гаси (несв.)
Светлоста околу нив живо пулсираше, пливаше, низ облаците, се палеше и се гасеше;тоа пролетно треперење не се смируваше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Напаѓа жарје и пуза по покривачите што беа повеќе од трска и штици, и, дури да се забележи пожарот, чаршијата вивна во пламен. Му кажаа на кадијата за случајов; тој нареди да се гаси пожарот, а само длабоко се замисли: Ама пис милет, анани... ана!
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Светлината се гаси и сепак потонува во мракот од кај првобитно изрони.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Таа ги потиснуваше овие сомнабулни очи со тешкиот парфем на своите вознемирени гради, го гасеше бунилото на овие усни што така силно ги сакаше кога тие палеа на нејзиното голо рамо жерави на слатка мака.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Му се чинеше дека пред него се гаси еден живот, вене прекрасен млад цвет.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
34. ЛУТ МАЖ - ДОМОТ СЕ ПАЛИ, ЛУТА ЖЕНА - ДОМОТ ГОРИ - кој ќе дојде отстрана пожаров да го гаси врз оганот полиен ко бензин ќе се стори и само камен на каменот од домот ќе спаси...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Се фаќаше во орото на свадбата и играше, скокаше до распаѓање; кошулата неколку пати му се натопуваше со пот и му се сушеше; го сучеше орото, а луѓето притрчуваа со плоската пијалок, му ја пикаа в уста и му ја гасеа жедта.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Песокта стапките им ги збира примракот трагата им ја брише ветерот гласот им го гаси.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Инаку, при пишување на желбите или тужбите немаше обичај да ги потпалува скараните странки, да потфрла „бензин” на огнот, да ја разгорува кавгата, но немаше обичај ни да ги смирува, да го гаси тој оган ако веќе вивнал...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Ах, проклетство: се напива и умира... Јас жедта ја гасам со икончето на свети Наум.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
ЈАС заклучувам - ЈАС отклучувам! ЈАС палам - ЈАС гасам! ЈАС ага - ЈАС паша!
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Ѕвездите една по друга се гасеа, читаше тажно Чанга. Козарите следеа со насолзени очи.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
(...) Со појавата на пангерманизмот Гетеовото воспитно влијание во Германија се гаси: сведувајќи ја културата на ексклузивниот култ на праисконските сили, Volksgeist-от победува и, притоа, ги разоткрива своите тоталитарни потенцијали.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Прерано ја прозре пролетта. Презимуваше во премногу глави, ги гасеше утрата во преполн пепелник. Ги распоруваше моделите, ноќите, годините...
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Пламенот од шкорчето му се гаси во зениците.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Водата што ја пие од стомната не му ја гаси жедта, топла е, блуткава е.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
СЛИКА: БАБА МУ ДЕПА Баба му Депа и дедо му Аврам се слагаа во сѐ: како грнче и поклопче; како оган и мраз: тој пали, таа гаси; ако тој нешто ѝ подвикнеше или ја потскараше, таа само ќе му се насмевнеше и ќе го разоружаше; а понекогаш му препушташе да биде по негово.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Двете погалени Двете запалени И не знаеш: Дали жената Водата ја пали Или водата Жената ја гаси. Двете разголени Двете изгорени.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
Имам и еден раководител на машината, мешлест човек, кој наутро ја пали, а навечер ја гаси. Другото време, со гол стомак, лежи под сенката на сливата.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Не минало многу време од големата свадба каква што не се паметеше во градот крај Езерото многу одамна, кога со денови и со ноќи се пееле полифониските песни, се пиело и се играло, макар што земјата била во војна и во пустош, а и границите преку ноќ се менувале, започнал да се гаси животот на дедо.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
