волчи (прид.)
Мора сето ова да го скроиле тие за да се осветат, бидејќи не се здружив со нив, со нивниот волчи апетит!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
По одмаздата од која настрада синот на инспекторот, по тој настан од кој крвта ми стана волча а лицето темно, сината маштеа ѝ забрани на Ана да разговара со мене и да ми носи книги но не бев сигурен дека на Ана не ѝ е тешко нашето оттуѓување.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ако му се пожалиш на четничкиот војвода, тој веднаш за ножот - За тебе се бориме, твоја ракиичка пиеме - Ако појдеш до комесарот на другите, тој ја развлекува волчата челуст, сака да апе - Од пет ока јаболки не ќе се сотреш. Има манастирот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Волчи глутници в снег, заклани овци, заклана надеж. Тоа беше првата причина.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И пак, ноќ, пак ноќ. Слепило. Во неговите волчи катници отровот луто биеше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И тој неочекувано извади од длабокиот џеб две стуткани стотки, ги крена високо и удри со тупаница врз масата; ја покажуваше волчата челуст, црна и длабока болка во која тапо јачеа прашања.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Од зад малото долче, излокано од дождови, до нејзините ноздри допре остар мирис, и таа разбра - беше близу до волчата јама, во која четирите малечки ја чекаа волчицата да се врати и да ги надои.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Со големите волчи заби гризеше камен за да не му се замрзнат разглобените вилици.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Неговите подвизи беа чудните жени во неговиот живот, чудната смеа на неговите волчи заби, чудната крв под неговата темна кожа.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Знаеше дека Велевата душа и без неговите приказни го чувствува животот повеќе како приказна отколку што го сеќава таков, каков што си беше за аргатите, тежок, безмилостив, волчи.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Една морничава волча осаменост, едно здружено проклетство на гладот, една погана стрвна заснованост околу, со која го изврзуваа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беше уште еден едвај чуен остар глас, кој можеше да биде и волчо цвичење, но кој не беше тоа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ја слушаше повторно далечната тажаленка на волчото завивање во ноќта и во она, што го чувствуваше притоа, со некакви сосема ситни мравки на морниците по сета негова кожа, што се пронесуваше како лазење од секој близок лелек на гладот, тој го најде првиот допир со својот гостин.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Аууууу! - како нож се засече во тишината стравотното волчешко завивање.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Свесен за својот крај, со последната капка здрав разум, се изгубил во планината и никогаш ништо повеќе не се слушнало за него. Умрел на волчешки начин.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ги ѕирна говедата и овците, кои вознемирени, исправени на нозе, со глави свртени кон влезот, го наслушнуваа волчешкото завивање.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
А над нив блеска големо око, позлатен жолток од џиновско јајце; удира дожд: веќе нема луѓе и нема живот, сонцето се гасне, утре ќе е парче прегорен јаглен во темница без волчи завивања и без љубовни воздишки во која заглибила лагата на верувањето.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Имам волча насмевка. Од неа се потемнува.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ако појдеш до комесарот на другите, тој ја развлекува волчјата челуст, сака да апе - Од пет ока јаболка не ќе се сотреш. Има манастирот.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
И сѐ почесто се разбудувал наутро на непознати места, еднаш дури и со нога над јама со четири волчи младенчиња.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
