брмчи (несв.)
Таму се слушаше само брмчењето на мувите и шушкањето на срповите што внимателно ги сечеа стеблата на житото.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Примашот пцуе, а гостите прават непријатни гримаси, нервозно одмавнуваат со раката, како да тераат некаква досадна мува што им брмчи во ушите.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сѐ, дури и неговиот живот, сега излегуваше на една сосема нова, обесмислена чистина, губејќи ги сите свои суштини и останувајќи само празно, попусто талкање, кога ќе се обидеше да си го замисли макар и само тивкото брмчење на човечкиот разговор во некоја квечерина.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
II Денеска со нетрпение чекавме да влеземе в училница. Радоста нѐ скокотка и сите како пчели брмчиме и врескаме.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Постојано се фалат и ни брмчат како бумбари околу нас. Најпосле, еден ден тоа ни препука и ни здодеа.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Тивкото брмчење сѐ повеќе нараснува, а потоа на кривината се покажува џип.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Околу нив, низ брмчењето на пчелите, низ песните на птиците, низ зеленилото, низ миризбите на цвеќињата, одминуваше, се валкаше како весело дете, најубавиот пролетен ден.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Во секојдневните претпладневни звуци што го огласуваат животот во планината: црцорот на штурците и скакулците, брмчењето на пчелите и мувите, повременото шепотење на кориите низ кои мрзеливо се провлекуваше утринското свежо ветре, ѕвонежот на невидливите стада, - Бојан насети и брчење на автомобил.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Попладнето, во дремливата долина, во напластената тишина, како остра пила се засече автомобилско брмчење. Шумарот, кој друг!
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Си го пече Полин лицето на сонцето, а луѓето му брмчат оздола како оси: „Полине, метлата на Аранѓел фати по луѓето...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Навстина, тој е присутен секаде поради автомобилските сирени, писоците на локомотивите, брмчењето на колите пред гаражите, пред паркинг - плацевите, чкртањето на трамваите.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Го снемува меѓу дрвјата. Го слушам брмчењето на моторот додека и тоа не престанува.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
А кога престана брмчењето на моторите и во котлината се врати тишината, тој се загледа во ѕвезденото небо и се почувствува уште поосамен.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Мувите брмчат и удираат во прозорецот: сакаат да избегаат.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Младоста е оној недофатлив пладневен лет на бумбарот кој брмчеше низ твоите платна од жолтиот период, крај крушите паѓалки, над жолтите октоподи.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Костурот на авионот брмчеше и трепереше како харфа, таа музика го обземаше и него.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Таа отиде во кујната. Брмчењето продолжи.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Петнаесет танцови друштва на пчели брмчат стотици тегли мед.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Ако здогледаш виртуална мува, што брмчи околу тебе, ќе бидеш убеден дека брмчењето го предизвикува токму таа.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Потем додал: „Јас сум борец... Летај, брмчи, боди, сечи, Пред мене и џин ќе клечи!“
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
