Крушево (име.)
Погледни во воздушното пространство на твоето родно Крушево.
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Востанал народ, знаме се вее, в Крушево камбана ѕвони...
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Гореше Крушево и светеше како факел во ноќта. крај колјата - Тесно им стана на Карчевци, - негодуваа ресенчани, особено жените, кога научија дека Панде, најстариот син, тргнал во Охрид да одбира невеста.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Со поголема жестина продолжи борбата по улиците на Крушево.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сите со нетрпение чекаа да им раскаже тој како успеал да се пробие низ многубројните турски заседи, за да стигне од Прилеп во Крушево.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Кажете ја лозинката? - заповеда стражарот. - Крушево! - одговори Евто, а стражарот додаде: - Куршум! - и ги поведе...
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Слушате ли оти во Крушево веќе вријат пушките?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Главно е сега да и довардиме главите, та за главабашии, буљукбашии сете веќе сме печени, — му одговори Толе и ги раздели на четири чети: — Еве ти, Стојо, земи и виа твојте орленци, марулчани, мојте крушевчани и чанивци пет шест души, и држи а Маргара, до кај Будимеш.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Изгореа Баница, Невеска, Крушево и стотици села; проплакаа илјадници мајки, жени и деца, се наполнија затворите со илјадници невини граѓани.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
По него трза калајџијата од Крушево што идеше да ни ги поднови тавите, тепсиите, ѓумовите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тоа беше по востанието на Крушово, во времето пред Хуриетот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Неа, Трајана Дамческа, мајка му на Ѓорета, зашто беше висока како далјан, и зашто навистина беше комитка, уште од пред востанието во Крушово 1903-та, никогаш уште оттогаш не го симна чифтето од рамена, сама управуваше со момците, со аргатите и со сиот имот на Дамчевци Џаџовци, жителите на Потковицата, и на сите околни села така ја викаа, Комитка.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
5. Таква е, гледана однадвор, пуста и ненаселена, наваму од крајот на последната Голема војна, односно наваму од принудната колективизација, и нешто потоа, откако ги зафати луѓето емиграцијата, таа самоникната и безимена потковица среде Бакарно Гумно, која, спуштајќи се благо по голите падини на ридиштата, на запад и на југ, сè до мелиорацијата (пред десетина години ја извршија доброволно младински работни бригади; покрај бесплатна исхрана, работничка облека и плускавици на дланките, младинците имаа и задача да ги шират меѓу себе љубовта и братството) се преточува во ливадско земјиште (сега сушно и неплодно) испресечено со мртвици и блата кои, пак, се вливаа во Црна и во кои заедно со стотици видови барски и преселни птици живееше и лошиот дух на маларијата, а на исток и на север, односно на североисток и на северозапад, сѐ до мариовските планини, односно сѐ до Прилеп и сѐ до крушевските планини, во житница и тутунско поле.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Во тоа време, по неуспехот на востанието во Савоја, италијанскиот револуционер Гарибалди е во Јужна Америка каде ќе се бори за независноста на Рио Гранде и на Уругвај, Делакроа го оживува со цртежи Шекспировиот Хамлет, а во Македонија, по пет години од раѓањето на поетот Прличев добитник на првата награда во Атина за поемата Сердарот, негде на планината Бистра изгоруваат живи во плевна двајца стари иконописци заедно со голем иконостас за некој крушовски манастир.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Моето летовање веќе беше договорено, ќе одам со „Студиото Пинокио”, со цела група деца, во Охрид и во Крушево, а брат ми сѐ уште не беше сигурен дали ќе му се оствари животниот сон да оди во Лондон.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Имаме стотици регрути во места како Охрид, Крушево и Тетово.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“
од Тодор Чепреганов
(2001)
Поради сѐ уште неповолното време во Крушево се одложени планираните акции за пошумување на терените, уредување и чистење.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Крушево е град знаменосец.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
„Секако, со задоволство! - Во Крушево, највисокото гратче на Балканскиот Полуостров, деновиве врие како во кошница.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Далечниот Пелистер одвај се оцртува, нежно, бледолилав, крушовските планини, таму кај што заоѓа сонцето, ги прекрива просто една трепетна виолетна завеса, сенките наваму стануваат сѐ поизразити и позатворени, се гледа секое прозорче во градот, во кој се издига на безбројно места темното зеленило на тополите.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
