видно (прил.)
Таа беше едвај во моето видно поле, витка девојка со рефлектирачки очила, со црна коса потстрижена во еден прамен.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Ја дигнав раката да го оттурнам од мојата вода; Целото мое видно поле го сосредоточив на кучето кое требаше да се потчини на моето движење и наеднаш забележав дека тоа е проѕирно.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Имав претстава другите како да не беа во неговото видно и слушно поле.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Во текот на сите сослушувања, иако никогаш не го виде, имаше чувство дека О'Брајан е покрај него, само надвор од неговото видно поле.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Тој ја слуша, ама не реагира, не одговара, во неговото видно поле се цицките на Родна Караколева потпрени на нејзините колена исто така малку разголени и подотворени со блесокот на листовите од бутовите.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Масивното, строго лице и четирите прсти го исполнуваа целото негово видно поле.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Винстон не се осмели да ја заврти главата ни за милиметар, но нејзиното помодрено лице повремено се појавуваше на крајот од неговото видно поле.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Логотетот изгледаше сѐ поведар и повоодушевен од чудната ука на Филозофот, и веќе видно се беше задлабочил во писмото.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Во мигот влезе Мајка, божем случајно, но видно загрижена за одговорот на Цветана.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Одев и сакав да одминам, оти знаев дека Лествичникот не е таму, дека блудничи со девојката во источната одаја на гревот, кога одеднаш ми падна на ум нешто: можеби чашата на Соломон, изворникот изгубен на сите неволји и записи чудни, се наоѓа токму во неговата одаја, на место сосема видно, незаклучено, оти таму законот нема да ја бара, туку на место скришно и недостапно за виделото човеково?
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Во црквата има фрески: Рождество на Богородица, Влегувањето на Исус Христос во Ерусалим, Успетие на Богородица, но од времето и незаштитеност фреските се многу оштетени“- заврши Теми, видно возбудена, со движење како да си ја трга бујната коса, а што ѝ беше прибрана на тилот и прицврстена со широк стегач.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Оние, за кои веруваме дека ги познаваме, заземаат чудни места во нашето паметење; како да се сместени во некоја препознатлива рамка создадена само за нив и обесена на видно место пред нашето око на сеќавањето.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Не се одбиваат стројници, за прилика од видно семејство.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Тогаш ќе си дозволеше малку слобода, па на некој остаток од платно или картон, гребејќи по дното на празните кантички со бои и со некое зафрлено чкорлаво четкиче ќе измачкаше нешто за кое видно се беше потрудил да заличи на слика, но за туѓи очи уште беше неповрзана фантазмагорија.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Тогаш приседна, видно уморен, но не преморен, па Евдо помисли дека ќе му се развика што не понел уште една касета, но сонцето веќе безнадежно заоѓаше зад сртовите и од падините слегуваше самракот како привидна маглина, па Геро само рече колку да си ја продолжи улогата на водач на екипата.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Сѐ додека во еден есенски ден, додека грмушките отаде оградата почнале да врзуваат плод тамам толку зрел колку да ти ја подотвори и така жедната уста, не само за дланка вода колку да преживееш туку и за стрвост по недозреано овошје, во луда желба што побргу да се досегнеш до смислата на живеачката, иако уште не си почнал да живееш - додека уште беше видно, Баге не се реши да се провне под жицата на оградата и како јазовец да исползи меѓу кулите на стражарниците до првата џбунка.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Некои униформисани началници, некои цивили, влегуваа и излегуваа одвреме-навреме низ дворишната врата на участокот, без да обратат видно внимание на задржаната група.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Само оние што ќе се разбудат по премрежијава што ги живееме, само тие ќе знаат што токму сониле", заклучила таа видно растревожена.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Оваа неблагодарна задача, да се оценува некого кој веќе е признат за неприкосновен големец, почна видно да ги изместува нејзините естетички погледи, да ги измрдува и разбива, како што до пред малку мислеше, нејзините цврсто востановени критериуми за вредност, да ја прави несигурна во проценката, да ги руши нејзините критичко-теоретски сознанија, да ѝ го руши угледот пред останатите студенти.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
