илјадници, се боревме против туѓинците.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Почна граѓанската. А јас не можев мирно да работам во една приватна клиника во Атина.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
- А потоа, другар? - Што потоа ? Така освежени, секој ќе облече костум сошиен по негова мерка, чевли лукс, на врат вратоврска или пеперутка и на прошетка по Атина или во кафеана на кафе, чашка “Метакса” или “Узо додекато варели”.13
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Испратена нова група американски офицери за помош на монархофашистичкиот режим од Атина.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Го фатила грчката полиција во меѓународниот воз за Атина како со некоја банда ги прскаат патниците со спреј за заспивање, а потоа им ги празнат џебовите и куферите.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Во тоа време, по неуспехот на востанието во Савоја, италијанскиот револуционер Гарибалди е во Јужна Америка каде ќе се бори за независноста на Рио Гранде и на Уругвај, Делакроа го оживува со цртежи Шекспировиот Хамлет, а во Македонија, по пет години од раѓањето на поетот Прличев добитник на првата награда во Атина за поемата Сердарот, негде на планината Бистра изгоруваат живи во плевна двајца стари иконописци заедно со голем иконостас за некој крушовски манастир.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Атинскиот Киберпанкер, пилот, сам ги донесувал навигациските одлуки.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Такви се и темелите на атинскиот Акропол и на Августовата гробница во Рим.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Немав видено дотогаш ниту во Рим, ниту во Атина, позачувана античка арена толку живо да сведочи за изминатите времиња, освен можеби во Помпеја, каде што античкиот свет бил сочуван од вулканскиот пепел по катастрофалната вулканска ерупција.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Горе, над нас протатне експресот од Атина, што во седум и триесет пристигнуваше во Велес.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Извештајот предизвикал реакција кај британските функционери во Форин Офис кои, традиционално гркофили, се идентификувале со Грците и ги бранеле нивните интереси дефинирани од режимите во Атина.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“
од Тодор Чепреганов
(2001)
Летка се труди да му го пополни времето со телефонски разговори на веќе познатата релација Атина – Скопје.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Констатирајќи дека водачите на елинизмот водат политика „којашто води само кон срам“, Берар со индигнација пишува: „Атина ... денес е под чизмата на турскиот пратеник.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
