бајка (ж.)
Куќерката моја, суниска и тесна пред мене ми личи ко внекоја бајка, кај дедо ми кажвал приказни и песни, над лелејка каде ми пеела мајка...
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Можеби сите деца на светот имаат памучен палјачо на кого во безгрижна игра му истргнале една нога и имаат свое небо и бајки зад тоа небо.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Црнчињата ме сметаа за бела кукла излезена од некоја нивна африканска бајка.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Зората ја дочекувам навален со плеќите на замрзнатиот рововски ѕид. Ова што го гледам пред мене е како во бајка.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Totus mundus agit histrionem – магијата на младешките сништа, играрии, вилински карневали, на мангупски царчиња и шумски духови, на слаткото травеститетво, кога вљубеноста е Атлас, но атлас кој и покрај силата е незапирливо нежен, а светот на новите облици заличува на нестварниот свет од бајката, низ кој талкаме полни со духовна и физичка кондиција и приемчивост – и сега во овие исечоци, во оваа шкрта милост на сеќавањето, поттикот е еднакво жив.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Носеше некое ново фустанче и ми личеше на малите принцези од убавите бајки. Колку ја сакав!
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Налик на бајката, која тато толку ја сакаше, сета предадена на сопственото случување... ***
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Хорацио со испробан гест лежарно ја крева десницата и нацртувајќи две-три елипси во воздухот, ми се обраќа како да сум во првиот ред во партерот: - Тоа веќе стана локална бајка.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Ти, пак, во нешто ми сличиш. Забораваш детали, имиња. Си измислуваш бајки... Различни сме со сестра ми.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Дворот го претвора во бајка.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Нивоата на искуствата можат, исто така, да проникнат во симболичниот свет на митовите и легендите, архетиповите, божествата и бајките.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Момчето на моторните ролшуи дофрли со потсмев: „Ајде, Џо! Тие и нивните бајки. Глупости!“
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Од овие два карактери и малкумина други, Вудринг креира серија приказни моќни како бајки: Понекогаш тие се чисти алегории, понекогаш содржат суптилни алузии, а најчесто едноставно следат некоја своја сопствена логика.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Во формална смисла Кувер им припаѓа на експерименталистите, чиишто обиди се движат од познати исходишта, од мотиви на познати бајки, телевизијата или нумеричките илузии.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Европа Ах ти прелепа божице што богот наш суров без поштеда и пардон те опаша грубо сега освета слатка ни спремаш судбината ко џамаданче ни ја кроиш и приспивни бајки ни редиш но не во сон сладок ами во очај и летаргија нѐ фрлаш Ах Зевсе ненаситен манијаку сексуален никаквецу од небесна сорта што несреќа на врат ни врза што грев в мозок ни жигоса та ни камшик ни пост велик оттаму не може да го истера Ах милост имај божице сјајна еве на колена клечиме пред портите на домот твој златен петиците ти ги целуваме прошка дај ни за гревот наш древен и прибери нè внатре бар малку тело запустено да одмориме и душа грешна да згрееме подај ни сал трошка од трпезата ти божеска и вечно името твое ќе го славиме и пелтечиме Маргина 35
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
- Многу го спомнуваат во бајките и јас не верував дека навистина постои - му објаснив.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Вистинска зимска бајка!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Со звукот на фанфарите на бината се искачи Дедо Мраз придружен од снегулки, Снежана и седумте џуџиња, Штрумпфови и Штрумпфети, и Мики, и Мини, и малата индијанка Покахонтас, и разни шумски животинки - вистински свет на бајките...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
„Конечно Снежана ги спие својот сон- исполнет со пролетна бајка.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Градот, во нејзината свест, се обликувал во некаква источна бајка која беше речиси скриена во длабочините на нејзината душа...
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
