греда (ж.)
Седејки в хаос од мислите мачни во земјата очите беше ги впила, бидејќи сонила соништа мрачни: Потпорните греди од нивната куќа се ведат, паѓаат шумно во мракот.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Но насреде уште останала самотна греда, ама да потпира јако.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Гајдите свират, дури саѓите паѓаат од гредите.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Дури го учел Божин Силјана сина си, се пулел во гредите и во ѕидовите, чунки како крв му се гледаше татко му пред очите кога го учеше.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Ниска, темна соба со крив таван од греди.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
ПОЦКО: (По него, крстејќи се со широки гротескни движење.) Господе боже, кога овој будалест син не ме остави сам да си поможам, поможи ми ти, господе, дај ми кум каков си сакам, па ќе ти запалам в црква свеќа како греда!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Горни крај, до самиот ѕид е спружена друга греда што се вика „горното било“. На неа седат чесните гости.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
На средето куќата се дели на два дела, но не со преграда, ами со една долга греда колку што е широка куќата (колку да се знае оти е разделена) спружена од едниот до другиот ѕид поземи, таа греда се вика „долното било“.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И се насекоа греди од блиската корија на вдовицата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Седни, - му рече Ангеле покажувајќи му место на гредата пред куќа.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Вратете ја гредата, бре никакви!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Не сте, не сте, се шегував, - помирувачки рече дедо Ангеле, а децата, задоволни, му ја ставија гредата да помине.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Уште само гредите под малтерот на влажните ѕидови крцкаат.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Долу под гредата на која висеше железото, со кое се објавуваше крајот на работата - стоеше сопственикот на куќата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сопственикот продолжи да стои под гредата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Го зафати желба да ја види час поскоро гредата што требаше да биде неговиот срамен столб.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Пред него беше една средена собичка три на три метра, во едниот агол беше дрвеното самоделско легло, во другиот гореше големата печка, над неа граот беше зоврен, до прозорецот беше масичката, а на ѕидот од дебели греди висеше неговата пушка, фенерчето и уште неколку листа хартија, од кои едно беше минатогодишен календар со ливчиња што се откинуваат секој ден, на кој стоеја сите ливчиња неоткинати.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ја градеа заедно и заедно остануваа во неа сите изминати лета; ја знаеја како дише секоја педа од нејзините простории и ги имаа во рацете сите допири на сите греди, од кои што беше создадена таа, а тоа можеше да трае сѐ до есеноска, кога ја напуштаа, сигурни дека напролет пак ќе ѝ се вратат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Кога стасаа другите двајца, Змејко веќе седеше крај печката, направена од големо бензинско буре, што се разгоруваше, а на ѕидот од греди висеше неговата пушка, сосема сува.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ужината беше готова. Евто стана и рече: - Танејце, треба уште греди.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
