зафрли (св.)
Еден по еден ги запали со кибрит, па со се’ сила ги зафрли на разни страни.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Беличот му пријде потсмешливо и бргу, ни окото да не му трепне, ја откорна пијавицата од ногата на другарот и ја зафрли далеку.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
И бос и прашен, агата вџашен бега - зафрлил фес...
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Кузман полека чекореше. Рацете му беа завлечени во длабоките џебови, паларијата - зафрлена на тилот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ја зафрли капата назад за да може да гледа и стоеше надуен, небаре не е комите туку војвода.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Го дигна бокалот и ја зафрли главата чудејќи се на своите гласни голтки. Водата беше млака.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
„Бубачките - од што?“ ја зафрли главата старчето нишанејќи го со острото брадиче.“ ја зафрли главата старчето нишанејќи го со острото брадиче.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Тревата околу нив шушкаше како да пука сама од себе. „Минатата недела најдов погоре детелина со четири листа,“ му рече таа и зафрлувајќи ја главата се загледа во небото.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Не, не можеш да го зафрлиш животот во каква и да е јама.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Единствената работа, што ја носеше тврдоглаво со себе, беше неговата долга француска пушка, која секогаш би била нешто лесно за носење, но сега тој многу често се наоѓаше себеси како веќе ја посегнал раката да ја соне од себе и да ја зафрли некаде во тоа модрило и еднаш да се спаси од крвавото жулење на нејзиниот ремен во рамото.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Иш, поганијо погана... Зафрли една нова гламна. Таа му падна на самиот грбник на волкот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Таа клечеше пред мене стрештена; побледе; потем стана, понижена, ја зафрли бесно косата на грбот со едно движење на главата (беше расчешлана, подготвена за следната точка: бабарскиот обред, каде требаше да биде невеста), и рече: „Добро, Јан Лудвик.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Таа ја зафрлува главата, ги брка мувите, но тие пак се враќаат.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Кога сака нешто да каже, бидејќи не може, само ќе се изнасмее со некакво зеење, ќе ја зафрли притоа главата назад, и продолжува да влече. Рацете му се канџи, суви и крвави.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Над ситните бранови од седнати та принаведнати, се крева крупниот бран станати та исправени - импозантната екипа од главната маса се подготвува да си оди: режисерот го зафрлува фовистичкиот шал преку рамо, истегнувајќи си ја снагата во височина додека таа му оди во широчина; авторот си ги бара очилата по масата иако тие му висат на носот, не испуштајќи да е близу до режисерот како преведувач секогаш при рака; примадоната се огледува по сите маси, не толку за да им упати снисходливи насмевки колку тие да видат дека е уште ненадминлива; и најпосле примадонот (а како инаку да се нарече?), трипати женет и трипати разведен, но со црвен каранфил на реверот и готов на четврти пат кога веќе не била трета среќа, далдисан во главната ролја дотолку што си ја понесува недопиената чаша.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Маќеата немаше никаква врска со тоа – таа беше симпатична, насмеана жена, која имаше навика постојано да ја зафрла темната коса со левата рака и да ги допира сите со кои зборуваше.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Жената ја зафрли темната коса со левата рака и нејзиното движење се забрза.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Еден си го испроба на земјата црвениот клун, притоа го заниша аловото кресно и ја зафрли кикиришката.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Зафрлајќи ја шапката на тилот, братот одмавна со раката и се насмеа.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Зацвиска коњ и откинат од узда - разглавен и разуздан високо затрептува и зафрлува нозе, удира и гази...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
