збиен (прид.)
Во истото време подзедоа жените болно тажења, в припев редејќи, а однадвор им пригласуваше, липаше волно народот збиен, плачејќи.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Од исток во широчината безизразно гледаат со матни, напукнати или со весник излепени прозорци, низа збиени и од земја никнати куќарки; на запад - гнил, накривен плот зад кој се наѕира темно- црвен оџак; од југ - слеп ѕид на него чуден цртеж со креда; голем круг со две дебели бели точки, под нив водорамна црта.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Чудно ми е како можев тогаш, во исто време, да го следам и злосторството на Кузмана и битката на густо збиените деца.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Беше сигурен:ја минаа шумичката и од еден скоро непреоден дол, заштитен со боцкави змии на густо збиени капини, излегоа пред студен рид, нем и пуст како тајна.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
За тоа време, скриена в сенка на диви боцки, волчицата внимателно го следеше животот пред себе - стадото на густо збиените овци и кучињата, таа нејзин жива и страшна омраза.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Густо збиените на ридот куќи како да се креваа на прсти и се надвишуваа една над друга: секоја сакаше да се огледа во утринското огледало на езерото.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Барите на улиците вриеја од мал потоп, од густо збиени клобуци и прскање на водени трпки.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Прво, уште на пристапот кон колибите, збиени една до друга на една зарамнина, со безброј плевни и кошари наоколу, ги нападнаа булук кучишта, та изгледаше дека на Бојан и Денко овој ден им е последен ден од животот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Овие се нови - рече Бојан гледајќи ги малите, немоќни јагниња, збиени во аголот од кошарата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Оние што се збиени, уште од зори си ги мешаат сенките, се надјавнуваат, се грабаат на просторот, се издолжуваат и се собираат како пијавици, како полипи, како чудовишта; сокаците: удриле кај им било мило; еден од нив, најширокиот, се припил до езерото, не се дели од него: кај врти езерото, и тој; кај ќе се намери на куќа, се тргнува настрана, се свиткува, се стеснува; кај се спушта брегот на езерото, и тој по него; колку што се проширува брегот на езерото во летно време - толку и тој.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Пак зачекорил. Збиените луѓе како да му пошле в пресрет.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Од неговиот збиен коментар проговорува специфичната еснафска солидарност: макар што не ги одобрува, тој настојува да ги разбере оние литерарни проповедници на епскиот дискурс кои, како залутан пустиник, ја преспале симболичката бура, па безнадежно се обидуваат да ја воскреснат оддуваната референцијалност.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Шета со погледот низ селото и гледа: си останало исто, си го задржало истиот изглед; има по некоја куќа нова или обновена, но не се раширило, си ја задржало онаа своја збиеност: од која куќа да викнеш, на другата ќе се чуе.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Поблиску до дома, хаосот ни помага да ги проучуваме збиените честици што ги фаќа магнетизмот на Земјата и чие ослободување во атмосферата ја предизвикува појавата на аурора.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Во аголот формиран од испакнатата фасада на една куќа, тројца мажи стоеја збиени еден до друг, додека средниот од нив држеше в рака превиткан весник што другите двајца го проучуваа преку неговите раменици.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Во камионите клечеа мали жолти луѓе во износени зелени униформи, збиени еден до друг.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Држејќи се за раце, невидливи меѓу збиените тела, тие гледаа право напред и наместо очите на девојката, од гнездото од брада во Винстон тажно гледаа очите на остарениот заробеник.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ние, клекнати и збиени една до друга во грмушките, одвај и дишевме.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Магијата на расказот остана да ја протолкувате вие, притоа внимавајќи да нè ве погоди проклетството на зборовите, збиени како револверски зрна во отворот на срцевата цевка.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Но сепак, сега засега донекаде задоволен, ги остави платната едни до други, збиени како камчиња мозаик и ги опфати со завршен поглед давајќи им преодна оцена.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
