агол (м.)
Во аголот огниште, над огнот обесен котел.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
До самиот агол од училиштето мравките го изнесле своето житце од „амбарот" и го сушат на пролетното сонце.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Зашто мислев дека е заборавена в агол.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Во еден агол, наспротив него, седи друг црнец.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Пред тоа седев во барот „Африка“ и забележав во аголот млад црнец во американска облека.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Пак сам. Во аголот памучен палјачо се истргната нога, на ѕидот восочни кепеци на пелеринки.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Во толпата сите личеа еден на друг, тие сиви оловни војничиња од агол на некоја детска соба.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Влезе таа како замајана во куќата, загледувајќи во секој агол како божем бара нешто. Ѝ се чинеше дека сѐ оживеало и ѝ шепоти: „Иде... иде...“
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Истиот лик... секогаш истиот - широк, груб, во едниот агол со фотографијата на фабриката во која работи Крстан.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Лежи на аголот од неговата улица, сиот во крв.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Туку што стигнав до бакалницата на аголот, гледам: луѓе, врволица...
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
МЕТОДИ: Долу, кај аголон ме пресретна шоферот на Иванов. Го испратил да те земе тебе и да те одведе кај него. И тебе и Ивана.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Набликнатата пот му течеше по слепоочниците и се цедеше во аглите на стиснатите усни. Тој плукаше шумно и пцуеше.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Арсо се довлечка до аголот и таму потона во темнината.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Арсо лежеше издолжен на одарот и само челото му се белкаше како камен зафрлен во аголот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во сандакот му беше останат само уште еден сомун леб, стврднат и начнат на едниот раб, а во другиот агол стоеја уште пет сотни компири.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Пред него беше една средена собичка три на три метра, во едниот агол беше дрвеното самоделско легло, во другиот гореше големата печка, над неа граот беше зоврен, до прозорецот беше масичката, а на ѕидот од дебели греди висеше неговата пушка, фенерчето и уште неколку листа хартија, од кои едно беше минатогодишен календар со ливчиња што се откинуваат секој ден, на кој стоеја сите ливчиња неоткинати.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Како? – се чуди баба му и поаѓа кон Мечето кое седи жално исфрлено во аголот.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Кога ќе влезат тие на таванот, петелот секогаш стои мирно во еден агол, не се ни трга, ни бега, само така стои и понекогаш гледа во Зоки со своите љубопитни очи.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Тој оди зад аголот од куќата и по малку се враќа со полни раце смрзнати дрвца и ситни камчиња.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
