зеленика (ж.)
Ѝ рече: „Јано, ти личам ли на дрво?“ „На дрво?“ се зачуди. „Се шегуваш.“ „Не, искрено“, матно бараше. „На дрво - јавор, глог, зеленика.“ „Не ми личиш“, без веселост му призна.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Одиме така крај мирната зеленика по здрвениот снег што ги впива нашите стапки како стари печати.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Не ќе се изоди сал нема да го изодиме немиот говор на зелениката нашиот шумен разговор.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Ниски исушени џбунки високи голи гранки и меѓу нив ситното лисје на зелениката како детски прсти очи на пролетта што истрајува на горскиот студ.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
За содржината на писмото се дозна многу подоцна, кога дедо му веќе не беше жив, односно, при првата посета на брат му на татко му, односно на стрико му, кога овој признал дека тој отишол во Карсој, ја нашол таа и таа зеленика и го поткренал тој и тој камен, ама нашол само адно писусче за бурмут, а во такво писусче собирало само десет жоутици.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Несвесно се најде под зелениката во паркот.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Додека ѕидовите ги криеја, нивниот бакнеж беше поразличен од оние под зелениката во паркот, зад Градскиот стадион.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Паркот и клупата под зелениката оживееја пред нејзините очи.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
