догори (св.)
Дури Доста го сопаша појасот, го одврза гушалчето, ги разлабави врвците на чорапите и на калците, борината догоре и едвај бледи зраци ја параа црната темница во земникот на Сукалови.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Илко ја поусекна борината која догоруваше, кладе уште еден страк до неа на ќерамитката на која гореше.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Цигарата догоре во моите прсти, и јас, како самиот да догорувам, немав бол за тоа догорување.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој ѕвездите си ги замислуваше како свеќички а свеќичките горат и догоруваат.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Затоа се плашеше да не догорат и ѕвездите.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Имаа исти гласови - врел, рапав шепот и се договоруваа со недореченост, сепак се разбираа. „Сега“, шепна една од сенките. „Заврти и шибај.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Но не слегувал в село. Не верувал дека е догорена плевната.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Токму ги догорев дрвата.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Плевната догоре. Купот јаглени и утредента чадеше.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Борината догоре... - Запали уште едно парче борина! - заповеда мајка му.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
9. Догорува летото во созвучја на горчлив алт.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Угреа само в соне, во една замаглена злата, Кога догоруваше и времето и кога и земјата на прсти се дигна скрбно пеејќи врз нашата пепел клета: - За многаја лета, за многаја лета.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Летото конечно догорува И ете, тажно, во постојбина родена за цвеќе Едноставно ќе си умреш лете, квечерина.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Преку прозорчето Бојан гледаше како снопот догорува, како последните искри се креваат, се разлетуваат и гаснат, паѓајќи во снегот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Кирил стана. Фрли поглед кон старецот кој го догоруваше своето луле.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Летно време тревата најбргу узреваше и венеше токму во таа валта, но затоа пак пролетта првото планинско цвеќе го садеше тука, а и доцните есенски цветови последни догоруваа на ова место.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Расцутен двор, камбани што корнат еден дрвен крст И го фрлаат меѓу ѕвездите, Празничен чаршаф, свеќа што догорува И твојот празен стол покрај трпезата.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Сега некој црвен виор ме буди во сонот и во пределот како во света земја гледам: не догорува огнот и не гаснат ѕвездите.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Огнот догорува, спласнува, ама смрдеата останува во селото.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Наоколу мирисаше на догорени свеќи, на лански босилек, на пресна земја и на некоја старечка издишка што поминала меѓу расипани заби.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
