зла (прид.)
Така и Силјан коњарецот, голема радост му се сврте на голема жалост, чунки од големата радост слегувајќи на земи не стори мукает да не го окрши шишето; да што рекле стари: "зла суправа – готова штета", така му се сторило и на Силјана, дека силно паднал на земи и го удрил шишето од каменот и го окршил парче по парче и водата се разлеала по каменот.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Тогаш од автомобилот се појави разбушавената глава на Баждара, црна, зла, со модри пламеничиња во пропаднатите очи.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Читајќи го писмото, Злата забележа на него капка крв, засушена.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Разбирање немаше, зашто одново заживеа злата крв што во нивната фамилија влечеше корен од порано: нивните дедовци (браќата Видан и Блашко) при делењето на куќата и дворното место, зафатија кавга околу орешката што беше на меѓата: и едниот тврдеше дека му припаѓа нему, и другиот; започна жолчна караница во која обајцата се избодија со ножеви и обајцата подлегнаа на раните; ги закопаа во гробиштата еден крај друг во семејната парцела - како браќа.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Некој крај средниот оган споменал дека видовитиот Дмитар-Пејко, пред злата крв да му го покрие разумот, расправал долго и со благ занес во очите за благородноста на човекот, за дарежливоста на земјата, за силата на водата; секој збор на старецот бил светол и звучен, до проѕирност измиен со мудрост; прикаските имале подлабок корен и од самиот живот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Продолжуваше „ловот на вештерки”, се редеа монтираните процеси, се вршеа брутални кражби во името на „класната борба”, не престануваа верските и идеолошките погроми, течеше злата крв на делбите, тивките и гласните ликвидации.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Но во градот, за среќа, течеше и белата благородна крв, наспроти злата крв на сите разлики, млекото на козите која зближуваше луѓе од различни националности, вери, социјално потекло.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Тој со ифрит во душата ѝ одвраќаше: „За зол корен, зла копачка...
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Од гледиште на морален апсолутизам можеби најзначајната причина за толерирање е злата оцена дека тоа зло е неизбежно без оглед на нашето однесување или дека прифаќањето на некои облици на негово изразување е помало зло.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
„Ќе ти помогнам“, рече мама Злата и двете отидоа во бањата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
„Татко, зарем навистина нема да останеш?“ молбено запраша снаата Злата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
„Секоја генерација со свои проблеми!“ воздивна мама Злата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Не сакам да пливам по водите на злата судбина!“
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Како по некое непишано правило, времето и злата судбина одвреме навреме ќе се сретнат на некое однапред бележано место.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Некои велеа дека тоа се должи и на чудотворното дејство на водите на Езерото до кое не допираат злата и грубостите од далечното копно.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Инаку, кој би можел да нѐ увери дека ваквото однесување не е плод на злата намера поттикната од желбата да се создаде неред и да се нарушат воспоставените односи.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
