издише (св.)
А вака — сака да се издише, ама пак тие проклети старци!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ноќта говори и заплашува, таа ја збира својата моќ и издишува проклетства.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Кога дојде до овој заклучок, тој можеше да се издише длабоко; во градите сега немаше никаков снег.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Посилниот забрзано се издиша уште малку и рече: - Не ми е грижа како лажете, копилиња.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
— Во тешка положба се наоѓаме, — рече, длабоко издишувајќи се, Гарванов и се налакти на десниот лакт.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Кршка лево, кршка десно, ги подлажува дека се вратил кон Градешница, но сега загарите не се подлажуваа со лисичината опашка, бидејќи и селаните правилно ги известуваа за Толевото движење, та не го оставаа ни да се издише.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Кој е за оставање, другар сум му до последно издишување.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И така, се враќа наместо човекот. - За малку да умрам, вели Витомир, и пак зема ракија, се напива, издишува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Небаре низ иглени уши вдишува, издишува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Паф, пуф, прави со устата. Го голта чадот Дуко Вендија и пак го испушта, го издишува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Богуле издишна олеснето. Во водата крај Методија пливаше и магарето.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Жената, пак, на Силјан Лилјаков, работејќи во некој чехословачки логор, добила астма да не може да се издише.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
При секое издишување, боксот ми се стеснува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Тоа ти е, некој издишува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Некои одеа првин кај мртовецот, му изразуваа сочувство на Танаил и ѝ палеа свеќа на мајка му; ѝ ставаа овоштие, локум и босилок на ковчегот, поседуваа крај неа и издишувајќи од жал, подречуваа нешто за кутрата старичка како се мачела како вдовица да го гледа и одрасне Танаила; и сега кога треба да проживее во полна куќа луѓе, таа си умира, си оди од овој свет; подречуваа нешто и за нејзината кротка, блага душа која на сите во селото, и роднинина и нероднина, само убави зборови им велеше, и која ни на живинче не му свикала, лош збор не му рекла; ќе сронеа по некоја солза, ќе поплачеа, и ќе си заминеа дома; ќе се измиеја на чешмата средсело или езерото, ќе го соблечеа црното руво, ќе облечеа други алишта, и одеа кај Китан на свадбата, на веселбата.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
19.50 Замислете нешто што го трга сиот ваш страв и прави да нема никаков стрес. Издишувам. Замислете дека исчезнува и најмалата непријатност.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Си замислуваше дека од осаменикот горе во поткровјето, високо во ветровитата куќа, може да го чуе само дишењето, бавните вдишувања и издишувања, како од некои правливи мевови.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Носниците, премалено, издишуваа син оган. Тоа ќе биде крајот, помисли.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Кристалните прозорци светкаа, увото се напрегна и ја затегна својата слушна опна уште посилно — сите сетила на градот се раздвижија како некаква невидлива внатрешна луња, броејќи ги вдишувањата и издишувањата, скриениот и нејасен дамар на луѓето, слушајќи, гледајќи и вкусувајќи.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Таа го удира со босите петици да оди што побргу, бидејќи од умора или тера инает, одвреме навреме подзастанува; ја крева главата и силно се издишува.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
