безочен (прид.)
Панично загрижен за судбината на тие луѓе паднати во рацете на безочниот никаквец, сакам да го кренам својот хуманитарен глас, ама гледај чудо...
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Ја спојуваа забраната за убивање жени (иако ги убивале и ги продавале на макрои) со безочните ритуални верски молитви на својата божица, за добар ајдучки лов во злато и рупии.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Душата и стана сурова, безочна, пакостлива, па така никој веќе не ја именуваше како некогашното прекрасно име Нова Година!
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Кај тие безочни луѓе, што расправаа за нејзината судбина и за судбината на нејзиното дете како за предмети, кои по секоја цена треба да се исфрлат од нивната куќа.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Понекогаш ѝ раскажуваше за Одделот за документација и за безочните фалсификати што ги правеше таму.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Таа секогаш располагаше со доволно енергија но и со непоколеблива безочна упорност за да почувствува потреба да ја прикрие својата намера.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Среќата се живее само на почек додека безочните и неа не ја згазат.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
БОРИС: Безочноста дрска со глава ќе ја платиш, кај мајка ти дома жив не ќе се вратиш.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Ѕвездите мои трчаат по мене во темнината Тие безочни дрски бесрамни животинки Што се умилкуваат додека Касаат и додека поганат наоколу Вреват: ние сме гласници на мајките и на татковците Врескаат: ние сме црешови цветови Од градината на твоите мртви сестри Клај нѐ на јазикот ако не веруваш Пробај ја нашата треперлива белина ако не веруваш И лудо се смеат ѕвездите мои Што трчаат по мене во темнината И кинат кинат од моите меса Од мојот здив од мојата возбуда „Како ме пронаоѓаат?“
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Седевме во иста соба а сепак безочно бев исклучен од нивната доверливост!
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Таа се вудвоса во половината, со онаа безочна понизност што ја има само кај бедниот и кралски отпадок, а со жолтото здолниште како да ја смете земјата.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
