грдо (прил.)
Грдо е да нѐ видат заедно.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Ковчестото грдо лице му го покриваше сива пајажина на првата брада.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
На тоа лице, ни грдо ни убаво, сѐ е обично.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Црвените жарчиња на цигарите сѐ почесто се усвитуваа, правејќи од целата тишина на ноќта само една растреперена морница на нешто непознато и грдо.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Само стиснете ја петелката, - ги предупредуваше, - зашто секој неуспех во тоа изгледа многу грдо и кога ќе се гледа вака, оддалеку. ...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Добро, - вели човекот, - ама бива ли вашата зграда да изгледа вака грдо?
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Мнозина, иако свесни дека прават нешто грдо, дека прават зло, мислат многу себично, мислат само на себе.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
И да го завршиме разговорот за давањето и помагањето со тоа што ќе се согласиме дека помагањето и давањето се убава човечка особина, што и му помага на човештвото да опстанува и да се развива, но барањето и очекувањето некој потоа да нѐ фали, да нѐ возвишува и да ни враќа, е грдо и нечовечно!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Грдо е тоа, мошне грдо, а згора и опасно!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Но утрото, кога се готвеа за закопот и кога тој, Максим, ја облече свештеничката одежда, неочекувано за сите, Симиќ грдо го нападна.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Чанга го револтираше неблагородната душа на сите пресити луѓе кои беа готови да се ослободат од козата, како од грдо, понизно и лакомо животно.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Тоа е една особена книжевна традиција во англосаксонскиот свет во која се испреплетуваат чудесното и возвишеното, ужасното и суптилното, убавото и грдото.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Тој е околу нас, го вдишуваме како воздух, живее со нас како наше секојдневие, од грдо се претвара во убаво, од карикатура станува естетска норма.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Смртта на неговиот јунак и неговото гадење (односно сопствената смрт и сопственото гадење) за авторот не се доволни причини светот да го види или да го прикаже грдо.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
И кога некој во грдо сако со дамски гради и со безобразни панталони, подигнати речиси до колена, право од воз влетува во нивното претсобје, тие брзаат да го понудат со чај, а во очите им се гледа најжива заинтересираност.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Ги сака светлината и сенката. Живее по ќеиф, сѐ едно дали грдо или убаво, високо или ниско, богато или сиромашно, возвишено или пропаднато.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
При глетката на неговото тешко, избрчкано лице, толку грдо, а толку интелигентно, му се стегна срцето.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Неговото грдо лице се доближи, со малку стиснати очи.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Додека гледаше во моќните раменици на О'Брајан и во неговото лице со груби црти, толку грдо а сепак толку цивилизирано, му беше неможно да поверува дека тој може да биде победен.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Се креваше тоа грдо сподобие на прсти пред нас, и окото бело му светкаше, и насмевка на лицето му се јави.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
