гревота (ж.)
– „Пушти го, Велко чедо, штркот, пушти го, му рекла Неда, оти е гревота, зер и тој, завали, е некој вдовец ја вдовица како мене што сум без татка ти, еве ќе стори близу две години како поштукот му го нема.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
– „Арно сторил тој што ти го зел клопчето, ќерко, ѝ рекла, оти од узур ќе ми везеш црна кошула, сосила ќе ми се правиш ти вдовица; Силјан ни е на аџилак со дуовникот, а пак ти сосила сакаш да умре и да не дојде; гревота е, а ќерко, ова ти што го правиш; моли Бога за Господ да ни го донесе, не туку плачеш и жалиш.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
А не е срамота и греота јас да бидам цигански кум!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Си мислам - жив човек е, гревота е да го убијам.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Греота е од господ, вчера дојде и денеска, ајде, „неделата“ да та а дајме; ошче ни куќата салам не а познаваш.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Речиси сите мажи ги врзаа. - И ти уште Дорча ќе го гледаш? - Гревота е! И тој треба да јаде - се правдаше тој.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
И, мои деца сте, греота е да зборувам, ама тоа е огниште што пак ќе се распали.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Срамота е и греота, толку бакшиш ти донесе, та утре да боледува човекот — почна да ја „кандисува“ Трајко Митра, која одвај чекаше ова да го слушне.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Тогаш на тебе нека е гревот.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
25. ГРЕОТА Е ДА ЛАЖЕШ, СРАМОТА Е ДА СЕ ЛАЖЕШ - таков грешник и бесрамник бидува артистот кога ќе игра ролја на некој гасподин важен кому што на овој свет сѐ му е и јасно и чисто...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
- Љубене, можи е гревота да ти речам, ама до кога мислиш вака сами да бидете.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
- Да ги убиеме, вели Јоше Свирачот, гревота е живи да горат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
При олку јадење, си мислиш, гревота е да збираш зазабица. И земаш од ова, од она, мешаш.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Гревота е, вели Велика, мајка си е мајка и оти да боледува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Греота е уште да го јадам лебот, вели, греота е и за лебот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ние, нестрпливи, сакавме да истрчаме надвор, ама Петре Даскалот нè спречи: - Ќе ја исплашите- рече. Гревота е.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Ќе појдам, ќе му помогнам да го најде светото грутче во кожа. Гревота е да пека по патов.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Гревота е да му ја дадеме на бегот да му ја испече на валијата.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
А ако го припокриеме со земја? - Мислиш... арамијана, нели? Гревота е, а? - Гревота ќе биде ако го оставиме.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Греота е идентитетот на Балканот! – ми вели тој со нескриена зачуденост. – Па денеска цел свет е во потрага по својот идентитет, а ти сакаш ние да живееме како баби, да го заборавиме сопственото минато.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
