Рим (име.)
И Господ Бог благоволи да почине неговото пречесно тело во Рим.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
Тој знаеше дека постои тајна организација, но знаеше дека има и друга сорта арамии за пари, та ја поостри будноста да ја запази имовината на своите чорбаџии од Рим и Париз.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Тоа беше Театарот, старо здание градено во псевдокласичен стил небаре пресадено овде во средиштето на Балканот од Виена, од Рим или од Париз!
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
„Сите споменици во Рим, како колонадите, Колосеумот, се однесуваат на смртта и славата.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Писмото даваше објаснување: “Би сакал да ја искористиш приложената слика, која ме покажува при мојата омилена активност: миење чинии за жена ми во Рим.”
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Траејќи 150 години, оваа уметност на поенти ќе владее со општествениот живот од Рим до Амстердам, од Мадрид до Прага.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Овие заостанати примитивци можат да се најдат на островите Фиџи, на Тахити, во Нова Гвинеја, во Виена, Париз, Рим и Њујорк - секаде каде што има луѓе.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Во Рим, во нашиот хотел постојано стигнуваа пораки.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Како добар пример за тој квалитативен популизам веќе не ни се потребни Пјаца Венеција во Рим или Нирнбершкиот стадион.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Зборот "класичен" во нашиот речник доаѓа доцна; во стариот Рим тој отпрво бил израз од пореското право. Classicus спаѓал во највисоката пореска категорија.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
По каква да било цена ќе ги купи Рим, Виена.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Поминаа уште два милениума додека Вавилон да израсне до милион жители, а наредниот милениум заврши пред Рим да го надмине тој број.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Во делото се опишуваат големите анаморфотички фрески во манастирот на редот Минима во Рим, кој денес и не постои.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Такви се и темелите на атинскиот Акропол и на Августовата гробница во Рим.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
И замина за Рим, да бара некој нов папок на светот, нов центар на вселената.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Ако не знаел, зошто тогаш последните зборови до мене, кога заспивал во Господа, во светлозрачниот Рим, на четиринаесеттиот ден од месец февруари, на вториот индикт од создавањето на светот, шест илјади триста седумдесет и седмата година, ги запишал на писмо, на книга стуткана, со својот ситен, неубав краснопис, и рекол: „Ова да му го дадете на отец Иларион.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И затоа ќе одам во Рим, Богу да се исповедам оти и јас гледав со очите на нечестивиот и согрешив; оти сум видел нешто што привид е, а привидот е дело на нечестивиот; одам да ја уцврстам вербата своја во Бога, ако веќе не е предоцна“.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И навистина: само по неколку дена Рим прилегаше на една бесконечна клада. Останаа само неколку коњи на Аларах и песната на неговите варвари дури беа живи: Високо црно ѕвоно скриено во заборавот! ***
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Стои насмеан и веднаш ме прашува: Ерусалим е свет, Прага златна, а Рим? – Вечен? – Добро.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Тогаш тој стоеше на палубата на бродот што заплови од Цезареја кон Рим, придружен од Аристарх од Солун и од Лука, лекарот кој постојано, под будните очи на римските војници, запишуваше сѐ што се случуваше, оти како и тој самиот веруваше дека мора да се пишува за да остане нешто за поколенијата.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
