знаме (ср.)
ЛЕНКА: Боже, господи … Што гледам! Знаме на кафеаната на Киро Гули се вее!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Нема ли бел ден, нема ли ден да е над деновите, ден да е на аргатите - ден - с’лнце вишен високо ден - море ширен широко, с’лнце да запре, да стои и времето зачудено: срцето пука обрачи и плиска знаме алово, срцето што се отвора и шири ширно широко - целиот свет да загрне!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Мече гордо се исправи, го крена високо знамето и ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Па, како тогаш ќе го освоиме знамето?
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Стоеше така долго, загледан занесено во колоната, што се губеше во далечината, по тоа крена поглед нагоре кон знамето, кое што се вееше на високиот јарбол.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Развевај, ветре, в небото горе, развевај знамиња бескрај, празнувај празник, Родино моја, народен празник - Први мај!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Жетвар жнее, в поле клас се рони, солнце пече, зрее жито златно, бујна песна, низ полето ѕвони: „Дејди, Јано, дејди мила душо, дал' навезе Гоцевото знаме!“
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Таму се вее крваво знаме, на знаме пише: Смрт на фашисти.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Тој мораше да ги излее низ стихови и мелодија, и да ја разнесе по целата земја славата на неговите партизани кои што „го дочуваа црвено знаме!“
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Се' то помина се' то замина, слободно знаме наше се вее, песна за Славеј сегде се пее: „Шири се шири, Славеј Планина! “
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Лево од жолтата гимназија, закитена со црно знаме, набожната власт градеше дом посветен на царската брачна двојка - Константин и Елена.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Каде што ќе застанеше дедо Геро со четата таму високо ќе го кренеше знамето на кое пишуваше СМРТ ИЛИ СЛОБОДА.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
А после, во тоа детство, умираше секако: под француското знаме во Легијата на странците, на врел алжирски песок.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
По куќите се вееја знамиња, кои сега како да беа уште поголеми и ја исполнуваа целата улица со чудна свеченост.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Гусарско знаме и четири буриња рум крај топовите. Ха, бандо, ќе биде весело!
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Насекаде докај што му допираше погледот, Цепенко виде забрзани луѓе и знамиња како се веат...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Рицарите под Симеоново знаме слутат: преполно кршење на катарки, распукани палуби, скршени ребра.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Во душата му гореше само една желба, да стигне поскоро во Крушево, да го предаде писмото и да го види како се вее слободно македонското знаме. Слободно македонско знаме!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тоа беа и нивните црвени знамиња, што се ширеа и виореја на ветерот од таа пролет, и џандарите, што секогаш ќе го однесеа оној, што зборуваше, пред себе, кон џандармериската станица зад неколку улички.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
На конакот од валијата се вее знамето со полумесечина и ѕвезди.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
