изгори (св.)
Или чума изморила синове ти, дштерки? Или оган изгорил е кашта ти и стока?
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Или клетиј, гладен Турчин срце ѝ изгори?... * *
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Турчин изгорел ти срце или чорбаџија?
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Излегува од врбјакот и гледа по Томче со блага потсмевка.) Сиромав чорбаџи Томче, изгоре за Стојанка како биволче за водичка!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Земи брадва пресечиме, Направиме: на две, на три, Наклаи си силен оган, Да изгорам да прегорам, Да се сторам ситна пепел.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Исто така ја прифаќаат песната и Софре, Ката и Ана.) Ој, девојче црно око, Ме изгоре, ме прегоре, Ме направи суво дрво, Суво дрво јаворово!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Ништо, ќе одам. Не е толку големо лошото да го земе Николаќија отколку да не изгори!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Уф! се познава дека му изгоре папокот за мене.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Тоа го направи и Јовановиот четник Брајан од Жиово, та стана капиданис Брајанис и ги одведе андартите во своето село Жиово да го изгорат, а сам со својата рака му ја пресече главата со секира на својот роден стрико „Бугаринот" Петка.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Јадоа сватовите, пиеја, играа, фрлаа пушки пиштоли, изгореа петстотини ракети од разни бои, — и за напад, и за отстапување, и за примирје, — и веќе предзори едни си разотидоа, други капалдисаа и позаспаа околу трпезите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ќе не изгори“.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Тој? се зачуди мојата свршеница. - Тој не изгоре. Тој умре уште пред ти да се родиш.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ништо. Само едно сивило над кое поминал пожарот на староста и ги изгорел боите и сигурните линии.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Неговото прашање изгоре се околу себе. И нечуениот одговор.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ако дојдам пијан, ќе видиш...“ „Застани“, тихо изгоре.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
А кога веќе ќе ги изгориш, лесно душата ќе им ја земеш.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Не е веќе оној Пецо. Ракијата му ги изгорела џигерите. Лежи и вика, добога се слуша.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
До пролет кадијата го прати Суљо-ага со педесетина сејмени и овој го опљачка и изгоре до темел малото селце Лисиче, кое веќе не се обнови.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Си заплакаа Мариовците и се затресоа, гледајќи дека Турците се настрвија и пак ќе нападнат, ќе опљачкаат и ќе изгорат и други села. И не се излагаа.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Но мајка му заборавила да го исклучи шпоретот и лебот изгорел.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
