говори (несв.)
Тако говорила сос смирение.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Христос говори, — тежко на тија кои чинат лошо пред свои чеда.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Говори она: „Не боите ли се вие Бога, да ме убиете без кабахат?
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Нашїй-отъ ѧзикъ, како що є познато, се дѣлитъ на две главни наречїѧ, отъ кои-то єдно-то се говоритъ во Болгарїѧ и Тракїѧ , а пакъ дрȣго-то во Македонїѧ.
„Мисли за болгарскїй-отъ ѧзикъ“
од Партениј Зографски
(1858)
АРСО: Да си ја допееме песната! (Пее, сите го придружуваат.) Стојан се подразбуди, на невеста говори: „Стојанице, ти млада невесто, што ми лади лицето, дали ситна роса поросува или силни дождови?...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
БАБА АНЧА: Еве го иде... (продолжува да иде во средба од Илија, го дочекува и нешто му говори).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
БАБА АНЧА: Господ за грев да не ми го пише, ама ќе говорам.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
ИЛИЈА: Штом говорите за доброто мое, оставам на вас како ќе решите.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Говореше онаа мала топчеста бригадирка што ја плискаше со вода оној ден, беше се распалила, а образите и вивнале в огин: – Залудно ќе ни оди сета работа, додека сред нас има саботери.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Поседнати на полјанката в круг, бригадирците го слушаа својот командант, кој што долго и распалено им говореше.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
А потаму што говореа – Мече не чу.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Веле стои на пештера, тој ми вели ем говори: „Ај станујте, мој другари, фашистите сардисаа, сега за нас живот нема, живи ќе нѐ изваќаат“ Сите тогај се пробија, се пробија, куртулија, другар Пецо ни погина – фашистите го фатија, главата му пресекоа, долу село ја снесоа, долу село во Габровник, во Габровник на средсело.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Тоа повеќе го претчувствував но точно што говореа не можев да разберам.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Што, што говори, слатки сестри? Разбирате ли нешто? се тресеше над паднатиот старата Влаинка, збрчкана, црна, слична на оџачар.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Што се случува? - Детено вели дека говорат со мајчичката божја, а чичко Адам - дека играат циркус.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
— Пак, ела ми, ела ми, пак, овде, вадика ќе те права пак.
— Дедот Стале не можеше да го изговара тврдото „л“ и говореше нешто средно од „в“ и „л“.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се наведе, му бакна рака и му ја кладе парата во неговата рака, говорејќи му: — Земи, дедо Петко, алав и од мене и од господ. По стопати алав.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Не разбирам, говореше. Од секое мое движење, докторе, искршените ребра се обидуваа да се откачат од мене и пак ништо, пак не бев смешен.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Селаните кришум се подбиваа со неа кога ќе се говореше за некој далечен настан.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Смешен сум, рече. Што говорам, се насмевна. Тоа беше прва насмевка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
