капе (несв.)
А крвта се впиваше каде што капеше вземи.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Крена глава стара баба, крена, сја опули, а из очи с'лзи капат, роњат сја как бисер.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
ЈОРДАН: Сполај му на господ. Да не се поплачам, ако не тече, капи. Ама капка по капка, море станува...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Со песната и се пее, и се плаче! (Почнува да пее, сите го придружуваат.) Болен лежи, млад Стојан, болен лежи, ќе умре, над глава му младата невеста с’машко дете на раце, солзи рони, солзите ѝ капат на Стојаново лице...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
В горите лисја капале - в избите веди м'скајат!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Не пеј песната страдална - в гората капат лисјата. водите течат - ронат брег и влечат млади јасики.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Тешко е братко, Стојане, мило да немаш крај себе, сакам на книга да учам, в очи ми солнце да влезе, мракој ми душа затнале, ко лисја капат денови, в гора мени промени, одново лист ќе потера, а мојте братко, младини не ќе ги видам никога. – Дејгиди кучко погана, куќа ми, кучко, поцрне.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
За прв пат откако дојде во бригадата, Мече усети колку е убаво тука наутро кога првите зраци на сонцето ќе паднат над разбудениот младински логор, што се капеше во утринската светлина и веселост.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Со векови твојте борови шумат те капе златест априлски сјај со векови плиска пенлива Струма низ тебе роден Пирински крај!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Од румената, влажна муцка му капеше густа пена.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Виде — не видов, чу — не чув". Со еден збор Доста беше слуганка, да го чува детето, да го капи и да го пере, да измие пијатата, тенџерињата, душемето на одајата да го истрие, прашина да избрише и нешто да помогне на готвачката.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Донесоа веќе едно дете за крштавање и дедот поп ги зел ножиците, го потстрижува Потоа го капи со зборовите?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Така си мисли и го капи малиот створ. Со спуштањето во корицето тоа нададе посилна пискотница.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Само во висината, во сончевината две бели птици се капат.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Несопирливоста на тишината капеше врз играчката бесшумна тага. Таа, лилавата тишина.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Шума, шума... Од гранките како смола капат сончеви солзи, густо, една по друга, како млаз.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Го прашувам дали знае што капе од таванот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Сеќавањето капеше тихо и рамномерно.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Од нејзините ноздри капе матно сребрена месечината.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
А никој не се интересира како му е на еден млад човек кој мора да го капе кучето на својата станодавка, да го чешла со часови, да го носи на лекарски преглед, само за да не биде исфрлен на улица.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
