искачи (св.)
ФРОСА: Ами да му текне да ни се искачи од пенџерево, што правиме?!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Вешто како мачка Пенчо се искачи по железната ограда; остро ми потфрли: - Ајде, што чекаш? Воена музика?...
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Во полупразната чаша, во која светка верверичкото вино, бубачката плива и безуспешно се обидува да се искачи по проѕирното стакло.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Сонцето веќе искачило над Трибор. Никакво петно на небото не забележува за да ги покрие неговите лаци.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Одеднаш Јоне ќе викне, и тогаш едната од нив, водачот, ќе пушти глас сличен на овчарско свирење и сите ќе спрснат да бегаат брзо како ветер, искачувајќи се по најстрмните места.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Дедо Геро, кога ќе немаше некоја работа, заедно со Јонета и со Гелета, ќе се искачеше на ледината над Петров Камен од каде што се гледаше далеку, далеку наоколу и ќе уживаа во убавините на Преспа.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Штом го допи, издивна и се задиши како кога човек ќе се искачи на некој висок рид, но сепак радосно и гордо им рече на другарчињата: - Деца, испив десет шишиња!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
И дури тој се искачуваше со тројца другари по скалите за да дојде до вратата каде што беше кадијата со Анѓа, каданите, Ајша и Сефедина, другите петина се изјазија до прозорците, давајќи си грб и раце еден на друг.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Зашто ова попладне има прсти од блискост од свое в месо да ти се вовлече капнато да се протега под кожа во коски во сѐ што си и што не си. И не стој се искачи рекава го мина брегов ќе плисне врз тебе ти трчај да не те стигне сево попладне зад себе што го оставаш дур не го изгасне. Трчај гори попладнево.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Стар беше дедо Стамен и едвај се искачи по угорницата.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Двајцата работници, што со тешка мака се искачија до првото скеле, беа започнале испрекинат, несврзан разговор: - Петнаесет години ги искачувам овие пустиње!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Продолжија... Кога ја искачија малата нагорница, директорот брзо се запре.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Еднаш еден од работниците, познат во тајфата како шегаџија, пискливо се насмеа, кога Веле го искачуваше скелето целиот испотен, изморен, со отворена уста, свиткан и поклопен од широките штици, што му беа на грбот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Глигор како мачка се искачи по јажето, за миг само ја затна дупката со своето јадро тело.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се искачува на мала плоштатка, толку мала колку да има место за него и за оној што ќе му ја стави јамката.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Долгиот реши. Го натера Глигора да застане под самата дупка, се искачи на неговите рамења, се фати за горните рабови од карпата и, виткајќи го змиулесто тенкото тело, се извлечка надвор.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тоа беше неговото уловено дивојарче, по кое дури и не мораше да се искачува за да го земе.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Она негово морничаво искачување по угорницата можеше да биде само едно просто изменување со еден друг, што ќе чекори напред, и сега тие двајца ќе можеа да си бидат в село.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тоа беше најголемата препрека на неговиот пат, беше една бескрајна угорница, што знае на човека да му ја дотера душата до носот и при летно искачување, но тој сега мораше да ја совлада неа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Патуваше така Зоки од еден мал град во едно големо село, па покрај една широка река до едно долго море, дојде во една тесна улица, а потоа изби на еден малечок плоштад, па виде една ниска планина и се искачи на една висока рамница, и сѐ така патуваше и патуваше по целиот, по целиот свет...
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
