домаќин (м.)
И ете кај си правиме така од илјадници години и дури стои веков, Силјане внучко, сѐ така правиме", му рекол домаќинот и друзите.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Чунки сам знаеш ти стрико; те молам, стрико, ако е кабил, кажи ми како ти е името? ( „Името ми е, Силјане, му рекол домаќинот, Аџи Кљак-кљак, внучко!“)
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Го прашал домаќинот, како е мајка ти Стојна, невестата Неда?
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Навистина, тој е домаќин, тој се прашува... Ама, јас сум му мајка!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Ако има господ, треба да ни се врати таткото, домаќинот, мажот... (Резигнирано).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Туку, што ќе правиш, домаќин ти е... И тоа ти го нарекле наречниците.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Писма и пари да ни праќа и ние да си се сториме луѓе домаќини...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
ПАНДЕ: (влегува целиот обелен од снег и се тресе пред вратата што прво ја отвора). Добро утро, домаќини и гости!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Та, ако е касмет и ние да се сториме домаќини, да купиме некое нивче.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
— Море, дома ли сте, бре домаќини? — викна. И не чекајќи одговор, тргна право горни крај.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„Главно да се соберат снопјето на капици, та за вршење веќе — кога цело село тогај и ние — си велеа домаќините кога намнисуваше некој за вршење.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Гостите наседнаа по своите стари места. Стојо седна како што му е редот. Домаќин ќе биде.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тогаш чу како оној што тропаше и поугласно викна: - Домаќине . . .
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Да ти кажам, на друг да не кажам - ама вистина, неки домаќини му фрлиле око за домазет. Со личнотија и леунка да излаже.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Домаќинот со света сериозност слушаше, ја разгледуваше својата рака без два прста, ја нишаше главата како да сака да ја откорне од нејзиното лежиште.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тројцата партизани не знаеја што се одигрува зад збрчканото чело на домаќинот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој го виде во својата фантазија тој негибнат крај Мариово. My излегоа пред очи богатите села и селани домаќини, кои имаат полни ќесиња пари, булуци овци, сурии говеда, ергелиња коњи и наеднаш си претстави како сето тоа по пет-шест дена ќе биде негово и тој ќе стане најбогат човек не само во прилепската нахија, ами и во целиот битолски санџак, бидејќи целото тоа богатство ќе им го земе на селаните и нив ќе ги подјари да работат за него, да му робуваат.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Утрото уште рано в зора стана калуѓерот, се прости со домаќинот и домаќинката и си тргна кон Старавина.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Кога домаќинот уште еднаш го фати со немирните прсти копчето на неговата кошула, не издржа - околу нив почнаа да трчаат невидливи мачки со кучешки гласови и да се кострешат оџи во чии дворови се кријат митралези.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Гарнетата посилно писна, вратните жили на свирачите пак се напнаа - сите со пеење ја подзедоа песната, саканата песна на домаќинот: „Свири, свири Караѓуле, Свири, свири едно чамче, Да поигра ќира Фанче, Ќира Фанче охриѓанче...“
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
