гавран (м.)
Чавките крадат, гавраните му читаат молитви на ѓаволот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Беше црн како млад гавран, со мала, тркалезна глава и со очи темни и невесели.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Гледајќи ги луѓето- гаврани со своите уморни очи, навлажени со солзи, од старост или од жал, тој одеше пред полицаецот и свиткан под тежината на животните неволи ги шепотеше молитвите на своите пцости.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Не мачи се, гавране. Ораница сум густо посеана со бол. Плодно набабрувам.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сега во стаклата на неговите очи се огледува неговиот брат гавран.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И како ќе може да ја поднесе крвта на полжавчето и како ќе ги остави очињата негови на мртва, премрзната трева, достоинствениот црн гавран да го огледува едновековниот клун во двете стаклени зеници?
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Но гавранот научи во своите сто години како треба да се чува од појаките; уште пред да се доближи човекот, црната птица ги рашири крилјата и се изгуби.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Лежеше во познатата соба на другата Марија, крвав, во стапица, поклопен со сенка на гавран.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Го наслушнуваат далечниот смрзнат крик на гавранот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ги гледаше и погаѓаше. Врани не се, не се ни орли, ни гаврани.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Го виде тој гавран со прострелени очи и се сврте кон таа една Марија.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
На едно рамо гавран ми стои...
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Гавран грачеше над жетварите и на зајдисонце Со нив се враќаше дома.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Мрднувам со рацете, се пофаќам. Да бев мртов, сигурно не ќе можев ништо да помрднам. И ќе смрдев, ко отепан гавран.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Ако не се лилјаци, велам, може да се гаврани.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Не се ни лилјаци, ни гаврани, вели Јон, кај си видела бели гаврани.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Над нас вртат некои црни пилишта, гавраништа, останати сенки од авионите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Гавранот се покри со паунови пердуви: ги опчинувал ноќе жените и им земал залог, медалчиња од времето кога селските активности ловеле контрабандисти, крадци на цемент и тули за здружниот дом; со медалите се присвојувале и секакви значки, конгресни, градителски, слетски.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Само некои чавки и гаврани клечат на покривите на куќите и ме гледаат испуштајќи силни викотници.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Гавранот, со натчовечки број децении под избледените и пак несветкави пердуви, е безгласен; стои на гола липова гранка над мене и немо го отвара клунот.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
