изварди (св.)
Се извардувам наоколу, да не има некој да ме гледа, да не рече дека сум се померила од умот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе се извардам пак наоколу, вели, и полето одново ќе ми заличи на нашено, вели.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Првин, жителите на Потковицата си мислеа дека се свампирил пустиникот Акиноски и дека таков, повампирен, бара да си ја врати крвнината, макар и од погрешен човек, макар од кого ѝ да е, па престрашени ја избегнуваа гората, (дури и овчарите уште од зајдисонце се прибираа дома) а тој, Арслан бег, со пушката в скут, на коњ, со дружината по себе, акаше низ полето, но само од изутрина до навечер; и не одбираше ни од изорано ни од посеано, ни од ендек ни од дол, божем за да се сретне со него, со отворот што го галатеше, а всушност ги вијаше и ги поткупуваше воловарчињата и аргатите да извардат и да му кажат кој се крие зад гласот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ќе се извардам некако и — да ме нема.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе изварди и ќе ми се прикаже: и јас сум Македонец.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ме најде еднаш кај чешмите, се изварди и ми ја наметна преку рамена.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
