истреби (св.)
Преку владиците Бугарите сакаат да истребат сѐ што не им е пријатно, а најмногу црковно-општинската самоуправа.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Тие што не се со него, се против него и се негови непријатели што треба да се истребат.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Се истребија ајдуците што земаа склаф. Доколку излезе некој, власта ги гони.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Истребија жените еден котел царевка, уште еден грав; ги сварија во големите латвици, и кога дојдоа сповојничарките, секоја со по двет-три деца, ја исркаа царевката, го макнаа грашокот со топлите булиња и погачи, го поткренаа сите „новиот човек".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Да се истреби пченица и ориз и да се кладе месото да се вари.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
МЛАДИЧОТ: Ќе ми платите за сѐ. Нема да умрам додека не ве истребам до последниот.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Попусто се овие нивни заканувања; попусти се настојувањата да нѐ истребат.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
— Значи, се истребија сите откај нас — задоволен констатира стариот мудур и се спремаше да му предложи на јузбашијата да излезат некој ден да ги видат пепелиштата и пустошот што го направија војските и да ги покараат и поучат селаните да си седат мадро, да не се поврати злото пак.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Бре, какви ненаситници сме, велеа луѓето, го истребивме езерото; се пцуеја, се обвинуваа меѓу себе, но штом ќе чуеја дека пак бучи езерото, дека пак дува југот, скокаа од сон, се будеа и трчаа крај езерото да видат да не се повторува истото чудо.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
А ловецот само чека, чека да се умориме, да се истребиме.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Живееме, се прпелкаме. Ќе дојде недела, ќе истребам грав, ќе го сварам и ќе појдам в црква на гробишта.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ете населба, то ест место, каде што христијанската верска догма не успеала сосема да ги надвладее паганството и митологијата, туку приопштувајќи се кон нив и испреплетувајќи се со нив, со нивните обичаи и празнувања се натоврила како со бесцени камења, и историјата, припокривајќи сосе малтер на легенди и преданија, печалела за други, за завојувачите, додека за тукашните ги резервирала страдањата, прогонствата и истребувањето, а заедно со нив правото на бој и правото од сето тоа да разгрнат епски духовни мегдани, кои, во текот на времето, неуките но интелегентни души на жителите на Потковицата ќе ги преобратат во фактичка своја историја и врз неа ќе прикрепат една колку рурална толку здрава и чиста егзистенција, која, пак, несполуките и поразите, кои се јавуваат како негација на сѐ живо и движно, ќе ги извиши на рамништето на својата вера во опстанокот и тука ќе ги озакони како судбински збиднувања во човековото битисување во овие краишта.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Во слободното време, во неделите и празниците, кога полето е празно, освен овчарите, воларите и говедарите друг никого нема таму па тоа не мора ни да се чува, сам ги истреби и ги огради изворите во Јасики - оттогаш жителите на Потковицата ги викаа Веданови Извори - а во делниците од наутро до навечер, а во убавите лета и преку цела ноќ, го обиколуваше синорот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Што сакаш, косата да си ја кубам? Детево треба да го изранам, да го кренам на нозе, да ми го продолжи сојот оти инаку ќе нѐ истребат.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
И татко му, прекрасниот вљубеник во Платона, избезумено пред смртната постела му шепотеше, чешајќи се по косата како да истребува вошки: „Ги гледаш ли портокаливе. Мајка ти ги донесе.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Ќе ја тераме ние таа работа ако треба до истребување.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Од задушувањето со страниците на книгата за француската револуција произлегува очебијната иманентност на темата што ликот ја проучувал, како и неговиот собирен простор како место веќе заградено со смртта, теророт и истребувањето внатре во страниците од насобраните томови.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Единствено прашање по повод едно такво патување: до каде можеме да одиме во истребувањето на смислата, до каде можеме да навлеземе во пустинската иреференцијална форма а да не пукнеме, но притоа, се разбира, да ја сочуваме езотеричката привлечност на исчезнувањето?
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Но тие сега беа надвор од законот, непријатели, недопирливи, апсолутно сигурно осудени на истребување во рок од една до две години.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Константин З имено, во овој миг работи на еден голем и изискуван проект на новата влада, имено на „конечното решение” што е циничен германски еуфемизам за истребувањето на Евреите од просторот на штотуку ослободените Нови предели.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
