доказ (м.)
Тоа е јасен доказ оти нејзината среќа не зависела само од Србија и Бугарија и оти високите планини што ги заобилколуваат македонските котлини уште не се таква опасност за заедничкиот политички живот кај нивните жители.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
За да му даде доказ на Крлета дека Нешка ги прима неговите китки, таа ја кандиса и она да му прати нешто.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
За доказ му покажа една топка коса искубана од Доста и напна да го кандисува да се дели од браќа си.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ме следеа и чекаа - бесмислица! - да ме стапнат со атентаторска бомба в пазуви, со тајни материјали од онаа букурешка седница на која беше донесена Резолуцијата, со докази заради кои главата, самата од себе, ти паѓа пред нозе.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Уште само неговото големо прашање останува да живее под таа покривка и не се бори за доказ.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Полека сфаќаше: неговиот подвиг во паркот со мускулестиот Мирон беше далечен, се забораваше, а двајцата мали сектанти бараа докази за својата вера.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Акциите се единствениот доказ дека Македонија е жива, дека се бори. (Влегува Неда со ракија.) ...
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Што знам, можеби имаат докази?
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Тој крик беше доказ дека освен тишината, освен заканувачкото пластење на снегот, освен секојдневието, постои над сето тоа, и нешто друго.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Тие мрсници се способни на сѐ. Тие, како што може да се види од твојот случај ви ги менуваат имињата за доказ дека вие божем сте Бугари...
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
„Фотографиите не се докази...“ „А што е доказ...?“ „Доказ е вистината”.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Ги фрлаше Профим фотографиите пред Царјанка и викаше бесно: „Ти требаат ли, ти требаат ли уште докази...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Доказ ми беше средселото во неделите на пазар.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Доказ дека тоа постои мене ми беа луѓето што доаѓаа во поинакви облеки, со поинаков говор од нашиот.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Бев обвинет поради неморални сништа. Малиот човек со тесни усни како директен сведок имаше несоборливи докази за мојот разврат.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
А мојот адвокат, го прекина: Ве молам, овдека не сме во дом за превослитување на малолетници, овдека сме во суд... Се бараат факти, докази...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
И како веродостоен доказ за вистинитоста на својата приказна ја земаа месечината - Бог направил така, таа ноќ испратил да грее во Потковицата и на земјата јасна месечина, јасна небаре јасно сонце, за да им го осветли патот на праведниците, на свети Јован Крстител и на Бошета нивни: сега веќе не Јанчески, туку нивни, од Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Но како никој, ни копуците, како што беше Борис Енда, не се согласуваше да влезе во колектив, Пената, на една конференција организирана за влегување во колектив и против бога, фати облог со мажите дека тој, ако се согласат тие да влезат во колектив, и за да им докаже дека веруваат во глупости, сам, ноќе на полноќ, ќе отиде на Самовилец и оттаму, за доказ дека бил, ќе го донесе копаничето со кое луѓето црпеа вода од кладенецот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Само детето ми е доказ дека сум живеела.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ме следеа и чекаа - бесмислица! - да ме стапнат со атентаторска бомба в пазуви, со тајни материјали од онаа букурешка седница на која беше донесена Резолуцијата, со докази поради кои главата, сама од себе, ти паѓа пред нозе.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
