замагли (св.)
Годините и мачното селско минато ѝ ги замаглиле очите и затоа таа повеќе со срце го чувствува патот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој како да доби крила: никакви пајачини од минатото не му го замаглуваа повеќе хоризонтот. Слободно чекореше. Победа!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Се насмевна сакајќи да избегне да се поздрави со нив брат му го виде, иако му се чинеше дека очилата над чудните, немирни очи се замаглени од замисленост.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Како да нараснува лавина пред нив, очилата се замаглуваа. Се усвитуваа. Белината од нив скоро чадеше.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Често очите ми се замаглуваат и запирам...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
4. Веќе е замаглено. Над нас прелетува птица Што фрла сенка налик на Македонија.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Ниту димните замаглавања со ди-дити емулзијата не можеа да ги ослободат луѓето од оваа напаст.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Ги фрлаат пушките и замаглуваат. Некои и се предаваат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Му клаваат огледалце на устата, не се замаглува. Ај, со здравје.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Запирам и дишам брзо и од дишењето сѐ се замаглува пред мене.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ме парчи некој чекрк и неговиот лик ми се замаглува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Почнаа да ми се замаглуваат жените.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Трошноста на старите мерачи на времето трепери од повикот на неопходниот збор – не само во безбројност на заминатите исчекувања, туку и во коприната на воздушестиот превез кој ни го замаглува погледот додека го набљудуваме времето.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Старецот се наслони на ѕидот од кабината. Очите му беа замаглени.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Радиото беше претивко за да се слуша, бришачите шушкаа од време на време како да се возевме, а прозорите беа замаглени како да водевме љубов.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
„Тоа, хе-хе... Овде веќе нашиот филозоф почна да замаглува.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Настаните кои се навестуваа, ја замаглуваа нашата надеж дека добриот ангел ќе ја мине границата и ќе го донесе каталогот на Мајка.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Штиркосаните пердиња запавтаа на пролетното ветре, удри некаква божја свежина врз миндерот, реката под него зашумоли, и пенџерето со решетки наеднаш му го замагли опулот на бегот.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Капкиве сѐ ми заматија. Се замагли прозорецот, исто така.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Небото, потоа, како опитно огледало
ќе се замагли од нашиот топол здив:
обичен доказ дека е студено,
ладно
Дно.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
