безброен (прид.)
Така и преблажениот отец и учител на нашиот народ повеќе од сонце со тројни лачи сјаеше и просвети безброен народ којшто лежеше во мракот на незнанието.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
Беше вечер, јасен вечер у Прилепа града, по безоблачно ми небо месечина плава, окол неја там безбројни, ситни ѕвезди сјајат, а и ветер тихиј, хладниј лист на дрвја нишат.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Та не сме саде ние та не сме саде тука - ние сме по цел свет безбројни милиони, на трудот црн - народ!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Во неговата близина нема никого. Куќите трепетат како да се испаруваат. Проѕирните неонски светилки со безбројно шарени зраци.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ќе успее ли неговото благородно срце да ја надвие подлоста, која како голем и страшен полип ги обвива и стега со своите безбројни пипала. Или...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Веднаш ги наредиле ковчежињата со очите во безбројните сали на дворецот и го заиграле својот волшебен танец...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Беа безбројни и ја стеснуваа својата морница веднаш тука, на неколку нивни скока од неговото дрво.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Гледаше како во неговите полузатворени очи се исплетуваат од светлината безбројните игриви виножита: сино-црвени, винено-жолти, лилаво-зелени, со полно усвитени искри, што се менуваа во една бескрајна низалка на боите, создавајќи уште во првиот следен миг нешто сосема ново.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Бидејќи сѐ, што се случуваше во таа ноќ, секогаш можеше да биде и привид, и сон, на тоа тераше сета онаа невистината светлина на одблесоците и на белите безбројни искрења на снегот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И стоеше потоа така, загледан во темнината низ која се роеја безбројните крупни снегулки.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Посетителот не може да најде ниедно катче каде, за момент, би се одморил од безбројните впечатоци.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Париз и лете и зиме е оној Париз кој може да се сретне и почувствува низ неговото секојдневно сивило, со безбројните автомобили кои овде особено во неговите центри, го загадуваат воздухот и затоа тешко се дише.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Секој пее, секој игра, секој пие - и гостите, и готвачите, и безбројните келнери, облечени во баварски носии.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Ја преточуваат во легенда вистината за безбројните херојства, за животите положени во темелите на нашата слобода, на нашиот мир, на сите наши убавини и радости.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
И сѐ одеднаш молкна, се изгубија прекрасните и безбројни звуци на штотуку почнатата пролет, ништо, ништо не остана од таа убава, силна светлост. Мраз.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Бездруго треварите Никола Влашки и Пандил Димулев му ја натопиле сета облека од безбојни крпи со густ шарлаган од сончоглед, од кикирики и од афионово семе.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Трошноста на старите мерачи на времето трепери од повикот на неопходниот збор – не само во безбројност на заминатите исчекувања, туку и во коприната на воздушестиот превез кој ни го замаглува погледот додека го набљудуваме времето.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Прозорците затреперија. Се истенчија. Се раширија незабележливо, како зениците на безбројни очи.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Сега оддалеку гледам како врват низ улицата сребрена, дишејќи го воздухот на бесмртноста, без да ме примат во нивната дружба, на нивните идновековни патувања низ безбројните златни улици, покрај милионскорачните мозочни аудиториуми, во милиони разнобојни глави на планетава.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Јурнуваме кон градот со хеликоптерот и го поведуваме Тате на безбројни атракции за да му останат лицето и главата долу со нас и да не гледа на ниедна друга страна.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
