кимне (св.)
Се сложувате. Кимнавме со главите.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
„Не мислиш, белки, сериозно?“ Тој кимна со главата.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Таа полека кимна со главата.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
„Навистина ?!“ Тој кимна со главата сериозно.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Памтиш, на Трајко барабата? Свето кимнува со глава. Абе, умно, учи да биде поумно.
„Буре барут“
од Дејан Дуковски
(1994)
О'Брајан повторно кимна. Со некаква сериозна учтивост, тој ја заврши римата:.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
О'Брајан кимна потврдно, без да покаже изненадување.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Вие другарке“ - кимна со главата кон Џулија - „ ќе заминете прва.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Сиџилите се сигурно на масата. Мајка кимна потврдно со главата молчешкум.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Ване прашално го погледна, додека келнерот само кимна со главата и отрча кон шанкот.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Ја праша дали го читала Зола и таа кимна со главата, па додаде дека го читале во училиште.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Кимнав со главата неколкупати и реков „добро, добро“.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
- А-ха, - тетка ми кимна со главата и забележувајќи една трошка што по грешка останала на масата, се концентрира на неа со погледот и потоа внимателно, како да е мравка и како да ќе ѝ избега, ја приклешти меѓу палецот и показалецот и откако стана, ја фрли во кантата за ѓубре под мијалникот.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Марин Крусиќ нажалено кимна:
„Ти го рече тоа”.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Останатите го погледнуваат. Тој подстанува. Лесно кимнува со глава. Пауза.)
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Погледнавте кон мене. Јас кимнав со глава, а вие продолживте како да не ме забележувате.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Само кимна со главата. Од таа вечер Рашела одново спиеше во нашиот дом. На 11 март наутро почна рацијата.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
И недадејно, додека лежи и ги гледа сенките на луѓето од својата солунска паства, кои со денови и ноќи во кои тој око не склопува, еден по еден, поминуваат покрај неговата постела, и можеби зашто е тифусар, само фрлаат поглед и го одминуваат, не одговарајќи на поздравите што тој непрекинато им ги упатува кимнувајќи им, најнапред со глава, потем само со уморните очи, на сите, без оглед на возраста и на статусот: на членовите на советот, почитуваните рабини, солунските амали, манави, ситни дуќанџии, продавачи на риба, мислители, лекари, интелектуалци, новинари, хакхами и шамаши, кошер-касапи и хазани, продавачи на благословено вино, читачи на респонси, и сите, илјадници и илјадници, поставувачи на едно исто, немо прашање... Главниот рабин не сака повеќе да ги гледа.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Ми кимнаа дискретно со глава додека траеше канторското читањето на Свитокот за Естер и во моментот кога беше изговорено: „Арур Аман”11, онака неподготвена, се потресов од бурата шумови со удирање по седиштата, викање и вртење штракала, во буката што традиционално ја произведуваа пред сè децата што во храмот седеа на посебни клупи и беа мирни во текот на читањето на останатиот дел од текстот, сè до местото во кое креваа врева до небо.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Бил кимна со големата глава во правец на кулата со екранот, која сега личеше на гранитна шахта, но која всушност беше дрвена рамка потпрена на масивна основа од ѕидана конструкција, бочно обложена со танка цементна кошулка.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
