алчен (прид.)
Не бев гладен, бев само алчен во својата контичка навика да носам секогаш нови долги панталони.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И сѐ додека раката може да ја држи мистријата и окото да мери со пљумчето и додека животот се реди од сурови, неправедни и алчни луѓе - мајсторите нема лесно никого да пуштат да застане до нив на скелето.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Ова ви е последно! - рече гледајќи како алчно го голтаат топлиот, смекнат леб.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Навистина малку црнгалесто во суратот, со испрчени устиња, малку поедри заби, напред истурени, но младо како роса, Кожата по обравчињата му свети како со масло намачкана, црните очи некако на грозје личат, а косите ги пуштило над очи небарем сака да ги закрие од алчните погледи на присутните.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Не како алчен јадач, ами во првиот ред за в бој...“
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Не бев гладен, бев само алчен во својата контешка навика да носам секогаш нови долги панталони.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
„Алчно племе сме. Треба некој да не слика кога ќе седнеме сега на софра.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
А тој се дебелел, бил мечок на две нозе и бил алчен, ненасит.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Пред алчните грла на амбициозните мајки, пред рамнодушноста на оние кои беа избранички на нашите наивни срца, како да се сочува барем отисок на сонот од трескавичните, блудни ноќи?
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Беа тоа трите млади поети – Апчо, Клапчо и Шљапчо, со хибридни физиономии меѓу слатко заморче и алчен чакал.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Оној којшто еднаш ќе ги раздува сите тие моќници со кои сталежот мавта како врачевите со своите фетиши - неговите големи писатели, неговата Џоконда, неговите столови Луј XV, неговата убава граматика, неговиот изумрен стерилен јазик, целото негово купиште конзервирани мртовечки коски коишто ги потстава како уметност и култура - оној кому што ќе му успее да му дојде од газот до главата дека вистинската жива уметност, единствена, и вистинското инвентивно творештво се на негова страна, а не маскарадите под покровителство на министерствата, тој ќе го потисне алчниот сталеж.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
За жал, во таинствената кула не живееја зајаци, туку Мотренија, за која не знаев дали е вештица, алчна по богатство, или призрак што се храни со дијаманти.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Наоколу звучниците повторуваа од покривите сѐ едно исто: Мракот и сенките денот го сменија, ова е миг на алчната Мортенија.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Мајка му го опомена да не биде алчен.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ослабна, потемне. Неговото алчно срце пукаше од мака при помислата дека маслинките пропаѓаат.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Знам дека луѓето се суетни, прости и алчни, но не сум знаел дека овој проклет свет околу мене ќе се дрзне да ме одгатнува и, уште да смета, дека ме проѕрел?
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Овие алчни луѓе ќе ти ја земат капката од устата, нивната себичност е себичност на гладно ѕвере.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
На местото кај што се кревал новиот храм се отворила длапка страшна, понор адски, во кој Господ ги собрал црвоточните тела на лажните и алчни богоумјасници, новите Вавилонци.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Раиз, знаеше дека поради тоа беше виновен алчниот фикус.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Проклетници е збирка за капиталисти садисти и алчни комунисти препорачлив за лажни моралисти па се до манекенки на писти
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
