ечи (несв.)
И четири часа во жештина летна планините ечат и бојните труби, и екотот страшен со викот се сретна, во усои горски со одек се губи.
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Се корнат буки, се рутат карпи; и искри летаат в рој! булдожер рие, компресор ечи Напред и напред, младинци наши, со горди чела за нови дела, во славен поход во трудов бој!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Песни ечат во твои пазуви, рофка земја со трактор се оре, план сеидбен, норми надфрлени, поле мое, ко широко море!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Шумно лисје низ гора се стели, в честа гора гори силен пламен, а крај оган седат борци млади, ечи песна од јуначки гради: „Се бориме под Гоцево знаме!"
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Таа одвратна маска сака во мене да легне да ечи меѓу младите брегови на соништата и да ги исполни со чадот на стравот и на тагата и да ги исполни со чадот на слабоста пред смеи мечти
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Гласот на Тоше ечеше: “...- Ти си мирно теле. Мирно си ама се плашиш.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Напевно звучниот глас на Глигор ечеше во него како во голема празна сала.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Некаде повисоко над нас ечат ѕвончиња. Нивниот ѕвонеж е сѐ појасен, поблизок.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Долгите ходници на подземниот мравкин град ечеа од возбудени извици.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Можеби цел час ечеше гората од ударите на секирата, а потоа момчето слезе до потокот и почна да ги зема трупците и еден по еден да ги пренесува во стреата што беше залепена до јужниот ѕид од колибата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Татнеше каменот, одронуваше други, ечеа карпите под нив.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Во Заветна, низ папратот ечеа ѕвонци и клапки, од кај Дуковската колиба одекнуваа удари на секира, а штурците ја почнуваа својата песна, славејќи го уште од рано убавиот ден.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Сал патот дамна оттука што минал ми буричка во некои тајни места и не престанува да ечи во мене.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Има една народна поговорка, со која народот многу точно ги обележил, ги окарактеризирал фалбаџиите: „Празна каца далеку ечи.“
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Па така и ќе чуете често за некој што многу дрдори: „Ечи како празна каца“.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
- Престани ненароден елемент, - изусти другарката Оливера Срезоска, господе, ечеше целиот дом, - престани проклет скоте, скоте, скоте! Злосторник!
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Веста бргу се рашири, дојдоа од градот, од власта, се собираа луѓе и од други села и веселбата сѐ повеќе и повеќе се зголемуваше: се пиеше, се јадеше, се колеа јагниња, прасиња, се влечкаа бинлаци со пијалок од куќите, се тркалаа бочви со вино по сокаците; ечеа свирки и песни, клокотеше селото.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Се виткаше орото ечеа свирките. Се заборавија маките, си тргна животот по својот тек.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
И така цел ден. Ноќта му налета Северецот, и се грабнаа. Ечеа ридовите и планините.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Ја здогледав празната лика на едноокиот како смрт како страшна прегратка Навечер ли беше од дното ечеше гласот на неговата смеа...
„Чекајќи го ангелот“
од Милчо Мисоски
(1991)
