комедија (ж.)
Спушти ја завесата прв чинот на својата комедија и стрпливо чекај го крајот.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Како што гледаш комедија, а највесело во таа комедија е тоа што пак ме фати наследноста.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Слуша извесно време задоволен.) Останува само уште финалето на... комедијата.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Инаку можеше да ни се случи вистинска комедија.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Во тоа собиче се одигрува еве веќе дваесет дни една жална комедија.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Можното отсуство на очекуваната реакција во комедиите режисерите го испреваруваат со пуштање на „вештачка смеа“.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Кај Ботеро, социјалната комедија не гаѓа грижи на совеста, неговите ликови се среќни накрај да бидат јавно, официјално, без никаков срам она што тие се во длабочината на душата; тие накрај се совпаѓаат со самите себе и тоа ги прави среќни.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Ангели и црвени коњи едрат низ ноќното небо.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Некои многу успешно режираат сцени од битки, други режираат интимни комедии.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Модерниот уметник, не баш двоен идиот, ќе му додаде на идиотизмот кој го карактеризира неговиот статус во полето на уметноста една комедија на идиотизмот која ќе го засега како индивидуа, во една иронична, комична или со потрагичен тон обоена пракса.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Разврска во театар - Во трагедијата, Трезвеност - Добродетел, што повеќе ја со смрт; во комедијата, со свадба. знаеме по име отколку по суштината.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
На крајот, пуштија весела комедија и ние, заборавајќи на сѐ, весело се смеевме.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Исто така, ни пружа проза која е површински читлива, „задоволство во текстот“ коешто ни овозможува да ги заобиколиме суштинските прашања: текстот може да се чита како чиста комедија, лингвистички slapstick, „надреализам“, „музика“, итн.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
- странските негативци (читај: терористи) се Руси и други екстремни Словени, по некој Германец, Арапин и жолторас, а домашните се поединечни психопати, оптоварени од трауматичното детство; - двојниците на странските политичари – Горбачов со бемка на челото, Садам Хусеин, папата или Далај Лама се омилени епизодисти во пародиите и комедиите; - на крајот од филмот, странскиот криминалец експлодира со стариот дворец (странски), храмот (странски, древен) итн.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
- Зашто и од таа длабока потсвест ќе знам дека на тој начин ќе се лизнам од трагедија во комедија, или подобро од драма во фарса.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
________
21 Алузија на Аристофановата комедија Жаби, пишувана „за да се спаси Атина“ ( Српско издание на Матица Српска Белград 1978,93, Македонско издание на Три, превод на Весна Томовска)
22 Томас Стернс Елиот, “Чиста среда“, цитирано според Izbrane pesme, Beograd, Rad. 1977,69
Новогодишна елка
-псалм-
Ќе го донесеш и тој дел од светот
дома.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Неговата придружба, која беше историја за себе, со амбиции да му се додвори на таткото на нацијата, симулирајќи ја неговата моќ и луцидност, ја играше вистинската улога на комедијата на апсурдот. Кралот Иби, од истоимената фарса на Алфред Жари можеше да му позавиди.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Ги трупав наедно и филозофиите, и трагедиите, и комедиите, песните, расказите, енциклопедиите...
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Нивната црвена руба, нивните наметала [и тоги] со хермелинско крзно, со кои се дотерани како [некои] мачори, палатите во коишто судат, китките лилии и сиот тој величествен болскот [ним] им е толку нужен... [Тие] никогаш не би можеле да ги мамат луѓето кои не можат да и преодолеат на оваа, толку веродостојна комедија...
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Така тврдоглаво стојат на ставот дека одредена пиеса која излегува од нивната театарска работилница е комедија, (а таа е обична лакардија), за актерите ќе кажат дека се одлични комичари, (а тие се обични хумористи - тоа што го реализираат на сцената може да се перципира како смешно, а не како комично).
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
