заниша (св.)
И одречно заниша со глава.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Се заниша но не се здодржа на нозе; замавта со раце и седна пред мене во правта.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Правејќи ми пат ја заниша главата во црната забратка и почна да ги џвака зборовите., брзо, гладно.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
„Кандилата се занишаа и иконата од свети Илија почна да трепка со очите“, — тврдеше маѓерот Стојко Попов, кого нарочно Стале го поведе со себе во црквата да присуствува и да биде свидетел колку е „посветен“ дедот Стале, кога може да се кара со самиот свети Илија, та дури и кандилото пред неговата икона може да му го искрши.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Вистина, класјето пак се занишаа но го кријат ланскиот траг и нѐ чекаат ведри да замирисаат вашите насмевки пак.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
„Бегај. И чекај ме на улица.“ Полека, несигурно потпирајќи се од маса на маса, се заниша кон неочекувано сосем далечната и недостижна врата. *
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Се сврте кон сликарот и ја заниша главата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ќе ги заборавам гладиолите и сјајот во очите на другата Марија и ќе те поведам во една утрена роса. Заборав, роса, се заниша.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Кловнот ја занишува главата. - Да, да... Ти затоа ја споменуваш Виена. Ти знаеш што ми се случи таму.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Па јас одам, рече за себе и се заниша кон вратата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ти сега плачи, ќе и рече, после појди во станот и земи го памучниот палјачо. Ќе ја заниша главата.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Се заниша малку се сврте ваму - таму, разгледа наоколу и кога го виде расплаканото девојче го расчепи клунот и гракна: - Гра-а!
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- Ништо ми нема... Како дрен сум!... - повтори пак тој и заниша со преврзаната глава.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Смрштен, директорот нервозно се заниша и направи налутено движење, да ја ослободи раката стегната од дајреџијата. Но не можеше.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Уште повесело ги занишаа главите цветчињата, уште порадосно и весело се огласи Штурчовата виолина.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Старчето тажно ја заниша главата. Ништо не рече.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Една јагула лежи таму во една друга кафеана.“ „Да те чекам ли, брат?“ Клепките на Мирона беа завлечени в месо, очите гледаа срамно соголени. „Немам пари.“ Мирон се заниша на крцкавиот стол и ја завлече раката в џеб.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Потем се заниша и полека тргна лево, по убаво осветлениот, рамен кеј крај големата, полноводна и забрзана река.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Хармоникашот зад нив допре со ковчестите прсти некаков остар и болен мол и го разбуди бревтањето на замрената локомотива зад станицата. „Во дворот на еден оџа власта денес откопала дузина митралези“, рече еден од браќата. „Затоа ноќе мачките лаеја како пци.“ Отец Симеон ги склопи очите и се заниша.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Тој ќе си ја заниша главата, наполу луто, наполу лукаво и ќе ти одреди местенцето до нужникот...
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
