Вечерница (ж.)
Езерото веќе ги ниша соништата на светот. Вечерницата пак нив ги води по знајни и незнајни места во пресрет на муграта моја што постојано ја создаваме човекот ноќта и јас.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Ој ти тебе ѕвездо вечернице уште мене јунак не познаваш... (Се пеело.)
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Но момчето не ги слушало веќе зашто во кафезот на неговите млади ребра срцето му трепетело како штотуку разбудена птица; не зашто умниот песнопоец Богдан Преслапец или најстариот со гајда Каменчо Скитник не можеле да објаснат дека битието се обврзува да му служи на духот што низ векови бил тајна и копнеел по тајни како кога се пеело ој ти тебе ѕвездо вечернице, уште мене јунак не познаваш и не зашто мирисот на смртта го урнал на коленици сневеселениот Богоја Гулабарин: зад нив, меѓу карпи и мртви или полумртви стебла, стоела како фатена во нишки на магија немата девојка Ганка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Кога блесна ѕвездата Вечерница, Чанга се упати кон градот со задоволните, најадени кози.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Ја сеќавам сталоженоста по заоѓањето на сонцето. Небото е уште светло, но вечерницата веќе трепка.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Малиот Бајко небаре стануваше негова ѕвезда вечерница тогаш, и Петре, слушајќи го неговото благо дишење и поткревање на чаршавчето, ги склопуваше очите смирен, најпосле излезен на пронајдениот пат.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
