Индија (име.)
Тие групи со стекот на подоцнежните историски услови се подразделија на јазични фамилии, како: индиската, иранската или персиската, ерменската, грчката, трако-илирската, италиската, келтската, германската, словенската и балтиската или литовската.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Тоа мораше да се случи: еден мал и неочекуван преврат, неколку атакувања на нивните бели куќи оградени со индиски цедруси и со коски на покорените, неколку барикади и - еве го оној ден. Мој. Наш. На човекот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Во Бугарија се вареле компоти од сливи, во Индија се собирал кокос.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Индискиот цар ги собрал сите Ѓупци и му ги пратил.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Слепиот Тимон им викаше на луѓето: „Работата гледајте си ја, луѓе: не одете по умот нивни, зашто ќе ви го однесат; и персискиот цар не видел аир од нив: за да им го олесни тешкиот живот на луѓето, побарал од царот на Индија да му испрати даровити музиканти што ќе го веселат народот.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Кога умрел Александар Македонски во походот на Индија, војската - за да го пренесе нераспаднат во татковината - го ставиле во буре со мед.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Во Бугарија дошла од Кашмир каде што, според преданието, некоја индиска принцеза се капела во базен сиот опсипан со ружи...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Многу трговци, многу излагачи од далечниот Северен Виетнам и Северна Кореја, и тие од Индија, Либан, Балканот, Средна и Северна Европа, па и тие од СССР, Западна и Источна Германија, од Англија и САД, сите ги затворија саемските книги во Лајпциг со релативно задоволителни резултати.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Некој рече: - А може и Едрење да е македонско, оти Македонија е голема, вели, Македонија е до Индија, еј, а не до некое Едрење, што мислиш!
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Си мислеше тогаш Гркот дека тргна по трагите на Александар Велики и не тераа да пееме небаре нашиот чекор веќе се слуша отаде Турција и веќе ѝ се заканува на Персија и преку неа на Индија.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Да, ова побелено, безабо, испиено старче беше Ѓорѓи Прчев, големиот актер на повоениот македонски театар, необјасливо исчезнат од својата комфорна куќа на Водно, сега пред смрт во скромна католичка болница за сиромашни во далечната Индија.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Борхес прераскажува запис од Исток според кој во пустинитена Индија растеле црвени ружи и врз листенцата со златна боја било запишано: нема друг бог освен тебе...
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Имаше дури и Индуси и Иранци...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Елените и срните за нас во тоа време беа нешто како кравите во Индија.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
И немаше крај на радоста на Чанга кога од една книга откри дека козата во Индија е симбол на основната праисконска супстанција – пракрити и мајка на светот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Го исклучував тонот и склопчена на каучот ги гледав Индијките како ги отвораат устите во облик на буквата О, ги збрчкуваат веѓите во облик на буквата V, се подигруваат со своите црни плетенки, ги камшикуваат Индијците со своите страсни погледи, забрзано дишејќи и гледајќи накосо, како зајаци.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Тука можат да се слушнат сите музички правци и облици - од барок до модерен џез, од индиски ситар до електронски инструменти.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Индија во нејзиното искуство со британскиот колонијализам била покорена не од народ, туку од нација, далечен апстрактен ентитет.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Додека над градот се затегнуваа невидливите јамки, јас лежев склопчена на каучот, совладувајќи ја индијската мимика, учејќи го регистарот на индиските чувства како по некој учебник...
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Каталогот од изложбата (одржана скоро во Оксфорд), што го претставуваше индискиот поет и сликар Рабиндранат Тагоре, објави некои делови од есеите на Тагоре за национализмот.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
